Παρασκευή 31 Ιουλίου 2020

Ή τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον



ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον
ΠΗΓΉ : ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

«Όρμησε κι αυτή η αρρώστια...
Οι περισσότεροι λοιπόν από τα αδέρφια μας από υπερβολική κι αδερφική αγάπη, αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον, χωρίς να νοιάζονται για τον εαυτό τους, άφοβα έκαναν επισκέψεις στους αρρώστους, τους προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, τους περιποιούνταν “εν Χριστώ” και πέθαιναν πολύ ευχαρίστως μαζί τους, αφού προηγουμένως πάθαιναν μόλυνση από την επαφή τους με τους άλλους, κολλούσαν την αρρώστια από τους πλησίον και, με τη θέλησή τους, δοκίμαζαν τους πόνους.  
Και πολλοί, αφού περιποιήθηκαν τους άλλους στην αρρώστια τους και τους έδωσαν δύναμη, οι ίδιοι πέθαναν, μεταφέροντας κατά κάποιο τρόπο το θάνατο εκείνων στους εαυτούς τους. Και το λαϊκό ρητό, που πάντα μοιάζει με απλή φιλοφρόνηση, το έκαναν πραγματικότητα, κάνοντας την αναχώρησή τους εξαγνιστήριο υποκατάστατο για τους άλλους (περίψημα).  
Οι καλύτεροι λοιπόν από τους αδερφούς μας και μερικοί πρεσβύτεροι και διάκονοι και λαϊκοί με αυτό τον τρόπο έφυγαν από τη ζωή, επαινούμενοι πολύ, έτσι ώστε και αυτό το είδος του θανάτου, αποτέλεσμα μεγάλης ευσέβειας και πίστης ισχυρής, καθόλου κατώτερο να μη μοιάζει από το μαρτύριο. Και αφού με απλωμένα χέρια σήκωναν τα σώματα των αγίων και τα έπαιρναν στην αγκαλιά τους, και τους έκλειναν τα μάτια και τα στόματα και τους κουβαλούσαν στους ώμους τους, και τους μετέφεραν έξω, τους αγκάλιαζαν και τους έλουζαν και τους στόλιζαν με τη νεκρική στολή, μετά από λίγο χρόνο, το ίδιο γινόταν και σ’ αυτούς, γιατί, πάντοτε εκείνοι που απέμεναν στη ζωή, ακολουθούσαν στο θάνατο αυτούς που πέθαναν προηγουμένως.  
Οι εθνικοί όμως έκαναν τα τελείως αντίθετα. Έδιωχναν ακόμη και εκείνους που μόλις άρχιζαν να αρρωσταίνουν, και απέφευγαν τους αγαπημένους τους και τους πετούσαν στους δρόμους μισοπεθαμένους, και τους νεκρούς τούς έριχναν άταφους στα σκουπίδια, στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν τη διάδοση και το άγγιγμα του θανάτου, πράγμα διόλου εύκολο να αποφύγουν, παρά τις πολλές προφυλάξεις τους».
***
Η αυταπάρνηση με την οποία οι Χριστιανοί βοήθησαν σε θανατηφόρα επιδημία του 3ου αιώνα μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια. Το διαβάζουμε στις περιγραφές του εκκλησιαστικού ιστορικού του 4ου αι. Ευσέβιου (βλ. Ευσεβίου, Εκκλησιαστική Ιστορία, 7, 22), σε μετάφραση που μας έστειλε καλός αδελφός, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά. 

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2020

Ἡ ἡσυχία τοῦ νοός


 Ἡ ἡσυχία τοῦ νοός
Οὐδὲν ἄλλο ἀναπαύει τὴν καρδίαν μου, Κύριε, παρα μόνο ἡ διαρκὴς μνήμη τῆς μεγαλοπρεποῦς παρουσίας σου, ἡ ὁποία εὐφραίνει καὶ διαποτίζει τὰς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς μου.  
Μεγαλύνω καὶ δοξολογῶ τὸ Πανάγιον σοῦ Ὄνομα καὶ διατηρῶ αὐτὸ ὡς τὸ μοναδικὸν καὶ αναφαίρετον θησαυρὸ τῆς καρδιᾶς μοῦ·Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον με. Ὦ ἱερωτάτη ἡσυχία τοῦ νοός μου! Ὦ ἡδύτατον εντρύφημα τῆς ψυχῆς μου ! Καὶ ποῖον εἶναι τοῦτο; Νὰ γαληνεύει ἡ ψυχὴ καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει εἰς αὐτὴν οὐδεὶς λογισμός.Αυτή εἶναι ἡ ὡραιοτάτη ἡσυχία ἡ ὁποία ὑπὲρ πᾶν ἄλλο εὐαρεστεῖ τὸν Κύριον. Απαλλασσομένη ἡ καρδία ἀπὸ κάθε μέριμνα καὶ λογισμὸ κρατᾶ μόνον τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με» .Δὲν δέχεται κανένα ἄλλο λογισμό. Ἡσυχασμὸς εἶναι ὁ τρόπος, δια τοῦ ὁποίου καθαρίζεται ἡ καρδιὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ.  
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος αὐτὴν τὴν ἡσυχία καὶ μακαριότητα ἀπέκτησε, ὡς μία διαρκῆ κατάσταση· νὰ διαμένει τελείως απόκεκομμένη ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ καὶ νὰ ζεῖ συνεχῶς μὲ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Μποροῦμε νὰ ἐννοήσουμε ὀλίγον τὴν ἁγιότητα τῆς Παναγίας μας , ὅταν καὶ ἐμεῖς εὑρεθοῦμε κάπως εἰς παρόμοιαν κατάστασιν.  
Ἡ ἡσυχία αὐτὴ τοῦ νοός χαρίζει εἰς αὐτὸν τὴν ἁπλότητα καὶ φωτεινότητα καὶ ἐπαναφέρει αὐτὸν εἰς τὸ πρωτόκτιστον κάλλος ποὺ εἶχε ὁ Ἀδὰμ πρὸ τῆς πτώσεως.  
Τὸ ὀλίσθημα τοῦ προπάτορος εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀποκοπὴ τοῦ ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐνασχόληση μὲ τὰ αἰσθητὰ πράγματα. Τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸ Θεό. Αὐτὸ εἶχε ὡς συνέπεια ὁ νοῦς νὰ χάσει τὸ φωτισμό του, νὰ γίνει σκοτεινός, ἐμπαθὴς καὶ ἀκάθαρτος καὶ μετὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ φθορὰ καὶ ὁ θάνατος.  
Ὦ ἱερωτάτη ἡσυχία τοῦ νοός! Πόσον ἀναπαύεται ψυχὴ μοῦ ὅταν ὁ νοῦς εὑρίσκεται ἐντὸς αὐτῆς καὶ δὲν μετεωρίζεται εἰς ματαιότητα.  
Ὁ νοῦς ἡσυχάζει ὄχι μόνο ὅταν ευρίσκομεθα εἰς τὴν ἔρημον, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν πόλη καὶ «ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας τοῦ Κυρίου» διότι τὴν νήψιν καὶ τὴ φυλακὴ τῆς καρδιᾶς τὴν κρατοῦν ἡ προσοχὴ καὶ ἡ προσευχή.  
Ὑπεραγία Θεοτόκε,δώρησαι μοι τὴ μακάρια αὐτὴ κατάστασιν τῆς ἡσυχίας τοῦ νοός μοῦ καὶ νὰ διατηρῶ ἀδιάλειπτον τὴν εὐχὴν εἰς τὴν καρδίαν μου, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ ἐπιτύχω τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μου.  
Βοήθησέ μας Ὑπεραγία Θεοτόκε, νὰ ἀγαπήσουμε τὸν ἀτελεύτητον καὶ μακάριον ζῶντα αἰῶνα καὶ ὄχι τὸν έπιπλαστον καὶ πρόσκαιρον τῆς παρούσης ζωῆς.


