Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

Γιατί, όταν βαδίζω στην έρημο,φοβάμαι;


Κάποιος ρώτησε ένα γέροντα:  Γιατί, όταν βαδίζω στην έρημο, φοβάμαι; Εκείνος αποκρίθηκε: Γιατί ακόμη ζεις.
 ***
Ένας αδελφός ρώτησε κάποιον γέροντα: «Τι να κάνω, πάτερ, πού δειλιάζω τις νύχτες;» 

Ο γέροντας του αποκρίθηκε «Οι κάτοικοι της πόλης φοβούνται τούς βαρβάρους όσον καιρό δεν έχουν τη βοήθεια του βασιλιά. Όταν όμως πληροφορηθούν ότι έφτασε στην πόλη είτε στρατιωτικός διοικητής είτε στρατηγός, δεν νοιάζονται πια γιατί ξέρουν ότι εκείνοι θα φροντίσουν γι’ αυτούς. Ακόμη και αν ακούσουν ότι επαναστάτησαν βάρβαροι, δεν ανησυχούν, γιατί έχουν ποιόν να πολεμήσει για χάρη τους. Και εμείς λοιπόν, αν πιστεύουμε στον Θεό, δεν φοβόμαστε τούς δαίμονες, γιατί ο Θεός στέλνει σ’ εμάς τη βοήθειά του και διασκορπίζει όλους τούς εχθρούς μας».
Ευεργετινός,
λόγοι και διδασκαλίες αγίων πατέρων, 
Δ΄Εκδόσεις: 
ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2019


Γινόμαστε χριστιανοί όχι για να διευκολύνουμε τη σταδιοδρομία μας πάνω στη γη, αλλά γιατί «ο Θεός αγάπη εστί». Στη χριστιανική ζωή δεν είμαστε ευτυχείς παρά μόνον εξ αιτίας του Χριστού και εξ αιτίας της επιγνώσεως ότι Αυτός είναι η Αλήθεια. Για κανένα άλλο λόγο.
 Γέρων Σωφρόνιος

Μαθητεία στην ευλάβεια



Δεν είναι καθόλου εύκολο να αρχίσει την προσευχή εθελούσια μέσα στην πόλη αν επέτρεψες στο νου σου να σκορπιστεί στα πράγματα και τις μέριμνες του κόσμου.

Για τον λόγο αυτό η μητέρα Εκκλησία με μικρά κόκκινα γράμματα γράφει: «από του ύπνου εγερθείς και εξαναστάς της κλίνης, στήθι μετ’ ευλαβείας και φόβο Θεού, και είπε». Αυτή η ευλάβεια και ο φόβος του Θεού με την οποία το μικρό ωρολόγιο μας προτρέπει να σταθούμε μπροστά στον Θεό στην αρχή της ημέρας μας είναι που πρέπει να αποκτήσουμε για να μπορέσουμε να πορευθούμε μέσα στον κόσμο σύμφωνα με το θέλημα Του.

Και που την βρίσκει κανείς την ευλάβεια!Πως και πού μαθαίνει κάποιος να είναι ευ-λαβείς; Να λαμβάνει με καλή διάθεση δηλαδή. Ερωτήματα που γράφοντας θέτω στον εαυτό μου και που οι απαντήσεις τους δεν είναι καθόλου εύκολο να αναζητηθούν στα λεξικά.

Αν κανείς γνωρίζει ας γράψει κάτι… για την ώρα θα αρχίσω μια αναζήτηση στα βιβλία που έχω στο ράφι της βιβλιοθήκης. Βιβλία  που δεν είναι επιστημονικά, που ο κόσμος αδιαφορεί για αυτά.Βιβλία που ερμηνεύουν τις λέξεις και οπτικόποιούν τα νοήματα, που σε προτρέπουν να ζήσεις την απάντηση και όχι απλά να την κατανοήσεις εγκεφαλικά…

Και γράφοντας όλα αυτά σκέφτομαι μπας, λέω μπας και η απάντηση στην πρακτική εφαρμογή του στήθι μετ’ ευλαβείας βρίσκεται στην καθημερινή ανάγνωση της πρωινής μας προσευχής .

Στα μοναστήρια τα περισσότερα αναγνώσματα τα διαβάζουν οι δόκιμοι. Η καθημερινή ανάγνωση μέσα στο σκοτάδι, η νύστα, τα χασμουρητά, ο σκοτισμένος μας νους έχει ανάγκη να μαθητεύσει σε στάση προσευχής στο αναλόγιο. Να μάθει να λαμβάνει καλός, με ευλάβεια δηλαδή τα λόγια της Εκκλησίας, τα λόγια της προσευχής…

Η καθημερινή ανάγνωση της προσευχής με φόβο Θεού στην αρχή της ημέρας μας είναι μαθητεία στην ευλάβεια.

Ας κάνουμε αρχή, έστω και με αυτά τα λίγα και απλά λόγια που το μικρό ωρολόγια μας προτρέπει να ψιθυρίσουμε μπροστά στο εικόνισμα σε μια γωνία του δωματίου μας, σε μια γωνία της καρδιάς μας, σε μια γωνιά της πόλης μας. Δεν είναι εύκολο, ούτε δύσκολο είναι απλό όμως να αρχίζεις να υποδέχεσαι την μέρα που σου προσφέρετε μαθητεύοντας στην ευλάβεια…

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019

πως εννοείς την Ελευθερία στην πράξη;

 http://froudarakis1.blogspot.gr/

Ερώτηση του ιδίου:
Πες μου, δέσποτα, πως εννοείς την Ελευθερία στην πράξη; Και πως πρέπει να τη χρησιμοποιούμε;

Απόκριση Ιωάννου:
Ελευθερία είναι η αλήθεια που λέγεται φανερά. Μπορεί δηλαδή κάποιος να έχει ανάγκη από τροφή, από ένα ρούχο η γενικά από κάποιο άλλο πράγμα. Αυτός οφείλει να το ζητήσει άπ’ αυτόν που έχει την εξουσία να του το δώσει. Πρέπει δε να ζητάμε να λειτουργείται αυτού του είδους η Ελευθερία από πρόσωπα που δεν σκανδαλίζονται μ’ αυτήν. Διότι δεν οικοδομούνται όλοι, λειτουργώντας την. Αυτός που έχει διάκριση, οικοδομείται και χαίρεται. Αυτός όμως που δεν έχει, σκανδαλίζεται. Γι΄ αυτό έχει υποχρέωση αυτός που κάνει χρήση μιας τέτοιας ελευθερίας, να μην τη χρησιμοποιεί εμπαθώς, δηλαδή για την Ικανοποίηση του πάθους που τον ενοχλεί, αλλά για να εξυπηρετήσει μια ανάγκη του. Αν βέβαια ούτε το άλλο πρόσωπο που τον εξυπηρετεί σκανδαλίζεται, ούτε στον εξυπηρετούμενο υποκρύπτεται κάποιο πάθος, η Ελευθερία είναι καλή. Πρέπει ακόμη να προσέχει κανείς να μην κάνει χρήση μιας τέτοιας ελευθερίας μπροστά σ’ ένα άλλο πρόσωπο που σκανδαλίζεται εύκολα. Αν είναι δηλαδή δυνατόν, ο αδελφός που θέλει να ζητήσει κάτι, να το συζητήσει Ιδιαιτέρως με εκείνον που έχει την εξουσία να του το παραχωρήσει, ώστε να παραμείνει ο λογισμός του τυχόν παρευρισκόμενου αδελφού αβλαβής. Παράδειγμα: 'Υπάρχει περίπτωση να είσαι κουρασμένος και να έχεις ανάγκη να φας όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Σε ακούει τότε κάποιος να το ζητάς και σκανδαλίζεται. Η πας να ζητήσεις ένα πράγμα και ο άλλος αδελφός που το ακούει δεν οικοδομείται.

Είπαμε βέβαια ότι η Ελευθερία είναι καλή, όταν γίνεται με φόβο Θεού. "Αν όμως, ενώ χρειάζεσαι ένα πράγμα δεν το ζητήσεις, αλλά περιμένεις εκείνον που έχει την εξουσία να σου το δώσει από μόνος του και συμβεί να μην το ξέρει εκείνος ότι έχεις τέτοια ανάγκη η μπορεί και να το ξέρει, αλλά να του διαφεύγει εκείνη την ώρα -μπορεί βέβαια και να θέλει να σε δοκιμάσει αν έχεις υπομονή- εσύ με τη συμπεριφορά του φαίνεσαι να σκανδαλίζεσαι ως ανυπόμονος και έτσι αμαρτάνεις. Ενώ, αν του ζητήσεις φανερά αυτό που θέλεις, όλα αυτά αποφεύγονται. Ακόμη πρέπει να τοποθετήσεις εκ των προτέρων το λογισμό σου έτσι, ώστε αν δεν λάβεις αυτό που ζητάς, να μη στενοχωρηθείς, ούτε να σκανδαλιστείς, ούτε να γογγύσεις. ’Αλλά να πεις στο λογισμό σου: «Μάλλον δεν είχε τη δυνατότητα να μου το δώσει η εγώ δεν είμαι άξιος και γι’ αυτό ο Θεός δεν επέτρεψε να μου το δώσουν». Και πρόσεχε μήπως, παίρνοντας αφορμή από την αρνητική αυτή στάση του, χάσεις και την άνεση που έχεις προς τον αδελφό και όταν σε πιέσει η ανάγκη, δεν μπορείς πάλι να απευθυνθείς σ’ αυτόν και να του ζητήσεις ότι θέλεις. Να προσπαθήσεις δηλαδή να διατηρήσεις τον εαυτό σου ειρηνικό και απρόσβλητο από οποιαδήποτε κακοτοπιά. 

