Τετάρτη 30 Ιουνίου 2021

Τό πρωί νά προσευχόμαστε νά μᾶς δίνει ὁ Θεός φωτισμό...

 


 πηγή:εδώ 

Μπορεῖτε νά ἔχετε συνεχῶς ἄσκηση καί [νά ἔχετε συνεχῶς] ταπείνωση στόν νοῦ σας; Μπορεῖτε νά ἔχετε τήν προσευχή τοῦ Χριστοῦ συνέχεια στόν νοῦ σας; Ἑτοιμαστεῖτε κι ἐσεῖς γι᾽ αὐτό τό φαινομενικά μεγάλο ἐπίτευγμα. Τό πρωί νά προσευχόμαστε νά μᾶς δίνει ὁ Θεός φωτισμό, φωτισμό γιά ὅλα τά πράγματα, ἀκόμα καί γιά τό πῶς θά ποῦμε καλημέρα στό πρωινό μας, γιά τό πῶς θά ἀπαντοῦμε στά ἐρωτήματα τῶν ἄλλων. Ταυτόχρονα, αὐτή ἡ ἐμπειρία γίνεται καθημερινή ἄν ἔχουμε μνήμη τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Γραφῆς, τῶν Πατέρων. Εἶναι μιά συνεχής ἐνασχόληση, ἡ ὁποία δέν σταματάει πουθενά, μά πουθενά.

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος 


Δευτέρα 28 Ιουνίου 2021

Μοῦ ἦταν ἀδύνατον νά συνέλθω ἀπό τόν μεγάλο πόνο πού δοκίμασα γιά τίς ψυχές ἐκείνων τῶν παιδιῶν...



Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δύο κεράκια μέσα σε δύο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, γιά όλους όσοι πάσχουν ψυχικά και σωματικά. 
Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. 
Εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μία μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει. 
Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά γιά τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. 
Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά.
Και ο πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθή! 
Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα. 
Τότε άκουσα μία φωνή να μου λέει: 
«Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. 
Ενώ στον τόπο που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές, ευρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθή με τις εκτρώσεις…». 
Έπειτα από αυτό το όραμα, μου ήταν αδύνατον να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα γιά τις ψυχές εκείνων των παιδιών. 
Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, γιά να ξεκουρασθώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ημέρα…..

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Κυριακή 27 Ιουνίου 2021

Οἱ μόνες διαφορές στόν τρόπο ζωῆς τοῦ ἐγγάμου πιστοῦ ἀπό ἐκεῖνον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ συζυγική σχέση καί ἡ κρεωφαγία.

 

Πηγή: 
ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ LORD JESUS CHRIST 3

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ο Θεός δέν έδωσε δύο Ευαγγέλια, ένα γιά τούς εγγάμους καί άλλο γιά τούς Μοναχούς. Τό Ευαγγέλιο είναι τό ίδιο γιά όλους.

 

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης σέ μιά από τίς Κατηχήσεις του γράφει ότι οι μόνες διαφορές στόν τρόπο ζωής τού εγγάμου πιστού από εκείνον τού μοναχού είναι η συζυγική σχέση καί η κρεωφαγία. Όλα τά άλλα, όπως η αγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον, η πίστη καί ελπίδα στόν Θεό, η υπομονή στίς θλίψεις, η ταπεινοφροσύνη, η ελεημοσύνη, η προσευχή, η ανεξικακία, η μετάνοια, η νηστεία, η εγκράτεια κ.λ.π., είναι εντολές τού Θεού γιά όλους ανεξαιρέτως, μοναχούς καί λαϊκούς, πού επιθυμούν τή σωτηρία τους.

~ Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης
σελ, 252 . Έκδοση Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου

 

Ἐγκώμιο στούς Ἁγίους Πάντες - ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ
Ἐγκώμιο στούς Ἁγίους Πάντες
ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Δέν πέρασαν ἀκόμη ἑπτά μέρες, ἀπό τότε πού γιορτάσαμε τήν ἱερή πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς, καί πάλι μᾶς πρόφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων καί παράταξη, πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατιά τῶν ἀγγέλων, τήν ὁποία εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ἀλλά εἶναι ἴδιας ἀξίας καί τάξης μέ αὐτή. Γιατί μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν μόνο στά ὀνόματα, στά ἔργα τους ὅμως ταυτίζονται.

Στόν οὐρανό κατοικοῦν οἱ ἄγγελοι, στόν οὐρανό καί οἱ μάρτυρες. Αἰώνιοι καί ἀθάνατοι εἶναι ἐκεῖνοι, τό ἴδιο θά γίνουν καί οἱ μάρτυρες. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι ἔλαβαν καί ἀσώματη φύση; Καί τί σημασία ἔχει αὐτό; Γιατί οἱ μάρτυρες, ἄν καί ἔχουν σῶμα, ὅμως εἶναι ἀθάνατο ἤ καλύτερα καί πρίν ἀπό τήν ἀθανασία ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ στολίζει τά σώματά τους περισσότερο ἀπό τήν ἀθανασία.

Δέν εἶναι τόσο λαμπρός ὁ οὐρανός, πού στολίζεται μέ τό πλῆθος τῶν ἀστεριῶν, ὅσο εἶναι τά σώματα τῶν μαρτύρων, πού στολίζονται μέ τό λαμπρό αἷμα τῶν τραυμάτων. Ὥστε ἐπειδή πέθαναν γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀνώτεροι, καί βραβεύτηκαν πρίν ἀπό τήν ἀθανασία παίρνοντας τά στεφάνια ἀπό τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους.

«Τόν ἔκανες λίγο κατώτερο ἀπό τούς ἀγγέλους, τόν στεφάνωσες μέ δόξα καί τιμή» (Ψαλμ. 8, 6), λέει ὁ Δαυίδ, γιά τή φύση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά καί τό λίγο αὐτό πού στεροῦνταν οἱ ἄνθρωποι σέ σχέση μέ τούς ἀγγέλους, τό συμπλήρωσε ὁ Χριστός ὅταν ἦρθε, καταδικάζοντας τό θάνατο μέ τό δικό του θάνατο. Ἐγώ ὅμως δέν ἀντλῶ ἀπ᾽ ἐδῶ τά ἐπιχειρήματά μου, ἀλλά ἀπό τό ὅτι τό μειονέκτημα αὐτό τοῦ θανάτου ἔγινε πλεονέκτημα. Γιατί ἄν δέν ἦταν θνητοί δέν θά γίνονταν μάρτυρες.

Ὥστε ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος δέν θά ὑπῆρχε καί στεφάνι. Ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος, δέν θά ὑπῆρχε καί μαρτύριο. Ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος, δέν θά μποροῦσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά λέει: «Κάθε μέρα πεθαίνω, μά τό δικό σας καύχημα, πού ἔχω στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 15, 31). Ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος καί φθορά, δέν θά μποροῦσε πάλι ὁ ἴδιος νά λέει: «Χαίρομαι στά παθήματά μου γιά σᾶς, καί ἀναπληρώνω στή σάρκα μου τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ» (Κολ. 1, 24). Ἄς μήν λυπούμαστε λοιπόν ἐπειδή γίναμε θνητοί, ἀλλά ἄς εὐχαριστοῦμε, ἐπειδή ἀπό τό θάνατο μᾶς ἀνοίχτηκε τό στάδιο τοῦ μαρτυρίου, ἀπό τή φθορά λάβαμε ἀφορμή γιά τά βραβεῖα. Ἀπό ἐδῶ ἔχουμε τήν ἀφορμή γιά ἀγωνίσματα.

Βλέπεις τή σοφία τοῦ Θεοῦ, πῶς τό πιό μεγάλο κακό τό ἀποκορύφωμα τῆς συμφορᾶς πού μᾶς ἔφερε ὁ διάβολος, ἐννοῶ τό θάνατο, τόν μετέτρεψε σέ τιμή καί δόξα μας, ὁδηγώντας μ᾽ αὐτόν τούς ἀθλητές στά βραβεῖα τοῦ μαρτυρίου; Τί θά κάνουμε ὅμως; Θά εὐχαριστήσουμε τό διάβολο γιά τό θάνατο; Ὁ Θεός νά φυλάξει. Γιατί τό κατόρθωμα δέν εἶναι ἔργο τῆς δικῆς του θελήσεως, ἀλλά εἶναι χάρισμα τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος τόν ἔφερε γιά νά μᾶς καταστρέψει καί ξαναφέρνοντάς μας στή γῆ νά ξεκόψει κάθε ἐλπίδα σωτηρίας. Ὁ Χριστός ὅμως, μέ τό δικό του θάνατο ἄλλαξε τήν πορεία καί μέ τόν ἴδιο τό θάνατο μᾶς ἀνέβασε πάλι στόν οὐρανό.

Κανείς σας λοιπόν ἄς μήν μέ κατηγορήσει, ἄν ὀνόμασα τό σύνολο τῶν μαρτύρων χορό καί στράτευμα, δίνοντας δυό ἀντίθετα ὀνόματα στό ἴδιο πράγμα. Γιατί χορός καί στράτευμα εἶναι ἀντίθετα πράγματα, ἐδῶ ὅμως ἔγιναν ἕνα. Ἐπειδή βάδιζαν μ᾽ εὐχαρίστηση στά βασανιστήρια, σάν νά χόρευαν καί ἔδειξαν τόση ἀνδρεία καί ἀντοχή σάν νά βρίσκονταν σέ πόλεμο καί νίκησαν τούς ἐχθρούς. Ἄν βέβαια ἐξετάσουμε τή φύση τῶν ὅσων γίνονταν, ἦταν μάχη καί πόλεμος καί παράταξη. Ἄν ὅμως ἐξετάσεις τή διάθεση αὐτῶν πού ἔπασχαν, ἦταν χοροί, ὅσα συνέβαιναν, ἦταν διασκεδάσεις καί πανηγύρια καί ἡ πιό μεγάλη ἀπόλαυση.

Θέλεις νά μάθεις ὅτι αὐτά ἦταν πιό τρομερά ἀπό τόν πόλεμο; Ἐννοῶ τά σχετικά μέ τούς μάρτυρες. Ποιό τέλος πάντων εἶναι τό φοβερό στόν πόλεμο; Στήνονται καί ἀπό τίς δυό μεριές στρατόπεδα περιφραγμένα, πού λάμπουν ἀπό τά ὅπλα καί καταυγάζουν τή γύρω περιοχή, ρίχνοντας ἀπό παντοῦ σύννεφα τά βέλη, πού μέ τό πλῆθος τους κρύβουν τόν οὐρανό, τρέχουν αὐλάκια τά αἵματα πάνω στή γῆ καί εἶναι πολλοί ὁλόγυρα οἱ νεκροί. Ὅπως ἀκριβῶς στό θερισμό πέφτουν στή γῆ τά στάχυα, ἔτσι καί ἐδῶ εἶναι οἱ στρατιῶτες, καθώς πέφτουν ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο.

Ἔλα λοιπόν νά σέ ὁδηγήσω ἀπό ἐκεῖνα σ᾽ αὐτή ἐδῶ τή μάχη. Καί ἐδῶ ὑπάρχουν δυό παρατάξεις, ἡ μία τῶν μαρτύρων καί ἡ ἄλλη τῶν τυράννων. Ἀλλά οἱ τύραννοι εἶναι ὁπλισμένοι τέλεια, οἱ μάρτυρες ὅμως μάχονται μέ γυμνό τό σῶμα καί ἡ νίκη ἀνήκει στούς γυμνούς καί ὄχι στούς ὁπλισμένους. Ποιός δέν θά ἀποροῦσε, μέ τό ὅτι αὐτός πού μαστιγώνεται νικάει ἐκεῖνον πού τόν μαστιγώνει; Ὁ δεμένος νικάει τόν ἐλεύθερο; Αὐτός πού κατακαίγεται νικάει ἐκεῖνον πού τόν καίει; Αὐτός πού πέθαινει νικάει ἐκεῖνον πού τόν σκοτώνει;

Εἶδες πώς αὐτά εἶναι πιό φοβερά ἀπό ἐκεῖνα; Ἐκεῖνα ἄν καί εἶναι φοβερά, γίνονται ὅμως μέ φυσικό τρόπο, αὐτά ὅμως ξεπερνοῦν κάθε φυσικό τρόπο καί κάθε σειρά τῶν πραγμάτων, γιά νά μάθεις ὅτι τά κατορθώματα εἶναι τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Ἄν καί τί εἶναι πιό ἄδικο ἀπό τή μάχη αὐτή; Τί πιό παράνομο ἀπό τά ἀγωνίσματα; Γιατί στούς πολέμους καί οἱ δύο πού μάχονται προστατεύονται, ἐδῶ ὅμως δέν συμβαίνει τό ἴδιο. Ἀλλά ὁ ἕνας εἶναι γυμνός καί ὁ ἄλλος ὁπλισμένος. Στούς ἀγῶνες πάλι ἐπιτρέπεται καί στούς δυό νά σηκώνουν τά χέρια ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Ἐδῶ ὅμως ὁ ἕνας εἶναι δεμένος καί ὁ ἄλλος κτυπάει ἐλεύθερος καί πληγώνει. Καί αὐτοί πού δίκαζαν σάν νά ᾽ταν ἐξουσιαστές ἐξασφάλισαν γιά τούς ἑαυτούς τους τό δικαίωμα νά κακοποιοῦν. Στούς δίκαιους μάρτυρες ὅμως ἔδωσαν τό προνόμιο νά κακοποιοῦνται.

Ἔτσι μάχονται μέ τούς ἁγίους καί οὔτε ἔτσι τούς νικοῦν. Ἀλλά μετά τήν ἄνιση αὐτή μάχη, ἀφοῦ νικήθηκαν ὑποχώρησαν. Καί αὐτό μοιάζει σάν κάποιον πού φέρνει ἕνα πολεμιστή στόν πόλεμο, τοῦ κόβει τήν αἰχμή τοῦ δόρατος, τοῦ βγάζει τό θώρακα καί τόν διατάζει νά μάχεται ἔτσι μέ γυμνό σῶμα. Ἀλλά ὁ πολεμιστής ἄν καί χτυπιέται, πληγώνεται καί τραυματίζεται βαριά, τελικά στήνει τρόπαιο νίκης.

Καθώς ὁδηγοῦσαν τούς μάρτυρες γυμνούς, μέ δεμένα πίσω τά χέρια καί ἀπό παντοῦ τούς χτυποῦσαν καί τούς ξέσκιζαν, φαίνονταν πώς νικοῦνταν, ὅμως αὐτοί ἄν καί τραυματίζονταν, ἔστηναν τό τρόπαιο τῆς νίκης ἐναντίον τοῦ διαβόλου. Καί ὅπως τό διαμάντι ὅταν χτυπιέται δέν σπάζει, οὔτε μαλακώνει, ἀλλά διαλύει τό σίδερο πού τό χτυπᾶ, ἔτσι ἀκριβῶς καί οἱ ψυχές τῶν ἁγίων, ἐνῶ βασανίζονταν τόσο πολύ, οἱ ἴδιες δέν πάθαιναν κανένα κακό, ἀλλά διέλυαν τή δύναμη ἐκείνων πού τούς χτυποῦσαν καί τούς ἔδιωχναν ἀπό τούς ἀγῶνες νικημένους, ντροπιασμένους καί βαριά τραυματισμένους. Γιατί ἔδεσαν τούς μάρτυρες καί στό ξύλο καί τρυποῦσαν τά πλευρά τους, ἀνοίγοντας βαθιά αὐλάκια, σάν νά ὄργωναν τή γῆ, ἀλλά δέν ἔσκιζαν τά σώματά τους.

Καί μποροῦσε νά δεῖ κανείς λαγόνες ξεσκισμένες, πλευρά ἀνοιγμένα καί στήθη τσακισμένα. Οὔτε ἐδῶ ὅμως σταματοῦσαν τή μανία τους τά αἱμοβόρα ἐκεῖνα θηρία, ἀλλά, ἀφοῦ τούς κατέβαζαν ἀπό τό ξύλο, τούς τέντωναν σέ σιδερένια σχάρα πάνω σέ ἀναμένα κάρβουνα. Καί τότε μποροῦσες νά δεῖς ἀκόμη σκληρότερα θεάματα ἀπό τά προηγούμενα. Νά τρέχουν δηλαδή διπλές σταγόνες ἀπό τά σώματά τους, ἄλλες ἀπό τό αἷμα πού χυνόταν καί ἄλλες ἀπό τίς σάρκες πού ἔλειωναν. Οἱ ἅγιοι ὅμως πού ἦταν ξαπλωμένοι πάνω στά κάρβουνα σάν νά ἦταν ρόδα, παρακολουθοῦσαν μέ πολλή εὐχαρίστηση τά ὅσα γίνονταν.

Ἐσύ ὅμως ὅταν ἀκούσεις σιδερένια σχάρα φέρε στό νοῦ σου τή νοητή σκάλα, πού εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ νά ἁπλώνεται ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Ἀπό ἐκείνη κατέβαιναν ἄγγελοι, ἀπό αὐτήν ἀνεβαίνουν μάρτυρες, καί τίς δύο δέ τίς στηρίζει ὁ Κύριος. Δέν θά ἄντεχαν τούς πόνους αὐτοί οἱ ἅγιοι, ἄν δέν στηρίζονταν σ᾽ αὐτή τή σκάλα. Ἀπό ἐκείνη ἀνεβαίνουν καί κατεβαίνουν ἄγγελοι. Καί ἀπό αὐτή, εἶναι ὁλοφάνερο πώς ἀνεβαίνουν καί μάρτυρες. Καί γιατί αὐτό; Ἐπειδή οἱ ἄγγελοι στέλνονται γιά νά ὑπηρετήσουν αὐτούς πού θά κληρονομήσουν τή σωτηρία. Οἱ μάρτυρες ὅμως σάν ἀθλητές καί νικητές, ἀφοῦ ἀπαλλάχθηκαν ἀπό τούς ἀγῶνες, ἔφυγαν στή συνέχεια γιά τόν ἀγωνοθέτη.