Μοναχοῦ Μαρκέλλου Καρακαλληνού 
Αἴσθησις ζωῆς αἰωνίου

Τρίτη 28 Ιουλίου 2020

Πομφόλυξ.....

Μνήμη Αγίου, μίμηση Αγίου, μνήμη Αγίου μίμηση Αγίου ....





Χρόνια τώρα αντηχεί στα αυτιά μας η φράση αυτή! Πανηγυρικοί εσπερινοί και θείες λειτουργίες τιμώντας μάρτυρες, μεγαλομάρτυρες ,νεομάρτυρες και την θαυμαστή ζωή πολλών Αγίων !Πως τους τιμήσαμε άραγε τόσα χρόνια; Πώς θα τιμήσουμε τη ζωή ενός μεγαλομάρτυρα? Κάνουμε εσπερινούς και θείες λειτουργίες για να τιμήσουμε τη μνήμη τους. Είναι αρκετό αυτό για να τους μιμηθούμε; 
27η Ιουλίου και η εκκλησία μας, γιόρτασε με εσπερινό, Θεία Λειτουργία,μεθεόρτιο εσπερινό, παράκληση και λιτανεία της εικόνας του Αγίου Παντελεήμων,την βιοτή του Αγίου Παντελεήμων.  
«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῑς ἁγῖοις Αὐτοῦ». Πράγματι!  
Και ενώ οι παλαιοί, Άγιοι πατέρες, μας καλούν με τα λόγια τους και κυρίως με τις πράξεις και την βιοτή τούς, να μιμηθούμε τους Αγίους, οι νέοι, σύγχρονοι πατέρες μας, μας μπερδεύουν, μας στεναχωρούν και κάνουν τις καρδιές και τα στόματά μας, ὡς ἰχθύας ἀφώνους,να φεύγουμε από το ναό. 
""Μάσκες !μάσκες! μάσκες!""
"" Μην συνωστίζεστε παρακαλώ""
"" Τηρήστε τις γνωστές αποστάσεις""

Τι ακούν τα αυτιά μας; 
Για κάτσε μία στιγμή παππούλη μου!
Τι ακριβώς τιμήσαμε σήμερα;
Γιατί μαζευτήκαμε όλοι στο ναό που διακονείς τον ιατρό και μεγαλομάρτυρα Άγιο Παντελεήμων;
Μήπως μαζευτήκαμε για να αυτοθαυμάσουμε την ευσέβεια μας;
Μήπως μαζευτήκαμε για να θαυμάσουμε τον ανθόστολισμένο διάκοσμο στις εικόνες;
Μήπως για να απολαύσουμε φρέσκους μυρωδάτους άρτους;
Μήπως παππούλη μου για να σε θαυμάσουμε;
Ή για να μας θαυμάσει εμάς ο κόσμος ως ευσεβείς και καλούς χριστιανούς;
Όχι παππούλη μου, όχι!
Τιμούμε και σεβόμαστε το Μέγα δώρο της ιερωσύνης, που σου έδωσε ο Κύριος για να διακονήσεις το λαό Του.
Αλλά τιμώντας το μεγάλο δώρο που έκανε ο Κύριος στους λειτουργούς του, απογοητευόμαστε και θλιβόμαστε βαθύτατα για το ότι το κήρυγμα σας και οι προτροπές σας για προστασία από τον κορονοϊό μέσα στο ναό είναι κούφιο! 
 
Πομφόλυξ που έλεγε και ο μακαριστός πατέρας Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος...
Πολλές πομφόλυγες στην εκκλησία μας, φουσκωτές, λαμπερές, γεμάτες με μεστό αέρα!!!
Τι επικρατεί στους ναούς των ορθοδόξων εκκλησιών;
Σύγχυση απ' την απιστία μας.. 
 
