Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Επίσημη ανακοίνωση του Αγίου Όρους για την «εμφάνιση» του Γέροντος Παϊσίου

Άγιος Παΐσιος: ''Έλειψε το πνεύμα της θυσίας''

Η Ιερά Κοινότης Αγίου Όρους Άθω, εξ αφορμής προβολής προσφάτως εκ μέρους ωρισμένων Μέσων Μαζικής Ενημερώσεως πληροφοριών αναφερομένων εις δήθεν εμφάνισιν εις μοναχούς του οσίας βιοτής μακαριστού Γέροντος Παϊσίου και αυτού προαναγγελίαν υπ' επικειμένου πολέμου, προκληθείσης δε εκ τούτου ανησυχίας και αναταραχής, χάριν της αληθείας και ένεκεν σεβασμού εις την μνήμην του Γέροντος, δηλώνει ότι τοιαύται φημολογίαι είναι αναληθείς και δεν συνάδουν μεθ' όσων έτι ζων επρέσβευεν ο Γέρων Παΐσιος.

Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι

των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

πηγή: http://agioritikesmnimes.pblogs.gr/

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Για την δήθεν εμφάνιση του Γέροντος Παϊσίου!!!


Αέναη επΑνάσταση: Άγιος Παΐσιος: Πως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι;
Πριν από 45 ημέρες περίπου αν θυμάμαι καλά πέρασα και εγώ από εδώ διάβασα το κείμενο το οποίο είχε αναρτηθεί και το προσπέρασα ως μια πληροφορία! Η αλήθεια είναι πως ακόμα και ψέματα να λέει κάποιος πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για το πώς αυτή η πληροφορία εισέρχεται μέσα μας και το πώς εμείς την σκοτώνουμε ή την αφήνουμε να πάει παρακάτω με την απόφαση μας να την αναμεταδώσουμε! 
Τέλος πάντων όπως και να έχει το θέμα δεν είπα τίποτα σε κανένα το άφησα να περάσει έτσι και αν θυμάμαι καλά σημαντικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο αυτή η πληροφορία εισήλθε μέσα μου έπαιξαν ακούσματα από ομιλίες του π. Κωνσταντίνου που άκουσα εδώ και αφού άρχισα να ψάχνω βρήκα και αυτό ! Πέρασε αρκετός καιρός από τότε. 
Το περασμένο Σάββατο το απόγευμα μπαίνοντας στο σπίτι με πληροφόρησαν για το δελτίο ειδήσεων του Alter το οποίο σε λίγα λεπτά θα ενημέρωνε τους τηλεθεατές του για αυτό ακριβός το θέμα. Το «ρεπορτάζ» ήταν αυτό .
Στο Facebook έχω γίνει φίλος με ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ Esfigmenou Athos και είναι αλήθεια πως η πληροφορία που μας είχαν δώσει τότε (21ης Αυγούστου 2010μ.Χ)την εμπιστεύτηκα και είναι αλήθεια πως το χάρηκα που έχω φίλους που ανταποκρίνονται τόσο γρήγορα στις απαιτήσεις των καιρών. Προχθές βρήκα και αυτή την ανάρτηση εδώ . 
Θα περάσουν οι μέρες αλλά είναι αλήθεια θα έχω τα αυτιά και τα μάτια μου ανοιχτά γιατί περιμένω επίσημα από την ιερά κοινότητα του Αγίου Όρους και την Εκκλησία της Ελλάδος μια ανακοίνωση, πρώτα στις ενορίες μας και μετά στα κανάλια και το διαδίκτυο. Όχι ότι δεν αναπαύομαι με όσα έχω διαβάσει, αλλά….
Γράφοντας όλα αυτά αποφάσισα να διορθώσω τον εαυτό μου… ποιος είπε πως η Εκκλησιά δεν μιλάει ! Αν είμαστε εντός Εκκλησίας, δεν γνωρίζουμε απλός την απάντηση ή την ανακοίνωση της ιεράς επιστασίας  του Αγίου Όρους είμαστε η απάντηση.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η Ι.Μ.Εσφιγμένου Αγίου Όρους σχολιάζει το θέμα της φήμης περί εμφανίσεως του Αγίου Γέροντος Παϊσίου και αναφέρει χαρακτηριστικά:
ΠΟΤΕ ὁ ἅγιος Γέρων δέν συμβούλεψε νά μαζεύουμε τρόφιμα! Ἄν ἔχω συναγμένα τρόφιμα θά μέ σκοτώσουν ὅσοι δέν ἔχουν σέ περίοδο πείνας! ἄν δέν ἔχω, θά ζήσω με κανένα χορταράκι! Ὁ γ.Παΐσιος, γνήσιος ἐκφραστής τοῦ μοναχικοῦ πνεύματος, θά ἔδινε καί τή ζωή του γιά νά ζήσουν οἱ ἄλλοι! ΠΡΟΣΟΧΗ! Κάποιοι καταστροφολογοῦν! νά μήν τούς κάνουμε τό χατῆρι! Ὁ Γέροντας ἔλεγε ὅτι ὁ Θεός ἀγαπᾶει σκανδαλωδώς τήν Ἑλλάδα!
Και συμπληρώνουν:
Ἐπειδή δέ, αὐτόν τόν χρόνο ἔχουμε Ἐπιστασία, ἀναφέρω συμπληρωματικά ὅτι κανένας μοναχός δέν ἤρθε νά ἀναφέρει τό γεγονός, σύμφωνα μέ τήν δῆθεν ἐντολή τοῦ Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου. Οὔτε λοιπόν ἡ Ἱερά Ἐπιστασία, οὔτε ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔχουν λάβει γνῶσιν τέτοιου γεγονότος.



Υ.Γ  Η ανάρτηση από εδώ έχει διαγραφεί υπάρχει εδώ όμως σε μια αναδημοσίευση. 



Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

να ακούς, να ζεις, να νοείς, να κατα-νοείς

025
- Γέροντα είναι πολλές οι φορές που τα λόγια των αγίων, των ασκητών, των πατέρων της ερήμου δεν βρίσκουν τόπο μέσα μου! Φαίνονται σκληρά, ακατόρθωτα, δύστροπα!
Ο γέροντας με κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε :
-Έλα πάμε και θα δεις !Μερικά πράματα πρέπει να τα ζεις, να περπατάς, να αγωνιστείς για να τα συναντήσεις , να ιδρώσεις! Περπατήσαμε για ώρες, κουράστηκα μα ο γέροντας επέμενε να περπατήσουμε, τον άκουσα     υπ-άκουσα! Λέγαμε την ευχή στο δρόμο!
Η διαδρομή από την Κερασιά στη Μεγίστη Λαύρα είναι μεγάλη. Ήταν όμως ξεκούραστη. Στην διαδρομή θυμήθηκα για αυτόν τον γέροντα ασκητή που φώλιαζε στις αετοφωλιές εκείνων των βράχων που στέκονταν από πάνω μας! Το είπα στον γέροντα… και αυτός σταμάτησε, με κοίταξε στα μάτια και είπε:
-Πρέπει να είσαι στον δρόμο και να περπατάς, αν περπατάς θα φτάσεις μια μέρα σε όλα αυτά τα οποία άκουσες, θα τα ζήσεις. Πρέπει να εμπιστεύεσαι όλους όσους ταξίδεψαν πριν από εσένα πάνω σε αυτών τον δρόμο. Να όπως τώρα για όλα αυτά που άκουσες σου επιτρέπεται τώρα και να τα δεις από μακριά. Αν επιτρέψει ο Θεός μπορεί να συναντήσουμε τον γέροντα !
Ο γέροντας μπροστά και εγώ δάκρυζα από πίσω του και ευχαριστούσα τον Θεό, για τον γέροντα μου, για την υπακοή, την ταπείνωση, των κανόνα, τους κόπους, τους λογισμούς, την συνοδοιπορία, τον Δρόμο!
Δεν είδαμε τον γέροντα, δεν είχε σημασία! Ήμασταν στον Δρόμο, στον Δρόμο που πάτησαν άλλοι πριν από εμάς και τον κάνανε ομαλό, πλακόστρωτο, ά-σφαλτο για την πνευματική μας ζωή….