Αν τώρα σε ρωτήσει ο αδελφός από μόνος του «χρειάζεσαι αυτό το πράγμα»; τότε να πεις την αλήθεια. Και αν ξαφνιαστείς και πεις «δεν το χρειάζομαι», πείσε τον εαυτό σου να επανέλθει και να του πεις: «Συγχώρεσε με, βρέθηκα σε δύσκολη θέση και είπα κάτι χωρίς να το θέλω. Η αλήθεια είναι ότι το χρειάζομαι αυτό το πράγμα και θέλω να μου το δώσετε». 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Βαρσανουφίου και Ιωάννου, ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ,τόμος Β, 
σελ. 264-267 ερώτηση 376, εκδόσεις ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2019

Να ζούμε την κάθε ημέρα


Στάρετς Σέργιος Διδασκαλία

Να ζούμε την κάθε ημέρα

Να αγωνιζόμαστε για την απροσπάθεια τόσο σε σχέση με το παρόν, όσο και με το μέλλον και το παρελθόν.
Εξ ου και η συμβουλή που συχνά δίνει ο Γέροντας, «να ζούμε την κάθε ημέρα». Για να εδραιώσουμε και να δια­τηρήσουμε αυτή την κατάσταση του πνεύματος, μας συ­νιστά να συνηθίσουμε να ξεκινούμε την κάθε ημέρα χωρίς να κοιτούμε πίσω και χωρίς να σκεπτόμαστε την επόμε­νη, σαν να ήταν μια εξ ολοκλήρου καινούρια ημέρα και η μοναδική που έχουμε μπροστά μας.
Αφενός να μην ανησυχούμε για το μέλλον: καταρχήν, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα με τους φόβους μας. Η διδασκαλία του Γέροντα στηρίζεται εδώ στη διδασκα­λία του Χριστού στο Ευαγγέλιο (Λουκ. 12,22-31). Με τη σκέψη μας στο μέλλον, απομακρυνόμαστε από το παρόν, κινδυνεύοντας να περάσουμε όλη μας τη ζωή παραμελώ­ντας το. Ωστόσο, ο Γέροντας δεν μας ωθεί στον αυτοσχε­διασμό. Ταυτόχρονα μας βεβαιώνει ότι «είναι σημαντικό να προετοιμάζουμε το μέλλον». Αλλά είναι πεπεισμένος ότι ζώντας καλύτερα το παρόν προετοιμάζουμε καλύτερα το μέλλον. Πράγματι, αυτό που ζούμε σήμερα είναι που ο­ρίζει και προετοιμάζει εκείνο που θα ζήσουμε αύριο. Εξάλ­λου, είναι ανούσιο να κάνουμε σχέδια για το μέλλον αφού ποτέ τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα είχαμε σχεδιά­σει. Συχνά συμβαίνουν απροσδόκητα γεγονότα που ανα­τρέπουν όλα τα σχέδια μας. Η σοφία επομένως συνίστα­ται στο να ζούμε στο παρόν και να εμπιστευόμαστε στον Θεό οτιδήποτε αφορά το μέλλον.
Αφετέρου, να μην είμαστε προσκολλημένοι στο παρελ­θόν και μάλιστα να μην κοιτάμε πίσω, να ξεχάσουμε ό,τι συνέβη την προηγούμενη ή τις προηγούμενες ημέρες. Η έγνοια του Γέροντα, όπως ήδη έχουμε δει, είναι να μην απελ­πιζόμαστε από λάθη που διαπράξαμε στο παρελθόν, να μη μας συνθλίβει το βάρος του παρελθόντος, να μην πα­ραμένουμε φυλακισμένοι σ' αυτό. Αντίθετα, να μπορούμε κάθε στιγμή να ξεκινούμε από το μηδέν και να ζούμε εν Χρι­στώ την καινή ζωή στην οποία μας καλεί το Ευαγγέλιο, και η οποία, όπως άλλωστε έχουμε δει, δεν αποκλείει τη μετάνοια.
«Να ζούμε στο παρόν», συνιστά ο Γέροντας, μια και είναι ο μοναδικός χρόνος που είναι πραγματικά αληθινός, ο μόνος χρόνος που μετράει πραγματικά για εμάς. «Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί, είναι το πώς βρισκόμαστε μέσα στο παρόν,το ποια είναι η κατάσταση μας γιατί έτσι θα παρουσιαστούμε ενώπιον του Θεού».
Η μνήμη του θανάτου εμφανίζεται ως ένας από τους κα­τεξοχήν τρόπους για να εφαρμόσουμε αυτές τις συμβου­λές, να επιτύχουμε την απροσπάθεια και να ζούμε το παρόν.
Jean-Claude Larchet Στάρετς Σέργιος
εκδόσεις : ΑΚΡΙΤΑΣ

Σκοπός μας είναι να βρούμε ένα τρόπο με τον οποίο η καρδιά μας θα μπορέσει να πλησιάσει το Θεό κατά την ακολουθία και την προσεχή.


Η διάρκεια της ακολουθίας (προσευχής) είναι θέμα γνώσης και διάκρισης, και όχι προκαθορισμένων ορίων. Να μην μέριμνας τόσο πολύ για την ποσότητα, γιατί αυτή η μέριμνα γίνεται αρκετά συχνά αιτία ταραχής. Σκοπός μας δεν πρέπει να είναι η ποσότητα, αλλά να βρούμε ένα τρόπο με τον οποίο η καρδιά μας θα μπορέσει να πλησιάσει το Θεό κατά την ακολουθία και την προσεχή. Αυτός είναι ο σκοπός της υποταγής σου στο νομό, που αρμόζει σε παιδιά.
Αββάς Ισαάκ

Σε ευχαριστώ, Κύριε, γιατί με αξίωσες να λάβω ελεημοσύνη για το όνομα σου

Ο Dobre, ο δίκαιος από το Bajlo


Κάποτε ο αββάς Αρσένιος αρρώστησε στη Σκήτη και του χρειαζόταν λυχνάρι. Καθώς δεν είχε τρόπο να το αγοράσει, δέχτηκε από κάποιον ελεημοσύνη και είπε: " Σε ευχαριστώ, Κύριε, γιατί με αξίωσες να λάβω ελεημοσύνη για το όνομα σου". 
 

 Ευεργετινός, λόγοι και διδασκαλίες αγίων πατέρων, Δ΄ Εκδόσεις: ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ    

Τρίτη 23 Ιουλίου 2019

Η ψυχή φαίνεται υγιής εξωτερικά, αλλά η αρρώστια της συνήθως κρύβεται στο βάθος της αισθήσεως.


Άγιος Ηλίας ο Έκδικος 

30. Η ψυχή φαίνεται υγιής εξωτερικά, αλλά η αρρώστια της συνήθως κρύβεται στο βάθος της αισθήσεως. Αν τώρα πρέπει οπωσδήποτε να βγει έξω η αρρώστια με την επανάληψη των ελέγχων, και να μπει μέσα η υγεία με τον ανακαινισμό του νου, είναι ανόητος εκείνος που αποκρούει τους ελέγχους και δεν ντρέπεται να είναι ξαπλωμένος πάντοτε στο νοσοκομείο της αναισθησίας.

31. Μη θυμώσεις εναντίον εκείνου που σε χειρούργησε χωρίς να θέλεις με τους ελέγχους του. Κοίταξε την αηδία που έβγαλε από μέσα σου, ελεεινολόγησε τον εαυτό σου και μακάρισε εκείνον που σου έγινε πρόξενος αυτής της ωφέλειας κατά θεία οικονομία.

32. Μη για κάποιο λόγο απελπιστείς με την αρρώστια σου, συ που επιμελείσαι την υγεία της ψυχής σου, αλλά με τα πιο δραστικά φάρμακα της φιλοπονίας, φεύγα μακριά απ' αυτήν.

33. Μην αποφεύγεις εκείνον που σου δίνει καίριο πλήγμα με τον έλεγχό του. Πλησίασέ τον, και θα σου δείξει πόσο καλό είναι εκείνο που καθαρίζει την αίσθησή σου. Και θα φας το γλυκό προσφάγι της υγείας, αφού πρώτα καταναλώσεις την πικρία που απέρριπτες.

34. Όσο αισθάνεσαι τους πόνους, τόσο περισσότερο να δέχεσαι εκείνον που με τους ελέγχους του σου τους υποδεικνύει. Σου γίνεται αίτιος τέλειας καθάρσεως, χωρίς την οποία ο νους δεν μπορεί να μπει στον καθαρό χώρο της προσευχής.