Συναξάρι ινδίκτου 27ης Ιουλίου, σελίδα 302 : " Ό όσιος ιερέας Ερμόλαος διακρίνοντας στην όψη του Παντελέων το "ποιόν" της ψυχής του, τον προσκάλεσε μία ημέρα να εισέλθει στο σπίτι και άρχισε να του διδάσκει ότι η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί να προσφέρει παρά αδύναμη ανακούφιση στην πάσχουσα φύση μας, την υποκείμενη στο θάνατο και ότι μόνο ο Χριστός, ο μόνος αληθινός ιατρός ήρθε να μας χαρίσει τη Σωτηρία δίχως φάρμακα και δωρεάν.....""  
Παππούλη μου ,εσύ που λειτουργείς στον ναό του Αγίου Παντελεήμων και στον εκάστοτε ναό όποιου εορτάζοντος Αγίου, συμφωνείς με την κατήχηση του Αγίου Ερμολάου προς τον Άγιο Παντελεήμων; Συμφωνείς και εσύ; 
Γιατί, μου φαίνεται, μας κάνεις να αμφιβάλλουμε για αυτό.
Αν δεν τα πιστεύουμε εμείς που τα κηρύττουμε πως θα τα πιστέψουμε εμείς που τα ακούμε;
 
Μην μας απογοητεύετε άλλο. Όταν η καρδιά αυτού που κηρύττει έχει βίωμα μπορεί να ακουμπήσει την καρδιά του ακούοντος και μόνο τότε. Και συ παππούλη μου τα ξέρεις πολύ καλύτερα από εμένα.  
Αιωνία η μνήμη των Αγίων αρχιερέων και ιερέων που με την βιοτή τους και όχι με μόνο τα λόγια τους άφησαν παρακαταθήκη κ ελπίδα πίστεως και αναστάσεως στις νέες γενιές! 
Αιώνια σας η μνήμη άξιοι λειτουργοί του Υψίστου!
Αιώνια σας η μνήμη άξιοι λειτουργοί του Υψίστου, γιατί μας έδειξε η ζωή σας πως ο Χριστός δοξάζει τους Αγίους Του!

Με πικρία 

Αμαλία Παππά.

Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΩΡΑΙΟΖΗΛΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

 
ΦTIAXNONTAΣ TH MEPA...!: Αγία Ωραιοζήλη

ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΩΡΑΙΟΖΗΛΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ 
Ὁ Ἱερεὺς ἄρχεται τῆς Παρακλήσεως μὲ τὴν δοξολογικήν ἐκφώνησιν:
Εὐλογητὸς ὁ Θεός ἡμῶν, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί καὶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ὁ χορός: Ἀμήν.
Ἤ μὴ ὑπάρχοντος Ἱερέως, ἡμεῖς τό:
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, Ἀμήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142).
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.

Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

Εἶτα τὸ τροπάριον. 
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
ραιοζήλην ἐν ᾠδαῖς εὐφημοῦμεν, καὶ μεγαλύνομεν ὡς Μάρτυρα Λόγου, καὶ ἀληθείας κήρυκα Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ· Κύριον γὰρ τὸν Θεάνθρωπον, τοῖς ἐν σκότει ἐκήρυξε, καὶ καθωμολόγησεν ἐναντίον ἀθέων, ἀναδειχθεῖσα Μάρτυς ἀληθής, πιστῶν δὲ πάντων, ὑπόδειγμα τέλειον. 
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμός ν’ (50).
λέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Ὁ Κανὼν τῆς Μάρτυρος, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Ὡραιοζήλης ἄθλησιν, ὕμνοις τιμῶ. Νικοδήμου.
 
ᾨδὴ α’. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
ραίαν ὑπάρχουσαν τῇ ψυχῇ, τὴν Ὡραιοζήλην, ἀνυμνῆσαι πανευλαβῶς, ἀξίωσον Κύριε σὸν δοῦλον, ἐν ταπεινώσει αἰτοῦντα τὴν χάριν σου.
 
ευστὰ ἀρνηθεῖσα Μάρτυς σεπτή, Χριστῷ ἠκολούθεις, ὡς Νυμφίῳ τῆς σῆς ψυχῆς, Αὐτὸν καθικέτευε ἀπαύστως, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τιμώντων τὴν μνήμην σου. 
ξίωσον πάντας σοὺς ὑμνητάς, ὦ Ὡραιοζήλη, μελετῆσαι σὴν βιοτήν, καὶ ἄθλησιν θείαν ὑπὲρ Λόγου, ἵνα ἐν ἔργοις Αὐτὸν ἀγαπήσωμεν. 
Θεοτοκίον.
σχύεις πρεσβείαις Σου πρὸς Χριστόν, ἁγνὴ Θεοτόκε, ὡς κυήσασα ἐν γαστρί, Θεὸν τῶν ἁπάντων Ὃν δυσώπει, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων Σε ἄχραντε.

ᾨδὴ γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Οὐρανοῦ κτίστην Λόγον τοῖς ἀδελφοῖς ἔδειξας, ὦ Ὡραιοζήλη ἐν λόγοις, καὶ ἐν ἀθλήμασι· τοὺς σὲ τιμῶντας σεπτή, ἐν ἀληθείᾳ καὶ ἔργοις, ἀνυμνεῖν ἀξίωσον, τὸν μόνον Κύριον.
 