Ἀλλά ἄς μήν ἀγγίζουν μονάχα τ᾽ ἀφτιά μας τά ὅσα λέγονται. Ὅταν δηλαδή ἀκοῦμε ὅτι ὑπῆρχαν κάρβουνα, κάτω ἀπό τά καταπληγωμένα σώματα, ἄς ἀναλογιστοῦμε πῶς νιώθουμε ὅταν μᾶς πιάσει ξαφνικά πυρετός. Νομίζουμε ὅτι ἡ ζωή εἶναι ἀνυπόφορη, ταραζόμαστε, δυσανασχετοῦμε, γκρινιάζουμε σάν μικρά παιδιά, θεωρώντας ὅτι ἡ φλόγα τοῦ πυρετοῦ δέν εἶναι καθόλου μικρότερη ἀπό τήν κόλαση. Αὐτοί ὅμως, χωρίς νά τούς πιάσει πυρετός, ἀλλά ἔχοντας ὁλόγυρά τους τή φλόγα νά τούς ζώνει καί τίς σπίθες νά πηδοῦν ἐπάνω στίς πληγές καί νά δαγκώνουν τά τραύματα πιό ἄγρια ἀπό κάθε θηρίο, ἦταν σάν ἀδαμάντινοι καί ἔβλεπαν τά ὅσα γίνονταν σάν νά συνέβαιναν σέ ξένα σώματα.

Ἔτσι μέ πολλή γενναιότητα καί μέ πολλή ἀνδρεία στέκονταν σταθεροί στήν ὁμολογία τους, μένοντας ἀκλόνητοι σ᾽ ὅλα τά βασανιστήρια καί κάνοντας νά λάμψει καί ἡ δική τους ἀνδρεία καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔχετε δεῖ πολλές φορές ν᾽ ἀνεβαίνει ψηλά τήν αὐγή ὁ ἥλιος καί νά στέλνει τίς χρυσές ἀκτίνες του; Ἔ, τέτοια ἦταν τά σώματα τῶν ἁγίων. Σάν χρυσές ἀκτίνες τούς περικύκλωναν ἀπό παντοῦ σάν ρυάκια μέ τό αἷμα καί ἔκαναν νά λάμπει τό σῶμα τους πολύ περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι κάνει ὁ ἥλιος τόν οὐρανό.

Βλέποντας αὐτό τό αἷμα οἱ ἄγγελοι χαίρονταν, οἱ δαίμονες φοβοῦνταν καί ὁ ἴδιος ὁ διάβολος ἔτρεμε. Γιατί δέν ἦταν ἁπλῶς αἷμα αὐτό πού τώρα ἔβλεπαν, ἀλλά αἷμα σωτήριο, αἷμα ἅγιο, αἷμα ἄξιο γιά τούς οὐρανούς, αἷμα πού διαρκῶς ποτίζει τά καλά φυτά τῆς Ἐκκλησίας. Εἶδε τό αἷμα καί ἔφριξε ὁ διάβολος, γιατί θυμήθηκε ἄλλο αἷμα, τό αἷμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Γιά χάρη ἐκείνου τοῦ αἵματος χύθηκε αὐτό. Γιατί ἀπό τότε πού κεντήθηκε ἡ πλευρά τοῦ Δεσπότου βλέπεις στή συνέχεια νά κεντοῦνται ἀμέτρητες πλευρές.

Ποιός λοιπόν δέν θά ἔπαιρνε μέρος μ᾽ εὐχαρίστηση πολλή σ᾽ αὐτούς τούς ἀγῶνες, ὅταν πρόκειται νά γίνει μέτοχος τῶν παθημάτων τοῦ Δεσπότου καί νά ἔχει τόν ἴδιο θάνατο μέ τόν Χριστό; Εἶναι ἀρκετή αὐτή ἡ ἀνταπόδοση καί μεγαλύτερη ἡ τιμή. Ἡ ἀμοιβή ξεπερνάει τά κατορθώματα καί ἔρχεται πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἄς μήν φοβόμαστε λοιπόν ὅταν ἀκοῦμε ὅτι ὁ τάδε μαρτύρησε, ἀλλά ἄς τρομάζουμε ὅταν ἀκοῦμε ὅτι ὁ τάδε δειλίασε καί ἔπεσε, ἐνῶ μπροστά του εἶχε τέτοια βραβεῖα.

Καί ἄν θέλεις ν᾽ ἀκούσεις τί ἔγινε ὕστερα μάθε πώς αὐτά δέν μπορεῖ νά τά παραστήσει κανένας ἀνθρώπινος λόγος, ὅπως λέει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Οὔτε μάτι εἶδε, οὔτε αὐτί ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς ἀναλογίστηκε αὐτά, πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γιά ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν» (Α’ Κορ. 2, 9). Καί κανένας ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν ἀγάπησε τόσο τό Θεό, ὅσο οἱ μάρτυρες. Βέβαια δέν θά σιωπήσουμε, ἐπειδή τό μέγεθος τῶν ἀγαθῶν πού ἔχουν ἑτοιμαστεῖ ξεπερνᾶ καί τό λόγο καί τή σκέψη μας, ἀλλά ὅσο εἶναι δυνατόν καί ἐμεῖς νά ποῦμε καί ἐσεῖς ν᾽ ἀκούσετε, θά προσπαθήσουμε νά σᾶς δείξουμε ἀμυδρά τή μακαριότητα πού περιμένει τούς μάρτυρες στόν οὐρανό. Γιατί θά τή γνωρίσουν καθαρά μόνον αὐτοί οἱ ὁποῖοι θά τήν ἀπολαύσουν προσωπικά. Καί τά μέν δεινά αὐτά καί ἀβάστακτα τά ὑποφέρουν οἱ μάρτυρες γιά λίγο χρονικό διάστημα. Μετά ὅμως ἀπό τήν ἀπαλλαγή τους ἀπό τή ζωή αὐτή ἀνεβαίνουν στούς οὐρανούς, ἐνῶ προπορεύονται ἄγγελοι καί τούς περιστοιχίζουν ἀρχάγγελοι. Γιατί οἱ ἄγγελοι δέν ντρέπονται τούς συνδούλους τους, ἀλλά θά ἤθελαν νά κάνουν τά πάντα γι᾽ αὐτούς, ἐπειδή καί ἐκεῖνοι προτίμησαν νά δεινοπαθήσουν γιά τό Δεσπότη τους Χριστό.

Καί ὅταν ἀνεβοῦν στόν οὐρανό, ὅλες ἐκεῖνες οἱ ἅγιες δυνάμεις τρέχουν νά τούς προϋπαντήσουν. Ἄν λοιπόν, ὅταν ξένοι ἀθλητές ἔρχονται στήν πόλη, ὅλος ὁ λαός τρέχει ἀπό παντοῦ καί ἀφοῦ τούς περικυκλώσουν παρατηροῦν καλά ἀπό κοντά τή δύναμη πού ἔχουν τά μέλη τοῦ σώματός τους, πολύ περισσότερο ὅταν οἱ ἀθλητές τῆς εὐσέβειας ἀνεβοῦν στούς οὐρανούς τρέχουν νά τούς προϋπαντήσουν οἱ ἄγγελοι καί ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις. Τρέχουν ἀπό παντοῦ γιά νά παρατηρήσουν τά τραύματά τους καί τούς ὑποδέχονται ὅλους καί τούς ἀσπάζονται σάν ἥρωες πού γύρισαν ἀπό τόν πόλεμο καί τή μάχη καί ὕστερα ἀπό πολλά τρόπαια καί νίκες.

Ἔπειτα τούς ὁδηγοῦν μέ μεγάλη συνοδεία πρός τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν, στό θρόνο ἐκεῖνο πού εἶναι γεμάτος ἀπό πολλή δόξα, ὅπου βρίσκονται τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ. Καί ὅταν φτάσουν ἐκεῖ καί προσκυνήσουν ἐκεῖνον πού κάθεται πάνω στό θρόνο, ἀπολαμβάνουν πλέον περισσότερη τιμή ἀπό τό Δεσπότη ἀπό ἐκείνη πού ἀπολαμβάνουν ἀπό τούς συνδούλους τους ἀγγέλους. Γιατί δέν τούς δέχεται σάν δούλους – ἄν καί αὐτό θά ἦταν μεγάλη τιμή καί δέν μπορεῖ κανείς νά βρεῖ ἴση μ᾽ αὐτήν – ἀλλά σάν φίλους Του. «Γιατί ἐσεῖς», λέει ὁ Κύριος, «εἴσαστε φίλοι μου» (Ἰωαν. 15, 14). Καί πολύ σωστά τό λέει, γιατί καί ἀλλοῦ εἶπε: «Μεγαλύτερη ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη δέν ἔχει κανένας, ὥστε νά δώσει τή ζωή του γιά χάρη τῶν φίλων του» (Ἰωαν. 15, 13).

Ἐπειδή λοιπόν ἔδειξαν τήν πιό μεγάλη ἀγάπη, τούς ὑποδέχεται καί ἀπολαμβάνουν ἐκείνη τή δόξα. Ἑνώνονται μέ τούς ἀγγελικούς χορούς καί παίρνουν μέρος στήν ὑπερκόσμια δοξολογία. Ἄν λοιπόν καί ὅταν εἶχαν τό σῶμα μετεῖχαν στό χορό ἐκεῖνο μέ τήν κοινωνία τῶν μυστηρίων καί ἔψαλλαν μαζί μέ τά Χερουβίμ τόν τρισάγιο ὕμνο, καθώς γνωρίζετε ἐσεῖς οἱ πιστοί, πολύ περισσότερο τώρα πού βρέθηκαν μέ τούς ἀγγέλους, παίρνουν μέρος στή δοξολογία ἐκείνη, μέ πολλή παρρησία. Ἄραγε δέν φοβόσαστε πρίν τό μαρτύριο; Ἄραγε δέν ἐπιθυμεῖτε τώρα τό μαρτύριο; Ἄραγε δέν λυπᾶστε τώρα, πού δέν εἶναι καιρός μαρτυρίου; Ἄς γυμναζόμαστε λοιπόν γιά τόν καιρό τοῦ μαρτυρίου. Περιφρόνησαν ἐκεῖνοι τή ζωή, περιφρόνησε ἐσύ τίς ἀπολαύσεις. Ἔρριξαν ἐκεῖνοι τά σώματά τους στή φωτιά, ρίξε ἐσύ τώρα χρήματα στά χέρια τῶν φτωχῶν. Καταπάτησαν ἐκεῖνοι τά ἀναμμένα κάρβουνα, σβῆσε ἐσύ μέσα σου τή φλόγα τῆς ἐπιθυμίας.

Εἶναι ἐνοχλητικά αὐτά, ἀλλά μᾶς φέρνουν κέρδος. Μήν βλέπεις τά παρόντα πού εἶναι δυσάρεστα, ἀλλά τά μέλλοντα πού εἶναι εὐχάριστα. Ὄχι τά βάσανα πού περνᾶς τώρα, ἀλλά τά ἀγαθά πού ἐλπίζεις. Ὄχι τά παθήματα, ἀλλά τά βραβεῖα. Ὄχι τούς κόπους, ἀλλά τά στεφάνια. Ὄχι τούς ἱδρῶτες, ἀλλά τίς ἀμοιβές. Ὄχι τούς πόνους, ἀλλά τίς ἀνταποδόσεις. Ὄχι τήν ἀναμένη φωτιά, ἀλλά τή βασιλεία πού σέ περιμένει. Ὄχι τούς δήμιους πού σέ περιτριγυρίζουν, ἀλλά τό Χριστό πού θά σέ στεφανώσει.

Αὐτός εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος καί ὁ εὐκολότερος δρόμος γιά τήν ἀρετή. Νά μήν βλέπει δηλαδή κανείς τούς κόπους μόνο, ἀλλά μαζί μέ τούς κόπους καί τά βραβεῖα. Καί ὄχι ξεχωριστά τό καθένα. Ὅταν λοιπόν πρόκειται νά δώσεις ἐλεημοσύνη, μήν σκέπτεσαι τά χρήματα πού θά ξοδέψεις, ἀλλά τήν ἀπόκτηση τῆς δικαιοσύνης. «Σκόρπισε χρήματα, ἔδωσε στούς φτωχούς. Ἡ δικαιοσύνη του μένει αἰώνια» (Ψαλμ. 111, 9). Μήν βλέπεις τόν πλοῦτο σου πού λιγοστεύει, ἀλλά τό θησαυρό πού πληθαίνει. Ἄν νηστεύεις, μήν σκέπτεσαι τήν καταβολή πού φέρνει ἡ νηστεία, ἀλλά τήν ἄνεση πού θά προέρθει ἀπό τή σωματική ἀδυναμία. Ἄν ἀγρυπνήσεις στήν προσευχή, μήν συλλογίζεσαι τήν ταλαιπωρία τῆς ἀγρυπνίας, ἀλλά τήν παρρησία πού θά ἀποκτήσεις ἀπό τήν προσευχή.

Ἔτσι κάνουν καί οἱ στρατιῶτες. Δέν βλέπουν τά τραύματα, ἀλλά τίς ἀμοιβές. Δέν βλέπουν τίς σφαγές, ἀλλά τίς νίκες. Οὔτε βλέπουν τούς νεκρούς στό πεδίο τῆς μάχης, ἀλλά τούς ἥρωες πού στεφανώνονται. Ἔτσι καί οἱ κυβερνῆτες βλέπουν μπροστά στά κύματα τά λιμάνια, μπροστά στά ναυάγια τά ἐμπορεύματα, μπροστά στά δεινά τῆς θάλασσας τά ἀγαθά μετά τή θάλασσα.

Ἔτσι κάμε καί ἐσύ. Σκέψου πόσο μεγάλο πράγμα εἶναι μέσα στή βαθιά νύχτα, ὅταν κοιμοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί τά θηρία καί τά κατοικίδια ζῶα, ὅταν ὑπάρχει ἀπόλυτη ἡσυχία, ἐσύ μόνο νά σηκωθεῖς καί νά μιλήσεις μέ τόν Κύριό μας. Εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος; Ἀλλά τίποτε δέν εἶναι πιό γλυκό ἀπό τήν προσευχή. Ἄν συνομιλήσεις μόνος μαζί Του, πολλά θά καταφέρεις. Δέν θά σέ ἐνοχλεῖ κανείς, οὔτε θά ἐμποδίσει τήν προσευχή σου. Ἔχεις καί τήν ὥρα σύμμαχο γιά νά ἐπιτύχεις αὐτά πού θέλεις. Ἐσύ ὅμως βαριέσαι νά σηκωθεῖς καί στριφογυρίζεις ξαπλωμένος στό μαλακό στρῶμα; Σκέψου τούς μάρτυρες πού εἶναι σήμερα ξαπλωμένοι στή σιδερένια σχάρα, χωρίς στρῶμα ἀπό κάτω, ἀλλά ἀναμένα κάρβουνα.

Ἐδῶ θέλω νά σταματήσω τό λόγο, γιά νά φύγετε ἔχοντας ἔντονη καί ζωηρή τή μνήμη ἐκείνης τῆς σχάρας καί νά τήν θυμᾶστε νύχτα καί μέρα. Γιατί, καί ἄν ἀκόμα μᾶς κρατοῦν ἄπειρα δεσμά, ὅταν ἔχουμε στό νοῦ μας αὐτή τή σχάρα, θά μπορέσουμε νά τά σπάσουμε ὅλα μέ εὐκολία καί νά σηκωθοῦμε γιά προσευχή. Ὄχι μόνο τή σχάρα, ἀλλά καί τίς ἄλλες τιμωρίες τῶν μαρτύρων ἄς τίς χαράξουμε στό βιβλίο τῆς καρδιᾶς μας.

Ἄς σκεφτοῦμε καί ἐμεῖς σάν αὐτούς πού λαμπροστολίζουν τά σπίτια τους καί κρεμᾶνε σ᾽ ὅλα τά σημεῖα ὄμορφες ζωγραφιές. Ἄς ζωγραφίσουμε στούς τοίχους τῆς δικῆς μας ψυχῆς τίς τιμωρίες τῶν μαρτύρων. Γιατί ἐκεῖνες οἱ ζωγραφιές εἶναι ἀνώφελες, αὐτές ὅμως ἐπικερδεῖς. Αὐτή ἡ ζωγραφική δέν χρειάζεται χρώματα, οὔτε ἔξοδα, οὔτε κάποια τέχνη. Ἀλλά γιά ὅλα αὐτά φτάνει νά χρησιμοποιήσει κανείς τήν προθυμία του καί τή γενναία καί νηφάλια σκέψη του καί μ᾽ αὐτή σάν χέρι ἄριστου τεχνίτη νά ζωγραφίσει τίς τιμωρίες τῶν μαρτύρων.

Ἄς ζωγραφίσουμε λοιπόν στή ψυχή μας ἄλλους νά εἶναι στά τηγάνια, ἄλλους ξαπλωμένους σ᾽ ἀναμμένα κάρβουνα, ἄλλους ἀναποδογυρισμένους στά καζάνια, ἄλλους νά καταποντίζονται στή θάλασσα, ἄλλους νά ξεσκίζονται, ἄλλους νά τούς γυρίζουν στόν τροχό, ἄλλους νά τούς ρίχνουν στόν γκρεμό. Ἄλλους πάλι νά παλεύουν μέ θηρία, ἄλλους νά τούς ὁδηγοῦν στό βάραθρο καί ἄλλους ὅπως ἔτυχε ὁ καθένας νά τελειώσει ἡ ζωή του. Ὥστε μέ τήν ποικιλία αὐτῆς τῆς ζωγραφικῆς, ἀφοῦ λαμπροστολίσουμε τό σπίτι τῆς ψυχῆς μας, νά τό κάνουμε κατάλληλο κατάλυμα γιά τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν. Γιατί ἄν δεῖ τέτοιες ζωγραφιές στήν ψυχή μας, θά ἔρθει μαζί μέ τόν Πατέρα καί μαζί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά κατοικήσει μέσα μας.

Καί θά γίνει στή συνέχεια ἡ ψυχή μας βασιλικό παλάτι καί κανένας κακός λογισμός δέν θά μπορέσει νά τήν πατήσει, ἀφοῦ ἡ μνήμη τῶν μαρτύρων, σάν ζωγραφιά θά ὑπάρχει πάντοτε μέσα μας καί θά σκορπᾶ πολλή λάμψη καί θά κατοικεῖ συνεχῶς μέσα μας ὁ βασιλιάς τῶν ὅλων Θεός. Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ ὑποδεχτοῦμε τό Χριστό ἐδῶ, θά μπορέσουμε μετά τήν ἀναχώρησή μας ἀπό τή γῆ νά Τόν ὑποδεχτοῦμε στίς αἰώνιες κατοικίες μας, τίς ὁποῖες εὔχομαι νά ἐπιτύχουμε ὅλοι μας μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου καί μέ τόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στόν Πατέρα καί στό ἅγιο καί ζωοποιό Πνεῦμα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει...