35. Όταν ελέγχεται κανείς, ή πρέπει να σωπαίνει ή να απολογείται με ηπιότητα στον κατήγορό του. Όχι για να υποστηρίζει τα δικά του ο ελεγχόμενος, αλλά για να διορθώσει ίσως το σφάλμα εκείνου που τον ελέγχει χωρίς να ξέρει.

36. Όποιος λυπηθεί από τον δίκαιο έλεγχο κάποιου και, πριν προσκληθεί από αυτόν, ζητήσει συγχώρηση, δεν χάνει τίποτε απ' όσα του ανήκουν. Εκείνος που ζήτησε συγχώρηση μετά την πρόσκληση, έχασε το μισό καρπό. Εκείνος πάλι που η λύπη από τον έλεγχο ποτέ δεν τον οδηγεί στο να εγκαταλείψει τους άλλους και να απομονωθεί στον εαυτό του, κέρδισε όλη την προκαταβολή, ενώ εκείνος που σε κάθε τι ρίχνει το σφάλμα πάνω του, παίρνει μισθό.

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ



Γι'αυτό μην νομίζετε ότι δεν προσεύχεστε. Προσεύχεστε καθημερινά, γιατί και μόνο που έχετε αποφασίσει να αφιερώσετε τον εαυτό σας στον Θεό, μακριά ενάντια στο κοσμικό φρόνημα τότε να ξέρετε ότι αυτό αποτελεί προσευχή. Αυτή είναι προσευχή. Προσευχή είναι που γίνομαι εγώ μοναχός αφιερώνω τον εαυτό μου στο Θεό αυτό είναι προσευχή. Προσευχή κάνετε που αφιερώνεται τον εαυτό σας στην Εκκλησία και στη θυσία προς τον άλλο, μέσα στο γάμο. Ένας που παντρεύεται λοιπόν στον έγγαμο βίο είναι πρότυπο. Είναι επιστροφή ο γάμος στην παλιά κατάσταση, δηλαδή στον Παράδεισο. Προσευχή είναι να αφιερώνει τον εαυτό του στον έγγαμο βίο. Γιατί τι κάνει; Αφιερώνει τον εαυτό μέσω ενός ανθρώπου στην θυσία για τον άλλο . Κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον κοσμικό η τον μοναχό γιατί μοναχός τι είναι; Μοναχός είναι η επιστροφή στην πρώτη κατάσταση δηλαδή στο Παράδεισο χωρίς συμβιβασμούς. Πουλάμε την ελευθέρια μας στο Θεό γιατί ο Θεός είναι η ελευθέρια μας.

ΓΕΡΩΝ ΕΛΛΙΣΑΙΟΣ.

Ας μην βασιζόμαστε στην υπομονή του πλησίον, για να παραμένουμε γαλήνιοι και ειρηνικοί.


Ας μην αναζητάμε την ειρήνη μας σε πράγματα έξω από εμάς. Ας μην βασιζόμαστε στην υπομονή του πλησίον, για να παραμένουμε γαλήνιοι και ειρηνικοί. Όπως ακριβώς η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας(Λουκ17.21), έτσι και εχθροί του ανθρώπου θα γίνουν οι δικοί του.(Ματθ 10.36)

Τι ποιο οικείο πιο προσιτό σ΄ εμένα από τον ίδιο τον εαυτό μου; Και όμως δεν υπάρχει για εμένα μεγαλύτερος εχθρός απ΄ αυτόν. Γι΄ αυτό, ας είμαστε άγρυπνοι και οι εσωτερικοί μας εχθροί δεν θα μπορούν πια να μας πληγώσουν. Όταν οι «άνθρωποι μας», δηλαδή τα πάθη μας, θα παύσουν να μας πολεμούν, τότε γαληνεμένη η ψυχή μας θα απολαύσει τη Βασιλεία του Θεού,

Συνομιλία με τον αββά Πιαμούν

Λόγος Αββά Ζωσιμά ΙΑ΄. Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ.





«Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε να αγαπάμε και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλον. Χάσαμε τη φρόνηση μας»

ία. Και συνέχισε να λέει: «Κάποτε ένας από τους αδελφούς που έμεναν μαζί μου και είχαν πάρει απ' τα χέριά μου το μοναχικό σχήμα, αφού καταρτίσθηκε αρκετά κοντά μου-και μάλιστα ήταν από τους "καλομαθημένους" και συγκατέβαινα στην αδυναμία του-κάποια μέρα μου λέει: Αββά μου, πολύ σε αγαπώ. Του λέω κι εγώ: Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ. Τώρα λες: σε αγαπώ, και σε πιστεύω- εάν όμως συμβεί κάτι που δεν σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος, ενώ εγώ οτιδήποτε κι αν πάθω από μέρους σου, τίποτε δεν είναι ικανό να με απομακρύνει από την αγάπη σου.

Λίγος χρόνος πέρασε και δεν ξέρω τι του συνέβη και άρχισε να λέει εναντίον μου πολλά, ακόμη και αισχρά λόγια· όλα λοιπόν τα μάθαινα και έλεγα μόνος μου: Αυτός είναι καυτήρας του Ιησού και μου τον έστειλε, για να γιατρέψει την κενόδοξη ψυχή μου. Από τέτοιους ανθρώπους μπορεί κανείς, εάν είναι άγρυπνος, να κερδίσει, όσα χάνει απ' αυτούς που τον καλοτυχίζουν. Αυτός είναι αληθινός ευεργέτης. Και τον μνημόνευα σαν γιατρό και ευεργέτη· και σ' αυτούς που μου ανήγγελλαν τα όσα διέδιδε εναντίον μου, τους έλεγα: Αυτός γνωρίζει μόνο τα φανερά μου κακά και όχι όλα, παρά ένα μέρος· ενώ αυτά που είναι κρυμμένα δεν μετρούνται.

Μετά λοιπόν από κάποιο χρονικό διάστημα με συναντά στην Καισάρεια· και, όπως το συνήθιζε πάντοτε, έρχεται, μ' αγκαλιάζει και με κατασπάζεται κι εγώ αυτόν, σαν να μη συνέβη τίποτε. Και ενώ συνέχιζε να μου σέρνει τα ίδια, όσες φορές με συναντούσε με εναγκαλιζόταν θερμά. Κι ενώ εγώ δεν του έδινα καμιά αφορμή ότι τον υποπτευόμουν ούτε ίχνος λύπης δεν έδειχνα, αν και τα άκουα όλα, όμως κάποια φορά πέφτει μπροστά μου και κρατώντας τα πόδιά μου λέει: Συγχώρεσε με, αββά μου, για χάρη του Κυρίου, γιατί πολλά και φοβερά είπα εναντίον σου. Εγώ αφού τον κατεφίλησα, του είπα χαριτολογώντας: Θυμάται η θεοφιλία σου, που μου είπες: πολύ σε αγαπώ, και σου αποκρίθηκα ότι δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπά, όπως εγώ τον αγαπώ, και ότι, εάν συμβεί κάτι που δεν θα σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος, ενώ εγώ ότι κι αν πάθω από σένα, τίποτε δεν μπορεί να με απομακρύνει από την αγάπη σου;

Πληροφορήσου το λοιπόν ότι τίποτε απ' όσα είπες εναντίον μου δεν μου διέφυγε, αλλά ακόμη και που τα είπες και σε ποίους, όλα τα άκουσα και καμιά φορά δεν είπα πως δεν είναι έτσι ούτε με έπεισε κανένας να πω εναντίον σου κακό λόγο. Αντίθετα, έλεγα, ότι όσα λέει είναι αληθινά και από αγάπη τα λέει, γιατί με νιώθει δικό του άνθρωπο και δεν παρέλειψα να σε μνημονεύω στην προσευχή μου.

Και για να σου φέρω μια απόδειξη της αγάπης μου, κάποτε πόνεσε παρά πολύ το μάτι μου και σε θυμήθηκα έκανα τότε το σημείο του σταυρού και είπα: Κύριε Ιησού Χριστέ, χάρις στις προσευχές του αδελφού θεράπευσέ με, και αμέσως θεραπεύθηκα». Αυτά όσα αφορούν τον αδελφό.

Συχνά έλεγε ο μακάριος: «Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε να αγαπάμε και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο χάσαμε τη φρόνηση μας. Χρειάζεται να αντέξει κανείς λίγο τον αδελφό του, όταν είναι θυμωμένος η στενοχωρημένος. Γιατί μετά από λίγο θα συνέλθει εκείνος και αντιλαμβανόμενος πως τον άντεξε, θα είναι έτοιμος και την ίδια του τη ζωή να δώσει για χάρη του».
--------------------------------------
ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΤΟΜΟΣ Α΄, έκδοση Ι.Ησυχ. “Το Γεννέσιον της Θεοτόκου” Πανόραμα Θεσσαλονίκης σελ.207-211

Τρίτη 16 Ιουλίου 2019

Στο χώρο της ορθοδοξίας παίρνουμε όνομα, προσωπικότητα και την κατάσταση στα χέρια μας.