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

ΑΚΗΔΙΑ ΚΑΙ ΛΙΠΟΨΥΧΙΑ

normal_serafeim_toy_sarof2
Διδαχές Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Αχώριστος σύντροφος του πνεύματος της λύπης είναι η ακηδία. Όπως παρατηρούν οι πατέρες, η ακηδία προ­σβάλλει το μοναχό περίπου το καταμεσήμερο και του προκαλεί τέτοια ακαταστασία, ώστε τόσο ο τόπος όπου ζει όσο και οι αδελφοί πού ζουν μαζί του, του γίνονται ανυπόφοροι. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης εγείρεται μέσα του ένα είδος αηδίας και μεγάλης πείνας και χα­σμουριέται πολύ συχνά. Μόλις ή κοιλιά του ικανοποιη­θεί, ο δαίμονας της ακηδίας προτείνει στο μοναχό την ιδέα να βγει από το κελί του και να μιλήσει σε κάποιον αδελφό, υποστηρίζοντας ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να σωθεί από την ακηδία είναι ή συνεχής συζή­τηση με τους άλλους. Ό μοναχός πού έχει κυριευθεί από την ακηδία είναι σαν ένα λεπτό ζιζάνιο πού δε σταματά ούτε λε­πτό, άλλα βρίσκεται πάντα στη διάθεση του άνεμου. Είναι σαν ένα μικρό σύννεφο πού καταδιώκεται από τον άνεμο.

Ό δαίμονας αυτός, αν δεν μπορέσει να παραπλανήσει το μοναχό να βγει από το κελί του, αρχίζει να αποσπά το νου του κατά τη διάρκεια της προσευχής και της ανά­γνωσης. Αρχίζει να του υποβάλει τις σκέψεις ότι αυτό δεν έπρεπε να είναι έτσι, εκείνο δεν ανήκει έδώ, θα πρέπει κανείς να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Και ο δαί­μονας κάνει όλα αυτά για να καταστήσει το πνεύμα του μοναχού αργό και στείρο.

Ή ακηδία θεραπεύεται με την προσευχή, την αποχή από τον αργό λόγο, χειρωνακτική εργασία ανάλογα με τη δύναμη του άνθρωπου, ανάγνωση του λόγου του θεού και υπομονή. Γιατί γεννιέται από τη λιποψυχία, την αργία και τον αργό λόγο (άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Γι’ αυτόν πού αρχίζει τη μοναχική ζωή είναι δύσκολο να αποφύγει την ακηδία. Είναι το πρώτο πράγμα πού προσβάλλει το μοναχό. Γι’ αυτό πάνω απ’ όλα θα πρέπει να την καταπολεμήσει κανείς με αυστηρή και απόλυτη εφαρμογή όλων των διακονημάτων πού του έχουν ανατεθεί. Όταν όλες σου οι δραστηριότητες βρίσκονται σε πραγματική τάξη, τότε ή ακηδία δε θα βρει χώρο στην καρδιά σου. Μόνο εκείνοι πού δεν έχουν ρυθμίσει τις υποθέσεις τους και δεν τις έχουν βάλει σε σωστή τάξη δοκιμάζονται από την ακηδία. Ή υπακοή είναι ή καλύτε­ρη θεραπεία για τον επικίνδυνο αυτό πειρασμό.

Όταν σε κατακυριεύσει ή ακηδία, λέγε στον εαυτό σου, σύμφωνα με τις οδηγίες του αγίου Ισαάκ του Σύ­ρου: «Πάλι επιθυμείς μια ακάθαρτη και επονείδιστη ζωή. Και αν τύχει να σκεφτείς ότι είναι μεγάλη αμαρτία να αυ­τοκτονήσει κανείς (με ασκητικούς αγώνες), τότε απάν­τησε στον εαυτό σου: σκοτώνω τον εαυτό μου επειδή δεν μπορώ να ζω στην αμαρτία, θα πεθάνω έδώ, ώστε να μη δώ τον πραγματικό θάνατο, το θάνατο της ψυχής μου, το χωρισμό της από το θεό. Είναι καλύτερα για μένα να πεθάνω με αγνότητα παρά να ζήσω μια αμαρτω­λή ζωή στον κόσμο. Προτίμησα έναν τέτοιο θάνατο για τις αμαρτίες μου. Σκοτώνω τον εαυτό μου, γιατί έχω αμαρτήσει ενώπιον του θεού και δε θέλω να Τον παροργίσω άλλο. Τι αξίζει ή ζωή μου μακριά από το θεό; θα υποφέρω κάθε δοκιμασία, ώστε να μη στερηθώ την ελπίδα των ουρανών. Γιατί να φροντίσει ό θεός για μένα, αν ζω πονηρά και τον παροργίζω;»
Άλλο πράγμα είναι ή ακηδία και άλλο είναι ή ανησυχία τού πνεύματος πού καλείται λιποψυχία. Συμβαίνει μερικές φορές ό άνθρωπος να βρίσκεται σε τέτοια πνευματική κατάσταση, ώστε θα προτιμούσε να σκοτωθεί ή να μείνει αναίσθητος παρά να παραμείνει ακόμα σ' αυτή τη φοβε­ρά οδυνηρή κατάσταση. Πρέπει κανείς να φύγει από αυτή γρήγορα. Φύλαξε τον εαυτό σου από το πνεύμα της λιποψυχίας, γιατί από αυτή προέρχεται κάθε είδος δυστυχίας (άγιος Βαρσανούφιος ο Μέγας).

«Υπάρχει μια φυσική λιποψυχία, διδάσκει ο άγιος Βαρσανούφιος, πού προέρχεται από αδυναμία. Και υπάρχει λιποψυ­χία πού προκαλείται από το δαίμονα. Μπορούν να διακριθούν κατ' αυτό τον τρόπο: Ή διαβολική λιποψυχία έρχεται πριν την ώρα πού πρέπει να δώσει κανείς στον εαυτό του κάποια ανά­παυση. Ή όταν κάποιος προγραμματίζει να κάνει κάτι, πριν τε­λειώσει το ένα τρίτο ή το ένα τέταρτο από αυτό, ο δαίμονας τον πιέζει να το εγκαταλείψει. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν πρέπει κανείς να τον ακούσει, άλλα να κάνει προσευχή και να συνεχίσει με υπομονή την εργασία του. Και ο εχθρός, βλέποντας ότι ό άνθρωπος προσεύχεται λόγω αυτής της λιποψυχίας, αποσύρεται, αφού δε θέλει να δώσει καμιά ευκαιρία στον άνθρωπο να προσευχηθεί».

Ό άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει ότι, όταν ο θεός θέλει να ρίξει τον άνθρωπο σε μεγαλύτερες δοκιμασίες, του επι­τρέπει να πέσει στα χέρια της ακηδίας. Ή ακηδία του φέρνει μια μεγάλη απελπισία στην όποια δοκιμάζει τέ­τοια ψυχική στενοχώρια, πού είναι σαν να προγεύεται την κόλαση. Σαν συνέπεια αυτού εγείρεται μέσα του το πνεύμα της έξαψης και απ' αυτό πηγάζουν χιλιάδες πει­ρασμοί: ανησυχία, οργή, βλασφημία, παράπονα για την τύχη του, διεφθαρμένες σκέψεις, μετακίνηση από μια τοποθεσία σε άλλη και τα όμοια.

