Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2021

Περί του τρόπου διαφυλάξεως του κάλλους της μοναχικής διαβιώσεως και της δοξολογήσεως του Θεού


 πηγή: εδώ 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος 
Περί του τρόπου διαφυλάξεως του κάλλους της μοναχικής διαβιώσεως και της δοξολογήσεως του Θεού

1. Σε όλα τα σχήματα και τις πράξεις του ο μοναχός πρέπει να είναι τύπος ωφελείας σ' αυτούς που τον βλέπουν, ούτως ώστε, εξ αιτίας των πολλών αρετών του που ακτινοβολούν, οι εχθροί της αληθείας να ομολογούν, και χωρίς να το θέλουν, ότι στους Χριστιανούς υπάρχει ελπίς σωτηρίας βεβαία και αδιάσειστη, και να προστρέχουν σ' αυτόν από παντού σαν σε καταφύγιο, για να αυξηθή η δύναμις της Εκκλησίας κατά των εχθρών της, να κινηθούν πολλοί προς τον ζήλο της αρετής του και να εξέλθουν από τον κόσμο, κι' έτσι να γίνη αυτός σεβάσμιος σε όλους από το κάλλος της διαγωγής του. Διότι η μοναχική πολιτεία είναι καύχημα της Εκκλησίας του Χριστού.

2. Πρέπει λοιπόν ο μοναχός να έχη ωραία από κάθε πλευρά ήθη· δηλαδή περιφρόνησι προς τα ορώμενα, πλήρη ακτημοσύνη, τελεία καταφρόνησι της σάρκας, νηστεία επίμονη, διαμονή στην ησυχία, ευταξία των αισθήσεων, προφύλαξι της οράσεως, αποφυγή κάθε έριδος για πράγματα του αιώνος τούτου, βραχυλογία, καθαρότητα από μνησικακία, απλότητα μαζί με διάκρισι, ακεραιότητα και αφελότητα της καρδιάς μαζί με σύνεσι και επιμέλεια και οξύνοια.

3. Να έχη επίσης την γνώσι ότι η παρούσα ζωή είναι περιττή και πρόσκαιρη και ότι είναι κοντά εκείνη η ζωή, η αληθινή και πνευματική· να μη γίνεται γνωστός από τους ανθρώπους ούτε να κατακρίνεται· να μη δεσμεύεται δια φιλίας και κοινωνίας με κανένα άνθρωπο· να έχη τον τόπο της κατοικίας του ήσυχο· ν' αποφεύγη πάντοτε τους ανθρώπους και να επιδίδεται στις προσευχές και τα αναγνώσματα αδιαλείπτως· να μη αγαπά την τιμή ούτε να ευχαριστήται με τις φιλοξενίες· να μη δεσμεύη τον εαυτό του με αυτή τη ζωή· να υπομένη τους πειρασμούς με γενναιότητα· να αποφεύγη τις κοσμικές επιθυμίες και την αναζήτησι και ανάμνησι των πραγμάτων αυτών να φροντίζη και να μελετά διαρκώς για τον αληθινό τόπο· να έχη το πρόσωπο στεγνό και συρρικνωμένο· να δακρύζη συνεχώς νύκτα και ημέρα· και, το σπουδαιότερο από όλα αυτά, να φυλάσση τη σωφροσύνη του και να είναι καθαρός από τη λαιμαργία, και από τα μικρά και από τα μεγάλα. Αυτές λοιπόν είναι οι αρετές του μοναχού σε συντομία, που μαρτυρούν την από τον κόσμο πλήρη νέκρωσί του και την εγγύτητά του προς τον Θεό.

4. Πρέπει λοιπόν να φροντίζωμε κάθε ώρα γι' αυτές, ώστε να τις αποκτήσωμε. Εάν δε ειπή κάποιος, "Ποιά ήταν η ανάγκη να τα απαριθμήσω αυτά λεπτομερώς και να μη τα αναφέρω γενικά και σύντομα; Θα απαντήσω, ότι Αυτό έγινε αναγκαίο με τον σκοπό, όταν ο επιμελούμενος της ζωής του ζητήση στην ψυχή του κάποια από τις αναφερθείσες αρετές και εύρη ότι του λείπει κάτι από αυτά, να καταλάβη από αυτό την έλλειψί του σε κάθε αρετή, και έτσι αυτή η απαρίθμησις θα του γίνη σαν ένα είδος υπομνήσεως. Όταν αποκτήση όλα τα αναφερθέντα, τότε θα του δοθή και η γνώσις των άλλων που δεν εμνημόνευσα, και θα γίνη στους ανθρώπους αίτιος δοξολογίας προς τον Θεό, ετοιμάζοντας με αυτό για την ψυχή του τόπο ανέσεως, πριν εξέλθη από τούτον τον βίο. Ας είναι δοξασμένος ο Θεός μας στους αιώνες. Γένοιτο.

 

πηγή: Ισαάκ του Σύρου, "Λόγοι Ασκητικοί (Α΄-ΚΣΤ΄), Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 2009.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 




ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

Τά κουταλάκια καί ἡ λαβίδα 
πάρχουν χριστιανοί πού φοβοῦνται νά μεταλάβουν γιά νά μήν κολλήσουν μικρόβια! Ἄν ἦταν ἔτσι, δέν θά ζοῦσε κανένας ἀπό τούς ἱερεῖς, ἐπειδή στό τέλος καταλύουν τό περιεχόμενο τοῦ ἁγίου ποτηρίου, ἀπό τό ὁποῖο κοινωνοῦν συχνά ἑκατοντάδες πιστοί μέ ποικίλες ἀρρώστιες. Κι ὅμως, κανένας ἱερέας δέν ἔπαθε ποτέ τίποτα. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι «πῦρ καταναλίσκον». Ἕνα ἀπό τά πολλά περιστατικά πού ἀποδεικνύουν περίτρανα τήν ἀλήθεια αὐτή εἶναι καί τό ἀκόλουθο: Ὅταν ὁ μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης (†1962) ἦταν ἱεροκήρυκας Ἀττικῆς, πῆγε κάποτε νά λειτουργήσει στό φθισιατρεῖο τῆς «Σωτηρίας». Ἐκεῖ τοῦ ἔφεραν οἱ νοσοκόμοι μιά μεγάλη πιατέλα μέ πολλά κουταλάκια. 
- Τί τά φέρατε αὐτά; τούς ρώτησε. 
- Μᾶς εἶπαν οἱ γιατροί νά κοινωνήσετε μ’ αὐτά τούς ἀσθενεῖς, ἀρχίζοντας ἀπό τούς πιό ἐλαφρά καί προχωρώντας στούς πιό βαριά. 
- Δέν χρειάζονται αὐτά, ἀπάντησε μέ πίστη ὁ ἱερέας. Ἔχω τήν ἁγία λαβίδα. 
Πραγματικά, στή θεία λειτουργία κοινώνησε κανονικά τούς ἀσθενεῖς καί ὕστερα πλησίασε στήν ὡραία πύλη γιά νά καταλύσει. Τό ἔκανε αὐτό γιά νά τόν βλέπουν ὅλοι, καί νά μάθουν οἱ γιατροί ὅτι ἡ θεία Κοινωνία εἶναι φωτιά πού καίει τά πάντα.

 

«Ὁ τρελλός» 
να σχετικό περιστατικό συνέβη καί τό 1942 στά Ἰωάννινα. Ὁ ἱεροκήρυκας π. Βενέδικτος Πετράκης (†1961), μετά τή θεία λειτουργία στό ἐκκλησάκι τοῦ Κάστρου, πῆγε στό ἐκεῖ νοσοκομεῖο, ὅπου στεγαζόταν καί τό φθισιατρεῖο, γιά νά κοινωνήσει τούς ἀρρώστους. Ἕνας βαριά φυματικός, μόλις μετέλαβε, ἔκανε αἱμόπτυση πάνω στό σεντόνι. Ἀμέσως ὁ πατήρ Βενέδικτος τήν πῆρε μέ τήν ἁγία λαβίδα, τήν ἔφαγε καί εἶπε νά κάψουν τό σεντόνι. Οἱ γιατροί τό εἶδαν καί τρόμαξαν. “Τί κάνει αὐτός ὁ τρελλός”; φώναξαν. “Σέ λίγο θά τόν δεῖτε μέ καλπάζουσα φυματίωση”! Μά οὔτε σέ λίγο οὔτε σέ πολύ τόν εἶδαν μέ καλπάζουσα. Ἡ χάρη τοῦ μυστηρίου δέν ἐπέτρεψε νά πάθει τίποτα. 
Ἀπό τό στόμα τοῦ λεπροῦ 
Στήν ἐνορία τοῦ παπα-Νικόλα τοῦ Πλανᾶ (†1932), σ’ ἕνα στενό δρομάκι, κρυβόταν ἕνας λεπρός σέ προχωρημένο βαθμό. Τά χείλη του εἶχαν φαγωθεῖ ἀπό τή φοβερή ἀρρώστια. Κάποτε ὁ ὅσιος πῆγε νά τόν κοινωνήσει, ἀλλά τό σαπισμένο στόμα του δέν μπόρεσε νά παραλάβει τό ἅγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου, πού παράπεσε στό πλάι. Χωρίς κανένα, μά κανένα δισταγμό, ὁ ὅσιος ἔσκυψε, πῆρε μέ τό δικό του στόμα τόν θεῖο Μαργαρίτη καί τόν κατέλυσε, χωρίς νά πάθει τίποτα. Ὅσο γιά τόν λεπρό, τελικά τόν ἀνακάλυψε ἡ ἀστυνομία καί τόν ἔστειλε στό λεπροκομεῖο. Ὁ δύσπιστος γιατρός Ὁ μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος (1916–1982), ὁ θεοφώτιστος λαϊκός ἱεροκήρυκας, κήρυσσε ἀκόμα καί στό νοσοκομεῖο «Σωτηρία», ὅπου ἄλλοι δέν πλησίαζαν ἀπό τό φόβο τῆς φυματιώσεως. Ἐκεῖ τόν ἀκολουθοῦσε ὁ ἱερέας π. Δημήτριος Παπαντώνης, πού ἐξομολογοῦσε τούς φυματικούς καί τελοῦσε τή θεία λειτουργία. Μιά μέρα ἕνας γιατρός, πού παρακολουθοῦσε τίς ὁμιλίες προβληματισμένος, πλησιάζει τόν ἱεροκήρυκα καί τοῦ λέει: 
- Κύριε Παναγόπουλε, ὁ ἱερέας εἶναι ἀδύνατον νά καταλύει τό περιεχόμενο τοῦ ἁγίου ποτηρίου. Κοινωνοῦν τόσοι ἀσθενεῖς ἀπ’ αὐτό, κι ὅπως εἶναι γνωστό, τό μικρόβιο τῆς φυματιώσεως μεταδίδεται μέ τό σάλιο. Τί κάνει λοιπόν ὁ ἱερέας τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου πού περισσεύει; Τό χύνει στό χωνευτήρι; Αὐτό ὅμως δέν εἶναι μεγάλη ἁμαρτία; 
- Τέτοιο πράγμα δέν γίνεται ποτέ, ἀντέτεινε ὁ ἱεροκήρυκας. Ὁ Χριστός δέν μολύνεται ἀπό μικρόβια. Κι ἀπό τά ἄχραντα Μυστήρια δέν ὑπάρχει κανένας κίνδυνος μολύνσεως. 
Ὁ γιατρός ὅμως δέν μποροῦσε νά τό πιστέψει. Τότε ἐκεῖνος τόν προέτρεψε νά παρακολουθήσει τήν ἑπόμενη θεία λειτουργία, καί στό τέλος νά σταθεῖ κάπου, ὥστε νά βλέπει τίς κινήσεις τοῦ ἱερέα τήν ὥρα τῆς καταλύσεως. Ἔτσι κι ἔγινε. Ὁ γιατρός εἶδε μέ τά μάτια του τό λειτουργό νά καταλύει τό περιεχόμενο τοῦ ἁγίου ποτηρίου. Τόν εἶδε μάλιστα νά ρίχνει νάμα δυό–τρεῖς φορές, φροντίζοντας νά μή μείνει οὔτε ἴχνος ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου. Ἀπό τότε ὁ γιατρός ὄχι μόνο πίστευε, ἀλλά καί ἐκκλησιαζόταν καί κοινωνοῦσε μαζί μέ τούς ἀσθενεῖς. Ἀπό τό βιβλίο 
“Θαύματα καί ἀποκαλύψεις ἀπό τή θεία Λειτουργία”, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2018.

Μια Προφητική Επιστολή του Αγίου στάρετς Ανατολίου του Νεωτέρου της Όπτινα

Άγιος Ανατόλιος ο Νεώτερος ( Ποτάποφ) της Όπτινα
Εορτάζει στις 30 Ιουλίου

O στάρετς Ανατόλιος, που ονομάστηκε «νεότερος» για να ξεχωρίζει από τον άλλο στάρετς Ανατόλιο, τον Ζερτσάλωφ, ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς στάρετς της Όπτινα. Ξεχώριζε για το προορατικό του χάρισμα και την αγάπη του κι ήταν ο πρώτος ίσως από τους γέροντες πού δέχτηκε σχεδόν μαρτυρικό θάνατο. Στο πρόσωπο του στάρετς Ανατολίου μπορούσες να διακρίνεις κάτι από τη φρεσκάδα πού ‘χουν τ’ αγριολούλουδα, είχε πάντα μια νεανική διάθεση και μια ήρεμη χαρά.

