περὶ εὐοδίας προσευχή

 

37. Ἄλλη περὶ ἐυοδίας

 

Βῆμα νὰ κάμω ἀδύνατο, Χριστέ μου Βασιλιά μου,

δίχως ἐσέ, ποὺ ὅ,τι καλὸν εἶσαι γιὰ τοὺς θνητούς σου

κι ὀλόϊσιος ξετυλίγεσαι σ’ αὐτοὺς δρόμος πρὸς ὅλα.

Σέ σὲ ἀφημένος περπατῶ τὴ στράτα μου κι ὀδήγα

με ἄβλαβο κι ὅσα λαχταράει, ὅσα ἡ καρδια μου δῶσ’ μου.

Στὸ φτωχικὸ καλύβι μου φέρε με, Ἀφέντη, πίσω,

μέρα καὶ νύχτα ἀμπόδιστος ἐκεῖ νὰ σὲ ἱκετεύω.

ΛΖ΄. Ἄλλη περὶ εὐοδίας προσευχή. 

Οὐκ ἔστ’ οὐδὲ ποδὸς χωρὶς σέο ἴχνος ἀεῖραι,

Χριστὲ ἄναξ, ὃς πάντα πέλεις σοῖσιν μερόπεσσιν

Ἐσθλὰ, καὶ ἐν πάντεσσιν ὁδὸς ἰθεῖα τέτυξαι.

Σοὶ πίσυνος, καὶ τήνδε τέμνω τρίβον, ἀλλά με πέμποις

Ἀσκηθῆ, καὶ πάντα πόροις, ὅσ’ ἐέλδεται ἦτορ,

Καί με, Ἄναξ, παλίνορσον ἄγοις ἐπὶ δῶμα πενιχρὸν,

Ἔνθα σε νύκτα καὶ ἦμαρ ἐλεύθερος ἱλασκοίμην.

Αποδόσεις του Ιγνάτιου Σακαλή

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ

Ὁ Δεκάλογος τοῦ Μωυσῆ

Ὁ Δεκάλογος τοῦ Μωυσῆ

Κάποτε χάραξε ὁ Θεὸς τὶς δέκα προσταγές του

σὲ πλάκες πέτρινες μὰ σὺ γράψε τες στὴν καρδιά σου:

Δὲ θὰ γνωρίσεις ἄλλο Θεό, λάτρεψε ἕνα μονάχα.

Κούφιο μὴ στήσεις εἴδωλο καὶ δίχως πνοὴν εἰκόνα.

Μὴν ἀναφέρεις μάταια ποτὲ τὸ Θεὸ τὸ μέγα·

κάθε γιορτὴ σὺ φύλαγε λαμπρὴ ἢ συνηθισμένη·

εὐτυχισμένος, τοὺς γονιοὺς ἂν ἐκτιμᾶς ὡς πρέπει·

μακριὰ ἀπὸ φονικοῦ χεριοῦ τὴν ἁμαρτία, τὸ ξένο

κλινάρι κι ἀπὸ δολερὴ κλεψιὰ καὶ μαρτυρία

ψεύτικη· πάψε νὰ ποθεῖς τὸ ξένο καὶ σκοτώνει.

Αποδόσεις του Ιγνάτιου Σακαλή

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ

 

Αν κάποια εχθρική ενάντια στρατιωτική δύναμη μας συλλάβει για να μας σκοτώσει, θα είμαστε άραγε και εμείς ικανοί να πούμε: «Τώρα και εγώ δοξάζομαι και ο Θεός δοξάζεται δι’ εμού»;

 

84. Όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, οι αντιδράσεις του Χριστού σε ό,τι συμβαίνει γύρω Του μας εκπλήττουν. Τη στιγμή που ο Ιούδας πηγαίνει να Τον προδώσει, Εκείνος λέγει: «Νυν εδοξάσθη ο Υιός του Ανθρώπου». Σε κάθε Λειτουργία γιορτάζουμε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, την επαναλαμβάνουμε στη συνείδησή μας. Αν κάποια εχθρική ενάντια στρατιωτική δύναμη μας συλλάβει για να μας σκοτώσει, θα είμαστε άραγε και εμείς ικανοί να πούμε: «Τώρα και εγώ δοξάζομαι και ο Θεός δοξάζεται δι’ εμού»; Όλοι γνωρίζετε αυτή την ιστορία. Είναι το περιεχόμενο της καθημερινής μας ζωής. 

«Περί Πνεύματος και Ζωής», Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας,

Τέτοιοι άνθρωποι ζουν σε ένα είδος νυκτομαχίας και ψηλαφούν το σκοτάδι

ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ 

Ισαάκ του Σύρου 

Λόγος ΜΓ΄

Είναι ανώτερος ο κοσμικός που ταλαιπωρείται μαζί με τους κοσμικούς και κακοπαθεί στα βιοτικά από το μοναχό που κακοπαθεί στα βιοτικά και συζεί με τους κοσμικούς. Όποιος αναζητεί τον Θεό με θερμό ζήλο και με όλη την καρδιά του νύχτα και ημέρα και ξεριζώνει από αυτήν τις προσβολές που φυτεύονται από τον εχθρό είναι φοβερός στους δαίμονες και ποθητός το Θεό και τους αγγέλους του. Η νοητή χώρα του καθαρού στην ψυχή είναι μέσα του, ο ήλιος που λάμπει σε αυτόν είναι το φως της Αγίας Τριάδος, ο αέρας που αναπνέουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι το παράκλητο και Πανάγιο πνεύμα, οι συγκάθεδροι αυτού είναι οι άγιες και ασώματες φύσεις και η ζωή και η χαρά και η ευφροσύνη αυτού είναι ο Χριστός, το φως από το φως του Πατρός. 

Τέτοιος άνθρωπος ευφραίνεται πάντοτε με τη θεωρία της ψυχής του και θαυμάζει το κάλλος του εαυτού του και είναι εκατονταπλασίως φωτεινότερος από τη λαμπρότητα του ήλιου. 

Αυτή είναι η Ιερουσαλήμ και η Βασιλεία του Θεού η κρυμμένη μέσα μας κατά το λόγο του Κυρίου. Αυτή η χώρα είναι νεφέλη της Δόξας του Θεού στην οποία θα εισέλθουν μόνο οι καθαροί στην καρδιά για να ιδούν το πρόσωπο του Δεσπότη των και να καταυγάσουν στο νου τους από τις ακτίνες του φωτός του. 

Αντιθέτως ο θυμώδης, ο οργίλος, ο πλεονέκτης, ο γαστρίμαργος, ο συναναστρεφόμενος με τους κοσμικούς, εκείνους που θέλει να επιβάλει το δικό του θέλημα, ο οξύχολος ο γεμάτος πάθη· τέτοιοι άνθρωποι ζουν σε ένα είδος νυκτομαχίας και ψηλαφούν το σκοτάδι ευρισκόμενει έξω από τον τόπο της ζωής και του φωτός· διότι η χώρα εκείνη της ζωής έχει κληροδοτηθεί στους αγαθούς και ταπεινόφρονες που έχουν καθαρίσει τις καρδιές τους.

***

Κρείσσων κοσμικός ταλαιπωρών εν τοις κοσμικοίς και τοις βιωτικοίς κακοπαθών, μοναχού τοις βιωτικοίς κακοπαθούντος και τοις κοσμικοίς συνδιάγοντος. Φοβερός εστί τοις δαίμοσι και ποθητός τω Θεώ και τοις Άγγέλοις αυτού ο μετά θερμού ζήλου εκζητών εν τη καρδία αυτού τον Θεόν εν νυκτί και ημέρα και εκριζών άπ’ αυτής τάς προσβολάς τάς υπό του εχθρού φυομένας. Του καθαρού εν τη ψυχή η χώρα η νοητή ένδοθεν αυτού εστί, και ο ήλιος ο λάμπων εν αυτώ, το φως της αγίας Τριάδος υπάρχει, και ο αήρ, όν πνέουσιν οι οικήτορες αυτής, το παράκλητον και πανάγιον Πνεύμα εστίν, οι δε συγκάθεδροι αυτού, αι άγιαι και ασώματοι φύσεις. Και η ζωή και η χαρά και ή ευφροσύνη αυτών, ο Χριστός εστί, το εκ φωτός του Πατρός φώς. 

Ο τοιούτος και εν τη θεωρία της ψυχής αυτού εν πάση ώρα ευφραίνεται και εν τω κάλλει εαυτού θαυμάζει, τηλαυγεστέρω όντι εκατονταπλασίως της του ηλίου λαμπρότητος. 