Αν ρωτήσεις από τι προέρχεται αυτό, τότε θα σού απαντήσω: από την αμέλεια σου. Γιατί δεν έλαβες την πρόνοια να αναζητήσεις μια θεραπεία γι' αυτά. Γιατί για όλα αυτά υπάρχει μόνο μια θεραπεία και με τη βοήθεια αυτής ο άνθρωπος βρίσκει εύκολα παρηγοριά στη ψυχή του. Και τι είδους θεραπεία είναι αυτή; Ή ταπείνωση της καρδιάς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, έκτος απ' αυτόν, για να μπορέσει ο άνθρωπος να καταρρίψει τους τοί­χους αυτών των κακιών. Διαφορετικά, θα διαπιστώσει ότι οι κακίες αυτές θα τον κατανικήσουν. Ή ακηδία μερικές φορές καλείται από τους άγιους πατέρες αργία, οκνηρία ή νωθρότητα.

``````````````````````````````````````````````````````````
Φιλοκαλία των ρώσων νηπτικών Α. 
Διδαχές Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, 
ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Η ΑΚΗΔΙΑ




9. Η ψυχή που είναι ευάλωτη από την ακηδία, είναι φανερό ότι κατέχεται και από την απιστία, γι’ αυτό αναβάλλει από μέρα σε μέρα και δε δέχεται το λόγο του Θεού. Πολλές φορές μάλιστα δίνει φτερά στον εαυτό της με όνειρα, και δεν εννοεί τον πόλεμο που συμβαίνει μέσα της, γιατί την έχει κυριεύσει η οίηση. Η οποία οίηση είναι αναπηρία της ψυχής, που δεν αφήνει καθόλου να δει την αδυναμία της.
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος 
(ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΟΜΟΣ Γ΄ σελ.268) 
````````````````````````````````
Θυμάμαι τον γέροντα να μου λέει: πρέπει να νικήσουμε την ακηδία. Τις Κυριακές να πηγαίνεις στην Εκκλησία από την ακολουθία του Όρθρου. Την πρώτη Κυριακή δεν τα κατάφερα να πάω καθόλου στο ναό, στη μέση της εβδομάδας είχα ξεχάσει τη συμβουλή… έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε!

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Να αφοριστούν οι κερδοσκόποι…



Αγίου Γρηγορίου του Νεοκαισαρείας
Επιστολή Κανονική, Κανών 2
Είναι τρομερή η πλεονεξία και δεν είναι δυνατό με μια επιστο­λή να παρατεθούν οι θείες Γραφές, στις οποίες καταγγέλλεται όχι μόνο η ληστεία ως πράγμα που πρέπει ν' αποφεύγεται και που προ­καλεί αποστροφή, αλλά γενικά η πλεονεξία και το ν' αγγίζουμε ξέ­να πράγματα για αισχροκέρδεια· και κάθε τέτοιος άνθρωπος πρέπει ν' απομακρύνεται από την εκκλησία του Θεού. Το να τολμήσουν κά­ποιοι στον καιρό της επιδρομής, μέσα σε τόσες κραυγές πόνου και σε τόσους θρήνους, να νομίσουν ότι ο καιρός που προξενεί σ' ό­λους όλεθρο, είναι γι' αυτούς ευκαιρία κέρδους, είναι χαρακτηρι­στικό ανθρώπων ασεβών και θεομίσητων. που δεν ξεπερνιούνται α­πό άλλον στην κακία. Γι΄ αυτό αποφασίστηκε να διωχτούν από την εκκλησία όλοι αυτοί, μήπως κάποτε η οργή πέσει πάνω σ' όλους τους ανθρώπους και πρώτα, πρώτα πάνω στους ίδιους τους επικε­φαλής, που δεν το επιθυμούν «γιατί φοβάμαι», όπως λέει η Γραφή, «μήπως ο ασεβής παρασύρει μαζί του στην καταστροφή το δίκαιο· γιατί (υπάρχουν), λέει, η πορνεία και η πλεονεξία, για τα οποία θα πέσει η οργή του Θεού πάνω σ' εκείνους που δε θέλουν να πιστέψουν· μην έχετε, λοιπόν, τίποτε το κοινό μ' αυτούς. Κάποτε ή­σασταν στο σκοτάδι, τώρα όμως, που πιστεύετε στον Κύριο, είστε στο φως· να ζείτε, λοιπόν, ως άνθρωποι που ανήκουν στο φως. (για­τί η ζωή εκείνων που οδηγούνται από το φως διακρίνεται για την α­γαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια), να εξετάζετε τι αρέσει στον Κύριο, και να μη συμμετέχετε στα σκοτεινά κι ανώφελα έργα των άλλων, αλλά, ίσα ίσα, να τα ξεσκεπάζετε· γι' αυτά που κάνουν εκείνοι στα κρυφά είναι ντροπή ακόμη και να μιλάμε- όταν όμως όλα αυτά έρχονται στο φως. δείχνουν τι είναι». Τέτοια λέει ο Απόστο­λος. Αν πάλι, αφού πληρώσουν για την προηγούμενη πλεονεξία που εκδήλωσαν στον καιρό της ειρήνης, στον ίδιο τον καιρό της οργής στραφούν πάλι προς την πλεονεξία κάποιοι κερδίζοντας απ' το αί­μα και την καταστροφή ανθρώπων που ξεσπιτώνονται ή αιχμαλώ­των ή σκοτωμένων, τι άλλο πρέπει να περιμένουν παρά το να συσ­σωρεύσουν οργή και εναντίον τους και εναντίον όλων των ανθρώ­πων συναγωνιζόμενοι στην πλεονεξία;
***
Αφορμή για την ανάρτηση η ανάγνωση του  κανόνα από το περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ 114
Η οικονομία σε κρίση.
Η απόδοση του κανόνα στα νέα Ελληνικά είναι από το βιβλίο ΚΩΔΙΚΑΣ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ , Προδρόμου Ι.Ακανθόπουλου, Β Έκδοση, Εκδοτικός Οίκος, Αδερφών Κυριακίδη α.ε. 

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων (29 & 30 Ιουνίου)

 αναδημοσίευση από το : σταυροδρόμι 
Ο ναός των Αγίων Αποστόλων χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 10ου αιώνα,  βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά της Αρχαίας Αγοράς και είναι ο μοναδικός σωζόμενος μέχρι σήμερα ναός μέσα στον αρχαιολογικό χώρο.
Πρόκειται για μεσο-βυζαντινό ναό μεγάλης ιστορικής αξίας, τον πρώτο του επονομαζόμενου Αθηναϊκού ρυθμού. Είναι σημαντικό μνημείο για τη μετέπειτα εξέλιξη της βυζαντινής αρχιτεκτονικής, επειδή αποτελεί επιτυχή συνδυασμό απλού τετρακίονου και σταυροειδούς εγγεγραμμένου κτιρίου. Η δομή του ναού αποτελείται από έναν τετρακίονο σταυροειδές χώρο που καλύπτεται από τρούλο. Οι τέσσερις άκρες του σταυρού καταλήγουν σε ημικυκλικές κόγχες. Μεταξύ των κογχών υπάρχει ίσος αριθμός μικρότερων κογχών, οι οποίες δίνουν μία αίσθηση ενότητας στο εσωτερικό του ναού. Η προσθήκη του νάρθηκα στον κυρίως ναό είναι επίσης καινοτόμος καθώς η δυτική κόγχη του ναού και οι δύο μικρότερες σε κάθε πλευρά ενώνονταν με τον νάρθηκα, ο οποίος έχει το σχήμα του γράμματος Π.

