Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020

Πώς πρέπει να ησυχάζει κανείς μέσα στο κελί;

 


Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Ησαΐα: «Πώς πρέπει να ησυχάζει κανείς μέσα στο κελί;» Και αποκρίθηκε ο γέροντας: «Το να ησυχάζει κανείς στο κελί σημαίνει να εκθέτει συνεχώς τον εαυτό του ενώπιον του Θεού και να επιστρατεύει όλη του τη δύναμη για να αντιστέκεται σε κάθε λογισμό που σπέρνει ο εχθρός γιατί αυτό σημαίνει αναχώρηση από τον κόσμο». 

Και είπε ο αδερφός σου «Τι σημαίνει κόσμος;» «Κόσμος είναι - απάντησε ο γέροντας - το να διασπάται κάνεις σε πολλές και διάφορες υποθέσεις. Κόσμος είναι το να ενεργούν οι άνθρωποι τα αντίθετα προς την ανθρώπινη φύση και να ικανοποιούν τα σαρκικά τους θελήματα. Κόσμος είναι το να νομίσει κάνεις ότι μένει παντοτινά στη ζωή αυτή. Κόσμος είναι να φροντίζει για το σώμα προς βλάβην της ψυχής και να καυχιέται για αυτά που αφήνει πίσω του. Κι αυτά δεν τα είπα από μόνος μου αλλά ο Ιωάννης ο Απόστολος είναι που τα λέει : Μην αγαπάτε τον κόσμο μήτε όσα είναι του κόσμου».

 


δελφὸς ἠρώτησε τὸν ἀββᾶ Ἡσαίαν λέγων· Πῶς χρὴ ἡσυχάζειν ἐν τῷ κελλίῳ; Καὶ ἀπεκρίθη ὁ γέρων· Τὸ ἡσυχάζειν ἐν τῷ κελλίῳ ἐστὶ τὸ παραρρίπτειν ἑαυτὸν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ποιῆσαι τὴν δύναμιν ἑαυτοῦ ἀντιστῆναι παντὶ σπειρομένῳ λογισμῷ ὑπὸ τοῦ ἐχθροῦ· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ φεύγειν ἀπὸ κόσμου. 
Καὶ εἶπεν ὁ ἀδελφός· Τί ἐστιν ὁ κόσμος; Καὶ ἀπεκρίθη ὁ γέρων· Ὁ κόσμος ἐστὶν ὁ περισπασμὸς τῶν πραγμάτων, ὁ κόσμος ἐστὶν τὸ ἐργάσασθαι τὰ παρὰ φύσιν καὶ πληρῶσαι τὰ θελήματα ἑαυτῶν κατὰ σάρκα, ὁ κόσμος ἐστὶ τὸ λογίσασθαι ἑαυτὸν παραμένειν ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ὁ κόσμος ἐστὶ τὸ φροντίσαι τοῦ σώματος παρὰ τὴν ψυχὴν καὶ καυχᾶσθαι ἐν οἷς καταλιμπάνεις. Οὐκ ἐξ ἐμαυτοῦ δὲ ταῦτα εἶπον, ἀλλὰ Ἰωάννης ὁ ἀπόστολός ἐστιν ὁ ταῦτα λέγων· «Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Τόμος Α΄
Έκδοση: Ι.Ησυχ. Το Γεννέσιος της Θεοτόκου 
Πανόραμα Θεσσαλονίκης

σελ.254-255 


 

 

 

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020

Κάποιος ρώτησε έναν γέροντα: «Γιατί συνεχώς αμελώ;»

Κάποιος ρώτησε έναν γέροντα: «Γιατί συνεχώς αμελώ;» 

Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Γιατί ακόμη δεν είδες τον ήλιο».
Ευεργετινός 
ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 
Α΄ 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ 
ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2020

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ

 

Η αφορμή για αυτή την ανάρτηση εδώ 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 238* 

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ

Εδέχθην το γράμμα της ευλαβείας σας, αλλά δεν έμαθα από αυτό τίποτε νεότερον από όσα ήδη εγνώριζα. Διότι εις όλην την γειτονίαν έφθασεν η φήμη που διέδωσε την αισχύνην του καταπεσόντος μέλους σας, ο όποιος από επιθυμίαν της κενής δόξης έφερεν επάνω του ατιμίαν και ευρέθη τους μεν μισθούς διά την πίστιν να έχη χάσει εξ αιτίας της φιλαυτίας, την δε θλιβεράν δοξούλαν, χάριν της επιθυμίας τής οποίας επωλήθη εις την ασέβειαν, να μη έχη εξ αιτίας του δικαίου μίσους των φοβουμένων τον Κύριον. Άλλ’ εκείνος μεν μέ την σημερινήν του στάσιν έδωσε σαφέστατον δείγμα όλου του βίου του, δείγμα δηλαδή του ότι ποτέ δεν έζη μέ ελπίδα των υποκειμένων δι’ ήμας επαγγελιών από τον Κύριον, αλλά τόσον τας περί των ανθρωπίνων ασχολίας του όσον και τους λόγους της πίστεως και την ευσεβοφάνειαν, όλα τα έχρησιμοποιούσε πρός εξαπάτησίν των συναντώντων αυτόν. 

Σας δε διατί θλίβει το συμβάν; Διατί έχετε γίνει χειρότεροι εαυτών διά τούτο; Έλειψεν ένας από το πλήρωμα σας· εάν δε επήγαν μαζί του και ένας ή δύο ακόμη, αυτοί είναι ελεεινοί λόγω της πτώσεως των, ενώ το ιδικόν σας σώμα είναι με την χάριν του Θεού ολόκληρόν διότι και το άχρειωμένον απεσπάσθη και το απομείναν δεν κολοβώθη. Εάν δε σας στενόχωρη το γεγονός ότι έξεδιώχθητε από τους τοίχους αλλά θα κατασκηνώσετε υπό την σκέπην του Θεού του ουρανού, καί μαζί σας ήλθεν ο άγγελος επόπτης της Εκκλησίας. Διά τούτο αυτοί καθημερινώς κάθονται εις αδειανούς ναούς και παρασκευάζουν βαρύ κρίμα δι’ εαυτούς από τον διασκορπισμόν του λαού. Εάν δε ή περιπέτεια προκαλή και κάποιον κόπον, έχω πεποίθησιν εις τον Κύριον ότι τούτο δεν θα αποβή ανωφελές δια σας. Ώστε εις όσον περισσοτέρους πειρασμούς υποβάλλεσθε, τόσον πολυτελέστερον μισθόν αναμένετε από τον δίκαιον κριτήν. Ούτε να δυσφορήτε λοιπόν διά τα παρόντα ούτε να απελπίζεσθε. Έπειτα από ολίγον, παρά πολύ ολίγον, θα έλθη πρός σας ο υπερασπιστής σας, δεν θα βραδύνη.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 238*

ΝΙΚΟΠΟΛΙΤΑΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙΣ

δεξάμην τὰ γράμματα τῆς εὐλαβείας ὑμῶν, καὶ οὐδὲν ἔσχον καινότερον τῶν ἐγνωσμένων ἤδη παρ' αὐτῶν διδαχθῆναι. Καὶ γὰρ ἔφθασεν ἡ φήμη εἰς πᾶσαν τὴν περιοικίδα, τοῦ παρ' ὑμῖν καταπεσόντος τὴν αἰσχύνην περιαγγέλλουσα, ὃς ἐπιθυμίᾳ δόξης κενῆς τὴν αἰσχίστην ἑαυτῷ συνήγαγεν ἀτιμίαν καὶ εὑρέθη τῶν μὲν ἐπὶ τῇ πίστει μισθῶν διὰ τὴν φιλαυτίαν ἐκπεσών, αὐτὸ δὲ τὸ δύστηνον δοξάριον, οὗ ἐπιθυμήσας ἐπράθη τῇ ἀσεβείᾳ, οὐκ ἔχων διὰ τὸ δίκαιον μῖσος τῶν φοβουμένων τὸν Κύριον. Ἀλλὰ ἐκεῖνος μὲν τοῦ παντὸς ἑαυτοῦ βίου ἐναργέστατον ἐξήνεγκε δεῖγμα ἐκ τῆς νῦν προαιρέσεως, ὅτι οὐδέποτε ἔζη ἐπ' ἐλπίδι τῶν ἀποκειμένων ἡμῖν ἐπαγγελιῶν παρὰ τοῦ Κυρίου· ἀλλὰ εἴ τι αὐτῷ ἐπραγματεύετο τῶν ἀνθρωπίνων καὶ ῥήματα πίστεως καὶ πλάσμα εὐλαβείας, πάντα πρὸς τὴν τῶν ἐντυγχανόντων ἀπάτην ἐπετηδεύετο. 
μᾶς δὲ τί καταπονεῖ τὸ συμβάν; Τί χείρους ἑαυτῶν γεγόνατε παρὰ τοῦτο; Ἔλειψεν εἷς ἐκ τοῦ πληρώματος ὑμῶν· εἰ δὲ καὶ συναπῆλθέ που ἄλλος εἷς ἢ δεύτερος, ἐλεεινοὶ τοῦ πτώματος οὗτοι, ὑμῶν δὲ τὸ σῶμα ὁλόκληρόν ἐστι τῇ τοῦ Θεοῦ χάριτι. Καὶ γὰρ καὶ τὸ ἀχρειωθὲν ἀπερρύη καὶ οὐκ ἐκολοβώθη τὸ μένον. Εἰ δὲ ἀνιᾷ ὑμᾶς ὅτι τῶν τοίχων ἐξεβλήθητε, ἀλλ' ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεσθε καὶ ὁ ἄγγελος ὁ τῆς Ἐκκλησίας ἔφορος συναπῆλθεν ὑμῖν. Ὥστε κενοῖς τοῖς οἴκοις ἐγκατακλίνονται καθ' ἑκάστην ἡμέραν, ἐκ τῆς διασπορᾶς τοῦ λαοῦ βαρὺ ἑαυτοῖς τὸ κρίμα κατασκευάζοντες. Εἰ δέ τις καὶ κόπος ἐστὶν ἐν τῷ πράγματι, πέπεισμαι τῷ Κυρίῳ μὴ εἰς κενὸν ὑμῖν ἀποβήσεσθαι τοῦτο. Ὥστε ὅσῳ ἂν ἐν πλείοσι πειρατηρίοις γένησθε, τοσούτῳ πολυτελέστερον τὸν παρὰ τοῦ δικαίου Κριτοῦ μισθὸν ἀναμένετε. Μήτε οὖν δυσφορεῖτε τοῖς παροῦσι μήτε ἀποκάμνετε τῇ ἐλπίδι. Ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ἥξει πρὸς ὑμᾶς ὁ ἀντιλαμβανόμενος ὑμῶν καὶ οὐ χρονιεῖ. 

Επιστολή 238. Εγράφη  το 375, όταν ο Ευστάθιος Σεβαστείας με την βοήθειαν του βικαρίου Πόντου Δημοσθένους εγκατέστησεν επισκόπον στη Νικόπολιν τον Φρόντωνα. Ο Φρόντων κατέλαβε τους ναούς και οι Ορθόδοξοι, το μέγα πλήθος, ήσαν αναγκασμένοι να τελούν την λατρείαν είς στην ύπαιθρον. Ο Βασίλειος τους παρηγορεί 

ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 
ΕΡΓΑ ΤΟΜΟΣ 3ος 
ΕΠΕ σελ.218-221


Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020

Ἡ αἵρεση περί μολυσμοῦ ἀπό τήν Θεία Κοινωνία, 18-10-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ἀπόσπασμα)

Πριν πούμε Δι’ ευχών, ήθελα να πω κάτι στην αγάπη σας. Δυστυχώς αυτή η αίρεση περί μολυσμού από την Θεία Μετάληψη επεκτείνεται, και δυστυχώς σε Ορθόδοξες περιοχές όπως στον Καναδά, ίσως και αλλού, στην Ρωσσία ίσως. Δίνουν την Θεία Κοινωνία με πολλές λαβίδες, το οποίο είναι μία βλασφημία και μία αποδοχή αυτής της θεωρίας ότι μπορεί κανείς να πάρει μικρόβια μέσα από την αγία Λαβίδα, η οποία όμως έρχεται σε επαφή με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και όλο αυτό βέβαια είναι μία βλάσφημη θεολογία, μία αίρεση θα λέγαμε φοβερή.