Ζωὴν θείαν ποθοῦσα τῷ Ἰησοῦ δέδωκας, ψυχήν τε καὶ σῶμα Ἁγία, λιποῦσα πρόσκαιρα· διὸ ποθεῖν καὶ ἡμᾶς, τὴν Βασιλείαν τὴν ἄνω, καὶ ζωὴν τὴν κρείττονα, λιταῖς σου δώρησαι. 
ξιώθης Ἁγία τῆς τοῦ Χριστοῦ χάριτος, καὶ τοῦ μαρτυρίου τῆς δόξης, καὶ ἁγιότητος· ὅθεν λιταῖς σου ἁγνή, ἡμᾶς ἀξίωσον ἔχειν, ἐν καρδίᾳ Κύριον, καὶ ζῆλον ἔνθεον. 
Θεοτοκίον.
Λυτρωτὴν τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι Χριστὸν τέξασα, πρέσβευε Αὐτῷ Θεοτόκε, ὑπὲρ τῶν δούλων Σου, ὅπως ῥυσθῶμεν ἁγνή, ἐκ τῶν τοῦ κόσμου σκανδάλων, ἀνυμνοῦντες Δέσποινα, τὰ μεγαλεῖά Σου. 
Κραταίωσον, ἐν πίστει πάντας λιταῖς σου Ὡραιοζήλη, ὅτι πέλεις πρὸς τὸν Θεὸν ἡμῶν θεία πρέσβειρα, ὡς ἔχουσα πρὸς Χριστὸν παῤῥησίαν. 
πίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Χριστὸν τὸν Θεὸν ἠγάπησας Χριστόνυμφε, Ἀνδρέου κλεινοῦ πεισθεῖσα τῷ κηρύγματι· ἐν χαρᾷ ἐκήρυξας, θεοδώρητον πίστιν τοῖς ἔθνεσιν, τῇ ὁμολογίᾳ δὲ Χριστοῦ, ἐστέφθης ὡς Μάρτυς, ἐν τῇ ἄνω Σιών.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
νεώχθησαν Μάρτυρι, αἱ τῆς Βασιλείας πύλαι οὐράνιαι, καὶ ὁ Λόγος ὑπεδέξατο, τὴν Ἁγίαν Μάρτυρα ὡς πρέσβειραν.
Σαῖς λιταῖς πρὸς τὸν Κύριον, ὦ Ὡραιοζήλη ἡμᾶς περίσκεπε, καὶ παγίδας τοῦ ἀλάστορος, τῇ σῇ χάριτι ταχὺ διάλυσον.
 
πὸ ζάλης καὶ θλίψεως, ὦ Ὡραιοζήλη πιστοὺς διάσωσον, καὶ ἐκ πάσης περιστάσεως, καὶ ἐχθρῶν ψυχῆς ὁμοῦ καὶ σώματος. 
Θεοτοκίον.
Θεοδόξαστε πάναγνε, Σοῦ Υἱοῦ τὴν χάριν ἡμῖν κατάπεμψον, ἵνα πάντες ἀποφύγωμεν, τοῦ δολίου δράκοντος τὰ ἕνεδρα.

ᾨδὴ ε’. Φώτισον ἡμᾶς.
Λύτρωσιν ψυχῆς, σαῖς πρεσβείαις ἡμῖν δώρησαι, Ὡραιοζήλη Μάρτυς τοῦ Ἰησοῦ, καὶ τὴν εἰρήνην, τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.
 
διστον ἡμῖν, ἀνυμνεῖν τὰ σὰ ἀθλήματα, καὶ ἐκζητεῖν λιτάς σου πρὸς τὸν Χριστόν, ἵνα ῥυσθῶμεν, Ἁγία τῆς κατακρίσεως. 
Σύνεσιν ψυχῆς, καὶ διάκρισιν παράσχου μοι, καὶ τὴν χαρὰν τὴν θείαν τοῦ οὐρανοῦ, Ὡραιοζήλη, λιταῖς σου πρὸς τὸν Φιλάνθρωπον. 
Θεοτοκίον.
ασίν μοι δός, Θεοτόκε καὶ κραταίωσιν, καὶ ἐν ἀγῶσι νίκας κατ’ ἐχθρῶν, ἵνα εἰσέλθω, εἰς χώραν τῆς καταπαύσεως.

ᾨδὴ στ’. Τὴν δέησιν.
Νενίκηκας, τοῦ ἐχθροῦ φρυάγματα, καὶ συνέτριψας αὐτοῦ τὰς παγίδας· ὅτι Χριστός, ἐν ψυχῇ σου κατώκει, καὶ δι’ Αὐτοῦ κατενίκας τὸν δράκοντα· σοῦ δέομαι Μάρτυς Χριστοῦ, ἐκ βελῶν ἀντιδίκου διάσωσον.
 
ψώσασα, πρὸς Θεὸν τὸ φρόνημα, ἀπηρνήθης τὰ ἐπίκηρα κόσμου· καὶ τελευτήν, τῶν Μαρτύρων ποθοῦσα, καθωμολόγεις Χριστὸν ὡς Θεάνθρωπον· διὸ ἐτύθης θαυμαστῶς, ὡς ἀρνίον Χριστοῦ καλλιπάρθενε. 
Μυρίπνοον, τοῦ Χριστοῦ ὀσφράδιον, ἀληθῶς Ὡραιοζήλη ἐδείχθης· ὅτι δεινῶς, ἀσεβούντων τὴν πλάνην, ἐν μαρτυρίῳ καὶ λόγοις κατήσχυνας· καὶ θαύμασι τὸν Ἰησοῦν, λυτρωτὴν τῶν ἀνθρώπων ἐκήρυξας. 
Θεοτοκίον.
Νεᾶνις, τὸν Ἰησοῦν ἐγέννησας, ὑπὲρ φύσιν τε καὶ λόγον ὡς βρέφος, καὶ ἐν χερσί, τὸν Θεὸν ἠγκαλίσω, καὶ ἐκ μαζῶν Σου Αὐτὸν ἐγαλούχησας· διὸ ὡς Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, ὑπὲρ πάντων Αὐτὸν καθικέτευε. 
Κραταίωσον, ἐν πίστει πάντας λιταῖς σου Ὡραιοζήλη, ὅτι πέλεις πρὸς τὸν Θεὸν ἡμῶν θεία πρέσβειρα, ὡς ἔχουσα πρὸς Χριστὸν παῤῥησίαν. 
χραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
θλήσεως πέλεις θεόσδοτον πρότυπον, καὶ Μαρτύρων Χριστοῦ ὑπερθαύμαστον κλέϊσμα, τῇ ἐκχύσει ὑπὲρ Αὑτοῦ σοῦ αἵματος σεμνή· διὸ ἔλαβες παρὰ Θεοῦ, Ὡραιοζήλη τὴν τιμήν, καὶ τῆς δόξης τὸν στέφανον. Τάχυνον εἰς πρεσβείαν, ὑπὲρ τῶν σὲ ἀνυμνούντων, πρὸς τὸν Νυμφίον Σου Χριστόν, ὅπως λάβωμεν συγχώρησιν.