Μια Προφητική Επιστολή του Αγίου στάρετς Ανατολίου του Νεωτέρου της Όπτινα 

«… Όπως λέει ο Απόστολος (Β Τιμ. 3,1-6) λόγω της έλλειψης της ευσέβειας, στις Εκκλησίες θα εμφανιστούν αιρέσεις και σχίσματα, κι όπως προείπαν οι άγιοι Πατέρες, στους θρόνους των ιεραρχών και τα μοναστήρια θα υπάρχουν άνδρες αδόκιμοι και άπειροι στην πνευματική ζωή. Γι αυτό θα εξαπλωθούν παντού αιρέσεις και θα πλανήσουν πολλούς ανθρώπους. 
Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πανουργία για να ελκύση στην αίρεση, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει κατ’ ευθείαν να απορρίπτει τα δόγματα περί της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Ιησού Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να νοθεύει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και το πραγματικό τους πνεύμα, όπως παρεδόθηκαν σε μας από τους Αγίους Πατέρες εν Πνεύματι Αγίω. 
Λίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πονηρίες του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες τους παντού. Οι ευλαβείς θα καταφρονώνται. Αλλά ο Κύριος δεν θα αφήσει τους δούλους Του χωρίς προστασία, και στην άγνοια.

Ο Κύριος είπε: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς»(Ματθ 7,16.), ότι από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς τους καθώς και από τις ενέργειες των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, λεηλατούντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με άλλο τρόπο, ‘’αναβαίνοντες αλλαχόθεν’’ (και όχι από την πύλην) χρησιμοποιώντας βία και καταπατώντας τους νόμους του Θεού. Ο Κύριος τους αποκαλεί ληστές (Ιωαν. 10,1). Πράγματι, το πρώτο έργο τους θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι’ αυτούς να διαρπάσουν το ποίμνιο.

Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν δεις την καταπάτηση της πατερικής παραδόσεως, και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να στρεβλώνουν την αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα την εξαπάτηση και σαγήνευση των απείρων στα δίχτυα τους. 
Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των ποιμένων, αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια. 
Να αναγνωρίζεις αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την σφοδρή αγάπη τους και δίψα για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού ενσπείροντες έχθρα και κακοήθεια. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκουοι στην Εκκλησία. 
Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους αιρετικούς, και η μοναχική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα Μοναστήρια θα αποδυναμωθούν, ο αριθμός των μοναχών θα μειωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναχική ζωή, έχοντας μόνο την εμφάνιση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ’ αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά (ανέσεις), και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία. 
Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους μικρόψυχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, επειδή τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στεφάνους, μόνο επειδή θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου: Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα’ γώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς (Ματθ. ι-32).

Να φοβάσαι τον Κύριο παιδί μου. Να φοβάσαι μή χάσεις το στεφάνι που ετοιμάστηκε για σένα, να φοβάσαι μη ριχτείς από το Χριστό στο σκότος το εξώτερο και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και οι Ομολογητές θα βλέπουν τον αγώνα σου με χαρά. 
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα είναι δεμένοι με περιουσίες και πλούτη, οι οποίοι για την αγάπη της «ειρήνης» (άνεσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας: 
«Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει».
Οι ταλαίπωροι και τυφλοί αυτοί δεν αντιλαμβάνονται καθόλου ότι μέσα από την αίρεση οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα άγιο μοναστήρι, αλλά μόνο γυμνοί τοίχοι, από όπου η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.

Αλλά ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Πάντα θα υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί μέχρι τέλους του αιώνος τούτου, μόνο που θα προτιμούν να ζουν σε απομονωμένους και ερημικούς τόπους. 
Να μην φοβάσαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθριο αίρεση, γιατί μας γυμνώνει από την θεία χάρη και μας χωρίζει από τον Χριστό. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να θεωρούμε τους αιρετικούς σαν Χριστοκαπήλους και ειδωλολάτρες. Και έτσι παιδί μου ενδυναμού με την χάρη του Ιησού Χριστού. Σπεύδε με χαρά να ομολογήσεις υπέρ της πίστεως και να υπομείνεις θλίψεις σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β’ Τιμ. β’, 1-3), ο οποίος είπε «γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. β’, 10). 
Εις Αυτόν συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι ας είναι η δόξα, τιμή και κράτος εις αιώνας αιώνων. Αμήν. 
(Από το St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings, Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993)



Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021

ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ - ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗ

 

ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗ

 

Επιστολή 46. 
ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ. 
Εναντίον των εθνικών.

 

Πες σ΄ αυτόν που φιλονείκησε μαζί σου και πρεσβεύει τα δόγματα των εθνικών, και σου είπε, ότι το Ευαγγέλιο υπέδειξε μια καινούργια και διαφορετική από την αρχαία συνήθεια ζωή: 
Σοφώτατε, φαίνεται πώς αγνοείς, ότι την κακή συνήθεια μόνο μία καινοτομία μπορεί από τη φύση της να την παύσει. 
Γι΄ αυτό και ήρθε εδώ ο Δεσπότης του Ευαγγελίου και υπέδειξε μια ζωή που ταιριάζει στον ουρανό. Εάν βέβαια συμβούλευε να επιμείνουμε στα καθιερωμένα, δεν θα υπήρχε ανάγκη να καινοτομήσει. 
Εφόσον όμως ήρθε για να επικρίνει αυτά που δεν βρίσκονταν σε σωστή κατάσταση, χρειάζονταν νεώτερα πράγματα, για να διαλυηθεί η κακία που επικρατούσε. 
Γιατί δεν ήταν δυνατόν, όσο επικρατούσε αυτή η ακαταστασία, να γίνει η διόρθωση, αλλ΄ είναι ανάγκη αυτός που θέλει να μετακινήσει και να αφανίσει τα κακά, να φέρει τα μη καθιερωμένα και να τα τοποθετήσει στη θέση εκείνων που είχαν επικρατήσει προηγουμένως προς βλάβη. 
Ώστε αντίθετα, θα ήταν φυσικό να απορούμε εάν, έχοντας έρθει εδώ για τη μεταβολή της κατάστασης, δεν έδινε τίποτε το καινούργιο στους νόμους. 
Γιατί πρέπει και ο νομοθέτης και ο σύμβουλος, λέγοντας αυτά που ωφελούν, να μη υπολογίζει καθόλου αν υπάρχει κάτι καινούργιο στις συμβουλές του. 
Γιατί, όπως εκείνον που διδάσκει αυτά που δεν είναι ωφέλιμα αξίζει να τον μισούν, έστω και αν δίνει την εντύπωση ότι ακολουθεί τα έθιμα, έτσι και εκείνον που διδάσκει τα καλύτερα είναι δίκαιο να τον επικροτούν, έστω και αν συμβουλεύει διαφορετικά από τα καθιερωμένα. 
Εάν λοιπόν διαβλέπεις ότι υπάρχει κάποια βλάβη στις εντολές, δείξε την, και αυτήν που υπερτερεί θα σου την παραχωρήσω. 
Εάν όμως, ενώ δεν μπορείς να το πεις αυτό, μένεις προσκολλημένος στο έθιμο, σαν κάτι το ισχυρό, δεν κάνεις λάθος, όταν εξαιτίας της ευπρέπειας των καθιερωμένων παραιτείσαι από αυτό που είναι συμφέρον; 
Γιατί δεν είναι τρομερό να καινοτομεί κανείς, εάν το μέρος του ωφελίμου βρίσκεται στο καινούργιο. 
Γιατί τα βλαβερά και τα μη βλαβερά δεν κρίνονται με τον χρόνο, αλλά εάν στα παλιότερα πράγματα βρεθεί κάποια κακία, και, αντίθετα, στα νεώτερα βρεθεί αρετή. 
Συ όμως μοιάζεις να νομίζεις, ότι σ’ αυτόν που από τη νεαρή ηλικία του περνά τον καιρό του στα πορνεία, δεν πρέπει να σπαρεί ο λόγος για τη σωφροσύνη, ούτε στον φονιά ο λόγος για την επιείκεια. 
Γιατί, εάν ο καθένας από αυτούς προτιμήσει τη συνήθεια να γίνεται αυτό που πρέπει, σουβλίζει τον εαυτό σου με μύρια κακά. 
ΕΠΕ έργα Ισιδώρου 2,61-63

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2021

Παρακλητικός Κανών Ὁσίου ΣΕΡΓΙΟΥ τοῦ Ῥαντονέζ, Ἀντ. Μάρκου


Παρακλητικός Κανών Ὁσίου ΣΕΡΓΙΟΥ τοῦ Ῥαντονέζ, Ἀντ. Μάρκου
25 Σεπτεμβρίου, ενώ η εύρεση των λειψάνων του στις 5 Ιουλίου.

Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως ὁ ρμβ΄ (142) Ψαλμός καί τό Θεός Κύριος μετά τῶν στίχων αὐτοῦ. Εἶτα τά Τροπάρια. 
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τῷ τοῦ Κυρίου θεοφόρῳ Ὁσίῳ,* τῷ ἐν Ῥωσίᾳ κηρύξαντι λόγον,* Λόγου τοῦ μόνου ὑπάρχοντος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ,* ἅπαντες βοήσωμεν οἱ πιστοί μετά πόθου·* χαίροις θεῖε Σέργιε,* μοναζόντων τό κλέος* καί τῆς Ἁγίας Ῥωσίας ὁ Πατήρ,* ἀπό κινδύνων* ἡμᾶς ὁ ῥυόμενος.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε,* τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι·* εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα,* τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο* ἐκ τοσούτων κινδύνων;* Τίς δὲ διεφύλαξεν,* ἕως νῦν ἐλευθέρους;* Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ·* Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί* ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.

Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς· ΧΑΙΡΕ ΣΕΡΓΙΕ ΡΩΣΙΑΣ ΤΟ ΚΛΕΟΣ. Ἐν δέ τοῖς Θεοτοκίοις· ΑΝΤΩΝΙΟΥ.

ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.
Χάρισαί μοι λόγον, Τριάς σεπτή,* λιταῖς τοῦ Ὁσίου* Σεργίου καί φωτισμόν,* ὅπως δυνηθῶ τοῦ ἀνυμνῆσαι,* τῆς κατ’ ἐχθροῦ αὐτοῦ νίκης τά τρόπαια.

γάπης τόν ἔμπλεον, ἀδελφοί,* ὑμνήσωμεν ὕμνοις* θεαρέστοις καί τήν αὐτοῦ* τιμήσωμεν μνήμην εὐφροσύνως*, ὡς θεαρέστως ἐν κόσμῳ βιώσαντος.

ον τῆς Ῥωσίας πανευκλεές,* κρῖνον ἐκβλαστήσαν* ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Ῥαντονέζ,* ῥόδον εὐωδέστατον ἐρήμου,* τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐδείχθης, ὦ Σέργιε.

Θεοτοκίον.
νασσα Κόρη, ὑπερφυῶς,* τέτοκας τόν Λόγον* ὁμοούσιον τῷ Πατρί* καὶ Πνεύματι ἅμα· διὸ πάντες,* ὡς Θεοτόκον ἀεὶ μακαρίζομεν.

ᾨδή γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος.
ίψας πάντα διά φόβον* τόν τοῦ Θεοῦ, Ὅσιε,* πάσας τῆς σαρκὸς τὰς ὀρέξεις καταπεπάτηκας* καὶ βίον ἔνθεον* ἐπὶ τῆς γῆς διανύσας,* τῆς τρυφῆς ἠξίωσαι* τῆς ὑπὲρ ἔννοιαν.

μπαθείας νικήσας* τούς λογισμούς, Ἅγιε,* πρᾶος καὶ ἀκέραιος ὤφθης* καὶ πλήρης χάριτος,* παιδεύων ἅπαντας* πρὸς ἐπιδόσεις ἁγίας* καί παραμυθῶν ἡμᾶς,* θεόφρον Σέργιε.

Σωτῆρος τῇ κλήσει,* τῇ συνεχεῖ σέσωσαι,* ὅτε ὁ λυττώτων σοι κύων,* Πάτερ, προσήγγισε·* διό με λύτρωσαι,* ἐκ τοῦ κυνὸς διαβόλου, τήν εὐχὴν διδάσκων μοι,* τὴν ἀδιάλειπτον.

Θεοτοκίον.
Νεκρωθέντα με, Μῆτερ,* ταῖς τοῦ Βελίαρ προσκρούσεσι,* ζώωσον δεινῶς νεκρωθεῖσαν τοῖς παραπτώμασι,* Παρθένε Ἄχραντε,* τὴν παναθλίαν ψυχήν μου* καὶ ταύτην συνέτισον* φόβῳ τοῦ Κτίσαντος.

Διάσωσον* ἀπὸ κινδύνων τοὺς δούλους σου, θεῖε Πάτερ,* ὅτι πάντες οἱ ἐν δεινοῖς πρὸς σὲ καταφεύγομεν,* ὡς ἔχοντα πρὸς Θεὸν παῤῥησίαν.

πίβλεψον* ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε,* ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν* καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
ωσίας υἱέ,* Σέργιε μακάριε,* δυσώπει Χριστόν,* λυτροῦσθαι πάσης θλίψεως,* τοὺς πίστει σε γεραίροντας* καὶ πταισμάτων διδόναι συγχώρησιν* καὶ κινδύνων δεινῶν ἀπαλλαγήν,* τοὺς σπεύδοντας, Πάτερ,* τῇ πρεσβείᾳ σου.

ᾨδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
νεκρώθην τοῖς πάθεσι* καί νενεκρωμένος εἰς γῆν κατάκειμαι,* σύ με ὅμως ἐξανάστησον* καί ἐν μετανοίᾳ χειραγώγησον.