Το εσωτερικό σχήμα του ναού πιθανότατα υποδηλώνει πως αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως Βαπτιστήριο. Σε αυτό συνηγορεί και η μαρμάρινη κολυμβήθρα με τον ανάγλυφο πλεκτό σταυρό, η οποία βρέθηκε στο χώρο του ναού και σήμερα κοσμεί το προαύλιο του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου της Αθήνας.

Η οδός Αγίων Αποστόλων πριν τις ανασκαφές (1931)
Νοτιότερα του Βαπτιστηρίου από τον 9ο ήδη αιώνα υπήρχε ο ναός της Υπαπαντής, καθώς και ένας βυζαντινός οικισμός ο οποίος αναπτύχθηκε εκεί την ίδια εποχή. Γύρω στο 1000 μ.Χ. το Βαπτιστήριο τροποποιήθηκε σε σταυροειδή ναό, με την προσθήκη τρούλου ο οποίος στηρίζεται σε 4 κίονες με ρωμαϊκά κιονόκρανα, και με την επέκταση δυτικά επιμήκους νάρθηκα.

Ο ναός των Αγίων Αποστόλων πριν την αφαίρεση των νεώτερων παρεμβάσεων (1952)
Το 1877 ο ναός επισκευάστηκε και επεκτάθηκε δυτικά. Στις 12 Φεβρουαρίου 1954 αποφασίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού να κατεδαφιστούν όλες οι νεώτερες οικοδομικές παρεμβάσεις που είχαν γίνει στο σπουδαίο αυτό μνημείο και στις 3 Σεπτεμβρίου 1956 ολοκληρώθηκε η αναστήλωση και η επιστροφή του στην αρχική του μορφή του ναού των Αγίων Αποστόλων. Όσες από τις παλαιές τοιχογραφίες του ναού ήταν σε καλή κατάσταση συντηρήθηκαν, ενώ μεταφέρθηκαν από το κοντινό ναϋδριο του Αγ. Σπυρίδωνος τοιχογραφίες του 17ου αι. οι οποίες εντοιχίστηκαν στο νάρθηκα της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων.

Το εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνος

Τοιχογραφίες των Αγ. Σπυρίδωνος & Αντωνίου (17ος αι.) από το ναό του Αγ. Σπυρίδωνος

Ο εντοιχισμός των τοιχογραφιών από το ναό του Αγ. Σπυρίδωνος στο νάρθηκα του ναού των Αγ. Αποστόλων (1955)
Η εκκλησία των αγίων Αποστόλων αποτελούσε ζωντανή ενορία ως το 1931 οπότε οι ανασκαφές στην Αρχαία Αγορά οδήγησαν στην κατάργηση του οικισμού της Βλασσαρούς και των γύρω συνοικιών (ευρύτερη περιοχή σημερινής Αρχαίας Αγοράς).  Το όνομα Σολάκη πιθανώς αναφέρεται στην επιφανή οικογένεια του Σολάκη, της οποίας η κατοικία γειτνίαζε με το ναό των Αγίων Αποστόλων και φέρεται να χρηματοδότησε τμήμα των μεταγενέστερων εργασιών αναστύλωσης του ναού.  Σήμερα η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων είναι χαρακτηρισμένη ως προστατευόμενο βυζαντινό μνημείο και λειτουργείται μία φορά κάθε χρόνο, την ημέρα της σύναξης των 12 Αποστόλων, 30 Ιουνίου.

Το εσωτερικό του ναού των Αγίων Αποστόλων το 1954

Το εσωτερικό του ναού των Αγίων Αποστόλων σήμερα
Ελάτε, λοιπόν, να ξαναζωντανέψουμε το σημαντικό αυτό βυζαντινό μνημείο της Αθήνας και για δύο μέρες να γίνει και πάλι χώρος λατρείας και προσευχής, όπως του αρμόζει.


Το πανηγύρι της Υπαπαντής (η εκκλησία της Υπαπαντής είχε ήδη κατεδαφιστεί) στο ναό των Αγ. Αποστόλων το 1957


Το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων το 1960

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
ΤΡΙΤΗ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ, 18.00 – 20.00 μ.μ. (ναός Αγίων Αποστόλων)
Πανηγυρικός Εσπερινός, Ακολουθία της Λιτής & Λιτάνευση των ιερών λειψάνων εντός της Αρχαίας Αγοράς
ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ, 07.00 – 10.00 π.μ. (ναός Αγίων Αποστόλων)
Όρθρος εορτής & Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου
ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ, 19.00 – 20.30 μ.μ.
Μεθεόρτιος Εσπερινός & Παράκληση στους Αγίους Αποστόλους στο ναό του Αγίου Φιλίππου
Κατά τη διάρκεια όλων των εορταστικών ακολουθιών, θα εκτίθενται προς προσκύνηση τεμάχια των ιερών λειψάνων των Αγίων Αποστόλων Πέτρου, Θωμά και Φιλίππου.


Ο ναός των Αγίων Αποστόλων το 1890

Ο ναός των Αγίων Αποστόλων σήμερα

Βιβλιογραφία
Τασούλα Μανουήλ «Αθηναίων σεβάσματα: Ναοί της Αρχαίας Αγοράς & ξεχασμένα εκκλησάκια της παλιάς Αθήνας», εκδ. Ατραπός, Αθήνα 2003
π. Αττάρτ Αθανασίου «Ο άγιος Φίλιππος Αθηνών και οι περί αυτόν κατεδαφισθέντες ναοί και ναϊσκοι», Αθήνα 2003
Μοσχονά Νικολάου «Η τοπογραφία της Αθήνας στη βυζαντινή και μεταβυζαντινή εποχή», Ηλεκτρονική έκδοση «Αρχαιολογία της Πόλης των Αθηνών», Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών
Ηλεκτρονικοί σύνδεσμοι:
Η αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών:
http://www.eie.gr/archaeologia/En/chapters.aspx
Αμερικανική Σχολή Κλασσικών Σπουδών Αθήνας:
http://ascsa.net/research?q=collection%3AAgora
http://www.agathe.gr/overview/the_church_of_the_holy_apostles.html
Το φωτογραφικό υλικό είναι της Αμερικανικής Σχολής Κλασσικών Σπουδών στην Αθήνα.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Επιστολή αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στον Προκόπιο (διοικητή της Κωνσταντινούπολης)




Βρίσκομαι στην κατάσταση, αν πρέπει να γράψω την αλήθεια, ν' αποφεύγω κάθε συνάθροιση επισκόπων, γιατί δεν είδα καμιά σύνοδο να τελειώνει με καλό τρόπο και μήτε να δίνει λύση στα προβλήματα άλλα να προσθέτει. Ξεσπούν πάντοτε φιλονικίες και φιλαρχίες (μη με νομίσεις ενοχλητικό γι' αυτά πού γράφω) πέρα από κάθε δικαιολογία, κι ευκολότερα θα κατηγορηθεί κανένας καταδικάζοντας άλλους για κακία παρά πού θα σβήσει τη δική τους. Γι' αυτό μαζεύτηκα στον εαυτό μου και θεώρησα την ησυχία ως μοναδική ασφάλεια της ψυχής. Τώρα έχω και την αρρώστια να προπορεύεται από την κρίση, αφήνοντας πάντα τις τελευταίες αναπνοές μου κι αδυνατώντας να χρησιμοποιήσω τον εαυτό μου σ' οτιδήποτε. Γι' αυτό ας με συχωρέσει η μεγαλοψυχία σου και προσπάθησε να πείσεις τον ευσεβέστατο βασιλιά να μη μου καταλογίσει αδιαφορία αλλά να συγχωρέσει την αδυναμία μου, για την οποία ξέρει ότι μ' έχεις συγχωρέσει, όταν σου ζήτησα αντί άλλη ευεργεσία την αναχώρηση.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΡ.ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑ 7 επιστολή ρλ΄ (130)

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Μεγάλη Τετάρτη: Ομιλία για την Αμαρτωλή γυναίκα που άλειψε με μύρο τον Κύριο στο σπίτι του φαρισαίου.


