Τετάρτη 12 Αυγούστου 2020

ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΡΗΤΑ



ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΡΗΤΑ 

Ο Αββάς Δωρόθεος έλεγε: Είναι αδύνατον σ’ αυτόν που έχει πίστη στη δική του σύνεση και στο δικό του λογισμό να υποταχθεί ή να μιμηθεί κάποιο καλό που βλέπει στον πλησίον. 

Έλεγε πάλι: Επειδή δουλεύουμε ακόμα στα πάθη, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε στο λογισμό και στα αισθήματά μας, γιατί στραβός οδηγός και τα καλά τα κάνει στραβά. 

Έλεγε πάλι: Όποιος δεν καταφρονήσει κάθε υλικό πράγμα και δόξα και σωματική ανάπαυση, ακόμα και τα δικαιώματά του, δεν μπορεί να κόψει τα θελήματά του ,ούτε ν’ απαλλαχτεί από την οργή και τη λύπη, ούτε ν’ αναπαύσει τον πλησίον. 

Έλεγε πάλι: Δεν είναι σπουδαίο πράγμα το να μην κρίνεις ή ακόμα και να συμπαθήσεις αυτόν που βρίσκεται σε κάποια θλίψη και σου ζητάει βοήθεια. Μεγάλη αρετή είναι να μην κρίνεις αυτόν που από δικό του πάθος σου αντιλέγει. Να μη συνταιριαστείς μ’ αυτόν που κατακρίνει εκείνον που σου αντιλέγει και να μη χαρείς μαζί μ’ εκείνον που τιμάει εσένα περισσότερο από άλλον. 

Είπε πάλι: Μην απαιτήσεις αγάπη από τον πλησίον , γιατί αυτός που απαιτεί ταράζεται, αν δεν του δώσουν. Αλλά δείξε εσύ μάλλον την αγάπη σου στον πλησίον και ανάπαυσέ τον και έτσι θα τον φέρεις στο σημείο να σε αγαπήσει. 

Είπε πάλι: Αν κάνει κανείς κάτι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, οπωσδήποτε θα συναντήσει πειρασμό. Γιατί σε κάθε καλό που γίνεται ή προηγείται ή ακολουθεί πειρασμός. Και ούτε βέβαια είναι σίγουρο ότι είναι γνήσιο αυτό που γίνεται και σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αν δεν δοκιμαστεί πρώτα με τον πειρασμό. 

Είπε πάλι: Τίποτα δεν ενώνει τόσο πολύ τους ανθρώπους, όπως το να χαίρονται για τα ίδια πράγματα και να έχουν κοινά φρονήματα. 

Είπε πάλι: Το να μην περιφρονήσει κανείς το δώρο που του κάνει ο άλλος είναι καρπός της ταπεινοφροσύνης ,γιατί πρέπει να το καταδέχεται μ’ ευχαριστία και αν ακόμα είναι μικρό και ασήμαντο. 

Είπε πάλι: Εγώ, αν η περίσταση το φέρει, προτιμάω να γίνει η γνώμη του πλησίον – ακόμα και να τύχει να αποτύχω ακουλουθώντας την- παρά να πετύχω κάνοντας αυτό που εγώ θεωρώ σωστό. 

Είπε πάλι: Είναι συμφέρον μας σε κάθε περίπτωση να ικανοποιούμε ελάχιστα από τις ανάγκες μας. Γιατί δεν είναι συμφέρον ν’ αναπαυόμαστε με πληρότητα σε όλα. 

Είπε πάλι: Σε καθετί που μου συμβαίνει ποτέ δεν θέλησα να κατευθυνθώ από την ανθρώπινη σοφία και να στηριχτώ σ’ αυτήν, αλλά πάντοτε προσπαθώ να κάνω για καθετί ό,τι μπορώ και αφήνω τα πάντα στην Πρόνοια του Θεού. 

Είπε πάλι: Όποιος δεν έχει δικό του θέλημα, κάνει πάντοτε το δικό του. Γιατί εφόσον δεν έχει δικό του, ό,τι κι αν γίνει τον αναπαύει. Και έτσι είναι σαν να κάνει πάντα το δικό του. Επειδή δεν θέλει να γίνονται τα πράγματα όπως αυτός θέλει, αλλά τα αποδέχεται όπως γίνονται. 

Είπε πάλι: Δεν πρέπει να διορθώνει κανείς τον αδελφό του την ώρα που αμαρτάνει εναντίον του, αλλ’ ούτε πάλι άλλην ώρα, μόνο και μόνο για να τον εκδικηθεί για το λάθος του. 

Είπε πάλι: Η αγάπη, που χαρίζει ο Θεός και που τη ζει ο άνθρωπος σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, είναι πιο δυνατή από τη φυσική ανθρώπινη αγάπη. 

Είπε πάλι: Ποτέ μην κάνεις το κακό για ν’ αστειευτείς. Γιατί πολλές φορές συμβαίνει να κάνει κανείς στην αρχή αστεία το κακό, μετά όμως και χωρίς να το θέλει υποδουλώνεται σ’ αυτό. 

Είπε πάλι: Δεν πρέπει κανείς να θέλει ν’ απαλλαγεί απ΄ το πάθος του, επειδή θέλει ν’ αποφύγει τη θλίψη που αυτό του προκαλεί, αλλά επειδή ακριβώς το μισεί, όπως λέει: «Τους μισούσα μ’ όλη μου την ψυχή» (Ψαλμ. 138, 22) .