ώσων ἰδέ τήν ποίμνην σου,* τὴν ἀνακειμένην τῇ προστασίᾳ σου* καὶ παράσχου ταύτῃ Ὅσιε,* τῶν σῶν ἀντιλήψεων τὰς χάριτας.

Γέρα δίδου μοι, Ὅσιε,* καί μανίας λύτρωσαι, Πάτερ Σέργιε,* τοῦ ἐχθροῦ τοῦ ἀδικοῦντός με,* διαλύων ἅπασαν ἐπίνοιαν.

Θεοτοκίον.
Τῆς Μητρός Σου δεήσεσι,* Σεργίου τε Ὁσίου Κύριε δώρησαι,* τοῖς ἱκέταις Σου τὴν ἄφεσιν,* τῶν πλημμελημάτων, Ὑπεράγαθε.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
δετε λαοί,* Σεργίου τοῦ παμμάκαρος,* τάς ἀσκήσεις καί ἀγάπην τήν θερμήν,* δι’ ὧν πάσαν* οὐρανῶν δόξαν ἐκτήσατο.

λεος εὑρών* τοῦ Κυρίου, Πάτερ Σέργιε,* τοῦτ’ ἐπόμβρισον τοῖς τέκνοις σου,* ὥσπερ πλοῦτον* πατρικὸν καὶ ἀναφαίρετον.

ῦσαι ἀπό παθῶν* τῶν φλεγόντων τήν καρδίαν μου* καί κατάφλεξον σαρκός τάς ἡδονάς,* ὧν με ῥῦσαι* ἐπηρείας, πανσεβάσμιε.

Θεοτοκίον.
ράϊσον, Ἁγνή,* ταῖς ἀκτῖσι τοῦ προσώπου Σου,* τῆς ψυχῆς μου σκότος τό ψηλαφητόν* καὶ ἀτενῆσαι φῶς Υἱοῦ Σου καταξίωσον.

ᾨδή στ΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ.
ράϊσμα* τῆς Ῥωσίας πέλεις* καί ἐκ Θεοῦ σεπτός αὐτῆς πολιοῦχος,* ἔνθα καλῶς ἐπορεύθης καί πάντων* τῶν ἀρετῶν καταγώγιον πέφηνας·* διό καί πᾶσι ἀγωγήν* τήν ἐν Χριστῷ ἐκδιδάσκεις, ὦ Σέργιε.

Σωθῆναι* ἐκ τῆς ἐχθροῦ πανουργίας* καὶ ἀπό πάσης ἀπειλῆς καὶ κακίας* καὶ ἀπό δεινῶν τῶν ἡμῖν συμβαινόντων,* Χριστὸν δυσώπει, θειότατε Σέργιε,* ὅτι ἀρίστην πρὸς Αὐτὸν* παῤῥησίαν κρατεῖς, ὁσιώτατε.

κέτευε* τὰ τοῦ πλάνου τοξεύματα* καὶ ἀνθρώπων δυσσεβῶν ἐπιθέσεις,* ἀφ’ ἡμῶν μακρυνθῆναι σαῖς Πάτερ* πρός τόν Παντάνακτα θείαις δεήσεσιν,* ὅτι κατέχεις, ἀγαθέ, τήν πρός Αὐτόν παῤῥησίαν, ὦ Σέργιε.

Θεοτοκίον.
Νενίκημαι,* ὑπό παθῶν τῶν τοῦ βίου* τῶν ἀκαθάρτων, ἅ μολύνουσι, Μῆτερ,* τήν ἐν ἐμοί τοῦ Κυρίου εἰκόνα·* παρηγορίας πηγή παρηγόρησον,* τόν δάκρυσι καί στεναγμοῖς* κατατρυχόμενον, Κόρη Πανύμνητε.

Διάσωσον* ἀπὸ κινδύνων τοὺς δούλους σου, θεῖε Πάτερ,* ὅτι πάντες οἱ ἐν δεινοῖς πρὸς σὲ καταφεύγομεν,* ὡς ἔχοντα πρὸς Θεὸν παῤῥησίαν.

χραντε,* ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως,* ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον,* ὡς ἔχουσα μητρικήν παῤῥησίαν.

Κοντάκιον. 
Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ. Ἱερομ. Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου.
ρωτι θείῳ τῷ Χριστῷ τρωθεὶς πανόλβιε,* ἀμετατρέπτῳ λογισμῷ δ’ ἀκολούθησας,* Αὐτῷ τῆς σαρκὸς τὰς ἡδονὰς πάσας κατέπτυσας,* καὶ ὡς ἥλιος πατρίδι σῇ ἐξέλαμψας,* κατεκόσμησε δὲ Χριστὸς σε θαύμασιν·* ὅθεν κράζομεν·* χαίροις Σέργιε ἔνδοξε.

Προκείμενον. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Στ. Τὶ ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδοκέ μοι;

Εὐαγγέλιον 
ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον (Κεφ. ια΄ 27-30).
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου· καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν Υἱόν, εἰ μὴ ὁ Πατήρ· οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει, εἰ μὴ ὁ Υἱός καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλῦψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστός, καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.

Δόξα. Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου…
Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου…

Προσόμοιον. 
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι. 
Στ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός...
Πλάνης τὴν σκοτόμαιναν,* καταλιπὼν θείῳ πόθῳ,* ἀνδρικῶς ἐνήσκησας* θείῳ τῷ Παντάνακτι ἔχων ἔρωτα·* καὶ ζωῆς κρείττονος* κατηξιώμενος,* θεοφόρε Σέργιε,* ἀπαύστως πρέσβευε,* πάσης συμφορᾶς καὶ κακώσεως,* δεινῆς τε περιστάσεως* καὶ ἐπιβουλῆς τοῦ ἀλάστορος,* ἀτρώτους τηρεῖσθαι* τοὺς μέλποντας τὴν ἄσκησιν τὴν σήν,* δι’ ἧς Χριστὸν ἐμεγάλυνας,* τὸν σὲ θαυμαστώσαντα.

ᾨδή ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
ροῦρας τῆς καρδίας* τῷ ἀρότρῳ τοῦ Λόγου σύ ἐγεώργησας·* βλαστάνειν δέ καρδίαις* ἡμῶν τὸν θεῖον φόβον* καταξίωσον, Ἅγιε,* τῇ γεωργίᾳ, σεπτέ,* τῶν θείων διδαχῶν σου.

Σωμάτων ἐνυπάρχουνσι* πηγή ἰαμάτων σά θεῖα λείψανα,* ἅ κατέχει Λαύρα* τῆς Ἁγίας Τριάδος,* θεοφώτιστε Σέργιε·* διό καί πρέσβευε Χριστῷ* ὑπέρ πταιόντων ἐν πᾶσι, ἀοίδημε.

Τόν ῥύπον ἐμοῦ βίου* ἀποκάθαρον, Πάτερ ἡμῶν θεότιμε,* ὁ ὥν κεκαθαρμένος* ἀσκήσει καί ἀγῶνι* διά βίου, εὑράμενος* τήν μένουσαν ἐν οὐρανοῖς* καί αἰωνίζουσαν δόξαν, ἀοίδημε.

Θεοτοκίον.
ασαί μου τάς φρένας* καὶ κατάνυξιν δός μοι* καὶ νοῦν θεόφρονα,* τῷ πίστει ἀφορῶντι* πρὸς τὴν σεπτήν Σου σκέπην,* Θεοτόκε Πανάμωμε,* καὶ τῶν πταισμάτων, Ἁγνή,* τὴν λύσιν ἐμῶν αἴτει.

ᾨδή η΄. Τόν Βασιλέα.
πλον μοί δίδου* κατὰ βελίαρ ἀθλίου,* Πάτερ Σέργιε,* εὐχῶν σου τῇ δυνάμει,* ἵνα σέ γεραίρω,* ὡς θεῖόν μου προστάτην.

Κάρα ὑπάρχει* καί Λειψάνων ἡ θήκη,* ἡ ἀναβλύζουσα τήν θεϊκήν σου χάριν,* ἐν πάσῃ θλίψει* προσφύγιον καί σκέπη.

Λουτρῷ δακρύων* τῶν σῶν ἐνθέρμων, Πάτερ,* ἀποξήρανας βυθόν ἁμαρτίας·* διό χορήγει ῥῶσιν* τοῖς κάμνουσι λιταῖς σου.

Θεοτοκίον.
ρμησον πάντας,* ὧ Βλαδιμήρσκαγια Κόρη,* παρηγορίᾳ τῇ Σῇ,* ἐν ἀσφαλείας ὅρμῳ* θείας γαλήνης,* πρεσβείαις πρός Υἱόν Σου.

ᾨδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Εὐφραίνομαι, τρισμάκαρ,* βίον μελετῶν σου* καὶ τοῦ Κυρίου ὁρῶν μέγα ἔλεος,* Σέργιε, ᾧ σωθῆναι,* κἀμὲ ἀξίωσον.

ρος Ῥαντονεζίας* ἰατρεῖον πέλει* πνευματικόν· διὸ τούτῳ προστρέχοντες,* παθῶν καὶ νόσων παντοίων ἀπολυτρούμεθα.

Σωθείς ἀπό τοῦ κόσμου,* Ὁσίων καί Δικαίων* ἐν τοῖς ὑψίστοις τῆς δόξης πληρούμενος,* ἐκ σκοτασμοῦ ἁμαρτίας ἡμᾶς ἀπάλλαττε.

Θεοτοκίον.
πέρ τῶν Σέ ὑμνούντων* μή παύῃ, Θεοτόκε,* τοῦ ἱκετεύειν ἐλέους τόν Πρύτανην,* τοῦ ἐλεῆσαι καί σῶσαι τούς δούλους Σου.

ξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς,* μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον,* τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον* καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.* Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ* καὶ ἐνδοξοτέραν* ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ,* τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν,* τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.

Μεγαλυνάρια.
λην πᾶσαν, μάκαρ, ὑπεριδών,* ἰσάγγελον βίον* διελήλυθας ἱερῶς* καὶ φωτοχυσίας ἐπλήσθης οὐρανίου,* τῶν ἀσκητῶν ἡ δόξα,* θεόφρον Σέργιε.

Θρόνῳ παριστάμενος τοῦ Χριστοῦ,* Σέργιε παμμάκαρ,* ἐρημίτης ὡς εὐκλεής,* πρέσβευε ἀπαύστως, πάσης λυτροῦσθαι βλάβης,* τοὺς προσιόντας, Πάτερ,* τῇ ἀντιλήψει σου.

Πάρεσο ὑπέρμαχος κραταιός,* Σέργιε Πάτερ,* καὶ ἀκοίμητος βοηθός,* τοῖς προσερχομένοις τοῖς θείοις σου λειψάνοις* καὶ ἐπικαλουμένοις* τὴν προστασίαν σου.

Τό Μεγαλυνάριον τοῦ Ἁγίου τοῦ Ναοῦ ἤ τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας. Καί κλείομεν μετά τοῦ·

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί,* Πρόδρομε Κυρίου,* Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς,* οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου,* ποιήσατε πρεσβείαν* εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τό Τρισάγιον καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. 
Ἦχος πλ. β΄.
λέησον ἡμᾶς, Κύριε,* ἐλέησον ἡμᾶς,* πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες,* ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν,* ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν,* ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς,* ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν·* μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα,* μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν,* ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος* καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν.* Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν* καὶ ἡμεῖς λαός Σου,* πάντες ἔργα χειρῶν Σου* καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν,* εὐλογημένη Θεοτόκε,* ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσωμεν,* ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων,* Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Ἀπόλυσις. Καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τὴν Εἰκόνα τοῦ Ὁσίου καὶ χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τὰ παρόντα Τροπάρια. 
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τούς προσφεύγοντας πιστῶς,* πρός τῶν σῶν λειψάνων τήν θήκην,* θεόπτα Σέργιε,* ῥύου πάσης θλίψεως καί περιστάσεως·* τῶν παθῶν δέ διάλυσον* τόν σάλον, πταιόντων,* ἅπασι προχέων νῦν* χάριν σωτήριον·* σύ γάρ τῆς Ῥωσίας ὑπάρχεις* καί Λαύρας Ῥαντονέζ ὁ προστάτης,* πάντων δέ πιστῶν σεπτόν ἐντρύφημα.

Δέσποινα, πρόσδεξαι* τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου* καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς,* ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου* εἰς Σὲ ἀνατίθημι,* Μῆτερ τοῦ Θεοῦ,* φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Στίχοι·
ωσίας τόν Πατέρα ἐγκαρδίοις ὕμνοις
ἀνύμνησεν Ἀντώνιος, ὁ πολύκλαυστος, πόθῳ,
τυχεῖν δι’ αὐτοῦ ὁδοῦ τῆς μετανοίας
ἀρχήν βαλεῖν καί ἄνω ἀνανεῦσαι.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ- ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

Ζ’ 
ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Η ψυχή μου Σε εγνώρισε, Κύριε, και διηγούμαι τα ελέη Σου εις τον λαόν Σου.

Μη θλίβεσθε, λαοί, διότι δύσκολος είναι η ζωή. Αγωνίζεσθε μόνον κατά της αμαρτίας και ζητείτε παρά του Κυρίου βοήθειαν, και Αυτός θα δώση εις υμάς το ωφέλιμον, διότι είναι ελεήμων και αγαπά ημάς.

