Παρασκευή 2 Ιουνίου 2023

Ο κόσμος δεν χρειάζεται «πολιτική Εκκλησία» - Άγιος Σωφρόνιος του Essex

Ο Κύριος μας έδωσε εντολή να τηρούμε όλα όσα μας παρήγγειλε (βλ. Ματθ. 28,20). Η κατάργηση και μιας «ελαχίστης» ακόμη εντολής (Ματθ. 5,19) θα επιφέρει πνευματική ζημία. Το πνεύμα της διδαχής του Χριστού αποκλείει τη σχετικοποίηση, που ελαττώνει τον δυναμικό χαρακτήρα της ορμής μας προς την ακέραιη αλήθεια. Όταν υποβιβάζεται η αντίληψη του Ευαγγελίου, χάνεται γενικά η πίστη. Μόνο η οδυνηρή -και θα μπορούσα μάλιστα να πω η άκρα- ένταση όλου του είναι μας θα μας δώσει τη δύναμη να αφομοιώσουμε τα αιώνια λόγια: «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι»(Ματθ. 24,35), «τα ρήματα ά Εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστι και ζωή εστι»(Ιωάν. 6,63), «τα ρήματα ά δέδωκας Μοι δέδωκα αυτοίς, και αυτοί έλαβον, και έγνωσαν αληθώς ότι παρά Σου εξήλθον, και επίστευσαν ότι Συ Με απέστειλας»(Ιωάν. 17,8). Στην εποχή μας παρατηρείται παντού ότι έχει χαθεί αυτή η επίγνωση. Πάρα πολλοί ισχυρίζονται ότι επάνω στη γη δεν υπάρχει τέτοια ομολογία που θα μπορούσε να είναι φορέας του πληρώματος της γνώσεως της Αλήθειας. Καμία από αυτές κατά τη γνώμη τους δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι είναι κατά αποκλειστικότητα αληθινή. Παρόμοια σχετικοποίηση αναπόφευκτα μειώνει την ορμή για την απόκτηση ολόκληρης της γνώσεως στον χώρο του πνεύματος. Υπάρχουν πολλοί θεολόγοι, που ειλικρινά επιθυμούν να ζήσουν ευαγγελικά, που όμως έκλιναν προς την πάλη για την κοινωνική δικαιοσύνη, μπήκαν στην κοσμική παλαίστρα της διαμάχης των τάξεων, των φυλών, των κρατών και τα παρόμοια. Ο Χριστός όμως αποφασιστικά αρνήθηκε να αναμιχθεί στη διένεξη μεταξύ αδελφών για το μοίρασμα της περιουσίας. Επ’ αυτού υπογράμμισε ότι η αυθεντική άφθαρτη ζωή δεν έγκειται στην απόκτηση πλούτου (βλ. Λουκ. 12,15). Εγείρεται το ερώτημα: Έχει άραγε το Ευαγγέλιο «πολιτική διάσταση»; Κάθε διεθνής ή ταξική πάλη συνδέεται με τη βία: «Χτυπάτε τους εχθρούς». Η εντολή όμως του Χριστού λέει: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. 5,44). Η τελευταία δεν επιτρέπει καθόλου να υποβιβάσουμε το Ευαγγέλιο στο επίπεδο της αδελφοκτόνου διαιρέσεως των υλικών αγαθών. Όταν μπουν στις τάξεις των μαχητών οι επίσκοποι, οι θεολόγοι, οι πιστοί χριστιανοί γενικά, θεωρούν εκείνους που αποφεύγουν τη συμμετοχή στο είδος αυτό των δραστηριοτήτων ως μικρόψυχους και δειλούς. Όσο πιο επικίνδυνη είναι η συμπλοκή με τους καταπιεστές, τόσο περισσότερο θεωρείται η ανθρωπιστική αποστολή ως «μαρτύριο» για τον Χριστό. 
Η αποφυγή μας υπαγορεύεται από τη συνείδηση ότι κάθε αλλαγή καταστάσεως στις κοινωνικές σχέσεις με επαναστατικό, δηλαδή εκβιαστικό τρόπο, θα αποδειχθεί τελικά αντικατάσταση της μιας βίας από την άλλη. Η ιστορική πείρα το απέδειξε αυτό σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων. Ήδη εμείς παρατηρήσαμε στη διάρκεια της ζωής μας πως η ιδέα της δικαιοσύνης ενέπνεε τους ανθρώπους στη μάχη με τον δεσποτισμό και την εκμετάλλευση, για την ελευθερία