Αύτη εστίν η Ιερουσαλήμ και του Θεού η βασιλεία, εντός ημών κεκρυμμένη, κατά το του Κυρίου λόγιον. Αύτη η χώρα, νεφέλη εστί της δόξης του Θεού, εις ην μόνοι οι καθαροί τη καρδία εισελεύσονται, του θεάσασθαι το πρόσωπον του ίδιου Δεσπότου και καταυγασθήναι τους νόας αυτών δια της ακτίνος του φωτός αυτού. 

Ο δε θυμώδης και ο οργίλος και ο φιλόδοξος και ο πλεονέκτης και ο γαστρίμαργος και ο κοσμικοίς συναναστρεφόμενος και ο το ίδιον θέλημα στήσαι θέλων και ο οξύχολος και ο παθών πλήρης, οι τοιούτοι ως εν νυκτομαχία διάγουσι και σκότος ψηλαφούσιν, έξωθεν όντες της χώρας της ζωής και του φωτός εκείνη γαρ η χώρα τοις αγαθοίς και ταπεινόφροσι και τοις καθαρίσασι τάς εαυτών καρδίας κεκλήρωται.

Πώς βρίσκω τον ήχο ενός τροπαρίου;

Πώς βρίσκω τον ήχο ενός τροπαρίου;

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ 

ΗΡΑΚΛΕΙΟ, 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012 

Πώς βρίσκω τον ήχο ενός τροπαρίου;

Μετά από μια ολόκληρη 40ετή θητεία στα ιερά αναλόγια και 30ετή στη διακονία της διδασκαλίας της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής, δεν μπορώ ακόμη να κατανοήσω πώς και γιατί «κυκλοφορεί» στα «ψαλτικά δρώμενα» η φράση: «θα πιάσω τον ήχο». Πώς και γιατί λέγεται: «θέλω να μάθω να βρίσκω τους ήχους». Πολλές φορές σκωπτικά απαντούσα : «Να τώρα είναι στον αέρα ένας ήχος, πιάστε τον!» Ή «κάτι κυκλοφορεί ανάμεσα μας, ψάξτε»!

Σήμερα με τη μεγάλη πείρα, που όπως ανέφερα απέκτησα, καθώς και από μια μεγάλη έρευνα που άρχισε αμέσως μετά την κυκλοφορία του πρώτου έργου μου «ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΨΑΛΛΩ ΠΡΑΚΤΙΚΑ», επίσης με τη συνεργασία όλων των μαθητών μου, αλλά και των 85 συγχορωδών μου, σας διαβεβαιώ ότι όλα αυτά είναι ουτοπία, ένας μύθος! Και εξηγούμαι: Όταν σας παρακαλέσω να τραγουδήσετε ένα τραγούδι ή να ψάλλετε ένα τροπάριο που ξέρετε καλά, θα ψάξετε να βρείτε τον ήχο ή ο,τιδήποτε άλλο ή θα ξεκινήσετε αμέσως χωρίς δισταγμό να το τραγουδάτε ή να το ψάλλετε; Τι συμβαίνει λοιπόν σ’ αυτή την περίπτωση; Επίσης ένα άλλο παράδειγμα καθαρά ψαλτικό: πώς ένας Ψάλτης μουσικός ή πρακτικός ψάλλει ένα προσόμοιο από το Μηναίο χωρίς μουσικά; Τι συμβαίνει, λοιπόν; «Ποιο είναι το συμπέρασμά σας;», θα ρωτήσετε. Έχω πει πολλές φορές ότι η μουσική, το τραγούδι, η ψαλτική είναι πρώτιστα θέμα ταλέντου, αγάπης, θέλησης και αφιέρωσης. Απλά, ποιος λαϊκός - δημοτικός τραγουδιστής, οργανοπαίχτης, συνθέτης είχε μουσικές γνώσεις; Έλεγαν οι περισσότεροι «εμείς εξ ακοής τραγουδάμε»! «Το ακούμε και το λέμε», έλεγε ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης. «Πώς παίζετε τόσο όμορφα;», ρώτησε τον Βασίλη Τσιτσάνη, «χωρίς να ξέρετε μουσική;» ένας μεγάλος συνθέτης της Δύσης. «Εγώ μιλώ με το μπουζούκι μου! Μ’ αγαπά και τ’ αγαπώ! Ό,τι του λέω κάνει! Έχω ένα καλώδιο αόρατο που συνδέει τα χέρια μου με τις χορδές του και με τη ψυχή μου»! Ο μεγάλος δάσκαλος της Κρητικής μουσικής Θανάσης Σκορδαλός ερωτηθείς από τον Σπύρο Περιστέρη, ποιο ωδείο έχει τελειώσει, απήντησε : «Το ωδείο του Σπηλίου». «Ποιο είναι το Σπήλι;», συνέχισε ο Περιστέρης. «Το χωριό μου», είπε ο Σκορδαλός. «Και έχει ωδείο το χωριό σας;» «Έχει τα γάργαρα νερά, τα ήθη και τα έθιμα, την παράδοσή του!» «Δηλαδή δεν ξέρετε να διαβάζετε νότες;» «Ζώ την Κρητική Παράδοση, αγαπώ την Κρήτη, είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός και από μικρό παιδί στο ψαλτήρι. Αυτό είναι το ωδείο μου»!

Θα μπορούσα να φέρω χιλιάδες παραδείγματα για να στηρίξω την πεποίθησή μου, το «πιστεύω» μου και μάλιστα πολλά ψαλτικά παραδείγματα, ότι «ο ήχος είναι άυλον, άοσμον και αόρατον» κατά την έκφραση του αειμνήστου άρχοντος Διδασκάλου του γένους ημών Κ. Πρίγγου. «Τότε πώς θα βρίσκω τους ήχους;», θα εξακολουθήσετε να με ρωτάτε. Η απάντηση μια και μοναδική (το ίδιο παράδειγμα χρησιμοποιώ και στους σπουδαστές της μουσικής μας): Έχετε δει ποτέ θεατρική ή κινηματογραφική παράσταση και να κρατούν οι ηθοποιοί τους ρόλους τους στα χέρια; «Όχι φυσικά», θα απαντήσετε. Τότε; Θα πρέπει απαραιτήτως να μάθει το ρόλο του απ’ έξω και ο υποβολέας απλά κρυμμένος θα τον βοηθά. Για μας τους μουσικούς, το μουσικό κείμενο είναι ο υποβολέας!

Όπως γράφω στο κεφάλαιο «περί μελέτης» της Βυζαντινής Μουσικής, δηλαδή τον τρόπο μελέτης, εκμάθησης και εν τέλει πρακτικής εξάσκησης, η ψαλτική τέχνη θέλει μελέτη, επιμονή και υπομονή.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 

(ένας πρακτικός τρόπος για να μάθουμε να ψάλουμε):

1) Στην αρχή μαθαίνω από στήθους (απ’ έξω κι ανακατωτά όπως λέγαμε στο σχολείο) τα κυριότερα προσόμοια. 

2) Μαθαίνω τα γνωστά τροπάρια :

Α΄ ήχος: «Σώσον Κύριε τον λαόν σου».

Β΄ ήχος: «Φώς ιλαρόν».

Γ΄ ήχος: «Την ωραιότητα», «Αι γενεαί πάσαι».

Δ΄ ήχος: «Ανοίξω το στόμα μου», «Η γέννησίς σου».

Πλ. Α΄ ήχος: «Χριστός ανέστη», «Η ζωή εν τάφω», «Ευλογητάρια».

Πλ. Β΄ ήχος: «Κύματι θαλάσσης», «…ον παίδες ευλογείτε», «Σήμερον κρεμάται»

Βαρύς ήχος: «Πλούσιοι επτώχευσαν», «Τις Θεός μέγας».

Πλ. Δ΄ ήχος: «Τη υπερμάχω», «ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών».

Θα σας βοηθήσουν σαν προετοιμασία στον ήχο που ετοιμάζεστε να ψάλετε και 

3) αρχίζω σιγά - σιγά, αλλά σταθερά και αταλάντευτα την εκμάθηση της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής από παραδοσιακό ΔΑΣΚΑΛΟ – ΨΑΛΤΗ. Παράλληλα συνεχώς και ακαταπαύστως, ακούω παραδοσιακούς ψάλτες (ακούω και όχι ψάλλω μαζί – σημαντικό να μάθουμε να ακούμε).

Αυτά «εν ολίγοις» είναι η απάντησή μου στο : «πώς θα πιάσω τον ήχο». Απλά, όπως ξεκινάς και τραγουδάς ένα τραγούδι ή μια ψαλμωδία που γνωρίζεις, δηλαδή έχει «μπει μέσα σου», έχει γίνει «κτήμα σου», το «ξέρεις», έτσι θα μάθεις και τα υπόλοιπα. Και μην ξεχνάς: η επανάληψη «μήτηρ μαθήσεως». Η συμβουλή μου και η προτροπή μου είναι αυτό που ο μεγάλος μουσικός της ιεράς ψαλμωδίας Μανουήλ έγραφε : 

«Ο θέλων μουσικήν μαθείν και θέλων επαινείσθαι, θέλει πολλάς υπομονάς, θέλει πολλάς ημέρας, θέλει καλόν σωφρονισμόν και φόβον του Κυρίου, τιμήν εις τον Διδάσκαλον, δουκάτα εις τας χείρας, τότε να μάθει ο μαθητής και τέλειος να γίνει»!

ΙΩΑΝΝΗΣ Χ. ΔΑΜΑΡΛΑΚΗΣ

ΑΡΧΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΨΑΛΤΗΡΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ – ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ – Φιλελλήνων και Φιλίας 1, – Τ.Κ. 71 307 – ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Τηλ. και Fax 2810.230.620 – 6977.412.081

Να προσέχεις τους Λογισμούς σου, και να μην σκέφτεσαι για κανέναν πώς είναι κακός!

68. Να προσέχεις τους Λογισμούς σου, και να μην σκέφτεσαι για κανέναν πώς είναι κακός, γιατί σε κάποια άλλη περίσταση μπορεί να δεις τον Ίδιο άνθρωπο πού τώρα σου φαίνεται κακός με τελείως διαφορετικό μάτι. Συνεπώς, μην ακο­λουθείς Λογισμούς πού σου παρουσιάζουν τα πράγματα όπως αυτοί θέλουν. Γιατί αν υπάρχει αγάπη, θα καλύψει και τα φταιξίματα των άλλων. Κι η απουσία της αγάπης προέρχεται από τον σκοτισμό της ψυχής. 

69. Οποίος δεν αγαπά τον γείτονα του και λέει πώς αγαπά τον Θεό βρίσκεται σε πλάνη, χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Τίποτε δεν εξοργίζει τόσο τον Θεό, τίποτε δεν τον ερεθίζει όσο ό μοναχός πού κάνει το κελί του δικαστήριο, όπου αυτός σαν δικαστής κάθεται και κατακρίνει τους συντρόφους του για τις ανεπάρκειες τους. Κι εντού­τοις θεωρεί τον εαυτό του ως μετανοούντα, και προσεύχεται λέγοντας, «όπως εγώ συγχώρησα, συγχώρησε με!». 

70. Αν αυτός πού κρίνει όσους τον αδικούν κα­ταδικάζεται από την δικαιοσύνη τού Θεού, τί θα συμβεί άραγε με εμάς, πού κρίνουμε από μακριά πράξεις πού δεν μάς βλάπτουν; Αν δεν μπορείς να βλέπεις τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες των άλλων, αν δεν τις αντέχει ό νους σου, φύγε και πήγαινε κάπου άλλου. Δεν είναι δυνατόν να θεω­ρήσεις τον κάθε άνθρωπο αγαθό αν δεν έχεις αποκτήσει την ησυχία. 

71. Να είσαι ειρηνικός και ταπεινός, ώστε όλοι να σε συμπονούν. Ανάλογα με τον προσανατολι­σμό της ενέργειας της καρδιάς προς το αγαθό ή προς τους πειρασμούς, βλέπουμε τις εξωτερικές περιστάσεις με διαφορετικό μάτι. Να μην κατηγο­ρείς ούτε να διορθώνεις κανέναν, να μην έχεις τέτοιου είδους οίστρο και ταραχή στην ψυχή σου. Γιατί όποιος βρίσκεται διαρκώς σε κατάσταση οίστρου και ταραχής εξαιτίας των συνανθρώπων του δεν μπορεί να αξιωθεί την πνευματική ειρή­νη, διά της οποίας ενεργοποιούνται θεωρίες της αγαθότητας τού Θεού για τους κόσμους. Ό οί­στρος αυτός οφείλεται στον μετεωρισμό της διά­νοιας, γεννάται δηλαδή όταν αφήνει κανείς την διάνοια να μετεωρίζεται, σαν πλοίο χωρίς κυβερ­νήτη, εξετάζοντας τις πράξεις των άλλων. 

72. Αυτός πού μετεωρίζεται και εξοργίζεται εξαιτίας των κακών πράξεων των ανθρώπων δεν μπορεί να νεκρωθεί για τον κόσμο τούτο. 

73. Η συνεχής αναστάτωση εξαιτίας τού τρό­που ζωής των άλλων ανθρώπων έχει ως αιτία την υπερηφάνεια ή την βλακεία. Εκτός από τις δύο αυτές αιτίες, δεν υπάρχει άλλος λόγος για να εξοργιστεί κανείς με τους συνανθρώπους του. Γιατί για να θεωρεί πώς είναι ικανός να οδηγήσει τον καθένα στην αλήθεια, είτε νομίζει πώς οι δι­κές του αμαρτίες είναι μικρότερες απ' όλων των άλλων ανθρώπων, ή πώς δεν έχει καμιά, είτε φαντάζεται πώς γίνεται φίλος τού Θεού μισών­τας τους αμαρτωλούς. Αυτή ή αντίληψη είναι εντελώς βλακώδης και ξένη προς Κάθε αληθινή γνώση τού θεού. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί πώς οι άγιοι σήκωναν στους ώμους τους κάθε μορφή θανάτου για λογαριασμό κακών ανθρώπων, μέχρι και φονιάδων, ώστε με την αγάπη να τους φέρουν στον δρόμο τού Θεού. 

74. Όσοι έχουν επίγνωση τού σκοπού του Θεού, και αξιώθηκαν να γνωρίσουν πλήρως το θέλημα Του, είναι έτοιμοι να πεθάνουν για χάρη των αμαρτωλών, σαν τον Υιό Του. 

Ισαάκ του Σύρου Ασκητικά 

Τόμος Β1, 

Λόγοι Α΄-Γ΄

Να κάνεις το εργοχειρο σου για τις ανάγκες σου, μάλλον όμως να το έχεις ως σύντροφο της ησυχίας σου.

Να κάνεις το εργόχειρο σου για τις ανάγκες σου, μάλλον όμως να το έχεις ως σύντροφο της ησυχίας σου.

Αββά Ισαάκ του Σύρου (ΛΔ 148)

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΙΤΩΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ξεκινάμε από την Βηθλεέμ (με πούλμαν) την αναχώρηση μας για την Λαύρα του Αγίου Χαρίτωνα η οποία βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Ιερουσαλήμ στην έρημο της Ιουδαίας στην κοιλάδα  του Nahal Prat ( Engl.  En Prat (En Fara) ), στα αραβικά Wadi Kelt ( Engl.  Wadi Qelt). Ο τόπος έρημος, έρημα και τα χρώματα ξεθωριασμένα, ώχρα ψημένη από τον ήλιο και όμπρα ωμή με το λευκό να σου επιτρέπει να παίξεις μαζί τους τόσο που το μάτι ξεμακραίνοντας τα βλέπει όλα κίτρινο λευκά. Και ανάμεσα τους μια μακρόσυρτη  γαλάζια πινελιά να διασχίζει την έρημο και τα χρώματα της. Κιτρινόλευκο και μπλε. Έτσι εξηγείτε αυτό το πράσινο χρώμα ανάμεσα τους στο οποίο πλησιάζοντα μπορείς να διακρίνει την Λαύρα του Αγίου Χαρίτωνα.

 

Η Λαύρα του αγίου Χαρίτωνα είναι η αρχαιότερη στην  Παλαιστίνη.

Κατά κυριολεξία «λαύ­ρα» σημαίνει στα Ελληνικά «δρόμος» ή «διάδρομος». Η λαύρα ήταν μια αποικία αναχωρητών, οι χωριστές τους καλύ­βες ή κελλιά σχημάτιζαν το «δρόμο» ή «διάδρομο». Αυτοί οι αναχωρητές σε μια λαύρα ζούσαν στην πράξη μια μισοέρημητική ζωή. Οι καλύβες τους ήταν συγκεντρωμένες γύρω από ένα κεντρικό κτίριο πού ονομάζονταν κοινόβιο πού ήταν κα­νονικά κοντά σε μια γειτονική Εκκλησία. Οι μοναχοί μιας λαύρας υπόκεινταν σ’ έναν πνευματικό πατέρα και συγκεν­τρώνονταν τα Σάββατα και τις Κυριακές για την κοινή τέλε­ση της λειτουργίας. Οι αρχαιότερες λαύρες ιδρύθηκαν στην Παλαιστίνη στις αρχές του τέταρτου αιώνα και εξακολούθησαν να ανθούν για αιώνες. Σε πρόσφατες εποχές ο όρος λαύρα αποδίδεται σε κοινοβιακές κοινότητες ιδιαίτερης σπουδαιότητας. Ή πρώτη λαύρα ιδρύθηκε από τον Άγ. Χαρίτωνα (περί τό 330) στη Φαράν, βορειοανατολικά της Ιερουσαλήμ. Ύστερα από αυτήν μια ολόκληρη σειρά από άλλες λαύρες ι­δρύθηκε στο δρόμο από τα Ιεροσόλυμα προς την Ιεριχώ, και κοντά στη Βηθλεέμ. 'Η λαύρα αντιπροσωπεύει ένα μεσά­ζοντα τύπο ζωής ανάμεσα στη ζωή του απομονωμένου ερημίτη και της πλήρως κοινοβιακής μοναστικής ζωής πού αναπτύχτηκε από τον Αγ. Παχώμιο.

(Γεωργίου Φλορόφσυ, Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί  και  Πνευματικοί  Πατέρες, εκδόσεις Π.ΠΟΥΡΝΑΡΑ σελ. 207 )

Η Λαύρα του αγίου Χαρίτωνα καταστράφηκε το 614 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της περσικής κατάκτησης και το αναπαλαιωμένο κτίριο το οποίο συναντάμε  σήμερα σε αυτή την τοποθεσία ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησιά της  Ρωσικής διασποράς.  Η  μονή είναι ανοιχτεί για τους προσκυνητές από Δευτ-Σάβ από της 8:00-11:00 π.μ. και 1:00-3:00 μ.μ.

Ο τάφος του αγίου Χαρίτωνα 

βρίσκεται εντός της μονής. 

Στην τοποθεσία αυτή σώζονται τα ερείπια παλαιού ναού και μπορεί να διακρίνει κάποιος στο χώμα κομμάτια από το ψηφιδωτό που κοσμούσε το πάτωμα.

το ψηφιδωτό που κοσμούσε το πάτωμα. 

Εκτός από τον τάφο του Αγίου Χαρίτωνα στο μοναστήρι υπάρχουν δύο ναοί. Ο πρώτος και αρχαιότερος είναι αφιερωμένος στον άγιο Χαρίτωνα και βρίσκεται ψηλά μέσα στους βράχους. Για να φθάσεις σε αυτό χρειάζεται να ανέβεις μια σιδερένια σκάλα η οποία οδηγεί μπροστά στην είσοδο του ναού. 

Το σπήλαιο είναι μεγάλο αλλά χαμηλό τόσο που αν θυμάμαι καλά με τα χέρια σου υψωμένα ακουμπάς το επάνω μέρος του σπηλαίου το οποίο είναι μαυρισμένο από φωτιά ή από την κάπνα από τα κεριά και το θυμίαμα. 

Ο δεύτερος ναός βρίσκεται κάτω δίπλα στον τάφο του αγίου Χαρίτωνα και είναι καινούργιος.

Οι φωτογραφίες είναι από το προσκύνημα που κάναμε

με την ενορία του Αγίου Φιλίππου Θησείου τον Αύγουστο του 2012μ.Χ

ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ Ο ΝΟΥΣ

  ΣΕ 

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ 

Ο ΝΟΥΣ

-1-

Ν' ΑΣΦΑΛΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ 

ΕΠΡΕΠΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ

ΑΠ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ

ΠΟΥ ΕΤΣΙ ΥΠΟΥΛΑ ΘΕΛΗΣΕ

ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΧΑΣΕΙ.

-ΕΤΣΙ ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΣ;

-ΤΡΕΧΩ

ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ

ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ ΤΑ ΔΙΕΣΤΩΤΑ

ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΛΑΜΕΣ ΤΟΥ

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ  

ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ 

ΤΡΙΑΔΟΣ 

ΕΙΜΕΘΑ ΤΕΚΝΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΚΥΡΙΟΥ

 

Ι’ 

ΕΙΜΕΘΑ ΤΕΚΝΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΚΥΡΙΟΥ

Εκ της γης εποίησεν ο Κύριος τον άνθρωπον, αλλ’ αγαπά ημάς ως γνήσια τέκνα Αυτού και μετά πόθου αναμένει ημάς προς Αυτόν. Μέχρι τοιούτου σημείου ηγάπησεν ημάς ο Κύριος, ώστε εσαρκώθη χάριν ημών και έχυσεν υπέρ ημών το Αίμα Αυτού και δι’ Αυτού επότισεν ημάς και έδωκεν εις ημάς το πάντιμον Σώμα Αυτού. ούτως εγενόμεθα τέκνα Αυτού εκ της Σαρκός και του Αίματος Αυτού, καθ’ ομοίωσιν του Κυρίου εν σαρκί, καθώς τα κατά σάρκα τέκνα είναι όμοια προς τον πατέρα αυτών, και τούτο ανεξαρτήτως ηλικίας. Και το Πνεύμα του Θεού μαρτυρεί εις το πνεύμα ημών ότι θα είμεθα αιωνίως μετ’ Αυτού. 

Ο Κύριος ουδέποτε παύει να καλή ημάς προς Εαυτόν. «Δεύτε προς Με, καγώ αναπαύσω υμάς». Τρέφει ημάς δια του τιμίου Σώματος και Αίματος Αυτού. παιδαγωγεί ημάς ελεημόνως δια του λόγου Αυτού και του Αγίου Πνεύματος. Απεκάλυψεν εις ημάς μυστήρια. Ζη εντός ημών και εν τοις μυστηρίοις της Εκκλησίας και οδηγεί ημάς εκεί όπου θα θεωρώμεν την δόξαν Αυτού. Αλλ’ έκαστος θα θεωρή την δόξαν αυτήν κατά το μέτρον της αγάπης αυτού. Όστις πλείον αγαπά, ούτος ισχυρότερον επιποθεί όπως είναι μετά του Ηγαπημένου Κυρίου, και δια τούτο έρχεται εγγύτερον προς Αυτόν. Όστις ολίγον αγαπά, ούτος ολίγον και επιθυμεί. Όστις δε δεν αγαπά, ούτος ούτε επιθυμεί, και δεν αγωνίζεται ίνα ίδη τον Κύριον, και θα μένη αιωνίως εν τη σκοτία. 

Μέχρι δακρύων λυπούμαι τους ανθρώπους, οίτινες δεν γνωρίζουν τον Θεόν και τα ελέη Αυτού. Εις ημάς δε ο Κύριος εφανέρωσεν Εαυτόν Πνεύματι Αγίω και ημείς ζώμεν εν τω φωτί των αγίων Αυτού εντολών. 

Έργον θαυμαστόν! Η χάρις έδωκεν εις εμέ να γνωρίσω ότι πάντες οι αγαπώντες τον Θεόν και φυλάσσοντες τας εντολάς Αυτού είναι πεπληρωμένοι φωτός και ομοιάζουν προς τον Κύριον. Οι εναντιούμενοι όμως εις τον Θεόν είναι πεπληρωμένοι σκότους και ομοιάζουν προς τον εχθρόν. 

Και τούτο είναι φυσικόν. Ο Κύριος είναι Φως και φωτίζει τους δούλους Αυτού, οι δε υπηρέται του εχθρού εξ αυτού προσλαμβάνουν το σκότος. 

Εγνώριζον έν παιδίον. Η όψις αυτού ήτο αγγελική· ταπεινή, σεμνή, πραεία· πρόσωπον λευκόν και ρόδινον· όμματα φωτεινά, κυανά, αγαθά και ήρεμα. Μετά τινα έτη ήρχισε να ζη ασώτως και απώλεσε την χάριν του Θεού. Και εις ηλικίαν τριάκοντα περίπου ετών ωμοίαζε προς άνθρωπον και προς δαίμονα, προς θηρίον και προς ληστήν, και όλη η όψις αυτού ήτο απαισία και φοβερά. 

Εγνώριζον προσέτι κόρην τινά πολύ ωραίαν, έχουσαν πρόσωπον φωτεινόν και ευχάριστον, ώστε πολλοί εφθόνουν το κάλλος αυτής, αλλά δι’ αμαρτωλού βίου απώλεσε αύτη την χάριν και απέβη θέαμα βδελυρόν. 

Είδον όμως και το εναντίον, ήτοι ανθρώπους εισερχομένους εις την Μονήν έχοντας πρόσωπον παραμεμορφωμένον εκ της αμαρτίας και των παθών, αλλά δια της μετανοίας και του ευσεβούς βίου ήλλαξαν και εγένοντο ωραίοι εις την όψιν. 

Ωσαύτως εν τω Παλαιώ Ρωσικώ ο Κύριος έδωκεν  εις εμέ να ίδω κατά την ώραν της εξομολογήσεως τον Πνευματικόν όμοιον προς τον Χριστόν. Ούτος ίστατο αστράπτων κατά θαυμάσιον τρόπον και, αν και ήτο κατάλευκος γέρων, το πρόσωπον αυτού ήτο λαμπρόν και νεανικόν. Κατά τον ίδιον τρόπον είδον επίσκοπον τινα την ώραν της Θείας Λειτουργίας. Είδον εισέτι τον πατέρα Ιωάννην της Κρονστάνδης, όστις, καίτοι εκ φύσεως ήτο κατά την όψιν συνήθης άνθρωπος, εν τούτοις εκ της χάριτος του Θεού το πρόσωπον αυτού ήτο εύμορφον ως αγγέλου, και επεθύμει τις να βλέπη αυτόν. 

Ούτως η αμαρτία παραμορφοί τον άνθρωπον, ενώ η χάρις κατακοσμεί αυτόν. 

Ο άνθρωπος ελήφθη εκ της γης, αλλ’ ο Θεός ούτως ηγάπησεν αυτόν, ώστε εκάλλυνεν αυτόν δια της χάριτος Αυτού, και ο άνθρωπος εγένετο όμοιος προς τον Κύριον. 

Λυπούμαι πολύ, διότι ελάχιστοι γνωρίζουν αυτό, και τούτο εξ αιτίας της υπερηφανίας. Εάν όμως εταπεινούμεθα, τότε ο Κύριος θα απεκάλυπτεν εις ημάς το μυστήριον τούτο, διότι Αυτός πολύ αγαπά ημάς. 

Ο Κύριος είπεν εις τους Αποστόλους: «Παιδία, μη τι προσφάγιον έχετε;» (Ιωάν. κα’ 5). Οποίαν αγάπην δηλούν οι λόγοι ούτοι! Και ο Κύριος ουχί μόνον τους Αποστόλους, αλλά και πάντας ημάς αγαπά μετά της αυτής αγάπης. 

Ότε είπον εις τον Κύριον «ιδού η μήτηρ Σου και οι αδελφοί Σου ήλθον, ίνα Σε ίδουν», Αυτός απεκρίθη: «Όστις ποιεί το θέλημα του Θεού, ούτος είναι η μήτηρ και η αδελφή και ο αδελφός Μου» (πρβλ. Ματθ. ιβ’ 47-50). 

Πολλοί άνθρωποι σήμερον λέγουν ότι Θεός δεν υπάρχει. Ομιλούν ούτω, διότι εν τη καρδία αυτών ζη υπερήφανον πνεύμα, όπερ υποβάλλει εις αυτούς ψεύδος κατά της Αληθείας και της Εκκλησίας του Θεού. Νομίζουν ότι είναι σοφοί, αλλ’ ουδόλως εν τη πραγματικότητι αντιλαμβάνονται ότι τοιούτοι λογισμοί δεν είναι εξ αυτών, αλλά προέρχονται εκ του εχθρού· εάν τις όμως δεχθή αυτούς εν τη καρδία αυτού και αγαπήση αυτούς, καθίσταται συγγενής του πονηρού πνεύματος. Και είθε να μη επιτρέψη ο Θεός να αποθάνη τις εν τοιαύτη καταστάσει.΄ 

Εν τη καρδία δε των αγίων ζη η χάρις του Αγίου Πνεύματος, ήτις ποιεί αυτούς συγγενείς του Θεού, και ούτοι αισθάνονται εμφανώς ότι είναι πνευματικά τέκνα του Ουρανίου Πατρός, και δια τούτο λέγουν: «Πάτερ ημών» (βλ. Ρωμ. η’ 15-16· Γαλ. δ’ 6-7). 

Η ψυχή επί τοις λόγοις τούτοις χαίρει και αγάλλεται. Γνωρίζει δια Πνεύματος Αγίου ότι ο Κύριος είναι Πατήρ ημών. Αν και επλάσθημεν εκ της γης, όμως το Πνεύμα το Άγιον ζη εντός ημών και ποιεί ημάς ομοίους προς τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, καθώς τα τέκνα ομοιάζουν προς τον πατέρα αυτών. 

Ο άνθρωπος επλάσθη εκ της γης· τί αγαθόν δύναται να υπάρχη εν αυτώ; 

Αλλ’ ιδού το έλεος του Θεού εκάλλυνε τον άνθρωπον δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και ούτος εγένετο όμοιος προς τον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού. 

Μέγα το μυστήριον τούτο, μέγα και το έλεος του Θεού προς τον άνθρωπον. 

Εάν εγνώριζον πάντες οι λαοί της γης οπόσον αγαπά ο Κύριος τον άνθρωπον, τότε θα ηγάπων τον Χριστόν και την κατά Χριστόν ταπείνωσιν και θα επόθουν να εξομοιωθούν κατά πάντα προς Αυτόν. Εις μόνον τον άνθρωπον τούτο είναι αδύνατον. Ο πεσών άνθρωπος δια της μετανοίας καθαίρεται και περιβάλλεται την χάριν του Αγίου Πνεύματος, και τότε γίνεται κατά πάντα όμοιος τω Κυρίω. 

Τοσούτον μέγα είναι το έλεος του Κυρίου προς ημάς! 

Ευχαριστούμεν Σοι, Κύριε, διότι Συ έδωκας επί γης το Πνεύμα το Άγιον και Αυτό δίδει εις την ψυχήν γνώσιν περί πραγμάτων, άτινα αύτη ουδέποτε προσεδόκα να γνωρίση. 

Το Πνεύμα το Άγιον διδάσκει ημάς την ταπείνωσιν του Χριστού, ίνα η ψυχή πάντοτε φέρη εν αυτή την χάριν του Θεού, ήτις ευφραίνει την ψυχήν· ταυτοχρόνως όμως ο Κύριος δίδει εις την ψυχήν την λύπην δια τον λαόν και προσευχήν μετά δακρύων, ίνα πάντες οι λαοί γνωρίσουν τον Κύριον και ηδυνθούν εκ της αγάπης Αυτού. 

Όστις εγνώρισε δια του Αγίου Πνεύματος την αγάπην του Θεού, ούτος δεν έχει ανάπαυσιν ούτε ημέραν ούτε νύκτα και, αν και αποκάμη το σώμα και πίπτη εις την κλίνην, όμως και επ’ αυτής ακάματος η ψυχή δεν παύει να έλκηται δι’ όλης της δυνάμεως προς τον Θεόν, τον Πατέρα αυτής. Ο Κύριος εποίησεν ημάς συγγενείς Αυτού. «Καθώς Συ, Πάτερ, εν Εμοί καγώ εν Σοι, ίνα και αυτοί εν Ημίν έν ώσιν» (Ιωάν. ιζ’ 21). 

Ούτως ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος ποιεί εξ ημών μίαν οικογένειαν μετά του Θεού Πατρός.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

Περί των βαθμών της αγάπης του Θεού.

 

Περί των βαθμών της αγάπης του Θεού.

Θέλω να είπω ολίγους λόγους, όσον φωτίση εμέ η χάρις του Θεού, περί των βαθμών της αγάπης του Θεού.

Όταν ο άνθρωπος φοβήται να λυπήση τον Θεόν δια τινος αμαρτήματος, τούτο είναι ο πρώτος βαθμός. Εκείνος, όστις έχει τον νουν καθαρόν από των λογισμών, έφθασε τον δεύτερον βαθμόν αγάπης, μείζονος της πρώτης. Ο τρίτος, έτι ανώτερος, είναι, όταν έχη τις την χάριν αισθητώς εν τη ψυχή. Όστις δε έχει την χάριν του Αγίου Πνεύματος και εν τη ψυχή και εν τω σώματι, έχει την τελείαν αγάπην. Και εάν τις φυλάξη την χάριν αυτήν, εκείνου τα λείψανα θα αγιασθούν, όπως των αγίων μαρτύρων ή των προφητών ή των οσίων και των άλλων μεγάλων αγίων.

Όστις διαμένει εν τω μέτρω τούτω, ούτος δεν δελεάζεται εκ της αγάπης της νεάνιδος, εκ της οποίας θέλγεται όλος ο κόσμος, επειδή η γλυκύτης της θείας αγάπης αρπάζει τον νουν από παντός γηΐνου. Η χάρις του Αγίου Πνεύματος έλκει την ψυχήν, ίνα αγαπά τον Κύριον δι’ όλου του είναι του ανθρώπου, και εν τούτω τω πληρώματι της θείας αγάπης η ψυχή γίνεται εκτός κόσμου, καίτοι ζη επί της γης.

Δια την υπεροψίαν όμως του νοός ημών δεν δυνάμεθα να διαμένωμεν ακλόνητοι εν τη χάριτι ταύτη, και απομακρύνεται αύτη από της ψυχής. Τότε αγωνιά η ψυχή και αναζητεί πάλιν αυτήν και θρηνεί και οδύρεται και επικαλείται τον Κύριον:

«Θεέ Ελεήμον, Συ βλέπεις πόσον περίλυπος είναι η ψυχή μου και πόσον Σε ποθεί».

Επί γης δεν υπάρχει άνθρωπος τοσούτον πράος και αξιαγάπητος, όσον είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Εν Αυτώ η χαρά και η ευφροσύνη ημών. Ας αγαπήσωμεν Αυτόν, και Αυτός θα εισαγάγη ημάς εις την Βασιλείαν, όπου θα βλέπωμεν την δόξαν Αυτού.

Θ’ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ 

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή

Τιμίου Προδρόμου

Έσσεξ Αγγλίας

Εν τω Θεώ διαμονή...

 

Την ουσίαν της «ιεράς ησυχίας» έβλεπεν ο Γέρων ουχί εις τον εγκλεισμόν, ουδέ εις την προς την έρημον αναχώρησιν αλλ’ εις την διηνεκή εν τω Θεώ διαμονήν. Λόγω της μεγάλης σπουδαιότητος του ζητήματος δέον όπως παρατείνωμεν ολίγον την έκθεσιν. 

Έλεγεν ο Γέρων ότι και η έγκλειστος ζωή και η απομάκρυνσις εις την έρημον καθ’ εαυτήν ουδέν έτερον είναι, ει μη βοηθητικά μέσα και ουδόλως σκοπός. Δύνανται  να συντελέσουν εις την μείωσιν των εξωτερικών εντυπώσεων και επιδράσεων και εις την απομάκρυνσιν από της βιοτικής ταραχής, ούτω δε να ευνοήσουν την καθαράν προσευχήν, αλλά μόνον εις την περίπτωσιν κατά την οποίαν αύτη η απομάκρυνσις εγένετο κατ’ ευδοκίαν Θεού, και ουχί κατά το ίδιον θέλημα προς αναζήτησιν ανωτέρας δήθεν ζωής. Αλλέως, και ο εγκλεισμός και η έρημος και πάσα άλλη άσκησις μένουν άκαρποι, διότι η ουσία της ζωής ημών δεν έγκειται εις την αυτόβουλον άσκησιν, αλλ’ εις την υπακοήν του θελήματος του Θεού. 

Πολλοί νομίζουν ότι ο υψηλότερος τρόπος ζωής είναι η ησυχία εν τη ερήμω, άλλοι θεωρούν ως τοιούτον τον εγκλεισμόν, τινές προτιμούν την δια Χριστόν «μωρίαν», άλλοι πάλιν την ποιμαντικήν διακονίαν ή το επιστημονικο-θεολογικόν έργον κ.τ.λ. Ο Γέρων εθεώρει ότι ουδέν των ειδών τούτων της ασκήσεως συνιστά καθ’ εαυτό τον υψηλότερον τρόπον πνευματικής ζωής, αλλ’ έκαστον είδος εξ αυτών δύναται να αποβή τοιούτος τρόπος δι’ εκείνο ή το άλλο πρόσωπον, εάν συμφωνή προς το θέλημα του Θεού περί του δοθέντος προσώπου. Το θέλημα δε του Θεού δι’ έκαστον άνθρωπον δύναται να είναι διάφορον. 

Αλλ’ οιονδήποτε ήθελεν είναι το θέλημα του Θεού δι’ έκαστον άνθρωπον, όσον αφορά εις εκείνον ή τον άλλον τρόπον ασκήσεως ή τον τόπον ή την μορφήν λειτουργήματος, εις πάσας τας περιπτώσεις μένει υποχρεωτική η εκζήτησις της καθαράς προσευχής. 

Καθαράν προσευχήν ο Γέρων εθεώρει εκείνην, ήτις προσφέρεται μετά κατανύξεως, ίδιον της οποίας είναι ότι και η καρδία και ο νους ζουν εν συμφωνία τας λέξεις της προφερομένης προσευχής, απηλλαγμένης παντός ξένου προς αυτήν στοιχείου. Τούτο το είδος προσευχής είναι κατά το μάλλον και ήττον γνωστόν εις πλείστους πιστούς, εις σπανίας όμως περιπτώσεις οδηγεί εις την τελείαν προσευχήν. 

Άλλο είδος καθαράς προσευχής είναι εκείνο, κατά το οποίον ο νους μένει έγκλειστος εν τη καρδία και εκεί, εκτός σκέψεων και εικόνων, μελετά εν τη μνήμη το Όνομα του Θεού. Η προσευχή αύτη συνδέεται μετά συνεχούς αγώνος· είναι ενέργεια εξαρτωμένη εν μέρει εκ της προαιρέσεως του ανθρώπου· είναι έργον, εργασία ασκητική. Πάντα όσα ελέχθησαν ανωτέρω περί του θαυμαστού τούτου τρόπου της νοεράς προσευχής -ότι δίδει την δυνατότητα να ίδη τις τον λογισμόν, πριν ή ούτος εισέλθη εις την καρδίαν, ή συμβατικώς εκφραζόμενοι, να ελέγχη τα βάθη του υποσυνειδήτου, να ελευθερούται εκ της ταραχής, εις την οποίαν κρατείται ο άνθρωπος εξ αιτίας της συνεχούς εμφανίσεως παντοειδών επιδράσεων εκ της σκοτεινής περιοχής του υποσυνειδήτου, ορθότερον της βαθείας αβύσσου της αμαρτωλού κοσμικής ζωής- συνιστούν την αρνητικήν μάλλον άποψιν της εργασίας αυτής. Η θετική άποψις υπερβαίνει πάσαν ανθρωπίνην ιδέαν. 

Ο Θεός Φως εστιν απρόσιτον. Η ύπαρξις Αυτού είναι υπεράνω πάσης εικόνος, ουχί μόνον υλικής αλλά και νοητής. Δια τούτο, εν όσω ο νους του ανθρώπου ασχολείται περί την διανόησιν, τας λέξεις, τας εννοίας, τας εικόνας, δεν επιτυγχάνει την τελειότητα της προσευχής. 

Η κτιστή ανθρωπίνη υπόστασις παρισταμένη ενώπιον του Υποστατικού Θεού, ο κτιστός ανθρώπινος νους παριστάμενος «Νοΐ τω Πρώτω», τότε μόνον φθάνει την αληθώς καθαράν και τελείαν προσευχήν, όταν εξ αγάπης προς τον Θεόν εγκαταλείπη οπίσω αυτού παν κτίσμα, ή, ως ηγάπα να λέγη ο Γέρων, όταν επιλανθάνηται τελείως του κόσμου και του ιδίου σώματος, ούτως ώστε να μη γνωρίζη πλέον ο άνθρωπος εάν είναι εν σώματι ή εκτός του σώματος κατά την ώραν της προσευχής. 

Τοιαύτη κυρίως ειπείν καθαρά προσευχή είναι σπάνιον δώρον του Θεού. Ουδόλως εξαρτάται εκ της ανθρωπίνης μόνον προσπαθείας, αλλ’ έρχεται δύναμις Θεού και μετά τινος ακαταλήπτου πραότητος και ανεκλαλήτου τρυφερότητος μεταφέρει τον άνθρωπον εις τον κόσμον του Θείου φωτός, ή, ίνα είπωμεν καλύτερον, εμφανίζεται το Θείον φως και εν αγάπη περιπτύσσεται τον όλον άνθρωπον, ούτως ώστε αυτός ουδέν πλέον δύναται να ενθυμηθή, ουδέν να σκεφθή.  

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΣΙΛΟΥΑΝΟΝ ΤΟΝ ΑΘΩΝΙΤΗΝ

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ 

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ

ΣΙΛΟΥΑΝΟΝ ΤΟΝ ΑΘΩΝΙΤΗΝ

«Χαροποίησον,   Κύριε,   διὰ  τῆς   ἐλεύσεως  τοῦ Πνεύματός Σου τοῦ Ἁγίου πᾶσαν ψυχὴν θλιβομένην».

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, 

τὸ Κύριε εἰσάκουσον, Θεὸς Κύριος 

καὶ τὸ Τροπάριον.

Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθείς.

Ὁ νοῦν κρατήσας εἰς κατώτατα ᾍδου, καὶ ἀνελθὼν τῇ ταπεινώσει εἰς ὕψος, θεωριῶν τῇ Χάριτι σεπτὲ Σιλουανέ, δέχου τοὺς προστρέχοντας, πατρικαῖς σου πρεσβείαις, δίδου πεῖραν Πνεύματος, λογισμὸν μετανοίας, ὅπως τῇ γνώσει Πάτερ τοῦ Θεοῦ, ἀξιωθῶμεν, τῆς ἄνω συστάσεως.

Δόξα, τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον,

Οὐ σιωπήσομεν...

Ό Ν' ψαλμὸς καὶ εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχὶς·

«Διψητικῶς ἀξίωσον, ζητεῖν Θεόν, ὦ Πάτερ.

Ἀ(θανάσιος)».

ᾨδὴ α'. Ἦχὸς πλ. δ'. Ὑγρὰν διοδεύσας.

Διψῶντες τὴν Χάριν τοῦ Ἰησοῦ, προστρέχομεν πίστει, σοί, ὦ Πάτερ Σιλουανέ, πρεσβείαις ἁγίαις σου χορήγει, τάς δωρεὰς καὶ ἡμῖν Θείου Πνεύματος.

Ἱλέωσαι Πάτερ τὸν ἀγαθόν, Δεσπότην καὶ δίδου, τῆς εἰρήνης ἐγκαινισμόν, καρδίαις ζητούσαις τὴν γαλήνην, ἥν περ παρέχει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Ψυχὰς ἀποκάθαρον τῶν παθῶν, τρισόλβιε Πάτερ, καὶ οἰκίας φωτολαμπεῖς, ἀνάδειξον ταύτας Παρακλήτου, ὡς τὴν ψυχήν σου τελείως ἐκάθηρας.

Θεοτοκίον.

Ἣν ἔσχες ταπείνωσιν ἀληθῆ, Παρθένε παράσχου, σοῖς οἰκέταις ἐγκατοικεῖν, γενέσθαι δὲ πάντας κατὰ χάριν, τοῦ γλυκυτάτου Υἱοῦ σου σκηνώματα.

ᾨδὴ γ'. Οὐρανίας ἁψῖδος.

Τὴν σφοδράν σου ἀγάπην, πρὸς τὸν Θεὸν ἔδειξας, διὰ μετανοίας ἀρίστης, μακαριώτατε, ὅρον σου θέμενος, μὴ προσβαλεῖν Τούτῳ ἔτι, ἑκουσίῳ πταίσματι ἢ παραπτώματι.

Ἰησοῦ ἐπικλήσει, τῇ ζωηρᾷ σέσωσαι, ὅτε ὁ λυττώτων σοι κύων, Πάτερ προσήγγισε, διό με λύτρωσαι, ἐκ τοῦ κυνὸς διαβόλου, προσευχὴν διδάσκων μοι τὴν ἀδιάλειπτον.

Κεκμηκότα με Πάτερ, ἐκ πονηρῶν πράξεων, στῆσον καὶ ἀνόρθωσον πάλιν τῇ μεσιτείᾳ σου, σὺ γὰρ φιλάνθρωπα, ἐκ δωρεᾶς ἔχεις σπλάγχνα, ἅπερ μοι ἐπίδειξαι, ἵνα δοξάζω σε.

Θεοτοκίον.

Ὡς τὸν ὄφιν Παρθένε, τὸν πονηρὸν ἤλασας, ἀπὸ Συμεὼν ἐνυπνίῳ, πάντοτε δίωκε, ἀπὸ καρδίας μου, τάς ἀκαθάρτους ἐννοίας, σκεῦος  καθαρώτατον, ἀποδεικνῦσα με.

Διάσωσον, Σιλουανὲ σαῖς πρεσβείαις τοὺς σοὺς ἱκέτας,  ἀπὸ  παντοίων  ἐπηρειῶν πονηρῶν, καὶ φύλαττε αὐτούς, ἐν τῇ Χάριτι τοῦ Κυρίου.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

 

Αἴτησις ὑπὸ τοῦ Ἱερέως καὶ τὸ κάθισμα.

Ἦχος β'. Πρεσβεία θερμή.

Πρεσβείας τὰς σάς, πλουτοῦντες Παμμακάριστε, κινδύνων ἀεί, λυτρούμεθα οἱ δοῦλοί σου, καὶ Θεὸν γνωρίζοντες, διὰ Χάριτος Ὁσιώτατε, Σιλουανὲ ἐκ ψυχῆς, τὸν ὕμνον σοι ἀναπέμπομεν.

ᾨδὴ δ'. Εἰσακήκοα Κύριε.

Σταθερὰν ὡς ἐπέδειξας, ἔφεσίν σου Πάτερ ἀφιερώσεως, οὕτω πάντοτε τὸν δοῦλόν σου, πολιτεύεσθαι Θεῷ ἀξίωσον.

ᾍδου Πάτερ ἐκύκλωσαν, φλόγες τὴν καρδίαν μετανοοῦσάν σου,  ὧν  με λύτρωσαι τὸν τάλανα, δροσισμὸν παρέχων Χάριτος.

Ξένὸς γέγονας Ὅσιε, τὸν σταυρὸν ἀράμενος  θείου Σχήματος, τὸν Χριστὸν οἰκεῖον ἔχων σοι, ᾯ με παρρησίᾳ σου οἰκείωσον.

Θεοτοκίον.

Ἱερὸν ὡς ἀνάθημα, δέδεξαι Παρθένε ἐν θείῳ Ἄθωνι, τὸν σὸν δοῦλον κατασκέπουσα, μητρικῇ σου σκέπῃ, ᾗ με σκέπασον.

ᾨδὴ ε'.  Φώτισον ἡμᾶς.

Ὤφθη σοι Χριστός, τῷ πολέμῳ ἀτονήσαντι, καὶ ψυχῆς ἠλλοίωσε ἰσχύν, Ὃν ἀτονοῦντι, ἀντιλήπτορα παράσχου μοι.

Σῶμα καὶ ψυχή, εἰληφότα θείαν ὅρασιν, ἀνενεώθησάν σου Πάτερ εὐθύς, κἀμοῦ κραυγάζω, ἀνανεούσθω ἔσω ἄνθρωπος.

Ὄμμα νοερόν, ὥσπερ Ἄγγελος ἐτήρησας, ἐν ἀγρυπνίαις ἐκτηκόμενος, ἐν νήψει Πάτερ, διό με νήφειν καταξίωσον.

Θεοτοκίον.

Νέωσον τὸν νοῦν, καὶ καρδίαν μου Θεόνυμφε, ἐγκατασπείρουσα τὸ σπέρμα εὐχῆς, ὡς εὐχομένῳ, τῷ Ὁσίῳ ξένως ἔσπειρας.

ᾨδὴ στ'. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.

Ζωήν σου, τοὺς ἀδελφοὺς οἰόμενος, δι' ὧν εὕρισκες Θεὸν τὸν Πατέρα, Σιλουανέ, διηκόνεις προθύμως, αὐτοῖς τὴν Χάριν λαμβάνων τοῦ Πνεύματος, διὸ κἀμὲ παρακαλῶ, βλέπειν πάντας ὡς σὺ καταξίωσον.

Ἠλόγησας, τῆς φθαρτῆς σου φύσεως, καὶ ἀγῶνας ὑπὲρ μέτρον ἐτέλεις, φόβον ἐν νῷ, ἔχων μήπως ἐκπέσῃς, τῆς Ἰησοῦ ἀγαπήσεως Ὅσιε, ἧς πάντοτε ἐμὴν ψυχήν, ἐξαρτᾶσθαι εὐχαῖς σου μοι δώρησαι.

Τηρήσας σου, εἰς τοῦ ᾅδου πέταυρα, λογισμὸν μακαριώτατε Πάτερ, τῆς ἀγαθῆς, τοῦ Σωτῆρος ἐλπίδος, μὴ μακρυνθῆναι ἠξίωσαι Ὅσιε, διὸ βοῶ σοι ἐκ ψυχῆς, ἐργασίαν τοιαύτην ἐργάζοιμι.

Θεοτοκίον.

Ἐλέους σου, μητρικοῦ ἀπήλαυσεν, ὁ θεράπων   σου Παρθένε Κυρία, καὶ γὰρ οὐδείς, μετὰ πόθου προσπίπτων, οὐκ ἂν κενὸς πορευθείη τῆς χάριτος, ἧς δέομαι ὁ ἀμελής, ἀπολαῦσαι ἐν βίῳ μου ἅπαντι.

Διάσωσον, Σιλουανὲ σαῖς πρεσβείαις τοὺς σοὺς ἱκέτας, ἀπὸ παντοίων ἐπηρειῶν πονηρῶν, καὶ φύλαττε αὐτούς, ἐν τῇ Χάριτι τοῦ Κυρίου.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παρρησίαν.

Ἡ αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.

Ἦχος δ'. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.

Διὰ πείρας μαθὼν τὰ θεῖα μυστήρια, τὴν ἀγάπην καλῶς πρὸς πάντας ἐναπέδειξας, ἣν καὶ νῦν Σιλουανέ, τοῖς χρήζουσι πιστοῖς, καὶ προστρέχουσι τῇ σῇ, μεσιτείᾳ ἐπίδειξαι, πάθη ψυχῶν σωμάτων, πόρρω ἀποδιώκων, καὶ τὴν τοῦ Πνεύματος χαράν, παρέχων τὴν ἄμισθον.

Προκείμενον.

Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ. 

Στίχ. Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι.

Εὐαγγέλιον.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον (ια', 27-30)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· πάντα   μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν Υἱὸν εἰ μὴ ὁ Πατήρ, οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ Υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλύψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ' ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι.

Δόξα. Ταῖς τοῦ σοῦ  Ὁσίου.

Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου.

Εἶτα τὸ Προσόμοιον.

Ἦχος πλ. β'.  Ὅλην ἀποθέμενοι.

Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου...

Ὅλην σου τὴν ἔφεσιν, πρὸς τὸν Θεὸν ἀνατείνας, δρόμον τῆς ἀσκήσεως, Πάτερ Ὁσιώτατε διεπέρασας, καὶ δραγμοὺς Χάριτος, ἀποδρέψας πόθῳ, νῦν πλουτεῖς παναληθέστατα, τὴν ἑκατόμμοιραν, τοῦ Εὐαγγελίου ὡς εἴρηται, διὸ καὶ τοῖς προστρέχουσι, ῥείθροις τῶν ῥημάτων σου πάρεχε, δροσισμὸν καρδίας, καὶ τρόπους μετανοίας ἀψευδοῦς, Σιλουανὲ θείου Πνεύματος, κτῆτορ καὶ διδάσκαλε.

  

ᾨδὴ ζ.   Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Ἱερὰν πολιτείαν τῶν μοναστῶν ᾔνυσας, Πάτερ ἐν πολλῇ κατανύξει, καὶ ἔχων πάντοτε, πρὸ τῶν ὀμμάτων σου, τὴν Παρουσίαν Κυρίου, Ὃν κἀμὲ ἐνώπιον, βλέπειν ἀξίωσον.

Νοῦν τετήρηκας ξένον, τῶν κοσμικῶν πράξεων, καὶ θεωριῶν θεοφόρε, διὰ τοῦ Πνεύματος, συγκατερχόμενος, ταλαιπωρίαις τοῦ κόσμου, καὶ εὐχὰς ποιούμενος, ἃς καὶ νῦν ποίησον.

Θρηνῳδίας παρῆλθε τῆς τοῦ Ἀδὰμ Ὅσιε, χρόνος ὅτι νῦν ἀπολαύεις, Οὗπερ ἐπόθησας, ἀλλὰ ὡς μείζονα, τὴν παρρησίαν κατέχων, τοῦ λαοῦ μνημόνευε, φιλοψυχότατε.

Θεοτοκίον.

Ἐν Σταυρῷ ἱσταμένη, ὠκεανὸν θλίψεως, Ἄχραντε ἐβάστασας ὅμως, χαρᾶς πεπλήρωσαι, ὅτε ἑώρακας, τὸν σὸν Υἱὸν ἀναστάντα, ἧς χαρᾶς ἀξίωσον, λαὸν ὑμνοῦντά Σε.

ᾨδὴ η'. Τὸν Βασιλέα.

Οὐρανωθέντες, χορὸς Ἁπάντων Ἁγίων, ὑπὲρ κόσμου πρεσβεύετε ἀπαύστως, ἅμα συνευχέτῃ, Σιλουανῷ τῷ θείῳ.

 

Νίκην εὑρίσκει, ὁ ταπεινῶν ἕως τέλους, τὴν  ὑψαύχενον διάθεσιν καρδίας, ἣν εὐχαῖς σου Πάτερ, εὕροιμεν ὑμνηταί σου.                                  

Ὢ τῆς ἀφράστου, φιλανθρωπίας Δεσπότου,   τοῦ παρέχοντος παράκλησιν τοῖς δούλοις, Χάριν Παρακλήτου, πρεσβείαις τῶν Ἁγίων.

Θεοτοκίον.

Πάλιν Παρθένε, προσπίπτοντά με προσδέχου, ἐξαιτούμενον τὴν ἄμαχον πρεσβείαν, δι' ἧς καὶ ἐλπίζω, τυχεῖν τῆς σωτηρίας.

ᾨδὴ θ'. Κυρίως Θεοτόκον.

Ἀγάπης τὸ ταμεῖον, σὲ καθικετεύω, Σιλουανὲ παμμακάριστε Ὅσιε, διπλῆν μοι ταύτην  παράσχου, ταῖς μεσιτείαις σου.

Τὴν φύσιν ὑπερῆρας, Πνεύματι Ἁγίῳ, καὶ ὑπὲρ φύσιν ὡς ἄγγελος ἔζησας, οὕτω βιοῦν ὑμνητάς σου, Πάτερ ἱκέτευε.

Εὐφραίνομαι τρισμάκαρ,  βίον μελετῶν σου, καὶ τοῦ Κυρίου ὁρῶν μέγα ἔλεος, Σιλουανὲ ᾧ σωθῆναι, κἀμὲ ἀξίωσον.

 

Ῥημάτων ἀπορήσας, μίαν ἀνακράζω, φωνὴν ἱκέτιδα Πάτερ μακάριε, τὸν κόσμον ἅπαντα γνῶναι, Πνεύματι Κύριον.

Θεοτοκίον.

Αἰτοῦντί μοι τὸ φῶς Σου, τῷ ἐσκοτισμένῳ, Φωτοκυῆτορ ἀκτῖνα κατάπεμψον, καὶ Βασιλείας φωτός με, μέτοχον ποίησον.

Εἶτα τὸ Ἄξιον ἐστι καὶ τὰ Μεγαλυνάρια.

Τὸν τῆς μετανοίας καθηγητήν, καὶ φωτὸς ἀκτίστου, ἀπλανέστατον μυητήν, Πνεύματος Ἁγίου, διδάσκαλον καὶ οἶκον, Σιλουανὸν ἐν ὕμνοις, ἀνευφημήσωμεν.

Ἔσπειρας ἐν δάκρυσι δαψιλῶς, Πάτερ θεοφόρε, ὅθεν δράγματα νῦν κρατῶν, ἀρετῶν τῶν θείων, χορήγει τοῖς αἰτοῦσι, Σιλουανὲ

θεόφρον, καρποὺς τῆς Χάριτος.

Πνεῦμα τὸ Πανάγιον σαῖς εὐχαῖς, ἐγκαίνισον Πάτερ, τοῖς τιμῶσί σε εὐλαβῶς, καὶ τὸν κόσμον πάντα, ἀξίωσον πλησθῆναι, τῆς γνώσεως Κυρίου, μακαριώτατε.

Πίστει προσκυνοῦντας Σιλουανέ, Λειψάνων σου θήκην, χαρισμάτων ζωοοποιῶν, πλήρωσον καὶ ζέσιν, ὑπάναψον ἀγάπης, ἵνα σε εὐγνωμόνως, πάντες δοξάζωμεν.

                                  Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί...

Τὸ Τρισάγιον, τὰ συνήθη τροπάρια, ἐκτενὴς καὶ ἀπόλυσις, μεθ' ἣν τὰ ἑξῆς·

Ἦχος β'. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.

Δός μοι, τὴν τοῦ Πνεύματος χαράν, δός μοι τῆς ἀγάπης ὦ Πάτερ, τὴν τελειότητα, δὸς τὴν ἐπιπόθησιν, τοῦ γλυκυτάτου Χριστοῦ, ἀρετῶν τὴν πληρότητα, ταπείνωσιν θείαν, ἵνα πνευματέμφορος, ὅλως δοξάζω σε, Ὄρους τοῦ Ἁγίου ἡ δόξα, καὶ τῆς Ἐκκλησίας τὸ στόμα, ὦ Σιλουανὲ θεομακάριστε.

Δέσποινα πρόσδεξαι...

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου...

Ἐκ παντοίων κινδύνων...

Τῇ πρεσβείᾳ Κύριε...

Καὶ τέλος τὸ Δι' εὐχῶν.

Στίχοι ἱκετικοί.

Πλήρωσον ὀδοὺς

τοῦ ἀθλίου μου βίου,

ὦ Σιλουανέ, Πνεύματος Παναγίου.