Είπε πάλι: Είναι αδύνατον να οργιστεί κανείς εναντίον του πλησίον αν πρώτα δεν υπερηφανευτεί εσωτερικά απέναντί του και αν δεν τον περιφρονήσει και αν δεν θεωρήσει τον εαυτόν του καλύτερον απ’ αυτόν. 

Είπε πάλι: Απόδειξη πως ενεργεί με τη θέλησή του το πάθος είναι αν ταράζεται όταν τον ελέγχουν ή τον διορθώνουν γι’ αυτό. Όταν όμως δέχεται τον έλεγχο χωρίς να ταραχτεί, δηλαδή τη διόρθωση που του προτείνουν, είναι απόδειξη ότι, και αν αμαρτάνει, αμαρτάνει από άγνοια και αδυναμία.

Κυριακή 9 Αυγούστου 2020

Η σφραγίδα που μας βάζει καθημερινά ο τρόπος της ζωής μας, που βάζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, στην ψυχή, την καρδιά και το νου, αυτή είναι που κάνει το χρόνο έλευσης του Αντιχρίστου να πλησιάζει ή να απομακρύνεται.




  Αρχιμανδρίτου Ιωάννη Κρεστιάνκιν 
Αγαπητέ π. Α! 
Για το τέλος του κόσμου δεν πρόκειται να μιλήσω καλύτερα από το Μητροπολίτη Βενιαμίν (Φεντσεντκώφ). Το μόνο δικό μου που θα σημειώσω είναι ότι πολλοί ανησυχούν γι’ αυτό το θέμα, αλλά λίγοι απ’ αυτούς που μιλούν και το σκέφτονται με αγωνία, άρχισαν να ζούν σε αντιστοιχία με τις σκέψεις τους, λίγοι κουνάνε το δαχτυλάκι τους, ώστε να φροντίσουν για τη σωτηρία της ψυχής τους. Όμως αυτές οι σκέψεις μόνο προς αυτό προσκαλούν και υποχρεώνουν. (ήδη είναι εγγύς, προ των θυρών) .
Αν αύριο πρέπει να παρουσιαστώ στο κριτήριο του Θεού κι αν αύριο πρέπει να δώσω απάντηση στην ερώτηση πώς έζησα, με τι έζησα, αν έζησα κατά το πνεύμα του Θεού, τότε τι νόημα έχουν οι έγνοιες για   συσσώρευση και για οικοδομήματα;

Να όμως, που τώρα κατά βάση μόνο αυτά σκέφτονται οι άνθρωποι, ενώ, κατά το πνεύμα του Θεού, ζουν ως  μονάδες - ακόμα και μέσα στην εκκλησία, ακόμα και εκείνοι που διακονούν στο ιερό βήμα ή και οι μοναχοί. 
Κοιτάξτε μέσα σας: άραγε ο φόβος του Θεού καθοδηγεί τις σκέψεις, τις πράξεις μας; Άραγε είναι η αγάπη προς το Θεό βάση της ύπαρξής μας; 
Να, αγαπητέ, αυτή η σφραγίδα που μας βάζει καθημερινά ο τρόπος της ζωής μας, που βάζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, στην ψυχή, την καρδιά και το νου, αυτή είναι που κάνει το χρόνο έλευσης του Αντιχρίστου να πλησιάζει ή να απομακρύνεται. Η δική του σφραγίδα μαρτυρεί μόνο εκείνη που έχουμε ήδη βάλει εμείς στον εαυτό μας. Χωρίς εμάς, ούτε να σωθούμε, ούτε να χαθούμε γίνεται. 
Η τηλεόραση και το βίντεο έχουν πια διεισδύσει  ακόμα και στους τοίχους των μοναστηριών! Ποιος θα σβήσει αυτή τη σφραγίδα, αν τη βάλαμε εμείς στον εαυτό μας εκούσια, με επιθυμία και αγάπη; Δεν είναι λοιπόν ο Αντίχριστος που θα μας καταστρέψει. Ήδη πριν την έλευση του, θα καθορίσουμε τον πνευματικό μας προσανατολισμό και θα κάνουμε επιλογή. Η σφραγίδα του Αντιχρίστου θα είναι η τελευταία τελεία στη δική μας επιλογή. 
Να πηγαίνετε με την ευχή του Θεού στα μοναστήρια και στους γέροντες, αν αυτό είναι προς ωφέλεια της ψυχής που αναζητά σωτηρία. Όμως, είναι άραγε προς ωφέλεια; Είναι για τη σωτηρία η σκέψη κατά την παρακολούθηση του καλειδοσκοπίου της ζωής; Αυτό το ζήτημα λύστε το μόνοι σας για τον εαυτό σας. Είναι άραγε προς ωφέλεια; 
Το αίτημα για προσευχή θα το εκπληρώσω. 
Αγαπητέ παππούλη, εξετάστε, λοιπόν, τη ζωή σας: χάριν του κελιού, χάριν των σπουδών, χάριν της υποτιθέμενης βοήθειας προς τους ανθρώπους (παρεμπιπτόντως, από τον φτωχό ακτήμονα μοναχό δεν ζητείται υλική βοήθεια∙ και δεν μπορούμε να δώσουμε ούτε πνευματική, διότι οι ίδιοι είμαστε φτωχοί τω πνεύματι). Μη χάσουμε αυτό, χάριν του οποίου φορέσαμε το κουκούλι και τον μανδύα. Συγχώρα με για την τόσο λυπηρή επιστολή. 
Μη χάνεις το κύριο και μην ξεχνάς τις υποσχέσεις που έδωσες στον Θεό.
Δέν είναι ο Αντίχριστος 
που θα μας καταστρέψει 
Επιστολές του Γέροντα Ιωάννη 
της μονής των Σπηλαίων (Πσκώφ) 
Παλεύοντας για την ορθόδοξη πίστη
σελ.59-61