15. Εδώ το φως

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει
μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στου αγεριού το πόδι

Εδώ το φως εδώ ο γιαλός χρυσές γαλάζιες γλώσσες
στα βράχια ελάφια πελεκάν τα σίδερα μασάνε


 

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2021

Ὁ ὑποχρεωτικός ἐμβολιασμός - Γέροντας Ευθύμιος της Καψάλας


7/20 Ἰουνίου 2021

Σεβαστή Γερόντισσα, εὐλογεῖτε. 
λαβα τήν ἐπιστολή σας πρό καιροῦ, καί ζητῶ νά μέ συγχωρέσετε πού καθυστέρησα νά σᾶς ἀπαντήσω, λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου. Δυσκολεύομαι, πράγματι, νά ἀπαντῶ στά γράμματα, ἀλλά, ἐπειδή εἶδα τήν ἀνησυχία σας γιά ὅσα συμβαίνουν στίς μέρες μας καί τήν καλή σας διάθεση νά ἐνεργῆτε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, σᾶς ἀπαντῶ.

Δέν σᾶς γνωρίζω, καί εἶναι δύσκολο νά μέ συναντήσετε, ὅπως ἐπιθυμεῖτε. Στήν ἐρώτησή σας, ἄν μπορῆτε τήν ἀπάντησή μου νά τήν κοινοποιήσετε καί σέ ἄλλους, δέν ἔχω ἀντίρρηση. Ἄλλωστε, οἱ ἀπόψεις μου γιά τόν κορωνοϊό καί τό ἐμβόλιο εἶναι γνωστές, καί αὐτά περίπου λέγω καί στούς προσκυνητές, ὅταν μέ ἐρωτοῦν.

Καθημερινῶς, «ὡς κύματα θαλάσσης κυμαινομένης» καταφθάνουν προσκυνητές στό Ἅγιον Ὄρος, καί κάποιοι μέχρι τό Κελλί μας. Ὅλοι αὐτοί, καθώς καί ὅσοι στέλνουν γράμματα, ἔχουν μία ἀγωνία καί ἕνα ἐρώτημα: «Τί θά γίνη μέ τό ὑποχρεωτικό ἐμβόλιο;». Ὅλα τά ὑπόλοιπα προβλήματα πού τούς ἔπνιγαν μέχρι τώρα τέθηκαν σέ δεύτερη μοῖρα.

Ὁ ἐξοχώτατος Πρωθυπουργός τῆς χώρας μας, στήν προσπάθειά του γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἐπιδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἔχει ἐπιβάλει ἕναν αὐστηρό ἔλεγχο, πού φαίνεται ὅτι ξεπερνᾶ τίς ἀντοχές τοῦ λαοῦ. Ἐπέβαλε τά πιό αὐστηρά περιοριστικά μέτρα, τά μεγαλύτερα πρόστιμα καί τούς πιό παρατεταμένους ἐγκλεισμούς ἀπό ὅλες τίς χῶρες τῆς Εὐρώπης. Ἀναρμοδίως ἐπενέβη στά τῆς λατρείας τῆς Ἐκκλησίας, κλείνοντας τούς Ναούς καί στερώντας τούς πιστούς ἀπό τήν βοήθεια τῶν ἁγιαστικῶν Μυστηρίων μέ μέτρα ἐξαιρετικά αὐστηρά καί ἄνισα γιά τούς χριστιανούς. Οἱ ἐνέργειές του ἀποκαλύπτουν τήν διάθεσή του νά ταπεινώση καί νά ἀποδυναμώση τήν Ἐκκλησία.

Μάλιστα, ἀπό τόν ὑπερβάλλοντα ζῆλο του γιά τήν ἐπιτυχῆ ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, εἰσηγήθηκε τό πιστοποιητικό ἐμβολιασμοῦ, καί ἀνακοίνωσε προνόμια γιά τούς ἐμβολιασμένους. Αὐτό δέν θά εἶναι ἕνα ἁπλό χαρτί, μιά συνηθισμένη βεβαίωση. Ἄν παρ’ ἐλπίδα ἐφαρμοσθῆ αὐτό, τότε ὅσοι δέν θά ἐμβολιασθοῦν καί δέν θά ἔχουν αὐτό τό πιστοποιητικό, θά ἀποκλείωνται ἀπό παντοῦ. Τό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης (2361/2021) ἀποφάνθηκε ὅτι τό ἐμβόλιο δέν εἶναι ὑποχρεωτικό καί δέν πρέπει νά γίνεται διάκριση ἐμβολιασμένων καί μή. Ὁ Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος, ἐνεργώντας αὐταρχικά, γίνεται βασιλικώτερος τοῦ βασιλέως, διχάζει τόν Ἑλληνικό λαό καί ἐπιβάλλει μία δικτατορία χειρίστου εἶδους.

Αὐτήν τήν ἀντισυνταγματική καί παράνομη προσπάθεια τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἀνέλαβαν μέ θεῖο ζῆλο νά θέσουν σέ ἐφαρμογή κάποιοι Ἐπίσκοποι, ἀπειλώντας καί ἐκβιάζοντας ἱερεῖς, μοναχούς καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ νά ἐμβολιασθοῦν. Ἔχουν αὐτήν τήν ἐξουσία νά τούς ἐκβιάζουν νά ἐμβολιασθοῦν παρά τήν θέλησή τους;

Ὁ Σωτήρας μας Χριστός θεράπευε μόνο ὅσους ζητοῦσαν τήν θεραπεία. Τούς ἄλλους ἀσθενεῖς, πρίν τούς θεραπεύση, πρῶτα τούς ρωτοῦσε: «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;». Οὔτε μᾶς θεραπεύει, οὔτε μᾶς σώζει χωρίς τήν θέλησή μας, καίτοι ἐπιθυμεῖ πολύ τήν σωτηρία μας. Δέν καταργεῖ τήν ἐλευθερία μας ὁ Θεός, σέβεται τό αὐτεξούσιο, πού ὁ ἴδιος μᾶς ἔδωσε. Κατά τόν ἅγιο Χρυσόστομο «Μή βουλομένους οὐ βιάζεται ὁ Θεός» (PG 51,143).

Οἱ σημερινοί «σωτῆρες» μας δέν μᾶς ὑπολογίζουν. Μέ τό πρόσχημα τῆς ὑγείας καταργοῦν τήν ἐλευθερία μας. Ὑστερα ἀπό τόν φόβο τοῦ ἰοῦ, ἦλθε ἡ τρομοκρατία ἐξ αἰτίας τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ. Ζοῦμε δυστυχῶς τόν διχασμό, τό μῖσος καί τήν διάκριση τοῦ λαοῦ σέ κατηγορίες ἀνθρώπων. Ἡ σημερινή κατάσταση θυμίζει λίγο τήν Ἑλλάδα κατά τόν ἐμφύλιο πόλεμο. Προετοιμάζει καί προϊδεάζει τήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὅπως τότε θά ἀποκλείωνται ἀπό τίς ἀγοραπωλησίες, τίς δημόσιες θέσεις καί τά ταξίδια ὅσοι δέν θά ἔχουν τό χάραγμα, παρομοίως, ἄν ἐφαρμοσθῆ τό πιστοποιητικό ἐμβολιασμοῦ, θά ἀποκλείωνται ἀπό παντοῦ ὅσοι δέν θά ἐμβολιασθοῦν. Τά κοινά στοιχεῖα εἶναι φόβος, ἐξαναγκασμός, παρακολούθηση.

Τό θέμα τοῦ κορωνοϊοῦ εἶναι βεβαίως, ἐκ πρώτης ὄψεως ἰατρικό, ἔγινε, ὅμως, περισσότερο πολιτικό πιό πολύ ὁμιλοῦν οἱ πολιτικοί καί οἱ δημοσιογράφοι, εἶναι καί οἰκονομικό, καί ἔγινε ἄριστο μέσο ἐπιβολῆς καί ἐλέγχου. Ὁπωσδήποτε, εἶναι καί πνευματικό, καθότι μέ τήν πρόφασή του καταργεῖται τό αὐτεξούσιό μας ἐνῶ γιά τήν παρασκευή τοῦ ἐμβολίου χρησιμοποιήθηκαν κύτταρα ἀπό ἐκτρωμένο ἔμβρυο.

Ὑπάρχουν διαδιδόμενες μαρτυρίες, οἱ ὁποῖες συνεχῶς αὐξάνουν, ὅτι στά ἀεροδρόμια ὑπάρχει μηχάνημα πού ἀναγνωρίζει τούς ἐμβολιασμένους καί ὅτι σέ ὁρισμένα κινητά τηλέφωνα μέ μιά συγκεκριμένη ἐφαρμογή, ὅταν πλησιάση ἐμβολιασμένος, ἐμφανίζεται ἕνας δωδεκαψήφιος ἀριθμός, στοιχεῖα ἀποδεικτικά ὅτι μέσῳ τοῦ ἐμβολίου μπορεῖ ὁ ἐμβολιασμένος νά παρακολουθῆται. Γι’ ὅλα αὐτά θά μᾶς διαφωτίσουν οἱ εἰδικοί καί πιστεύω ὅτι ὁ Θεός θά ἀποκαλύψη ὅλη τήν ἀλήθεια.

Διατέθηκαν πολλά χρήματα καί ἔγινε πολλή διαφήμιση γι’ αὐτό τό περίφημο ἐμβόλιο. Ἀρκετοί τό ἔκαναν μέ τήν πρόθεση νά προστατέψουν τήν ὑγεία τους. Δικαίωμά τους. Εὐχώμαστε εἰλικρινά κανείς ἀπό τούς ἐμβολιασθέντες νά μήν πάθη τίποτε. Ἄς ἀφήσουν, ὅμως, ἥσυχους καί ἐλεύθερους τούς ἀνθρώπους νά ἀποφασίσουν. Ὅσους δέν θέλουν νά κάνουν τό ἐμβόλιο, κανείς δέν πρέπει καί δέν ἔχει τό δικαίωμα νά τούς ἐξαναγκάση μέ ὁποιονδήποτε τρόπο νά ἐμβολιασθοῦν.

Δέν εἴμαστε γενικῶς κατά τῶν ἐμβολίων. Τά παλαιά δοκιμασμένα ἐμβόλια ἔσωσαν πολλούς. Τά νεώτερα ἔχουν ἀρκετές ἀνεπιθύμητες ἐνέργειες. Γι’ αὐτό εἰδικά τό ἐμβόλιο οἱ ἄνθρωποι ἔχουν δικαιολογημένους φόβους. Εἶναι ἕνα ἐμβόλιο πού ἀκόμα πρίν τήν παρασκευή του ἔγινε μέ νόμο ὑποχρεωτικό, ἦραν τίς εὐθύνες καί τίς ἀποζημιώσεις ἀπό τίς παρασκευάστριες ἑταιρεῖες, τόσο γρήγορα τέθηκε σέ χρήση χωρίς νά δοκιμασθῆ ἐπαρκῶς, δέν καλύπτει πλήρως τούς ἐμβολιασμένους, καί κάθε μέρα πληροφορούμαστε σοβαρές παρενέργειες καί θανάτους ἐμβολιασμένων. Αὐτά τά στοιχεῖα τά μαθαίνομε ὄχι μόνο ἀπό στατιστικές ἀλλά καί ἀπό ἀνθρώπους γνωστούς καί συγγενεῖς.

Ὅπως θρηνήσαμε τόν θάνατο γνωστῶν καί συγγενικῶν προσώπων ἀπό τόν κορωνοϊό, ἔτσι τώρα θρηνοῦμε γιά ἀρρώστους καί πεθαμένους ἀπό τό ἐμβόλιο. Ἀπό τήν Σκύλλα (ἰό) ἡ μόνη λύση εἶναι νά πᾶμε στήν Χάρυβδη (ἐμβόλιο προβληματικό); Δέν ὑπάρχει θεραπεία γιά τόν ἰό;

Δέν εἶμαι γιατρός γιά νά ἐκφέρω γνώμη. Γνωρίζω, ὅμως, γιατρούς πού ἀντιμετώπισαν ἐπιτυχῶς μέ ἀντιβιώσεις, βιταμίνες καί ἄλλα φάρμακα τούς νοσήσαντες ἀπό τόν ἰό. Γιατρός γνωστός μου ἔδωσε ἀντιβίωση καί ἄλλα φάρμακα σέ ἑκατοντάδες ἀσθενεῖς καί κανείς δέν πέθανε. Ὑπάρχει θεραπεία γιά τόν ἰό, ἀλλά κάποιοι δέν τήν θέλουν. Μόνο τό ἐμβόλιο προβάλλουν. Διάβασα τίς γνωστές δηλώσεις τοῦ Γάλλου ἐπιστήμονα Luc Antoine Montagnier, κατόχου τοῦ βραβείου Νόμπελ, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Ὑπάρχουν ἀποτελεσματικές θεραπεῖες πού εἶναι καί φθηνές, ὅπως ἡ ἀζιθρομυκίνη καί ἡ ὑδροξυχλωροκίνη. Τό ἐμβόλιο δέν εἶναι θεραπεία. Ἡ ἔρευνα πρέπει νά στραφῆ πρός τήν θεραπευτική ἀντιμετώπιση». Ἄν ὄντως ἦταν ἐπαρκῶς δοκιμασμένο καί προφύλασσε ἀποτελεσματικά χωρίς παρενέργειες καί θανάτους, ὁ κόσμος θά ἐπληροφορεῖτο ἐσωτερικά καί δέν θά χρειαζόταν ὅλη αὐτή ἡ προπαγάνδα καί ἡ πίεση. Μόνοι τους θά ζητοῦσαν τό ἐμβόλιο. Ἀρκετά ταλαιπωρήθηκε ὁ λαός μας ἀπό αὐτήν τήν ἐπώδυνη ἱστορία τοῦ κορωνοϊοῦ. Ἄς ἀφήσουν, ἐπί τέλους, τόν καθένα νά ἐνεργήση ἐλεύθερα κατά τήν κρίση του, χωρίς πιέσεις.

Στά δύσκολα χρόνια πού ζοῦμε, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, ἡ καταφυγή μας καί ἡ σωτηρία μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνο ἡ κιβωτός πού μᾶς σώζει, ἀλλά εἶναι γιά τά δύσκολα. Ὅπου ἡ ἐπιστήμη καί ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια ἀδυνατοῦν νά βοηθήσουν, ἡ Ἐκκλησία, ὅταν χρησιμοποιήση τά πνευματικά της μέσα καί τά δικά της σωτήρια φάρμακα, κάνει τά ἀδύνατα δυνατά καί θεραπεύει κάθε ἀσθένεια καί δύναται νά ἐξαφανίση κάθε ἐπιδημία, ὅσο μεταδοτική καί θανατηφόρα καί ἄν εἶναι αὐτή, ὅπως διδάσκει ἡ Ἐκκλησιαστική μας ἱστορία. Ὅπως ἡ κιβωτός τοῦ Νῶε, πού προεικόνιζε τήν Ἐκκλησία, περιεῖχε ζῶα καθαρά καί μή καθαρά, ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία μας περιλαμβάνει ἁγίους καί ἁμαρτωλούς, δικαίους καί ἀδίκους, μασκοφόρους καί μή, ἐμβολιασμένους καί μή. Ὅλοι χωρᾶνε στόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ. Ἔμεῖς δέν πρέπει νά χωρίζωμε τούς ἀνθρώπους, οὔτε νά θεωροῦμε τούς ἐμβολιασμένους σάν χαραγμένους ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε πάλι οἱ ἐμβολιασμένοι νά ἐλέγχουν καί νά πιέζουν ἀφόρητα ὅσους δέν θέλουν νά κάνουν τό ἐμβόλιο, ὅπως συνήθως συμβαίνει. Ἴσως στό μέλλον, ὅταν ἀποκαλυφθῆ ἡ ἀλήθεια γιά τό ἐμβόλιο, πολλοί νά μετανοιώσουν πού τό ἔκαναν, ὅπως ἤδη μετάνοιωσαν μερικοί. Ἤδη ἀνακοινώθηκε ὅτι δύο γνωστές ἑταιρεῖες, ἀπέσυραν τά ἐμβόλιά τους ὡς ἐπικίνδυνα. Μέ τέτοια ἐμβόλια ὁ Πρωθυπουργός προσπαθεῖ νά κτίση τό πολυδιαφημισμένο τεῖχος τῆς ἀνοσίας; Καί γιά ὅσους ἔπαθαν ἀνήκεστη βλάβη τῆς ὑγείας τους καί γιά ὅσους πέθαναν, δέν ἔχει εὐθύνη; Παίζουν μέ τήν ὑγεία καί τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων; Εἶναι δυνατόν πλέον νά πιστέψομε ὅτι αὐτοί ἐνδιαφέρονται γιά τήν ὑγεία μας;

Σεβαστή Γερόντισσα. 
Μέ αὐτά τά λίγα ἀποτυπώνω τόν πόνο μου καί ἀπαντῶ στήν ἐρώτησή σας, πού εἶναι παρόμοια μέ τήν ἀγωνία καί τόν προβληματισμό πλήθους ἀνθρώπων. Ἀνησυχῶ γιά τήν διαίρεση τοῦ λαοῦ μας. Τά κόμματα ἀνέκαθεν κομμάτιαζαν καί χώριζαν τόν λαό. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑνώνει μεταξύ μας σέ ἕνα σῶμα μέ κεφαλή τόν Χριστό. Ἀκόμα καί τό ὄνομα Ἐκκλησία εἶναι ὄνομα ἑνότητος. Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ὅσες φορές ὁ λαός χωρίστηκε, ἐπακολούθησε καταστροφή. Ὅσες φορές οἱ ἐχθροί τοῦ Ἔθνους μας σχεδίαζαν καί «ἐμελέτησαν κακά» γιά μᾶς, προηγουμένως παρασκεύαζαν τήν διαίρεση τοῦ λαοῦ. Πρίν τήν Ἅλωση τόν εἶχαν διαιρέσει μέ ψευδοενώσεις σέ ἑνωτικούς καί σέ ἀνθενωτικούς· πρίν τήν Μικρασιαστική καταστροφή σέ Βασιλικούς καί σέ Βενιζελικούς· πρίν τόν ἐμφύλιο πόλεμο διακρίνονταν σέ κομμουνιστές καί σέ Ἐθνικόφρονες καί πρίν τήν εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο, ὁ λαός εἶχε χωρισθῆ σέ Μακαριακούς καί Ἀντιμακαριακούς. 
Σέ παρόμοιες περιπτώσεις ἡ λύση δέν εἶναι ἡ ὑποταγή τῆς Ἀληθείας, στήν πλάνη χάριν τῆς ἑνότητος, ἀλλά ὁ ἀνιδιοτελής ἀγῶνας γιά τήν ἐπικράτηση τῆς Ἀληθείας ἡ ὁποῖα μᾶς ἐλευθερώνει. 
Ἔχομε ἀνάγκη ἀπό μετάνοια καί προσευχή γιά νά δώση ὁ Θεός τέλος στήν δοκιμασία. 
Τό Ἅγιο Πνεῦμα πού γιορτάζομε τήν ἐπιφοίτησή Του, «καλεῖ πάντας εἰς ἑνότητα». Ἐπειδή εἶναι καί Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, εἴθε νά μᾶς ἀποκαλύψη ὅλη τήν ἀλήθεια γιά τά ἐμβόλια.