Και βέβαια μπορεί αυτοί που το επέβαλαν να λένε ότι δεν το πιστεύουμε εμείς αυτό αλλά το κάνουμε για το Κράτος, για να μην μας κλείσει την Εκκλησία και για να μην μας βάλει πρόστιμα υπέρογκα, χιλιάδες δολάρια κλπ., αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι και η φαινομενική άρνηση είναι άρνηση. Μπορεί εκείνος που αρνείται να μην το πιστεύει, αλλά ο άλλος που τον ακούει το εισπράττει ως άρνηση.

Και οι πρώτοι Χριστιανοί παρακινούνταν φαινομενικά να αρνηθούν τον Χριστό για να σώσουν την ζωή τους αλλά δεν το έκαναν. Τους έλεγαν για παράδειγμα: κάντε πως ρίχνετε λίγο θυμίαμα στο βωμό κι ας μην τα πιστεύετε όλα αυτά προκειμένου να σας χαρίσουμε τη ζωή· ή υπογράψτε το λίβελο που λέγει ότι αρνείστε τον Χριστό (μην Τον αρνηθείτε εσείς, απλώς υπογράψετε το χαρτί ότι Τον αρνηθήκατε)· ή δώστε κάποια χρήματα τέλος πάντων και αγοράστε αυτό το χαρτί που λέγει ότι αρνηθήκατε τον Χριστό, κι εσείς μέσα σας ας πιστεύετε στον Χριστό κι αφήστε αυτούς τους ειδωλολάτρες να νομίζουν ότι αρνηθήκατε.

Όμως, ούτε αυτό το έκαναν γιατί και η φαινομενική άρνηση είναι άρνηση. Είναι προσβολή, είναι βλασφημία στον Χριστό. Γι’ αυτό ο Κύριος δεν μας είπε να πιστεύουμε μέσα μας και να ομολογούμε μέσα μας, αλλά μας είπε να ομολογούμε έμπροσθεν των ανθρώπων. Και όταν λέει των ανθρώπων, δεν εννοεί μόνο των πιστών αλλά και των απίστων. Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να παίρνουν το μήνυμα της ομολογίας μας, ότι παραδεχόμαστε τα Ορθόδοξα δόγματα, την Ορθόδοξη Πίστη και την ομολογούμε ό,τι και αν κοστίσει αυτό ακόμα και αν κοστίσει την ίδια τη ζωή μας. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος, μήν φοβάστε από αυτούς που σας απειλούν να σας σκοτώσουν το σώμα. Να φοβηθείτε Αυτόν που έχει την εξουσία να σας βάλει εις την κόλαση, στη γέννα του πυρός ή στην Βασιλεία του Θεού, και Αυτός είναι μόνο ο Κύριος και Θεός.

Δεν πρέπει λοιπόν να αποδεχθούμε αυτήν την βλάσφημη τακτική που εισήχθη στον Καναδά και όπου αλλού εισήχθη, αλλά να διαμαρτυρηθούμε έντονα και να επαινέσουμε αυτούς τους Χριστιανούς που δεν συμμετέχουν σε αυτήν την διαδικασία, σε αυτήν την βλασφημία, και φεύγουν από αυτές τις Εκκλησίες που … έχει επικρατήσει αυτή η βλάσφημη πρακτική να μεταδίδεται η Θεία Κοινωνία με πολλές λαβίδες, με πολλά κουταλάκια, είτε μεταλλικά είτε πλαστικά.

Αυτά ήθελα να πω στην αγάπη σας για να προσευχηθούμε και να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις και να λέμε φανερά σε όλους ότι δεν υπάρχει κανένας φόβος, ούτε από την Θεία Κοινωνία, ούτε από τις Άγιες Εικόνες, ούτε από την ατμόσφαιρα που υπάρχει μέσα στο Ναό και τον συνωστισμό μέσα στο Ναό να αρρωστήσει κανείς. Και δεν χρειάζεται τίποτε από αυτά τα βλάσφημα μέτρα τα οποία προωθεί η Πολιτεία, η οποία δυστυχώς υπηρετεί τον Πονηρό. Και οι άνθρωποι που εν πολλοίς είναι στην εξουσία είναι αυτοί οι οποίοι πάντοτε ή σχεδόν πάντοτε συντάσσονταν με τις αιρέσεις και με την βλασφημία στον Χριστό. …


Απομαγνητοφώνηση ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

 


 

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2020

Τρία κεφάλαια για την προσευχή και την καθαρότητα της καρδιάς

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ 


Τρία κεφάλαια για την προσευχή και την καθαρότητα της καρδιάς

1. Επειδή το θείο είναι αυτοαγαθότητα, έλεος αληθινό και άβυσσος καλωσύνης, ή μάλλον που κι αυτή την άβυσσο περιλαμβάνει, γιατί είναι πάνω από κάθε όνομα που λέμε και κάθε τι που νοούμε, μόνο με την ένωση μαζί Του μπορεί κανείς να βρει έλεος. Ενώνεται δε κανείς μαζί Του με τη μετοχή, κατά το δυνατόν, των όμοιων αρετών και με την κοινωνία κατά την προσευχή προς το Θεό με τη δέηση και την ένωση. Η κοινωνία όμως δια μέσου των αρετών, λόγω ομοιότητας, κάνει κατάλληλο τον αγωνιστή να υποδέχεται το θείον, όχι όμως και να τον ενώνει μαζί Του.

Ενώ η δύναμη της προσευχής ιερουργεί και τελεσιουργεί την ανάταση και ένωση του ανθρώπου προς το Θεό, γιατί είναι σύνδεσμος των λογικών κτισμάτων με τον Κτίστη, όταν βέβαια η προσευχή, με τη φλογερή κατάνυξη, ξεπεράσει τα πάθη και τους λογισμούς. Γιατί είναι αδύνατο να ενωθεί ο Θεός με τον εμπαθή νου. ώστε, όσο ο νους είναι εμπαθής ενώ προσεύχεται, δεν έχει βρει το έλεος του Θεού. Όσο πάλι μπορεί να ξεπερνά τους λογισμούς, τόσο αποκτά και το πένθος. κι ανάλογα με το πένθος δέχεται και το έλεος της θείας παρηγοριάς.Κι αν μείνει σ' αυτά για καιρό με ταπείνωση, τότε μεταποιεί ολοκληρωτικά και το παθητικό μέρος της ψυχής. 

2. Όταν το ενιαίο του νου γίνει τρισσό, μένοντας ενιαίο, τότε ενώνεται με τη θεαρχική Τριαδική Μονάδα, αποκλείει κάθε είσοδο πλάνης και γίνεται ανώτερο από τη σάρκα, τον κόσμο και τον κοσμοκράτορα διάβολο. Και έτσι, ξεφεύγοντας ολοσχερώς τις αφορμές από αυτά, βρίσκεται μέσα στον εαυτό του και το Θεό και απολαμβάνει πλουσιοπάροχα την πνευματική αγαλλίαση που πηγάζει από μέσα του όσο βρίσκεται σ' αυτή τη κατάσταση. Το ενιαίο του νου γίνεται τρισσό, μένοντας ενιαίο, με τη στροφή του νου στον εαυτό του και με την ανάβαση στο Θεό δια μέσου του εαυτού του. Η στροφή του νου προς τον εαυτό του είναι η φύλαξη του εαυτού του, ενώ η ανάβασή του στο Θεό γίνεται αρχικά με την προσευχή, προσευχή όμως με συνεπτυγμένη μορφή, αν και κάποτε γίνεται και με πιο διεξοδική, πράγμα που είναι πιο κοπιαστικό. Αν τώρα παραμένει κανείς καρτερικά στη σύμπτυξη αυτή του νου και την ανύψωσή του στο Θεό, εμποδίζοντας με ισχυρή βία την τάση της διάνοιάς του να κινείται σε πολλά, πλησιάζει το Θεό νοερά και επιτυγχάνει τα άρρητα και γεύεται τον μέλλοντα αιώνα και με νοερή αίσθηση γνωρίζει ότι ο Κύριος είναι αγαθός, όπως λέει και ο Ψαλμωδός: "Γευθείτε και δείτε ότι ο Κύριος είναι αγαθός"(Ψαλμ.33,9). Το να βρει λοιπόν κανείς το νου του τρισσό, να είναι δηλαδή ο ίδιος μόνος του ο φύλακας και ο φυλασσόμενος και ο προσευχόμενος κατά τη φύλαξη, δεν είναι ίσως πολύ δύσκολο. Η μακρά όμως καρτερική παραμονή σ' αυτή την κατάσταση που γεννά τα απόρρητα, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Οποιοσδήποτε κόπος άλλης αρετής είναι μικρός κι ευκολότατος, αν συγκριθεί με αυτόν. Γι' αυτό και πολλοί που αφήνουν την προσπάθεια εξαιτίας της στενοχωρίας της προσευχητικής αρετής, δεν αξιώνονται να φτάσουν στην πλατωσιά των θείων χαρισμάτων. Εκείνους όμως που υπομένουν, τους περιμένουν μεγαλύτερες εκδηλώσεις της θείας βοήθειας, που τους υποβαστάζουν και τους σηκώνουν και τους προωθούν με ηδονή προς τα εμπρός, κάνοντας πιο βατή τη δύσβατη οδό και βάζοντας μέσα τους την αγγελική, ας πούμε επιτηδειότητα και ενδυναμώνοντας την ανθρώπινη φύση μας να πλησιάζει τα υπέρ φύση , σύμφωνα με το λόγο του Προφήτη: "Όσοι υπομένουν, θα βγάλουν φτερά. θα ανανεωθεί η ισχύς τους"(Ησ. 40,31)