Εἶτα, οἱ Ἀναβαθμοί· τὸ α’ Ἀντίφωνον τοῦ δ’ ἤχου.
Προκείμενον: Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ.
Στ.: Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ Αὐτοῦ, ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.
 

Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν. Κεφ. 21: 12-19 
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Προσέχετε ἀπό τῶν ἀνθρώπων· ἐπιβαλοῦσι γὰρ ἐφ᾿ ὑμᾶς τὰς χεῖρας αὐτῶν, καὶ διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγὰς καὶ φυλακάς, ἀγομένους ἐπὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνας, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου· ἀποβήσεται δὲ ὑμῖν εἰς μαρτύριον. Θέσθε οὖν εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, μὴ προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν. Παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ γονέων, καὶ συγγενῶν, καὶ φίλων, καὶ ἀδελφῶν· καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται· ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν. 
Δόξα: Ταῖς τῆς Ἀθληφόρου...
Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου... 
Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός... 
Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι. 
Δεῦτε εὐφημήσωμεν, Ὡραιοζήλην ἐν ὕμνοις, καὶ αὐτῆς σαλπίσωμεν, ἀρετὰς μαρτύριον καὶ τελείωσιν· μαθητοῦ γέγονε, τοῦ Ἀνδρέου τέκνον, καὶ Χριστοῦ πιστὸν ἀντίτυπον, λιποῦσα ἅπασαν, τὴν ἐπὶ τῆς γῆς ματαιότητα, ἀνθρώποις τε ἐκήρυξε, πίστιν εἰς Χριστὸν καὶ ἀλήθειαν· καῖ κατηξιώθη, τυθῆναι ὥσπερ σφάγιον Αὐτῷ, καὶ εἰσελθεῖν εἰς οὐράνιον, παστάδα ἡ ἔνδοξος.

ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Οἱ πόθῳ ἐκτελοῦντες σεβασμίαν σου μνήμην Ὡραιοζήλη σεμνή, κηρύττομεν ἐν κόσμῳ, τὰ θαύματά σου Μάρτυς, καὶ βοῶμεν πρὸς Κύριον· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
 
σχύεις ἐν Κυρίῳ κατὰ πλάνης ἀθέων Ὡραιοζήλη ἁγνή, στηρίζεις δὲ ἐν πίστει, Ὀρθοδόξων τὰ πλήθη, τῶν βοώντων πρὸς Κύριον· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ. 
Στεφθεῖσα ἐπαξίως ὑπὸ τοῦ Θεανθρώπου Ὡραιοζήλη σεπτή, συμψάλλεις μετ’ Ἀγγέλων, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν βοώντων πρὸς Κύριον· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ. 
Θεοτοκίον.
Τεκοῦσα Θεὸν Λόγον ἀνεδείχθης Παρθένε ἡ θεοδόχος σκηνή· ἱκέτευε Σὸν Τόκον, ὑπὲρ τῶν Σὲ ὑμνούντων, καὶ φαιδρῶς συμψαλλόντων σοι· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

ᾨδὴ η’. Τὸν Βασιλέα.
σχὺν λαβοῦσα, Ὡραιοζήλη Κυρίου, μαρτυρεῖ ὑπὲρ Τούτου καὶ ψάλλει· τὸν Χριστὸν δοξάζω, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
 
Μιμησαμένη, τῶν Πρωτοτόκων τοὺς ἄθλους, ἡ Ἁγία ὑμνεῖ Θεὸν Λόγον, σὺν Ἁγίοις πᾶσιν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. 
ραιοζήλη, ὁμολογοῦσα Τριάδα, σὺν Ἁγίοις ἀεὶ σαββατίζει, ἀνυμνολογοῦσα, Αὐτὴν εἰς τοὺς αἰῶνας. 
Θεοτοκίον.
Ναὸν τοῦ Λόγου, καὶ οὐρανῶν πλατυτέρα, Σὲ Παρθένε κηρύττομεν ὕμνοις, καὶ δοξολογοῦμεν, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
κέτευε τὸν Λόγον, Ὃν καθωμολόγεις, Ὡραιοζήλη θεόφρον ὡς μόνον Θεόν, τοῦ οἰκτειρῆσαι καὶ σῶσαι, τοὺς ἀνυμνοῦντάς σε.
 
Κραταίωσον τοὺς πόθῳ, σὲ ἐπευφημοῦντας, Ὡραιοζήλη ἐν πίστει καὶ βίῳ σεμνῷ, καὶ ἐν παλαίσμασι θείοις, καὶ ἀγωνίσμασιν. 
μότροπον Μαρτύρων, Σὲ ὁμολογοῦμεν, Ὡραιοζήλη Ἁγία Χριστοῦ Ἀθλητῶν, καὶ βιαστῶν πρωτοτόκων, πιστὸν ἀντίτυπον. 
Θεοτοκίον.
Δεσπότου τὴν Μητέρα, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις, τὴν τῶν πιστῶν προστασίαν καὶ σκέπην σεπτήν, τῶν Ἀσωμάτων τε δόξαν, καὶ τὸ ἐντρύφημα.