Εὔχομαι ὁ τριαδικός Θεός νά δίνη τήν χάρη Του σέ ὅσους ἐνεργοῦν μέ πόνο καί εἰλικρίνεια γιά τήν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων, σέ ὅσους σέβονται τήν ἐλευθερία καί σέ ὅσους ἀγωνίζονται γιά τήν ἑνότητα τοῦ λαοῦ, δίνοντας ἐλπίδα καί ἐνισχύοντας τήν πίστη του.
Μέ τήν ἐν Χριστῷ φιλαδελφία μου
καί ἄπειρες εὐχές.
Ἱερομ. Εὐθύμιος
Καλύβη Ἀναστάσεως
Ἅγιον Ὄρος
7/20 Ἰουνίου 2021

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2021

προφορικὴ προσευχή - νοερὰ προσευχή - καρδιακὴ προσευχή.



36.πωσδήποτε θὰ ἤκουσες νὰ ὀνομάζουν: προφορικὴ προσευχή, νοερὰ προσευχή, καρδιακὴ προσευχή. Θὰ ἔχης ἐπίσης ἀκούσει καὶ σχετικὰς δι' ἑκάστην συζητήσεις. Διατὶ νὰ ὑπάρχει τοιαύτη διαχώρισις τῆς προσευχῆς εἰς τόσα μέρη; Ὑπάρχει λόγῳ τῆς ἀνωρίμου πνευματικῆς μας καταστάσεως, διότι ἐνίοτε ἡ γλῶσσα μας προφέρει ἁγίας λέξεις, ἀλλ' ὁ νοῦς περιφέρεται ἄγνωστων ποῦ, ἡ συμβαίνει ὁ νοῦς νὰ ἐννοῆ τὰς λέξεις, ἡ δὲ καρδιὰ νὰ μὴ τὰς αἰσθάνεται, διότι δὲν λέγονται μέ τὴν ἐν αἱσθήσει αὐτῆς κατανόησιν. Εἰς τὴν πρώτην περίπτωσιν ἡ προσευχὴ εἶναι πολὺ ἀδύνατος, εἷς δέ τὴν δευτέραν ἡ προφορικὴ ἑνώνεται μέ τὴν νοερά, ἀλλὰ καὶ πάλιν ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι πλήρης. Πλήρης καὶ ἀληθὴς εἶναι ἐκείνη κατά τὴν ὁποίαν ἑνώνεται μὲ τὰς δύο προηγουμένας καὶ ἡ τῆς καρδίας, καὶ ἔχομεν τὴν λεγομένην καρδιακὴν προσευχήν.
απόσπασμα απο το βιβλίο σελ.60
Η ΝΟΕΡΑ ΑΘΛΗΣΙΣ Η ΤΟΙ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ 
Υπό Γέροντος Κλήμεντος μοναχού και συνοδείας αυτού
ΓΈΝΝΗΣΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Κατουνάκια Αγίου Όρους 1978

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2021

ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ


ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

πηγή:εδώ 
Ζαχαρία, χόρευε σὺν τῇ συζύγῳ 
Οὐ πολλὰ μὲν τίκτοντες, ἓν δὲ καὶ μέγα.
Πρόδρομον ἀμφὶ τετάρτην εἰκάδα γείνατο μήτηρ.
Μόλις ο αρχάγγελος Γαβριήλ άφησε την Παναγία, αφού της ανήγγειλε το χαρμόσυνο μήνυμα του Τόκου της, η Μαρία εκλαμβάνοντας ως απόδειξη των λεγομένων του το γεγονός ότι η εξαδέλφη της Ελισάβετ είχε συλλάβει έσπευσε στην Ιουδαία, στο χωριό [1] όπου κατοικούσαν ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ. Χαιρέτησε την εξαδέλφη της και αμέσως το βρέφος των έξι μηνών που βρισκόταν στα σπλάχνα της Ελισάβετ σκίρτησε από χαρά (Λουκ. 1, 41), γινόμενο ήδη από τότε Πρόδρομος του Σωτήρος Χριστού πριν ακόμα να γεννηθεί. Η Ελισάβετ «επλήσθη» Πνεύματος Αγίου και μιλώντας για λογαριασμό του αγέννητου υιού της, αναφώνησε με θεϊκή έξαρση: «Ευλογημένη είσαι εσύ απ’ τον Θεό, περισσότερο απ’ όλες τις γυναίκες! Ευλογημένο και το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου! Αλλά, πώς μου έγινε αυτή η τιμή να με επισκεφθεί η Μητέρα του Κυρίου μου;» (Λουκ. 1, 44). Η Κυρία Θεοτόκος τής απάντησε με τον γνωστό ευχαριστήριο ύμνο της: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο…» (Λουκ. 1, 46) [2]. Η Παναγία έμεινε τρεις μήνες κοντά στην Ελισάβετ, βοηθώντας την και συζητώντας μαζί της για όλα τα θαυμαστά του Θεού και επέστρεψε κατόπιν στο σπίτι της στην Ναζαρέτ.

Όταν έφθασε η ώρα να γεννήσει η Ελισάβετ, έφερε στον κόσμο έναν γιο που έγινε δεκτός με χαρές και γιορτές από τους συγγενείς και τους γείτονες. Την ογδόη ημέρα, ενώ γινόταν η περιτομή του νεογέννητου, όλοι ήθελαν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του, Ζαχαρία, σύμφωνα με το έθιμο. Η Ελισάβετ όμως πήρε αποφασιστικά τον λόγο και είπε με κατηγορηματικό τόνο: «Όχι, θα ονομασθεί Ιωάννης!» (Λουκ. 1, 59). Οι παρευρισκόμενοι τής αντέτειναν ότι κανείς από τους συγγενείς της δεν έφερε το όνομα αυτό και απευθυνόμενοι με νοήματα στον Ζαχαρία, ο οποίος παρέμενε κουφός και μουγγός από τότε που τον επισκέφθηκε μέσα στο Ιερό ο αρχάγγελος Γαβριήλ (Λουκ. 1, 5-25), ζήτησαν την γνώμη του. Εκείνος τότε ζήτησε μια μικρή πλάκα και έγραψε: «Ιωάννης είναι τ’ όνομα του παιδιού!» (Λουκ. 1, 63). Στην στιγμή λύθηκε η γλώσσα του και, αφού πληρώθηκε από Πνεύμα Άγιο, άρχισε να προφητεύει και ανέπεμψε προς τον Θεό τον Ύμνο αυτό: «Ας είναι ευλογημένος ο Θεός του Ισραήλ! Γιατί ήρθε και λύτρωσε τον λαό Του και για χάρη μας έστειλε έναν δυνατό Σωτήρα από τη γενιά του Δαβίδ, του δούλου Του, όπως ακριβώς είχε πει αιώνες πριν με το στόμα των αγίων Προφητών Του. Μ’ Αυτόν θα μας σώσει από τους εχθρούς μας και από την εξουσία όλων όσοι μας μισούν. […] Κι εσύ, παιδί μου, θα ονομαστείς Προφήτης του Θεού, γιατί θα προπορευθείς πριν από τον Κύριο για να ετοιμάσεις τον δρόμο Του, κάνοντας γνωστή στον λαό Του την σωτηρία με την συγχώρεση των αμαρτιών τους, γιατί ο Θεός μας είναι γεμάτος ευσπλαχνία» (Λουκ. 1, 68-79) [3].

Αυτός που γεννήθηκε πέραν πάσης προσδοκίας από μήτρα στείρα, ανήγγειλε με την γέννησή του, σαν μέσω μιας πνευματικής ανοίξεως, ότι ο Μεσσίας, την έλευση του Οποίου προετοίμαζε επί γης, θα ανανέωνε τους νόμους της στείρας ανθρώπινης φύσεως και θα της άνοιγε τον δρόμο της θεώσεως. Αυτός που κλήθηκε από τον Θεό να γίνει η προπαρασκευαστική φωνή του Λόγου, έλυσε έτσι με την θεοχαρίτωτη γέννησή του την γλώσσα του λευίτη πατέρα του, που είχε δεθεί από έλλειψη πίστης, και έβαλε οριστικό τέλος στις αρχαίες προτυπώσεις και σκιές της Παλαιάς Διαθήκης. Τελευταίος των Προφητών, ο Ιωάννης, ο οποίος κατά την παναληθέστατη μαρτυρία του Κυρίου είναι ο «μέγιστος όλων των ανθρώπων» (Ματθ. 11, 11· Λουκ. 7, 28), είναι επίσης και ο πρώτος των Αποστόλων. Με την γέννησή του την ημέρα αυτή, αρχίζει και λάμπει ως Λαμπάδα του αληθινού Φωτός, ως Αστέρας που αναγγέλλει τον Ήλιο της Δικαιοσύνης και ως Προάγγελος που κηρύσσει την είσοδο του ενσαρκωμένου Λόγου.

Φόβος και θάμβος κυρίευσαν όσους παρευρίσκονταν εκεί και η είδηση του θαύματος διαδόθηκε αστραπιαία σε όλη την Ιουδαία. Το παιδί μεγάλωνε και κραταιωνόταν πνευματικά γιατί το φιλάνθρωπο χέρι του Θεού ήταν αδιάκοπα επάνω του. Μόλις απογαλακτίστηκε και μπόρεσε να περπατήσει [4], έφυγε από το πατρικό του για να ζήσει βαθειά μέσα στην έρημο (Λουκ. 1, 80) ντυμένος με δέρμα καμήλας, με μία δερμάτινη ζώνη στην μέση και τρεφόμενος με ακρίδες και μέλι άγριο (Ματθ. 3, 4· Μάρκ. 1, 6). Αυτός, που ο κόσμος δεν ήταν αντάξιός του, διήγε βίο μεγάλης και ανεκδιήγητης ασκήσεως, δίχως απατηλές μέριμνες, δίχως κοσμική θλίψη, απαλλαγμένος από τα πάθη και τις επιθέσεις της ηδυπάθειας, ατενίζοντας διακαώς στην ενθεωτική παρουσία του Θεού στην καρδιά του και κάνοντας Αυτόν μόνη απόλαυση και παραμυθία του [5]. Φυσικά, και άλλοι προφήτες και άνθρωποι του Θεού είχαν πριν από αυτόν διαμείνει στην έρημο, όπως ο Μωυσής ή ο Ηλίας· ζώντας όμως στην έρημο σαν να ζούσε στον ουρανό, ο Ιωάννης, που ήταν ανώτερος από αυτούς, φανέρωνε με την πρωτόγνωρη απόσυρση αυτή την εκ βαθέων ανανέωση της φύσης, Πρόδρομος της οποίας είχε αυτός μονάχα ορισθεί, και εγκαινίαζε για τους ανθρώπους την δυνατότητα να πολιτεύονται πια ως ένσαρκοι άγγελοι με την παρθενία, την άσκηση και την προσευχή [6].

Διήγε ισαγγελικό βίο στην έρημο (Λουκ. 1, 80) μέχρι τον δέκατο πέμπτο χρόνο της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος (Λουκ. 3, 1) [7]. Τότε του μίλησε ο Θεός και του έδωσε εντολή (Λουκ. 3, 2) να επιστρέψει προς τις κατοικημένες και προσβάσιμες περιοχές, για να αναγγείλει με παρρησία την έλευση του Σωτήρος Χριστού και να ετοιμάσει διά του κηρύγματός του την οδό Του, παροτρύνοντας συνεχώς τους ανθρώπους να μετανοήσουν και βαπτίζοντάς τους στον ποταμό Ιορδάνη προς άφεσιν των αμαρτιών τους (Ματθ. 3, 2· Μαρκ. 1, 4· Λουκ. 3, 3). Καθώς όλοι αναρωτιόνταν μήπως ο Ιωάννης ήταν τελικά ο προσδοκώμενος Μεσσίας που περίμενε εναγωνίως μέσα στους αιώνες ο Ισραήλ, εκείνος πήρε τον λόγο και απάντησε με ευθύτητα και με όλη την αλήθεια του θείου Πνεύματος: «Εγώ σας βαφτίζω με νερό. Έρχεται όμως Αυτός που είναι πιο ισχυρός από μένα και που εγώ δεν είμαι καν άξιος να λύσω το λουρί από τα υποδήματά Του. Αυτός πρόκειται να σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα και με φωτιά…» (Μάρκ. 1, 7-8· Λουκ. 3, 15-18· Ιωάν. 1, 15 και 26-27). Και με άλλους αποκαλυπτικούς λόγους επίσης ανήγγειλε το χαρμόσυνο μήνυμα της Σωτηρίας της εν Ιησού Χριστώ, του Κυρίου ημών (Ματθ. 3, 7-12· Λουκ. 3, 7-14· Ιωάν. 1, 19-43).

Παρά το γεγονός ότι όλες οι προφητείες του Τιμίου Προδρόμου εκπληρώθηκαν, το ουράνιο και πανανθρώπινο μήνυμά του παραμένει ωστόσο μόνιμο και εναργές για την Εκκλησία. Δεν θα πάψει να είναι μέχρι το πλήρωμα του χρόνου ο Πρόδρομος του Σωτήρος, αναγγέλλοντας σε κάθε άνθρωπο που επιθυμεί ειλικρινά να δεχθεί μέσα του τον Χριστό, ότι διά της μετανοίας και της επιστροφής προς την θεία Αγάπη, διά της αρνήσεως των αποχαυνωτικών απολαύσεων αυτού του πρόσκαιρου κόσμου, διά της απόσυρσης στην ιερά ησυχία και την καρδιακή προσευχή, θα μπορούσε να ετοιμάσει μυστικά μέσα του την οδό, από την οποία ο Ιησούς Χριστός θα κάνει την είσοδό Του με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

Τέλος, ίσως αξίζει να επισημανθεί ότι η ημερομηνία της 24ης Ιουνίου έχει πιθανώς λατινική προέλευση, διότι σύμφωνα με το ρωμαϊκό ημερολόγιο αντιστοιχεί ακριβώς –με μεσοδιάστημα έξι μηνών– με την Γέννηση του Σωτήρος Χριστού. Στις αρχαίες αγιολογικές συλλογές από την Ιερουσαλήμ, η γέννηση του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου εορταζόταν στις 25 Ιουνίου [8]

Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Ε Ι Σ

[1]  «Αν Καρίμ», κώμη που βρίσκονταν σε απόσταση 6 χλμ. από την Ιερουσαλήμ.
[2]  Η γνωστή και προσφιλής στην λατρεία και στον λαό της Εκκλησίας «Ωδή της Θεοτόκου» (βλ. Λουκ. 1, 46-55), με τα θεσπέσια «Μεγαλυνάρια» των έξι στίχων της, ψάλλεται κάθε μέρα στην αρχή της θ΄ ωδής του Όρθρου.
[3]  Η θ΄ ωδή του Όρθρου.
[4]  Αυτό υποθέτουν ορισμένοι Πατέρες της Εκκλησίας. Κατ’ άλλους ανεχώρησε στην έρημο σε ηλικία δώδεκα ετών.
[5]  Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς· «Ὁμιλία εἰς τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο», PG 151, 510.
[6]  Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων· «Ἐγκώμιον τοῦ Τιμίου Προδρόμου», PG 87, 3352. Αυτός είναι ο λόγος που ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος αναπαριστάνεται συχνά με πελώρια φτερά στους ώμους του κατά την παράδοση της ορθόδοξης εικονογραφίας.
[7]  Τουτέστιν το έτος 28 ή 29 μ.Χ.
[8] Gérard Garitte (1914-1990· Βέλγος επιστήμονας ιστορικός στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Leuven [στα Ολλανδικά] ή Louvain [στα Γαλλικά]): «Le Calendrier (palestino-géorgien du Sinaiticus 34)», σελ. 259.
«Νέος Συναξαριστής
της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,
Τόμος 10ος (Ιούνιος),
Εκδόσεις «Ίνδικτος»

Για τη βιασύνη - μια ωφέλιμη διήγηση απο το γεροντικό


10. Πῆγε κάποτε ὁ ἀββᾶς Αμμωνάς νὰ περάσει στὴν ἀπέναντι ὄχθη τοῦ ποταμοῦ καὶ βρῆκε τὸ σκάφος νὰ ἐπιδιορθώνεται καὶ κάθισε παράμερα. Σὲ λίγο κατέφθασε ἄλλο καράβι καὶ τοὺς ἀνθρώπους πού περίμεναν τοὺς πέρασε ἀπέναντι. Εἶπαν καὶ σ' αὐτὸν: Ἔλα καὶ ἐσύ, ἀββᾶ, ἀπέναντι μαζὶ μας. Ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν ἀνεβαίνω - εἶπε - παρά μόνο στὸ δημόσιο σκάφος. Εἶχε μαζὶ του μία δέσμη φοινικόφυλλα καὶ καθισμένος ἐκεῖ ἔπλεκε τὴν πλεξούδα. ἒἔπειτα τὴν ἔλυνε, ἕως ὅτου τακτοποιήθηκε τὸ σκάφος καὶ ἔτσι πέρασε στὴν ἀπέναντι ὄχθη.
Οἱ ἀδελφοὶ τοῦ ἔβαλαν μετάνοια καὶ τὸν ρώτησαν γιὰ ποιὸν λόγο τὸ ἔκανες αὐτό; Καὶ ὁ γέροντας τοὺς εἶπε: Γιὰ νὰ μὴν βαδίζω πάντοτε στὸ ρυθμὸ τοῦ λογισμοῦ πού βιάζεται. Ἀλλὰ εἶναι καὶ αὐτὸ ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ βαδίζουμε στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ με τάξη καί σταθερότητα.