3. Νους ονομάζεται και η ενέργεια του νου που αποτελείται από λογισμούς και έννοιες. Νους είναι και η δύναμη που τα ενεργεί αυτά, η οποία και καρδιά ονομάζεται από τη Γραφή. Σύμφωνα με αυτήν, που είναι η κυριότατη απ' όλες τις εσωτερικές μας δυνάμεις, η ψυχή μας είναι λογική. Η ενέργεια λοιπόν του νου που συνίσταται στους λογισμούς, στους ανθρώπους που σχολάζουν στην προσευχή και μάλιστα τη μονόλογιστη, τακτοποιείται και καθαίρεται εύκολα. Η δύναμη όμως του νου που γεννά αυτή την ενέργεια, δεν μπορεί να καθαρθεί, αν δεν καθαρθούν κι όλες οι άλλες δυνάμεις της ψυχής. Γιατί η ψυχή είναι οντότητα πολυδύναμη. Όταν λοιπόν δημιουργηθεί μέσα της κακία από κάποια από τις δυνάμεις της, μολύνεται ολόκληρη και μετέχουν στο μολυσμό της μιας όλες οι δυνάμεις, επειδή η ψυχή είναι ενιαία. Αφού λοιπόν κάθε δύναμη της ψυχής παρέχει διαφορετική ενέργεια, είναι δυνατό, μια οποιαδήποτε ενέργεια να καθαρθεί προσωρινά μετά από κατάλληλη προσπάθεια. αυτό όμως δε σημαίνει ότι κι η αντίστοιχη δύναμη της ψυχής είναι καθαρή. Γιατί καθώς επικοινωνεί με τις άλλες, μπορεί να είναι ακάθαρτη μάλλον, παρά καθαρή. Γι' αυτό εκείνος, που με την επιμέλεια της προσευχής καθάρισε την ενέργεια του νου και φωτίστηκε σ' ένα βαθμό, ή με φως γνώσεως ή και με νοερά έλλαμψη, αν για τούτο θεωρήσει τον εαυτό του καθαρμένο, πλανάται εξαπατώντας τον εαυτό του και με την οίηση ανοίγει εναντίον του εαυτού του μεγάλη θύρα στο διάβολο που πάντοτε επιχειρεί να μας πλανά. Αν όμως, γνωρίζοντας την ακαθαρσία της καρδιάς του, δεν υπερηφανευτεί με τη μέτρια εκείνη καθαρότητα, τότε χρησιμοποιώντας αυτή σαν βοηθό, βλέπει καθαρότερα την ακαθαρσία, και των άλλων ψυχικών του δυνάμεων και προοδεύει στην ταπείνωση και προσθέτει πένθος στο πένθος και εφευρίσκει την κατάλληλη θεραπεία για την κάθε μία δύναμη της ψυχής. Καθαρίζει λοιπόν με την πράξη την πρακτική του δύναμη, με τη γνώση τη γνωστική και με την προσευχή τη θεωρητική, και με αυτά φτάνει στην τέλεια κι αληθινή και μονιμότατη καθαρότητα της καρδιάς και του νου. Αυτήν δεν μπορεί ποτέ να αποκτηθεί από κανένα, παρά με την τελειότητα στην πράξη, την επίμονη γύμναση, τη θεωρία και τη θεωρητική προσευχή.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2020

Αν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, η προσευχή παύει να είναι αυτό που πρέπει να είναι: έκρηξη ηφαιστείου!

 


Οφείλουμε να διατηρήσουμε συγχρόνως μία πολύ δυνατή ορμή προς τον Θεό και τη συνείδηση της ανεπάρκειας και της φτώχειας μας. Αν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, η προσευχή παύει να είναι αυτό που πρέπει να είναι: έκρηξη ηφαιστείου!

ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ 
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ



Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2020

Τι θα γίνει αν υποχρεώσουν οι νομοθέτες π.χ να γίνει υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος;






Ερώτηση:Τι θα γίνει αν υποχρεώσουν οι νομοθέτες π.χ να γίνει υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος; 
Απάντηση π.Κωνσταντίνου: Εκείνοι που κάνουν τους νόμους ας το επιβάλλουν. Εμείς δεν θα το δεχτούμε. Προβλημά τους. Με ποιο τροπο θα το επιβάλλουν πολιτικά; 
- Να βγεί νόμος και να υποχρεώνει τον πολιτικό γάμο.  
Απάντηση π.Κωνσταντίνου: Ααα θα κάνουμε γάμους στις κατακόμβες. Κοιτάξτε…Ήδη έχουμε μέσα μας την ανησυχία του παράνομου. Λίγο πολύ οι χριστιανοί έχουνε μάθει από τα παλιά τους να ζούνε και σε παρανομία. Έτσι; Απ' τις κατακόμβες ξεκίνησαν. Έχουμε μέσα μας αυτά τα κύτταρα και μας δίνει πολύ ζωντάνια αυτή η παρανομία. Έτσι είμαστε πανέτοιμοι να ζήσουμε και άλλες παρανομίες και θα είναι πολύ όμορφα. Δεν φοβόμαστε. Έχουμε μέσα μας στην ιστορία μας, αυτά τα πράγματα.

Η ερώτηση και η απάντηση που έδωσε ο π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος είναι απόσπασμα απο ομιλία που έγινε στις 26/02/1988  

 

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2020

οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. 16 οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου.



Επιστολὴ πρὸς τὴν ἐκκλησίαν τῆς Λαοδικείας
14 Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινός, ἡ ἀρχὴ τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ· 15 οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. 16 οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου. 17 ὅτι λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, - καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός, - 18 συμβουλεύω σοι ἀγοράσαι παρ᾿ ἐμοῦ χρυσίον πεπυρωμένον ἐκ πυρὸς ἵνα πλουτήσῃς, καὶ ἱμάτια λευκὰ ἵνα περιβάλῃ καὶ μὴ φανερωθῇ ἡ αἰσχύνη τῆς γυμνότητός σου, καὶ κολλύριον ἵνα ἐγχρίσῃ τοὺς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς. 19 ἐγὼ ὅσους ἐὰν φιλῶ, ἐλέγχω καὶ παιδεύω· ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον. 20 ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ᾿ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ᾿ ἐμοῦ. 21Ο νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, ὡς κἀγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ. 22 ῾Ο ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις. 

Αποκάλυψη του Ιωάννη Κεφ.3
***

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2020

Ταπεινώσου σὲ ὅλα σου τὰ ἔργα, καὶ θὰ καταλάβης πόσο λίγο μπορεῖς μὲ αὐτὰ νὰ ὠφελήσῃς τοὺς ἄλλους.

Ταπεινώσου σὲ ὅλα σου τὰ ἔργα, καὶ θὰ καταλάβης πόσο λίγο μπορεῖς μὲ αὐτὰ νὰ ὠφελήσῃς τοὺς ἄλλους.
19) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ´ 
Ἡ φρόνησις ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, γιὰ νὰ μὴ μᾶς προκαλέσῃ ἐνόχλησι στὴν εἰρήνη αὐτή.

Κύριος μᾶς εἶπε στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι ᾖλθε νὰ βάλῃ τὴν φωτιὰ τῆς ἀγάπης του στὴ γῆ, δηλαδὴ στὴν καρδιὰ καὶ μᾶς ἔδειξε πόσο θέλει καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ ἀνάβῃ αὐτή: «Ἦλθα νὰ βάλω φωτιὰ πάνω στὴ γῆ, καὶ δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ εἶναι ἀναμμένη αὐτή» (Λουκ.12,29). Ἔτσι (ὅθεν) ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅριο, ὅπως δὲν ἔχει ὅριο καὶ μέτρο καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ποὺ ἀγαπᾶται, ἡ ἀγάπη ὅμως πρὸς τὸν πλησίον πρέπει νὰ ἔχῃ. Γιατὶ ἂν δὲν τὴν χρησιμοποιήσῃς μὲ τὸ μέτρο ποὺ πρέπει, μπορεῖ νὰ σὲ χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, νὰ σοῦ προξενήσῃ μεγάλη ζημία καὶ νὰ καταστρέψης τὸν ἑαυτό σου, γιὰ νὰ κερδίσῃς ἄλλους. Ναί, νὰ ἀγαπᾷς τὸν πλησίον σου, ἀλλὰ μέχρι τὸ σημεῖο ποὺ δὲν θὰ ζημιώσῃς τὴν ψυχή σου. Εἶσαι ὑποχρεωμένος βέβαια νὰ τοῦ δίνης τὸ καλὸ παράδειγμα, δὲν πρέπει ὅμως ποτὲ νὰ κάμνῃς κάθε πρᾶγμα μόνον γι᾿ αὐτό. Διότι μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, δὲν θὰ ἔκαμνες τίποτε ἄλλο, παρὰ θὰ προξενοῦσες ζημία στὸν ἑαυτό σου. Νὰ κάνῃς ὅλα τὰ πράγματα σωστὰ καὶ ἅγια, χωρὶς νὰ ἀποβλέπῃς πουθενὰ ἀλλοῦ, παρὰ μόνο στὸ νὰ ἀρέσῃς στὸν Θεό.

Ταπεινώσου σὲ ὅλα σου τὰ ἔργα, καὶ θὰ καταλάβης πόσο λίγο μπορεῖς μὲ αὐτὰ νὰ ὠφελήσῃς τοὺς ἄλλους. Σκέψου ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἔχῃς τόση πολλὴ θερμότητα καὶ ζῆλο τῆς ψυχῆς σου, σὲ σημεῖο ποὺ γι᾿ αὐτὸ νὰ χάνῃς τὴν ἡσυχία καὶ τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς· νὰ διψᾷς πολὺ καὶ νὰ ἐπιθυμῇς δυνατὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι τὴν ἀλήθεια, ὅπως τὴν καταλαβαίνεις καὶ τὴν ἐννοεῖς ἐσύ, καὶ νὰ μεθύσουν ἀπὸ τὸ κρασὶ ἐκεῖνο ποὺ ὑπόσχεται καὶ χαρίζει στὸν καθένα ὁ Θεὸς χωρὶς πληρωμή: «Καὶ θὰ ἀγοράσετε χωρὶς χρήματα κρασὶ καὶ λίπος» (Ἡσ. 55,1). Αὐτὴν τὴν δίψα γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ πλησίον πρέπει νὰ τὴν ἔχῃς πάντοτε. Ἀλλὰ πρέπει νὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχεις πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν ἀδιάκριτο ζῆλο σου. Ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ φυτέψη τὴν ἀγάπη αὐτὴν στὴ νοητὴ μοναξιὰ τῆς ψυχῆς σου, καὶ ὅταν θέλῃ, νὰ συγκεντρώσῃ τὸν καρπό. Ἐσὺ ἀπὸ μόνος σου μὴν σπείρῃς τίποτε, ἀλλὰ πρόσφερε στὸν Θεὸ τὴν γῆ τῆς ψυχῆς σου ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ἀπὸ κάθε πρᾶγμα, καὶ αὐτὸς τότε, ὅπως θέλει, θὰ σπείρῃ μέσα της τὸν σπόρο, καὶ ἔτσι θὰ καρποφορήσῃ.

Νὰ θυμᾶσαι πάντοτε ὅτι ὁ Θεὸς θέλει τὴν ψυχή σου αὐτὴν μόνη καὶ ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε δεσμό, γιὰ νὰ τὴν ἑνώσῃ μὲ τὸν ἑαυτό του. Μόνον ἄφησέ τον νὰ σὲ ἐκλέξῃ καὶ μὴ τὸν ἐμποδίσῃς μὲ τὸ ἐλεύθερο αὐτεξούσιο ποὺ ἔχεις. Νὰ κάθεσαι χωρὶς νὰ ἔχῃς κανένα λογισμὸ γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ἐκτὸς ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ πρέπει νὰ ἀρέσῃς τὸν Θεό, ἀναμένοντας νὰ σὲ καλέσουν γιὰ νὰ ἐργάζεσαι. Γιατὶ ὁ οἰκοδεσπότης ἤδη βγῆκε ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ ψάχνει νὰ βρῇ ἐργάτες γιὰ τὸ ἀμπέλι του, σύμφωνα μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Διῶξε μακριά σου κάθε φροντίδα καὶ λογισμό, ἀπογυμνώσου ἀπὸ κάθε μέριμνα τοῦ ἑαυτοῦ σου καὶ ἀπὸ κάθε ἀγάπη γιὰ τὰ πρόσκαιρα πράγματα, γιὰ νὰ σὲ ντύσῃ ὁ Θεὸς μόνος του καὶ νὰ σοῦ χαρίσῃ ἐκεῖνο ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ φαντασθῇς. Λησμόνησε ὅσο μπορεῖς ἐντελῶς τὸν ἑαυτό σου καὶ ἂς ζῇ στὴν ψυχή σου μόνον ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἀκόμη μὲ κάθε φροντίδα πρέπει νὰ καταπραύνης τὸν ζῆλο καὶ τὴν θέρμη ποὺ ἔχεις γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ σὲ φυλάη ὁ Θεὸς μὲ κάθε εἰρήνη καὶ γαλήνη. (Στοχάσου) Φρόντισε νὰ μὴ στερηθῆ ἡ ψυχή σου ἀπὸ τὸ δικό της κεφάλαιο (ποὺ εἶναι ἡ εἰρήνη τῆς καρδιᾶς), γιὰ νὰ τὸ βάλη χωρὶς διάκρισι στὴ θέσι τῶν ἄλλων. Διότι μόνη πανήγυρις κατὰ τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἐμπορεύεσαι γιὰ νὰ γίνῃς πλούσιος, εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς ψυχῆς σου στὸν Θεό, ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε πρᾶγμα. Πλὴν ὅμως καὶ αὐτὸ νὰ τὸ κάνῃς χωρὶς νὰ τὸ ἀποδίδῃς στὸν ἑαυτό σου ἢ νὰ ἔχῃς τὴν ἐντύπωσι ὅτι κάνεις κάποιο πρᾶγμα, γιατὶ ὁ Θεὸς τὰ κάνει ὅλα καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου δὲν θέλει τίποτε, παρὰ νὰ ταπεινώνεσαι μπροστά του καὶ νὰ τοῦ προσφέρῃς ἐλεύθερη ἐντελῶς ἀπὸ τὰ ἐπίγεια τὴν ψυχή σου, ἐπιθυμώντας μέσα σου νὰ γίνεται σὲ ὅλα στὴν τελειότητα καὶ γιὰ ὅλα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2020