Σάββατο 8 Αυγούστου 2020

Οἱ παλλαϊκὲς προσευχὲς ποτὲ δὲν γίνονται χωρὶς νὰ ἔχουν εὐεργετικὴ συνέπεια, ἰδιαίτερα ὅταν συνδέονται μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν παράδοση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Φωτό: Patriarchia.ru
συναξάρι Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
140.
Στὸν αλουμινάς Στόγιμιρ Π. γιὰ τὴ λιτανεία
Οἱ λιτανεῖες γίνονται καὶ μέσα στοὺς ναούς. Ἀλλὰ ἐσὺ ρωτᾶς γιὰ τὶς λιτανεῖες στοὺς δρόμους καὶ στοὺς ἀγροὺς τί νόημα ἔχουν;
Τὴν ἔννοια τῆς παλλαϊκῆς προσευχῆς σὲ ἀνοιχτὸ χῶρο κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ τοῦ οὐράνιου θόλου ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ ἱεροῦ του σύμπαντος τὸ ὁποῖο ἔκτισε ὁ ἴδιος ὁ Κτίστης μὲ τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐπιδεξιότητα Τοῦ. Λιτανεία τέλεσαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι ἰσραηλῖτες μὲ τὸ δικό τους τρόπο ὅταν κατακτοῦσαν τὴν πόλη τῆς Ἰεριχοῦς. Ἔτσι ἔπραξε ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυ κάτ' ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ: μπροστὰ ἀπὸ τὴν κιβωτὸ τῆς Διαθήκης ἔμπαιναν ἱερεῖς σαλπίζοντας μὲ σάλπιγγες ἀπὸ κέρας καὶ ὁ λαὸς ἀκολουθοῦσε τὴν κιβωτό. Ἔτσι τριγύριζε ὁ λαὸς ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρες στὴν Ἰεριχὼ μὲ τὴν ἑορταστικὴ σιωπηρὴ προσευχή. Τὴν ἕβδομη μέρα τὰ τείχη τῆς Ἰεριχοῦς ἔπεσαν καὶ ἅλωσαν τὴν πόλη. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἀντὶ τῆς κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης μεταφέρουμε τοὺς σταυρούς, τὶς εἰκόνες καὶ τὰ λάβαρα, καὶ ἀντὶ σαλπίγγων ἠχοῦν οἱ καμπάνες καὶ ψάλλονται πνευματικοὶ ὕμνοι. Ὁ λαός μας ἀποκαλεῖ τὶς λιτανεῖες καὶ «σταυροφορίες» καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους ψάλει καὶ τὸν δικό του: «Σταυροὺς φέρουμε τὸν Θεὸν παρακαλοῦμε Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον»! Ἀπ' ὅλα τὰ ἔνδοξα ποὺ μεταφέρουμε, τὸ πιὸ ἔνδοξο εἶναι ὁ σταυρός, ποὺ καταλαμβάνει τὴν πρώτη θέση γιατί σὲ αὐτὸ τὸ σύμβολο δόθηκε ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ δύναμη ἤδη ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ τοῦ Χριστοῦ ποὺ διώχνει τὶς ἀκάθαρτες δυνάμεις, ἐξυγιαίνει, ἀνανεώνει καὶ ἁγιάζει τοὺς ἀνθρώπους, τὰ ζῶα, της ἀνθρώπινες κατοικίες, τὰ ἐργαστήρια καὶ τοὺς ἀγρούς. Αὐτὸ τὸ γνωρίζει ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ αὐτὸ ἀποκαλεῖ τὶς λιτανεῖες «σταυροφορίες». 
Σοῦ ἦρθε ἀπὸ κάπου ἡ κακὴ σκέψη ὅτι μὲ τὶς λιτανεῖες «τὰ ἅγια χάνουν τὴν αγιοσύνη τους καὶ ἐκτίθενται στὸν χλευασμὸ» ὄχι μόνο κατὰ αὐτὸ τὸν τρόπο τὰ ἴδια δὲν χάνουν τὴν αγιοσύνη τους, ἀλλὰ ἀκριβῶς μετὰ ἁγιάζεται ἐκεῖνο ποὺ μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων ἔχασε τὴν ἁγιότητα του. Ἡ λιτανεία ἀποτελεῖ τὴν πνευματικὴ στρατιωτικὴ ἐκστρατεία ἐνάντια στὶς κακὲς δαιμονικὲς δυνάμεις καὶ ὁ λαὸς κατὰ τὴ λιτανεία μοιάζει σὰν στρατὸς τοῦ Θεοῦ. Ἄν τώρα κάποιος χλευάζει τὶς λιτανεῖες σημαίνει κάτι; Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι κενὸς ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ χλευάζει μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ τοὺς ναούς, καὶ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς ναοὺς καθὼς καὶ τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχὴ γενικά. Σημαίνει κάτι αὐτό; Μήπως αὐτὸ μπορεῖ νὰ φοβίσει τοὺς «σταυροφόρους» οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν ἐνάντια στὶς ἀόρατες δυνάμεις ποὺ εἶναι φοβερότερες ἀπὸ τοὺς ἄθλιους χλευαστές; Ἀντιθέτως ἐκεῖνοι ποὺ χλευάζουν τὰ ἅγια, χλευάζουν τὴν ἴδια τους τὴν εὐτυχία. Ἡ πολὺ μεγάλη ἐμπειρία μας τὸ ἐπιβεβαιώνει σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ χωριὰ τῆς περιοχῆς μας γινόταν λιτανεῖες μέσα στοὺς ἀγρούς. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐπιστρέψει λίγο καιρὸ πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ ἐργαζόταν, στεκόταν μπροστὰ ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του καὶ χλεύαζε τοὺς «σταυροφόρους». Σύντομα παρὰ τὴν ξηρασία ποὺ ἐπικρατοῦσε ξέσπασε δυνατὴ βροχὴ στὸ χωριό. Στὸ χωριὸ δὲν συνέβη τίποτα, ἀλλὰ στὸν δικό του ἀγροῦ, ποὺ ἦταν φυτεμένος μὲ σιτάρι, ἔπεσε τόσο πολὺ ἄμμος, ποὺ δὲν φαινόταν οὔτε τὸ σιτάρι οὔτε τὸ χῶμα. 
Οἱ παλλαϊκὲς προσευχὲς ποτὲ δὲν γίνονται χωρὶς νὰ ἔχουν εὐεργετικὴ συνέπεια, ἰδιαίτερα ὅταν συνδέονται μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν παράδοση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ λαὸς αἰσθάνεται τὴν χρησιμότητα τῶν λιτανειῶν, γι' αὐτὸ καὶ ἀγαπᾶ τὶς λιτανεῖες. Ἐὰν δὲν εἶχαν ἀμέτρητες φορὲς οἱ λιτανεῖες φέρει τὴ βροχὴ σὲ περιόδους ξηρασίας, καὶ δὲν ἄμβλυναν τὸ δρεπάνι τοῦ θανάτου σὲ περιόδους μαζικῶν θανάτων, καὶ δὲν ἐπέστρεφαν τὴν εἰρήνη σὲ ταραγμένες ἐποχές, τότε θὰ ἀγαποῦσε τόσο πολὺ ὁ λαὸς στὶς λιτανεῖες, καὶ θὰ βαστοῦσε μὲ τέτοιο ζῆλο τοῦ σταυροῦ στὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις; 
Οἱ Τοῦρκοι δὲν κάνουν λιτανεῖες. Ἀλλὰ συνέβη τὴν ἐποχὴ τῆς τουρκοκρατίας σὲ μία μακεδονικὴ πόλη κάτι ποὺ ἀκόμα θυμοῦνται καὶ περιγράφουν ζωντανοὶ μάρτυρες. Ἐπικρατοῦσε μεγάλη ξηρασία. Οἱ Τοῦρκοι παρακάλεσε τοὺς χριστιανοὺς νὰ κάνουν λιτανεία. Ὁ ἐπίσκοπος μὲ τοὺς ἱερεῖς καὶ τὸ λαὸ ξεκινοῦν τὴν λιτανεία βαστῶντας τοὺς σταυροὺς καὶ ὁδηγοῦν τὴ λιτανεία ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη κοντὰ στὶς πηγές. Στή μία πλευρὰ βάδιζαν οἱ χριστιανοὶ στὴν ἄλλη οἱ μουσουλμᾶνοι. Δὲν πρόλαβαν νὰ ἀναγνώσουν ὅλες τὶς προσευχὲς καὶ ὁ οὐρανὸς σκοτείνιασε καὶ ἄρχισε νὰ βρέχει τόσο πολὺ ποὺ οἱ «σταυροφόροι» γύρισαν τρέχοντας στὰ σπίτια τους.
Εἰρήνη καὶ εὐλογία Κυρίου


Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Δὲν φτάνει μόνο ἡ πίστη
σελ. 36 - 39
Εκδόσεις: Εν Πλώ 
*

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΝΙΚΑΝΟΡΑ ΤΟΝ ΖΑΒΟΡΔΗΝΟΝ, ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ



ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ 
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ 
ΝΙΚΑΝΟΡΑ ΤΟΝ ΖΑΒΟΡΔΗΝΟΝ, 
ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ
Εποιήθη εν Αγίω Όρει του Άθωνος υπό Αθανασίου ιερομονάχου Σιμωνοπετρίτου, Υμνογράφου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης  Εκκλησίας φιλοσίω αιτήσει του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας Κυρίου κου Σεραφείμ
Μετά το, Ευλογητός,

Ψαλμός ΡΜΒ  (142)
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου· εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου. Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.  Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος, και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου· η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταλαβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου. Το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία.Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου· και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και τα Τροπάρια


Ήχος δ .  Ο Υψωθείς.
Ασκητικώς εν Καλλιστράτου τω όρει, ζήσας, Νικάνορ, των θαυμάτων την χάριν, απείληφας και ήγειρας Μονήν σου ιεράν· την Μακεδονίαν δε κατεφώτισας πάσαν, βίω τω ενθέω σου, και σημείοις ποικίλοις, ως μαρτυρούσιν και Καστοριείς, οι εξαιρέτως, τυχόντες σης χάριτος.