 


10. λθέ ποτε ὁ ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς περάσαι τὸν ποταμὸν, καὶ εὗρε τὸ πορθμεῖον φιλοκαλημένον, καὶ παρεκαθέσθη αὐτῷ· καὶ ἰδοὺ ἄλλο σκάφος εἰς τὸν τόπον ἦλθε, καὶ ἐπέρασε τοὺς ὅντας ἀνθρώπους. Καὶ λέγουσιν αὐτῷ· Δεῦρο καὶ σὺ ἀββᾶ, πέρασον μεθ' ἡμῶν. Ὁ δὲ λέγει· Εἰ μὴ εἰς τὸ δημόσιον πορθμεῖον οὐκ ἀναβαίνω. Εἶχε δὲ δέσμην θαλλίων, καὶ ἐκάθητο πλέκων σειρὰν, καὶ πάλιν λύων αὐτὴν, ἕως οὗ γέγονε τὸ πορθμεῖον. Καὶ οὕτως ἐπέρασεν. Ἔβαλον οὖν αὐτῷ οἱ ἀδελφοὶ μετάνοιαν, λέγοντες· Τί τοῦτο ἐποίησας; Καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ γέρων· Ἵνα μὴ πάντοτε σπουδάζοντος τοῦ λογισμοῦ περιπατῶ. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ὑπόδειγμά ἐστιν, ἵνα μετὰ καταστάσεως βαδίζωμεν τὴν ὁδὸν τοῦ Θεοῦ.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ 
Τόμος Γ'
Εκδόση Ι.Ησυχ. 
Το Γεννέσιον της Θεοτόκου
Πανόραμα Θεσσαλονίκης
σελ.276-277

Τρίτη 22 Ιουνίου 2021

Ὁ Άθωνας μὲ τοὺς κεραυνοὺς ὀμορφαίνει...

Άθωνας μὲ τοὺς κεραυνοὺς ὀμορφαίνει. Οὔτε μιλᾶ, οὔτε ἀντιμιλᾶ, μόνο τοὺς δέχεται. Ἔτσι κι ὁ καλόγερος μὲ τὶς κατηγορίες, λένε. Ἅμα ἔλθεις πρέπει νὰ' χεις εὐλάβεια μέχρι τὴν κορφὴ τοῦ Άθωνα, γιὰ νὰ σοῦ μείνει λίγη στὸ τέλος, ἴσαμε κάτω-κάτω στὴν Αγιάννα, λένε.  Μιχαὴλ εἶπε πὼς αὐτὰ εἶναι κουβεντοῦλες τῶν Ἁγιορειτῶν. Μὰ οἱ Ἁγιορεῖτες ποτὲ δὲν μιλᾶνε στὸν βρόντο.
Ἀγρυπνία στὸ Ἅγιον Ὄρος 
μοναχοῦ Μωυσέως Αγιοτείτου 
Ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ


Ένα πέρασμα από την Ενωμένη Ρωμιοσύνη εδώ 
έγινε αφορμή για την δημιουργία αυτής της ανάρτησης

Παρακλητικός Κανών ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ἁγ. Μαξίμου Γραικοῦ



Παρακλητικός Κανών ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ἁγ. Μαξίμου Γραικοῦ
Ποίημα Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ μετενεχθέν εἰς τήν ὑμνογραφικήν γλώσσαν τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας ὑπό Καθηγητοῦ Ἀντωνίου Μάρκου (2014), τῇ αἰτήσει Πρωτοπρεβυτέρου Δημητρίου τοῦ Ἀθανασίου, ἐξ Ἄρτης.

Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως ὁ ρμβ΄ (142) Ψαλμός καί τό Θεός Κύριος μετά τῶν στίχων αὐτοῦ. Εἶτα τά Τροπάρια.
Ἦχος δ΄.
 Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ. 
Ποίημα Ἀντωνίου Μάρκου.
Πνεύματος Θείου ὑπό τάς πτέρυγας πάντες,* οἱ ἐν κινδύνοις, ἀλγηδόσι καί πόνοις* ὑπάρχοντες, προσφεύγωμεν ἐν πίστει πολλῇ·* Παράκλητε, βοήθησον ἐκβοῶντες, ἐν τάχει,* ὁ ζυγός βαρύτατος ἐφ’ ἡμᾶς τῆς κακίας·* Σέ γάρ Θεόν ὁμολογοῦμεν, Ἀγαθέ,* καί τῇ Σῇ σκέπῃ* δακρύοντες σπεύδομεν.
Δόξα. 
Ἀπολυτίκιον ἁγ. Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ. 
Ἦχος α΄. 
Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
κκλησίας ἁπάσης τό κλεινόν καταπίστευμα* καί τῶν ἐν Ῥωσίᾳ Ἁγίων* τό θεόλεκτον κόσμημα·* ὁ νέος Ἀποστόλων τοῦ χοροῦ* ἀστήρ, ὁ διαλάμπων ἐφ’ ἡμᾶς·* ἁπάντων Ὀρθοδόξων ὁδηγός,* Πατήρ τε καί Διδάσκαλος.* Δόξα οὖν Μαξίμῳ τῷ Γραικῷ,* δόξα τῷ τοῦτον δοξάσαντι·* δόξα τῷ δωρουμένῳ δι’ αὐτοῦ* χάριν καί ἔλεος.
Καί νῦν. Θεοτοκίον. 
Ἦχος δ΄. 
Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῇ Θεοτόκῳ ὡς μητρί ἐκβοῶμεν,* οἱ τυραννούμενοι ἐχθροῦ δυναστείᾳ,* τῇ θεϊκῇ Σου σκέπασον ἀγάπῃ ἡμᾶς·* σπεῦσον, Κόρη, ῥύσασθαι* τῶν τοῦ Βελίαρ παγίδων* καί τῆς καταθλίψεως* καί τῆς δαιμόνων μανίας·* Σοί γάρ προσάγομεν πρεσβείαν εὐκλεῆ,* τόν Σόν θεράποντα, ὄλβιον Μάξιμον.
Ν΄ (50) Ψαλμός.
Εἶτα ὁ Κανών εἰς τό Ἅγιον Πνεῦμα τοῦ ἁγ. Μαξίμου, εἰς μορφάς δύο.

ΚΑΝΩΝ ΠΡΩΤΟΣ
Οἱ μέν Εἱρμοί ἐκ τοῦ Ἰαμβικοῦ Κανόνος εἰς τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν Ἰωάννου τοῦ Ἀρκλᾶ, εἰς ἦχον δ΄, τά δέ Τροπάρια ὅμοια τῷ Εἱρμῷ, ὧν ἡ ἀκροστιχίς· Ο ΕΝ ΕΙΡΚΤΗ ΓΡΑΨΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ ΘΥΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΣ ΤΕ, ΕΙΡΚΤΗΣ ΡΥΣΑΙ ΑΙΩ(νίου).
ᾨδή α΄. Ἦχος δ΄. Ὁ Εἱρμός.
Θείῳ καλυφθείς* ὁ βραδύγλωσσος γνόφῳ,* ἐρρητόρευσε* τόν θεόγραφον νόμον·* ἰλύν γάρ ἐκτινάξας ὄμματος νόου,* ὁρᾷ τόν ὄντα καί μυεῖται Πνεύματος γνῶσιν,* γεραίρων ἐνθέοις τοῖς ᾄσμασιν.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
μάννᾳ Ἰσραήλ* ἐν ἐρήμῳ τῷ πάλαι* θρέψας, ὁ Αὐτός* τήν ψυχήν μου πεινῶσαν,* πλήρωσον, Δέσποτα, Πνεύματος θείου,* ἵνα εὐαρέστως Σοί πάντοτε θεραπεύω,* πίστει γνησίᾳ καί δόξῃ πάντοτε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
γώ μέν, Ἀγαθέ,* γῆ καί σποδός ἐνυπάρχων,* ἀΰλοις Σου σεπτοῖς* Λειτουργοῖς, ὕμνον ἄδω* Τρισάγιον, ὅν δέχου Τριάς Ἁγία,* ἡ μόνη Ἀγαθή, ἐς ἀεί προσκυνουμένη* καί τῷ δούλῳ Σου ἐπίβλεψον.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Νενίκημαι παθῶν* καί πνευμάτων ὀδύνης,* ἅτινα ψυχήν* τήν ἐμήν τυρρανοῦσι·* ἡ σωτηρία μου ὁ Θεός ὑπάρχεις μόνη,* Παράκλητε Ἀγαθέ, τῶν Σῶν δούλων ἡ δόξα,* εἰς Σέ, ὡς Θεῷ, ἐπαφίημι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
σκότισμαι δεινῶν* λογισμῶν ἀνομίας,* ὅθεν καί οἰκτρόν* πτῶμα κεῖμαι ἐν δύνῃ·* διό καθικετεύω, Ἀγαθέ, ῥυσθῆναι ἐν τάχει,* ἀσθενείας ἧς κατέχει νοός μου ἀσθενούσας φρένας,* ἵνα γεραίρω Σε ἐνθέοις ἄσμασι.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
λάσθητι, Ἀγαθή,* Σοί βοῶ, ἰλάσθητί μοι,* τῷ παραλογισμοῦ* καί ἀπροσεξίας κειμένῳ* εἰς βάθος ἀπύθμενον, Θεοτόκε Μαρία,* καί ἀπό τῆς τούτου διώσεως λύτρωσαι Σόν ἱκέτην,* τῷ Σοί, Μῆτερ, προσπίπτοντι.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
ῦσαι ἡ ἐν γαστρί* παρθενικῇ συλλαβοῦσα,* Λόγον Ὅν Πατήρ* ἀφράστως πρό τῶν αἰώνων* ἐγέννησεν ἡμῶν εἰς σωτηρίαν, Μῆτερ,* ἡμᾶς τῇ Σῇ χειρί τῆς τῆς λαγνείας δουλείας,* Ἀγγέλων ὑπάρχουσα ὑπερτέρα.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Κυρίῳ τῷ Υἱῷ* τῷ Σῷ, Ἁγνή, ἐλευθέραν* δεῖξον ἀκανθῶν* τήν ψυχήν μου, ἡ μόνη* γῆ ἀληθῶς ἁγία τε εὐλογημένη·* εὔφορον γῆν δέ ἀνάδειξον Σῇ μεσιτείᾳ,* Ζωήν τῶν ἁπάντων ἡ γεννήσσασα.
ΚΑΝΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΣ
Οὗ ἡ ἀκροστιχίς· Ο ΕΝ ΕΙΡΚΤΗ ΓΡΑΨΑΣ ΔΕΗΣΙΝ ΤΗΝΔΕ, ΑΝΤΩΝΙΟΝ ΡΥΣΑΙ ΕΙΡΚΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ. Α.Μ.
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
θρέψας τῷ μάννᾳ τόν Ἰσραήλ,* ἐν ἐρήμῳ πάλαι,* Σύ νῦν πλήρωσον τήν ἐμήν* ψυχήν, Δέσποτα, Πνεύματος Ἁγίου,* ἵν’ εὐαρέστως θεραπεύω Σοι πάντοτε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
γώ μέν, Ὑπεράγαθε, ὁ σποδός* καί γῆ ἐνυπάρχων,* σύν ἀΰλοις Σου λειτουργοῖς,* ὕμνον τόν Τρισάγιον Σοί ἄδω,* Σύ δέ ὡς Ἁγία τῷ δοῦλῳ Σου ἐπίβλεψον.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Νενίκημαι, Παράκλητε Ἀγαθέ,* ὑπό τῶν πνευμάτων* καί παθῶν τῶν ὀδυνηρῶν,* ἅτινα κολάζουσι ψυχήν μου·* ἡ σωτηρίαν μου ὁ Θεός, Σοί ἀφίημι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
σκότισμαι τῇ δύνῃ τῶν λογισμῶν* τῶν τῆς ἀνομίας* καί νῦν πτῶμα κεῖμαι οἰκτρόν·* ὅθεν ἱκετεύω Σε ρυσθῆναι,* τῆς ἀσθενείας αὐτῆς, ἥ κατέχει με.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
λάσθητι, Πάναγνε, Σοί βοῶ,* τῷ ἀπροσεξίας* καί δεινοῦ παραλογισμοῦ,* εἰς βάθος ἀπύθμενον κειμένῳ* καί ἀπό τῆς τούτου διώσεως λύτρωσαι. 
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
ῦσαι ἡ συλλαβοῦσα ἐν τῇ γαστρί* τῇ παρθενικῇ Σου,* Ὅν ἐγέννησεν ὁ Πατήρ,* ἀφράστως πρό πάντων τῶν αἰώνων,* τῇ Σῇ χειρί τῆς τῆς λαγνείας δουλείας με.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Κυρίῳ τῷ Υἱῷ Σου δεῖξον, Ἁγνή,* ἀκανθῶν ἐλευθέραν* τήν ψυχήν μου, εὔφορον γῆν,* ἡ μόνη ἀληθῶς γῆ ἡ ἁγία,* ἡ τήν Ζωήν τῶν ἁπάντων γεννήσασα.
ᾨδή γ΄. Κανών α΄. Ὁ Εἱρμός.
ῤῥηξε γαστρός ἠτεκνωμένης πέδας,* ὕβριν τε δυσκάθεκτον εὐτεκνουμένης,* μόνη προσευχή τῆς Προφήτιδος πάλαι* Ἄννης, φερούσης πνεῦμα συντετριμμένον,* πρός τόν Δυνάστην καί Θεόν τῶν γνώσεων.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Τριάδος γνῶσις ἡμῖν ἐνυπάρχει,* ἀναγέννησις τοῦ κατ’ εἰκόνα* καί ὁμοίωσις πλάσματος τοῦ κτισθέντος,* ὅ τῇ σαρκώσει ὁ Λόγος ἔδειξεν κατοικίαν* χάριτος θείας* ζωοδόχου Πνεύματος.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
συχίᾳ ψυχῆς καί λογισμοῖς εὐλαβείας,* καταστόλισον νοῦν τῷ πάθει αἰχμαλώτῳ,* δωρήμασι ἐνθέοις τοῖς Σοῖς, Παντελεήμων,* ἵνα ἐπαξίως ὑμνῶ Σε καί δοξάζω,* ἁγιοπρεπῶς* ὡς ἁρμόζει Σοι τῷ Παρακλήτῳ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Γέμων τῶν σαρκός παθῶν τῶν βεβηλούντων* ψυχήν ἐμήν, διάλυσον αἰτοῦμαι* καί ἐξαφάνισον πάντα ἅ μολύνουσί με* ἱκετεύω Σε καί ὑπερηφανείας ἄμοιρον δεῖξον με,* Σέ τόν Δεσπότην* καί Θεόν τόν κρίνοντα.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ῦσαι τοῖς σεπτοῖς ἠνίοις Σου καί θείοις,* ὁρμήματα ψυχῆς, χαλινῷ δέ Σοῦ φόβου,* Σύ μέ συγκράτησον, ἵνα μετ’ εὐλαβείας* καί διανοίας καθαρᾶς ὕμνους Σοί προσάγω,* τῷ εὐεργέτῃ,* θεῖε Παράκλητε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Αὐγασθῆναι τῆς ψυχῆς τά ὄμματα αἰτοῦμαι,* ἅτινα διέφθειρα Σοῦ μακρυνθέντος,* ἐν ἀνομίαις· πλήν Σύ φώτισόν με,* Ἥλιε ὁλόφωτε δόξης τῆς θείας,* πίστει δεομένου Σοί,* θεῖε Παράκλητε.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ψυχήν ὄζουσαν, Δέσποινα Μῆτερ,* πάθεσι μιαροῖς νενεκρωμένην,* ὡς τροφός τῆς Ζωῆς τῆς οὐρανίου φανεῖσα,* πρόφθασον, ἐλέησον Σῇ ἐπισκέψει,* ζωοποιοῦσα* τῇ Σῇ πλουσίᾳ χάριτι.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Αὖθις ἀπέλασον τήν ὀκνηρίαν,* ἀπ’ ἐμοῦ τοῦ δούλου Σου, Μῆτερ, ἐν τάχει·* ἐντολῶν δ’ ἀνάδειξον ἐκτελεστήν τοῦ Υἱοῦ Σου,* τῶν ζωοδόχων, ταχυνόν καί γρήγορον ἐν πᾶσι,* ὕπνον ψυχῆς* τῆς ἐμῆς ἐξαλείφουσα.
Κανών β΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Τριάς Ἁγία ἡ γνῶσις* τῆς Σῆς σεπτῆς ἀγαθότητος,* ἀναγέννησις ὑπάρχει* τοῦ κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν* πλασθέντος κτίσματος,* ὅ ἐνσαρκώσει τοῦ Λόγου,* κατοικίαν ἔδειξας* θείαν Σῆς χάριτος.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
συχίᾳ ψυχῆς τε* καί λογισμοῖς εὐλαβείας τε,* καταστόλισον τόν νοῦν μου,* τοῖς Σοῖς ἐνθέοις δωρήμασι,* ἵνα ἀξίως ὑμνῶ* καί Σέ δοξάζω, Θεέ μου,* ἁγιοπρεπῶς ὡς ἁρμόζει Σοι,* θεῖε Παράκλητε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Γέμω κενοδοξίας* καί τῶν κρυφίων κινήσεων* τῶν τῆς σαρκός παθῶν βεβηλούντων* ἐμήν ψυχήν· ἱκετεύω Σε,* ταῦτα διάλυσον* καί ἐξαφάνισον πάντα,* τά ἐμέ μολύνοντα,* φιλανθρωπότατε Δέσποτα.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ῦσαι ἠνίοις Σου θείοις* τά τῆς ψυχῆς μου ὁρμήματα* καί τῷ χαλινῷ τοῦ Σοῦ φόβου,* Σύ με συγκράτησον,* ἵνα εὐλαβείᾳ τε* καί καθαρᾷ διανοίᾳ,* ὕμνους προσαγάγω Σοι,* θεῖε Παράκλητε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Αὐγασθῆναι αἰτοῦμαι* τά τῆς ψυχῆς ὄμματα,* ἅτινα ἀπό Σοῦ μακρυνθέντος* τῇ ἀνομίᾳ διέφθειρα·* Σύ μέν νῦν φώτισον,* Ἥλιε ὁλόφωτε δόξης,* πίστει Σοί δέομαι,* θεῖε Παράκλητε.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ψυχήν ὄζουσαν, Μῆτερ,* θεοχαρίτωτε Δέσποινα,* τοῖς πάθεσι νενεκρωμένην* τοῖς μιαροῖς, ζωοποίησον,* ὡς τῆς Ζωῆς ἡ τροφός* τῆς οὐρανίου φανεῖσα·* πρόφθασον, ἐλέησον,* τῇ ἐπισκέψει Σου.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
π’ ἐμοῦ ὀκνηρίαν,* Μῆτερ, αὖθις ἀπέλασον* καί ἐπιμελή τῶν Υἱοῦ Σου* ἐντολῶν με ἀνάδειξον,* ἐκτελεστήν ταχυνόν,* τῶν ζωοδόχων, Παρθένε,* ὕπνον τόν βαθύτατον* ἀπό ψυχῆς ἐξαλείφουσα.
Διάσωσον,* ἀπό κακῶν τόν δοῦλον Σου, Παράκλητε,* ὅτι ἀγρίως καί συνεχῶς ἐμέ προσβάλουσι* οἱ δαίμονες, λογισμοῖς καί φαντασίαις ἀθλίαις. 
πίβλεψον,* μετ’ εὐσπλαχνίας, Πανύμνητε Θεοτόκε,* ἐπί τό ἐμόν τῆς καρδίας σκληρόν ἀπολίθωμα* καί φώτισον τῆς ψυχῆς μου τό σκότος.
Κάθισμα. Ἦχος β΄. Τά ἄνω ζητῶν.
Τῶν πάντων τήν ζωήν,* τό Πνεῦμα τό Πανάγιον,* τήν αἰωνίως πηγήν* τήν θεῖα δῶρα ῥέουσαν,* τό ὁμοούσιον Πατρί καί τῷ Υἱῷ αἰωνίως ὑπάρχοντι,* ἐν ὕμνοις καί ὡδαῖς πιστῶς ἀνυμνήσωμεν,* ὡς Θεόν μεγαλύνοντες.
Ἕτερον. Ὅμοιον.
Προσκυνῶ Σε, Θεέ,* Δέσποτα, Παράκλητε·* ἐλέησον καί σῶσον τούς Θεόν ὁμολογοῦντας Σε* καί προσκυνοῦντας πιστῶς τήν Σήν ἀγαθότητα* καί ἀπό κινδύνων λύτρωσαι αὐτούς,* ὡς ἀγαθότητος ἄμετρον μέγεθος.
ᾨδή δ΄. Κανών α΄. Ὁ Εἱρμός.
ναξ ἀνάκτων,* οἶος ἐξ οἴου μόνος,* Λόγος προελθών,* Πατρός ἐξ ἀναιτίου,* ἰσοσθενές Σου Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις,* νημερτές ἐξέπεμψας ὡς εὐεργέτης,* ἄδουσι·* δόξα τῷ κράτει Σου, Κύριε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Σούς Ἁγίους καλών,* ἐν νυμφῶνι, Κύριε, οὐρανίῳ,* ἀξιώσαι ποθῶ,* κλήσεως Σῆς ἀκοῦσαι* παμποθήτου, Δέσποτα Παντοκράτωρ,* δι’ ἔλεον πολύ Σῆς συμπαθείας,* ὅπως ἄδω Σοι,* δόξα τῷ κράτει Σου, Κύριε.
Ἁγία Τριάς ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Δόξης πληρώσας* θείας, δεδικασμένον* Σόν δοῦλον, Ἀγαθέ,* πλάνῃ τοῦ ἀρχεκάκου,* ζητήσας εὑρών, ἔσωσας, Τριάς Ἁγία·* ὅθεν τήν ἐμήν θλίψει ψυχήν κεκυφηΐαν* στερέωσον,* ἐξυψῶν πρός τά ἄνω τῇ δυνάμει Σου.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
μαρτηκότος* πολλά καί πταίοντός Σοι,* φόβῳ καθήλωσον* σαρκός μου τῆς ἀθλίας,* διανοήματα ἄθλια καί ἐνθυμήσεις,* μέλλουσι βασάνοις δέ ἐκφόβισόν με,* ὅπως ἄδω Σοι·* δόξα τῷ κράτει Σου, Κύριε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Μοί τῷ ἀθλίῳ,* τῷ Σοί ἡμαρτηκότι,* τόλμην παράσχου* καί δώρησαί μοι φάος,* ἐξαλείφων ἁμαρτίας μου ἀδυναμίας,* χάριτι τῇ Σῇ, Παράκλητε, καί σκέπῃ,* πάντας ἐλεῶν* Σούς δούλους καί ἱκέτας.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
μαρτον, Μῆτερ,* ὁ δοῦλος Σου, προσπίπτων* πλούτισον ψυχήν* Πανύμνητε, διψῶσαν* δωρήματος θείου τυχεῖν, τά νῦν αἰτοῦμαι,* ἐπάρσεως ὀφρύν εἰς ἔδαφος βαλοῦσα,* κράζω Σοι ὅπως,* τῆς ταπεινώσεως χαῖρε τό ὄχημα.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Τήν κατοικίαν* ἁγίαν τήν τοῦ Υἱοῦ Σου,* δεῖξον με, Ἁγνή* καθαίρουσα ψυχήν μου* δισαριθμήτου σπιλώσεως· καί γεέννης* ἀπάλλαξον πυρός, ἀεί καιομένου,* χαῖρε Σοι,* ἵνα κραυγάζω, Πανύμνητε.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
ῦσαι, Ἁγνή,* Κυρίου μακρυνθέντος* τάλαινος ἐμοῦ,* τοῦ σκοτασμοῦ τῆς πλάνης·* πλήν Σαῖς εὐχαῖς παντοδυνάμοις, Μῆτερ,* στερέωσον Θεοῦ ἀγάπησιν καί φόβον* ἐμοί ψυχῇ,* χαῖρε ἵνα βοῶ Σοι.
Κανών β΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Σούς Ἁγίους καλῶν* εἰς νυμφῶνα, Κύριε, τόν οὐράνιον* καταξίωσον ἀκοῦσαι με* παμποθήτου τῆς Σῆς κλήσεως.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Δόξης θείας ἐπλήρωσας* τόν δεδικασμένον, ὅν ἀνεζήτησας* δι’ἀγάπην καί διέσωσας,* ὦ Τριάς Ἁγία, τῇ κενώσει Σου.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ν τῷ φόβῳ καθήλωσον* τῷ θείῳ Σου, σαρκός μου τά ἄθλια* ἐμφιλοσοφήματα* καί κολάσει τήν ψυχήν μου ἐκφόβισον.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
μαρτηκότι παράσχου μοι,* τόλμην θείαν και φῶς μοι δώρησαι,* ἐξαλείφων ἁμαρτίας μου* τήν ἀδυναμίαν, τῇ Σῇ χάριτι.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Σοί προσφεύγω, Πανύμνητε,* θείῳ δωρήματι πλούτισον* τήν ψυχήν μου ταπεινώσεως,* τῆς ἐπάρσεως τό ὕψος ἐδαφίζουσα.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
δεῖν με οἶκον τόν ἅγιον* Υἱοῦ τοῦ Σοῦ, Παρθένε, ἀνάδειξον* τήν ψυχήν μου ἐκαθαίρουσα,* ἀπό ἀναριθμήτου πανσπιλώσεως.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Νενικημένος κατάκειμαι* καί ὁδόν Κυρίου πλήρως ἀπώλεσα·* ταῖς εὐχαῖς Σου νῦν στερέωσον* εἰς Θεοῦ τόν φόβον καί ἀγάπησιν.
ᾨδή ε΄. Κανών α΄. Ὁ Εἱρμός.
Λυτήριον κάθαρσιν ἀμπλακημάτων,* πυρίπνοον δέξασθε Πνεύματος δρόσον,* ὦ τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας·* νῦν ἐκ Σιών γάρ ἐξελήλυθε νόμος,* ἡ γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις.
Ἁγία Τριάς ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
κετεύω Σε, Τριάς, ζωήν ἐμήν κατηύθυνον,* πρός Σάς ἐντολάς, τάς σωτηρίους, καί φώτισον* ψυχήν τήν ἐμήν, ὡς αἰωνίως ὑπάρχουσα,* φωτί Σου σεπτῷ, τῷ πᾶσαν κτῆσιν φωτίζοντι* μαρμαρυγαῖς ἱεραῖς καί ἀστραπαῖς Σῆς θεότητος.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