Ώ, λαοί! Μετά δακρύων γράφω αυτάς τας γραμμάς. Η ψυχή μου επιθυμεί όπως γνωρίσητε τον Κύριον και ίδητε το έλεος και την δόξαν Αυτού. Είμαι εβδομήντα δύο ετών, και επλησίασα τον θάνατον, και γράφω περί του ελέους του Κυρίου, όπερ έδωκεν εις εμέ ο Κύριος να γνωρίσω δια Πνεύματος Αγίου. Ώ, εάν ήτο δυνατόν, θα ανεβίβαζον υμάς εις όρος υψηλόν, ίνα δυνηθήτε να ίδητε εκ του ύψους της κορυφής το πράον και ελεήμον πρόσωπον του Κυρίου, και θα ηγαλλιώντο αι καρδίαι υμών.

Αλήθειαν λέγω εις υμάς. Δεν γνωρίζω ουδέν καλόν εις εμέ και έχω πολλάς αμαρτίας, αλλ’ η χάρις του Αγίου Πνεύματος εξήλειψε τας αμαρτίας μου, και γνωρίζω ότι, εις όσους παλαίουν κατά της αμαρτίας, ο Κύριος χαρίζεται ουχί μόνον την άφεσιν, αλλά και την χάριν του Αγίου Πνεύματος, ήτις χαροποιεί και πληροί την ψυχήν μετά βαθείας και γλυκείας ειρήνης.

Ώ, Κύριε, Συ αγαπάς το πλάσμα Σου· και τις δύναται να κατανοήση την αγάπην Σου ή να γευθή της γλυκύτητος αυτής, εάν δεν διδάξης Συ ο Ίδιος αυτόν δια του Αγίου Σου Πνεύματος;

Δέομαι ουν Σου, Κύριε, εξαπόστειλον επί τον κόσμον Σου την χάριν του Αγίου Πνεύματος, ίνα οι πάντες γνωρίσουν την αγάπην Σου. Θέρμανον τας τεθλιμμένας καρδίας των ανθρώπων, όπως εν χαρά δοξάζουν το έλεος Σου.

Παράκλητε αγαθέ, μετά δακρύων Σε ικετεύω, παρηγόρησον τας τεθλιμμένας ψυχάς του κόσμου Σου. Δος εις πάντας τους λαούς να ακούσουν της γλυκείας Σου φωνής: «Αφέωνται υμίν αι αμαρτίαι». Ναι, Κύριε, εις την εξουσίαν Σου είναι να ποιής θαύματα, και δεν υπάρχει μεγαλύτερον θαύμα της αγάπης προς τον αμαρτωλόν εν τη πτώσει αυτού. Τον άγιον είναι εύκολον να αγαπάς, είναι άξιος.

Ναι, Κύριε, εισάκουσον της προσευχής της γης. Αδημονούν πάντες οι λαοί· οι πάντες ηκηδίασαν εν αμαρτίαις· πάντες εστερήθησαν της χάριτος Σου και ζουν εν τη σκοτία.

Ώ, λαοί, ας κράξωμεν προς τον Κύριον, πάσα η γη, και θα εισακουσθή η προσευχή ημών, διότι χαίρει ο Κύριος επί τη μετανοία των ανθρώπων. Και πάσαι αι ουράνιαι δυνάμεις αναμένουν όπως απολαύσωμεν και ημείς της γλυκύτητος της αγάπης του Θεού και ίδωμεν το κάλλος του προσώπου Αυτού.

Όταν οι άνθρωποι φυλάττουν τον άγιον φόβον του Θεού, τότε ιλαρά και γλυκεία είναι η ζωή επί της γης. Νυν όμως οι άνθρωποι ήρχισαν να ζουν κατά το θέλημα και τον νουν αυτών, και εγκατέλειψαν τας αγίας εντολάς και ελπίζουν άνευ του Κυρίου να εύρουν χαράν επί της γης, μη γνωρίζοντες ότι μόνος ο Κύριος είναι η αληθινή ημών χαρά και μόνον εν τω Κυρίω ευφραίνεται η ψυχή του ανθρώπου. Αυτός θερμαίνει και ζωογονεί την ψυχήν, ως ο ήλιος θερμαίνει τα άνθη του αγρού και ως ο άνεμος λικνίζων αυτά προσδίδει εις αυτά ζωήν.

Ο Κύριος έδωκεν εις ημάς το παν, ίνα δοξάζωμεν Αυτόν. Ο κόσμος όμως δεν εννοεί αυτό. Και πώς δύναται τις να εννοήση εκείνο, όπερ ούτε είδεν ούτε εγεύθη; Εγώ ωσαύτως, ότε ήμην εν τω κόσμω, εσκεπτόμην ότι ιδού η ευτυχία επί της γης: Είμαι υγιής, κομψός, πλούσιος, ο κόσμος με αγαπά, και δια τούτο εκενοδόξουν. Ότε όμως Πνεύματι Αγίω εγνώρισα τον Κύριον, τότε ήρχισα να λογίζωμαι άπασαν την δόξαν του κόσμου ως τον καπνόν, τον οποίον διασκορπίζει ο άνεμος. Η χάρις όμως του Αγίου Πνεύματος χαροποιεί και ευφραίνει την ψυχήν, αύτη δε εν ειρήνη βαθεία θεωρεί τον Κύριον και επιλανθάνεται της γης.

Κύριε, επανάγαγε τον λαόν Σου προς Σε, ίνα ίδη εν Πνεύματι Αγίω το πράον πρόσωπον Σου, και απολαύση της κατά πρόσωπον θέας Σου εισέτι επί της γης, ίνα ιδόντες Σε, καθώς είσαι, εξομοιωθούν προς Σε.

Δόξα εις τον Κύριον, διότι έδωκεν εις ημάς την μετάνοιαν, και δια της μετανοίας σωζόμεθα πάντες ημείς άνευ εξαιρέσεως. Δεν θα σωθούν ει μη μόνον οι μη μετανοούντες· εις τούτο βλέπω την απόγνωσιν αυτών και πολύ θρηνώ οικτίρων αυτούς. Ούτοι δεν εγνώρισαν Πνεύματι Αγίω πόσον μεγάλη είναι η ευσπλαγχνία του Θεού. Εάν εκάστη ψυχή εγνώριζε τον Κύριον, εγνώριζε πόσον Ούτος αγαπά ημάς, ουχί μόνον ουδείς θα απεγίνωσκε της σωτηρίας αυτού, αλλ’ ουδέποτε θα εγόγγυζε. 
Ψυχή, ήτις απώλεσε την ειρήνην, οφείλει να μετανοήση και ο Κύριος θα συγχωρήση τας αμαρτίας, και θα έχη τότε χαράν και ειρήνην. Και δεν υπάρχει χρεία άλλων μαρτύρων, αλλ’ Αυτό το Πνεύμα μαρτυρεί εντός ημών ότι αφέθησαν αι αμαρτίαι, και το σημείον της αφέσεως των αμαρτιών είναι ότι εμισήσαμεν την αμαρτίαν. 
Και τί έτι αναμένομεν; Να ζητήσωμεν εκ των ουρανών να ψάλη τις εις ημάς άσμα τι ουράνιον; Αλλ’ εν τω ουρανώ το παν ζη δια του Αγίου Πνεύματος, και εις ημάς επί γης εδόθη το αυτό Άγιον Πνεύμα. Και εν τοις ναοίς αι ακολουθίαι τελούνται Πνεύματι Αγίω· και εν ταις ερήμοις, εν τοις όρεσι και εν τοις σπηλαίοις, και πανταχού οι ασκηταί του Χριστού ζουν εν Πνεύματι Αγίω. Και εάν φυλάξωμεν Αυτό, θα είμεθα ελεύθεροι από παντός σκότους, και η αιώνιος ζωή θα είναι εντός ημών.


Εάν πάντες οι άνθρωποι μετενόουν και εφύλαττον τας εντολάς του Θεού, ο παράδεισος θα ήτο επί της γης, διότι η «Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν». Η Βασιλεία του Θεού είναι το Πνεύμα το Άγιον, το δε Άγιον Πνεύμα και εν τω ουρανώ και επί της γης είναι το αυτό.

Εις τον μετανοούντα ο Κύριος δίδει τον παράδεισον και την αιώνιον Βασιλείαν ομού μετ’ Αυτού. Κατά το πλήθος του ελέους Αυτού δεν ενθυμείται τας αμαρτίας ημών, ως δεν εμνήσθη των αμαρτιών του ληστού επί του σταυρού. 
Μέγα Σου το έλεος, Κύριε· και τις θα ηδύνατο αξίως να Σε ευχαριστήση; Έδωκας εις ημάς επί της γης το Πνεύμα Σου το Άγιον! 
Μεγάλη Σου η δικαιοσύνη, Κύριε. Συ επηγγείλω εις τους Αποστόλους: «Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς». Και ημείς νυν βιούμεν το έλεος τούτο, και η ψυχή αισθάνεται ότι ο Κύριος αγαπά ημάς. Όστις δε δεν αισθάνεται τούτο, ούτος ας μετανοήση, ας ζήση κατά το θέλημα του Θεού, και τότε ο Κύριος θα δώση εις αυτόν την χάριν, ήτις θα χειραγωγή την ψυχήν. Εάν όμως ίδης άνθρωπον αμαρτωλόν και δεν συμπάσχης μετ’ αυτού, τότε η χάρις θα σε εγκαταλείψη.

Εδόθη εις ημάς η εντολή να αγαπώμεν, η δε αγάπη του Χριστού πάντας σπλαγχνίζεται, και το Πνεύμα το Άγιον διδάσκει την ψυχήν να τηρή τας εντολάς του Θεού και δίδει την δύναμιν να ποιώμεν το αγαθόν. 
 Ώ, Πνεύμα Άγιον, μη εγκαταλείπης ημάς! Όταν Συ είσαι μεθ’ ημών, τότε η ψυχή αντιλαμβάνεται την παρουσίαν Σου και μακαρίως αναπαύεται εν τω Θεώ, διότι Συ δωρείσαι την φλογεράν αγάπην του Θεού.

Ο Κύριος ούτως ηγάπησε τους ανθρώπους Αυτού, ώστε ηγίασεν αυτούς δια Πνεύματος Αγίου και εποίησεν αυτούς ομοίους προς Εαυτόν. Ο Κύριος είναι ελεήμων, και το Άγιον Πνεύμα δίδει εις ημάς την δύναμιν να είμεθα και ημείς ελεήμονες. Αδελφοί, ας ταπεινωθώμεν, ίνα δια της μετανοίας αποκτήσωμεν ελεήμονα καρδίαν, και τότε θα ίδωμεν την δόξαν του Κυρίου, ήτις γνωρίζεται υπό της ψυχής και του νοός δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. 
Όστις μετανοεί αληθώς, ούτος είναι έτοιμος να υπομένη πάσαν θλίψιν, πείναν και γυμνότητα, ψύχος και καύσωνα, ασθένειαν και πτωχείαν, εξουδένωσιν και εξορίαν, αδικίαν και συκοφαντίαν, διότι η ψυχή αυτού ορμά προς τον Θεόν και δεν μεριμνά περί των γηΐνων, αλλά καθαρώ νοΐ προσεύχεται εις τον Θεόν. 
Όστις δε είναι προσκεκολλημένος εις περιουσίας και χρήματα, ούτος ουδέποτε δύναται να έχη καθαρόν τον νουν εν τω Θεώ, επειδή εν τω βάθει της ψυχής αυτού κατοικεί έμμονος η μέριμνα τί να ποιήση μετ’ αυτών. Και εάν δεν μετανοήση καθαρώς και δεν θλίβηται, διότι ημάρτησεν ενώπιον του Θεού, τότε θα αποθάνη αιχμάλωτος του πάθους, μη γνωρίσας τον Κύριον. 
Όταν αφαιρούν την περιουσίαν σου, συ δος αυτήν, διότι η αγάπη του Θεού δεν δύναται να αρνηθή. Όστις όμως δεν εγνώρισε την αγάπην του Θεού, ούτος δεν δύναται να είναι ελεήμων, διότι δεν έχει εν τη ψυχή αυτού την χαράν του Αγίου Πνεύματος. 
Εάν ο Ελεήμων Κύριος δια των παθών Αυτού έδωκεν εις ημάς επί της γης το Άγιον Πνεύμα εκ του Πατρός, και εάν έδωκεν εις ημάς το Σώμα και το Αίμα Αυτού, τότε είναι φανερόν ότι, και όσα άλλα είναι αναγκαία εις ημάς, Αυτός θα δώση. Ας παραδώσωμεν εαυτούς εις το θέλημα του Θεού και τότε θα ίδωμεν την πρόνοιαν Αυτού, και ο Κύριος θα δώση εις ημάς και εκείνο προσέτι, όπερ ουδόλως αναμένομεν. Όστις όμως δεν παραδίδεται εις το θέλημα του Θεού, ούτος ουδέποτε δύναται να ίδη την περί ημάς πρόνοιαν Αυτού. 
Μη λυπώμεθα δια την απώλειαν περιουσιών, τούτο είναι ασήμαντος υπόθεσις. Τούτο έμαθον προσέτι παρά του κατά σάρκα πατρός μου. Ότε συνέβαινε δυστυχία τις εις τον οίκον ημών, αυτός έμενεν ήρεμος. Μετά την πυρκαϊάν έλεγον εις αυτόν μετά συμπαθείας: «Εκάης, Ιβάν Πέτροβιτς». Και απήντα εκείνος: «Ο Θεός θα δώση να διορθωθούν τα πράγματα». Διηρχόμεθα ποτε πλησίον του αγρού ημών και εγώ είπον εις αυτόν: «Ιδού, κλέπτουν αφ’ ημών τα “δεμάτια”». Και ούτος λέγει: «Έ, τέκνον μου, ο Κύριος έδωκεν εις ημάς αρκετόν άρτον. Αυτός όστις κλέπτει σημαίνει ότι έχει ανάγκην». Συνέβαινε να λέγω εις αυτόν: «Δίδεις πολλήν ελεημοσύνην. Άλλοι όμως, οίτινες ζουν κάλλιον ημών, δίδουν ολιγώτερα». Αλλ’ εκείνος απεκρίνατο: «Έ, τέκνον μου, ο Κύριος θα δώση εις ημάς». Και ο Κύριος δεν κατήσχυνε την ελπίδα αυτού.