Αγίου Αμφιλοχίου, Επισκόπου Ικονίου

Ομιλία για την Αμαρτωλή γυναίκα που άλειψε 
με μύρο τον Κύριο στο σπίτι του φαρισαίου.
 
Πολύ ωφέλησε τη ψυχή μας ο Χριστός, σαν παρακάθισε στο τραπέζι του Ζακχαίου. Γιατί όπου ο Χριστός φιλοξενείται, και κάνει συντροφιά με τους ανθρώπους, και το πιοτό και το τραπέζι μας καταδέχεται, εκεί κατοικεί και η ευφροσύνη. Γιατί ποιός τελώνης ή πόρνη ή απ’ εκείνους που έπραξαν όσα δε λέγονται κακά, βλέποντας τον Ποιητή του ουρανού και της γης να εισέρχεται στο σπίτι του Τελώνη, ή εκείνον που μας δίνει τα στάχυα, να λαβαίνει με τα χέρια του ανθρώπινο ψωμί, ή των τσαμπιών τον χορηγό να ντύνει απ’ το κρασί και να ευλογεί τα πατητήρια, και στο μυαλό του δε  θάβαζε τη πράξη τούτη για μεγάλη γιορτή και λαμπρό πανηγύρι; Αληθινή γιορτή. Ευφροσύνη αγγελικής φιλοξενίας, να βλέπεις το Δεσπότη με τους δούλους· το Θεό με τους ανθρώπους· τον Κριτή τέλος να βλέπεις μ’ εκείνους που θα κρίνει, να κάθεται στο ίδιο τραπέζι. Μα για τούτο το λόγο ήρθε στη γη, χωρίς να εγκαταλείψει τον ουρανό ορφανό από τη θεϊκή δόξα· γιατί και τέλειος γενόμενος άνθρωπος, δεν έπαυσε να είναι Θεός. Και ήρθε επί της γης και πέρασε θάλασσες για να βγάλει τους χειμαζόμενους στο πέλαγος των βιοτικών φροντίδων από το βυθό της αμαρτίας, και σε πόλεις και κώμες περιόδευσε και περπάτησε στα στενά τα μονοπάτια και στ’ απόκρημνα πατήματα, και σε γκρεμούς στάθηκε κι’ αναζήτησε τους πλανεμένους για να τους επαναφέρει στη ποίμνη τους, σαν ακυβέρνητα πρόβατα. Γιατί Αυτός είναι εκείνος που αναζητεί το «απολωλός πρόβατο», εκείνος που εγκαταλείπει τα ενενήντα εννέα πρόβατα και πάσχει για το ένα. Και επειδή ζητούσε το ένα, δε σημαίνει πως καταφρονούσε τα υπόλοιπα, μα και ούτε πάλι θυσίαζε για τα πολλά το ένα· γιατί άφηνε τα ενενήντα εννέα στη μάντρα ασφαλισμένα και σίγουρα, και τότε έτρεχε για το ένα να το σώσει απ’ τη πλεκτάνη του διαβόλου. Πρόβατο χωρίς ποιμένα είναι έτοιμο δείπνο στα θηρία, και ψυχή ασφράγιστη από αρετή και χωρίς ταπείνωση και φόβο Θεού είναι στα χέρια του διαβόλου. Και το Ζακχαίο άρπαξε σαν πρόβατο από το στόμα του λύκου και στη λογική αυλή των προβάτων επανέφερε και με θεία χαρίσματα και αρετή τον κόσμησε. Κι’ όπως ο ποιμένας που επιθυμεί να ξαναβρεί το πλανεμένο αρνί, αφήνει φρόνιμο και πιστό του ζώο ελεύθερο να βόσκει, μη τυχόν το απαντήσει και μαζί επιστρέψουν στη μάντρα, έτσι και ο Λόγος του Θεού τη σάρκα που δανείστηκε από την Παρθένο, σαν πρόβατο σε βοσκοτόπι, άφησε στο τραπέζι του Ζακχαίου, όπως, για χάρη της φιλοξενίας και της συντροφιάς, τον τραβήξει προς την ποίμνη.Αλλά τούτο δεν το καταλάβαιναν οι Φαρισαίοι και σχολίαζαν με τις απαίσιες τους γλώσσες και διέβαλλαν το Χριστό που τον έβλεπαν να τρώει με τους τελώνες. Μα σαν τα ασκιά τα παλιά ανοίξανε γιατί δε μπορούσαν να δεχτούν τον καινούργιο δυνατό λόγο της διδασκαλίας. Εμείς όμως, αδελφοί, ας ακολουθήσουμε το μέγα φιλάνθρωπο στην πορεία του. Εκείνος λοιπόν που τον Ζακχαίο τον τελώνη έφερε στο δρόμο τον καλό και στη λογική μάντρα των Αποστόλων συγκατέλεξε, εκείνος είναι που και την πόρνη την αμαρτωλή, την εργάτιδα τόσων κακών, τράβηξε από το φαράγγι του διαβόλου και στην ασφαλισμένη μάντρα την απέδωσε. Για να γνωρίσετε όμως τη φιλανθρωπία του Χριστού κι’ από την άλλη των Φαρισαίων τη παραφροσύνη και για να μάθετε της αμαρτωλής την επιστροφή, παραθέτω αυτούς τους , ευαγγελικούς λόγους, και αν ακούσετε καλά και προσέξετε το ύφος, εύκολα πολύ θα βγάλετε και το νόημα τους. Ρώτησε, λέει, κάποιος από  τους  Φαρισαίους τον Ιησού, αν μπορεί να  φάει μαζί του . Και( ο Ιησούς)  εισήλθε  στο σπίτι  του Φαρισαίου και κάθησε. Ω ανείπωτη χάρις! ω πρωτάκουστη φιλανθρωπία που δε γνωρίζεις όρια! Και με Φαρισαίους παρακάθεται χωρίς ν’ αποδιώχνει τους τελώνες· και τις πόρνες ελεεί και με τη Σαμαρείτιδα συζητάει και στη Χαναναία απαντά και στην αιμορροούσα το κράσπεδο του ιματίου του παραχωρεί και δεν ντρέπεται. Είναι γιατρός για όλα τα πάθη και τα θεραπεύει για να ωφελήσει όλους, τους πονηρούς και τους αγαθούς, τους αχάριστους και τους ευγνώμονες. Έτσι λοιπόν και τώρα που τον προσκαλεί ο Φαρισαίος, δέχεται, και εισέρχεται στην οικία του, οικία γεμάτη με αμαρτίες. Γιατί όπου Φαρισαίος εκεί είναι η πονηρία, ο τόπος της αμαρτίας, της περηφάνιας το «καλωσόρισες». Και σε τέτοιο σπίτι ο Κύριος δεν αρνιέται να υπάγει. Και φυσικά, γιατί όπως ο ήλιος δε χάνει τη λάμψη του ακόμα και στο βόρβορο σα ρίχνει τις ακτίνες του αλλά τουναντίον τον καθαρίζει, έτσι και ο Χριστός κάθε τόπο αισχύνης και βέβηλο διαλέγει και τη βρωμερή αμαρτία με τις ακτίνες του διαλύει, κι’ άσπιλος μένει πάντα ο λόγος της θεότητας.Έτσι, αμέσως πήγε στο Φαρισαίο ήρεμος, σιωπηλός, χωρίς να ελέγξει τη ζωή του. Πρώτα για να αγιάσει τους καλεσμένους, εκείνον που τον κάλεσε, το σπίτι και τα φαγητά· έπειτα για να δείξει πως δεν ήταν φάσμα η ενανθρώπησή του μα κάτι πραγματικό, πως έγινε δηλαδή τέλειος άνθρωπος, κάθισε στο τραπέζι γιατί εκεί έμελλε να έρθει η πόρνη και να δείξει το θερμό και φωτεινό  τρόπο της μετανοίας. Γι’ αυτό σαν τον κάλεσε ο Φαρισαίος, αμέσως συγκατανεύει για να διδάξει μπροστά στους Γραμματείς  και Φαρισαίους. Όταν η πόρνη θα ομολογεί τα σφάλματά της, πως πρέπει να ζητούν συγχώρεση οι αμαρτωλοί από το Θεό και να δέχονται τη χάρη του. «Να μια γυναίκα στη πόλη, που ήταν αμαρτωλή»… Γυναίκα, αυτή που έγινε για βοήθεια του άνδρα, μα πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε εχθρό του, που δημιουργήθηκε και είναι από τη  φύση καλή, μα που με την ίδια της τη βούληση έγινε κακή· αυτή που έδειξε την ωραιότητα του ξύλου και τον παράδεισο έχασε. Και της Εύας έφερνε τις αμαρτίες και κατάμεστη ήταν από τις δικές της. Και θα πω πρώτα για την προηγούμενη συμπεριφορά της και πως σκορπούσε σπάταλα τους τρόπους της, για ν’ αντιλήφθείτε καλλίτερα την πολυτέλεια της μετανοίας.