Κανὼν ΙΒ´ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου

Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου

Κανών 12 (ΙΒ΄) 

Ο επίσκοπος Φήλιξ είπε: «μιλώ σύμφωνα μ’ αυτά που όρισαν οι παλιές σύνοδοι, δηλαδή, αν κάποιος επίσκοπος (πράγμα που μακάρι να μη γίνει) κατηγορηθεί για κάποιο αδίκημα και υπάρχει μεγάλη δυσκολία, ώστε να μην μπορούν να συγκεντρωθούν πολλοί στη σύνοδο, (τότε αυτός) να γίνεται δεκτός σε ακρόαση από δώδεκα επισκόπους, για να μην παραμένει κατηγορούμενος∙ κι ο πρεσβύτερος (να γίνεται δεκτός σε ακρόαση) από έξι επισκόπους και από το δικό του (επίσκοπο) και ο διάκονος από τρεις».

Κανὼν ΙΒ´

Φῆλιξ ἐπίσκοπος εἶπεν· Ἀναφέρω κατὰ τὰ ὁρισθέντα ἐκ τῶν παλαιῶν συνόδων, ἵνα, ἐάν τις ἐπίσκοπος (ὅπερ ἀπείη) ἔν τινι ἐγκλήματι περιπέσῃ, καὶ γένηται πολλὴ ἀνάγκη τοῦ μὴ δύνασθαι πολλοὺς συνελθεῖν, διὰ τὸ μὴ ἀπομεῖναι αὐτὸν ἐν τῷ ἐγκλήματι, ἀπὸ δώδεκα ἐπισκόπων ἀκουσθῇ, καὶ ὁ πρεσβύτερος ἀπὸ ἓξ ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἰδίου, καὶ ὁ διάκονος ἀπὸ τριῶν.
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ Ι.ΑΚΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΩΔΙΚΑΣ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ 
ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ
Β΄ΕΚΔΟΣΗ
*

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2020

Ἀπέργασαι παλάτιον τόν τῆς ψυχῆς σου οἶκον


 