Εις τον ελεήμονα ο Κύριος παρευθύς συγχωρεί τας αμαρτίας. Ο ελεήμων δεν ενθυμείται το κακόν. Έστω και αν αδικούν αυτόν, αφαιρούν την περιουσίαν αυτού, ούτος μένει ατάραχος, διότι εκ πείρας γνωρίζει το έλεος του Θεού. Το δε έλεος του Κυρίου ουδείς εκ των ανθρώπων δύναται να αφαιρέση, διότι είναι απαραβίαστον και κατοικεί εν υψηλοίς, παρά τω Θεώ.


Πάντες οι άνθρωποι οι βιώσαντες εν παρθενία και μετανοία, οι ταπεινοί, οι υπήκοοι, οι εγκρατείς, μετέβησαν εις τον ουρανόν και βλέπουν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εν δόξη, και ακούουν τα χερουβικά άσματα, ημείς δε ταραττόμεθα επί της γης, ως η σποδός η φερομένη υπό του ανέμου, και ο νους ημών προσεκολλήθη επί των γηΐνων.

Ώ, το ασθενές μου πνεύμα σβέννυται, ως το μικρόν κηρίον υπό ελαφρού ανέμου, το πνεύμα όμως των αγίων έκαιε πυρί, ως η άφλεκτος βάτος, απείρακτος υπό ανέμου. Τις δώσει εις εμέ τοιαύτην ζέσιν, ώστε να μη γνωρίζω ανάπαυσιν ούτε ημέραν ούτε νύκτα εκ της αγάπης του Θεού; Πεπυρωμένη η αγάπη του Θεού. Χάριν αυτής οι άγιοι υπέμεινον όλας τας θλίψεις και ελάμβανον δυνάμεις θαυματουργίας. Εθεράπευον αρρώστους, ανίστων νεκρούς, περιεπάτουν επί υδάτων, υψούντο εν ώρα προσευχής εις τον αέρα, κατεβίβαζον δια προσευχής υετόν εκ του ουρανού, εγώ δε θα ηυχόμην να μάθω μόνον την ταπείνωσιν και την αγάπην του Χριστού, ώστε ουδένα να προσβάλλω, αλλά να προσεύχωμαι δια πάντας ως δι’ εμαυτόν.

Αλλοίμονον εις εμέ. Γράφω περί της αγάπης του Θεού, ο ίδιος όμως δεν αγαπώ τον Θεόν ως ώφειλον, και δια τούτο είμαι περίλυπος και θλίβομαι, ως ο Αδάμ μετά την έξωσιν εκ του παραδείσου, και θρηνώ και κράζω κραυγή μεγάλη: «Ελέησον με, ο Θεός, το πεπτωκός Σου πλάσμα».

Οπόσας φοράς Συ έδωκας εις εμέ την χάριν Σου, και εγώ δεν εφύλαττον αυτήν, διότι είμαι κενόδοξος! Η ψυχή μου όμως γνωρίζει Σε, τον Κτίστην και Θεόν μου, και δια τούτο Σε ζητώ θρηνών, ως εθρήνει ο Ιωσήφ περί του πατρός αυτού Ιακώβ επί του τάφου της μητρός αυτού, αγόμενος εις την δουλείαν της Αιγύπτου.

Εγώ Σε θλίβω δια των αμαρτιών μου, και Συ αποστρέφεις το Πρόσωπον Σου απ’ εμού, και η ψυχή μου επιποθεί και εκλείπει δια Σε.

Ώ, Πνεύμα Άγιον, μη εγκαταλείπης με! Όταν αποχωρής απ’ εμού, τότε φαύλαι σκέψεις καταπιέζουν την καρδίαν μου, και η ψυχή μου Σε νοσταλγεί μέχρι μεγάλων δακρύων.

Ώ, Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Συ βλέπεις την θλίψιν μου· βλέπεις ότι ελύπησα τον Κύριον και Αυτός εγκατέλιπεν εμέ. Σε ικετεύω: Σώσον με, το παραπεσόν πλάσμα του Θεού· σώσον με τον δούλον Σου.

Εάν σκέπτησαι κακόν δια τους ανθρώπους, σημαίνει ότι ζη εν σοι πονηρόν πνεύμα, και τούτο υποβάλλει εις σε πονηράς σκέψεις κατά των αδελφών. Και εάν τις αποθάνη αμετανόητος, μη συγχωρών τον αδελφόν, τότε η ψυχή αυτού θα απέλθη εκεί, όπου μένει το πονηρόν πνεύμα όπερ κατεκυρίευσε της ψυχής.

Τοιούτος είναι ο νόμος: Εάν συγχωρής, σημαίνει ότι και σε συνεχώρησεν ο Κύριος. Εάν όμως δεν συγχωρής τον αδελφόν, σημαίνει ότι και η αμαρτία σου μένει μετά σου.

Ο Κύριος θέλει να αγαπώμεν τον πλησίον. Και εάν λογίζησαι ότι ο Κύριος αγαπά αυτόν, σημαίνει ότι η αγάπη του Κυρίου είναι μετά σου. Και εάν σκέπτησαι ότι πολύ αγαπά ο Κύριος το πλάσμα Αυτού, και εάν συ ο ίδιος συμπονής παν κτίσμα και αγαπάς του εχθρούς, εαυτόν δε θεωρής χείριστον πάντων, τούτο σημαίνει ότι η μεγάλη χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι μετά σου.

Όστις φέρει εντός αυτού το Πνεύμα το Άγιον, έστω και ολίγον, ούτος θλίβεται δι’ όλον τον κόσμον ημέρας και νυκτός, και η καρδία αυτού σπλαγχνίζεται παν κτίσμα του Θεού, ιδιαιτέρως δε εκείνους τους ανθρώπους, οίτινες δεν γνωρίζουν τον Θεόν ή εναντιούνται προς Αυτόν, και ως εκ τούτου πορεύονται εις το πυρ των βασάνων. Υπέρ τούτων ούτος προσεύχεται ημέρας και νυκτός πλείον ή δι’ εαυτόν, όπως πάντες μετανοήσουν και γνωρίσουν τον Κύριον.

Ο Κύριος προσηύχετο υπέρ των σταυρωτών Αυτού: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τί ποιούσιν». Ο αρχιδιάκονος Στέφανος προσηύχετο δι’ εκείνους, οίτινες ελιθοβόλουν αυτόν έως θανάτου: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Και ημείς, εάν θέλωμεν να διαφυλάξωμεν την χάριν, οφείλομεν να προσευχώμεθα υπέρ των εχθρών. Εάν δεν σπλαγχνίζησαι τον αμαρτωλόν, όστις θα βασανίζηται εις το πυρ, σημαίνει ότι εντός σου δεν ζη η χάρις του Αγίου Πνεύματος, αλλά πονηρόν πνεύμα, και εν όσω έτι ζης, αγωνίζου δια της μετανοίας να απαλλαγής απ’ αυτού.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ 

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021

Ἐγκώμιον εἰς τήν Σύλληψιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ἁγίου Σωφρονίου Ἰεροσολύμων



Ἐγκώμιον εἰς τήν Σύλληψιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. 
Ἁγίου Σωφρονίου Ἰεροσολύμων

ς μιλήσουμε γιὰ τὴ θαυμαστὴ σύλληψη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἀφοῦ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀρχὴ τῆς ὅλης διηγήσεως καὶ νὰ βάλει σὲ σειρὰ ὅσα πρόκειται πανηγυρικὰ νὰ ἀναφέρουμε, ἔτσι ὅπως θὰ εὐδοκήσει νὰ μᾶς χαρίσει τὴ δύναμη τοῦ λόγου αὐτὸς ποὺ σήμερα ἐγκωμιάζεται. Ἀλλὰ δὲν θὰ ἦταν ἀσύμφορο νὰ ἀρχίσουμε τὴν ὁμιλία μας ἀπὸ γεγονότα ποὺ προηγοῦνται. Ἔτσι θὰ δείχναμε ὅτι καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ σύλληψή του, αὐτὸς φανερώθηκε πὼς θὰ γίνει μέγας καὶ τρανὸς καὶ πὼς θὰ ὑπηρετήσει τὴν προσδοκία τῶν ἀνθρώπων γιὰ πολὺ πιὸ μεγάλες καὶ σωτήριες ὑποθέσεις, ἐφόσον δὲν θὰ ἔμενε ἄσχετος ἀπὸ τὶς συνέπειες ποὺ εἶχε γιὰ ὅλο το ἀνθρώπινο γένος ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς πτώσεως εἴχαμε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ ζοῦμε πάνω στὴ γῆ μὲ ἀθλιότητα καὶ νὰ καταλήγουμε στὴ φθορά, σὰν γενικοὶ κληρονόμοι τῆς ἀποφάσεως τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶπε: «Χῶμα εἶσαι καὶ στὸ χῶμα θὰ ξαναγυρίσεις» (Γέν. 3, 19).

Αὐτὸ ἦταν ἡ φυσικὴ κατάληξή μας, σὰν καταδίκη της παρακοῆς μας. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἀθλιότητα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων δὲν ἦταν ἡ μοναδική. Τὴν ἀκολουθοῦσε καὶ ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸ Θεό. Γιατί οἱ ἄνθρωποι λησμονήσαμε τὸν Κύριο καὶ δημιουργό του σύμπαντος Θεὸ καὶ λατρεύαμε πολλὲς φορὲς ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ καθόλου δὲν μᾶς ξεπερνοῦσαν στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν ἀθλιότητα. Ἄλλες φορὲς πάλι εἴχαμε γιὰ θεοὺς ἀντικείμενα καὶ εἴδωλα ποὺ τὰ κατασκευάζαμε μὲ τὰ ἴδια μᾶς τὰ χέρια. Ἀπὸ ἐκεῖ φτάσαμε νὰ δουλεύουμε στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας, ἀφοῦ προσφέραμε τὴν τιμὴ καὶ τὴ λατρεία ποὺ ἅρμοζε μόνο στὸ Θεό, στὰ ἄτιμα εἴδωλα καὶ στοὺς δαίμονες.

Τέτοια κατάπτωση καὶ τέτοια διαστροφὴ εἴχαμε πάθει ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ ὑπάρξει μεγαλύτερη ἀπ’ αὐτὴ καὶ ποὺ εἶχε ἀνάγκη νὰ δεχτεῖ θεραπεία τόσο δυνατὴ καὶ τόσο μεγάλη, ἀνάλογη μὲ τὸ μέγεθός της. Καὶ ἡ μοναδικὴ θεραπεία γὶ ’ αὐτὴν τὴν ἀρρώστια ἦταν νὰ μοιάσει ὁ κτίστης καὶ δημιουργὸς Θεὸς μὲ τὰ κτίσματά Του. Νὰ γίνει δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, ὅμοιος μέ μας, παίρνοντας ἀνθρώπινο σῶμα καὶ ἀνθρώπινη ψυχή. Ἔτσι πῆρε σὰν γνήσιος ἄνθρωπος ὅλα τα ἰδιώματα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ποὺ εἶναι ἀπαλλαγμένα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἀνέλαβε δηλαδή, ὅλα τα ἀδιάβλητα πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Στὸ πρόσωπό Του ἑνώθηκαν τέλεια καὶ πραγματικὰ ἡ θεία καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση καὶ μὲ τὴν ἕνωση αὐτὴ στάθηκε δυνατὸ νὰ διασωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ κρατιόταν καὶ κρατιέται μὲ τὴ θέλησή του αἰχμάλωτος στὰ ἁμαρτωλὰ πάθη. Ἔτσι δόθηκε ἡ δυνατότητα κάθε ἄνθρωπος νὰ ἀναγεννιέται μέσα στὸ Χριστὸ καὶ νὰ μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει τὴν αἰώνια μακαριότητα, γιὰ τὴν ὁποία τὸν προόρισε ὁ Θεὸς ἀπὸ τότε ποὺ τὸν δημιούργησε […]

Αὐτὴ τὴ μακαριότητα ὑποσχέθηκε ὁ Θεὸς νὰ τὴ δώσει στὸν ἄνθρωπο. Ἀνάμεσά σε τέτοιους ἀνθρώπους διακρινόταν καὶ 0 πρεσβύτης καὶ ἱερέας Ζαχαρίας, ποὺ τὰ χρόνια του εἶχαν περάσει καὶ μαζὶ μὲ τὴ σωματικὴ παρακμὴ εἶχαν φέρει καὶ τὸ θάνατο πιὸ κοντά του. Αὐτὸς προσευχόταν στὸ Θεὸ συχνὰ καὶ ἐπίμονα — γιατί ἢ γλώσσα του δὲν εἶχε δεθεῖ — νὰ μὴ στερηθεῖ ἕνα τέτοιο θέαμα, ποὺ ὅλοι το περίμεναν, οὔτε νὰ βρεῖ τὸ θάνατο, ποὺ ἦταν τόσο κοντὰ στὴν πόρτα του, πρὶν νὰ δεῖ τὸ Σωτήρα τοῦ Κόσμου. Αὐτὴν τὴν προσευχὴ πάντοτε τὴν ἔκανε ὁ ἅγιος αὐτὸς γέροντας στὸ Θεό, παρακαλώντας τὸν, τόσο νὰ κάνει ὥστε τὸ φῶς τῆς σωτηρίας νὰ λάμψει γρήγορα, ὅσο καὶ νὰ τοῦ ἐπιτρέψει τοῦ ἴδιου νὰ δεῖ τὴν ἀνατολὴ αὐτοῦ του φωτός.