σκότει δεσμούμενος ἁμαρτημάτων* εὐνοίᾳ τῇ Σῇ, Πανάγαθε, φώτισόν με,* βοῶ Σοί· τοῦ βάρους τε τῶν ἁλύσεών μου,* ἀγάπης πηγή, ἐλέει Σου κούφισόν με,* ἁγνότητος δέ ἐπιστάλαξον γλυκασμόν Σου.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Ναόν τῆς Σῆς χάριτος ἐσκοτισμένην,* ποίησον ψυχήν, Παράκλητε, Σοῦ δούλου,* μανίας δεινῆς τό σκότος ἐκδιώκων,* φωτίζων φωτί, φωτός πηγή ὑπάρχων,* ὁμοῦ τῷ Πατρί καί Λόγῳ τιμωμένη.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Θεέ Ἀγαθέ, ἡμέρας καί νυκτός τε* κινοῦσι εἰς ὀργήν παμμίαραί μου πράξεις* καί λόγοι τήν Σήν πρός με μακροθυμίαν·* Σοί οὖν ἐκπλιπαρῶν προσπίπτω καί βοῶ Σοι,* ἐχθίστης αὐτῆς ἀπάλλαξον ἀτιμίας.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ψει Σῆς δυνάμεως στερέωσόν με,* ψυχήν τήν ἐμήν κάμνουσαν ἐν τῇ θλίψει,* νοός τάς ὁρμάς ἀφ’ ὕπνου ἁμαρτίας* ἐγεῖρον, Ἀγαθέ, ταῦτας τε δυναμοῦντι,* ὁ μόνος δυνατός, ὁ τούς νεκρούς ἐγεῖρον.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Τῇ μόνῃ γεννήσασᾳ πηγήν σοφίας πάσης* προσπίπτω, Ἁγνῇ, Παρθένῳ Πανυμνήτῳ,* διά παντός τοῦ δούλου Σου ψυχήν τήν κλονουμένην,* ἐπί τῶν θείων ἐντολῶν τυγχάνω παραβάτης,* ὀρθοφρονεῖν ἐκδίδαξον καί ἐπίστρεψον Υἱῷ Σου.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
ρθησαν ἐπ΄ ἐμέ οἱ λογισμοί κακίας,* τύπτοντες τήν ψυχήν ἀνηλεῇ βασάνῳ·* Σοί ὅμως τῇ Ἁγνῇ Μητρί τε τοῦ Θεοῦ μου,* προσφεύγων συνδρομῆς ἐξ οὐρανοῦ αἰτοῦμαι,* πλουτῖσαι διδαχαῖς Υἱῷ Σου εὐαρέσταις.
Κανών β΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Τριάς ὁ Θεός,* ζωήν ἐμήν κατηύθυνον,* πρός Σάς ἐντολάς τάς σωτηρίους,* φωτίζουσα μαρμαρυγαῖς* ἱεραῖς τῆς Σῆς θεότητος.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
λιος Σύ ὤν,* τόν τῆς ἁμαρτίας δεσμώτην,* τόν βαρυνόμενον ἁλύσεων τῷ ἄχθει,* ὡς ἀγάπης πηγή,* κούφισόν με τῷ ἐλέει Σου.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Ναόν χάριτος Σῆς,* τήν ἐσκοτισμένην, Παράκλητε, ψυχήν μου* φώτισον φωτί, φωτός πηγή ὑπάρχων,* Λόγῳ τε ὁμοῦ,* Πατρί τε τιμωμένη.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Δός μοι, Ἀγαθέ,* ἀπαλλαγήν ἀπό ἐχθίστης ἀτιμίας,* Σοί οὖν ἐκλιπαρῶν γονυκλινῶς προσπίπτω,* ὅτι ἡμέρας καί νυκτός* πράξεσι παροργίζω.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
γειρον, Σεπτέ,* ψυχήν τήν ἐμήν κάμνουσαν τῇ θλίψει,* νοός τάς ὁρμάς ἀφ’ ὕπνου ἁμαρτίας,* Σύ μόνος γάρ ὁ δυνατός,* ὁ τούς νεκρούς ἐγείρων.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
γνή διά παντός,* τοῦ δούλου Σου ψυχήν τήν κλονουμένην,* δίδαξον ὀρθοφρονεῖν καί ἐπίστρεψον Υἱῷ Σου,* ἐπί τῶν θείων ἐντολῶν,* τυγχάνω γάρ παραβάτης.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Νίκην λογισμῶν,* δολίως τόν δοῦλον Σου τυπτόντων,* προσφεύγων ἐπί Σέ, ἐξ οὐρανοῦ αἰτοῦμαι,* πλουτῖσαι διδαχαῖς* Υἱῷ Σου εὐαρέσταις.
ᾨδή στ΄. Κανών α΄. Ὁ Εἱρμός.
λασμός ἡμῖν Χριστέ και σωτηρία,* ὁ Δεσπότης ἔλαμψας ἐκ τῆς Παρθένου,* ἵν, ὡς Προφήτην θηρός ἐκ θαλαττίου,* στέρνων Ἰωνᾶν, τῆς φθορᾶς διαρπάσῃς,* ὅλον τόν Ἀδάμ,* παγγενῆ πεπτωκότα.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Νενίκημαι τοῖς πάθεσι τῆς σαρκός, Σωτήρ μου,* βεβυθισμένος ἐνυπάρχων τε ἐσχάτῃ ἀβύσσῳ,* Αὐτός με ζώωσον θερμῶς καθικετεύω,* ῥύαξι τῆς Σῆς πηγῆς τῆς ζωοδόχου,* ἀρδεύων τήν ἐμήν* ψυχήν τήν καιομένην.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ντως σιωπῆς μεγίστης ἀξιοῦνται,* μυστήρια τά Σά· τρία γάρ ἐνυπάρχουσι* θεότητι μιᾷ, πρόσωπα ἀσυγχύτως* ἄναρχε Τριάς, ἀφράστως ἡνωμένα· σῶσον, Ἀγαθέ,* τό ἐκ χοός Σόν ἔργον.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
σος τῷ Πατρί ὁ Λόγος ἐνυπάρχει* καί Πνεῦμα τό σεπτόν, αἰώνων ἀπό πάντων·* μιᾶς ἀπό Ἀρχῆς ἐκλάμποντες τῷ κόσμῳ,* κεχωρισμένοι μένοντες ἐν τοῖς προσώποις·* δόξα Σοι, ὦ Τριάς,* ἡ θεία Μοναρχία.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Καρπούς μοί δίδου, Παράκλητε μετανοίας,* ψυχήν καί ζωήν ἐμήν βεβηλωμένην,* καθαῖρον, Ἀγαθέ, βεβήλου ἀντικειμένου,* τάς ἀπό νεότητος κινήσεις τάς βεβήλους,* ἅς τρόποις πολλοῖς* ἐμέ ἔπλησεν ῥύπου.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Οἶμοι τῷ ἀθλίῳ, τόν νοῦν κατειλημμένῳ* συγχύσεως δεινῆς καί πίπτοντι παντοίοις* κακοῖς, ὡς ἡ ναῦς θαλάσσῃ κυματώδῃ* καί πνεύμασι σφοδροῖς παντί κλονιζομένῃ·* Παράκλητε Ἀγαθέ,* ἐκλύτρωσόν με ἐν τάχει.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Γενναιοδωρίας πηγή καί εὐσπλαχνίας* ὑπάρχουσα, Ἁγνή, Υἱῷ Σου κάμψον, Μῆτερ,*τῷ πτώσει φοβερᾷ κειμένῳ καί βιοῦντι·* ὄρκους τούς πρός Αὐτόν ἀφρόνως παραβάντα* Παναμώμητε,* ποίησον ἐλεῆσαι.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
πιδρομάς ἐπ’ἐμέ ἐχθρῶν τῶν ἀοράτων* ἐκδίωξον, Ἁγνή Παρθένε, ἀπό ψυχῆς μου,* διά τῆς Σῆς, Μητράνανδρε, ἰσχύος ἀνικήτου,* τῷ δούλῳ Σου δωρίζουσα τήν θείαν πανοπλίαν* καί πνευματικήν* κάμπτουσα τόν Υἱόν Σου.
Κανών β΄. Τήν δέησιν, ἐκχεῶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Τοῖς πάθεσι* τῆς σαρκός νικηθείς,* βεβυθισμένος ὑπάρχω ἀβύσσῳ τῇ ἐσχάτῃ·* ὅθεν, Σῶτερ μου, θερμῶς καθικετεύω,* ζώωσόν με πηγῇ τῇ Σῇ ζωοπαρόχῳ·* Σοῦ δέομαι τοῦ Λυτρωτοῦ,* τήν καιομένην ψυχήν μου κατάρδευσον.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
τῶν Σῶν φρικτῶν* καί θείων μυστηρίων,* ἅτινα σιωπῆς μεγίστης ἀξιοῦνται,* θεότητι μιᾷ πρόσωπα ἀσυγχύτως* τρία ἐνυπάρχουσι, ἀφράστως ἡνωμένα·* διό Σύ σῶσον, Ἀγαθέ,* τό ἐκ χοός Σόν ἔργον, Σοῦ δέομαι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Νέεις τῷ Πατρί* καί Λόγῳ ἐνυπάρχεις,* Παράκλητε Ἀγαθέ, Σύ τό θεῖον Πνεῦμα,* μιᾶς ἀπό Ἀρχῆς ἐκλάμποντες τῷ κόσμῳ,* τοῖς προσώποις μένοντες μόνον κεχωρισμένοι·* δόξα Σοι ὦ Τριάς,* ἡ θεία Μοναρχία, δόξα Σοι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
δε τήν ἐμήν,* ψυχήν βεβηλωμένην* καί κάθαρον αὐτήν, βεβήλου ἀντικειμένου,* νεότητος ἀπό κινήσεων βεβήλων,* αἵ τρόποις πολλοῖς ἐμέ ἔπλησαν ῥύπου·* Παράκλητε Ἀγαθέ,* μετάνοιαν ὁ Θεός μοί δώρησαι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Οἶμοι, ἔχοντι νοῦν,* αἰχμάλωτον τῷ πάθει,* συγχύσεως δεινῆς ἐμπίπτοντι παντοίοις* κακοῖς, ὡς ἡ ναῦς θαλάσσῃ κυματώδει* καί πνεύμασι σφοδροῖς ἀγρίως δονουμένη·* Παράκλητε Ἀγαθέ,* Σόν δοῦλον, ὁ Θεός, ἐν τάχυ ἐκλύτρωσαι.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Νεῦσον πρός τόν Σόν,* Παναμώμητε, δοῦλον,* τῷ πτώσει φοβερᾷ κειμένῳ καί βιοῦντι,* τόν ἀφρόνως τούς ὄρκους παραβάντα* πρός τόν Σόν Υἱόν, Κύριον καί Θεόν μου·* ἐπίκαμψον Αὐτόν, Ἁγνή,* ὡς εὐσπλαχνίας πηγή ἡ ἀένναος.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
ῦσαι, ὧ Ἁγνή* Παρθένε, τήν ψυχήν μου,* ἐπιδρομάς ἀπό ἐχθρῶν τῶν κατ’ἐμοῦ ἀοράτων,* Μητράνανδρε τῇ Σῇ ἰσχύϊ τῇ ἀνικήτῳ,* ὅπλοις πνευματικοῖς τοιχίζουσα Σόν δοῦλον·* ἐπίκαμψον, Μῆτερ Ἁγνή,* τόν Σόν Υἱόν Σῇ δεήσει καί χάριτι.
Διάσωσον,* ἀπό κακῶν τόν Σόν δοῦλον, Παράκλητε,* ὅτι ἀγρίως καί συνεχῶς εἰς ἐμέ ἐπιτίθενται* οἱ δαίμονες, λογισμοῖς καί φαντασίαις ἀθλίαις. 
πίβλεψον,* μετ’ εὐσπλαχνίας, Πανύμνητε Θεοτόκε,* ἐπί τό ἐμόν τῆς καρδίας σκληρόν ἀπολίθωμα* καί φώτισον τῆς ψυχῆς μου τό σκότος.
Κοντάκιον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ. δ΄.
τε καταβάς* τάς γλώσσας συνέχεε,* διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος·* ὅτε τοῦ πυρός* τάς γλώσσας διένειμεν,* εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν·* καί συμφώνως δοξάζομεν* τό Πανάγιον Πνεῦμα.
Προκείμενον. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθόν, ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ.
Στ. Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου.
Εὐαγγέλιον ἐκ του κατά Ἰωάννην (ἐκ τοῦ θ΄ Ἐωθινοῦ).
Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καί ἔστη εἰς τό μέσον καί λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. Καί τοῦτο εἰπών, ἔδειξεν αὐτοῖς τάς χεῖρας καί τήν πλευράν αὑτοῦ. Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταί, ἰδόντες τόν Κύριον. Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν· καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κᾀγώ πέμπω ὑμᾶς. Και τοῦτο εἰπών, ἐνεφύσησε και λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς· ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.
Δόξα. Ταῖς τῶν Ἀποστόλων…
Καί νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου…
Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β΄. Τήν ὑπέρ ἡμῶν. Στ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός…
Ζωή τῶν πάντων, * φῶς καί παρηγορία,* ἐλπίδα καί γλυκύτης,* Ἅγιον Πνεῦμα,* τούς Σέ Θεόν ὁμολογοῦντας,* σύνθρονον Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ τε,* τῶν δώρων Σου ἡμᾶς καταξίωσον* καί ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ἡμῖν δώρησαι·* Σύ γενοῦ μεθ’ ἡμῶν* καί οὐδείς καθ’ ἡμῶν.
ᾨδή ζ΄. Κανών α΄. Ὁ Εἱρμός.
Σύμφωνον ἐθρόησεν ὀργάνων μέλος,* σέβειν τό χρυσότευκτον ἄψυχον βρέτας·* ἡ τοῦ Παρακλήτου δέ φωσφόρος χάρις,* σεβασμιάζει τοῦ βοᾶν· Τριάς μόνη,* ἰσοσθενής, ἄναρχος, εὐλογητός εἶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Ναόν με δεῖξον, Σῶτερ, Πατρός Λόγε,* παθῶν τε ἐλεύθερον, κακίας τῆς τοῦ ἤθους,* ἁγίαις δωρεαῖς τοῦ θείου Παρακλήτου,* πλουτίζων με τόν ἄδοντα Σοί εὐφροσύνως·* ὁ τῶν Πατέρων Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
λέησον, Σώτερ, ἐμήν καρδίαν,* λίθου ἀρραγοῦς σιδήρου τε σκληροτέραν,* γλυκύτητος δέ πλήρωσον, ἵνα κραυγάζω* σωζόμενος, Σοί τῷ μόνῳ εὐεργέτῃ·* ὁ τῶν Πατέρων Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
να τοῦ Πατρός, Πεύματος καί Υἱοῦ τε* αἰώνιον συνύπαρξιν τριῶν θείων προσώπων,* ὀντότητι μιᾷ, τιμήσωμεν ἐμφρόνως,* μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἄδοντες εὐλογοῦμεν·* ὁ τῶν Πατέρων Θεός, εὐλογητός εἶ. 
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Συνηθείᾳ πονηρᾷ βαλλόμενος ὡς δοῦλος* καί ἁμαρτωλῷ, δεόμενος προσπίπτω* Σοί, Σώτερ Ἀγαθέ, τῷ τοῦ παντός Δεσπότῃ* δεόμενος βεβήλου ἔργου ἀπαλλαγῆναι· ὁ τῶν Πατέρων Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Τῇ εὐδοκίᾳ τῇ Σῇ καί ἰσχυρᾷ χειρί Σου,* στερέωσον τήν κάμνουσαν ὑπό τῆς ἁμαρτίας* ψυχήν τήν ἐμήν, τοῦ Σοῦ ἀχρείου δούλου,* σωζόμενος ὅπως δοξολογῶν Σε κράζω·* ὁ τῶν Πατέρων Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
μπλησον φωτός, Θεοχαρίτωτε Κόρη,* νοῦν καί ψυχήν, ἐξ ἁμαρτίας ἐσκοτισμένα*, νοήσεως Θεοῦ και θερμῆς μετανοίας,* ἵνα ἄδω Σοι, ὁμοῦ τῷ Ἀρχαγγέλῳ·* Δέσποινα πάντων* χαῖρε, Εὐλογημένη.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
μπαθεῖς λογισμούς καί σαρκός τάς ἀνόμους* κινήσεις νέκρωσον, χάριτι Παρακλήτου·* ἰσχύν γάρ κέκτησαι Θεόν γεννησαμένη,* ἵνα ἄδω Σοι, ἁγιοπρεπεστάτως·* νῦν καί ἀεί* δόξα Σοι, Παναγία.
Κανών β΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
δωρ ἀθανασίας* ἁγίων δωρεῶν Σου, σεπτέ Παράκλητε,* παθῶν ἐλεύθερόν με,* κακίας τῆς τοῦ ἤθους* δεῖξον τόν ἄδοντα·* ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν* Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Σῶτερ, ἐλεήσόν μου,* καρδίαν σκληροτέραν λίθου σιδήρου τε,* γλυκύτητος πληρώσας* τῆς Σῆς, Παντελεήμων,* ἵνα κραυγάζω Σοι·* ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν* Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
σωμεν τῷ Κυρίῳ,* τιμῶντες εὐφροσύνως θείων συνύπαρξιν* προσώπων, τοῦ Πατρός τε* καί τοῦ Υἱοῦ ὁμοῦ τε* καί θείου Πνεύματος·* ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν* Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
δέ μου συνηθείας* τῆς πονηρᾶς τό βάρος, Σοῦ Σῶτερ δέομαι,* ὁ ἁμαρτωλός καί δοῦλος* προσπίπτω τῷ Δεσπότῃ* κακῶν με ἀπάλλαξον·* ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν* Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Εὐδοκίᾳ, Σῶτερ,* καί ἰσχυρᾷ χειρί Σου, ἐμήν στερέωσον* ψυχήν, ἀχρείου δούλου,* ὅστις δοξολογῶν Σε,* πίστει ἀνακράζει Σοι·* ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν* Θεός, εὐλογητός εἶ.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
να Σοί τῇ Κόρῃ,* ὁ ἐσκοτισμένος ψυχῇ καρδίᾳ τε,* ἀναβοῶ τόν ὕμνον* ὁμοῦ τῷ Ἀρχαγγέλῳ,*φωτί Σου ἔμπλησον·* ὅπως βοῶ Σοι, Ἁγνή,* δόξα Σοι, Παναγία.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
ῦσαι τῶν ἐμπαθείας* λογισμῶν ἀνόμων, κινήσεις νέκρωσον* σαρκός, τοῦ Παρακλήτου* χάριτι καί δυνάμει,* ἰσχύν γάρ κέκτησαι·* ὅπως βοῶ Σοι, Ἁγνή,* δόξα Σοι, Παναγία.
ᾨδή η΄. Κανών α΄. Ὁ Εἱρμός.
Λύει τά δεσμά καί δροσίζει τήν φλόγα,* ὁ τρισοφεγγής τῆς θεαρχίας τύπος·* ὑμνοῦσι Παῖδες, εὐλογεῖ δέ τόν μόνον* Σωτῆρα καί Παντουργόν, ὡς εὐεργέτην,* ἡ δημιουργηθεῖσα σύμπασα κτίσις.