Ο Θεός πήρε κόκκαλο από τη πλευρά του Αδάμ, του πρόσθεσε σάρκα και έτσι έκανε την Εύα, που και γι’ αυτό γυναίκα την κάλεσε, και την έδωσε στον Αδάμ για σύντροφό του. Αλλά μετά που αμάρτησαν και παρέβηκαν το νόμο και διωχθήκανε από το Παράδεισο, σαν τιμωρία τους ήρθε και ο θάνατος. Μα για να μη χαθεί όμως ολότελα το ανθρώπινο γένος με τη φθορά του θανάτου, έρχεται ο γάμος ν’ αναχαιτίσει το θάνατο. Για να σπέρνει ο ένας κι’ ο άλλος να θερίζει· ο ένας να κόβει και ο  άλλος να βλαστάνει. Κι’ ότι μετά την είσοδο του θανάτου δόθηκε η χάρη του γάμου, καταφάνερο είναι από το ότι ο Αδάμ μετά την έξοδο από τον Παράδεισο βρέθηκε με τήν Εύα. Κι’ έχει γραφτεί ότι σαν βγήκανε από το Παράδεισο, τότε γνώρισε ο Αδάμ τη γυναίκα του· πριν την αμαρτία λοιπόν ήταν η παρθενία, που διατηρούσε αμόλυντο και καθαρό το χιτώνα της φύσεως. Μετά λοιπόν από την ανομία, υστέρα από την τιμωρία του θανάτου μπήκε ο γάμος για να εξασθενήσει το θάνατο με την άνθησή του και να τον νικήσει με την αρχοντική του βλάστηση. Και για να μη χαθεί το ανθρώπινο γένος αλλά τουναντίον να πληθύνει ψηφίστηκε ο νόμος του γάμου. Και στον άνδρα χάρισε την ηδονή και στη γυναίκα τη θωπεία και την ωραιότητα, ωραιότητα πρόσκαιρη, όχι για να  ωθούνται σε άνομες μίξεις, αλλά για να ενώνονται έννομα με το θεσμό του γάμου. Η μίξη υστέρα από νόμιμο γάμο είναι τίμια και ευλογημένη από το Θεό. Αλλά εκείνη που γίνεται για να κερδίσει η σάρκα την ηδονή, έχει μέσα της το θάνατο. Όσες λοιπόν νόμιμα γνώρισαν τους άνδρες για να κάμουν παιδιά, είναι αψεγάδιαστες. Εκείνες όμως που διεγείρουν τους νέους, και τους σπρώχνουν στην ακολασία για να χαρούν την άνομη ηδονή, αυτές είναι καταδικασμένες για τη φθορά, γιατί τον ναό του Θεού καταστρέφουν. Και από αυτές ήταν η αμαρτωλή που λέμε. Κι’ αφού τόσο αισχρά εκμεταλλεύτηκε τη φύση, με το να χρωματίζει με φτηνή βαφή το πρόσωπό της, και με επιδεξιότητα να προσπαθεί πώς να φανεί ελκυστική, έσερνε τυφλά τους νέους στην ακολασία και τους έσπρωχνε στο βάραθρο της πορνείας.Και δεν τα λέω αυτά, για να περιγελάσω εκείνα που έκαμε· αλλά για να την επαινέσω, με το να ξέρετε από που ξεκίνησε και που έφτασε. Και λέω πια ήταν πρώτα, για να σας δείξω τι γίνηκε τώρα. Και όλα τα αμαρτήματα της τα περιγράφω, για να δείξω τα κατορθώματα της μετανοίας. Αλλά αυτή, που δε μεταχειρίστηκε όπως έπρεπε το σώμα της· μα άλλους σαγήνευε με τις πλεξούδες των μαλλιών της, άλλους μάγευε με τα δάκρυα της κι’ άλλους με τη θρασύτητά της και όλους από παντού τους οδηγούσε στο βάραθρο της ακολασίας, αυτή τώρα τον αισχρό και σαρκικό έρωτά της αλλάζει σε θεία και ουράνια στοργή. Σαν είδε τον Ιησού άλλοτε να μιλά με τη Σαμαρείτιδα κι’ άλλοτε να σιμώνει τη Χαναναία, κι’ άλλη φορά να διαπιστώνει τη κλοπή της αιμορροούσας, και πότε να τρώει με τους τελώνες και πότε να επισκέπτεται τους Φαρισαίους, σκέφτηκε. Αφού τις πόρνες και τους αμαρτωλούς και τους τελώνες καταδέχεται, ως πότε θα σπαρταρώ σαν ψάρι για την ηδονή και θα βυθίζομαι συνεχώς στα πελάγη της αμαρτίας ; Δε θα μείνω για πάντα στο κόσμο, ούτε ωραία θα μείνω, γιατί το καθένα έχει στο καιρό του το θάνατο και όλα μαραίνονται· και τα άνθη και τα κρίνα κι’ οι ομορφιές του προσώπου. Και τί θα πάθω για τα έργα μου ; Αρχίζω τώρα και εννοώ τη φωτιά της κολάσεως και η ψυχή μου μετανοεί, γιατί προσπαθώντας με κάθε μέσο πώς να φανώ ωραιότερη για την καταστροφή των νέων, έβγαινα στους δρόμους της πολιτείας και στην αγορά κι’ έτρεχα στις μαζώξεις των ανθρώπων κι’ είχα για δίχτυ μου τα πόδια κι’ ως δόλωμα τις ωραίες μου κουβέντες. Ω, πόσους νεαρούς κατάστρεψα με τις ματιές μου, τις γεμάτες αναίδεια και πάθος. Κι’ έκαμνα πολλά φτιασίδια κι’ αυτό για βλάβη πάλι εκείνων που με κοιτούσαν, και πότε ύψωνα τα μαλλιά μου σε σειρές απανωτές σαν πύργο, και πότε άφηνα από ψηλά πολλές πλεξούδες αφρόντιστα να κυλούν στο μέτωπο μου. Και τα μαγουλά μου έβαφα και τα μάτια μου τα είχα πάντα με μαυράδια. Και πότε με δάκρυα ψεύτικα έκανα τους νέους να πέφτουν μπροστά μου. Ω, τί θα καταντήσω για τούτα, και ποιό γιατρό να βρω σε όλα τούτα τα πάθη; Αν εξομολογηθώ τις ανομίες μου στους ανθρώπους, ανώφελη θα είναι η εκμυστήρευσή μου· να κρύψω τα αμαρτήματά μου δε μπορώ. Κι’ από πού να τα κρύψω μιας που το Θεό δε μπορώ να ξεγελάσω; Και πού να πάω που παντού το δικαστή βρίσκω μπροστά μου; που ναι μεν δε φαίνεται μα παντού με ελέγχει; Μια ελπίδα σωτήριας μου απομένει, μια ευκαιρία για τη ζωή· να βρω τον Ιησού και να τρέξω κοντά του. Αυτός που τους Τελώνες δέχεται δεν απαρνιέται τη πόρνη. Αυτός που δειπνεί μαζί με Φαρισαίους δε διώχνει τα δάκρυα της αμαρτωλής. Κι’ επειδή ξέρω πως βρίσκεται στου Σίμωνα του Φαρισαίου, εκεί θα πάω. Μα τί να του ζητήσω σαν πάω ; Την υγεία των ματιών μου; Μα είναι πρόσκαιρο το χάρισμα. Ν’ απαλλαγώ από την αρρώστια; Μικρό το κατόρθωμα, γιατί ο αιώνιος θάνατος είναι πιο μεγάλος από τη σύντομη τούτη ζωή. Απ’ όλα θα παραιτηθώ λοιπόν, τα σωματικά, και την υγεία της ψυχής μου θα ζητήσω. Και μια λύση στα κακά και τις αμαρτίες που σώρεψα είναι να δω το Δικαστή και να προλάβω τη κόλαση, θα μιμηθώ τη πόρνη τη Ραάβ, και θα ζηλέψω την ενάρετη ζωή της γυναίκας. Και τίποτε άλλο δε ζητά ο Θεός πλην της μετανοίας.Και σαν σκέφτηκε τούτα, που είπαμε, με ευσέβεια, και σαν μετάστρεψε το νου της στη πίστη, έρχεται στον Ιησού με παρρησία να ομολογήσει την αναίδειά της. Και δε λέγει τίποτε· δεν τολμούσε· ήξερε πως εκείνος που εποπτεύει τους λογισμούς δεν έχει ανάγκη από λόγια. Και τί θα του έλεγε αφού όλα τα γνωρίζει! Πως αμάρτησε κι’ εργάστηκε την ανομία; Πως ερωτεύονταν κι’ απολάβαινε τις σαρκικές ηδονές; Αυτά τα ήξερε καλά ο Θεός, όχι γιατί γίνηκαν αλλά γιατί γνωρίζει και τους λογισμούς στα μύχια της καρδίας μας. Επειδή λοιπόν γνώριζε πως όλα είναι φανερά στο Θεό και δε μπορεί να τον ξεγελάσει, έκλεισε το στόμα της «κι’ άνοιξε τα δάκρυα της» να μιλήσει. Και δε μιλούσε με το στόμα της, αλλά με στεναγμούς και με καρδιά συντετριμμένη έλεγε την άβυσσο των αμαρτιών της· τους άσεμνους στοχασμούς, και τις αισχρές μνήμες, τις βέβηλες πράξεις και τις άνομες ομιλίες ομολογούσε. Και δεν υπήρξε τίποτα που να έκανε και που δεν το πλήρωσε με δάκρυα. Κι’ ήξερε καλά πως για ό,τι έλεγε λάβαινε τη συγχώρεση. Και όχι μόνον χωρίς να μιλεί, ομολογούσε ζητώντας την εξιλέωση του Κυρίου με τους στεναγμούς της καρδίας της, άλλα, ξεπλήρωσε και το ωραίο σχήμα της μετανοίας. Δάκρυσε γιατί γέλασε πολύ, και με «τα καλά δάκρυα λούζει το κακό της γέλιο», με τις σταγόνες των ματιών της ξεπλένει την αμαρτία από τα μάγουλα της, με εκείνα που αμάρτησε με τούτα και απολογιέται· με όσα έπραξε τις ανομίες, με αυτά ζητεί να εξιλεώσει το νομοθέτη. Όπως ακριβώς ο Δαβίδ, το στρώμα που μόλυνε με εναγκαλισμούς το ξέπλυνε με τα δάκρυα…
(Μετάφρ. Θεοδόση Νικολάου, Κυπρίου.
Περιοδικό Κιβωτός-Απάνθισμα)