ΚΖ’. Ὁποῖον δεῖ εἶναι τόν μοναχόν καί τίς ἡ ἐργασία καί τίς ἡ τούτου προκοπή καί ἀνάβασις.
πέργασαι παλάτιον τόν τῆς ψυχῆς σου οἶκον,
εἰς κατοικίαν τῷ Χριστῷ καί βασιλεῖ τῶν ὅλων
δακρύων ταῖς ῥανίσι σου, ὀλολυγμοῖς καί θρήνοις
καί τῶν γονάτων κάμψεσι καί στεναγμῶν τῷ πλήθει,
εἰ ἀληθῶς, ὦ μοναχέ, μονάζων εἶναι θέλεις.
Καί τότε οὐ μονάζων ἦς, τῷ βασιλεῖ συνῆς γάρ
καί ἦς μονάζων καθ᾿ ἡμᾶς, ὡς ἐξ ἡμῶν ὑπάρχων
καί χωρισθείς κόσμου παντός˙ τοῦτο μονάζων πάντως.
Τῷ δέ Θεῷ καί βασιλεῖ ἑνωθείς οὐ μονάζων,
ἀλλά ἁγίων γέγονας συναρίθμιος πάντων,
ἀγγέλων ὁμοδίαιτος καί σύνοικος δικαίων
καί πάντων τῶν ἐν οὐρανῷ συγκληρονόμος ὄντως.
Πῶς οὖν μονάζων ὁ ἐκεῖ τό πολίτευμα ἔχων,
ἔνθα ἐστίν ὁμήγυρις μαρτύρων καί ὁσίων,
ἔνθα χορός τῶν προφητῶν καί θείων ἀποστόλων,
ἔνθα ἡ ἀναρίθμητος πληθύς, ἡ τῶν δικαίων,
ἱεραρχῶν, πατριαρχῶν καί τῶν λοιπῶν ἁγίων;
Ὁ δέ καί ἔχων τόν Χριστόν ἐν ἑαυτῷ οἰκοῦντα,
πῶς μόνος εἶναι λέγεσθαι δύναται, εἴπατέ μοι;
Τῷ γάρ Χριστῷ μου σύνεστιν ὁ Πατήρ καί τό Πνεῦμα,
καί πῶς μονάζων, ὁ τρισί ὡς ἑνί συνημμένος;
Οὐκ ἔστι μόνος ὁ Θεῷ ἑνωθείς, κἄν μονάζῃ,
κἄν ἐν ἐρήμῳ κάθηται, κἄν ἐν σπηλαίῳ ἔστιν˙
εἰ δέ μή τοῦτον εὕρηκεν, εἰ δέ μή τοῦτον ἔγνω,
εἰ δέ μή τοῦτον ἔλαβεν ὅλον τόν σαρκωθέντα
Θεόν Λόγον, οὐ γέγονε μοναχός, οἴμοι, ὅλως.
Ὅθεν καί μόνος ἐστί τοῦ Θεοῦ κεχωρισμένος οὗτος,
ἀλλά καί ὁ καθείς ἡμῶν ἐσμέν κεχωρισμένοι
ἀνθρώπων ἄλλων πάντως γε
καί ὀρφανοί δέ ἅπαντες μεμονωμένοι ὦμεν,
εἰ καί δοκοῦμεν ἕνωσιν τῇ συνοικήσει ἔχειν
καί μετ᾿ ἀλλήλων μίγνυσθαι τῇ τῶν πολλῶν συνάξει.
Ψυχῇ γάρ καί τῷ σώματι ἐσμέν κεχωρισμένοι,
ὅπερ καί εἶναι ἀληθές ὁ θάνατος δεικνύει,
ἀποχωρίζων ἕκαστον συγγενῶν τε καί φίλων
καί λήθην πάντων ἐμποιῶν τῶν νῦν ἀγαπωμένων.
Οὕτω κάι νύξ καί ὕπνος τε καί πράξεις αἱ ἐν βίῳ
τήν ἕνωσιν τήν τῶν πολλῶν ὡς εἰκός διαλύει.
Ὁ δέ ποιήσας οὐρανόν δι᾿ ἀρετῆς τήν κέλλαν
τήν ἑαυτοῦ, καί ἐν αὐτῇ καθήμενον τόν κτίστην
τοῦ οὐρανοῦ τε καί τῆς γῆς κατανοεῖ καί βλέπει
καί προσκυνεῖ καί σύνεστιν ἀεί φωτί ἀδύτῳ,
φωτί τῷ ἀνεσπέρῳ τε, φωτί τῷ ἀπροσίτῳ,
οὗ οὐδαμῶς χωρίζεται, οὐ μακρύνεται ὅλως,
οὐκ ἐν ἡμέρᾳ ἤ νυκτί, οὐκ ἐν τροφῇ ἤ πόσει,
ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐν ὕπνῳ ἤ ὁδῷ ἤ μεταβάσει τόπου,
ἀλλ᾿ ὥσπερ ζῶν οὕτω θανών, μᾶλλον δέ τρανοτέρως
ὅλως ἐκείνῳ σύνεστι τῇ ψυχῇ αἰωνίως.
Πῶς γάρ καί χωρισθήσεται ἡ νύμφη τοῦ νυμφίου,
ἤ ὁ ἀνήρ τῆς γυναικός, ᾗ συνηρμόσθη ἅπαξ;
Ὁ νομοθέντης, λέγε μοι, τόν νόμον οὐ φυλάξει;
Ὁ εἰρηκώς˙ Καί ἔσονται οἱ δύο εἰς μίαν σάρκα,
πῶς οὐ γενήσεται αὐτός σύν αὐτῇ πνεῦμα ὅλως;
Ἐν τῷ ἀνδρί γάρ ἡ γυνή, ἐν γυναικί ἀνήρ δέ,
καί ἡ ψυχή ἐν τῷ Θεῷ καί Θεός ἐν ψυχῇ δέ
ἑνοῦται καί γνωρίζεται ἐν τοῖς ἁγίοις πᾶσιν.
Οὕτως ἑνοῦνται τῷ Θεῷ οἱ διά μετανοίας
τάς ἑαυτῶν καθαίροντες ψυχάς ἐν κόσμῳ τῷδε,
καί μοναχοί καθίστανται τῶν ἄλλων ὄντες δίχα,
οἵ νοῦν Χριστοῦ λαμβάνουσιν, ὅπερ καί στόμα ἔστι
καί γλῶσσα ὄντως ἀψευδής, μεθ᾿ ἧς προσομιλοῦσι
Πατρί τῷ παντοκράτορι, μεθ᾿ ἧς ἀεί βοῶσιν˙
Ὦ πάτερ, ὦ παμβασιλεῦ, ὦ κτίστα τῶν ἁπάντων!
Τούτων ἡ κέλλα οὐρανός, ἥλιος δέ ἐκεῖνοι,
καί τό φῶς ἐστιν ἐν αὐτοῖς, τό ἄδυτον καί θεῖον,
ὅ καί φωτίζει ἅπαντα ἐρχόμενον ἐν κόσμῳ
ἄνθρωπον καί γενόμενον ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.
Νύξ οὖν οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς˙ πῶς εἰπεῖν σοι οὐκ ἔχω,
φρίττω γάρ ταῦτα γράφων σοι καί ἐννοῶν δέ τρέμω,
ἀλλά διδάσκω σε τό πῶς ζῶσι καί ποίῳ τρόπῳ
οἱ τῷ Θεῷ δουλεύοντες κἀκεῖνον ἀντί πάντων
μόνον καί ἀγαπήσαντες, μόνῳ καί ἑνωθέντες
καί γεγονότες μοναχοί ὡς μετά μόνου μόνοι,
εἰ καί ἐν δήμῳ παμπληθεῖ εἰσίν ἀπειλημένοι.
Οὗτοι γάρ ὄντως μοναχοί καί μονάζοντες μόνοι,
γυμνοί καί ἐνθυμήσεων καί λογισμῶν παντοίων,
μόνον ὁρῶντες τόν Θεόν ἐν νοΐ ἀνεννοίῳ,
ἐμπεπηγμένῳ ἐν φωτί, ὥσπερ ἐν τοίχῳ βέλος,
ἤ ὡς ἀστήρ ἐν οὐρανῷ, ἤ πῶς εἰπεῖν οὐκ ἔχω.
Ὅμως ὡς ἄλλον φωτεινόν νυμφῶνα κατοικοῦσι
τάς κέλλας καί ἐν οὐρανῷ νομίζουσι διάγειν
ἤ ἀληθῶς διάγουσι, βλέπε, μή ἀπιστήσῃς!
Οὐ γάρ εἰσίν ἐπί τῆς γῆς, εἰ καί τῇ γῇ κρατοῦνται,
ἀλλ᾿ ἐν φωτί διάγουσι τοῦ μέλλοντος αἰῶνος,
ᾧ κατοικοῦσιν ἄγγελοι, ἐφ᾿ ᾧ περιπατοῦσιν,
ὑφ᾿ οὗπερ διαρπάζονται ἀρχαί καί ἐξουσίαι,
θρόνοι καί κυριότητες πᾶσαι ἐνδυναμοῦνται.
Εἰ γάρ καί ἐπαναπαύεται Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις,
ἀλλ᾿ ἐν Θεῷ οἱ ἅγιοι ζῶσί τε καί κινοῦνται,
βαδίζοντες ἐν τῷ φωτί ὥσπερ ἐπί ἐδάφους.
Ὤ θαύματος, ὡς ἄγγελοι καί ὡς υἱοί ὑψίστου
ἔσονται μετά θάνατον, θεοί Θεῷ συνόντες,
τῷ φύσει ὄντι οἱ αὐτῷ θέσει ὁμοιωθέντες.
Τούτων νυνί δέ λείπονται μόνῳ, ὅτι κρατοῦνται
τῷ σώματι καί σκέπονται καί καλύπτονται, οἴμοι,
ὡς δέσμιοι ἐν φυλακῇ τόν ἥλιον ὁρῶντες
καί τάς ἀκτῖνας τάς αὐτοῦ δι᾿ ὀπῆς εἰσιούσας
καί μή δυνάμενοι αὐτόν ὅλον κατανοῆσαι
ἤ κατιδεῖν τῆς φυλακῆς ἔξωθεν γεγονότες,
ἤ παρακύψαντες τρανῶς ἀπιδεῖν εἰς ἀέρα.
Καί τοῦτο ἔστιν, ὅ αὐτούς ἀνιᾷ, ὅτι ὅλον
οὐ καθορῶσι τόν Χριστόν, εἰ καί ὅλον ὁρῶσιν,
οὐδέ δεσμῶν ἰσχύουσι τοῦ σώματος ἐκδῦναι,
εἰ καί παθῶν ἀνείθησαν καί πάσης προσπαθείας,
ἀλλά κρατοῦνται ὑφ᾿ ἑνός τῶν πολλῶν ἀνεθέντες˙
ὁ γάρ ὑπάρχων ἐν δεσμοῖς πολλοῖς συνδεδεμένος
οὐδέ ἐλπίζει τῶν πολλῶν τήν λύσιν εὑρηκέναι,
ὁ δέ τά πλεῖστα τῶν δεσμῶν δυνηθείς διακόψαι,
κρατούμενος δέ ὑφ᾿ ἑνός πλέον ἀλγεῖ τῶν ἄλλων,
καί ἐπισπεύδει καί αὐτοῦ ἀεί ζητεῖ τήν λύσιν,
ὅπως ἐλεύθερος φανῇ, ὅπως βαδίζῃ χαίρων,
ὅπως ἀπέλθῃ ἐν σπουδῇ, πρός ὅν τόν πόθον εἶχε,
δι᾿ ὅν καί τήν ἀπόλυσιν τοῦ δεσμοῦ ἐπεζήτει.
Ἐκεῖνον τοίνυν ἅπαντες ζητήσωμεν, τόν μόνον
δυνάμενον ἐκ τῶν δεσμῶν ἡμᾶς ἐλευθερῶσαι.
Ἐκεῖνον καί ποθήσωμεν, ἐκεῖνον οὗ τό κάλλος
πᾶσαν ἐκπλήττει ἔννοιαν, πᾶσαν ἐκπλήττει φρένα,
πᾶσαν τιτρώσκει τε ψυχήν καί πτεροῖ πρός ἀγάπην
καί συγκολλᾷ καί συνενοῖ τῷ Θεῷ ἀενάως.
Ναί, ἀδελφοί μου, δράμετε ταῖς πράξεσι πρός τοῦτον,
ναί, φίλοι, διανάστητε, ναί, μή ἀπολειφθῆτε,
ναί, μή λαλεῖτε καθ᾿ ἡμῶν ἑαυτούς ἀπατῶντες.
Μή λέγετε, ἀδύνατον λαβεῖν τό Θεῖον Πνεῦμα,
μή λέγετε, χωρίς αὐτοῦ δυνατόν τό σωθῆναι,
μή οὖν ἀγνώστως τούτου λέγετέ τινα μετέχειν.
Μή λέγετε, ὅτι Θεός οὐχ ὁρᾶται ἀνθρώποις,
μή λέγετε, οἱ ἄνθρωποι φῶς θεῖον οὐχ ὁρῶσιν,
ἤ ὅτι καί ἀδύνατον ἐν τοῖς παροῦσι χρόνοις.
Οὐδέποτε ἀδύνατον τοῦτο τυγχάνει, φίλοι,
ἀλλά καί λίαν δυνατόν τοῖς θέλουσιν ὑπάρχει,
πλήν ὅσοις βίος κάθαρσιν τήν τῶν παθῶν παρέσχε
καί καθαρόν εἰργάσατο τῆς διανοίας ὄμμα˙
τοῖς δ᾿ ἄλλοις ὄντως τύφλωσις, ἁμαρτημάτων ῥύπος,
ὅ καί ἐνταῦθα καί ἐκεῖ θείου φωτός στερήσει
καί, μή πλανᾶσθε, τῷ πυρί καί σκότει παραπέμψει.
Ἴδετε, φίλοι, ποταπός ὡραῖος ὁ Δεσπότης!
Ναί, μή καμμύσητε τόν νοῦν πρός τήν γῆν ἀφορῶντες,
ναί, μή φροντίσι τῶν ἐν γῇ πραγμάτων καί χρημάτων,
ἐπιθυμίᾳ δόξης τε κρατηθῆτε καί τοῦτον
ἐγκαταλείψετε, τό φῶς ζωῆς τῆς αἰωνίου!
Ναί, φίλοι, δεῦτε μετ᾿ ἐμοῦ, συνεπάρθητε δή μοι,
οὐ σώματι, ἀλλά νοΐ καί ψυχῇ καί καρδίᾳ,
ἐν ταπεινώσει κράζοντες πρός τόν καλόν Δεσπότην,
τόν φιλοικτίρμονα Θεόν, τόν φιλάνθρωπον μόνον.
Καί πάντως εἰσακούσεται καί πάντως ἐλεήσει
καί πάντως ἀποκαλυφθῇ καί πάντως ἐμφανίσει
καί φῶς ἡμῖν τό ἑαυτόῦ φαιδρόν καθυποδείξει.
Τί κατοκνεῖτε ταπεινοί, τί καταρρᾳθυμεῖτε,
τί προτιμᾶσθε ἄνεσιν τοῦ σώματος καί δόξαν,
τίν ἄτιμον καί ἄδοξον, τήν κενήν καί ματαίαν;
Τί λέγετε ἀμέριμνον τόν ἐνάρετον βίον;
Οὐκ ἔστιν οὕτως, ἀδελφοί, οὐκ ἔστι, μή πλανᾶσθε,
ἀλλ᾿ ὡς οἱ βίον ἔχοντες καί γυναῖκα καί τέκνα
καί πλούτου ἐφιέμενοι καί δόξης τῆς προσκαίρου
σπουδάζουσι καί τρέχουσι τό δοκοῦν ἐκπληρῶσαι,
οὕτω καί πᾶς μετανοῶν καί πᾶς Θεῷ δουλεύων
ὀφείλει σπεύδειν καί ἀεί ἐμμέριμνος ὑπάρχειν,
ὅπως εὐπρόσδεκτος αὐτοῦ ἡ μετάνοια ἔσται
καί ἡ δουλεία γένηται εὐάρεστος τελεία,
καί τότε ὅλως τῷ Θεῷ οἰκειωθείς ἐκ τούτων
ὅλος ἑνοῦται καί αὐτόν κατά πρόσωπον βλέπει
καί παρρησίαν πρός αὐτόν ἀναλόγως λαμβάνει,
καθ᾿ ὅσον σπεύδει τό αὐτοῦ θέλημα ἐκπληρῶσαι,
ὅπερ ἀξιωθείημεν καί ἡμεῖς τοῦ ποιῆσαι
καί τοῦ ἐλέους μετασχεῖν μετά πάντων ἁγίων,
νῦν μέν καθ᾿ ὅσον ἐφικτόν ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ,
ἐκεῖ δέ ὅλον τόν Χριστόν, ὅλον τό Θεῖον Πνεῦμα,
ἐν τῷ Πατρί ληψόμεθα εἰς αἰῶνας αἰώνων˙
ἀμήν.

 

Tο θέλημά μας είναι μεσότοιχο που μας χωρίζει από το Θεό



Γιατί το θέλημά μας είναι μεσότοιχο που μας χωρίζει από το Θεό, και αν δεν γκρεμιστεί το μεσότοιχο, δεν μπορούμε να μάθομε και να κάνομε το θέλημα του Θεού, αλλά βρισκόμαστε μακριά Του και μας τυραννούν οι εχθροί παρά τη θέλησή μας.

Άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός  

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2020

Ο ΑΡΤΟΣ, Ο ΟΙΝΟΣ, Ο ΤΡΟΠΟΣ

 



Ο άρτι αφιχθείς αρχαίος φόβος μιας πανδημίας προκάλεσε γόνιμες συζητήσεις μεταξύ εκκλησιαστικών ελλογίμων και θεολόγων ανά τον κόσμο. Διατυπώθηκε η θέση ότι μία νόσος μπορεί να μεταδοθεί μέσω του τρόπου μετάδοσης της θείας κοινωνίας. Υποστηρίχθηκε επίσης ότι τα ίδια τα τίμια δώρα έχουν την ιδιότητα μετάδοσης παθογόνων μικροοργανισμών: ο άρτος ως σώμα του Χριστού, εφόσον κατ’ ουσίαν δεν μεταβάλλεται και διατηρεί τις φυσικές του ιδιότητες, όχι μόνο υπόκειται στη φθορά αλλά μπορεί να μεταδώσει τοξικούς ιούς. Μάλιστα επιχειρήθηκε χριστολογική θεμελίωση του θέματος: το ίδιο το ανθρώπινο σώμα του Χριστού είναι φορέας μικροοργανισμών, τα οποία μπορούν να μας βλάψουν. Αυτοί άλλωστε δεν αποτελούν κακό, διότι τίποτε κακό δεν υπάρχει στη δημιουργία.

Στο πλαίσιο αυτό ίσως φανούν χρήσιμα τα παρακάτω στοιχεία, που μπορεί κάποιος να αντλήσει από τα έργα των αγίων Πατέρων.

Βεβαίως δεν υπάρχει κανένα κακό στη δημιουργία. Καμιά μορφή ζωής, ακόμη και οι φυσικές καταστροφές, δεν μπορούν να θεωρηθούν κακό, διότι κακό είναι μόνο ό,τι μας απομακρύνει από τον Θεό. Υπάρχουν όμως τα αποτελέσματα της προσωπικής αμαρτίας, όπως για παράδειγμα ένα επικίνδυνο εργαστηριακό υβρίδιο, καθώς και τα αποτελέσματα της αρχέγονης πτώσεως, η φθορά και ο θάνατος, στα οποία υποτάχθηκε ο άνθρωπος. Όμως η ενσάρκωση του Θεού φέρνει κάτι καινούργιο στον κόσμο.