 

Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ησοῦ Θεέ, φῶς τῶν ἐσκοτισμένων* πέλεις, ὅθεν κἀμοῦ ἐκαθάρισον καρδίαν,* ἀνόμων λογισμῶν διώσεως αἰσχίστης,* ἵνα κράζω Σοι, Ποιητά τῶν ἁπάντων,* καρδίᾳ καθαρᾷ·* Σοί πρέπει, Μόνῳ, δόξα.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ήτορες ὁμοῦ τοῖς λειτουργοῖς Σου ἀΰλοις,* Ὕψιστε Τριάς, Μοναδική καί Ἁγία,* ἡ λόγῳ μόνῳ συστησαμένῃ κόσμον,* ὕμνον ἄδωμεν, αἰνοῦντές Σου τό κράτος,* ὄντες σποδός οἱ δοῦλοι Σου καί γῆ τε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Καταστροφικῶν ἐπιθέσεων ῥῦσαι,* ἐχθρῶν ἐμέ νικούντων τῶν ἀοράτων·* ψυχῇ τῇ ἐμοί δέ, ὡς γῇ ἐρημωτάτῃ,* τήν χάριν Σου ἐμφύτευσον τήν ζωηφόρον,* Παράκλητε σεπτέ, ὁ Θεός, καταδέχου.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Τά ἐν προσευχῇ ἀπό Σοῦ αἰτοῦμαι,* ἵνα ἐκτελῶ μετ’ἀγάπης καί φόβου,* ἀξίωσον Σόν δοῦλον, παραμυθίας φάος,* στηρίζων με ταῖς Σαῖς, Φωτοδότα, ἀκτίναις,* Παράκλητε σεπτέ, ὁ Θεός, καταδέχου.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ρθησαν ὑπέρ κεφαλήν μου ἀθλίαν* Βελίαρ λογισμοί πάθους κενοδοξίας* Σύ, Δέσποτα οἰκτίρμων, θεράπευσον ψυχήν μου* δαιμόνων ῥυπαρῶν βολαῖς τήν ὀχλουμένην,* ὅν τρόπον, Ἀγαθέ, Σύ ἐπιγινώσκεις.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Σῆς χάριτος, σεπτέ* καί Παράκλητε θεῖε,* μή μέ δοῦλον Σόν* ἀποκλείσης ἱκέτην,* τόν Πόρνην ὑπερβάντα* καί Ἠσαΰ ἀνομίᾳ* προσφεύγοντα τῇ Σῆ* παρακλήσει τῶν δώρων,* ἥν δίδου μοι,* μετανοοῦντα δέ δεῖξον με.
Εὐλογοῦμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, τόν Κύριον.
ῦσαι με τόν Σόν,* Ἀειπάρθενε, δοῦλον,* τόν φιλάμαρτον* ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους,* πρός Σέ γάρ καταφεύγω,* Πανύμνητε Παρθένε,* ἐλπίς ἐμῆς ψυχῆς* ἐντυγχάνεις καί πόθος* ζωῆς τῆς ἐν Σοί,* Υἱῷ τε καί Θεῷ Σου.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
μνῶ Σε τήν Ἁγνήν,* ἀειπάρθενον Κόρην,* καί δέομαι ζωῆς* ἐναρέτου δειχθῆναι,* φίλον τε Θεοῦ* ἀληθείας σωζούσης·* ἀγάπῃ τε καί φόβῳ* διορθούσης τόν τάλαν* ὡς μητέρα* εὔστοργος καί καλλίστη.
Κανών β΄. Τόν Βασιλέα.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Κράζω Σοί, Σῶτερ,* ὁ φῶς πέλων ἐσκοτισμένων,* καθάρισον καμοῦ καρδίαν διωμένην,* αἰσχροῖς λογισμοῖς·* Σοί πρέπει, Μόνε, δόξα.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Τοῖς λειτουργοῖς Σου* Ὕψιστε Τριάς μοναδική τε,* ἡ λόγῳ μόνῳ συστησαμένῃ κόσμῳ,* συνάδωμεν ὁμοῦ* αἰνοῦντες Σου τό κράτος.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
λίου δίκην* ψυχήν μου ἐρημωτάτην* καταφώτισον, ἐχθρῶν τῶν ἀοράτων,* Παράκλητε σεπτέ,* τῆς προσβολῆς με ῥῦσαι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Στήριξον φωτός* Φωτοδότα, Σαῖς ἀκτίναις,* ἵνα ἐκτελῶ μετ’ ἀγάπης καί φόβου,* Παράκλητε Ἀγαθέ,* προστάγματα Σά θεῖα.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Τήν κεφαλήν μου* ὑπερέβησαν, Οἰκτίρμων,* Βελίαρ λογισμοί πάθους κενοδοξίας,* δαιμόνων ῥυπαρῶν* βολῶν ἀπάλλαξόν με. 
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
σαΰ καί Πόρνην* ὑπερέβην τῇ ἀνομίᾳ,* Παράκλητε σεπτέ, πλήν μή μέ ἀποκλείσῃς,* τῆς χάριτός Σου,* μετανοοῦντα δέξαι με.
Εὐλογοῦμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, τόν Κύριον.
Σῶσον νῦν,* Ἀειπάρθενε, δοῦλον,* τόν Σοί προσφεύγοντα, Πανύμνητε Παρθένε,* ἐλπίς ἐμῆς ψυχῆς* τυγχάνεις γάρ και πόθος.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
γνή Σοί ὕμνον* τῇ Πανυμνήτῳ Κόρῃ* προσάγω Σοι πιστῶς, δεόμενος δειχθῆναι* φίλος Σοῦ Υἱοῦ,* διορθωθείς ὁ τάλας.
ᾨδή θ΄. Κανών α΄. Ὁ Εἱρμός.
Χαίροις Ἄνασσα, μητροπάρθενον κλέος·* ἅπαν γάρ εὐδίνητον εὔλαλον στόμα,* ῥητρεῦον, οὐ σθένει Σε μέλπειν ἀξίως·* ἰλιγγιᾷ δέ νοῦς ἅπας Σου τόν τόκον νοεῖν·* ὅθεν Σε συμφώνως δοξάζομεν.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Σῶτερ σῶσον με,* ἡ ἐλπίς τῆς ψυχῆς μου,* μή στερήσῃς με* τῆς χαρᾶς Σου τῆς θείας,* ὅτι φῶς ἡμῶν* πέλεις τε καί προστάτης,* εὐχαῖς ταῖς σεπταῖς* τῆς Πανάγνου Μητρός Σου,* ὅπως Σέ συμφώνως δοξάζομεν.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.
νυμνῶ σεπταῖς* οὐρανίαις Δυνάμεις* ὁμοῦ ὁ δοῦλος Σου,* ὁ σποδός ἐνυπάρχων,* φόβῳ κείμενος* τῶν πάντων ὑποκάτω,* Σέ προσκυνῶν* καί ἐν ἀγάπῃ κραυγάζων,* Κύριε Θεέ,* Τριάς Ἁγία δόξα Σοι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
κετεύω Σε,* προσκυνῶν καί δοξάζων* κράτος Σου ἀπόρθητον,* δόξαν Σου θείαν·* σῶσον με* τῆς καταδίκης Θεέ μου,* μυρίαις κολάσεσι ἄξιον ὄντα· Σεπτέ,* ὅπως Σέ συμφώνως δοξάζομεν.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
γαθότητα* ἠθῶν καί τοῦ Σοῦ νόμου* διδαχήν καί νόησιν* θείων Σου δογμάτων,* δίδαξον, Παράκλητε,* ὅπως θεαρέστως* ὑμνῶ Σέ τόν Θεόν,* τόν ἕνα τῆς Τριάδος·* Ἥν συμφώνως δοξάζομεν.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
δεῖν ἀξίωσον* Σῶν δικαίων τήν δόξαν,* καί εὐαρεστησάντων Σοι* ἐν οὐρανοῖς ἑορτήν·* ὑμνεῖν Σε μετ’αὐτῶν* δώρησαι, θεῖε* Πανάγιε Παράκλητε,* δοῦλος ὁ Σός ἐκζητεῖ·* ὅπως Σε συμφώνως δοξάζομεν.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
ράϊσον ψυχῆς* τῆς ἐμῆς τήν κακίαν,* φόβον ἀποδίωξον* ἀπό αὐτῆς τοῦ κακοῦ,* ἀδυναμίαν δ’ἐξάλειψον* καί τῷ στεφάνῳ* τῶν ἀρετῶν, Παράκλητε,* κατακόσμησον·* ὅπως Σέ συμφώνως δοξάζομεν.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Νίκην δώρησαι,* θεραπεύουσα ἅμα,* τήν φθαρεῖσαν πάθεσι* καί παναθλίαν ψυχήν,* Παναμώτητε* Παρθένε, τοῦ Σοῦ δούλου,* εὐχαῖς ταῖς ἁγίαις Σου,*βοῶντι Σοί τῇ Μητρί·* ὅπως Σέ συμφώνως δοξάζομεν.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
δε δούλου Σου* πένητος δέησιν τήνδε* καί ταύτην προσάγαγε* καθικετεύω Σε,* Μῆτερ Ἀπείρανδρε* τῷ Παρακλήτῳ,* ὡς θεία μεσήτρια* ἀνθρώπων πρός τόν Θεόν·* ὅπως Σέ συμφώνως δοξάζομεν.
Κανών β΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
δε τῆς Μητρός Σου,* Πανάγνου Παναγίας,* σεπτάς εὐχάς, δι’ ὧν με ἐλέησον, Κύριε·* Σύ γάρ ὑπάρχεις ἡ ἐλπίς* ψυχῆς μου τῆς ἀθλίας.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Κύριε Θεέ μου,*ὁμοῦ ταῖς οὐρανίαις* Δυνάμεσι, τόν ὕμνον προσάδω Σοί* καί ἐν ἀγάπῃ κραυγάζω,* Κύριε δόξα Σοι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Ναόν ἀναδειξόν με,* δοξάζων Σε ἱκετεύω,* τόν μυρίων κολάσεων ὄντα ἄξιον,* τῆς Σῆς χάριτος, θεῖε Παράκλητε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
δε μου ἀγνωσίαν* καί Σύ ἐκδίδαξόν με,* τήν τοῦ Σοῦ νόμου διδαχήν τε καί νόησιν,* ὅπως συμφώνως Σέ δόξαζω Παράκλητε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
Οὐράνιον χορείαν* τῶν Σοί εὐαρεστησάντων* καί Σέ ὑμνούντων ἰδεῖν με ἐλέησον,* ὅπως συμφώνως δοξάζω Σε Κύριε.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, σῶσον ἡμᾶς.
μνον τῷ Παρακλήτῳ,* ἐνδόξως ἀναπέμπω,* ὅτι κακίας τόν φόβον ἀπήλασας,* τήν ψυχήν ὡραΐσας τοῦ δούλου Σου.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
πό παθῶν, Παρθένε,* ψυχήν μου τήν ἀθλίαν,* εὐχαῖς ἁγίαις ταῖς Σαῖς καί δεήσεσι* θεράπευσον, ὅπως δοξάζω Σε.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς
Μῆτερ τῷ Παρακλήτῳ,* προσάγαγε Σοῦ δούλου* πένητος, δέησιν τήνδε, ὡς μεσήτρια* ἁμαρτανόντων ἀνθρώπων πρός Κύριον.
Μεγαλυνάρια Τριαδικά, ἐκ τῆς Παρακλητικῆς.
ξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς,* τήν ὑπέρθεον ὑμνεῖν Τριάδα,* ἄναρχον Πατέρα καί παντουργόν,* συνάναρχον Λόγον,* πρό αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρός,* ἀρρεύστως τεχθέντα* καί τό Ἅγιον Πνεῦμα,* τό ἐκ τοῦ Πατρός ἀχρόνως ἐκπορευόμενον.
ξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς,* τοῦ δοξάζειν Σε τόν Θεόν Λόγον,* Ὅν φρίττουσι καί τρέμουσι τά Χερουβείμ* καί δοξολογοῦσιν* αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν·* τόν ἐξαναστάντα* τριήμερον ἐκ τάφου,* Χριστόν τόν Ζωοδότην,* φόβῳ δοξάσωμεν.
Ἕτερον, τοῦ ἁγ. Μαξίμου.
ξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς,* ἐκθειάζειν ἐν δοξολογίαις,* Πνεῦμα τό Πανάγαθον· τό ζωῆς* προστάτην· τῷ Πατρί τε* βασιλεύοντι σύν Υἱῷ,* ἐπί ἀοράτων,* ὁμοῦ καί ὁρατῶν τε·* τό φοβερόν καί μέγα,* φόβῳ δοξάσωμεν.
Δόξα. Ἐκ τῆς Παρακλητικῆς.
μνήσωμεν πάντες θεοπρεπῶς,* ᾄσμασιν ἐνθέοις* τόν Πατέρα καί τόν Υἱόν* καί Πνεῦμα τό θεῖον,* τρισυπόστατον κράτος,* τήν μίαν βασιλείαν καί κυριότητα.
Καί νῦν. Θεομητορικόν, τοῦ ἁγ. Μαξίμου.
Συγχώρησιν παράσχου ἁμαρτιῶν,* Δέσποινα καί Μῆτερ* τοῦ Θεοῦ Σου καί Λυτρωτοῦ·* δέχου παρακλήσεις* δούλων Σου ἀναξίων,* ζωῆς τῆς θεαρέστου δοῦσα διόρθωσιν.
Τό Τρισάγιον καί τά Τροπάρια ταῦτα.
Ἦχος πλ. β΄.
λέησον ἡμᾶς, Κύριε,* ἐλέησον ἡμᾶς·* πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες,* ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν,* ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν,* ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς,* ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν·* μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα,* μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν·* ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος* καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν.* Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου,* πάντες ἔργα χειρῶν Σου* καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν,* εὐλογημένη Θεοτόκε,* ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσωμεν,* ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων·* Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν
Ὑπό τοῦ Ἱερέως Ἀπόλυσις. Καί τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τήν Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τά παρόντα Τροπάρια. 
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τούς προσφεύγοντας πιστῶς,* τῇ Σῇ προστασίᾳ καί σκέπῃ,* σεπτέ Παράκλητε,* ῥύου πάσης θλίψεως καί περιστάσεως·* τῶν παθῶν δέ διάλυσον* ταράττοντα σάλον,* παρέχων ἱκέταις Σου χάριν σωτήριον·* Σύ γάρ χορηγός ἐνυπάρχῃς* ζωῆς τῶν ἁπάντων φωτός τε,* πέλων τῷ Πατρί καί Λόγῳ σύνθρονος.
Ἦχος πλ. δ΄.
Δέσποτα πρόσδεξαι* τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου* καί λύτρωσαι ἡμᾶς* ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Ἦχος β΄.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου* εἰς Σέ ἀνατίθημι,* Παράκλητε Ἀγαθέ,* φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Καλόν εἶναι νά συνεκτίθεται μετά τῆς Εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἡ ἱερά Εἰκών τοῦ ἁγίου Ποιητοῦ τοῦ Κανόνος, Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ (ἤ καί Λείψανον αὐτοῦ, ἐάν ὑπάρχει), ὁπότε ψάλλονται καί τά ἀκόλουθα τέσσαρα (εἰς τύπον Λιτῆς) Τροπάρια, μετά τοῦ Δοξαστικοῦ καί τοῦ Θεοτοκίου αὐτῶν·
Ἦχος α΄.
Τέρπου καί ἀγάλλου* ἡ κατ’ Ἄρταν Ἐκκλησία* καί Ῥωσία εὐφραίνου,* ὁμοῦ Βατοπεδίῳ,* ἐπί τῇ μνήμῃ Μαξίμου* τοῦ τῆς Λαύρας κοσμήτορος·* πάντες δέ πιστοί,* ἐν ὠδαῖς τερψιθύμοις,* κεκαθαρμένῃ διανοίᾳ πανηγυρίσωμεν.* Οὗτος γάρ γενναιοφρόνως,* ὡς ἄλλος Ἀβραάμ* πατρίδος μέν τήν στέρρησιν ὑπήνεγκεν,* ἔνεκεν ἀληθείας καί δικαιοσύνης,* εἰρκῆς δέ τήν πολύπονον πεῖραν ἔλαβεν,* μαρτυρικῶς ἐναθλήσας*, τῷ ψύχει καί τῇ πείνῃ* καί τῷ καπνῷ καταπονούμενος.* Οὕτως, λοιπόν,* τοῦ πολυμηχάνου δράκοντος τάς μεθοδείας καταβαλών,* Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν πρεσβεύει,* τοῦ ἐπισκέψαι καί σῶσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Ἦχος β΄.
Τῶν Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα, Μάξιμε,* καθαρῶς ἐποπτεύων τήν Τρισήλιον Θεότητα,* Ταύτης ἐνδιαίτημα ἐγένου* καί διά τήν ὑπερβολήν τῶν σῶν ἀρετῶν,* ἐμβασάνου ὁμολογίας ἠξιώθης,* ἐν εἰρκτῇ ἐγκλεισθείς, ὡς Μάρτυς ἀληθείας·* «δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς»,* πρός τούς σέ κρίνοντας ἀνεβόας·* διό καί αὐτῶν τῆς μανίας* καί νοός τοῦ θηριώδους πεῖραν λαβόμενος,* ἠξιώθης Παραδείσου* καί τῆς μετά τῶν Ἁγίων ἀγαλλιάσεως.
Ἦχος γ΄.
Τῶν Διδασκάλων τοῦ Χριστοῦ καλλονή ὑπάρχων,* ταῖς πρός Αὐτόν θεοδέκτοις πρεσβείαις σου,* προκόπτειν ἡμᾶς ἐν ἀγαθοῖς καταξίωσον,* ὡς παρρησίαν ἔχων πρός Κύριον, Μάξιμε·* Αὐτόν γάρ* τῇ ἐκχύσει τῶν τιμίων ἰδρώτων σου ἐδόξασας,* διό τῷ θρόνῳ Αὐτοῦ παριστάμενος,* αἴτησαι δοθῆναι ἡμῖν,* τοῖς τήν σήν μνήμην φαιδρῶς ἑορτάζουσι,* τῶν ψυχῶν ἐν οὐρανοῖς τήν ἀνάπαυσιν,* μετά τῶν Δικαίων καί Ἁγίων δούλων Του.
Ἦχος δ΄.
πελθών ἀσκητικόν ἀγῶνα,* ὡς τῷ Κυρίῳ στρατευσάμενος,* τάς τῶν δαιμόνων συνέντριψας κάρας* καί Βελίαρ τήν ἐπηρμένην ὀρφύν,* διά τῆς σῆς ἐν εἰρκτῇ ὁμολογίας τῆς Πίστεως.* Μακάριος οὖν εἶ, ὅσιε Μάξιμε,* ὅτι τῇ ἐπιγνώσει τοῦ κρείττονος,* τήν θείαν ἀλλοίωσιν ἐδέξω καί τῷ Χριστῷ ὠκειώθης* καί διά πόνων ἀσκήσεως Αὐτόν ἐδόξασας.* Πρέσβευε οὖν Αὐτῷ λυτρώσασθαι ἡμᾶς,* τῆς παρούσης περιστάσεως.
Δόξα. Ἦχος δ΄.
χει μέν ἡ Οὐράνιος Βασιλεία* τό πνεῦμα σου τό ἅγιον,* ὅπερ Χριστός* δι’ἀσκήσεως προσελάβετο,* καί Λαύρα ἡ τῆς Ἁγίας Τριάδος,* τῶν θείων λειψάνων σου τήν ὄνησιν·* ἔχει δέ καί ἡ ὑπ’ οὐρανόν Ἐκκλησία,* κανόνα τόν σόν πρός τόν Παράκλητον,* τόν ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου ἐξέχοντα,* καί τῶν πρεσβειῶν σου τήν βεβαιότητα.* Ῥωσία μέν σεμνύνεται ἐπί σοί,* ὡς πιανθεῖσα τῇ τῶν ἰδρώτων σου ἐκχύσει·* Ἑλλάς δέ μεγάλως ἐγκαυχᾶται,* ἐπί τῇ σῇ καταγωγῇ,* ἐξ’ ἦς καί Γραικός ἐπικέκλησαι.* Πρό πάντων δέ* σύμπασα ἡ τῶν Ὀρθοδόξων ὁμήγυρις,* σέ πρέσβυν πρός Κύριον προβάλλει,* ἵνα σώσῃ πάντας παρόντων καί μελλόντων δεινῶν,* ὡς Φιλάνθρωπος.
Καί νῦν. Θεοτοκίον.
κ παντοίων κινδύνων* τούς δούλους Σου φύλαττε,* εὐλογημένη Θεοτόκε,* ἵνα Σέ δοξάζομεν,* τήν ἐλπίδα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον ἁγ. Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ. 
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
κκλησίας ἁπάσης τό κλεινόν καταπίστευμα* καί τῶν ἐν Ῥωσίᾳ Ἁγίων* τό θεόλεκτον κόσμημα·* ὁ νέος Ἀποστόλων τοῦ χοροῦ* ἀστήρ, ὁ διαλάμπων ἐφ’ ἡμᾶς·* ἁπάντων Ὀρθοδόξων ὁ ὁδηγός,* πατήρ τε καί διδάσκαλος.* Δόξα οὖν Μαξίμῳ τῷ Γραικῷ,* δόξα τῷ τοῦτον δοξάσαντι,* δόξα τῷ δωρουμένῳ δι’ αὐτοῦ* χάριν καί ἔλεος.
ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
Δέχου Δέσποτα, Πανάγαθε Παράκλητε, μοναδική Ἁγία καί προσκυνουμένη καί ὁμοούσιος καί ἀδιαίρετος Τριάς, τήν πενιχράν ταύτην παράκλησιν, ἥν ηὐδόκησας προσφέρειν Σοί, ἄνθρωπος ἁμαρτωλός καί κατακεκριμένος καί συγχώρησόν μοι τά παραπτώ-ματα, τά ἑκούσια καί τά ἀκούσια. 
Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με καί ἐκ τῶν πρός ἐμέ ἀλλοτρίων, ἐλέησον τόν δοῦλον Σου. Εὐδόκησον ἐπ’ ἐμοί τῷ ἁμαρτωλῷ καί ἐλεεινῷ καί τήν ἀδύναμον ψυχήν μου ἐπίσκεψον διά τῆς Σῆς χάριτος καί θεράπευσον τήν συντριβήν αὐτῆς. 
Ἐλέησόν με Δέσποτα, Παράκλητε Θεέ, ἐλέησόν με· ἁγίασόν μου τήν ψυχήν καί τό σῶμα· φώτισόν μου τόν νοῦν καί τήν διάνοιαν· κάθαρον τό ἐμόν συνειδός ἀπό πάσης ἀκαθαρσίας, ἀπό λογισμῶν ῥυπαρῶν, ἀπό προφάσεων πονηρῶν, ἀπό νοήσεων Σε ὑβριζόντων, ἀπό πάσης ὑπερηφανείας καί οἰήσεως καί ἐπάρσεως, ἀλαζονείας τε καί θράσους καί ὑπεροψίας, σατανικῆς ταλαντεύσεως, φαρισαϊκῆς ὑποκρισίας καί ἀπό πάσης ἀχρείας καί πονηρᾶς συνηθείας. Ἀπό πάντων τούτων ἀπάλλαξόν με ἐντελῶς, Δέσποτα Κύριε, διά τῆς χάριτος τοῦ δεδοξασμένου Σου ὀνόματος. 
Δώρισαί μοι μετάνοιαν ἀληθή, καρδίας συντριβήν, ταπείνωσιν, πραότητά τε καί ἡσυχίαν· πᾶσαν εὐσέβειαν χριστιανικήν, κατανόησίν τε και τέχνην πνευματικήν καί πᾶσαν σύνεσιν, ἐν εὐχαριστίᾳ καί ὑπομονῇ τελουμένην. 
Ὦ Θεέ, διά τῆς χάριτος τῆς δόξης τοῦ ὀνόματός Σου, εἰσάκουσόν μου τοῦ ἁμαρτωλοῦ δεομένου Σου καί ἀξίωσόν με τόν ὑπόλοιπον τῆς ἀθλίας ζωῆς μου χρόνον, ἐν μετανοίᾳ γνησίᾳ διελθεῖν, μετά πάσης ταπεινώσεως, ἁγνότητος καί πνευματικῆς ἐγκρατείας.
Διατήρησόν με, Δέσποτα, ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ὁμολογίᾳ τῆς πρός Σέ Πίστεως, ἵν’ ἀξιωθῶ ἐν πάσαις ταῖς ἡμέραις τῆς ζωῆς μου ὑμνεῖν Σε, εὐλογεῖν Σε και δοξάζειν Σε λέγων: 
Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ Πατήρ ὁ Ἄναρχος· Ἅγιος Ἰσχυρός, ὁ Υἱός Αὐτοῦ ὁ Συνάναρχος· Ἅγιος Ἀθάνατος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον· Τριάς Ἁγία δόξα Σοι. 
Δόξα Σοι Ἁγία Τριάς ὁμουσία, ζωοποιέ καί ἀδιαίρετε· πάντων ἔνεκα δόξα Σοι.
Δόξα Σοι, Θεοτόκε, τῶν πιστῶν τό καταφύγιον, ἡ ἀπελευθέρωσις τῶν ἐν φυλακαῖς καί τῆς ἐμῆς ψυχῆς ἡ θεία παρηγορία. Τήν παναθλίαν ψυχήν μου, Θεοχαρίτωτε, τετρωμένην ὑπό τῶν βελῶν τοῦ πολεμήτορος, τῇ παντοδυνάμῳ μεσιτείᾳ Σου ἀνατίθημι· φύλαττε αὐτήν ἀλώβητον καί σκέπε καί σῶζε ἀπό τῶν μηχανῶν τοῦ ἀλάστορος, ἵνα κράζω Σοι· Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε. Ἀμήν.
Στίχοι·
Εὐχαῖς Μαξίμου θεράποντος Σῆς δόξης,* δόξης οὐρανίου τοῖς δούλοις Σου παράσχου,* Παράκλητε Ἀγαθέ· Πατρός τοῦ Προανάρχου,* Υἱοῦ τε Συνανάρχου, ἐν ᾯ ἐπαναπαύει,* Σύνθρονε, Ὁμοούσιε καί Ὁμόδοξε Θεότης.
Στίχοι ἕτεροι:
Κόπον τόν ἐλάχιστον δέχου ἀντί πταισμάτων* λῦτρον, Ἀγαθέ, τάλαινος Ἀντωνίου·* Δημήτριον θύτην δέ, οἰκογενεῖς αὐτοῦ τε,* σκέπε καί διάσωζε τῶν προσβολῶν Βελίαρ·* οὗτος γάρ ἔσχεν φωτισμόν, τόν παρά Σοῦ, ποιῆσαι* τήνδε τήν ἀνασύνθεσιν, Κανόνος πρός Σήν Χάριν.

Δημοφιλείς αναρτήσεις