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Συμβουλές για τη Σαρακοστή. Ο εκκλησιασμός.



Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Δόξα σοι, Κύριε! Η περίοδος της νηστείας πλη­σιάζει. Ευχαριστήθηκα μαθαίνοντας ότι θ' αρχίσεις να νηστεύεις και να συμμετέχεις τακτικά στις ιε­ρές ακολουθίες. Μην αλλάξεις απόφαση. Οι περισσό­τεροι χριστιανοί νηστεύουν και συμμετέχουν στις ακο­λουθίες τη Μεγάλη Εβδομάδα, εσύ όμως μην το ανα­βάλεις ως τότε. Τη Μεγάλη Εβδομάδα νηστεύουν, εκ­κλησιάζονται και κοινωνούν πολλοί. Άλλοι απ' αυτούς έχουν κάνει το ίδιο και στις προηγούμενες εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής· άλλοι, οι πιο ράθυμοι, πε­ριορίζουν τον αγώνα της νηστείας και της προσευχής σε μερικές μόνο μέρες· και άλλοι, οι χλιαροί ή και ολό­τελα ψυχροί, ακολουθούν τους προηγούμενους ανα­γκαστικά, με αδιαφορία ή και γογγυσμό. Εσύ θέλεις ν' ανήκεις στους πρώτους.

Εύχομαι, με τη βοήθεια του Κυρίου, να περάσεις τη Σαρακοστή όπως πρέπει, με νηστεία, εκκλησιασμό, μόνωση, μελέτη, περισυλλογή, προσευχή. Με όλα αυτά θα ετοιμαστείς πνευματικά, για να μεταλάβεις άξια τα άχραντα Μυστήρια. Όπως ξέρεις, για να κοι­νωνούμε άξια, πρέπει να καθαρίζουμε την ψυχή μας με τη μετάνοια. Όσα, λοιπόν, κάνουμε στην περίοδο της Σαρακοστής, σκοπό έχουν να καλλιεργήσουν μέ­σα μας τη μετάνοια, μετάνοια αληθινή. Τί σημαίνει με­τάνοια αληθινή; Καρδιακή συντριβή και σταθερή από­φαση για μια νέα ζωή, πού θα ευαρεστεί τον Κύριο.