Στο χώρο της ορθοδοξίας παίρνουμε όνομα, προσωπικότητα και την κατάσταση στα χέρια μας. Όταν αγαπάμε τον πλησίον, δεν υπερτονίζουμε την τροφή του σώματος έναντι της ψυχής και δεν ταραζόμαστε όταν μας τάζουν παροχές, ούτε όταν μας ανακοινώνουν στερήσεις. 
π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ



ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ
ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

17 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ὁ Ἱερεύς: Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Ὁ Ἀναγνώστης: Ἀμήν
Ψαλμός ρμβ΄ (142)
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σου• καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωΐ τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα• γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μου• ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μου• τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν μέ, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὔτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἠμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. 
Εἴτα τά παρόντα Τροπάρια. 
Ἦχος δ΄. 
Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ. 
Τήν ἀθληφόρον καί παρθένον Μαρίναν, τήν δί’ ἁγνείας τήν ψυχήν ὠραΐσασαν, ἀνευφημοῦντες κράξωμεν ἐκ μέσης ψυχῆς. Μάρτυς ἀξιάγαστε, ταῖς πρεσβείαις σου ρύσαι, πάντας τούς τιμώντας σέ, τοῦ λιμοῦ καί λοιμοῦ τέ, καί πάσης ἄλλης βλάβης τοῦ ἐχθροῦ, ὅπως ὑμνῶμεν ἐνθέως τήν μνήμην σου.
Δόξα Πατρί Καί νῦν

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ. 
Τή Θεοτόκω ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν, ἁμαρτωλοί καί ταπεινοί καί προσπέσωμεν, ἐν μετανοία κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς, Δέσποινα βοήθησον, ἐφ’ ἠμίν σπλαγχνισθεῖσα σπεῦσον ἀπολλύμεθα, ὑπό πλήθους πταισμάτων, μή ἀποστρέψης σούς δούλους κενούς, σέ γάρ καί μόνην ἐλπίδα κεκτήμεθα.

Ψαλμός ν΄ (50) 
λέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου•ἐπί πλεῖον πλῦνον μέ ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισον μέ. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διαπαντός. Σοί μόνω ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῆς ἐν τοῖς λόγοις σου, καί νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθαι σέ. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησε μέ ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. Ραντιεῖς μέ ὑσσώπω, καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς μέ, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοί ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀποστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἑξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψης μέ ἀπό τοῦ προσώπου σου καί τό πνεῦμά σου τό ἅγιον μή ἀντανέλης ἄπ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοί τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καί πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι. Ρύσαι μέ ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου•ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν•ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῶ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τή εὐδοκία σου τήν Σιῶν, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ• τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα• τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Εἴτα ψάλλομεν τάς Ὠδᾶς τοῦ Κανόνος.
Ὠδή ἅ΄. 
Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρᾶν διοδεύσας 
Σκιρτώσα, Μαρίνα, ἐν οὐρανῶ, καί τῶν τοῦ Ὑψίστου, πληρουμένη μαρμαρυγῶν, φώτισον τόν νοῦν μου σαῖς πρεσβείαις, καί σκοτασμοῦ τῶν παθῶν μέ ἁπάλλαξον.

Θερμῶς ἱκετεύω σέ ὁ οἰκτρός, ταῖς σαῖς ἰκεσίαις, ὤ Μαρίνα μάρτυς Χριστοῦ, δυσχερῶν του βίου λύτρωσαι μέ, καί τῶν παθῶν μου τόν τάραχον κόπασον.

Μέγα τό κατόρθωμά σου, σεμνή, δράκοντα γάρ μέγαν, ἐταπείνωσας εὐθαρσώς κάμε ὅθεν δώρησαι, Μαρίνα, περιφρονῆσαι αὐτοῦ τά σοφίσματα.

Θεοτοκίον. 
Σύ εἰ, Παρθένε ἄσπιλε, τῆς ἐμῆς, διανοίας θάρρος, καί ἐλπίς μου τῆς ταπεινῆς, ψυχῆς καί καρδίας ταλαιπώρου, σύ εἰ τό φῶς, ἡ ζωή καί ἀνάστασις.


Ὠδή γ΄. Σύ εἰ τό στερέωμα… 
Χαίρουσα, πανόλβιε, ἐν οὐρανοῖς σύν τοῖς μάρτυσι, πάντας ἠμᾶς, φρούρησον εὐχαίς σου, καί παθῶν ἐλευθέρωσον.

Σκέπην τήν εἰκόνα σου, σοφή Μαρίνα, οἰόμενοι, δαιμονικᾶς, φεύγομεν παγίδας, καί δεινῶν ἐκλυτρούμεθα.

μνον χαριστήριον, ὁ σός οἰκέτης προσφέρω σοί, διασωθεῖς, δεινῆς ἀσθενείας, ὤ Μαρίνα, πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον. 
χω σέ, Πανάσπιλε, βίου προστάτιν καί τεῖχος ἄρρηκτον, διό δεινῶν, τοῦ ματαίου βίου, οὐ πτοοῦμαι τήν ἕφοδον.


Ὠδή δ΄. Εἰσακήκοα, Κύριε 
ντρυφώσα, πανένδοξε, καί ἐνηδομένη θείαις λαμπρότησι, τῶν τιμώντων σέ μνημόνευσε, καί ἐκ νόσων ρύου, ταῖς πρεσβείαις σου.

Τῶν ἁγίων αἱμάτων σου, οἱ κρουνοί Μαρίνα, κατέσβεσαν, τήν δεινήν παθῶν μου φλόγωσιν, καί εἰς ὑγιείαν μέ ὠδήγησαν.

Σταλαγμοῖς τῶν αἱμάτων σου, πάσαν ἀθείας πυράν κατέσβεσαν, καί τῶν σέ τιμώντων ἤρδευσας, τάς ψυχᾶς, Μαρίνα, θεοδόξαστε.

Θεοτοκίον. 
Ρόδον σύ τό ἀμάραντον, ὤ Παρθένε μόνη βλαστήσασα, ταῖς πρεσβείας σου περισῶζε, τούς προστρέχοντας σοί, Μητροπάρθενε.

Ὠδή ἐ΄. Φώτισον ἠμᾶς 
Φώτισον ἠμᾶς, τούς τιμώντας σέ, θεόπνευστε, φωτί τῷ μεγάλω νῦν προσεγγίζουσα, καί φωτοφόρους, τάς ψυχᾶς ἠμῶν ἀπέργασαι.

Ρεύμασι σεπτοῖς, τῶν αἱμάτων σου κατασβεσον, πῦρ τό τῆς ἀπάτης καί ξήρανον ροῦν, τῆς δυσσεβών τυραννίας, Μαρίνα πανσεμνέ.

Θείαις καλλοναῖς, τοῦ Νυμφίου σου, ἀοίδιμε, ἐνηδομένη τῶν ὑμνούντων σέ, φωτός τοῦ θείου, τάς ψυχᾶς εὐχαίς σου ἔμπλησον.

Θεοτοκίον.
χραντε Σεμνή, θείω ὕδατι μέ ράντισον, καί ταῖς λιβάσι τοῦ ἐλέους σου, σταγόνας δίδου, τῶν δακρύων ὑετίζειν μέ.

Ὠδή ς΄. Ἰλάσθητι μοί, Σωτήρ 
λήλυθε φωταυγής, σεμνή ἡ μνήμη σου σήμερον, φωτίζουσα τούς πιστῶς, ἐν ταύτη τιμώντας σέ, καί σκότος διώκουσα, παθῶν ἀνιάτων, καί δαιμόνων ταῖς πρεσβείαις σου.

Στεφάνω παρθενικῶ, Χριστός, Μαρίνα, σέ ἔστεψεν, ὡς καθαράν καί ἁγνήν, καί χορῶ παρθένων σέ, δεόντως ἐσκήνωσε, διό ὑπέρ πάντων, ἠμῶν τοῦτον καθικέτευε.

μνοῦσα σύ τόν Θεόν, φωναῖς ἀπαύστοις μνημόνευε, ἠμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, Μαρίνα πανένδοξε, ρυσθῆναι ἐκ θλίψεως, λοιμικῆς τέ νόσου, καί δεινῶν του πολεμήτορος.


Θεοτοκίον. Φωνή ἀρχαγγελική, 
Θεόν, Μαρία, ἐγέννησας, ὄν ἐξιλέωσαι νῦν, ἠμίν ὡς ἰσχύουσα, τοῖς πίστει κραυγάζουσι, δωρηθῆναι λύσιν, τῶν πταισμάτων, Παναμώμητε.

Διασωσον ἀπό κινδύνων, Μαρίνα, ταῖς σαῖς πρεσβείαις, τούς ἐν πίστει εἰλικρινεῖ πρός σέ καταφεύγοντας, καί ἴασαι τά πολλά ἠμῶν πάθη.

χραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως ἔπ ἐσχάτων τῶν ἥμερων τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.


Ὁ Ἱερεύς μνημονεύει, εἴτα τό 
Κοντάκιον. 
Ἦχος β΄. 
Νύμφη ἐκλεκτή του Σωτῆρος, Μαρίνα ἔνδοξε, τάς σειρᾶς τῶν πολλῶν μου πταισμάτων διαρρηξον, παθῶν φθορᾶς καί κινδύνων ρύσαι, καί τήν ἀχλύν τῶν νόσων μου διασκέδασον, ταῖς πρός Θεόν λιταίς σου, παναοίδιμε. 
Καί εὐθύς τό Προκείμενον. 
Ἦχος δ΄. 
πομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοί, καί εἰσήκουσε τῆς δεησεῶς μου.
Στίχος. Καί ἔστησεν ἐπί πέτραν τούς πόδας μου, καί κατεύθυνε τά διαβήματά μου.

Εὐαγγέλιον. 
Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (θ΄. 1-16) 
Τῷ καιρῶ ἐκείνω, συγκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τούς δώδεκα Μαθητᾶς αὐτοῦ, ἔδωκεν αὐτοῖς δύναμιν καί ἐξουσίαν, ἐπί πάντα τά δαιμόνια, καί νόσους θεραπεύειν καί ἀπέστειλεν αὐτούς κηρύσσειν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καί ἰάσθαι τούς ἀσθενοῦντας. Καί εἶπε πρός αὐτούς. Μηδέν αἴρετε εἰς τήν ὁδόν, μήτε ράβδους, μήτε πῆραν, μήτε ἄρτον, μήτε ἀργύριον, μήτε ἀνά δύο χιτώνας ἔχειν. Καί εἰς ἤν ἄν οἰκίαν εἰσέλθητε, ἐκεῖ μένετε, καί ἐκεῖθεν ἐξέρχεσθε. Καί ὅσοι ἄν μή δέξωνται ὑμᾶς, ἐξερχόμενοι ἀπό τῆς πόλεως ἐκείνης, καί τόν κονιορτόν ἀπό τῶν ποδῶν ὑμῶν ἀποτινάξατε εἰς μαρτύριον ἐπ’ αὐτούς. Ἐξερχόμενοι δέ, διήρχοντο κατά τάς κώμας, εὐαγγελιζόμενοι καί θεραπεύοντες πανταχοῦ.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Ταῖς τῆς Ἀθληφόρου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Τάίς της Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος.Ἐλεῆμον, ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου, καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου, ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου.

Καί τό παρόν προσόμοιον. 
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι… 
Μαρίνα πανένδοξε, τῶν ἀθληφόρων τό κλέος, σύν παρθένων τάγμασι, καί χοροῖς μαρτύρων, τούς ἐκτελοῦντάς σου, πίστει τήν κοίμησιν, καί τήν θείαν μνήμην, καί τή σκέπη προσπελάζοντας, τή σή, πανεύφημε, σῶζε τῷ Κυρίω πρεσβεύουσα, καί πάσαν νόσον ἴασαι, καί τῶν ψυχικῶν ἐλευθέρωσον, δεινῶν ἀλγηδόνων, καί ρύσαι ἐκ κινδύνων τοῦ ἐχθροῦ, ὡς παρρησίαν πρός Κύριον ἔχουσα, θεοσοφέ.

Ὁ Ἱερεύς: Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου. Ἐπισκεψαι τόν κόσμον σου ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς. Ὑψωσον κέρας Χριστιανῶν ὀρθοδόξων καί καταπεμψον ἐφ’ ἠμᾶς τά ἐλέη σου τά πλούσια. Πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Δυνάμει τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων. Ἰκεσίαις τοῦ Τιμίου καί Ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων. Τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἠμῶν, μεγάλων ἱεραρχῶν καί οἰκουμενικῶν διδασκάλων Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἀθανασίου καί Κυρίλλου, Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμμονος, πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας. Νικολάου τοῦ ἐν Μύροις, Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος, τῶν Θαυματουργῶν. Τῶν ἁγίων ἐνδόξων μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόιρου, Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου, Θεοδώρων Τύρωνος καί Στρατηλάτου, τῶν ἱερομαρτύρων Χαραλάμπους καί Ἐλευθερίου, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων. Τῶν ὁσίων καί θεοφόρων Πατέρων ἠμῶν. Τῶν ἁγίων καί δικαίων θεοπατόρων Ἰωακείμ καί ’Ἄννης. Της ἁγίας Μαρίνας τῆς Μεγαλομάρτυρος, καί πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἰκετεύομεν σέ, μόνε πολυέλεε Κύριε. Ἐπάκουσον ἠμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων σου καί ἐλέησον ἠμᾶς.


Ὠδή ξ΄. 
Παῖδες Ἑβραίων… 
μβροις τῶν σῶν αἱμάτων ρεῖθρα, ἀπεξήρανας εἰδώλων φλυαρίας, ἐπομβρίζεις δέ νῦν, ἰάματα παντοία, μάρτυς Μαρίνα, παύουσα, πῦρ δεινῶν νόσων παντοίων.

Μάρτυς Μαρίνα, τῷ Ὑψίστω, στεφηφόρος ἀεί παρισταμένη, ὑπέρ πάντων ἠμῶν, τῶν σέ ὑμνολογούντων, διηνεκῶς ἱκέτευε, τοῦ ρυσθῆναι ἐκ κινδύνων.

Πάσι πηγάζει, ὤ Μαρίνα, ποταμούς ἰαμάτων ἡ εἰκών σου, τάς ὀδύνας ἀεί, ἐξαίροντας σωμάτων, καί τάς ψυχᾶς δροσίζοντας, καί πληροῦντας θυμηδίας.

Θεοτοκίον. 
παινον γλώσσης ἐξ ἀναγνου, τή Πανάγνω σοῖ προσφέρω, Θεοτόκε, ἐναγών λογισμῶν, ρυσθῆναι δυσωπῶν σέ, καί μολυσμῶν τοῦ σώματος, ὤ ἀμόλυντε Παρθένε.


Ὠδή ἡ΄. Τόν Βασιλέα… 
Τούς τήν σήν μνήμην, τήν φωτοφόρον τιμώντας, ἀπό πάσης ρύσαι σαῖς πρεσβείαις, νόσου, ὤ Μαρίνα, ἴνα σέ μακαρίζω.

Τῶν ἰαμάτων, χάριν λαβοῦσα, Μαρίνα, ἀπελαύνεις νόσους ἀνιάτους, ἐκ τῶν σέ τιμώντων καί πόθω γεραιρόντων.

ποκαθαίρει, μολυσμούς παθημάτων, ἡ εἰκών σου τῶν πόθω γεραιρόντων, μνήμην σου τήν θείαν Μαρίνα ἀθληφόρε.

Θεοτοκίον. 
ωθείσάν μου, τήν ψυχήν ἁμαρτίας, δραστικῶ φαρμάκω σῆς πρεσβείας, ἴασαι, Παρθένε, ἐλπίς τῶν σέ ὑμνούντων.


Ὠδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον… 
Θεώσεως τυχοῦσα, καί φωτί τρυφώσα, τῷ οὐρανίω, Μαρίνα θεοληπτε, τούς σέ ὑμνοῦντας λιταίς σου, δεινῶν ἁπάλλαξον.

Μαρίνα δωρηθῆναι, πάσιν Ὀρθοδόξοις, ἀπαλλαγήν δεινῶν νόσων καί θλίψεων, Χριστόν δυσώπει, καί ρῶσιν ψυχῆς καί σώματος.

Μαρίνα Θεοῦ δόξαν, ἐνοπτριζομένη, ὑπέρ τῶν σέ εὐφημούντων αὐτόν δυσώπησον, τοῦ μετασχεῖν θείας δόξης τέ, καί λαμπρότητος.

Θεοτοκίον. 
Μαρία Θεοτόκε, σέ ὑμνολογουμεν, ὅτι κινδύνων καί νόσων λυτροῦσαι ἠμᾶς, διηνεκῶς τόν σόν Τόκον, καθικετεύουσα.

ξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον, καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν.

Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.

Χαίροις Ὀρθοδόξων ἡ καλλονή, χαίροις διωχθέντων, καταφύγιον ἰσχυρόν, χαίροις τῶν ἐν θλίψει, καί τῶν ἐν ἐξορία, Προκόπιε Θεοφρον, τό παραμύθιον.

Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια 
Τήν ἄμωμον νύμφην τοῦ Ἰησοῦ, Μαρίναν τήν θείαν, ἰκετεύσωμεν οἱ πιστοί, βοῶντες ρύσαι νόσων, καί δεινῶν σαῖς πρεσβείαις, ἠμᾶς τούς ἐκτελοῦντας τήν θείαν μνήμην σου.

Μή παύση, Μαρίνα, τοῦ Ποιητοῦ, θερμῶς δεομένη, ὑπέρ πάντων τῶν εὐσεβῶς, σέ μακαριζόντων ὡς μάρτυρα Κυρίου, καί πόθω γεραιρόντων τήν θείαν μνήμην σου.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἁγίοι πάντες, μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τό σωθῆναι ἠμᾶς.

Τό Τρισάγιον

γιος ὁ Θεός, γιος Ἰσχυρός, γιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Καί τό Τροπάριον. 
Ἦχος πλ. α΄. 
Τόν συνάναρχον Λόγον… 
Τοῦ ἐχθροῦ τάς ἐνέδρας ρύμη διέφυγες, καί αὐτῶ προσπλακεῖσα ὑπερηκόντισας, καί ἐκ Θεοῦ τήν δαψιλή χάριν ἀπείληφας, ἀποσοβεῖν ἐκ τῶν πιστῶν, τάς νόσους τάς λυμαινώδεις, διό πρέσβευε τῷ Κυρίω, ὑπέρ ἠμῶν, Μαρίνα ἔνδοξε.

Ἤ τό παρόν Ἀπολυτίκιον. 
Ἤχος ἅ’. 
Τοῦ πατρός ἐκ βρέφους ἀπεστράφης τά εἴδωλα, καί τοῦ Ὀλυβρίου τυράννου τήν ὀφρύν κατεπάτησας, Μαρίνα πανεύφημε σεμνή, ρωσθεῖσα δέ ἰσχύι Σταυροῦ αἰσθητοῦ τήν τοῦ φανέντος κεφαλήν συντρίβεις πολεμήτορος.Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διά σου πάσιν ἰάματα.

Ὁ Ἱερεύς μνημονεύει. Εἴτα Ἐκτενής, καί Ἀπόλυσις, καθ’ ἤν ψάλλομεν τό παρόν

Προσόμοιον. 
Ἦχος β΄. Ὄτε ἐκ τοῦ ξύλου Σέ νεκρόν… 
Σήμερον ὑμνοῦμεν εὐσεβῶς, μάρτυς ἀθληφόρε Μαρίνα, σού τό ἐκνίκημα καί τήν θείαν μνήμην σου, καί εὐκλεῆ ἑορτήν, οἱ ὀρθῶς δογματίζοντες, Τριάδα ἁγίαν, καί σέ ἰκετεύομεν, ρύσαι σούς δούλους δεινῶν, νόσων καί παντοίων κινδύνων, καί τῆς τοῦ ἐχθροῦ τυραννίδος, τούς σοί προσπελάζοντας, ἀοίδιμε. 
Ἦχος πλ. Δ΄. 
Δέσποινα προσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἠμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως. 
Ἦχος β΄. 
Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου. 
Ὁ Ἱερεύς: Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.


Δευτέρα 15 Ιουλίου 2019

Η βαθιά αγάπη και το ξεπέρασμα της μοναξιάς.


[…] Η βαθιά αγάπη και το ξεπέρασμα της μοναξιάς. Προσέξτε το! Το ξεπέρασμα της μοναξιάς! Είναι ένα άλλο κοίταγμα και πάλι της αρνήσεως της Εκκλησίας για τις προγαμιαίες σχέσεις. Είναι μια μάχη το ξεπέρασμα της μοναξιάς! Δηλαδή ένας ο οποίος οδηγείται σε έναν γάμο πρέπει να κάνει την μεγάλη πάλη, την μεγάλη άσκηση να ξεπεράσει τη μοναξιά του. Γιατί μετά τι νόημα έχει μια σεξουαλική πράξη; Εκεί είναι η μεγάλη άσκηση! Και εδώ ο γάμος έχει τρομερή άσκηση! Αυτό δεν το πιάνουνε πολλοί! Και είναι πραγματικά δύσκολο σε μια εποχή μάλιστα ερωτομανή.

Και έτσι δεν δέχομαι αυτούς που λένε: «Και τι είναι ο γάμος; Ο ασκητής κάνει αυτά κι αυτά». Μα, κάνει άσκηση ο άλλος! Και όταν λέω του άλλου αυτό που λέει η Εκκλησία «όχι σεξ πριν από τον γάμο», δεν του λέω μια νομολογική εντολή. Δεν είναι τέτοιο πράγμα. Τον βάζω σε μια άσκηση όπου θα υπερβεί τον εαυτό του, δεν θα θέλει απλώς να ικανοποιήσει τον εαυτό του. Πώς θα αγαπάει μετά την γυναίκα του και πως θα ξεπερνά τον εαυτό του; Πάντα θα είναι αυτός που χρησιμοποιεί τη γυναίκα, ό,τι κακό για τη συνέχεια. Δύσκολα το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι… Και αυτό είναι μια τρομερή άσκηση, μια οριακή άσκηση σε μια εποχή τόσο δύσκολη πραγματικά από τα ερεθίσματα που έχουμε. Αυτό το καταλαβαίνω… 
Και αυτή η άσκηση μπορεί να οδηγήσει στο κάλλος του γάμου. Δούλεψες πάνω σου, δουλεύεις να σπάσεις το εγώ σου και καταλήγεις πλέον στο μυστήριο του γάμου έχοντας σπάσει το Εγώ σου και ξέρεις ότι θα ζεις και για τον άλλον. Μεγάλο πράγμα είναι αυτό. Πώς θα ζεις για τον άλλον όταν τον χρησιμοποιείς; Μου λένε: «Μα αφού αγαπιόμαστε…» Τι είναι η λέξη αγάπη; Αυτά όλα που λένε αναιρούνε αυτά που λέμε εμείς ότι είναι αγάπη.
Και μέσα εκεί πια λειτουργεί το σωματικό μέγεθος ως κάλλος στην Εκκλησία. Αυτό που έλεγε ο Χρυσόστομος, ότι τίποτε δεν είναι βέβηλο. Εμείς όλα τα κάναμε βέβηλα, τα κάναμε έτσι κρύφια, τα κάναμε αμαρτία όλα τα πράγματα. Και έτσι φτάνεις στον πόλο του άκρου, στην αποκτήνωση της γυναίκας. Στον υποβιβασμό της στην άλογη δημιουργία. Η γυναίκα γίνεται, όπως τη βλέπουμε σήμερα, ένα ενδιάμεσο ον μεταξύ ανθρώπου και ζώου, χρήσιμο για την σεξουαλική ικανοποίηση των ανδρών. Αυτό σήμερα καταλήγει να είναι η γυναίκα και το θέλει και η ίδια δηλαδή… Αυτό κάνει και γίνεται κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Ενώ μέσα στον γάμο της θα κάνει την άσκηση να ξεπεράσει τον εγωισμό της και να δοθεί στον άλλον. Άσκηση ξεπεράσματος του εγωισμού! Πρέπει να το καταλάβετε! Το λέω πολλές φορές αυτό… 
Και εκεί πλέον αρχίζει ο γάμος να βρίσκει τον στόχο του που είναι οι άνθρωποι, αγαπώντας και ξεπερνώντας τον εγωισμό τους, να γίνουν άγιοι. Βλέπετε, όλη η προοπτική του γάμου είναι να γίνουν άγιοι. Και όταν η γυναίκα αγαπάει τον άνδρα της και του δίνεται ολόκληρη (ψυχικά και σωματικά), δεν υπάρχει καμιά αμαρτία σε αυτό που κάνουνε ως σχέση ερωτική και ταυτόχρονα είναι μια πληρότητα αγάπης, μια ολοκληρωμένη αγάπη που τους οδηγεί πάρα πολύ μακριά. Αυτό είναι μια σχέση πολύ βαθιά. Ειδάλλως, αν η γυναίκα δεν λειτουργήσει αυτή την ασκητική, αυτοχαρακτηρίζεται πια σαν μια ύπαρξη μεταξύ ανθρώπου και ζώου, όπως σήμερα το βλέπουμε. 
Βλέπετε, μετά την πτώση πώς ονομάζει ο Αδάμ τη γυναίκα; Τη λέει Ζωή (Εύα). Εύα δεν ήταν πριν. Μετά την πτώση την αποκαλεί Ζωή (Εύα), «ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων». Θεωρεί δηλαδή ότι αυτή και όχι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής. Τραγωδία! Βλέπετε; Αναιρείται πια η αγάπη προς τον Θεό, η γυναίκα γίνεται είδωλο σεξουαλικό και απλώς είναι πηγή της ζωής, γεννάει παιδιά. Δηλαδή παύει ο Θεός να είναι πηγή της ζωής και θέλεις να πάρεις από την γυναίκα κάτι, να την ρουφήξεις ερωτικά και ταυτόχρονα να σου κάνει παιδιά για να καταξιωθείς. Μα, δεν είναι εκεί η ιστορία! Βλέπετε, ακόμα και μέσα στον γάμο ο Θεός είναι πηγή της ζωής και όχι η γυναίκα. […]
Ο άνδρας ειδωλοποιεί τη γυναίκα αναδεικνύοντάς της σε απρόσωπο ασώματο ιδεώδες. Βλέπετε, ο ρομαντικός έρωτας του μεσαίωνα… Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε εμάς. Δεν υπάρχει κάτι ρομαντικό, δεν υπάρχει μια αποσαρκωμένη γυναίκα. Η ορθοδοξία δεν έχει ένα ρομάντζο ερωτικό. Δεν βάζει κανένα απρόσωπο ερωτικό μοντέλο, δεν αποσαρκώνει. Έχει σάρκα η γυναίκα. Η αυτονόμηση της αγάπης από την σεξουαλικότητα οδηγεί σε άλλο δυισμό. Αγαπώ γενικά δηλαδή, χωρίς σεξουαλικότητα. Είναι δυισμός, είναι τραγωδία. Αγαπώ μια γυναίκα, έτσι, πάρα πολύ θεωρητικά…
Βλέπετε ότι ποτέ η ορθοδοξία μας δεν είχε ρομαντισμό στην τέχνη της και σε όλες τις εκφράσεις της και γι’ αυτό τον λόγο. Γιατί το αποκορύφωμα του δυτικού ρομαντισμού είναι το ιδεατό της γυναίκας. Βλέπετε πώς περνάει στο πρόσωπο της Μαντόνας οποιουδήποτε δυτικού αγιογράφου μια ωραία γυναίκα, μια ιδεατή γυναίκα που δεν προκαλεί καμία σεξουαλικότητα. Πριν να είναι μια ρομαντική γυναίκα, είναι μια αποσαρκωμένη γυναίκα. Αυτή, όμως, δεν είναι γυναίκα! Η Εκκλησία μας πάντα διαγράφει το ρομαντικό. Έχει μια αντίσταση στο ρομαντικό. Έχει την Παναγία που την ζωγραφίζει. Είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παρθένος. Τίποτα το ρομαντικό. Είναι αυτή. Η Μήτηρ της Ζωής. Αυτή είναι η Μήτηρ της Ζωής, γιατί γεννάει τον Χριστό. Δεν υπάρχει ρομαντική γυναίκα στην ορθοδοξία. Καμία αποσαρκωμένη γυναίκα. Είναι αυτή η γυναίκα η συγκεκριμένη που θα την αγαπήσεις ψυχικά και σωματικά.
Και έτσι αυτός ο ανδροκεντρισμός μερικές φορές επιτείνει την πτώση του ανθρώπου. Γιατί ο άντρας σφετερίστηκε αυτό που του έδωσε ο Θεός. Όλα τα σφετερίζεται. Γιατί χρησιμοποιεί την γυναίκα με έναν δικό του τρόπο. Και η γυναίκα ή υποτάσσεται ή επαναστατεί. Και κρατάει μέσα της απωθημένα. Ο ρόλος της γυναίκας εκείνη τη στιγμή είναι να ξανασπάσει τον εγωισμό της και να διακονήσει τον άνδρα της, να ανοιχτεί προς αυτόν με χίλιους τρόπους.
Την αρχική ισοτιμία των φύλων την επαναφέρει με την γέννησή του ο Χριστός. Όπως στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, από έναν άνδρα, τον Αδάμ, γεννήθηκε χωρίς μεσολάβηση γυναίκας μια γυναίκα, τώρα στην επανόρθωση της ιστορίας, από μια γυναίκα, την Παναγία, γεννιέται χωρίς μεσολάβηση άνδρα, ένας άνδρας, ο Χριστός. Είναι τρομερή ισορροπία αυτή. […]
πηγή : σάρκα μία 

Κυριακή 14 Ιουλίου 2019

Ὅποιος τηρεῖ ὅλες τίς ἐντολές, ὄχι μόνο ἀπόκτα ἀκατηγόρητη συνείδηση, ἀλλά καί ὁμοιώνεται καί ἑνώνεται μέ τόν Θεό


Ἀκατηγόρητη συνείδηση ἀποκτᾶ ὅποιος τηρεῖ ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου καί ὄχι μόνο δέν αἰσχύνεται οὔτε ντρέπεται, ἀλλά ἀποκτᾶ ἐπί πλέον καί θάρρος πρός τόν Θεό, σύμφωνα μέ τόν ἀγαπημένο μαθητή· «Ἄν ἡ καρδιά μας δέν μᾶς κατακρίνει, τότε ἔχουμε θάρρος νά πλησιάσουμε τόν Θεό» (Ἅ' Ἴωαν. 3,21). Ὅμοια καί ὅποιος ἐκπληρώνει τό θέλημα τοῦ Κυρίου, εἴτε τό προηγούμενο, κάνοντας ἑκούσια το καλό· εἴτε τό ἑπόμενο, ὑπομένοντας τίς ἀκούσιες θλίψεις εὐχαρίστως, ἀποκτᾶ ἀκαταίσχυντη συνείδηση- γιατί λέει- «Ἡ θλίψη παράγει ὑπομονή· ἡ ὑπομονή δοκιμασμένο χαρακτήρα- ὁ δοκιμασμένος χαρακτήρας ἐλπίδα- καί ἡ ἐλπίδα δέν ντροπιάζει» (Ρωμ. 5,4). Καί ὅταν ἔχει κάποιος ἀκατηγόρητη καί ἀνεπαίσχυντη συνείδηση, αὐτό εἶναι στά ἀλήθεια ἡ ἡδονή τῶν ἡδονῶν καί ἡ μεγαλύτερη εὐφρόσυνη ἀπό ὅλες- γι’ αὐτό καί ὁ προφήτης Δαβίδ ἔλεγε- «Τότε νά μήν ντραπῶ, ὅταν ἐπιβλέπω, ὄχι σέ ἄλλες ναί καί σέ ἄλλες ὄχι , ἀλλά σέ ὅλες τίς ἐντολές σου» (Ψάλμ. 118,6). Καί αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές δέν ἀποκτᾶ μόνο ἀκατηγόρητη συνείδηση, ἀλλά ὁμοιώνεται καί μέ τόν Θεό καί ἑνώνεται μέ αὐτόν πού ὅρισε τίς ἐντολές καί τίς ὅποιες μέ προθυμία καί ἀγάπη ἐπιτελεῖ, ἡ καλλίτερα ἱερουργεῖ, τίς θεουργικές καί ζωοποιές τοῦ ἐντολές- ἔτσι βεβαιώνει καί τό πετεινό τοῦ οὐρανοῦ, ὁ ἰσαπόστολος Διονύσιος «Ἡ πρός τόν Θεό ἀφομοίωση καί ἕνωση ἐπιτελεῖται μόνο μέ τήν ἀγάπη καί τήν ἱερουργία τῶν σεβασμιότατων ἐντολῶν». (Ἔκκλ. ἵεραρχ. κέφ. α'). Καί πόση ἡδονή; πόση χαρά; καί πόση εὐφρόσυνη προξενεῖ το νά γίνει κάποιος ὅμοιος μέ τόν Θεό καί νά βρίσκεται ἑνωμένος μέ αὐτόν;
***
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο (απόδοση στα νεοελληνικά) Εκδόσεις Συνοδεία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 

Η πνευματική ειρήνη της καρδιάς



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ΄ 
Η πνευματική ειρήνη της καρδιάς

Η καρδιά σου, αγαπητέ, κτίσθηκε από τον Θεό μόνο για τον σκοπό αυτόν, δηλαδή για να αγαπάται και να κατοικήται από αυτόν. Γι αυτό καθημερινά σου φωνάζει να του την δώσης: «Υιε, δος μου την καρδιά σου» (Παρ. 23,26). Επειδή όμως ο Θεός είναι η ειρήνη που είναι ανώτερη από κάθε νού, πρέπει η καρδιά που πρόκειται να τον δεχθή, να είναι ειρηνική και ατάραχη, όπως είπε ο Δαβίδ: «Εγενήθη ο τόπος σου εν ειρήνη» (Ψαλμ. 75,2). Γι αυτό πρέπει πρώτα από όλα να στερεώσης την καρδιά σου σε μία ειρηνική κατάστασι, ώστε όλες σου οι εξωτερικές σου αρετές να γεννιώνται από την ειρήνη αυτή και από τις άλλες εσωτερικές αρετές, όπως είπε εκείνος ο μέγας ησυχαστής Αρσένιος: «Φρόντισε ώστε όλη σου η εσωτερική εργασία να είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να νικήσης τα εξωτερικά πάθη». Διότι κι αν οι σωματικές σκληραγωγίες και όλες οι ασκήσεις με τις οποίες ασκείται το σώμα είναι άξιες επαίνου, όταν είναι με διάκρισι και μέτριες, όπως αρμόζει στο πρόσωπο που τις κάνει, όμως εσύ ποτέ δεν θα αποκτήσης καμία αληθινή αρετή μόνο δια μέσου των αρετών που αναφέρθηκαν προηγουμένως, παρά ματαιότητα και κενοδοξία, αν και οι ασκήσεις αυτές δεν παίρνουν δύναμι και ζωή και δεν κυβερνούνται από τις εσωτερικές και ψυχικές αρετές.

Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πόλεμος και πειρασμός συνεχής, όπως είπε και ο Ιώβ: «Δεν είναι ένα πειρατήριο η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη;» (7,1). Λοιπόν εξ αιτίας του πολέμου αυτού εσύ πρέπει πάντοτε να είσαι άγρυπνος και να προσέχης πολύ και να παρατηρής την καρδιά σου να είναι πάντοτε ειρηνική και αναπαυμένη. Και όταν σηκώνεται οποιοδήποτε κύμα ταραχής στην ψυχή σου, να παραμένης πρόθυμος για να ησυχάζης και να ειρηνεύης αμέσως την καρδιά σου μη αφήνοντάς την να αλλάξη πορεία και να καταστραφή από την ταραχή εκείνη. Γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι όμοια με το βαρίδι του ωρολογιού και με το τιμόνι του καραβιού. Και όπως όταν κάποιο βαρίδι του ωρολογιού ξεκρεμασθή από την θέσι του αμέσως κινούνται και όλοι οι τροχοί, και όταν το τιμόνι δεν πάρη καλή στροφή, τότε όλο το καράβι φεύγει από την κανονική του πορεία, το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά: όταν μία φορά ταραχθή, αμέσως συγκινούνται όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά όργανα του σώματος και ο ίδιος ο νους βγαίνει από τη σωστή του κίνησι και τον ορθό λόγο του. Γι αυτό πρέπει πάντοτε να ειρηνεύης την καρδιά σου, κάθε φορά που τύχει κάποια ενόχλησι και σύγχυσι εσωτερική, είτε την ώρα της προσευχής, είτε σε κάθε άλλον καιρό.

Και να γνωρίζης το εξής· τότε ξέρεις να προσεύχεσαι καλά, όταν γνωρίζης να εργάζεσαι καλά και να παραμένης ειρηνικός, διότι και ο απόστολος παραγγέλλει να προσευχώμαστε ειρηνικά, χωρίς οργή και διαλογισμούς (Α΄ Τιμ. 2,8). Έτσι σκέψου ότι κάθε εργασία σου πρέπει να γίνεται με ειρήνη, γλυκύτητα και χωρίς βία. Μέ συντομία, όλη γενικά η άσκησις της ζωής σου πρέπει να γίνεται για να έχης ειρήνη στην καρδιά σου και να μη συγχίζεται και στη συνέχεια με την ειρήνη αυτή να εκτελής όλα σου τα έργα με ειρήνη και πραότητα, όπως έχει γραφή: «Τέκνο μου με πραότητα να εκτελής τα έργα σου» (Σείρ. 3,17), για να αξιωθής του μακαρισμού των πράων που λέγει: «Μακάριοι όσοι φέρονται με πραότητα στους άλλους, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν την γη της επαγγελίας» (Ματθ. 5,5).

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2019

Προγεύσῃ τῆς Βασιλείας



Προγεύσῃ τῆς Βασιλείας

Στον Χριστὸ ἔχουμε φορέα ἀκραίων παθημάτων, ἀλλὰ καὶ ὕψιστης ἐπίσης ἁγιότητος καὶ μακαριότητος. Στην καθολικότητα αὐτὴ βρίσκεται τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Στην καρδία τοῦ πιστοῦ συνυπάρχουν ἡ κτίστῃ ἀρχὴ μας καὶ ἡ ἄκτιστη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἡ κενώσῃ καὶ ἡ παντοδυναμία, ἡ ἐξουδένωση καὶ ἡ δόξα, ὁ χρόνος καὶ ἡ αἰωνιότητα, ὁ πόνος καὶ ἡ χαρὰ σὲ ἀκραία για τῇ φύσῃ μας ἔνταση.

Προγευόμαστε τὴν αἰωνιότητα ὡς ἀνέκτατη Πράξῃ τοῦ ἀπερίγραπτα πλουσίου περιεχομένου τοῦ Εἶναι, σὲ ἀμειώτη πάντοτε πληρότητα. Ἡ αἰωνιότητα εἶναι ἡ ὑπεραφθονία τῆς ζωῆς. Ἐκεῖνό που ἐμεὶς ἐκλαμβάνουμε ἔδω ὡς πάθημα, ἡ ἀκόμη καὶ νέκρωση, θὰ φανερωθεῖ στῇ Βασιλεία ὡς αὐτοκενωτικὴ ἀγάπη, τέλεια ἀγάπη, ἀνεπιστροφὴ στον ἑαυτὸ τῆς. Ἀγάπη που ἀγκαλιάζει ὅλο τὸν κόσμο, καὶ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους, ἀγάπη που πανηγυρίζει βλέποντας ὅλους αὐτοὺς ὡς πλοῦτο τῆς ζει ὡς δικὴ τῆς χαρὰ να βλέπει τοὺς ἄλλους σὲ δόξα «ἐκλαμποντας ὡς ὁ ἥλιος» (βλ. Ματθ. 15,43).

Ἡ Θεία ἀγάπη εἶναι ἀκορέστη· δεν ὑπάρχει σὲ αὐτὴν κορεσμός. Δεν ὑπάρχει περιθώριο οὔτε για ἐλαττώσῃ οὔτε για ὁποιεσδήποτε ἄλλες διακυμάνσεις στην ἐνέργεια τῆς ἀμεταθέτης Ζωῆς. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ἀμετάθετο εἶναι ἡ φύσῃ τῆς μακαριότητος. Καὶ στῇ γῆ τὸ μαρτύριο μας δεν ἔγκειται στο ὅτι πονάμε ἡ πάσχουμε, ἄλλα στο ὅτι πεθαίνουμε ἀπό τις ἐκδηλώσεις αὐτὲς τῆς ἀγάπης. Στην ἐρχομένη Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ οὐσιῶδες στοιχεῖο θὰ ἀποτελέσει ἡ ἄσβεστη φλόγα τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ποὺ μας ἔσωσέ με τὰ παθήματά Του. Ἔτσι θὰ παραμείνουμε αἰώνια σὲ θαυμασμὸ θεωρώντας ὁλοκληρο τὸ Ἔργο Τοῦ (Ἴωαν. 17,4): τῇ σάρκωση, τῇ φυγῇ στην Αἴγυπτο, τὸ Εὐαγγέλιο για τῇ σωτηρίᾳ, τὸ Θαβώρ, τὸν μυστικὸ Δεῖπνο, τὴν προσευχὴ στῇ Γεθσημανή, τῇ δίψα ἐπάνω στον Σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο* ὅλα αὐτὰ σὲ ἀδιάσπαστη σχέση με τὰ θαύματά Του, τὴν ἀπεριόριστη σοφία τοῦ κηρύγματος Τοῦ, ὅλων αὐτῶν που Ἐκεῖνος ἔπραξε.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀντιλαμβάνονται τὴν αἰωνιότητά με διαφόρους τρόπους. Μερικοὶ τὴν ἐννοοῦν ὡς ἀκαταπαύστη ἀναβάσῃ τῶν κτιστῶν ὄντων πρὸς τῇ Θεότητα. Ἄλλοι, ὅπως ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ μερικοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, βλέπουν τῇ μέλλουσα μακαριότητα ὡς εἴσοδο στο ἐσώτερο τοῦ καταπετάσματος (βλ. Ἔβρ. 6,19-20), στην «Ὀγδόη Ἡμέρα», ὅπου δεν ὑπάρχει περαιτέρω κινήσῃ, οὔτε πορεία οὔτε αὐξήσῃ, ὅπου εἶναι «ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν» (Ἃ' Κορ. 15,28). Ἀκόμη, ἄλλοι συνέλαβαν τὴν αἰωνιότητά με τρόπο μαθηματικῆς λογικῆς: ὁ τελικὸς ἀριθμός, ὀσο καὶ να αὐξάνει, ποτὲ δεν φθάνει τὸ ἀπειρο. Εἶναι δυνατὸν ἐντούτοις να τοὺς ἐννοησού με καί με διαφορετικὸ τρόπο: Ἡ ὑψίστη καθεαυτὴν ἔνταση τοῦ Εἶναι στην ἀπείρη δυναμικὴ τῆς μπορεῖ να βιωθεῖ ὡς «κινήσῃ». Ὀρθοτερο ὅμως εἶναι να βασιστοῦμε στην κρίσῃ μας για τὴν αἰωνιότητα στον Χριστὸ-ἀνθρωπο, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀναμφίβολα τὸ μέτρο ὅλων τῶν πραγμάτων καὶ τὸ θεμέλιο κάθε γνώσεως. 'Ἂν αὐτός, ὡς υἱὸς ἀνθρώπου, εἰσῆλθε στα Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Τριαδικὴς Θεότητας καὶ κάθισε στα δεξιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, τότε καὶ για τοὺς ἀνθρώπους ἀπόκειται ἡ ἴδια τελικὴ δόξα: «Ὁ νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ' Ἑμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ Μου, ὡς κάγω ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ Πατρός Μου ἐν τῷ θρόνῳ Αὔτοϋ. Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω, τὶ τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς Ἐκκλησίαις» (Ἀποκ. 3,21-22). Καὶ ἀκόμη: «Ὅπου εἰμὶ Ἑγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ Ἐμὸς ἔσται» (Ἴωαν. 12,26).
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ) 
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας σελ. 376-378

Δημοφιλείς αναρτήσεις