και τα πλήρη δικαιώματα για όλους. Ωστόσο, οι επαναστάσεις κατέληξαν ή μετατράπηκαν σε τρομοκρατικά καθεστώτα με την κατάπνιξη τεράστιων μαζών πληθυσμού, με τη στέρηση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και τα παρόμοια. Όσο βαθειά και αν είναι η ταραχή μας για τις αδικίες κάποιου συστήματος, η αλλαγή του πρέπει να συνδέεται με μακρά διαδικασία ανυψώσεως του ηθικού επιπέδου των ανθρώπων εν γένει. Δεν έχουμε το δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε εκβιαστικές πράξεις -ακόμη και επάνω στους εκβιαστές- στο Όνομα του Χριστού. Να ελέγξουμε όμως την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, μπορούμε και το κάνουμε, όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας. Η τέλεση της ίδιας της Λειτουργίας, η οποία είναι θυσία για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, είναι η υψηλότερη από όλες τις συμμετοχές στη δύσκολη διακονία προς την ανθρωπότητα. Δεν μας επιτρέπεται να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό να παραμείνουμε στο φως των εντολών του Κυρίου. Αν γίνουμε μία από τις σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν για την επικράτηση επάνω στους αδελφούς, θα επισκιάσουμε το φως που έφερε στη γη ο Θεός. Αυτό ασφαλώς το έγκλημα είναι πιο επιζήμιο για μας από κάθε άλλο. Ο κόσμος δεν χρειάζεται «πολιτική Εκκλησία». Ο υποβαθμισμένος χαρακτήρας της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους τελευταίους αιώνες οδήγησε στην απομάκρυνση από αυτήν μεγάλου πλήθους πιστών. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά, χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοι μας. Αν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα, και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως «κύμβαλον αλαλάζον». Η ολοκληρωτική στροφή προς τη γη δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν την Εκκλησία στην αυθεντική της ουσία· ως Βασιλεία της Πατρικής Αγάπης, ως χώρο επιλάμψεως του Αγίου Πνεύματος, ως οδό προς εξομοίωση με τον Παντέλειο Θεάνθρωπο Χριστό‐Ιησού. 
Δεν πρέπει να φοβούμαστε την πρόσκαιρη απομάκρυνση των ανθρώπων από την Εκκλησία. Το παράδειγμα του Χριστού, που εγκαταλείφθηκε εντελώς μόνος κατά την ημέρα του Γολγοθά Του, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη Του. Αυτός μόνος στάθηκε καταδικασμένος από το Ρωμαϊκό Κράτος του δικαίου, από το Νομικό Συνέδριο, και ακόμη από τον όχλο του λαού. Συνεπώς, αν θα μας εγκατέλειπαν οι πάντες, και τότε δεν θα άξιζε να υποβιβάσουμε τις αληθινές διαστάσεις της Καινοδιαθηκικής Αποκαλύψεως που μας δόθηκε με τα παθήματα του Χριστού στο επίπεδο της «ηθικής», στο επίπεδο του «αθέου ουμανισμού», στο επίπεδο «κάθε τόπου και είδους διασκεδάσεως». Ενδέχεται η αποστασία να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι αυτοί δισεκατομμύρια· ας μας θεωρούν μωρούς όλοι οι διανοούμενοι και οι αμαθείς. Η απάντηση μας θα είναι μία: «Όσο μικρός και ασήμαντος και αν είμαι, ωστόσο, εν Χριστώ, εγώ είμαι σωστός και όχι εσείς που είστε μακριά από τον Χριστό».