Ή πρώτη προϋπόθεση της γνήσιας μετάνοιας είναι η περισυλλογή και αυτοεξέταση. Οι γήινες υπο­θέσεις, οι βιοτικές μέριμνες και η ακατάσχετη περι­πλάνηση των λογισμών δεν μας επιτρέπουν να στρα­φούμε μέσα μας και να μελετήσουμε τον εαυτό μας. Γι' αυτό, στη διάρκεια της Σαρακοστής, ο χριστιανός αναστέλλει ή έστω μειώνει, όσο περισσότερο μπορεί, τις μέριμνες του και αυξάνει το χρόνο της παραμονής του στο σπίτι. Δίχως την αναστολή η μείωση των βιο­τικών μερίμνων, η ευλογημένη αυτή περίοδος τού εκκλησιαστικού έτους φεύγει αναξιοποίητη και άκαρπη. Πρέπει να περικόψεις, λοιπόν, κι εσύ τις μέριμνες σου. Όσο λίγες κι αν είναι, προκαλούν περισπασμούς. Ξεκίνησε τη Σαρακοστή έχοντας βάλει στην άκρη τους περισπασμούς.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι έχεις παραμερίσει τις βιοτικές μέριμνες κι έχεις κλειστεί στο δωμάτιο σου. Τί θα κάνεις εκεί; Είναι πιθανό να κάθεσαι χωρίς να κά­νεις τίποτα! Όχι, πρέπει ν' ασχοληθείς με τα έργα πού συντελούν στην εκπλήρωση των πνευματικών επιδιώξεων της Σαρακοστής. Και ποια είναι αυτά; Νίψη, προσευχή, μελέτη.

Ή προσευχή στο σπίτι αποτελεί τη φυσική συνέ­χεια και τη συμπλήρωση της προσευχής πού γίνεται στην εκκλησία. Γνωρίζεις, βέβαια, πώς να προσεύχε­σαι στην εκκλησία. Υπογραμμίζω, ωστόσο, τα έξης σημαντικά: Να πηγαίνεις στο ναό πρόθυμα, νιώθο­ντας πώς είναι το σπίτι του Θεού, άλλα και το δικό σου σπίτι. Να πηγαίνεις εκεί με ιερό πόθο και ένθεο ζήλο, όχι αδιάφορα, όχι βαριεστημένα. Να πηγαίνεις εκεί για να προσεύχεσαι μ' όλη σου την καρδιά, όχι για να παραβρίσκεσαι απλώς στις ακολουθίες. Να προσεύχεσαι με πηγαία θέρμη, γυμνώνοντας την ψυ­χή σου μπροστά στον θεό, με συντριβή και ταπείνω­ση, με ευλάβεια και φόβο, με υψηλά αιτήματα για τις βιοτικές και πνευματικές σου ανάγκες. Να προετοι­μάζεσαι από το σπίτι για όλα αυτά. Και στην εκκλη­σία να τα εφαρμόζεις, ασκώντας βία στον εαυτό σου. Βέβαια, και αύτη καθεαυτή ή προσέλευση σου στο ναό δεν είναι μάταιη, καθώς, όσο ή ακολουθία εξελίσ­σεται, ή καρδιά θερμαίνεται και επικαλείται αυθόρμη­τα τον θεό. Αυτό είναι το βασικό. Επιπλέον, πρέπει να προσέχεις σε όσα τελούνται, ψάλλοντα και δια­βάζονται, ευθυγραμμίζοντας μ' αυτά τους λογισμούς και τα συναισθήματα σου. Ή εναλλαγή ευχών, ανα­γνωσμάτων και τροπαρίων, εφόσον εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο στόχο και δεν δημιουργεί περισπασμό, συμβάλλει στη διατήρηση της προσοχής και ενισχύει τον καλό αγώνα της προσευχής μ' έναν ευχάριστο τρόπο. Πρόσεχε ιδιαίτερα τις αιτήσεις του λειτουρ­γού, γιατί σ' αυτές συνοψίζονται όλες οι ανάγκες για τις οποίες καταφεύγουμε στον Θεό.

Συχνά, ωστόσο, ο νους σου θα ξεφεύγει και θά περιπλανιέται. Ό μετεωρισμός αυτός οφείλεται σε έλλειψη προσαυξητικού βιώματος. Μπορείς να τον αντιμετωπίσεις με τον εξής τρόπο: Μόλις συνειδητο­ποιείς ότι ο νους σου έχει φύγει από την εκκλησία, να τον γυρνάς πίσω και να τον συγκρατείς όσο μπορείς, ώστε να μένει προσηλωμένος στη θεία λατρεία. Μικρό είναι το φταίξιμο σου, όταν ρεμβάζεις χωρίς να το συ­νειδητοποιείς· όταν, όμως, ρεμβάζεις συνειδητά μέσα στην εκκλησία, τότε αμαρτάνεις σοβαρά. Ανάμεσα στο εκκλησίασμα βρίσκεται ο Κύριος. Όποιος, λοιπόν, δεν έχει το νου του στον Κύριο, άλλα ονειροπολεί, μοι­άζει με άνθρωπο πού, ενώ πάει στο βασιλιά για να τού ζητήσει κάτι, όχι μόνο δεν του δίνει καμιά σημασία, άλλα και τον αγνοεί περιφρονητικά, κάνοντας άπρε­πους μορφασμούς και προσβλητικές κινήσεις. Σ' όλη τη διάρκεια του πνευματικού σου αγώνα, ίσως δεν θα μπορέσεις να αποτρέψεις εντελώς την περιπλάνηση των λογισμών σου. Μην επιτρέψεις τουλάχιστον στον εαυτό σου να μετεωρίζεται ενσυνείδητα- αυτό είναι και δυνατό και αναγκαίο. Εφάρμοσε τους δύο κανόνες πού ανέφερα πιο πάνω: 1) Μόλις παρατηρείς μετε­ωρισμό, φέρνε το νου σου πίσω- και 2) μην αφήνεις τους λογισμούς σου να περιπλανιούνται συνειδητά.

Ό μετεωρισμός, πάντως, θεραπεύεται αποτελε­σματικά με τη νίψη, δηλαδή την προσεκτική εποπτεία του νου, άλλα και με την επίγνωση της παρουσίας του Κυρίου. Μέσα στο ναό ο Θεός είναι μπροστά μας κι εμείς είμαστε μπροστά Του. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ. Ό νους μας, πάντως, θα είναι σταθερά προσηλω­μένος στη θεία λατρεία, αν έχουμε φόβο Θεοί και πό­θο να Τον ευαρεστήσουμε. 'Απ' αυτά τα δύο ιερά αισθήματα γεννιέται στην καρδιά μας ή θέρμη, πού έλκει και συγκεντρώνει όλη την προσοχή μας στον Κύριο. Αγωνίσου να θερμάνεις την καρδιά σου, και θα δεις τότε πώς μια θερμή καρδιά χαλιναγωγεί έναν ατί­θασο λογισμό. Είναι απαραίτητο να ασκείς βία στον εαυτό σου. Δίχως μόχθο και νοερό αγώνα δεν θ' απο­κτήσεις τίποτα πνευματικό. Οι μετάνοιες συμβάλλουν στη θέρμανση της καρδιάς. Κάνε πιο συχνά τόσο μι­κρές όσο και στρωτές μετάνοιες.

Ό Κύριος να σου δίνει αγαλλίαση και ευφροσύνη, όταν βρίσκεσαι στην εκκλησία, ώστε να τρέχεις εκεί με λαχτάρα, όπως τρέχει κανείς από την παγωνιά σ' ένα ζεστό δωμάτιο. Στον καιρό της νηστείας, ή συ­χνή και συνειδητή συμμετοχή στη θεία λατρεία είναι ή πεμπτουσία του πνευματικού μας αγώνα. Με άλλες πράξεις και ενέργειες, πού την υποβοηθούν, θ' ασχο­ληθούμε στη συνέχεια της αλληλογραφίας μας.

``````````````````````````````````````````````````````````
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ 
Γράμματα σέ μιά ψυχή, 
Οσίου Θεοφάνου του Εγκλείστου, 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: 
Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής 2008

Δημοφιλείς αναρτήσεις