Καὶ γιὰ νὰ μὴν τὸν ἁρπάξει ὁ θάνατος ἀμέτοχο αὐτῆς τῆς θεωρίας, ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἔφτανε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γι’ αὐτήν, αὐτὸς ἔκανε ἀδιάκοπα αὐτὴν τὴν προσευχή, ἀλλὰ περισσότερο τότε ποὺ ὡς ἱερέας πρόσφερε στὸ Θεὸ τὶς λατρευτικές του ὑπηρεσίες, σύμφωνα μὲ τὸ Νόμο. Τὸν παρακαλοῦσε λοιπὸν ἡ πραγματοποίηση αὐτῆς τῆς ὑποσχέσεως νὰ γίνει γρήγορα, ὥστε ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ πνευματικὰ καὶ πιὸ τέλεια, νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ μοιράζονταν μαζί του τὴν ἱερωσύνη. Αὐτὸ τὸ ἔκανε κάθε φορᾶ ποὺ στὸν καιρὸ τῆς ἐφημερίας τοῦ ἔμπαινε στὰ Ἅγια των Ἁγίων νὰ προσφέρει θυμίαμα. Ἐκεῖ ποὺ μιὰ φορὰ τὸ χρόνο ἔμπαινε μονάχα ὁ Ἀρχιερέας, ἔχοντας ραντισμένα τὰ χέρια του μὲ αἷμα καὶ δηλώνοντας ἔτσι τόσο φανερά, μὲ αὐτὴν τὴν πράξη του, τὴ θυσία τοῦ Σωτήρα μᾶς Χριστοῦ, ἡ ὁποία θὰ ἦταν ἡ μοναδικὴ καὶ πραγματικὴ θυσία, ποὺ τὴν πρόσφερε στὸ Θεὸ καὶ πατέρα Τοῦ ὁ ἴδιος καὶ σὰν Ἀρχιερέας καὶ σὰν θύμα, σὰν ἀμνὸς ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων των ἀνθρώπων.

Μέσα στὰ Ἅγια των Ἁγίων λοιπὸν εἶχε βρεθεῖ ὁ Ζαχαρίας — γιατί ἦταν ἄξιος καὶ εἶχε τὸν ἱερατικὸ βαθμὸ γιὰ μιὰ τέτοια ὑπηρεσία. Καθὼς λοιπὸν βρισκόταν στὸ θυσιαστήριο, δέχτηκε μέσα στὴν ἐπίμονη προσευχή του, τὴν ἐπίσκεψη οὐράνιου ἀγγέλου. Τὸν εἶδε νὰ στέκεται δεξιὰ ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο ποὺ προσφερόταν τὸ θυμίαμα καὶ νὰ τοῦ μιλάει γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ, χαρίζοντάς του ἔτσι τὴν πιὸ οὐράνια καὶ πιὸ εὐχάριστη ἀγγελία.

Ὁ Ἄγγελος ποὺ ἔφερε αὐτὰ τὰ σπουδαῖα μηνύματα ἦταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Αὐτὸς καὶ μόνο μὲ τὸ ὄνομά του φανερώνει τὴ σημασία ποὺ εἶχαν τὰ μηνύματα ποὺ ἔφερνε. Γιατί αὐτὸς ἦρθε στὸ θυσιαστήριο νὰ ἀναγγείλει θαυμαστὰ γεγονότα, ποὺ θὰ γίνονταν πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία καὶ ὁ ἱερέας Ζαχαρίας τόσο ἐπίμονα παρακαλοῦσε. Αὐτὸν τὸ Ζαχαρία τὸν εἶδε ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ νὰ συγκλονίζεται ἀπὸ τὸ ὅραμα τῆς παρουσίας του καὶ κατάλαβε ὅτι ὅσο πιὸ πολὺ φοβόταν τόσο πιὸ πολὺ κλονιζόταν.

Γιατί λέει τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο: «Ταράχτηκε ὁ Ζαχαρίας βλέποντας τὸν ἄγγελο καὶ ἔπεσε πάνω του φόβος μεγάλος» (Λουκ. 1, 12). Ὁ τρόμος τοῦ Ζαχαρία φανέρωνε ὅτι ἔφτανε ὁ χρόνος ποὺ θὰ σταματοῦσε ἡ ἀπόλυτη ἰσχὺς τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ὅτι ἦρθε ὁ καιρὸς ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀκολουθοῦσαν τὸ δρόμο τοῦ Εὐαγγελίου. Διώχνει λοιπὸν τὸ φόβο ἀπὸ τὸ Ζαχαρία καὶ στὴ συνέχεια τοῦ δίνει τὰ εὐχάριστα μηνύματα. Γιατί ὅσα τοῦ εἶπε δὲν προκαλοῦσαν φόβο ἀλλὰ ἀφοβία καὶ εὐχαρίστηση. Τί τοῦ εἶπε·, «Μὴ φοβᾶσαι Ζαχαρία, γιατί ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴν προσευχή σου» (Λουκ. 1,13). Δηλαδή, δὲν τοῦ φώναξε μοναχά: Τί φοβᾶσαι σεβάσμιε γέροντα, τί φοβᾶσαι τώρα ποῦ παίρνεις αὐτὰ ποῦ ζητᾶς; Τί φοβᾶσαι τώρα ποῦ λυτρώνεσαι ἀπὸ τὸ βάρος τῆς νομικῆς λατρείας;

Γιατί ταράζεσαι τώρα ποῦ βλέπεις τὸ φῶς μετὰ ἀπὸ τὴ σκιά; Γιατί μένεις κατάπληκτος τώρα ποῦ βλέπεις νὰ ἑδραιώνονται στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ὅσοι κλονίζονταν πρίν; Ἀλλὰ τοῦ εἶπε: Εἶναι ὑπερθαύμαστα αὐτὰ τὰ μηνύματα πού σου φέρνω, δὲν ἐμπνέουν ὅμως φόβο σὲ ὅσους τὰ ἀκοῦνε. Ἔχω νὰ σοῦ ἀποκαλύψω μεγάλα μυστήρια, δὲν πρέπει ὅμως νὰ ταραχτεῖς τώρα ἀκριβῶς ποὺ θὰ τὰ ἀκούσεις. Ἀντίθετα πρέπει νὰ χαρεῖς καὶ νὰ εὐχαριστηθεῖς μαζί μου, γιατί αὐτὰ ἀπὸ τὴ φύση τοὺς εἶναι προξένα χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης. Ἡ λύτρωση τῶν ἀνθρώπων βρίσκεται πιὰ κοντά τους.

Ἔφτασε ἡ ὥρα νὰ σηκωθοῦν οἱ πεσμένοι. Ὁ νόμος βρῆκε τὸ σκοπό του. Ἔχει πιὰ ἀνατείλει ὁ καιρὸς τῆς Θείας Χάριτος. Καὶ πολὺ σύντομα θὰ δεῖς -γιατί βρίσκεται κοντὰ στὰ μάτια σου- Αὐτὸν ποὺ εἶναι τὸ κεφάλαιο ὅλων αὐτῶν πού σου εἶπα. Θὰ δεῖς τὸ Θεὸ Λόγο νὰ σαρκώνεται ἀπὸ τὴν Παρθένο, νὰ γεννιέται, ὅπως ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ σώζει ὅλο το ἀνθρώπινο γένος. Καὶ δὲν θὰ θαυμάσεις μόνο αὐτὰ ποὺ τόσο πολὺ ἐπιθύμησες νὰ δεῖς, ἀλλὰ θὰ εὐτυχήσεις καὶ νὰ τὰ ὑπηρετήσεις. Γιὰ νὰ πιστέψεις στὰ λόγια μου, προσθέτω -καὶ σὲ παρακαλῶ νὰ πιστέψεις-  ἀκόμη ἕνα ἀξιοθαύμαστο γεγονὸς καὶ σοῦ ἀποκαλύπτω ὅτι θὰ γίνουν πραγματικότητα ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα εἶχες χάσει τὴν ἐλπίδα σου.

Ποιὰ εἶναι αὐτά; «Ἡ γυναίκα σου ἡ Ἐλισάβετ, θὰ σοῦ γεννήσει γιὸ καὶ θὰ τὸν ὀνομάσεις Ἰωάννη. Καὶ θὰ δοκιμάσεις, χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση καὶ πολλοὶ θὰ χαροῦν γιὰ τὴ γέννησή του. Αὐτὸς θὰ ἀναδειχτεῖ μεγάλος ἐνώπιόν του Κυρίου καὶ δὲν θὰ πιεῖ κρασὶ καὶ οἰνοπνευματώδη ποτά, καὶ θὰ γεμίσει ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀπὸ τὸν καιρὸ ἀκόμα ποὺ θὰ βρίσκεται στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του. Καὶ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους του Ἰσραήλ, ποὺ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό, θὰ τοὺς ἐπαναφέρει μὲ τὴ μετάνοια στὸν Κύριο καὶ Θεό τους, ποὺ ἔγινε γιὰ χάρη τοὺς ἄνθρωπος. Καὶ αὐτὸς θὰ προπορευτεῖ πρὶν ἀπὸ Αὐτὸν μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τὴ δύναμη τοῦ προφήτη Ἠλία, γιὰ νὰ ξαναγυρίσει στὰ παιδιὰ τὶς καρδιὲς τῶν πατέρων τους καὶ νὰ ξαναφέρει στοὺς ἀπειθεῖς το φρόνημα ποὺ ἔχουν οἱ δίκαιοι. Καὶ νὰ ἑτοιμάσει ὅλους αὐτοὺς ποὺ εἶχαν καλὴ προαίρεση ὥστε νὰ δεχτοῦν τὸν Κύριο» (Λούκ, 1,13-18).

Βλέπεις πόσα καὶ πόσο μεγάλα εἶναι αὐτὰ γιὰ τὰ ὅποια ἀγγελικὲς φωνὲς μαρτυροῦν ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ καυχηθεῖ ὁ Ἰωάννης, γιατί συνέβηκαν στὴ σύλληψή του καὶ πρὶν ἀκόμη ἀπ’ αὐτήν; […]

Γιατί πῶς θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ μὴν πειστεῖ στὰ χαρμόσυνα αὐτὰ μηνύματα ὁ σεβάσμιος αὐτὸς γέροντας καὶ ἱερέας, ποὺ ὄχι μόνο πίστευε στὸ Νόμο, ἀλλὰ δίδασκε καὶ τοὺς ἄλλους – αὐτὸς ποὺ ἀκόμη ἀνῆκε σὲ κείνους οἱ ὁποῖοι περίμεναν τὸ Μεσσία γιὰ νὰ παρηγορήσει καὶ νὰ σώσει τὸν Ἰσραηλιτικὸ λαὸ καὶ προσευχόταν ἐπίμονα γιὰ τὸν ἐρχομὸ Τοῦ - ἂν δὲν προτύπωνε καὶ δὲν συμβόλιζε ὁ ἴδιος τὴ δυσπιστία ὅλων ἐκείνων, ποῦ στηριγμένοι στὸ Μωσαϊκὸ Νόμο, θὰ ἔμεναν ἔξω ἀπὸ τὴ πίστη στὸ Χριστό; Ἀφοῦ λοιπὸν εἶδε τὸν ἅγιο ἄγγελο νὰ στέκεται πλάι στὸ ἅγιο θυσιαστήριο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ τοῦ λέει ὅσα τοῦ μήνυσε, γιατί δὲν δέχτηκε μὲ ἁπλὴ πίστη ὅσα ἄκουσε καὶ γιατί δὲν ἔδειξε μιὰ τέτοια πίστη, ὅπως σὲ ἀνάλογη περίσταση ἔδειξε ὁ Ἀβραὰμ καὶ ἡ Σάρρα;

Μὰ καὶ ἂν δὲν μποροῦσε νὰ κάνει κάτι τέτοιο, ὁπωσδήποτε ἔπρεπε νὰ δεχτεῖ μὲ ἁπλὴ πίστη ὅτι ὁ Θεὸς μποροῦσε νὰ κάνει, ἂν ἤθελε, ὁποιοδήποτε ἀξιοθαύμαστο καὶ ὑπερφυσικὸ ἔργο. Γιατί τί μπορεῖ νὰ ὑπάρξει στὸν κόσμο ἀπὸ ὅλα τα ὄντα καὶ τὰ γεγονότα, ποὺ ἀπὸ κάποια ἄποψη, δὲν ἔχει καὶ δὲν παίρνει τὴν ὑπόστασή του ἀπὸ τὴν παντοδύναμη θέληση τοῦ Θεοῦ; Αὐτὸ μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο θαυμαστὸ δὲν διακήρυξε καὶ ὁ Ἰώβ, ὁ θαυμάσιος αὐτὸς ἄνθρωπος, ὅταν διδάχτηκε ἀπὸ τὸ Θεό, ποὺ τοῦ μίλησε καὶ τὸν βεβαίωσε μέσα ἀπὸ τὸ νέφος; «Κατάλαβα ὅτι ὅλα σου εἶναι δυνατὰ καὶ τίποτα δὲν σοὺ εἶναι ἀδύνατο» (Ἰὼβ 42,2).