Δόξα. Και νυν. Θεοτοκίον, όμοιον.
Ου σιωπήσομέν ποτε, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Είτα ο Ν  ψαλμός·
Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον· καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, ο Θεός, ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Είτα ο κανών, ου η ακροστιχίς:

«Καστοριείς φύλαττε, πανόσιε Νικάνορ. Α(θανάσιος)».

Ωδή α .

Ήχος πλ. δ .  Υγράν διοδεύσας.
Κυρίου την χάριν από παιδός, πλουτήσας, Νικάνορ, σκεύος γέγονας ιερόν, θαυμάτων πληροίς τους χριστωνύμους, οι ευγνωμόνως τιμώμέν σε πάντοτε. 
Ατέκνους πριν όντας τους σους γονείς, ευτέκνους Δεσπότης, εναπέδειξε θαυμαστώς, σε δους, παμμακάριστε Νικάνορ, τον των ατέκνων την στείρωσιν λύοντα. 
Σπουδαίως ηγάπησας τον Χριστόν, Νικάνορ τρισμάκαρ, ώσπερ άλλος τις Σαμουήλ, ναοίς αυλιζόμενος εκ βρέφους, ων την αγάπην ημίν δος πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον.
Τον Λόγον κυήσασα του Πατρός, ηγίασαι όλη, Θεοτόκε, υπερφυώς· διο και ημίν τοις σε τιμώσιν, αγιασμόν αναφαίρετον πάρεχε.
Ωδή γ . Ουρανίας αψίδος.
Ουρανόν την Μονήν σου επί της γης έδειξας, ένθα μοναστών αι χορείαι Χριστόν εδόξασαν. Όθεν, τους όσοι σε επικαλούνται, Νικάνορ, ουρανούς ανάδειξον Χριστού οικήματα. 
Ρυπωθείσας καρδίας εκ πονηρών πράξεων κάθαρον, Νικάνορ, παρέχων την αδιάλειπτον και αγιάζουσαν του Ιησού θείαν μνήμην, ην ως κτήμα άσυλον συ κατεπλούτησας. 
Ιατρός εκ Κυρίου Χριστιανοίς δέδοσαι πάθη θεραπεύων και νόσους ψυχής και σώματος· όθεν προσπίπτομεν και εξαιτούμεν, Νικάνορ· τάχιστα θεράπευσον ποικίλως πάσχοντας.

Θεοτοκίον.
Εν νυκτί και ημέρα ικετικώς κράζομεν Πάναγνε, ως βρέφη ποιούσι και σου δεόμεθα· τροφήν την μένουσαν και σωτηρίαν ποιούσαν πάρεχε πρεσβείαις σου προς τον Φιλάνθρωπον. 
Διάσωσον, από παντοίας εχθρού επηρείας σους δούλους, ω Νικάνορ οσίων το καύχημα, και αίτησαι παρά Χριστού αιτημάτων παντοίων την λύσιν. 
Επίβλεψον εν ευμενεία, Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Κάθισμα.  Ήχος β . Πρεσβεία θερμή.
Σωτήρος Χριστού εδείχθης οικητήριον διο και Μονήν Αυτώ σεπτήν ανήγειρας ιατήρ γενόμενος  τοις προστρέχουσι τοις λειψάνοις σου και προσκυνούσιν ευλαβώς, Νικάνορ, την εικόνα σου.

Ωδή δ . Εισακήκοα, Κύριε.
Ιερεύς αγγελότροπος ώφθης τω Κυρίω, Νικάνορ τίμιε· όθεν βίον καθαρότητοςιερεύσι πάρεχε τιμώσί σε. 
Στύλος ήσθα, πανόσιε, εν ταις προσευχαίς σου αδιατάρακτος προ ομμάτων έχων Κύριον, Ον αεί ιλέωσαι τοις δούλοις σου. 
Φως θαβώρειον έβλεπες, ως κεκαθαρμένος, Νικάνορ, πάντοτε, ου ακτίνα μίαν πάρεχε τοις σε υιικώς αεί γεραίρουσιν.
Θεοτοκίον.
Υπεράγαθε Δέσποινα, δέξαι τα αιτήματα των τιμώντων σε και Κυρίω ταύτα πρόσφερε, ίνα δω εκάστω τα συμφέροντα.
Ωδή ε . Φώτισον ημάς.
Λύτρωσαι ημών, πόλιν, Πάτερ θεοδόξαστε, από δεινών του πολεμήτορος εχθρού, ώσπερ το πάλαι, του λοιμού ταύτην διέσωσας.
Άνισος αγών ημίν πρόκειται, τρισόλβιε, κατά ασάρκων πολεμούσιν προσβολών· διο αιτούμεν, σην, Νικάνορ, συναντίληψιν.
Τείχισον ημάς πατρική επιστασία σου, θείε Νικάνορ, ως ετείχισας Μονήν Ζαβόρδης, του Σωτήρος οικητήριον.

Θεοτοκίον.
Τραύματα ψυχών, Θεοτόκε, ημών ίασαι, η τον σωμάτων και ψυχών τον Ιατρόν αποτεκούσα, Ιησούν τον πολυέλεον.

Ωδή ς . Την δέησιν.
Εβόησεν εν ημέρα θλίψεως, Καστορίας η πληθύς σοι, Νικάνορ, και παρευθύς του κινδύνου ερρύσθη· διο αείποτε πόθω προσπίπτει σοι αιτούσα λύσιν των δεινών μεσιτεία τη ση προς τον Εύσπλαγχνον.
Πεποίθαμεν φιλανθρώποις σπλάγχνοις σου και προβάλλομέν σε πρέσβυν, Νικάνορ, προς τον Θεόν, όπως έλεος δείξη ημίν τοις άμετρα πταίουσιν πάντοτε και μη εις πυρ το φοβερόν αποστείλη ημέρα της Κρίσεως.
Αξίωσον, Θαβωρείου λάμψεως, τους τιμώντάς σε, Νικάνορ τρισμάκαρ· συ θεατής των αρρήτων γαρ ώφθης, κατά τους πάλαι οσίως ασκήσαντας και νυν ακτίστων δωρεών απολαύεις οικών τον Παράδεισον.

Θεοτοκίον.
Νουν,  Άχραντε, και καρδίας σπήλαια  Ιησού ταις ικεσίαις σου δείξον, όσοι θερμώς θεοτόκοι γενέσθαι, επιποθούσιν Κυρίου εν χάριτι και μέτοχοι παμποθητού, παραδείσου γενέσθαι, Πανάμωμε.
Διάσωσον, από παντοίας εχθρού επηρείας σους δούλους, ω Νικάνορ Οσίων το καύχημα, και αίτησαι παρά Χριστού αιτημάτων παντοίων την λύσιν.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα, μητρικήν παρρησίαν.
Κοντάκιον.
Ήχος β . Προστασία των Χριστιανών.

Πυρωθείς τη αγάπη του Κτίσαντος, τον σταυρόν τοις σοις ώμοις ανείληφας· όθεν, πάτερ, αμιλληθέντα πάλαι ασκηταίς πολλοίς θαύμασι Χριστός, Ω αφιέρωσας Μονήν, την ζωήν σου εκόσμησεν. Εν οις Καστοριέων λύμην φθοράς διώξας, Νικάνορ, δέξαι ευμενώς την ευγνώμονα ανύμνησιν.

Προκείμενον.
Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου αυτού. 
Στίχος. Τι ανταποδώσομεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ 
Εκ του κατά Ματθαίον (11, 27-30) 
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς· Παντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου, και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν ει μη ο Πατήρ, ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει ει μη ο Υιός και ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς.  Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.
Δόξα Πατρί.

Ταις του σου Οσίου.

Και νυν.

Ταις της Θεοτόκου.

Είτα ψάλλομεν το προσόμοιον.
Στιχ. Ελέησόν με ο Θεός…

Ήχος πλ. β .  Όλην αποθέμενοι.
Άπαντα τον βίον σου ανατεθείς τω Δεσπότη, τω Θαβώρ εκλάμψαντι, τούτω ωκοδόμησας Μονήν, Όσιε· άσκησιν δ’ υπέρλογον εξασκήσας εύρες την ανάπαυσιν των κόπων σου, Νικάνορ, θαύμασι τιμηθείς ως δούλος φιλότιμος. Τούτων δε πλήσας άπασαν την Μακεδονίαν διέσωσας των Καστοριέων, λαόν από θανάτου λοιμικού, υπέρ ου πάντοτε πρέσβευε τω Θεώ, μακάριε.

Ωδή ζ . Οι εκ της Ιουδαίας.
Οι οχλούμενοι νόσοις, και προβλήμασι πλείστοις συμπιεζόμενοι προς σε, σεπτέ Νικάνορ, προστρέχομεν βοώντες· τον Δεσπότην ικέτευε, ίνα επίδη ταχύ και άνεσιν παράσχη.
Σε ειδότες ταμείον ευσπλαγχνίας ακένωτον, πάτερ  Όσιε, καθικετεύομέν σε· εκ μάστιγος καρκίνου τους νοσούντας εξίασαι, όπως τιμώμεν αεί, Νικάνορ, την σην μνήμην.
Ιερώτατον σκεύος Παρακλήτου υπάρχων από συλλήψεως φώτισον τας κυούσας και λύτρωσαι τα βρέφη εκ κινδύνου εκτρώσεως αναδεικνύων αυτά, Νικάνορ, θεία σκεύη.

Θεοτοκίον.
Εχαρίσθης θεόθεν τοις ανθρώποις μεσίτις, Παρθένε πάναγνε, και γαρ εν πάση θλίψει ευρίσκομέν σε σκέπην και αήττητον πρόμαχον, εξιλεούσαν ημίν Φιλάνθρωπον Υιόν σου.