Μεγαλυνάρια.
ξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
 
Δεῦτε καταστέψωμεν ἐν ᾠδαῖς, τὴν Ὡραιοζήλην, τοῦ Ἀνδρέου τέκνον λαμπρόν, τὴν ὑπὲρ τοῦ Λόγου, ὡς σφάγιον τυθεῖσαν, ἐν δόξῃ δὲ στεφθεῖσαν, θείοις ἐν δώμασιν. 
Τῆς Ὡραιοζήλης τὰς ἀρετάς, πίστιν εἰς Τριάδα, ἀγρυπνίαν καὶ προσευχήν, νηστείαν καὶ βίαν, θυσίαν ὑπὲρ Λόγου, τιμήσωμεν ἐνθέως, καὶ μεγαλύνωμεν. 
Λόγοις καταστέψωμεν καὶ ᾠδαῖς, τὴν Ὡραιοζήλην, ἀρετῆς τὸ ὑπογραμμόν, τῆς ὀρθοπραξίας, ὑπόδειγμα τὸ θεῖον, σεμνότητος τὸ κλέος, πιστῶν μεσίτριαν. 
Χαίροις τῶν Μαρτύρων ἡ καλλονή, δόξα Ἀποστόλων, καὶ ἀσκήσεως ὁ κανών· χαίροις τῶν παρθένων, διδάσκαλος ἁγνείας, σεμνὴ Ὡραιοζήλη, πιστῶν ἀντίληψις. 
Χαίροις τῶν θαυμάτων μέγας κρουνός, καὶ ὁμολογίας, θεοδώρητος προβολεύς, νήψεως νηστείας, καὶ προσευχῆς ὁ τύπος, Ὡραιοζήλη δόξα, πιστῶν καὶ καύχημα. 
Στήριξον ἐν πίστει πάντας ἡμᾶς, καὶ ὀρθοπραξίᾳ, ἵνα λάβωμεν ἐκ Θεοῦ, τῆς ὁμολογίας, τὴν χάριν ἐν τῷ βίῳ, Ὡραιοζήλη εὖχος, ἡμῶν καὶ πρότυπον. 
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τό Τρισάγιον καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. 
Ἦχος πλ. β΄.
λέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
 
Δόξα Πατρί…
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα. 
Καί νῦν…
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Εἶτα ὁ Ἱερεύς, τὴν Ἐκτενῆ Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν· Κύριε ἐλέησον. Ὑπὸ τοῦ Ἱερέως Ἀπόλυσις. Καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τὴν Εἰκόνα καὶ χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τὰ παρόντα
 
Τροπάρια: Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Δεῦτε, ἐν ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἄθλησιν ἁγίαν τιμῶντες, Ὡραιοζήλης σεμνῆς, πέρασι κηρύξωμεν αὐτῆς μαρτύριον· Ἰησοῦν ὡμολόγησεν, ἐν μέσῳ ἀθέων, ὡς σωτῆρα ἅπαντα, τὸν κόσμον σώζοντα· ὅθεν, ὡς ἀρνίον τυθεῖσα, χαίρει ἐν σκηναῖς τῶν Ἁγίων, καθορῶσα Κύριον Τρισάγιον. 
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως. 
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Δι’ εὐχῶν.

Δεν ειναι πια ούτε μοναχός αποτραβηγμένος απ΄ τον κόσμο, ούτε άνθρωπος που ζει στον κόσμο.


Στο λειτούργημα τους, οι πατέρες εκδήλωναν ξεκάθαρα μιά υπέρβαση κάθε καθορισμένης μορφής. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, στην έξοδο του προς τους ανθρώπους, δεν είναι πια ο ερημίτης ή εκείνος που λέει ωραία λόγια, αλλά έχοντας κερδίσει το Άγιο Πνεύμα, υπερβαίνει ακόμη και τον μοναχισμό. Δεν ειναι πια ούτε μοναχός αποτραβηγμένος απ΄ τον κόσμο, ούτε άνθρωπος που ζει στον κόσμο. Είναι και το ένα και το άλλο και η υπέρβαση των δύο, μαθητής, μάρτυρας και έμπιστος του Αγίου Πνεύματος. " Ο μοναχός ή ο λαϊκός " έλεγε , " αν αγαπούν τον Θεό θα μετακινούν και οι δύο βουνά· θα αναστήσουν νεκρούς, αν το θέλει ο Θεός....."

Απόσπασμα απ΄ το βιβλίο: 
Η τρελή αγάπη του Θεού
Παύλου Ευδοκίμωφ
Κέντρο Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου.
Γέροντας και πνευματικός πατέρας, σελ.75

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

Ὤ ξένου πάντῃ θαύματος καί ἀφράστου!



γ΄. Τίς ὁ μοναχός καί τίς ἡ αὐτοῦ ἐργασία˙ καί εἰς οἷον ὕψος οὗτος ὁ θεῖος πατήρ θεωρίας ἀνῆλθεν.