Αγίου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ) 
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ 
Μετάφρασις από τα ρωσικά Αρχιμ. Ζαχαρία 
Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή 
Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ 
Αγγλίας 
2010

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2023

Ο άγιος Ονούφριος, αρχιεπίσκοπος Κούρσκ και Ομπογιάνσκ


1 Ιουνίου 
Ο άγιος Ονούφριος, αρχιεπίσκοπος Κούρσκ και Ομπογιάνσκ 
Ο άγιος Ονούφριος (Καγκαλιούκ) γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1889 στο Πουλάβυ, κοντά στο Λούμπλιν. Ήταν το έκτο παιδί της φτωχής οικογένειας ενός δασοφύλακα. Ο πατέρας του σκοτώθηκε από λαθροκυνηγούς και τα παιδιά στάλθηκαν στο ορφανοτροφείο του Λούμπλιν, όπου η μητέρα του βρήκε δουλειά. Ενώ σπούδαζε στο ιεροδιδασκαλείο του Χελμ, αρρώστησε βαριά. Εμφανίσθηκε τότε σ’ αυτόν ο άγιος Ονούφριος για να του αναγγείλει ότι θα έβρισκε ξανά την υγεία του αν υποσχόταν ότι θα έμπαινε στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ο νεαρός Ονούφριος τέλειωσε τις σπουδές του στην Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης και διορίσθηκε καθηγητής στην σχολή που είχε ιδρυθεί στην Μονή του Αγίου Ονουφρίου της Γιαμπλέτζνα. Ασθένησε όμως ξανά και ο άγιος Ονούφριος εμφανίσθηκε πάλι επιτιμώντας τον για την αθέτηση της υπόσχεσής του. 
Αναχώρησε τότε για την Αγία Πετρούπολη, όπου εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Με την ολοκλήρωση των θεολογικών σπουδών του χειροτονήθηκε επίσκοπος του Κριβόι Ρογκ, στην περιοχή της Χερσώνας (1923). Με όψη κάτισχνη από τις νηστείες και τις μακρές νυκτερινές προσευχές έδειχνε να ζει σ’ έναν άλλο κόσμο και τελούσε την θεία Λειτουργία με τόση ένταση ώστε ο λαός, νέοι και γέροι, περιφρονώντας την αθεϊστική προπαγάνδα των Κομμουνιστικών Νεολαιών, προσέρχονταν στην εκκλησία για να ακούσουν με δίψα τα κηρύγματά του, που άναβαν μέσα τους την φλόγα της Πίστεως. Συνελήφθη το 1924, και ανέβηκε στο τραίνο που θα τον οδηγούσε σε άγνωστη κατεύθυνση ευλογώντας το ποίμνιό του, που ήταν πεσμένο στα γόνατα χύνοντας άφθονα δάκρυα. 
Ο τόπος που του όρισαν αρχικά ήταν το Ελισάβετγκραντ, στην επισκοπή της Οδησσού, όμως τελικά διέμεινε στο Χαρκώφ, όπου αντιστάθηκε γενναία στις προσπάθειες της «Ζωντανής Εκκλησίας» να καθυποτάξει τους πιστούς στους άθεους. Μία ημέρα, ένας μεθυσμένος εγκληματίας, πληρωμένος από τις κομμουνιστικές Αρχές, παρουσιάσθηκε στο κελλί του με ένα τσεκούρι για να τον σκοτώσει. Όταν όμως βρέθηκε μπροστά στον άγιο που τον ρώτησε γαλήνια τι του είχε κάνει και ήθελε να του αφαιρέσει την ζωή, ο εγκληματίας έπεσε κλαίγοντας στα πόδια του επισκόπου, ο οποίος του δίδαξε την αγάπη του Χριστού. 
Στα τέλη του 1926 ο άγιος Ονούφριος συνελήφθη ξανά και εξορίσθηκε στο Στάρι Οσκόλ, μικρή επαρχιακή πόλη κοντά στο Κούρσκ, όπου όλοι οι ναοί είχαν καταστραφεί από τους μπολσεβίκους. Εκεί φανέρωσε σε πολλές περιστάσεις το προορατικό και το θαυματουργικό χάρισμά του, προσελκύοντας μεγάλα πλήθη στην εκκλησία. Μη μπορώντας να βάλουν εμπόδια στην επιρροή του, οι Αρχές τον εξόρισαν εκ νέου στα Ουράλια, κατόπιν δε τον έστειλαν στην Σιβηρία της Άπω Ανατολής (1933), όπου έφθασε ταξιδεύοντας υπό άθλιες συνθήκες. 
Στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως όπου κατέληξε, βρήκε επισκόπους που προσπαθούσαν κρυφά να προσφέρουν στήριξη και πνευματική παρηγορία στους κρατουμένους: βάπτιζαν, χειροτονούσαν πρεσβυτέρους, ακόμη και επισκόπους πριν σταλούν στο στρατόπεδο του θανάτου του Μαγκαντάν, στην ορεινή περιοχή Κολυμά, πέραν του αρκτικού κύκλου, όπου χιλιάδες «εχθροί του λαού» αναγκάζονταν να δουλεύουν σαν υποζύγια σε θερμοκρασίες πολύ κάτω του μηδενός. Οι περισσότεροι πέθαιναν από την πείνα ή το ψύχος λίγο καιρό μετά την άφιξή τους, και όσοι εξασθενημένοι αδυνατούσαν να εργαστούν απλώς εξοντώνονταν κατά εκατοντάδες καθημερινά. Το στρατόπεδο της Κολυμά ήταν, μεταξύ 1930 και 1950, αντίστοιχο με εκείνο του Σολοφκί, κατά την δεκαετία του 1920. Εκεί τυφεκίστηκε ο άγιος επίσκοπος την 1η Ιουνίου 1938, αφού βοήθησε πολλούς εν οδύναις συντρόφους του να προπορευτούν στον Παράδεισο. 