Ωδή η . Τον βασιλέα.
Νίκην αρίστην, κατά εχθρού διαβόλου, Χριστωνύμοις, Νικάνορ, δος ταχέως αγωνιζομένοις τηρείν Κυρίου νόμον.
Ιερωσύνης κοσμηθείς τω ποδήρει παρεδρεύοντας θυσιαστηρίω φύλαττε, Νικάνορ, εκ μιασμού παντοίου.
Καστοριεύσιν τον αγνόν του Δεσπότου φόβον δίδου, Νικάνορ, όπως πάγας του σατάν νικώσι πρεσβείαις σου αγίαις.

Θεοτοκίον.
Αγνή Παρθένε, τους αγνεύοντας νέους τήρει ώσπερ Χριστού ναούς εμψύχους, όπως σε υμνώσιν το πρότυπον αγνείας.

Ωδή θ . Κυρίως Θεοτόκον.
Νικάνορ, θείε πάτερ, τους προστρέχοντάς σοι, εν ώρα δίκης εσχάτης εκλύτρωσαι, εκδυσωπών τον Σωτήρα, ταις ικεσίαις σου.
Ο οίκος ούτος, Πάτερ, ον ανέθηκέ σοι, η Καστορία εις μνήμην του θαύματος ως Σιλωάμ κολυμβήθρα άπασι γένοιτο.
Ρεόντων υπερόπτα και της Βασιλείας των ουρανών κληρονόμε αξίωσον ταύτης τους όσοι, Νικάνορ, σοι καταφεύγουσιν.

Θεοτοκίον.
Απάλλαξον, Παρθένε, πόλιν Καστορίας, την σε τιμώσαν Ναοίς επωνύμοις σου, πάσης ανάγκης και νόσου και περιστάσεως.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν, ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.

Και τα Μεγαλυνάρια.

Χαίροις, ω Νικάνορ θαυματουργέ, των Καστοριέων, πρέσβυς ένθερμος προς Θεόν, υς διαφυλάττοις εκ νόσων και κινδύνων και πάσης επηρείας του πολεμήτορος.
Ώσπερ πάλαι έσωσας τον λαόν Καστορίας πάτερ, από νόσου της λοιμικής, ούτω και νυν σώσον από της αμαρτίας, Νικάνορ, απειλούσης ψυχών απώλειαν.
Χαίρετε, Νικάνορ συν τω Μηνά, οι της Καστορίας, αντιλήπτορες κραταιοί, δέησιν ποιείτε απαύστως προς Δεσπότην, όπως εκλυτρωθώμεν δεινής κολάσεως.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Τρισάγιον. Ότι σου εστίν…

Απολυτίκιον. 

Ήχος γ . Θείας πίστεως.

Νίκην είληφας άφθαρτον στέφος, Πάτερ όσιε, παρά του Κτίστου, των σων αγώνων αντάξιον έπαλθον· την γαρ πατρίδα λιπών την επίγειον της ουρανίου οικήτωρ γεγένησαι· όθεν πάντες σε πίστει και πόθω γεραίρομεν· Χαίροις Νικάνορ, Οσίων ομόσκηνε.
Εις την απόλυσιν ψάλλομεν το παρόν προσόμοιον.

Ήχος β .  Ότε εκ του ξύλου σε.

Ώσπερ πάλαι τους Καστοριείς έσωσας λοιμού του παμφθόρου, Νικάνορ όσιε, ούτω και νυν λύτρωσαι της αμαρτίας λοιμού, ικετεύω εκάστοτε, Σωτήρα Δεσπότην, Ούπερ αφομοίωμα εδείχθης έκλαμπρον, όπως υγιαίνοντες πάντες και κατά ψυχήν και το σώμα δόξαν Αυτώ δώμεν την εμπρέπουσαν.
Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Δι’ ευχών.

Στίχοι
Νίκας, Νικάνορ,
δίδου Καστοριεύσι,
κατ’ εχθρού παλαίουσι
κακομηχάνου
.

Τρίτη 4 Αυγούστου 2020

Γράψτε, ευσεβείς, το θαύμα τούτο ........ για τις γενιές που θα΄ρθούνε.





ΕΠΙΤΑΦΙΑ 
του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου 
στη μητέρα του Νόννα

πζ΄
Ἔνθα ποτ' εὐχομένης τόσσον νόος ἔπτατο Νόννης, 
μέσφ' ὅτε καὶ ψυχὴ ἕσπετ' ἀειρομένῳ, 
εὐχομένης δὲ νέκυς ἱερῇ παρέκειτο τραπέζῃ, 
γράψατ' ἐπερχομένοις θαῦμα τόδ', εὐσεβέες. 
*** 
Εδώ, κάποτε, ενώ προσευχόταν, τόσο υψώθηκε ο νους της Νόννας, 
ώσπου και η ψυχή τον ακολούθησε στα ύψη. 
Και καθώς προσευχόταν, έπεσε νεκρή κοντά στην Τράπεζα. 
Γράψτε, ευσεβείς, το θαύμα τούτο για τις γενιές που θα΄ρθούνε. 