Μοναχός, ὅστις ἀμιγής ἐστι κόσμῳ 
καί ἀενάως ὁμιλεῖ Θεῷ μόνῳ, 
βλέπων βλέπεται, φιλῶν φιλεῖται 
καί γίνεται φῶς λαμπόμενος ἀρρήτως˙ 
δοξαζόμενος δοκεῖ πλέον πτωχεύειν 
καί προσοικειούμενος ὡς ξένος πέλει. 
Ὤ ξένου πάντῃ θαύματος καί ἀφράστου! 
Διά πλοῦτον ἄπειρον ὑπάρχω πένης 
καί μηδέν ἔχειν δοκῶ πολύ κατέχων 
καί λέγω˙ Διψῶ διά πλῆθος ὑδάτων 
καί τίς μοι δώσει, ὅπερ ἔχω πλουσίως, 
καί ποῦ εὑρήσως, ὅν ὁρῶ καθ᾿ ἑκάστην; 
Πῶς δέ κρατήσω, ὅ ἐντός μου ὑπάρχει 
καί ἔξω κόσμου, οὐ γάρ βλέπεται ὅλως; 
Ὅ ἔων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω νοῶν ἀληθῶς ῥήματα ἀγραμμάτου!

 Ποιὸς εἶναι ὁ μοναχὸς καὶ ποιὸ τὸ ἔργο του καὶ σὲ ποιὸ ὕψος θεωρίας ἀνέβηκε ὁ θεῖος αὐτὸς πατέρας. 

Ὁ μοναχὸς ποὺ ἀποχωρίστηκε τὸν κόσμο
κι ἀδιάκοπα συνομιλεῖ μὲ μόνο τὸ Θεὸ
βλέπει τὸ Θεὸ καὶ ὁ Θεός τον βλέπει, 
τότε ἀγαπᾶ κι ἀγαπιέται
 κι ὅπως φωτίζεται ἄρρητα γίνεται φῶς·
ἂν τὸν δοξάζουν νιώθει ταπεινότερος
κι ὅταν τὸν περνοῦσαν δικό τους νιώθει σὰν ξένος.
Θαῦμα παράδοξο κι ἀνέκφραστο!
Ὑπάρχῳ ἐγὼ φτωχὸς ἀπὸ πλοῦτον ἄπειρο
κι ἐνῶ πολλὰ κατέχω λέω δὲν ἔχω τίποτα.
Ρωτῶ: καὶ μέσα σὲ νερὸ πλημμύρα
διψώ∙ ποιὸς θὰ μοῦ δώσει ὅ,τι ἄφθονο ἔχω
καὶ ποῦ θὰ βρῶ ὅποιον βλέπω ὅλη τὴν ὥρα;
Πῶς θὰ κρατήσω αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἐντός μου
κι ἔξω στὸν κόσμο πουθενὰ δὲν βλέπω;
Ὅποιος ἔχει αὐτιὰ ποὺ ἀκοῦνε ἂς ἀκούει,
ἐννοῶντας ἀληθινὰ λόγια ἀγραμμάτου.

ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΥΜΝΩΝ ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
 ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, 
ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ 
ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΜΟΝΗΣ 
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΜΑΝΤΟΣ 
ΤΗΣ ΞΗΡΟΚΕΡΜΟΥ. 


Τοῖς ἐρημικοῖς, ἄπαυστος ὁ θεῖος πόθος ἐγγίνεται, κόσμου οὖσι τοῦ ματαίου ἐκτός.




Οἱ Ἀναβαθμοί. Ἦχος α´.
Ἀντίφωνον Α´.
Τοῖς ἐρημικοῖς, ἄπαυστος ὁ θεῖος πόθος ἐγγίνεται, κόσμου οὖσι τοῦ ματαίου ἐκτός. 
 (Δεύτερος αναβαθμός του Α΄ Ήχου).
*** 
Σ΄αυτούς που ζούν στην έρημο, και είναι έξω απο τον μάταιο αυτό κόσμο, υπάρχει μέσα τους ακατάπαυστος ο πόθος του Θεού.  


Προχωρώντας στην ανάλυση του εν λόγω αναβαθμού ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης κάνει μια στροφή προς όλους εμάς, τους χριστιανούς που ζούμε μέσα στον κόσμο και αγωνιζόμαστε το κατά δύναμιν, και μας λέγει ότι πρέπει όλοι μας να βρίσκουμε χρόνο και τόπο.  

Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της νύκτας, ώστε μέσα στο «ταμείον» μας, σαν να είναι έρημος τόπος και μικρό ησυχαστήριο, να επικοινωνούμε με θέρμη και αγάπη προς τον Κύριό μας και Σωτήρα Χριστό «εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία υμών τω Κυρίω». 

Και συνεχίζει ο Άγιος: Οι οικογενειακές μέριμνες, οι επαγγελματικές φουρτούνες, η κακία του κόσμου και ο πόλεμος του διαβόλου πρέπει να μεγαλώνουν την προθυμία μας για νυκτερινό πνευματικό αγώνα, ώστε η αγάπη μας για τον Θεό διαρκώς ν’ αυξάνη.  

Κι αν κάθε μέρα στο κρυφό αυτό ταμείο της προσευχής μας προσθέτουμε: 

πόθο στον πόθο, 
αγώνα στον αγώνα,
αγάπη στην αγάπη,
υπομονή στην υπομονή,
βία στη βία,  

γρήγορα θα πυρποληθούμε «κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού» από θεϊκό έρωτα, ανάλογα με την πίστι και την προσπάθειά μας. 

Για να έχουμε όμως δροσοσταλίδες από ουράνιες θεϊκές απολαύσεις στις νυκτερινές μας μικρές προσευχές και αγρυπνίες, είναι απαραίτητο, κατά τον άγιο Νικόδημο, να τηρούμε πέντε πράγματα. 

Πρώτο: να μελετάμε τον νόμο του Θεού και να τηρούμε τις ευαγγελικές Του εντολές. 

Δεύτερο: Να κάνουμε σκληρό αγώνα εναντίον των παθών, για να καλυτερεύσουμε και εξευγενίσουμε τον χαρακτήρα μας

Τρίτο: Να καλλιεργούμε το ταπεινό φρόνημα, δια μέσου του οποίου θα εξουδετερώνουμε τις καθημερινές καλοστημένες παγίδες των πονηρών πνευμάτων. 