 

Ὁ ὅσιος Νικήτας ὁ Στυλίτης ὁ ἐν Περεγιασλάβλ


Ὁ ὅσιος Νικήτας ὁ Στυλίτης ὁ ἐν Περεγιασλάβλ 

1 Ιουνίου  

Κατά την νεότητά του, στο Περεγιασλάβλ-Ζαλέσκι, ο όσιος Νικήτας ήταν φοροεισπράκτορας, για λογαριασμό του ηγεμόνος Ντολγκορούκι. Ήταν βίαιος και έκανε μεγάλο κακό, καταπιέζοντας τους φτωχούς που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στους φόρους, κλέβοντας και διαρπάζοντας μαζί με φίλους που ήσαν όμοιοί του. 
Μια ημέρα πέρασε μπροστά από μία εκκλησία την ώρα του Εσπερινού και άκουσε τα λόγια του προφήτη Ησαΐα: «Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών» (Ησ. 1:16). Έντρομος από τα λόγια αυτά, γύρισε στο σπίτι του και πέρασε άγρυπνος όλη την νύχτα. 
Την άλλη ημέρα, όπως το συνήθιζε, κάλεσε φίλους στο σπίτι να τους φιλέψει και ζήτησε από την γυναίκα του να ετοιμάσει το φαγητό. Την ώρα που εκείνη μαγείρευε το κρέας, είδε το αίμα να τρέχει με ασυνήθιστο τρόπο κι όταν το έβαλε στην κατσαρόλα, το αίμα άρχισε να κοχλάζει και στον αφρό βγήκαν ανθρώπινα μέλη. Γεμάτη φρίκη, φώναξε τον σύζυγό της, ο οποίος διαπιστώνοντας το γεγονός αναφώνησε περίφοβος: «Αλίμονό μου, γιατί πολύ αμάρτησα!» 
Βγήκε τρέχοντας και κλαίγοντας από το σπίτι και πήγε στην Μονή του Μεγαλομάρτυρος Νικήτα που απείχε τρία βέρτσια από την πόλη. Πέφτοντας στα πόδια του ηγουμένου, του είπε: «Σώσε μια ψυχή που χάνεται!» Για να τον δοκιμάσει, ο ηγούμενος τον πρόσταξε να παραμείνει στην πύλη του μοναστηριού και να εξομολογείται τα κρίματά του μπροστά σε όσους μπαινόβγαιναν. Ο Νικήτας έκανε όπως του ζητήθηκε για κάποιο διάστημα. Έπειτα, διακρίνοντας ένα έλος περιβαλλόμενο από καλάμια, γύρω από τα οποία πετούσαν πλήθος σκνίπες και κουνούπια, έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε γυμνός πάνω στα καλάμια για να προσευχηθεί. 
Μετά από τρεις ημέρες, μερικοί μοναχοί, απεσταλμένοι του ηγουμένου, αφού δεν τον βρήκαν στην πύλη της μονής, άρχισαν να τον αναζητούν και τον ανακάλυψαν μέσα στα καλάμια, καταπληγωμένο και αιμόφυρτο. Ο ηγούμενος ήλθε επί τόπου και τον ρώτησε για ποιον λόγο είχε υποβληθεί σε τέτοιο μαρτύριο. Ο Νικήτας αποκρίθηκε: «Πάτερ, σώσε μια ψυχή που χάνεται!» Τον έφεραν τότε στο μοναστήρι και τέλεσαν την μοναχική κουρά του. 
Από τότε αποσύρθηκε σε ένα στενό κελλί, όπου ζούσε εν νηστεία και προσευχή αδιαλείπτως. Την νύχτα, αντί να αναπαυθεί, πήγαινε κρυφά και καταπιανόταν με έργα κοινής ωφέλειας. Έτσι άνοιξε δύο πηγάδια στην περιοχή. Απέκρουε τις επιθέσεις των δαιμόνων με το σημείο του Σταυρού και την επίκληση του ονόματος του αγίου μάρτυρος Νικήτα, αλλά σε κανέναν δεν έκανε λόγο για τους αγώνες του. Εν συνεχεία ύψωσε έναν στύλο, κοντά στην εκκλησία, πάνω στον οποίο έστεκε μονίμως, όπως οι παλαιοί στυλίτες. 
