Πως πρέπει να διορθώνουμε τον αδελφό μας, αν αμαρτάνει απέναντι μας

Άγιος Γεννάδιος ο Σχολάριος 

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Εάν ο αδελφός σου κάνει κάποιαν αμαρτίαν απέναντί σου ή απέναντι εις τον θείον νόμον από πονηρίαν δηλαδή, από πρόθεσιν και χωρίς μετάνοιαν, καθώς είναι άγνωστον εάν με γνώσιν ή άγνοιαν κάνει μίαν τέτοιαν αμαρτίαν, προς ωφέλειαν εκείνου, εάν από άγνοιαν είναι πονηρός ή για την δικήν σου πάλιν ασφάλειαν, επειδή έσυ δεν αναμειγνύεσαι με τους πονηρούς και δεν απολαμβάνεις την κακίαν τους ή φαίνεται, κάνε έτσι.

Πάρε τον πρώτα ιδιαιτέρως (Ματθ. Ιή', 15) χωρίς να μεσολαβεί κανένας άλλος· και εξηγησέ του την αμαρτίαν του με ιλαράν διαθεσιν και εάν βέβαια τον πείσεις και τον αλλάξεις, διόρθωσες τον αδελφόν σου.

Εάν πάλι επιμένει εις τα ίδια περιφρονώντας την διδασκαλίαν σου, μήτε και σ’ αυτήν την περίπτωσιν να αδιαφορήσης,  αλλά παίρνοντας έναν ή δύο χρησίμους ανθρώπους και τέτοιους που πρόκειται να τους προσέξει, κάνε το, το ίδιον μαζί τους.

Αυτούς θα τους έχεις μάρτυρας μπροστά εις τον Θεόν και εις τους ανθρώπους, δια την ευσπλαχνίαν προς τον αδελφό σου.

Και εάν πάλιν επιμένει πεισματικά εις το πταίσμα του λέγε το εις την Εκκλησίαν. Εάν δε και εις την Εκκλησίαν παρακούσει, να είναι εις εσένα ως ο εθνικός και ο τελώνης.

 Ακοινώνητος μεν, αλλά και ελεούμενος.  Και εάν είναι άρχων, και εάν είναι ιδιώτης, και εάν είναι σοφός, και εάν είναι απαίδευτος, και εάν είναι λαϊκός, και εάν είναι μοναχός, και εάν είναι επίσκοπος.

Διότι πρέπει εσύ να αποφεύγεις, τους εμφανιζόμενους ως πρόβατα εξωτερικώς, εσωτερικά δε είναι λύκοι, και εάν δεν θέλουν να απομακρυνθούν από την πονηρίαν τους μετά από έναν τέτοιον έλεγχον, αλλά με υπόκρισιν φιλίας ή αρετής αρπάζουν και σκοτώνουν τας ψυχάς που τους πιστεύουν.

 Πρέπει να δείχνεις μια τέτοιαν φροντίδα όχι για τυχαίας αμαρτίας, ούτε για τυχαία πρόσωπα αλλά εκεί όπου μεγάλη είναι η ζημία και γι’ αυτόν που αμαρτάνει και για εκείνον που θεωρείται ότι κοινωνεί μαζί του από καλήν διάθεσιν και εθισμόν, και γεννιέται σκανδαλισμός για όσους τα βλέπουν και ανεμένεται η ανταμοιβή της προσπαθείας για την διόρθωσιν.

Παντού η καλή διάκρισις και η αγάπη προς τον αδελφόν ορίζει το απαραίτητον. Εάν έχεις την αρχικήν τάξιν άπλωσε εις όλους αυτήν την φροντίδαν σου και οδήγησε όλους εις την φρούρησιν των θείων νόμων και εάν είναι φανερή η αμαρτία, σωφρόνιζε με ζήλον χρησιμοποιώντας την εξουσίαν σου διότι ο Κύριος μας κατέστρεφε εις τον ναόν τα τραπέζια των κολλυβιστών.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΝΟΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΣ  (είς μ΄Κεφάλαια) Ι.Ησυχαστήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου - Κατουνάκια- Άγιο Όρος. σελ 116-119  

Ζαχαρίας Κεφ 11. Αλληγορία για τους δύο βοσκούς

 Αλληγορία για τους δύο βοσκούς

 Ο Κύριος ο Θεός μου, μου είπε: «Φρόντι­σε τα πρόβατα που είναι για σφάξιμο, που οι ιδιοκτήτες τους τα σφάζουν χωρίς να νιώ­θουν καμιά ενοχή. Τα πουλάνε και λένε: “δόξα το Θεώ, τα οικονομήσαμε!” Κι ούτε οι βοσκοί τους δεν τα λυπούνται».

Ο Κύριος λέει: «Ούτε κι εγώ θα λυπηθώ πια τους κατοίκους της γης. θα παραδώσω τον καθένα στην αυθαιρεσία του γείτονά του και του βασιλιά του. Ας καταστρέψουν τη γη οι βασιλιάδες εγώ δεν πρόκειται να γλιτώ­σω τους λαούς από την εξουσία τους».

Ανέλαβα, λοιπόν, τη φροντίδα των προ­βάτων που οι ζωέμποροι τα είχανε για σφάξι­μο. Πήρα δυο γκλίτσες: τη μία την ονόμασα, «καλοσύνη» και την άλλη «ομόνοια», και φρόντισα μ’ αυτές τα πρόβατα. Εξαφάνισα τους τρεις κακούς βοσκούς τους σ’ ένα μήνα. Βαρέθηκα όμως τα πρόβατα, γιατί αυ­τά αδιαφορούσαν για μένα. Τότε είπα: «Δε σας φροντίζω πια! Όποιο είναι να πεθάνει ας πεθάνει' όποιο θέλει να χαθεί ας χαθεί και τα υπόλοιπα ας φάει το ένα το άλλο». Μετά πήρα τη γκλίτσα μου την «καλοσύνη» και την έσπασα, για να ακυρώσω την ανακωχή που ο Κύριος είχε κάνει για χάρη του Ισραήλ με ό­λους τους λαούς. Έτσι διαλύθηκε η ανακω­χή εκείνη την ημέρα, και οι ζωέμποροι που με παρατηρούσαν κατάλαβαν ότι είχα ενερ­γήσει έτσι με εντολή του Κυρίου.

Τότε τους είπα: «Αν σας φαίνεται καλό, δώστε μου το μισθό μου' αν όμως όχι, κρα­τήστε τον». Μου μέτρησαν λοιπόν το μισθό μου, τριάντα αργύρια.

Και μου είπε ο Κύ­ριος: «Εύγε! Ρίξ’ τα στο χυτήριο τόσο με ε­κτίμησαν».

Πήγα λοιπόν στο ναό και πέταξα τα τριάντα αργύρια στον άνθρωπο που λιώ­νει στο χυτήριο το χρυσάφι και το ασήμι του ναού.

Μετά έσπασα και την άλλη γκλίτσα μου, την «ομόνοια», για να διαλύσω τον α­δερφικό δεσμό ανάμεσα στο λαό του Ιούδα και στο λαό του Ισραήλ

 Επίσης ο Κύριος μου είπε: «Προετοιμά­σου πάλι να υποδυθείς τώρα τον κακό βο­σκό.

Πράγματι, εγώ θ' αναδείξω έναν άλλο βοσκό στη χώρα. Αυτός το χαμένο πρόβατο δεν θα το φροντίζει, το παραπλανημένο δεν θα το αναζητεί, το τραυματισμένο δεν θα το γιατρεύει και το άρρωστο δεν θα το φροντί­ζει. θα σκίζει μάλιστα το δίχειλο νύχι τους, για να μην μπορούν να φύγουν και τα καλύ­τερα απ’ αυτά θα τα τρώει ο ίδιος. Αλίμονο στον άχρηστο αυτό βοσκό, που εγκαταλείπει το κοπάδι! Να του κοπεί το χέρι με το ξίφος και να του βγει το μάτι το δεξί! Το χέρι του να ξεραθεί τελείως και το μάτι του να σβή­σει!»