Τέταρτο: Να αγαπάμε, να μακροθυμούμε, να συγχωρούμε, να ειρηνεύουμε, να υπομένουμε, να μην κατακρίνουμε κανέναν άνθρωπο και για τίποτα, και να εξασκούμε την φιλανθρωπία. 

Και πέμπτο: Να συμμετέχουμε στα δύο βασικά μυστήρια της σωτηρίας μας, που είναι η ιερά Εξομολόγησις και η Θεία Ευχαριστία. 
Από το βιβλίο: «Οι Αναβαθμοί στην εν Χριστώ πορεία»
πρωτ. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Πειραιάς 2011 Εκδόσεις Ιερού Ησυχαστηρίου
«ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ» ΣΕΡΓΟΥΛΑ ΔΩΡΙΔΟΣ

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2020

Πώς θα κατορθώσομε την πραότητα. Τα τρία μέρη της ψυχής, το θυμικό, το επιθυμητικό και το λογιστικό.



Πώς θα κατορθώσομε την πραότητα. Τα τρία μέρη της ψυχής, το θυμικό, το επιθυμητικό και το λογιστικό.

78. Τούτο θα το κατορθώσεις εύκολα, όταν τα αποφεύγεις όλα και ταυτόχρονα παρακινείς την ψυχή σου στην αγάπη, όταν κρατάς τις περισσότερες φορές σιωπή, τρως με μέτρο και πάντοτε προσεύχεσαι, όπως είπαν οι Πατέρες: «Στο θυμικό μέρος της ψυχής βάλε το χαλινό της αγάπης, το επιθυμητικό μάρανέ το με την εγκράτεια και στο λογιστικό της ψυχής δώσε φτερά με την προσευχή· κι έτσι το φως του νου δε σκοτεινιάζει ποτέ». «Χαλινός του θυμού είναι η σιωπή που γίνεται στην ώρα της· της άλογης επιθυμίας, η μετρημένη τροφή· του δυσκολοκράτητου λογισμού, η μονολόγιστη προσευχή». 

Και πάλι: «Τρεις αρετές υπάρχουν, οι οποίες παρέχουν πάντοτε στο νου φως· να μη γνωρίζει κανείς την κακία του άλλου, να υπομένει ατάραχα τις θλίψεις που έρχονται και να κάνει καλό σ' εκείνους που του κάνουν κακό. Οι τρεις αυτές αρετές γεννούν άλλες τρεις, μεγαλύτερες από αυτές· η άγνοια της κακίας του άλλου γεννά την αγάπη, η χωρίς ταραχή υπομονή στις θλίψεις γεννά την πραότητα, και η ευεργετικότητα σ' εκείνους που του κάνουν κακό φέρνει την ειρήνη». 

Και πάλι: «Τρεις γενικότερες ηθικές καταστάσεις υπάρχουν στους μοναχούς. Η πρώτη είναι να μην αμαρτάνει κανείς διόλου με την πράξη· η δεύτερη, να μην πολυκαιρίζουν στην ψυχή οι εμπαθείς λογισμοί· η τρίτη, να βλέπει κανείς κατά διάνοια χωρίς πάθος τις μορφές των γυναικών και εκείνων που τον λύπησαν».

(πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1988, ε΄τόμος, σελ. 103).

Τρίτη 14 Ιουλίου 2020

Ησυχία καρδίας και Πραότητα


Όποιος θέλει να ησυχάσει στην εντέλεια, πρέπει οπωσδήποτε να είναι πράος στην καρδιά.

77. Εσύ, τέκνον, είναι καιρός τώρα πριν από τ' άλλα και μαζί με τ' άλλα να μάθεις ότι, εκείνος που θέλει να μάθει να τοξεύει καλά, δεν τεντώνει το τόξο χωρίς να βάλει μπροστά του σημάδι· έτσι κι εκείνος που θέλει να μάθει να ησυχάζει, ας έχει σαν σημάδι το να είναι πάντοτε πράος στην καρδιά.

Λέει ο άγιος Ισίδωρος: «Για την κατόρθωση της αρετής δεν αρκεί η άσκηση, αλλά χρειάζεται και η μετριοπάθεια, κατά την άσκηση. Γιατί αν διεξάγομε αγώνα πραότητας και τον εμποδίζομε με την ταραχώδη γνώμη μας, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ενώ θέλομε να σωθούμε, δε θέλομε να κάνομε εκείνα που χρειάζονται για τη σωτηρία μας».

Και πριν από αυτόν, ο θειότατος Δαβίδ είπε: «Θα οδηγήσει τους πράους στη διάκριση, θα διδάξει στους πράους τους δρόμους Του»(Ψαλμ. 24, 9). Και ο Σειράχ: «Στους πράους αποκαλύπτονται τα μυστήρια».

Και ο γλυκύτατος Ιησούς: «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρουν ανάπαυση οι ψυχές σας»(Ματθ. 11, 29), και: «Σε ποιόν θα ρίξω το βλέμμα μου, παρά στον πράο και ήσυχο που τρέμει τα λόγια μου;»(Ησ. 66, 2), και: «Μακάριοι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη»(Ματθ. 5, 5), δηλαδή την καρδιά που θα καρποφορεί με τη βοήθεια της χάρης τριάντα και εξήντα και εκατό φορές περισσότερο(Μαρκ. 4, 20), σύμφωνα με τις τάξεις των αρχαρίων, των μέσων και των τελείων. Ο πράος δεν προκαλεί ταραχή για τίποτε ούτε ταράζεται, εκτός αν ο λόγος είναι για την ευσέβεια.
Άγιος Κάλλιστος και Ιγνάτιος οι Ξανθόπουλοι 
***
(πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1988, ε΄τόμος, σελ. 102).

Δημοφιλείς αναρτήσεις