Με τους αγώνες αυτούς έλαβε το χάρισμα να επιτελεί θαύματα και ιάματα προς όφελος εκείνων που προσέρχονταν να ζητήσουν τη μεσιτεία του. Ο ευσεβής ηγεμόνας Μιχαήλ του Τσερνιγκώφ ήταν την εποχή εκείνη παράλυτος. Ακούγοντας να γίνεται λόγος για τον άγιο Νικήτα, διέταξε τους βογιάρους του να τον μεταφέρουν στο Περεγιασλάβλ. 
Στον δρόμο, ο δαίμονας, παίρνοντας την μορφή μοναχού, είπε στον πρίγκιπα ότι ερχόταν από το μοναστήρι όπου ζούσε ο Νικήτας και ότι αυτός ήταν ένας απατεώνας. Ο ηγεμόνας εθλίβη σφόδρα, συνέχισε, ωστόσο, τον δρόμο του και φθάνοντας κοντά στην μονή, έστειλε έναν βογιάρο να ειδοποιήσει τον άγιο για την επίσκεψή του. Ο δαίμονας, παίρνοντας τούτη την φορά την μορφή ενός μονόφθαλμου μοναχού που κουβαλούσε ένα φτυάρι, σταμάτησε τον απεσταλμένο και του είπε ότι ο Νικήτας είχε πεθάνει και μόλις τον είχε θάψει. 
Καταλαβαίνοντας την απάτη, ο βογιάρος έδιωξε τον δαίμονα επικαλούμενος το όνομα του οσίου και έφθασε στον στύλο του, όπου ο όσιος του έδωσε την ράβδο του. Μόλις ο βογιάρος παρέδωσε το ραβδί αυτό στον πρίγκιπα, ο τελευταίος ιάθηκε και πήγε με τα πόδια στον όσιο για να τον ευχαριστήσει και να λάβει την ευλογία του (1186). 
Μια νύχτα, μακρινοί συγγενείς του οσίου Νικήτα ήλθαν να τον βρουν για να ζητήσουν τις προσευχές του. Βλέποντας τις βαρειές αλυσίδες που έφερε στο σώμα του να λάμπουν, σκέφτηκαν πως ήταν από ασήμι και με την υποκίνηση του δαίμονα σκότωσαν τον άνθρωπο του Θεού και άρπαξαν τις αλυσίδες του. 
Κατά τον Όρθρο, ήλθε ο εκκλησιαστικός να ζητήσει την ευλογία του οσίου για να αρχίσει την Ακολουθία και τον βρήκε νεκρό με το σώμα του να ευωδιάζει. Οι μοναχοί τον έθαψαν στον ναό του Μεγαλομάρτυρος Νικήτα, κοντά στην Αγία Τράπεζα, και πλήθος ιαμάτων επιτελέσθηκαν από τη στιγμή εκείνη (1186 ή 1189). 
Όσο για τους ασεβείς φονιάδες, διαπιστώνοντας ότι οι κλεμμένες αλυσίδες ήσαν σιδερένιες, τις πέταξαν στον Βόλγα, κοντά στην Μονή του Αγίου Πέτρου, στο Ιαροσλάβ. Ανευρέθησαν από τους μοναχούς του μοναστηριού αυτού, μετά από αποκάλυψη, και επιτέλεσαν πολλά θαύματα. Ο όσιος Νικήτας εμφανίσθηκε κατόπιν στον μοναχό που είχε βρει τις αλυσίδες και του έδωσε εντολή να τις φέρει στο Περεγιασλάβλ, στον τάφο του. Έκτοτε, τα τίμια αυτά λείψανα χορηγούν την θεραπεία σε όσους τα τιμούν με πίστη. 
Τον 15ο αιώνα, τα λείψανα του οσίου, μετά από εξέταση του μητροπολίτη Φωτίου, βρέθηκαν άφθορα και η τιμή του άρχισε να διαδίδεται αυθόρμητα σε όλη την Ρωσία. 
Η επίσημη αγιοκατάταξή του έγινε από την Σύνοδο της Μόσχας το 1549. 

Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος 9ος, ΜάιοςΊνδικτος, 

MHN IΟΥΝIOΣ

MHN IΟΥΝIOΣ
 ἔχων ἡμέρας τριάκοντα Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας 15 καὶ ἡ νὺξ ὥρας 9


Τετάρτη 31 Μαΐου 2023

Προφήτες εναντίον του προφήτη



ΙΕΡΕΜΙΑΣ 28 
Προφήτες εναντίον του προφήτη 
1 Το ίδιο εκείνο έτος, στην αρχή της βασιλείας του Σεδεκία, βασιλιά του Ιούδα, τον πέμπτο μήνα του τέταρτου έτους, ο προφήτης Ανανίας, γιος του Αζούρ, από τη Γαβαών, μου είπε μέσα στο ναό του Κυρίου, μπροστά στους ιερείς και σ’ όλον το λαό: 2 «Ο Κύριος του σύμπαντος, ο Θεός του Ισραήλ, λέει: έσπασα το ζυγό του βασιλιά της Βαβυλώνας! 3 Δυο χρόνια ακόμα και θα ξαναφέρω στο χώρο αυτόν όλα τα σκεύη του ναού του Κυρίου, που τα είχε πάρει ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ από το χώρο αυτόν για να τα μεταφέρει στη Βαβυλώνα. 4 Και θα ξαναφέρω εδώ τον Ιωαχίν, γιο του Ιωακίμ και βασιλιά του Ιούδα και όλους τους αιχμαλώτους από το βασίλειο του Ιούδα που είχαν μεταφερθεί στη Βαβυλώνα, γιατί θα συντρίψω το ζυγό του βασιλιά της Βαβυλώνας. Εγώ το λέω, ο Κύριος». 
5 Ο προφήτης Ιερεμίας απάντησε στον προφήτη Ανανία, μπροστά στους ιερείς και σ’ όλο το λαό που βρισκόταν στο ναό του Κυρίου: 6 «Μακάρι ο Κύριος να σε ακούσει και να εκπληρώσει τους λόγους που προφήτεψες! Να επαναφέρει στον τόπο αυτόν από τη Βαβυλώνα τα σκεύη του ναού του και όλους τους αιχμαλώτους. 7 Ωστόσο, άκουσε τι έχω να πω σ’ εσένα και σ’ όλο το λαό: 8 Οι προφήτες που έζησαν πολύ πριν από μένα κι από σένα, είχαν προφητέψει για πολλές χώρες και για μεγάλα βασίλεια ότι θα ερχόταν πόλεμος, καταστροφή κι ασθένειες. 9 Αλλά ο προφήτης που προλέγει ειρήνη, θα αναγνωριστεί ότι είναι προφήτης κι ότι τον έχει στείλει πράγματι ο Κύριος, μόνον όταν η προφητεία του εκπληρωθεί». 
10 Τότε ο προφήτης Ανανίας πήρε το ζυγό από τον τράχηλο του προφήτη Ιερεμία και τον έσπασε. 11 Και είπε μπροστά σ’ όλο το λαό: «Ο Κύριος λέει: έτσι θα σπάσω το ζυγό του βασιλιά της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ από τον τράχηλο όλων των εθνών, ακριβώς σε δύο χρόνια από σήμερα». 
Και τότε ο προφήτης Ιερεμίας έφυγε. 12 Αργότερα όμως, μετά απ’ αυτά τα γεγονότα, ο Κύριος του είπε: 13-14 «Πήγαινε και πες στον Ανανία, ότι εγώ ο Κύριος του σύμπαντος, ο Θεός του Ισραήλ λέω: εσύ έσπασες τους ξύλινους ζυγούς, αλλά θα τους αντικαταστήσεις με σιδερένιους. Σιδερένιο ζυγό βάζω στον τράχηλο όλων αυτών των εθνών, για να υπηρετήσουν το βασιλιά της Βαβυλώνας, το Ναβουχοδονόσορ· ακόμη και τα άγρια θηρία θα τον υπηρετήσουν». 
15 Ο προφήτης Ιερεμίας είπε στον προφήτη Ανανία: «Άκου, λοιπόν, Ανανία: Δεν σε έστειλε ο Κύριος, αλλά εσύ κάνεις το λαό αυτόν να πιστεύει σε ψέματα. 16 Γι’ αυτό ο Κύριος λέει: θα σε εξαφανίσω από τη γη! Αυτόν το χρόνο θα πεθάνεις, γιατί επαναστάτησες εναντίον του Κυρίου». 
17 Και πράγματι ο προφήτης Ανανίας πέθανε τον έβδομο μήνα εκείνης της χρονιάς.

Πολλά και καίρια ζητήματα στοιχειώνουν την παρουσία των δύο κομμάτων, τα οποία με διαφόρους τρόπους επικαλούνται την χριστιανική ταυτότητα (της "Νίκης" και της "Ελληνικής Λύσης")


Πολλά και καίρια ζητήματα στοιχειώνουν την παρουσία των δύο κομμάτων, τα οποία με διαφόρους τρόπους επικαλούνται την χριστιανική ταυτότητα (της "Νίκης" και της "Ελληνικής Λύσης"). Φρονώ ότι εδώ χρειάζεται απαιτητική προσοχή στο εξής:
Το επίδικο ζήτημα είναι καθαυτές οι θέσεις και οι στάσεις τους, και η όποια απόκλισή τους από την ευαγγελική οπτική (όπως η έμφαση στην αυτοχθονία και η κλίση στην θεοκρατία). Χρειάζεται λοιπόν αναμέτρηση με τις θέσεις και τις στάσεις. Αυτό είναι δουλειά ουσίας, δουλειά κριτικής σε αντιλήψεις με βαθιές ρίζες στη θρησκευτική πραγματικότητα. Δεν είναι δηλαδή υπόθεση μιας συγκυριακής και άρα επιδερμικής εναντίωσης. Αν όντως υπάρχει αντίθεση εκ μέρους χριστιανών, αυτή οφείλει να αφορά πρωτίστως και παρρησιασμένα τις θέσεις και τις στάσεις, κι όχι απλώς να αρθρώνεται ως μια διαφωνία "τόσο - όσο", δηλαδή ως μια διαφωνία που απλώς επιδιώκει να συγκρατήσει διαρροές από την "Νέα Δημοκρατία" (και που γίνεται γαργάρα όταν δεν απειλείται το κομματικό είδωλο). Το ίδιο και για όσους ενισχύουν το ένα εκ των δύο κομμάτων, απλώς για να ανασχέσουν την άνοδο του άλλου, καταπώς συμφέρει σε κάθε περιφέρεια την κομματική σκακιέρα... 
«Κι ο Κύριος απάντησε: “Οι προφήτες αυτοί λένε ψέματα. Δεν είν’ αλήθεια ότι προφητεύουν στο όνομά μου. Δεν τους έστειλα εγώ ούτε τους πρόσταξα ούτε τους μίλησα εγώ. Σας μιλάνε για ψεύτικα οράματα και χρησμούς· σας λένε ανώφελα πράγματα, τα παραπλανητικά επινοήματα της φαντασίας τους”» 
(Προφ. Ιερεμίας 14:14). 
Πίσσα και πούπουλα στην γιδο-ποίηση του ανθρώπου, απ' όπου κι αν αυτή προέρχεται! 
Θ.Ν.Π. / 27-5-2023 
ΥΓ1:Για την παγανιστική ρίζα της αυτοχθονίας κλπ παραπέμπτω στο κείμενό μου «Σημεία εθνικοσοσιαλισμού στην ελλαδική εκκλησία;», περιοδικό Σύναξη 125 (2013), σσ. 23-37. 
ΥΓ2:Η φωτογραφία, από το https://www.artstation.com/artwork/YeNwrP

 ΠΗΓΗ:ΕΔΩ 

Δημοφιλείς αναρτήσεις