Ἐὰν πάλι ὁ Ζαχαρίας νόμιζε ὅτι ἡ φωνὴ ποὺ τοῦ μιλοῦσε ἦταν ἐχθρικὴ καὶ ἐνάντια πρὸς τὸ Θεό, δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ ζητήσει διαβεβαίωση καὶ ἐπεξηγήσεις καὶ νὰ πεῖ: «Πῶς θὰ πειστῶ γι’ αὐτό»; Ἤξερε πολὺ καλὰ ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ψεύτης ἀπὸ τὴ φύση του καὶ δὲν ξέρει ποτὲ νὰ λέει τὴν ἀλήθεια. Ἀφοῦ λοιπὸν θὰ ἦταν ψεύτικά τα πρῶτα λόγια του καὶ θὰ ἦταν ἀπατηλὴ ἡ ἐμφάνισή του, δὲν θὰ εἶχε καμιὰ δυσκολία νὰ πεῖ ψέματα καὶ στὴ συνέχεια.

Ἔτσι θὰ κατόρθωνε νὰ ἀποπλανήσει καὶ νὰ παρασύρει σὲ μεγαλύτερα ψέματα καὶ σὲ φρικτότερες ἀπάτες αὐτὸν ποὺ θὰ τὸν εἶχε ξεγελάσει μὲ τὰ πρῶτα του ψέματα. Ἀλλὰ δὲν ἦταν τόσο ἄμυαλος ὁ Ζαχαρίας, αὐτὸς ποὺ θὰ γινόταν πατέρας τοῦ μεγάλου Ἰωάννη. Ἀλίμονο! Ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε ἀπὸ ἄμυαλο πατέρα νὰ γεννηθεῖ αὐτὸς ὁ τόσο γλυκὺς καρπός, ὁ Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος τρεφόταν μὲ μέλι, θέλοντας νὰ σημάνει ὅτι γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν τὴν ἀνώτερη καὶ πνευματικὴ ζωή, εἶναι πολὺ εὐχάριστος καὶ γλυκὸς ὅποιος τοὺς προσκαλεῖ καὶ τοὺς προτρέπει νὰ τὸν μιμηθοῦν στὴ δική του ζωή, ποὺ τὴν τρέφει καὶ τὴ γλυκαίνει ὁ Θεός.

Ὅπως νομίζω λοιπὸν καὶ ὅπως εἶπα, ὁ σεβάσμιος γέροντας Ζαχαρίας ἔπεσε σὲ ἔκσταση, ὅπως ἄλλοτε ὁ Ἰσαάκ, γιὰ νὰ προτυπώσει ἔτσι τὴν κατάργηση τοῦ Νόμου, μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ δυσκολία νὰ δεχτοῦν τὸ Χριστὸ ὅσοι τυφλὰ μένουν στὰ διατάγματα τοῦ Νόμου. Ἀκόμα γιατί ἔπρεπε νὰ προαναγγείλει καὶ νὰ φανερώσει ὅτι τὰ ἔθνη θὰ δεχτοῦν τὴ βροντερὴ φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ θὰ ἀκουστεῖ σὲ ὅλα τα πέρατα τῆς γῆς καὶ θὰ φέρει τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ μεγάλος λοιπὸν αὐτὸς ἱερέας μέσα βαθιὰ στὴ ψυχὴ τοῦ δυσπίστησε μυστικὰ καὶ πιὸ μυστικὰ χάνει τὴ φωνή του, γιὰ νὰ φανερώσει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ πόσο παράλογη θὰ εἶναι ἡ δυσπιστία τῶν Ἰουδαίων. Καὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Ἰωάννης, ὁ Πρόδρομος τοῦ Θεοῦ Λόγου, γεννιέται ἀπὸ τὸ Ζαχαρία καὶ εἶναι κληρονόμος τῶν ἀρετῶν τοῦ πατέρα του. Αὐτὸ φανερώνεται καὶ ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ θεϊκὰ λόγια, ποὺ ἀργότερα εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, δηλαδὴ ὅτι «κάθε δέντρο γνωρίζεται ἀπὸ τὸν καρπό του, γιατί δὲν μπορεῖ ἕνα ἄχρηστο καὶ σάπιο δέντρο νὰ φέρει καλοὺς καρποὺς» (Ματθ. 7,18). Καὶ θὰ μποροῦσα νὰ πῶ ὅτι ὅποιος δὲν θελήσει νὰ δώσει ἕνα τέτοιο νόημα στὴ δυσπιστία τοῦ σεβάσμιου γέροντα Ζαχαρία, θὰ ἀποδειχτεῖ ὅτι εἶναι κατὰ τὴν ἀρετὴ πολὺ πιὸ μικρὸς ἀπὸ τὴν Ἐλισάβετ.

Γιατί ἐκείνη, ἂν καὶ δὲν ἄκουσε ποτὲ τὰ λόγια τοῦ ἀγγέλου, οὔτε τῆς τὰ διηγήθηκε ὁ Ζαχαρίας - ἀφοῦ ἔφτασε πιὰ ἄφωνος στὸ σπίτι τοῦ - μπόρεσε νὰ γνωρίσει τὴν πραγματικὴ κατάσταση τῆς Παρθένου Μαρίας, ὅταν τὴν ἐπισκέφτηκε καὶ συναντήθηκαν. Γι’ αὐτὸ καὶ μόλις δέχτηκε τὸ χαιρετισμό της, ἀμέσως τὴν κήρυξε Θεοτόκο, δηλαδὴ πραγματικὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, λέγοντας μεγαλόφωνα: «Εὐλογημένη εἶσαι σὺ ἀπὸ τὸ Θεό, περισσότερο ἀπ’ ὅλες τὶς γυναῖκες. Καὶ εὐλογημένο εἶναι τὸ παιδὶ ποὺ φέρνεις στὰ σπλάχνα σου. Καὶ γιὰ ποιὰ ἀρετὴ ἢ ἀξία μου, ἔγινε σὲ μένα αὐτὴ ἡ τιμή, νὰ ’ρθει ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου στὸ σπίτι μου; Γιατί νά, ποὺ πραγματικά, μόλις ἄκουσά τα λόγια τοῦ χαιρετισμοῦ σου, σκίρτησε τὸ βρέφος χαρούμενο μέσα στὴν κοιλιά μου» (Λουκ. 1,42-44). Καὶ στὴ συνέχεια τὴ μακάρισε ἐπάξια λέγοντας: «Καὶ εἶναι μακάρια ἐκείνη ἡ ὁποία θὰ δεῖ νὰ πραγματοποιοῦνται στὴ ζωὴ τῆς ὅσα τῆς φανέρωσε καὶ τῆς ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος» (Λουκ. 1,45).

Ἔτσι, ὄχι μόνο μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γνώρισε ἡ Ἐλισάβετ ποιὸν κυοφοροῦσε ἡ Παρθένος Μαρία, ἀλλὰ ἦταν τόσο καλὰ πληροφορημένη, ὥστε νὰ γνωρίζει καὶ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ εἶχε φανερώσει καὶ ὑποσχεθεῖ ὁ Θεὸς σ’ αὐτὴ μὲ τὸν ἄγγελό του. Αὐτὸ πραγματικὰ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ κάτι ἀπίθανο καὶ ἀπίστευτο.

Ὁ Ζαχαρίας ἑτοιμάστηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ στάθηκε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ ἕνα τέλειο καὶ κατάλληλο ὄργανο. Αὐτὸ τὸ φανερώνει ὄχι μόνο το γεγονὸς ὅτι στάλθηκε στὸ Ζαχαρία ὁ ἴδιος ἄγγελος ποὺ ἀξιώθηκε νὰ διακονήσει τὸ μυστήριο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καὶ εἶχε τὸ ἱερὸ προνόμιο νὰ τοῦ ἀναγγείλει τὴ γέννηση τοῦ Ἰωάννη, ποὺ θὰ ἦταν συγγενής του Κυρίου, ἀλλὰ τὸ ἐπιβεβαιώνουν καὶ αὐτὰ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Ζαχαρίας εἶπε προφητικὰ γιὰ τὸ Χριστό, μὲ τὴν ὠδὴ ποὺ ἔψαλε, ὅταν γεννήθηκε ὁ Ἰωάννης. […]

Ἀκόμη τὸ πνευματικὸ ἀνάστημα τοῦ Ζαχαρία φανερώνεται ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ὁ ἴδιος προφήτεψε γιὰ τὸ παιδὶ τοῦ λέγοντας: «Καὶ σὺ παιδί μου, θὰ ὀνομαστεῖς προφήτης τοῦ Ὑψίστου. Γιατί θὰ προηγηθεῖς πρὶν ἀπὸ τὸν Κύριο, γιὰ νὰ ἑτοιμάσεις στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων τοὺς δρόμους Του, γιὰ νὰ κάνεις γνωστὴ στὸ λαὸ Τοῦ τὴ σωτηρία ποὺ θὰ ἔρθει μὲ τὴ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, χάρη στὸ μεγάλο ἔλεος τοῦ Θεοῦ μᾶς» (Λουκ. 1,76-78). Καὶ αὐτὰ ὅλα δὲν τὰ εἶπε ἀπὸ τὴν καρδιά του, μὲ τὶς δικές του δηλαδὴ δυνάμεις, ἀλλὰ γέμισε ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτὸ εἶναι γραμμένο στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια ποὺ λένε γι’ αὐτόν: «Καὶ ὁ Ζαχαρίας, ὁ πατέρας του, πληρώθηκε μὲ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ εἶπε αὐτὰ τὰ προφητικὰ λόγια» (Λουκ. 1,67). Εἶναι λοιπὸν φανερὸ πὼς δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Ζαχαρίας νὰ πληρωθεῖ μὲ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐὰν δὲν ἦταν ἀξιόπιστος καὶ δεκτικός του Ἁγίου Πνεύματος. Οὔτε θὰ γινόταν πατέρας τοῦ Ἰωάννη, ἂν δὲν ἦταν ἄξιος γιὰ μιὰ τέτοια τιμή.

Ὅλα αὐτὰ λοιπόν, ποὺ προηγήθηκαν ἀπὸ τὴ σύλληψη τοῦ Ἰωάννη, φανερώνουν ὅτι αὐτὸς πραγματικὰ ὑπῆρξε πιὸ μεγάλος ἀπὸ ὅλους τους ἀνθρώπους, πρὶν ἀκόμα συλληφθεῖ. Ἔτσι λοιπὸν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἡ Αὐτοαλήθεια, ἔδωσε γιὰ τὸν Ἰωάννη μιὰ τέτοια μαρτυρία, ὥστε κανένας νὰ μὴν ἰσχυριστεῖ ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶναι μικρότερος ἀπὸ κάποιον ἄλλο ἄνθρωπο, ἐπειδὴ δὲν θὰ εἶχε γεννηθεῖ ἀπὸ γονεῖς τόσο μεγάλους καὶ ἐπιφανεῖς. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιδίωκε καὶ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, μὲ ὅσα εἴπαμε πιὸ μπροστά, ἔχοντας τὴν πρόθεση νὰ ἀποστομώσει κάθε ἕναν ποὺ θὰ ἤθελε νὰ ἀμφισβητήσει τὴ μοναδικότητα καὶ τὸ μεγαλεῖο του Ἰωάννη. «Καὶ ἦταν καὶ οἱ δυό τους δίκαιοι ἐνώπιόν του Θεοῦ, γιατί ζοῦσαν σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὰ προστάγματα τοῦ Κυρίου καὶ τηροῦσαν ὅλες τὶς ἐντολὲς Τοῦ» (Λουκ. 1,6).

Τί σημαίνει αὐτό; Αὐτὴ ἡ εὐαγγελικὴ μαρτυρία ποὺ ἀναφέρεται στοὺς γονεῖς τοῦ Ἰωάννη, τὸ Ζαχαρία καὶ τὴν Ἐλισάβετ, φανερώνει ὅτι αὐτοὶ ζοῦσαν πάνω στὴν ἀκρόπολη τῶν ἀρετῶν καὶ γι’ αὐτὸ ξεχώριζαν ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους γιὰ τὶς ἀρετές τους. Γιατί ἡ εὐαγγελικὴ αὐτὴ μαρτυρία, ποὺ δὲν μεροληπτεῖ καὶ δὲν προσωποληπτεῖ, δὲν τοὺς ἀποκάλεσε μόνο δίκαιους, ἀλλὰ πρόσθεσε καὶ τὸ «ἐνώπιόν του Κυρίου», ποὺ σημαίνει ὅτι αὐτοὶ προσπαθοῦσαν μὲ κάθε τρόπο νὰ εἶναι καὶ νὰ φαίνονται δίκαιοι στὸ Θεό, σύμφωνα μὲ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο. Γιατί μὲ τὰ προφητικά τους χαρίσματα, πρέπει νὰ ὑπολογίζουμε ὅτι εἶχαν ἀξιωθεῖ νὰ ἔχουν εὐαγγελικὸ φρόνημα καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο.

Καὶ ἀφοῦ ἦταν τέτοιοι, προσπαθοῦσαν μὲ τὸ ἀριστερό τους χέρι νὰ κρύβουν τὴν εὐάρεστη στὸ Θεὸ πολιτεία τους, δηλαδὴ ὅ,τι ἔκανε τὸ δεξί τους χέρι (Ματθ. 6,3). Καὶ ἔτσι ἔφταναν μὲ τὸ ἔργο καὶ μὲ τὴν πράξη τους νὰ ἐφαρμόζουν τὸ εὐαγγελικὸ πρόσταγμα. Σ’ αὐτὴ τὴν εὐαγγελικὴ μαρτυρία γιὰ τὸ Ζαχαρία καὶ τὴν Ἐλισάβετ, μὲ πολλὴ σαφήνεια φανερώνεται ὅτι αὐτοί, κατὰ ἄψογο τρόπο, ἐφάρμοζαν ὅλες τὶς ἐντολὲς καὶ τὶς διδασκαλίες τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Καὶ ἔτσι μᾶς δείχνουν ὅτι ὅσοι βαδίζουν σύμφωνα μὲ τὸ νόμο, εἴτε τὸν τῆς Παλαιᾶς εἴτε τὸν τῆς Καινῆς Διαθήκης, στεφανώνονται μὲ τὰ βραβεῖα ποὺ θεσμοθετοῦσε ἡ παλαιὰ νομοθεσία καὶ λαμπρύνονται γιὰ τὶς ὕψιστες ἀρετές, ποὺ χαρίζει τὸ εὐαγγελικὸ πολίτευμα.