Ας κάνουμε μια παρένθεση, για να δούμε τί πιστεύουμε για τα τίμια δώρα της Θ. Λειτουργίας. Πιστεύουμε ότι απλώς συμβολίζουν την παρουσία του Χριστού, όπως δέχεται γενικά ο Προτεσταντισμός; Στην περίπτωση αυτή ο άγιος άρτος πρέπει να δίνεται σε ειδικά αποστειρωμένα σακουλάκια, και το τίμιο αίμα συσκευασμένο με πιστοποίηση. Αν, πάλι, τα τίμια δώρα είναι κατ’ ουσίαν Χριστός, σύμφωνα με την ρωμαιοκαθολική αντίληψη περί μετουσίωσης, τότε φθάνουμε είτε στη λατρεία του άρτου είτε στην απιστία, εφόσον και ο άγιος άρτος μπορεί να αλλοιωθεί.

Οι Έλληνες Πατέρες μιλούν για “μεταβολή” των υλικών στοιχείων. Ούτε απλά συμβολική λειτουργία ούτε μετουσίωση. Η μεταβολή αυτή δηλώνει τον καινό τρόπο υπάρξεως που κομίζει η ένσαρκη φανέρωση του Θεού. Θα πρέπει εδώ να λάβουμε υπόψιν την πατερικὴ διάκριση μεταξὺ του λόγου της φύσεως και του τρόπου της υπάρξεως, διάκριση χρήσιμη για μια ορθόδοξη κατανόηση του μυστηρίου του Χριστού (1).

Τη διάκριση αυτή τη χρησιμοποιούν οι Πατέρες για να ερμηνεύσουν τα θαύματα του Θεού στην ιστορία. Όταν ο Θεός παρεμβαίνει για να τελέσει ένα θαύμα, δεν μεταβάλλει τη φύση των κτισμάτων – τον λόγο τους – αλλά καινοτομεί τον τρόπο, με τον οποίον η φύση τους ενεργεί, προκειμένου να εκπληρώσει τη θεία οικονομία. Ο τρόπος καινοτομούμενος σημαίνει φύση που λειτουργεί πέρα από τον “θεσμό” της, πέραν των ορίων της, μεταθέτοντας τον άνθρωπο “προς έτερον είδος ζωής”, όπως για παράδειγμα ο Νώε μπορούσε να μένει αβλαβής ανάμεσα σε άγρια θηρία, ή όπως άγιοι περπάτησαν πάνω στό υγρό στοιχείο.

Κορύφωση των θείων παρεμβάσεων είναι η ενανθρώπιση. Το μυστήριο που λαμβάνει χώρα στον ένσαρκο Λόγο είναι η αδιάρρηκτη ένωση της θείας και της ανθρώπινης φύσεως. Η ένωση αυτή σημαίνει ότι η ιδιότητα της μιας φύσεως γίνεται ιδιότητα της άλλης, όπως ένα ξίφος που ενώνεται με τη φωτιὰ γίνεται φωτιά, και την ίδια στιγμη η φωτιά αποκτά λεπίδα. Η ανθρώπινη φύση παραμένει ακέραιη, ενώ ο τρόπος τού είναι της καινουργείται. Γι’ αυτό και ο Χριστός γεννάται “θεϊκώς” και “ανθρωπικώς”, δηλ. κυοφορούμενος από μητέρα, αλλά χωρίς φθορά και ωδίνες. Δεν υποτάχθηκε στη φύση, δεν την κατήργησε, αλλά την κατέστησε “έτερον μυστήριον”. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού ενεργεί με θείο τρόπο. Και ενεργεί με θείο τρόπο διότι κατέχει το πλήρωμα της άκτιστης θείας ενέργειας. (2)

Τούτο εφαρμόζεται και στην ερμηνεία της θείας Ευχαριστίας. Και εδώ καινοτομείται η φύση των υλικών στοιχείων (άρτου και οίνου). Δεν μεταβάλλεται ο λόγος/ουσία τους, ούτε οι φυσικές τους ιδιότητες, αλλά μεταβάλλεται ο τρόπος. Ακριβώς όπως στον Χριστό κάθε τι ανθρώπινο έχει τον υπέρ φύσιν τρόπον, αφού η ανθρώπινη φύση Του φέρει όλη την ενέργεια της Θεότητας, έτσι και τα υλικά δώρα δέχονται και μεταδίδουν στους μετέχοντες την ίδια θεανθρώπινη ενέργεια του Χριστού. Κοινωνούμε, επομένως, όχι κάτι που υπόκειται στη φθορά και τον θάνατο, αλλά τον ίδιο τον Θεό, μέσω της ύλης που γίνεται ζωοποιός, όπως και η ίδια η σάρκα του Χριστού είναι ζωοποιός.

Η πραγματική κοινωνία βεβαίως δεν έχει να κάνει μόνο με την παρουσία του Χριστού στον άρτο και τον οίνο, αλλά και με την παρουσία Του μέσα μας. Η ενότητα με τον Θεό δεν ενεργείται χωρίς την προαίρεση και συνεργία του ανθρώπου, ούτε αποκλειστικά μέσω της Θ. Ευχαριστίας. Πρέπει ο άνθρωπος ελεύθερα να ακολουθήσει, να μιμηθεί τον Χριστό και να γεννηθεί εν Πνεύματι. Η θεία ενέργεια δρα πολυτρόπως κατά την πίστη και τον πόθο του προσελθόντος. 
Όταν λοιπόν ο Χριστός προσφέρεται ως άρτος, δεν μεταβάλλει την ουσία τού άρτου, αλλά την «οικονομία» του. Η ανθρώπινη φύση τού Χριστού ήταν παθητή, ήταν όμως ένα με την θεότητα, γι’ αυτό και δεν μπορούσε να κρατηθεί από τον θάνατο. Και όπως το σώμα Του πέθανε και αναστήθηκε, αφού η θεότητα ποτέ δεν το εγκατέλειψε, έτσι κι εμείς λαμβάνοντας τον άρτο - σώμα προγευόμεθα την ανάσταση. Όπως ο Χριστός πάσχει ως άνθρωπος και ενεργεί ως Θεός, έτσι και ο άρτος - Χριστός μπορεί μεν να “πάσχει”, αλλά ενεργεί σε μας ως άκτιστη θεότητα. Καθώς εξηγεί ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας,

Άγιον είναι το σώμα του Χριστού και έχει δύναμη να νικά κάθε νόσο. Ήταν και είναι άγιο, όχι απλώς ως σάρκα με τις φυσικές της ιδιότητες, αλλά ως ναός του ενοικούντος Θεού Λόγου, ο Οποίος αγιάζει με το Πνεύμα Του τη σάρκα. Γι’ αυτό και ο Χριστός ζωοποιεί την κόρη του αρχισυναγώγου όχι μόνο με το παντοδύναμο πρόσταγμά Του, αλλά και με το άγγιγμα του σώματός Του. 

(Αναστασίου, Doctrina Patrum, σ. 129, 131-32)
Γι’ αυτό και σε εκείνους που μεταλαμβάνουν με πίστη και αληθινή μετάνοια, το δεσποτικό σώμα γίνεται “φυλακτήριον”, “εις ρώσιν και ίασιν και υγείαν ψυχής τε και σώματος”, συντήρηση και θέωση της ανθρώπινης φύσης.(3)

Τα καθαγιασμένα Δώρα ενεργούν όπως το θεωμένο σώμα του Ιησού. Ο Θεός και διά της ύλης δίνει ζωή άφθαρτη. Και μολονότι η αφθαρσία του ανθρώπου είναι κατάσταση εσχατολογική, και όλοι θα περάσουμε αργά ή γρήγορα στην αντίπερα όχθη, οι “δόσεις” της αφθαρσίας δίνονται σε τούτη τη θνητή ζωή, κατά την πίστη, τον πόθο, τον ένθεο “φόβο” και την αγάπη του καθενός.

Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός, ιερομόναχος

(1) Βλ. Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, Ένας και Τρεις. Η Τριαδική Μοναρχία στην Ορθόδοξη Παράδοση, Άγιον Όρος 2018, σσ. 142-5.

(2) Βλ. ενδεικτικά, Μαξίμου Ομολογητού, PG 91. 298-300, 344, 1048-1056, 1273-1276, 1341-1345.

(3) Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως, 87. Βλ. επίσης Ακολουθία Θείας Μεταλήψεως, και Γρηγορίου Νύσσης, Κατηχητικός Λόγος, 37.


 

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2020

Στη σημερινή τρομερή ώρα ... οι ιεράρχες ... δεν φωτίζουν τα βήματα που οδηγούν στην αιωνιότητα για μας...



Έπειτα έρχεται αυτό που πονάει περισσότερο απ’ όλα, το πιο ευαίσθητο, το πιο αγαπημένο και οικείο: ο Ορθόδοξος άνθρωπος του σήμερα. Οι ιεράρχες της ανατολής επιδεικνύουν μία μάλλον έντονη δραστηριότητα. Ο καθημερινός τύπος αναφέρει αυτή τη δραστηριότητα μόλις στην τρίτη σελίδα. Κι ίσως έχουνε δίκιο γι’ αυτό: μαθαίνουμε από τις εφημερίδες ότι πρόσκεινται στους συμμάχους και καταδικάζουν τη Θεομίσητη Γερμανική δύναμη. Είναι μάλιστα πολύ πιο σαφής από τους οικουμενιστές, που τώρα σιωπούν ή την άκρως προσεκτική και μετρημένη παπική εγκύκλιο. Αλλά σε όλη αυτή τη σαφήνεια κάποιος νιώθει μονάχα ότι, για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους έχουν αποφασίσει πολύ σταθερά ποιον θ’ ακολουθήσουν κι όχι ότι αποφάσισαν να καλέσουν τους ανθρώπους να τους ακολουθήσουν σαν να μην ξέρουν ποιον να καλέσουν και να μην έχουν πού να τους πάνε. Στη σημερινή τρομερή ώρα δεν φωτίζουν τα βήματα που οδηγούν στην αιωνιότητα για μας. Αλλά αυτή είναι η Ανατολή, θα μου πούνε, η οποία έχει εγκαταλείψει από καιρό το κέντρο του ιστορικού γίγνεσθαι.
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΜΠΤΣΟΒΑ
(1891-1945)
Η θυσία του αδελφού
Εκδόσεις Δορκάς

10.ΔΙΟΡΑΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ σελ.169

Ο λαός της Ιερουσαλήμ προσεύχεται " πάνδημη ικεσία " και ο Κύριος προστατεύει το ναό ...


Β΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ 3 
Ο Σίμων προδίδει το θυσιαστήριο  
1 Όταν ο Ονίας ήταν αρχιερέας στην Ιερουσαλήμ, η άγια πόλη απολάμβανε απόλυτη ειρήνη και οι νόμοι εφαρμόζονταν κατά τον καλύτερο τρόπο, γιατί ο αρχιερέας ήταν ευσεβής και αποστρεφόταν το κακό. 2 Κι αυτοί ακόμα οι βασιλιάδες της Συρίας και της Αιγύπτου τιμούσαν το ναό και του πρόσφεραν τα καλύτερα δώρα τους. 3 Ο Σέλευκος, βασιλιάς της Ασίας, πρόσφερε από τους φόρους που συνέλεγε, όλες τις δαπάνες που χρειάζονταν για την τέλεση των θυσιών. 
4 Κάποιος όμως Σίμων από τη φυλή Βενιαμίν, επικεφαλής των αξιωματούχων του ναού, διαφώνησε με τον αρχιερέα Ονία σχετικά με τους κανονισμούς που ίσχυαν για τη λειτουργία της αγοράς της πόλης. 5 Κι επειδή δεν μπορούσε να παρασύρει τον Ονία, προσέφυγε στον Απολλώνιο, γιο του Θαρσαίου. Ο Απολλώνιος εκείνο τον καιρό ήταν κυβερνήτης της Κοίλης Συρίας. Κοιλάδα μεταξύ Λιβάνου και Αντιλιβάνου. και της Φοινίκης. 6 Ο Σίμων λοιπόν είπε στον Απολλώνιο ότι το θησαυροφυλάκιο των Ιεροσολύμων ήταν γεμάτο με αμύθητους θησαυρούς, αδύνατο να καταμετρηθούν, που όμως δε χρειάζονταν για τις θυσίες και συνεπώς έπρεπε να τεθούν υπό τον έλεγχο του βασιλιά. 
7 Όταν ο Απολλώνιος συναντήθηκε με το βασιλιά, τού ανέφερε σχετικά με τα χρήματα, κι ο βασιλιάς διέταξε τον ταμία του τον Ηλιόδωρο να πάει και να του φέρει τα χρήματα αυτά. 8 Ο Ηλιόδωρος ξεκίνησε αμέσως να εκπληρώσει τη διαταγή του βασιλιά, με την πρόφαση ότι ήθελε να επιθεωρήσει τις πόλεις της Κοίλης Συρίας και της Φοινίκης. 
9 Όταν έφτασε στα Ιεροσόλυμα, του έγινε θερμή υποδοχή από τον αρχιερέα της πόλης. Τότε ο Ηλιόδωρος του εξήγησε τον πραγματικό λόγο της επίσκεψής του και ζήτησε να πληροφορηθεί αν ήταν αλήθεια τα όσα του είχαν αναγγελθεί σχετικά με τα χρήματα. 10 Ο αρχιερέας τού είπε ότι πράγματι υπήρχαν τέτοια χρήματα φυλαγμένα για τις ανάγκες των χηρών και των ορφανών, 11 και ότι μερικά απ’ αυτά ανήκαν στον Υρκανό, γιο του Τωβία, ένα πολύ διακεκριμένο πρόσωπο. Δεν ήταν λοιπόν τα πράγματα όπως τους είχε πληροφορήσει ο συκοφάντης και ασεβής Σίμων. Εξάλλου όλο κι όλο το ασήμι ήταν τετρακόσια τάλαντα, και το χρυσάφι διακόσια. 12 Επίσης του είπε ότι ήταν εντελώς αδύνατο να επιτραπεί σε οποιονδήποτε να πάρει τα χρήματα που οι άνθρωποι τα είχαν εμπιστευτεί στην αγιότητα του τόπου και στη ιερή ασφάλεια του ναού, που τον σέβεται όλος ο κόσμος. 
13 Ο Ηλιόδωρος όμως επέμενε ότι σύμφωνα με τις εντολές που είχε από το βασιλιά, τα χρήματα αυτά έπρεπε οπωσδήποτε να μεταφερθούν στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο. 14 Όρισε λοιπόν και την ημέρα και μπήκε στο ναό για να τακτοποιήσει την υπόθεση. 
Ο λαός της Ιερουσαλήμ προσεύχεται 
Σ’ όλη την πόλη επικρατούσε μεγάλη αγωνία. 15 Οι ιερείς ντυμένοι τις ιερατικές στολές τους είχαν πέσει γονατιστοί μπροστά στο θυσιαστήριο και παρακαλούσαν τον Κύριο του ουρανού να διατηρήσει σώα τα αφιερώματα, γιατί αυτός είχε δώσει τους νόμους που προστάτευαν τα αφιερώματα που είχαν κατατεθεί στο ναό για ορισμένο σκοπό. 16 Πληγωνόταν η καρδιά όποιου έβλεπε το πρόσωπο του αρχιερέα. Η όψη του και το αλλαγμένο χρώμα του προσώπου του φανέρωναν την ψυχική του αγωνία. 17 Έτρεμε ολόκληρος από το φόβο του, κι όσοι τον έβλεπαν καταλάβαιναν τη θλίψη του. 18 Ο κόσμος ξεχύνονταν κατά κοπάδια στους δρόμους από τα σπίτια τους και ενώνονταν σε πάνδημη ικεσία να μη μιανθεί ο ναός. 19 Οι γυναίκες ζωσμένες πένθιμες ποδιές γέμιζαν τους δρόμους. Οι παρθένες, που δεν επιτρεπόταν να βγουν έξω, έτρεχαν άλλες στις πύλες και άλλες πάνω στα τείχη, ενώ άλλες έβγαιναν και κοιτούσαν από τα παράθυρα. 20 Όλες όμως είχαν σηκωμένα ψηλά τα χέρια και προσεύχονταν στο Θεό του ουρανού. 21 Ήταν θλιβερό το θέαμα της παλλαϊκής αυτής γονυκλισίας και του αρχιερέα, που ήταν γεμάτος φόβο και αγωνία. 
Ο Κύριος προστατεύει το ναό του 
22 Ενώ όλοι παρακαλούσαν τον παντοδύναμο Θεό να διαφυλάξει σώα και αβλαβή τα χρήματα που οι άνθρωποι τα είχαν εμπιστευθεί στην προστασία του, 23 ο Ηλιόδωρος άρχισε να εκτελεί τη διαταγή του βασιλιά. 24 Τη στιγμή όμως που αυτός και οι σωματοφύλακές του πλησίαζαν το θησαυροφυλάκιο, ο Κύριος των πνευμάτων, ο άρχοντας όλων των δυνάμεων φανερώθηκε με τέτοιον τρόπο, ώστε όλοι όσοι είχαν τολμήσει να μπουν μαζί με τον Ηλιόδωρο στο ναό πανικοβλήθηκαν και παρέλυσαν από το φόβο τους, βλέποντας τη δύναμη του Θεού: 25 Παρουσιάστηκε μπροστά τους ένας φοβερός καβαλάρης ντυμένος με χρυσή πανοπλία, πάνω σ’ ένα άλογο στολισμένο με ωραία σέλα. Το άλογο τρέχοντας με ορμή χτύπησε με τα μπροστινά του πόδια τον Ηλιόδωρο. 26 Μετά εμφανίστηκαν στον Ηλιόδωρο δυο άλλοι νέοι ασυνήθιστα δυνατοί και ωραίοι, με λαμπρές φορεσιές. Στάθηκαν πλάι του, ο ένας από τη μια μεριά κι ο άλλος από την άλλη, και τον χτυπούσαν συνεχώς με ένα μαστίγιο προκαλώντας του πολλές πληγές. 27 Ξαφνικά ο Ηλιόδωρος έπεσε αναίσθητος κάτω και τον άρπαξαν και τον έβαλαν σ’ ένα φορείο. 28 Έτσι, αυτός που πριν από λίγο είχε μπει στο θησαυροφυλάκιο με μεγάλη ακολουθία και με όλους τους σωματοφύλακές του, τώρα μεταφερόταν έξω ανίκανος να βοηθήσει τον εαυτό του. Και όλοι αναγνώρισαν ανεπιφύλακτα τη δύναμη του Θεού. 
29 Ενώ ο Ηλιόδωρος κειτόταν καταγής άφωνος και χωρίς ελπίδα να θεραπευτεί, 30 οι Ιουδαίοι δοξολογούσαν τον Κύριο, που με θαυμαστό τρόπο προστάτεψε τον χώρο του. Κι ο ναός, όπου πριν από λίγο υπήρχε φόβος και ταραχή, τώρα με την εμφάνιση του παντοδύναμου Κυρίου γέμισε χαρά και αγαλλίαση. 
Ο Ονίας προσεύχεται για τον Ηλιόδωρο 
31 Μερικοί από τους φίλους του Ηλιόδωρου παρακαλούσαν τον αρχιερέα Ονία να προσευχηθεί επειγόντως στον Ύψιστο να του χαρίσει τη ζωή, που ήταν πια στα τελευταία του. 32 Ο Ονίας φοβήθηκε μήπως κάποτε ο βασιλιάς νομίσει ότι οι Ιουδαίοι έκαναν κακό στον Ηλιόδωρο και γι’ αυτό πρόσφερε θυσία για τη σωτηρία του ανθρώπου. 
33 Ενώ ο αρχιερέας πρόσφερε τη θυσία για τη συγχώρηση των αμαρτιών, ξαναφάνηκαν στον Ηλιόδωρο οι ίδιοι νέοι άντρες, ντυμένοι τα ίδια ρούχα, στάθηκαν και του είπαν: «Να χρωστάς ευγνωμοσύνη στον αρχιερέα Ονία, γιατί για χάρη του ο Κύριος σου χάρισε τη ζωή. 34 Και τώρα που έχεις μαστιγωθεί από τον Κύριο το Θεό του ουρανού, πήγαινε και διακήρυξε σε όλους τη μεγάλη του δύναμη». Αυτά είπαν κι εξαφανίστηκαν.
Ο Ηλιόδωρος διακηρύττει τη δύναμη του Κυρίου 
35 Τότε ο Ηλιόδωρος πρόσφερε θυσία και έκανε πολλά τάματα στο Θεό που του έσωσε τη ζωή. Αποχαιρέτησε τον Ονία και γύρισε με το στρατό του πίσω στο βασιλιά. 36 Εκεί διακήρυττε σ’ όλους τα έργα του μεγάλου Θεού, που είχε δει με τα ίδια του τα μάτια. 
37 Όταν ο βασιλιάς ρώτησε τον Ηλιόδωρο ποιος θα ήταν κατάλληλος για την επόμενη αποστολή στα Ιεροσόλυμα, εκείνος απάντησε: 38 «Αν έχεις κανέναν εχθρό ή είναι κανείς συνωμότης εναντίον της κυβέρνησής σου, στείλε αυτόν εκεί. Θα σου έρθει πίσω μαστιγωμένος, αν καταφέρει τελικά να σωθεί, γιατί πραγματικά στον τόπο εκείνο υπάρχει κάποια τρομερή θεϊκή δύναμη. 39 Ο Θεός που κατοικεί στον ουρανό εποπτεύει και προστατεύει το ναό, και χτυπάει και καταστρέφει όσους πηγαίνουν να τον βλάψουν. 40 Αυτά λοιπόν ήταν τα γεγονότα τα σχετικά με τον Ηλιόδωρο και πώς γλίτωσε απ’ αυτόν το θησαυροφυλάκιο».

 


 

Από τις Επιστολές του Γέροντα του Βαλαάμ



Από τις Επιστολές του Γέροντα του Βαλαάμ

Μεγαλόσχημος Ιωάννης (Αλεξέεφ)

Η πνευματική ζωή είναι όπως και η σωματική ανάπτυξη: Ένα άτομο δεν παρατηρεί τις αλλαγές στον ίδιο του τον εαυτό. Ωστόσο, το σημάδι της πνευματικότητας είναι [...] όταν ένα άτομο βλέπει τις αμαρτίες του, όπως βλέπει την άμμο της θάλασσας. Αυτό σημαίνει ψυχική υγεία. 
Εάν θέσεις εαυτόν υπό «αυστηρή παρακολούθηση», τότε θα δεις πραγματικά τον εαυτό σου ως χειρότερον όλων και τότε αυτός που σε επαινεί δεν θα μπορέσει να σε βλάψει, επειδή οι άνθρωποι κοιτάζουν μόνο την εξωτερική εμφάνιση του ατόμου, αλλά δεν τον γνωρίζουν εσωτερικά. 
Πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε για αρετή, όσο οι δυνάμεις μας το επιτρέπουν, το να κρατηθούμε όμως στην αρετή δεν είναι στο χέρι μας, αλλά επαφίεται στον Κύριο και ο Κύριος δεν μας φυλάσσει για τις προσπάθειές μας, αλλά για την ταπεινότητά μας. 
Δεν υπάρχει τέτοια Εντολή, όπως: Ν’ απαιτούμε την αγάπη των άλλων και καλή και αγαθή ζωή από τους άλλους. Ας φροντίσουν τους άλλους εκείνοι που η Πρόνοια του Θεού έχει προορίσει γι΄αυτό. 
Να ικανοποιήσεις τις αμαρτίες σου, δεν θα το καταφέρεις ποτέ. Όσο πιο πολλή τροφή τους δίνεις, άλλη τόση θα θελήσουν. 
Δύο τα οφέλη από τις θλίψεις: Το πρώτο - ο ζήλος για τον Θεό και η ευγνωμοσύνη με όλη την καρδιά μας, το δεύτερο - η εξάλειψη των μάταιων φροντίδων και ανησυχιών. 
Χωρίς προσευχή η ζωή θα είναι γεμάτη προβλήματα και από την προσευχή, όταν θ’ αποκτήσεις τη συνήθεια, η καρδιά σου θα χαρεί και θα ειρηνεύσει - μια κατάσταση ευτυχίας. 
Πρέπει να έχουμε δουλειά να κάνουμε και η επιτυχία εξαρτάται από τη Χάρη. Η Χάρη δίνεται όχι για την εργασία, αλλά για την ταπεινότητα. Τη στιγμή που κάποιος είναι ταπεινός, τότε έρχεται και η Χάρη. 
Εάν βρεις ένα άτομο που να είναι πνευματικά κοντά σου, τότε μίλησε και ζήτα συμβουλή: Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος στην εποχή μας. Και ένας άπειρος ηγέτης μπορεί μόνο να βλάψει στον πνευματικό τομέα. Υπήρξαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις και σε παλαιότερους και στους τωρινούς καιρούς. 
Το πιο ωφέλιμο είναι να θεωρείς όλους τους άλλους καλούς και τον εαυτό σου χειρότερο απ’ όλους. 
Εαν τύχει να κλονιστείς στην αρετή, μην τρέμεις, γιατί η φύση μας είναι πολύ ευμετάβλητη. Μόνο οι άγγελοι μπορούν να παραμένουν πάντα στην αρετή. 
Η πνευματική ζωή είναι σαν ένα δέντρο, έλεγαν οι άγιοι πατέρες: Χωρίς φύλλα, δηλ. χωρίς εργασία, δεν υπάρχει καρπός, αλλά ακόμη και χωρίς φρούτα το δέντρο είναι σαν να έχει κοπεί. 
Mε ελεύθερη τη βούλησή μας, πρέπει να εργαστούμε για να ευχαριστήσουμε τον Θεό και τότε και η Χάρη μάς βοηθά. Και αν δεν δουλέψουμε, τότε και η Χάρη του Θεού δεν θα βοηθήσει. Το έργο μας και η Χάρη του Θεού πάνε μαζί. 
Αν και εξαιρετικά δύσκολο να υπομείνεις τη θλίψη, είναι παρ΄όλα αυτά πολύ χρήσιμο. Και πρέπει να προετοιμαστούμε, με τη βοήθεια του Θεού, να υπομείνουμε την επίπληξη, την καταπίεση, την περιφρόνηση και τη γελοιοποίηση. Αν προετοιμαστούμε με αυτόν τον τρόπο, τότε, όταν οποιοδήποτε από αυτά συμβεί, θα είναι ευκολότερο για εμάς να το υπομείνουμε. 
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε την ανημπόρια/αδυναμία, γιατί ο Κύριος κατέβηκε από τον ουρανό για τους ανήμπορους. Αν κάποιος συνειδητοποιήσει την ανημποριά του και μετανοήσει, τότε ο Κύριος, με την καλοσύνη του, δεν θα θυμάται την ανημπόρια και τις αμαρτίες του. Πάνω απ' όλα, πρέπει να φοβόμαστε τη διαβολική υπερηφάνεια, τη ματαιοδοξία, την εχθρότητα και την επικριτικότητά μας. Από την άλλη, οι αδυναμίες μας δαμάζουν την πλασματική μας ευσέβεια. 
Όταν λες κάτι σε κάποιον προς όφελος της ψυχής του, πες το απλά. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι πώς να τον επηρεάσεις. Αυτό θα το κάνει η Χάρη του Θεού, άσχετα από την επιθυμία μας, αν και μόνο αν είναι προς όφελος του ακροατή. 
Σε στιγμές αμηχανίας, υιοθετήστε για κανόνα τη συμβουλή των εν Θεώ σοφών πατέρων: Αν έχετε να διαλέξετε μεταξύ δύο κακών, επιλέξτε το λιγότερο κακό και αν έχετε να διαλέξετε μεταξύ δύο αρετών, επιλέξτε τη μεγίστη. 
Η προσωρινή απομόνωση είναι χρήσιμη, διότι το πνεύμα χαλαρώνει λίγο από τις οποιεσδήποτε φασαρίες. Και για να ζει κανείς στη μοναξιά δεν θεραπεύει τα πάθη, αλλά τα αποκοιμίζει. Εάν ζεις παρατηρώντας τους ανθρώπους, σύντομα θα φτάσεις στην αυτογνωσία, καθώς υπάρχουν πολλά που αποκαλύπτουν τη σήψη μας. 
Κάθε φορά που μας συμβαίνει κάτι ανθρώπινο, να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε σοφότεροι από τον σοφό Σολομώντα, ούτε ισχυρότεροι από τον προφήτη Δαβίδ και ούτε έχουμε πιο πολύ ζήλο από τον Απόστολο Πέτρο. 
Αν φτιάχνεις το σπίτι σου για σένα και δεν φροντίζεις για τους τρίτους, τότε θα μάθεις πώς να χτίζεις σπίτια για τους άλλους. 
Γνώση στερούμενη πνευματικών εμπειριών απλώς εξαπατά. 
Η Αγία Γραφή δεν πρέπει να διαβάζεται με σκοπό την απόκτηση γνώσης, αλλά με σκοπό να σώσουμε την ψυχή μας. 
Μη βιάζεσαι να πηδήξεις ψηλά, γιατί στην πνευματική ζωή απαιτείται να κάνουμε υπομονετικά βαθμιαία βήματα. 
Η προσβολή είναι πολύ χρήσιμη και ο έπαινος είναι πολύ επιβλαβής, διότι με αυτόν υποσκελίζουν την πνευματική ζωή. Η μάταιη δόξα μάς δεσμεύει πάρα πολύ και αποδυναμώνει την ελεύθερη βούλησή μας. 
Το ασήμι φαίνεται στον βαθμό γνησιότητας (ΣτΜ: Σφραγίδα/τίτλο γνησιότητας), η ασκητικότητα στην ταπεινοφροσύνη. 
Πρέπει να πιστέψουμε βαθιά στην Πρόνοια του Θεού και να μην ψαχνουμε να βρούμε τους λόγους για τα όσα συμβαίνουν σ’ εμάς. 
Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για χάρη του Θεού και να μη δίνουμε προσοχή στους ανθρώπους, επειδή οι άνθρωποι σήμερα επαινούν και αύριο θα κατηγορούν. 
Είναι στην ανθρώπινη φύση να πέφτει και στη «φύση» του διαβόλου να μη μετανοεί. 
Μόνο οι άγιοι άγγελοι ζουν χωρίς αλλαγές, δοξάζοντας αδιάκοπα τον Κύριο. Και πρέπει ν’ αντέξουμε. Όταν βιώνουμε μια δύσκολη εμπειρία, να περιμένουμε τη χαρά και όταν βιώνουμε τη χαρά, να περιμένουμε τη θλίψη. 
Για να μπορούμε να ζούμε μαζί σ’ έναν πνευματικό κόσμο, χρειαζόμαστε απαραίτητα υπομονή και ταπεινοφροσύνη και καθώς δεν έχουμε αυτές τις αρετές, σκεφτόμαστε: Όλοι οι άλλοι φταίνε, όχι εμείς. Ωστόσο, πρέπει να προσπαθήσουμε να μη θυμώνουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, διαφορετικά η προσευχή δεν θα έχει το παραμικρό αποτέλεσμα. 
Μόνο αν ένα άτομο αποκτήσει μνήμη του θανάτου, θα έχει και τη σωστή ματιά στην προσωρινή φευγαλέα ζωή του. 
Οι ασθένειες και οι θλίψεις δεν είναι τυχαίες εκδηλώσεις, αλλά αποστέλλονται από τον Θεό προς όφελός μας. 
Είναι πολύ δύσκολο να παραχωρούμε στον άλλον - μόνο οι μεγάλες ψυχές μπορούν να το κάνουν και οι αδύναμες προσδένονται στα δικά τους. 
Ιδιότητα της υπερηφάνειας είναι να βλέπεις σ’ εσένα μόνο καλά και σε όλους τους άλλους μόνο άσχημα. Η ιδιότητα της ταπεινοφροσύνης είναι να βλέπει τις αμαρτίες σου και στους άλλους καλά στοιχεία. 
Φυσικά και χρειάζεται σωματική εργασία, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε καρπός. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι η σωματική εργασία δεν είναι αρετή καθ’ αυτή, αλλά είναι βοήθημα για την αρετή. Πολλοί εργάστηκαν σκληρά, αλλά δεν παρήγαγαν καρπούς, επειδή το έργο τους ήταν εξωτερικό και είχαν θανατώσει το πνεύμα. 
Δεν πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας όσο είμαστε εν ζωή. To να μείνουμε προσδεδεμένοι στην αρετή δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά από τη Xάρη του Θεού. Και ο Κύριος φυλάττει τον ταπεινό: Όσο πιο ταπεινός είναι ο άνθρωπος τόσο πιο πολλά επιτυγχάνει στην πνευματική ζωή. 
Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε αναταραχή και οι φτωχοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν το μυστικό του εσωτερικού κόσμου, δεν ξέρουν πώς να το βρουν. Ιδού το μυστικό: Μην παρεμβαίνεις στις υποθέσεις των άλλων και μην εστιάζεις την προσοχή σου στις αδυναμίες του πλησίον. Γνώρισε μόνο τον εαυτό σου και σε βάθος. Εάν αυτό γίνει, πίστεψέ με, θα είσαι πάντα σε ειρήνη. 
Η ζωή που ζούμε είναι περαστική και γεμάτη με διάφορες θλίψεις, από τις οποίες κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει και οι θλίψεις αυτές είναι διαφορετικές για τον καθένα. Και καθώς η ψυχή δημιουργήθηκε κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσην του Θεού, κανένας πουθενά και ποτέ δεν βρίσκει ηρεμία και παρηγοριά, παρά μόνο στον Θεό. Αν ακολουθήσουμε το θέλημα του Θεού, τότε οι θλίψεις θα μας ενοχλήσουν ελαφρά μόνο. 
Οι σκέψεις από τις οποίες πηγάζει ο πνευματικός κόσμος και η τρυφερότητα - ξέρε το - είναι αγγελικές. Και σκέψεις από τις οποίες πηγάζει συναισθηματική αμηχανία και απογοήτευση είναι δαιμονικές. 
Η ανθρωπότητα εφηύρε την ευγένεια αντί της αγάπης και κάτω από αυτήν την ευγένεια κρύβει ματαιοδοξία, υποκρισία, πονηρία, θυμό και άλλα πνευματικά πάθη. 
Εκείνος που κρίνει τους άλλους ενεργεί σαν Αντίχριστος, γιατί θαρρεί τάχα ότι μπορεί ν’ αντικαταστήσει τον Θεό στην (ΣτΜ: Τελική) Κρίση. 
Όσο πιο καθαρή από πάθη η καρδιά, τόσο πιο κοντά είστε στον Θεό και η Βασιλεία του Θεού θα είναι μέσα σας.

Επιμέλεια: Μαρίνα Τσιζόβα
Μετάφραση για το gr.pravoslavie.ru: Γρηγόριος Μάμαλης
2/6/2020

Δημοφιλείς αναρτήσεις