ογ΄
Ἄλλη μὲν κλεινή τις ἐνοικιδίοισι πόνοισιν, 
ἄλλη δ' ἐκ χαρίτων ἠδὲ σαοφροσύνης, 
ἄλλη δ' εὐσεβίης ἔργοις καὶ σαρκὸς ἀνίαις, 
δάκρυσιν, εὐχωλαῖς, χερσὶ πενητοκόμοις· 
Νόννα δ' ἐν πάντεσσιν ἀοίδιμος· 
εἰ δὲ τελευτὴν τοῦτο θέμις καλέειν, 
κάτθανεν εὐχομένη. 
***
Άλλη φημίζεται για τους κόπους της μέσα στο σπίτι, 
άλλη για την ομορφιά αλλά και τη φρονιμάδα της, 
άλλη για έργα ευσέβειας, ή γι’ ασθένειες στο σώμα, 
ή για δάκρυα, για προσευχή, για περίθαλψη φτωχών.
 Μα η Νόννα καλοτυχίζεται για όλα. 
Κι αν είναι σωστό αυτό να το λέμε θάνατο, 
πέθανε καθώς προσευχόταν. 

οστ΄

Ψυχὴ μὲν πτερόεσσα πρὸς οὐρανὸν ἤλυθε Νόννης, 
σῶμα δ' ἄρ' ἐκ νηοῦ Μάρτυσι παρθέμεθα. 
Μάρτυρες, ἀλλ' ὑπόδεχθε θύος μέγα, τὴν πολύμοχθον σάρκα 
καὶ ὑμετέροις αἵμασιν ἑσπομένην, 
αἵμασινὑμετέροισιν, ἐπεὶ ψυχῶν ὀλετῆρος 
δηναιοῖσι πόνοις κάρτος ἔπαυσε μέγα. 

Οὐ μόσχων θυσίην σκιοειδέα οὐδὲ χιμάρρων 
οὐδὲ πρωτοτόκων Νόνν' ἀνέθηκε Θεῷ· 
ταῦτα νόμος προτέροισιν, ὅτ' εἰκόνες· 
ἡ δ' ἄρ' ἑαυτὴν δῶκεν ὅλην· βιότῳ μάνθανε 
καὶ θανάτῳ. 
***
Στον ουρανό ανέβηκε φτερωτή η ψυχή της Νόννας, 
το σώμα της απ’ το ναό τ’ αποθέσαμε κοντά στους μάρτυρες. 
Μάρτυρες, το λαμπρό σφάγιο υποδεχτείτε, την πολύμοχθη σάρκα, 
πού βάδισε στ’ αχνάρια των αιμάτων σας· 
στα δικά σας αχνάρια, αφού εκείνου πού τις ψυχές θανατώνει 
νίκησε τη μεγάλη δύναμη με τους αδιάκοπους μόχθους της. 

Μοσχαριών θυσία προτυπωτική ή κατσικιών 
ή πρωτότοκου παιδιού δεν πρόσφερε στο Θεό η Νόννα· 
αυτά ανήκουν στους προηγούμενους νόμους των εικόνων. 
Ακούστε, αυτή πρόσφερε σ’ όλη τη ζωή της 
και το θάνατο, τον ίδιο της τον εαυτό.




Μνήμη της αγίας ΝΟΝΝΗΣ, 
της μητρός του αγίου Γρηγορίου τον Θεολόγου

Σάββατο 1 Αυγούστου 2020

1η Αυγούστου : Ἀνάμνησις τῆς Προόδου τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει.


Τὴν ἥμερα αὐτὴ ὑπῆρχε ἡ συνήθεια στὴν Κωνσταντινούπολη νὰ βγάζουν τὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀπὸ τὸ παλάτι καὶ νὰ τὸν φέρνουν στὴν Ἁγία Σοφία μὲ συνοδεία πλήθους ἱερέων καὶ διακόνων, ποῦ καθ’ ὁδὸν τὸν θυμιαζαν. Ἔκαναν πρῶτα μία στάσῃ στὸ μικρὸ βαπτιστήριο, ὅπου τελούνταν ἡ ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, καὶ κατόπιν ὁ Σταυρὸς κατετίθετο  στὸ ἱερὸ βῆμα τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἀπὸ  τὴν Μεγάλη Ἐκκλησία γινόταν τις ἐπόμενες ἡμέρες ἡ περιφορὰ τοῦ ἀνὰ τὴν πόλη, ἀπὸ συνοικία σὲ συνοικία, μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (14 Αὔγ.), γιὰ νὰ ἑξαγνιστεῖ ὁ ἀέρας καὶ νὰ προστατευθεῖ ἡ Βασιλεύουσα ἀπὸ ἐπιδημίες ποῦ μεταδίδονταν πιὸ εὔκολά τις ἡμέρες ἐκεῖνες, λόγῳ τῆς ζεστῆς. Ἀφοῦ χάριζε ἔτσι ὑγεία καὶ παραμυθία σὲ ὅσους τὸν τιμούσαν μὲ πιστή, ὁ Τίμιος Σταυρὸς ἐπέστρεφε πάλι στὸ παλάτι. 

* Ἀρχίζει σήμερα ἡ νηστεία τῆς Κοιμήσεως  τῆς Θεοτόκου, ἡ τήρησῃ τῆς ὁποίας εἶναι παρόμοια μὲ ἐκείνη τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Λέγεται καταχρηστικὰ καὶ Σαρακοστὴ τῆς Παναγίας.
 

~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΝΕΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ 

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, 

ΙΝΔΙΚΤΟΣ

Δημοφιλείς αναρτήσεις