Τέτοιοι ἔπρεπε λοιπὸν νὰ εἶναι καὶ νὰ φαίνονται αὐτοὶ ποὺ γέννησαν τὸν Ἰωάννη, γιατί ὁ Ἰωάννης ἐπρόκειτο νὰ ἀναδειχτεῖ μεσίτης ἀνάμεσα στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ νὰ γίνει φορέας πραγματικὸς ὅλων των ὕψιστων ἀγαθῶν ποὺ ἀποκαλύπτονται μέσα καὶ στὶς δυὸ Διαθῆκες. Καὶ βέβαια ἔχει ὁμολογηθεῖ ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰωάννη βρῆκε τὸ τέλος της ἡ Παλαιὰ Διαθήκη. Γιατί ὁ Ἰωάννης βρίσκεται στὸ τέλος τοῦ χοροῦ τῆς Παλαιὸς Διαθήκης. Ἔτσι ἄλλωστε λέγεται ἀπὸ πολλοὺς ὅτι ὅλοι οἱ προφῆτες προφήτεψαν μέχρι τὸν Ἰωάννη τὸ Βαπτιστή. Καὶ ἀκόμη ὁ Ἰωάννης θεωρεῖται ἡ ἀρχὴ τῆς Νέας Διαθήκης -ἐπειδὴ αὐτὸς προπορεύτηκε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ- ποὺ τὴν ὑπέγραψε μὲ τὸ αἷμα Του.

Πραγματικά, ὁ Ἰωάννης προηγήθηκε ἀπὸ ὅλους τους Ἀποστόλους, ἐπειδὴ πραγματικὰ εἶχε ἀποσταλεῖ νὰ βαδίσει πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνει ἡ ἀπαρχὴ ὅλων των ἁγίων ποὺ θὰ κήρυτταν τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Γιατί αὐτὸς εἶχε πρῶτος διαταχτεῖ νὰ ἐξαγγείλει τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πρὶν ἀπὸ τὸ Χριστό. Καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι ἀπὸ τὶς ἡμέρες τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ, «ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιαστὲς ἁρπάζουν αὐτὴ» (Ματθ. 11,12) καὶ ὁ πρῶτος βιαστὴς τῆς ὑπῆρξε ὁ Ἰωάννης, ποὺ μᾶς φανέρωσε μὲ τὸ παράδειγμά του ὅτι ὅλοι μποροῦμε νὰ τὴν κατακτήσουμε, ἂν συμμορφώσουμε τὴ ζωή μας μὲ τὶς εὐαγγελικὲς ἀλήθειες.

Καὶ συλλαμβάνεται στὴν κοιλιὰ τῆς ἁγίας μάνας του, ποὺ ἦταν κοσμημένη μὲ προφητικὸ χάρισμα, ἀπὸ τὸν ἱερέα καὶ προφήτη πατέρα του, ποὺ τὸν κοσμοῦσαν καὶ χίλιες δυὸ ἄλλες λαμπρὲς ἀρετὲς καὶ ἰδιαίτερά το φιλόθεο φρόνημά του. Ποιός; Ὁ Ἰωάννης ποὺ μόνος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἀξιώθηκε νὰ προφητέψει, ὄντας ἀκόμα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του. Αὐτὸς ἀξιώθηκε νὰ ἀναγνωρίσει τὸ Δεσπότη Χριστό, ποὺ βρισκόταν μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς Παρθένου καὶ ἔτσι νὰ γίνει ὁ μόνος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους πού, ἐνῶ βρισκόταν στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του, κυοφόρησε ὁ ἴδιος το Ἅγιο Πνεῦμα. Μᾶς ἔδωσε ἔτσι τὴ θαυμαστὴ πραγματικότητα ἑνὸς βρέφους ποὺ ἔφερε κυοφορούμενο. Ἦταν κυοφορούμενος στὴ στείρα μάνα του καὶ κυοφοροῦσε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Κυοφόρησε ὁ ἴδιος τὴν προφητεία καὶ πρὶν νὰ κυοφορηθεῖ καὶ νὰ γεννηθεῖ, γέννησε χάρισμα πνευματικό. Γιατί πραγματικά, ὅπως λέει ὁ προφήτης τοῦ Θεοῦ Ἠσαΐας (Ἡσ. 26,17-18), οἱ προφῆτες δέχονται τὸ προφητικὸ μήνυμα καὶ τὸ κρατοῦν μέσα τους μὲ ὠδίνη. Καὶ ὅταν μετὰ ἔρθει ὁ καιρὸς νὰ διακονήσουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, φανερώνουν στοὺς ἀνθρώπους τὸ νόημα τοῦ προφητικοῦ μηνύματος, ποὺ τὸ κρατοῦσαν μέσα τους μυστικό, σὰν νὰ φέρνουν παιδὶ στὸν κόσμο. Αὐτὴ ὅμως τὴν καθιερωμένη προφητικὴ διαδικασία, ὁ Ἰωάννης τὴν ἀκολούθησε μετὰ τὴν παράδοξη σύλληψή του. Ὅπως εἴπαμε, εἶχε συλληφθεῖ στὴν ἄγονη μήτρα τῆς γριᾶς μάνας του, ὅπου εἶχε σπαρεῖ ἀπὸ τὸ γέρο πατέρα του.

Καὶ ἀπὸ τότε ἡσύχαζε ἀναγκαστικὰ μέχρι τὴ συνάντηση τῆς Παρθένου μὲ τὴ μητέρα του, μιὰ καὶ αὐτὸ τοῦ ζητοῦσε ἡ μητρικὴ στοργὴ καὶ ἀσφάλεια. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἤθελε νὰ κρατάει τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ εἶχε μέσα του, ἀδρανῆ, γιατί εἶναι βέβαιο, ὅπως μᾶς τὸ ’χει μαρτυρήσει καὶ ὁ ἄγγελος, ὅτι ἦταν γεμάτος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὄντας ἀκόμη μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν εἶχαν περάσει οἱ πέντε μῆνες τῆς κυοφορίας του, ἡ μάνα τοῦ ἐξακολουθοῦσε νὰ κρύβει τὸν ἑαυτό της ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ μὴ θέλει νὰ φανερώσει ὅτι θὰ γίνει μητέρα. Οἱ πέντε αὐτοὶ μῆνες ἔχουν μιὰ ἀντιστοιχία στὰ πέντε αἰσθητήρια τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὰ ὁποῖα προσπαθοῦσε νὰ ξεφύγει καὶ ἡ Ἐλισάβετ, ὅταν μαζὶ μὲ τὸν ἑαυτό της, προσπαθοῦσε νὰ κρύψει καὶ τὸν προφήτη ποὺ κρατοῦσε μέσα της, ἂν καὶ βιαζόταν ἐκεῖνος νὰ φανερωθεῖ.

Ἔφτασε λοιπὸν καὶ ὁ ἕκτος μήνας καὶ παρουσιάστηκε ἡ Παρθένος νὰ φέρει στὴν κοιλιὰ τῆς κυοφορούμενο τὸ Δημιουργὸ ὅλης της κτίσεως. Γιατί αὐτὴ συνέλαβε στὸν ἕκτο μήνα τῆς κυοφορίας τὶς Ἐλισάβετ Αὐτὸν ποὺ δημιούργησε ὅλο τὸν ἄλλο κόσμο σὲ ἕξι ἡμέρες καὶ ἰδιαίτερα τὸν ἄνθρωπο τὴν ἕκτη ἡμέρα. Αὐτὸν ποὺ ἀναγέννησε τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ σταυρό Του, ὅταν ἐκεῖνος εἶχε πιὰ ἐξαχρειωθεῖ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του. Τότε πιὰ ὁ Ἰωάννης δὲν κρατήθηκε μέσα στὴν ἡσυχία του. Οὔτε δέχτηκε νὰ σιωπήσει, αὐτὸς ποὺ ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Λόγου, μπροστὰ στὸν παρόντα Λόγο. Ἔτσι καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ ἔγινε προάγγελος τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Χριστοῦ, γιατί δὲν στάθηκε ἱκανὸ νὰ τὸν ἐμποδίσει τίποτα, οὔτε καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ χρησιμοποιήσει τὴ γλώσσα του, σὰν κυοφορούμενο βρέφος.

Μὲ τὰ σκιρτήματά του φώναζε καὶ διαλαλοῦσε ὅτι τώρα βρίσκεται μπροστά Του Αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τὶς ἁμαρτίας. Ἔτσι, χαρίζοντας σὲ μᾶς σκιρτήματα ἀγαλλιάσεως γιὰ τὴν ἀποδέσμευσή μας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, χαιρόταν καὶ ἀγαλλιοῦσε καὶ ἐκεῖνος, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ κήρυττε ὅτι ἔφτασε Αὐτὸς ποὺ θὰ ἀφαιρέσει κάθε δάκρυ ἀπὸ τὰ πρόσωπά μας καὶ θὰ χαρίσει σταθερὴ εἰρήνη καὶ ἀγαλλίαση σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Ἅπλωνε ἐνδεικτικά το δάκτυλό του καὶ φανέρωνε τὸν Ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ σφαγιαστεῖ γιὰ μᾶς τὰ ἀγριοκάτσικα, γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας καὶ θὰ σηκώσει στοὺς ὤμους Τοῦ τὴν ἔνοχη γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλου του κόσμου.

Ἅπλωσε καὶ τὰ δυό του χέρια καὶ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο κήρυξε, πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα του, τὸ τρόπαιο τοῦ Σταυροῦ. Τὸ τρόπαιο ποὺ ἦρθε νὰ στήσει ἐνάντια στοὺς δαίμονες Αὐτὸς ποὺ τώρα βρίσκεται μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς Παρθένου. Στάθηκε ὁ Ἰωάννης ὄρθιος μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του καὶ μὲ τὴ στάση τοῦ αὐτὴ κελαηδοῦσε μυστικὰ τὴν ἐξανάσταση ὅλων των ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Ἅδη. Τὴν ἐξανάσταση ποὺ χάρισε μὲ τὸ νὰ κρυφτεῖ τότε στὸν τάφο Αὐτὸς ποὺ τώρα κρύβεται μέσα στὴν ἄσπορο μήτρα τῆς μάνας του. Καὶ σὰν νὰ μάλωνε ὁ Ἰωάννης μὲ τὴ μάνα τοῦ τῆς ἔλεγε πώς, ἐνῶ ἐκεῖνος θέλει ὅλα αὐτὰ νὰ τὰ κηρύξει, ἐκείνη θὰ φανεῖ ὅτι τὸν ἐμποδίζει μὲ τὰ φυσικὰ δεσμὰ τῆς μήτρας καὶ τὸν κρατᾶ, παρὰ τὴ θέλησή του, δέσμιο, ἕκτος ἂν συμφωνήσει νὰ τοῦ δανείσει ἀμέσως τὴ φωνή της καὶ ἡ ἴδια πλέον νὰ διακηρύξει ὅλα αὐτὰ πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μακαρία Παρθένο.

«Εὐλογημένος εἶναι ὁ καρπὸς τῆς κοιλιᾶς σου. Καὶ πῶς ἦταν νὰ ἔρθει ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου μου σὲ μένα»; Αὐτὸ τὸ κήρυγμα εἶναι τοῦ Ἰωάννη, ἔστω καὶ ἂν ἔχει διακηρυχτεῖ ἀπὸ τὸ στόμα τῆς Ἐλισάβετ. Γιατί μέσα σ’ αὐτὸ τὸ κήρυγμα ἦταν ἡ ἴδια καὶ ἀπαράλλακτη ἐκείνη συγγενικὴ φωνὴ ποὺ μίλησε στὸ Χριστό, ὅταν Ἐκεῖνος ἦρθε στὸν ποταμὸ Ἰορδάνη, ὅπου ὁ Ἰωάννης βάπτιζε τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ βαπτιστεῖ ἀπὸ αὐτὸν καὶ ὁ Ἴδιος. Μ’ αὕτη τὴ φωνὴ φώναξε τότε ὁ Ἰωάννης στὸ Χριστό, ὅταν τὸν εἶδε νὰ πλησιάζει: «Ἐγὼ ἔχω ἀνάγκη νὰ βαπτιστῶ ἀπὸ σένα καὶ σὺ ἔρχεσαι σὲ μένα»; Εἴδατε λοιπὸν τὴ συγγένεια τῆς φωνῆς; Αὐτὸς πραγματικὰ εἶναι ποὺ μίλησε τότε καὶ ποὺ μιλάει καὶ τώρα. Τότε μίλησε μὲ τὸ δικό του στόμα καὶ τώρα μιλάει μὲ τὸ στόμα τῆς μητέρας του.
«Τὸ θεϊκὸ λυχνάρι, ὁ Τίμιος Πρόδρομος», ἔκδ. Ἑτοιμασία, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου- Καρέας 1984, σ.263-353. (ἀποσπάσματα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις