Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2024

Όσιος Ιωάννης ο Βραχύσωμος ή Κολοβός


Όσιος Ιωάννης ο Βραχύσωμος ή Κολοβός. 
9 Νοεμβρίου.
ωάννην ἔκρυψε γῆς βραχὺς τόπος,
ς, κἂν βραχὺς τὸ σῶμα, τὴν πρᾶξιν μέγας.

Ο Όσιος Ιωάννης καταγόταν από τη Θήβα της Αιγύπτου και ονομάστηκε Κολοβός επειδή ήταν κοντός σωματικά. Υπήρξε από τους μεγάλους ασκητές της ερήμου και διακρίθηκε κυρίως για την εγκράτεια της γλώσσας του και για την ταπεινοφροσύνη του. Στους Συναξαριστές βρίσκουμε αρκετές σοφές συμβουλές του. 
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Συναξαριστή του: 
«Tον κατά πλάτος Bίον του Oσίου τούτου Iωάννου όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Γράφει δε περί αυτού ο Eυεργετινός (σελ. 203) ότι έδειξεν άκραν και αδιάκριτον υπακοήν εις τον γέροντά του. O γαρ γέρωντάς του, όστις ήτον Θηβαίος, πέρνωντας ένα ξύλον ξηρόν, εφύτευσεν αυτό. Eίτα επρόσταξε τον Iωάννην να ποτίζη αυτό καθ’ ημέραν με ένα λαγήνιον νερόν, έως ου να βλαστήση και να κάμη καρπόν. Tόσον δε μακράν ήτον το νερόν, ώστε οπού εχρειάζετο διά να υπάγη τινας το βράδυ, και να γυρίση το πρωί. Όθεν ο μακάριος Iωάννης αδιακρίτως υπακούσας, επότιζεν αυτό χρόνους ολοκλήρους τρεις. Mετά δε τους τρεις χρόνους, ω του θαύματος! εβλάστησε το κατάξηρον ξύλον και εκαρποφόρησε καρύδια. Πέρνωντας δε τον καρπόν ο γέρωντάς του, επήγεν εις την Eκκλησίαν της Σκήτεως, και είπεν εις τους αδελφούς. Λάβετε φάγετε αδελφοί και Πατέρες καρπόν υπακοής. Eις δε την (σελ. 279) του αυτού αναγινώσκομεν, ότι ο Iωάννης ούτος είπε τα αξιομνημόνευτα ταύτα. Ήτοι, ότι η ταπεινοφροσύνη και ο φόβος του Θεού, υπεράνω εισί πασών των αρετών. Όθεν και τον πάγκαλον Iωσήφ η ταπεινοφροσύνη πέπρακεν. Hδύνατο γαρ ειπείν, ότε επωλείτο, ότι αδελφός των πωλούντων ειμί. Eπειδή δε σιωπών και ταπεινούμενος, επωλήθη, διά τούτο η ταπείνωσις κατέστησεν αυτόν ηγούμενον και άρχοντα εις Aίγυπτον. O αυτός είπε πάλιν. Tο ελαφρόν φορτίον αφήσαντες, ήτοι το να μεμφώμεθα τον εαυτόν μας, το βαρύ φορτίον βαστάζομεν, ήτοι το να δικαιόνωμεν τον εαυτόν μας. Όθεν περί της ταπεινώσεως του Iωάννου τούτου, είπε τις των Πατέρων. Ότι ο αββάς Iωάννης, διά της ταπεινώσεως αυτού, εκρέμασεν όλην την Σκήτιν εν τω μικρώ δακτύλω αυτού. O αυτός δε Iωάννης ο Kολοβός είπεν. O χορταζόμενος και λαλών μετά παιδίου, ήδη επόρνευσε τω λογισμώ μετ’ αυτού (εν τω Παραδείσω των Πατέρων)».

Ο Όσιος Ιωάννης απεβίωσε ειρηνικά.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ 

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ

Η ΤΑΙΝΙΑ: ΕΔΩ  

Ο άγιος πατήρ ημών Νεκτάριος γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1846, στη Σηλυβρία της Θράκης, από γονείς φτωχούς, αλλά ευσεβείς χριστιανούς, τον Δήμο και τη Μαρία Κεφαλά. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αναστάσιος και από μικρός έδειξε μεγάλη ευλάβεια και βαθιά αγάπη για τη μελέτη. Όταν η μητέρα του του μάθαινε τον 50ο ψαλμό, εκείνος αρεσκόταν να επαναλαμβάνει τον στίχο: «Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου…» (Ψαλμ. 50, 15). Αφού έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην πατρίδα του, στάλθηκε από τους γονείς του στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει τις σπουδές του, εργαζόμενος ταυτόχρονα ως υπάλληλος σε κατάστημα. Το νεαρό αγόρι έμενε απερίσπαστο από την τύρβη του κόσμου και ενασχολούνταν μονάχα με το να οικοδομεί εντός του «τον κρυμμένο άνθρωπο της καρδιάς» (πρβλ. Α΄ Πέτρ. 3, 4) κατ’ εικόνα του Χριστού, με την προσευχή και την εμβάθυνση στα γραπτά των αγίων Πατέρων. Σε ηλικία είκοσι χρόνων άφησε την Κωνσταντινούπολη για να γίνει δημοδιδάσκαλος στη Χίο. Εκεί, ενθάρρυνε τη νεολαία και τους κατοίκους του χωριού προς την ευλάβεια και την εργασία των αρετών, όχι μόνον με τα λόγια, αλλά κυρίως με το παράδειγμα του δικού του βίου, βίου ασκήσεως και προσευχής. Επιθυμώντας από παλαιά να ασπασθεί την ισάγγελη πολιτεία, έγινε μοναχός με το όνομα Λάζαρος, στις 7 Νοεμβρίου 1876, στο περίφημο μοναστήρι της Νέας Μονής. Αναζητώντας μονάχα τα άνω, κατέστη ο ίδιος υπόδειγμα πραότητας και υπακοής, έγινε αγαπητός σε όλους τους αδελφούς και αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος. Χάρη στη γενναιοδωρία ενός ευλαβούς κατοίκου της Χίου και εν συνεχεία με την προστασία του πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου, μπόρεσε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Αθήνα και να λάβει το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1885 έφθασε στην Αλεξάνδρεια, όπου σύντομα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, στη συνέχεια δε μητροπολίτης Πενταπόλεως (παλαιά επισκοπή που αντιστοιχεί στην άνω Λιβύη). Ορίσθηκε ιεροκήρυκας και γραμματέας του Πατριαρχείου, διετέλεσε επίσης και πατριαρχικός επίτροπος στο Κάιρο, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. 
Παρά τα αξιώματά του, ο απλός άνθρωπος του Θεού Νεκτάριος δεν έχασε τίποτα από την ταπεινοφροσύνη του και γνώριζε πώς να μεταδίδει στο πνευματικό ποίμνιό του τον ζήλο για τις ευαγγελικές αρετές. Η αγάπη όμως και ο θαυμασμός που του έδειχνε όλος ο λαός απέβησαν εις βάρος του. Με πειρασμό του διαβόλου, ορισμένα μέλη του Πατριαρχείου, φθονώντας τις επιτυχίες του, τον διέβαλαν λέγοντας πως ήθελε να κερδίσει την εύνοια του λαού, με σκοπό να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Ο άγιος δεν ζήτησε να βρει το δίκιο του, αλλά εναπόθεσε την εμπιστοσύνη του στην επαγγελία του Χριστού, ο Οποίος είπε: «Είστε μακάριοι, όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν με κάθε λόγο ψεύτικης κατηγορίας εξαιτίας Μου» (Ματθ. 5, 11). Εκδιώχθηκε έτσι από την έδρα του και έφυγε για την Αθήνα, όπου βρέθηκε μόνος, αγνοημένος, συκοφαντημένος, καταφρονημένος, στερούμενος ακόμη και τον επιούσιο άρτο, γιατί δεν ήξερε να φυλάξει τίποτε για τον εαυτό του, γιατί και τους πενιχρούς του πόρους τούς μοίραζε ολόψυχα στους φτωχούς. Εγκαταλείποντας το αρχικό του σχέδιο να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, ο πράος και ταπεινός μιμητής του Κυρίου Ιησού Χριστού προτίμησε να θυσιάσει την αγάπη του για την ησυχία, χάριν της σωτηρίας του πλησίον του. Παρέμεινε ιεροκήρυκας για λίγα χρόνια (1891–1894) και στη συνέχεια διορίσθηκε διευθυντής της Ριζαρείου εκκλησιαστικής σχολής, η οποία είχε σκοπό την εκπαίδευση των μελλοντικών ιερέων. Η βαθιά του γνώση των Γραφών, των αγίων Πατέρων, ακόμη και των θύραθεν επιστημών, και η ανάπλεη πραότητας αυθεντία του στην καθοδήγηση ανθρώπων, του επέτρεψαν να προσδώσει στο ίδρυμα τούτο μια υψηλή πνευματική και ηθική ποιότητα. Ο άγιος ιεράρχης επιφορτίσθηκε με τη διεύθυνση και τα μαθήματα της Ποιμαντικής, δίχως να διακόψει καν το ασκητικό του πρόγραμμα, τη μελέτη των Γραφών και την προσευχή, προσθέτοντας μάλιστα και τα υψηλά καθήκοντα του κηρύγματος και της τακτικής τέλεσης των ιερών Μυστηρίων εντός της σχολής, αλλά και στην περιοχή των Αθηνών. 
Παρά ταύτα, ο άγιος Νεκτάριος διατηρούσε στα βάθη της καρδιάς του τον διάπυρο πόθο της ησυχίας και της ειρήνης του μοναχικού βίου. Επωφελήθηκε έτσι από την επιθυμία που εξέφρασαν ορισμένες πνευματικές θυγατέρες του, για να ιδρύσει ένα γυναικείο μοναστήρι στη νήσο Αίγινα (μεταξύ 1904 και 1907), όπου και αποσύρθηκε κατά το 1908, αφού παραιτήθηκε από τη διεύθυνση της εκκλησιαστικής σχολής. Παρά τις αναρίθμητες φροντίδες και δυσκολίες, ο άγιος μερίμνησε να διοργανώσει μια κοινοβιακή αδελφότητα, πιστή στο πνεύμα των αγίων Πατέρων. Δαπάνησε αφειδώς τις ψυχικές και σωματικές του δυνάμεις στην ανέγερση κτηρίων, στην τέλεση ιερών ακολουθιών και στην πνευματική καθοδήγηση κάθε μαθήτριάς του ξεχωριστά. Τον έβλεπες συχνά να εργάζεται στον κήπο, φορώντας ένα τριμμένο ράσο ή να διορθώνει τα υποδήματα των μοναζουσών. Και όταν γινόταν άφαντος για ώρες πολλές, μάντευες τότε ότι ήταν κλεισμένος στο κελί του για να ανατείνει τον νου του προς τον Θεό, διά της νοεράς προσευχής. Παρ’ όλο που απομακρύνθηκε από κάθε επαφή με τον κόσμο και είχε αυστηρώς ρυθμίσει τις επισκέψεις στο μοναστήρι, η φήμη των αρετών και χαρισμάτων που αξιώθηκε από τον Θεό, εξαπλώθηκε στην περιοχή και οι πιστοί έρχονταν προς αυτόν, ελκόμενοι όπως το μέταλλο από τον μαγνήτη. Θεράπευε πολλούς λαϊκούς και μοναχές από τις ασθένειες που τους ταλαιπωρούσαν, έφερε τη βροχή στο νησί που υπέφερε από την ξηρασία, ανακούφιζε, παρηγορούσε, στήριζε… Ήταν «τα πάντα προς τους πάντες» (Α΄ Κορ. 9, 22), δυνάμενος τα πάντα διά του Χριστού που ενοικούσε σε αυτόν διά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Είχε οικειότητα με τους αγίους και την Παναγία, που συχνά του φανερώνονταν κατά τη θεία Λειτουργία ή στο κελί του. Παρά τις δυσκολίες της περιόδου μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, απαγόρευε αυστηρά στις μοναχές του να αποθηκεύουν ο,τιδήποτε για την τροφή τους, αλλά διέταξε να μοιράζουν το πλεόνασμα στους φτωχούς, εναποθέτοντας τη μέριμνα της συντήρησης της μονής στην Πρόνοια του Θεού. 
Πέραν των άλλων καθηκόντων του, ο άγιος ιεράρχης Νεκτάριος βρήκε τον χρόνο να συντάξει πλήθος έργων θεολογίας, ηθικής και εκκλησιαστικής ιστορίας για τη στερέωση των τέκνων της Εκκλησίας της Ελλάδος επάνω στην πέτρα της ιεράς Παράδοσης των Πατέρων, η οποία αγνοούνταν τότε συχνά εξαιτίας δυτικών επιδράσεων. Ζώντας λοιπόν ως ένσαρκος άγγελος και αυγάζοντας γύρω του τις ακτίνες του ακτίστου φωτός της Χάριτος, ο μακάριος υπέστη και πάλι συκοφαντίες και άδικες κατηγορίες για το μοναστήρι του, από μέλη της ιεραρχίας. Υπέμεινε τις τελευταίες αυτές δοκιμασίες με την υπομονή του Χριστού: αγόγγυστα και δίχως να εξανίσταται. Τότε προσβλήθηκε από μία επώδυνη αρρώστια για περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Ευχαρίστησε τον Θεό για τη δοκιμασία αυτή και προσπάθησε να κρατήσει μυστική την ασθένειά του μέχρι τις τελευταίες στιγμές του. Αφού πήγε να προσκυνήσει για τελευταία φορά την εικόνα της Θεοτόκου, που βρισκόταν όχι μακριά από το μοναστήρι, ανήγγειλε προφητικά στις μαθήτριές του την επικείμενη εκδημία του και μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο στην Αθήνα, όπου μετά από πενήντα ημέρες οδύνης, την οποία υπέμεινε με μια υπομονή που οικοδομούσε όλους όσοι τον πλησίαζαν, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Θεό, στις 8 Νοεμβρίου του 1920. Οι πιστοί της Αίγινας, οι μαθήτριές του και όλοι οι χριστιανοί που τον είχαν πλησιάσει, έκλαψαν για την απώλεια του πράου και σπλαχνικού μαθητή του Χριστού, που όλη του τη ζωή υπέστη διαβολικές διώξεις και άδικες κατηγορίες παίρνοντας ως τύπον και υπογραμμό του τα θεία Πάθη του Κυρίου. Ο Θεός όμως τον εδόξασε και από την ώρα της κοιμήσεώς του τα θαύματα περίσσευαν και περισσεύουν καθημερινά ως σήμερα για εκείνους που πλησιάζουν με πίστη τα λείψανά του ή εμπιστεύονται την ισχυρή του μεσιτεία. 
Το σώμα του αγίου παρέμεινε θαυματουργικά άφθαρτο περισσότερο από είκοσι χρόνια, αναδίδοντας ουράνια και λεπτή ευωδία. Στα 1953, όταν έλιωσε τελικά κατά τους φυσικούς νόμους, έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του (η οποία μνημονεύεται στις 3 Σεπτεμβρίου) και διαπιστώθηκε τότε ότι αναδιδόταν έντονα η ίδια ευωδία. Δεν έπαψε έκτοτε να χαροποιεί τους πιστούς που πλησιάζουν τα τίμια αυτά λείψανα, δίνοντάς τους τη διαβεβαίωση ότι ο άγιος Νεκτάριος βρήκε τη θέση του κοντά στον Θεό, στις μονές των αγίων. Η τιμή του αναγνωρίσθηκε επισήμως το 1961 και η εξιστόρηση των θαυμάτων του δεν παύει να γράφεται καθημερινά. Ο τάφος του, στην Αίγινα, έγινε ένα από τα πιο πολυσύχναστα προσκυνήματα στην Ελλάδα. 
«Νέος Συναξαριστής
της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,
Τόμ. 3ος, Νοέμβριος
Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2024

Άγιος Cybi της Κορνουάλης

Άγιος Cybi της Κορνουάλης 
8 Νοεμβρίου 
Ο πρίγκηπας Cybi ο καστανόξανθος γεννήθηκε σχεδόν σίγουρα γύρω στο 485 στην περιοχή Callington του Cerniw (Κορνουάλη). Είχε πολύ καλή μόρφωση και έντονο ενδιαφέρον για τον Χριστιανισμό από τη νεότητα του. Στην ηλικία των 27 πραγματοποίησε προσκυνήματα στη Ρώμη, την Ιερουσαλήμ και τελικά έγινε ιερέας, έπειτα χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον επίσκοπο του Poitiers. 
Επιστρέφοντας σπίτι, ανακάλυψε πως ο πατέρας του βασιλιάς Salom είχε πεθάνει και πως αυτός ήταν σύμφωνα με το νόμο ο μονάρχης της χώρας του. Παρόλα αυτά, ο Cybi είχε τοποθετήσει την καρδιά του σε μια ζωή αφιερωμένη στο Θεό και έτσι όταν του προσφέρθηκε με επισημότητα ο θρόνος της Κορνουάλης εκείνος αρνήθηκε με ευγένεια και έτσι η Κορνουάλη ενώθηκε για ακόμη μια φορά με την Dumnonia. 
Έπειτα ο Cybi άρχισε να ταξιδεύει μέσα στον Κελτικό κόσμο. Ίδρυσε εκκλησίες στις περιοχές Duloe, Tregony, Cubert και Landulph στο Cerniw. Έπειτα διέσχισε το κανάλι του Bristol προς το Edeligion στη Νότιο-Ανατολική Ουαλία, με πολλούς ακολούθους (συμπεριλαμβανομένου του αγίου Cyngar του Llangefni). Ο τοπικός βασιλιάς Edelig, δεν τους καλωσόρισε αρχικά. Τελικά, ο μονάρχης μεταπείστηκε και τους έδωσε δύο εκκλησίες στο Llangybi-upon-Usk και στο Llanddyfrwyr-yn-Edeligion. Ο Cybi κινήθηκε έπειτα προς την Ιρλανδία (μένοντας με τον ξάδερφο του άγιο Δαβίδ στο Mynyw). 
Εγκαταστάθηκε στο νησί του Aran Mor όπου έγινε γνωστός ανάμεσα στους Ιρλανδούς με το όνομα Mo-Chop. Μετά την περιοχή Aran ο Cybi και οι ακόλουθοι του μετακινήθηκαν στο Meath και έπειτα στο Mochop, όμως κάθε φορά τους κυνηγούσε ένας τοπικός επίσκοπος. Έτσι ο Cybi έπλευσε προς την Ουαλία για μια ακόμη φορά. Αποβιβάστηκε στην χερσόνησο Lleyn και έζησε για έναν καιρό στο Llangibi κοντά στο Pwllheli. Εκεί ο τοπικός βασιλιάς Maelgwn Gwynedd, τον συνάντησε ενώ κυνηγούσε μια γίδα. Ο Cybi χρησιμοποίησε την γαλήνη του για να ηρεμήσει την οργή του βασιλιά ο οποίος ανακάλυψε την χριστιανική του κοινότητα η οποία δεν είχε έγκριση προκειμένου να δημιουργηθεί μέσα στη γη του. Ακόμη τον έπεισε να του δώσει ένα από τα παλάτια του, αυτό που έπειτα έγινε το Caer-Gybi στο Ynys-Gybi. Ο Cybi και οι ακόλουθοι του εγκαταστάθηκαν εκεί και ίδρυσαν ένα μοναστήρι που άκμαζε. Ο Cybi έγινε φίλος με τον άγιο Seiriol ο οποίος ζούσε στην αντίθετη πλευρά του Ynys Mon (Anglesey) και οι δυο τους αντάμωναν συχνά προκειμένου να προσευχηθούν στο Clorach Wells του Llandyfrydog στο κέντρο του νησιού. 
Λέγεται πως ο άγιος Cybi έλαβε μέρος στη σύνοδο του Llandewi Brefi το 545. Όταν βρισκόταν στο Dyfed, ο Cybi ίδρυσε την εκκλησία του Llangybi κοντά στο Lampeter. Κοιμήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 555 και θάφτηκε στο Ynys Enlli (τη νήσο Bardsey).

Μια αγία και θαυματουργή μαία: Η πρεσβυτέρα Όλγα Michael της Αλάσκας


πηγή: εδώ 

Μια αγία και θαυματουργή μαία
 Η πρεσβυτέρα Όλγα Michael της Αλάσκας
8 Νοεμβρίου 
Η πρεσβυτέρα Olga Michael, ήταν σύζυγος του πρωθιερέως Νikolai.Ο.Michael από το χωριό Kwethluk κοντά στον ποταμό Kuskokwim της Αλάσκας.'Οπως γράφει στο βιβλίο του ''Ορθόδοξη Αλάσκα'' ο ιερέας Michael Oleksa: «δεν είχε ένα φυσικό παρουσιαστικό επιβλητικό». Γέννησε 8 παιδιά, πολλά από τα οποία χωρίς τη βοήθεια μιας μαμής. Όσο ο ιερέας - σύζυγός της βρισκόνταν στις ενορίες του, η πρεσβυτέρα Όλγα φρόντιζε την οικογένειά της και βοηθούσε και τους άλλους. Σε κάποιες στιγμές θύμιζε την ιστορία της Ταβιθά (Πράξεις των Αποστόλων) αφού: ''δεν έραβε μόνο τα άμφια του π. Νικολάου και γούνες μπότες, γάντια, για τα παιδιά, αλλά δεν υπήρχε φίλος ή γείτονας που να μην έχει κάτι φτιαγμένο, ειδικά για εκείνους, από τα χέρια της.  
Ενορίες οι οποίες βρίσκονταν εκατοντάδες μίλια μακριά δέχονταν από εκείνην ως δώρο, τα mukluk (παραδοσιακά παπούτσια) για να τα πουλήσουν, ή δωρεές για νεόκτιστους ναούς. Δεν υπήρχε ιερέας που να μην έχει γάντια ή μάλλινες κάλτσες φτιαγμένες από τα χέρια της. Εκτός από τις άλλες ασχολίες της (όπως το να φτιάχνει τα πρόσφορα) είχε αποστηθίσει πολλούς ύμνους των μεγάλων εορτών στα Yup'ik, την μητρική της γλώσσα.
Επέζησε κατά θαυμαστό τρόπο όταν αρρώστησε από καρκίνο και όλα φαινόνταν χαμένα (τελικά πέθανε αργότερα όταν ξανά αρρώστησε) και ετοιμάστηκε με πολύ θάρρος και πίστη για την κοίμηση της στις 8 Νοεμβρίου 1979. 
Φαινόνταν ότι το χιόνι και ο παγωμένος ποταμός (συνηθισμένο καιρικό φαινόμενο για την περιοχή) θα εμπόδιζαν τον κόσμο να συμμετάσχει στην κηδεία της. Κατά περίεργο όμως για την εποχή τρόπο, άρχισε να φυσάει ένας νότιος άνεμος ο οποίος άρχισε να λιώνει το χιόνι και τον πάγο και έτσι πολλοί άνθρωποι από τα γύρω χωριά άρχισαν να καταφτάνουν στο Kwethluk. Εκατοντάδες πιστοί γέμισαν τον ναό αυτήν την υπέροχη (σαν ανοιξιάτικη) ημέρα βγαίνοντας από τον ναό, η λιτανεία συνοδεύτηκε από ένα σμήνος πουλιών, αν και αυτήν την περίοδο του χρόνου τα πουλιά είχαν μεταναστεύσει νότια. Τα πουλιά πέταξαν κυκλικά πάνω από το φέρετρο της μέχρι που την έβαλαν μέσα στον τάφο. Το έδαφος - παγωμένο κατά κανόνα αυτήν την εποχή - σκαβόνταν εύκολα, λόγω του λιώσιμου του πάγου. Το βράδυ, αφού τελείωσε το τραπέζι της συγχώρησης, ο άνεμος άρχισε πάλι να φυσάει, το ποτάμι πάγωσε, ο χειμώνας ξαναγύρισε. Ήταν σαν να άνοιξε η ίδια η γη για να δεχτεί αυτήν την γυναίκα. Η φύση συμμετείχε και αυτή στην δοξολογία του Θεού από τον πιστό λαό του.
Ωστόσο όχι μόνο η ιστορία της άλλαξε την ζωή κάποιων ανθρώπων, αλλά και οι θαυμαστές παρουσίες της. 
Μια γυναίκα η οποία κατάγεται από το Kwethluk, αλλά τώρα κατοικεί στην Αριζόνα είδε στον ύπνο της την πρεσβυτέρα Όλγα, η οποία την καθυσύχαζε λεγοντάς της ότι η μητέρα της είναι καλά επειδή θα ακολουθήσει την πρεσβυτέρα Όλγα σε έναν τόπο φωτεινό και χαρούμενο. Η γυναίκα δεν γνώριζε ότι η μητέρα της ήταν άρρωστη και την είχαν μεταφέρει στο Anchorage και ότι μετά από λίγο θα πέθαινε. Την επόμενη ημέρα έλαβε τα νέα για την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόνταν η μητέρα της. Πήγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε από την Αριζόνα στην Αλάσκα, επαναλαμβάνοντας της τα λόγια της πρεσβυτέρας Όλγας σχετικά με το τι θα ακολουθήσει μετά το θάνατό της. Η γυναίκα πέθανε ειρηνικά χωρίς η κόρη της να λυπηθεί και να αντιδράσει υπερβολικά λόγω των όσων της είχε πει η πρεσβυτέρα. 
Μια άλλη γυναίκα, μόλις είδε την φωτογραφία της
αισθάνθηκε μια ψηλαφητή παρουσία, γεμάτη στοργή και αγάπη.
 
Η πιο λεπτομερής μαρτυρία όμως έρχεται από μία γυναίκα ορθόδοξη η οποία για πολλά χρόνια υπέφερε εξαιτίας κάποιας σεξουαλικής κακοποίησης που είχε υποστεί στα παιδικά της χρόνια. 
«Μια ημέρα ήμουν απορροφημένη στην προσευχή μου όταν ξαφνικά θυμήθηκα κάτι τρομακτικό για εμένα. Άρχισα να προσεύχομαι στην Παναγία να με βοηθήσει και να με ελεήσει. Σταδιακά άρχισα να νομίζω ότι βρίσκομαι σ' ένα δάσος και φοβόμουν λίγο. Σύντομα αισθάνθηκα μέσα από το δάσος μια λεπτή αύρα και έπειτα ένα άρωμα φρεσκοσκαμμένου κήπου. Είδα την Παναγία έτσι όπως ήταν ντυμένη στην εικόνα αλλά πιο ψηλαφητή και πιο φωτεινή να έρχεται προς εμένα. Όσο πλησίαζε πρόσεξα ότι κάποιος περπατούσε πίσω της. Έκανε στην άκρη και έδειξε προς μία κοντή γυναίκα το πρόσωπο της οποίας εξέπεμπε σοφία.  
- Ποια είναι αυτή; ρώτησα
Η Παναγία απάντησε 
- Η Αγία Όλγα''
H Αγία Όλγα μου είπε να την ακολουθήσω. Ακολουθήσαμε έναν δρόμο μακρύ μέχρι που τα δέντρα τελείωσαν. Φτάσαμε σ' έναν λοφίσκο όπου σε μια μεριά υπήρχε μία πόρτα. Μου έκανε σημάδι να καθίσω κάτω, ενώ εκείνη άνοιξε την πόρτα εκείνη και μπήκε μέσα. Μετά από λίγο βγήκε καπνός από την κορυφή του λόφου. Η Αγ. Όλγα βγήκε κρατώντας τσάι από βότανα. Καθίσαμε και οι δύο κάτω και αρχίσαμε να πίνουμε το τσάι, ενώ ο ήλιος ζέσταινε το πρόσωπό μας. Άρχισα να αισθάνομαι πόνο στην κοιλιά και πήγα μέσα για να ξαπλώσω. Η πόρτα ήταν τόσο χαμηλή όπου έπρεπε να σκύψω, σαν για να προσευχηθώ.
 
Στο εσωτερικό μέρος του λόφου ήταν ζεστά και πολύ ήσυχα. Από το άνοιγμα στην κορυφή του λόφου μέσα από ένα δοχείο έβγαινε ένα φως απαλό, ιλαρό. Όλα γύρω μου ήταν πολύ τρυφερά, κυρίως η Αγία Όλγα. Εκείνο το σπίτι μύριζε ρίγανη ανακατεμένη με πεύκο και τριαντάφυλλο. Η Μητερούλα Όλγα με βοήθησε να ανασηκωθώ σ' ένα είδος κρεβατιού, όπου έμοιαζε με ένα ξύλινο κουτί γεμάτο με βρύα και βότανα. Ήμουν εξαντλημένη και ξάπλωσα. Η Αγία Όλγα γύρισε προς τη λάμπα και ζέστανε κάτι το οποίο μου το άπλωσε στην κοιλιά. Έδειχνα σαν να είμαι έγκυος πέντε μηνών (δεν ήμουν έγκυος τότε) Άρχισαν οι ωδίνες του τοκετού.Ήμουν λίγο φοβισμένη. Η Αγία Όλγα με έπιασε απαλά από το χέρι, κάθισε δίπλα μου και προσποιούνταν ότι συμμετέχει και αυτή στον τοκετό, δείχνοντας μου τι να κάνω και πως να αναπνέω. Δεν έλεγε τίποτα. Με βοήθησε να βγάλω κάτι και το τοποθέτησε πάνω στο ξύλινο κουτί με τα βρύα. Ήμουν πολύ κουρασμένη και άρχισα να κλαίω από ανακούφιση. 

 

Μέχρι τη στιγμή εκείνη δε μίλησε καθόλου, αλλά τα μάτια της εξέφραζαν πολύ τρυφερότητα και κατανόηση. Σηκωθήκαμε και ήπιαμε λίγο τσάι. Την ώρα που πίναμε η Αγία Όλγα άρχισε να γίνετε ένα με το φως του δωματίου. Το πρόσωπο της ήταν σαν ηλιακός δίσκος ή ο ήλιος έβγαινε κάτω από το δέρμα της. Ήμουν τόσο έκπληκτη που δεν έδωσα σημασία σε άλλες λεπτομέρειες. Το βλέμμα της έμοιαζε με της μητέρας που καλωσορίζει το νεογέννητο μωρό της. Φαινόνταν σαν να στάζει με τα μάτια της τρυφερότητα μέσα μου. Δεν τρόμαξα παρότι την περίοδο εκείνη δεν γνώριζα για το θείο φως που εκπέμπουν οι άνθρωποι χάρη στην αγάπη τους προς τον Θεό. (το κατάλαβα αργότερα όταν διάβασα τον βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ) 
Τώρα πια γνωρίζω ότι τις στιγμές εκείνες θεραπεύονταν μέσα μου κάποιες παλιές πληγές. Μου ξαναέδωσε τη ζωή που μου είχαν κλέψει, μια ζωή που τώρα ήταν προσδιορισμένη από την αγάπη και την ομορφιά του Θεού. Μετά από λίγο διάστημα αισθάνθηκα να γεμίζει η ψυχή μου με ένα αίσθημα ειρήνης, σαν να ήταν η ψυχή μου ένα εγκαταλελειμμένο μωρό που έκλαιγε και είχε επιτέλους βρει μια παρηγοριά. Ακόμη και τώρα που γράφω για αυτό το αίσθημα ειρήνης και το ζήλο για ζωή που με είχε καταλάβει, κλαίω από χαρά και ευλάβεια. 
Μόνο μετά από αυτό άρχισε να μιλάει η οσία μητέρα Όλγα. Άρχισε να μου μιλάει για το Θεό και για τους ανθρώπους που διαλέγουν τον κακό δρόμο. Μου είπε ότι οι άνθρωποι που με πλήγωσαν βιάζοντάς με, νόμιζαν ότι θα φέρω πάνω μου όλη την κακία τους. Τότε μου είπε αποφασιστικά: «Αυτό είναι ψέμματα. Μόνο ο Θεός μπορεί να απομακρύνει το κακό. Το μόνο πράγμα που μπορούσαν να βάλουν μέσα σου ήταν ο σπόρος της ζωής, ο οποίος είναι η δημιουργία του Θεού και δε μπορεί να μολύνει κανέναν. 
Αυτό που είχα μαζέψει εγώ μέσα μου ήταν ο φόβος, ο πόνος, η ντροπή που αισθανόμουν. Περάσαμε λοιπόν μαζί τον τοκετό και τα έβγαλα όλα αυτά από μέσα μου! Έκαψε λίγο χορταράκι πάνω στην φλόγα και ο καπνός κατευθύνθηκε προς τον Θεό, ο οποίος είναι ο δικαστής αλλά και αυτός που συγχωρεί. Από αυτό το «λιβάνι» κατάλαβα ότι δεν ήταν δουλειά δική μου να φέρω πάνω μου τις αμαρτίες αυτών των ανθρώπων, αλλά του Θεού. Τι πλούτος, να γεύεσαι τη σωτηρία του Θεού. 
Στο τέλος βγήκαμε μαζί έξω. Υπήρχαν τόσα πολλά τα αστέρια που απλώνονταν στο άπειρο. Ο ουρανός έλαμπε και κύματα φωτός κινούνταν (είχα δει πολλές φωτογραφίες με το πολικό φως, αλλά δεν ήξερα ότι κινείται.) Ή η πρεσβυτέρα Όλγα μου το είπε ή και οι δυο το αισθανθήκαμε, δεν θυμάμαι, ότι αυτό το φως είναι η υπόσχεση ότι ο Θεός μπορεί μέσα από τη βαθιά δυστυχία να φτιάξει κάτι το εξαιρετικά όμορφο. Για μένα ήταν η απόδειξη ότι είχα θεραπευτεί, επειδή τη θέση της δυστυχίας που αισθανόμουν μέσα μου και την οποία είχα κρύψει πίσω από τη ντροπή και τον πόνο, την είχε πάρει η ευτυχία και η ομορφιά».

Τι θα καταλάβουμε από αυτήν την διήγηση; Το λιγότερο ότι η αγία πρεσβυτέρα Όλγα κατέχει μια πολύ σημαντική θέση στην ζωή πολλών ομοεθνών της γυναικών. Ταυτόχρονα όμως, μαζί με τη συνείδηση ότι «θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις Αυτού» η ευλάβεια προς αυτήν απλώνεται και πέρα από τα σύνορα. Η πρεσβυτέρα Όλγα ήταν μαία γι' αυτό και να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις συνέπειες της παιδικής κακοποίησης. Ακριβώς στον ρόλο της προστάτιδας αυτών που έχουν κακοποιηθεί,κυρίως σεξουαλικά. Ο Θεός δια μέσου της πρεσβυτέρας Όλγας να θέλει να μετατρέψει την κατάρα σε ευλογία 
Πηγή: www.dneoca.org/ 
μετάφραση proskynitis.blogspot.com




 

ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ, ΟΙ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ

 


ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ, ΟΙ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ

Τη στιγμή που ο Θεός δημιούργησε την αόρατη κτίση, το αναρίθμητο πλήρωμα της ουράνιας ιεραρχίας απολάμβανε με αγαλλίαση το θεϊκό φως και κυκλικά, απλά και ατελεύτητα περιχόρευε στον Θεό ανακράζοντας τον ύμνο: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ» (Ησ. 6, 3). Ο Εωσφόρος όμως, το πρώτο στην τάξη τότε ουράνιο πνεύμα, το πλησιέστερο στον Θεό και παμφώτιστο από το φως Του, άντλησε υπεροψία από τα προνόμια που είχε λάβει και θέλησε να ομοιωθεί με τον Ύψιστο. Και είπε τότε μυστικά στη διάνοιά του: «Στον ουρανό θ’ ανέβω και τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τ’ άστρα του Θεού. Θα πάρω θέση πάνω στο βουνό, εκεί στον μακρινό βορρά που οι θεοί συνάζονται. Θ’ ανέβω πάνω από τα σύννεφα και θα είμαι ίσος με τον Ύψιστο» (Ησ. 14, 13-14). Δεν ήταν εκ φύσεως πονηρός, αλλά από υπερηφάνεια στασίασε κατά του Δημιουργού του. Ήταν ο πρώτος που απέρριψε το καλό και επέλεξε το κακό, στρέφοντας την πλάτη του στο φως για να βυθιστεί ευθύς αμέσως στο σκότος της στερήσεως του Θεού. Μόλις ξεστόμισε τα λόγια αυτά, εξέπεσε από την ανώτερη τάξη του και καταβαραθρώθηκε στην κόλαση. Καθώς όμως έσχιζε τους ουρανούς παρέσυρε στην τραγική του πτώση πλήθος αγγέλων κάθε τάξεως και έγινε ο αρχηγός τους. Ο αριθμός τους ήταν τόσο μέγας, που στο θλιβερό τούτο θέαμα ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, αρχιστράτηγος των ουρανίων ταγμάτων, ο οποίος με την ταπεινοφροσύνη του και τη φρόνιμη υποταγή του στον Δημιουργό του, ήταν ισχυρά στερεωμένος στο Φως, ρίχθηκε προς το ρήγμα, σύναξε τους αγγέλους που παρέμειναν πιστοί και φώναξε: «Πρόσχωμεν!». Την ίδια ακριβώς έκφραση χρησιμοποιεί ο διάκονος ή ο ιερέας, κατά τη θεία Λειτουργία, για να επιστήσει την προσοχή των πιστών σε σημαντικές και ιερότατες στιγμές της (Ευαγγέλιο, Αναφορά, Ύψωση των Τιμίων Δώρων). «Πρόσχωμεν!»· με άλλα λόγια: «Προσοχή! Ας γρηγορούμε, εμείς τα δημιουργήματα, που έχουμε το προνόμιο να στεκόμαστε ενώπιον του Θεού. Ας αναγνωρίσουμε ότι είμαστε λειτουργοί Του. Ας φροντίσουμε να έχουμε αυτογνωσία και ας δούμε την πτώση όσων θέλησαν από μανία υπερηφανείας να εξισωθούν με τον Θεό!». Εις μνήμην αυτής της Συνάξεως, δηλαδή εκείνου του γεγονότος ότι συναθροίσθηκαν οι χορείες των αγγέλων υπό την παρέμβαση και καθοδήγηση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με επαγρύπνηση, ομόνοια και ενότητα, οι άγιοι Πατέρες, ακολουθώντας αρχαία παράδοση, θέσπισαν αυτή την εορτή προς τους αγγέλους και αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.

 

Ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ

Ο Μιχαήλ, ο πανένδοξος και φωταυγής Ταξιάρχης των ουρανίων και ασωμάτων Δυνάμεων, εμφανίζεται συχνά στην Αγία Γραφή. Αυτόν αποστέλλει ο Θεός στους ανθρώπους να τους αναγγείλει τα διατάγματα της Δικαιοσύνης Του. Αυτός πρώτος εμφανίσθηκε στον Πατριάρχη Αβραάμ (Γέν. 12) και στην παιδίσκη του Άγαρ στην έρημο για να τους αναγγείλει τη γέννηση του Ισμαήλ (Γέν. 16). Στάλθηκε στον Λωτ για να τον σώσει από τα Σόδομα που ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει (Γέν. 19). Όταν ο Θεός διέταξε τον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ για να δοκιμάσει την υπακοή του, ο Μιχαήλ ήταν αυτός που παρενέβη την τελευταία στιγμή για να συγκρατήσει το χέρι του (Γέν. 22). Εμφανίσθηκε πάλι στον Ιακώβ και πάλεψε μαζί του μια νύκτα για να του δώσει το νέο του όνομα Ισραήλ (Γέν. 32, 23-32). Αυτός προπορευόταν του λαού του Ισραήλ όταν εξήλθε από την Αίγυπτο και του έδειχνε τον δρόμο, την ημέρα με τη μορφή στήλης νεφέλης και τη νύκτα με τη μορφή στήλης πυρός (Εξ. 13, 21). Στάλθηκε, εξάλλου, στον μάντη Βαλαάμ, καθ’ οδόν προς τον Βαλάκ, βασιλέα Μωαβιτών, για να καταραστεί τον λαό του Ισραήλ και του έφραξε τον δρόμο, στέκοντας με τη ρομφαία στο χέρι μπροστά στην όνο του (Αρ. 22, 22). Όταν ο Ιησούς του Ναυή βρισκόταν μπροστά στα τείχη της Ιεριχούς, περιμένοντας σημάδι από τον Θεό για να πολιορκήσει την πόλη, εμφανίσθηκε ενώπιόν του ο Μιχαήλ κρατώντας πάλι ρομφαία. Καθώς ο Ιησούς του Ναυή φοβήθηκε μήπως επρόκειτο για κάποιο δόλο του πονηρού, που ξέρει να μεταμορφώνεται σε άγγελο φωτός (βλ. Β΄ Κορ. 11, 14), τον ρώτησε: «Είσαι μαζί μας ή με τους εχθρούς μας;». Και ο Μιχαήλ απάντησε: «Όχι· εγώ είμαι ο αρχηγός των αγγελικών δυνάμεων του Κυρίου και τώρα μόλις ήρθα!» και τον διέταξε να τιμά εφεξής τον τόπο που μόλις αγίασε με την παρουσία του (Ιησ. 5, 13-15). Κατά την περίοδο των Κριτών, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ήρθε να εμψυχώσει τον Γεδεών και τον έστειλε να λυτρώσει τους Ισραηλίτες από την καταπίεση των Μαδιανιτών (Κρ. 6, 11). Όταν ο Δαυίδ, παρά τη θεϊκή εντολή, απέγραψε τον λαό, ο Μιχαήλ στάλθηκε από τον Θεό για να γίνει το όργανο της οργής Του. Μέσα σε μία μέρα εξολόθρευσε με τη ρομφαία του εβδομήντα χιλιάδες ανθρώπους και ήταν έτοιμος να αφανίσει και την Ιερουσαλήμ, όταν ο Κύριος, συγκινημένος από τη μετάνοια του Δαυίδ, τον σταμάτησε και του έδωσε εντολή να βάλει τη ρομφαία στη θήκη της (Α΄ Παραλ. 21). Φανερώθηκε πολλές φορές στον Προφήτη Ηλία για να τον παρηγορήσει για τα πάθη του και να τον στείλει σε αποστολή (Α΄ Βασ. 19, 5· Β΄ Βασ. 1, 15). Κατά την εισβολή του βασιλιά των Ασσυρίων Σενναχηρίμ, ο Μιχαήλ εξολόθρευσε σε μια νύκτα εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες ανθρώπους στο στρατόπεδο των εισβολέων (Β΄ Βασ. 19, 35). Ο ίδιος πάλι κατήλθε εξ ουρανού στη Βαβυλώνα και στάθηκε στο μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης μαζί με τους Τρεις Παίδες, αναπέμποντας μαζί τους ύμνους στον Κύριο (Δαν. 3, 25 κ.ε.) και έφραξε τα στόματα των λεόντων στον λάκκο όπου είχαν ρίξει τον Δανιήλ (Δαν. 6, 23).

Οι σωστικές παρεμβάσεις του Αρχαγγέλου Μιχαήλ είναι στην πραγματικότητα αναρίθμητες, τόσο στην Παλαιά Διαθήκη όσο και μετά την έλευση του Χριστού. Αυτός ήταν που απελευθέρωσε τους Αποστόλους από τη φυλακή (Πράξ. 5, 19-20)· που στάλθηκε στον Απόστολο Φίλιππο για να βαπτίσει τον ευνούχο της βασίλισσας της Αιθιοπίας (Πράξ. 8, 26)· που εμφανίσθηκε στον εκατόνταρχο Κορνήλιο και του ζήτησε να πάει να αναζητήσει τον Πέτρο για να βαπτισθεί από αυτόν (Πράξ. 10)· αυτός πάλι ελευθέρωσε τον Πέτρο από τη φυλακή (Πράξ. 12) και επάταξε τον βασιλιά Ηρώδη που ήθελε μέσα στην παράνοιά του να λογίζεται θεός (αυτόθι)· επιπλέον εμφανίσθηκε στον Απόστολο Παύλο για να τον ενθαρρύνει στις δοκιμασίες του και έγινε για τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο ο ερμηνευτής των Μυστηρίων του Θεού, όσον αφορά τη συντέλεια του αιώνος (Αποκ.). Ο Μιχαήλ είναι όντως αυτός που θα αναλάβει τον έσχατο πόλεμο κατά του Αντίχριστου και του διαβόλου και που θα τους κατακρημνίσει στην κόλαση (Αποκ. 12, 7) και την έσχατη ημέρα της Κρίσεως θα σταθεί με μια ζυγαριά στο χέρι για να ζυγίσει τα επίγεια έργα μας. Η εκκλησιαστική παράδοση διατήρησε τη μνήμη πολλών άλλων θαυμάτων του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όπως λόγου χάριν εκείνο που έκανε στις Κολοσσές της Φρυγίας [6 Σεπτ.] χωνεύοντας στη γη τα ορμητικά ύδατα των ποταμών.

 


Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ

Στον Θεό και για τον Θεό, η δικαιοσύνη είναι αδιαχώριστη από το έλεος: «Η αγάπη και η αλήθεια συναντήθηκαν, φιλιώθηκαν η δικαιοσύνη και η ειρήνη», ψάλλει και διατρανώνει ο ψαλμωδός Δαυίδ (Ψαλμ. 84, 11). Γι’ αυτό τον λόγο δεν μπορεί κανείς να μνημονεύει τον Μιχαήλ, τον Άγγελο της δικαιοσύνης, ξεχωριστά από τον Γαβριήλ, τον Άγγελο του ελέους. Αποστέλλεται εκ Θεού στους ανθρώπους για να αναγγέλλει τα θαυμαστά της αγάπης Του και της ευμένειάς Του εν όψει της σωτηρίας τους. Προσέφερε στον Προφήτη Δανιήλ την ερμηνεία του αινιγματικού οράματος που είδε σε σχέση με το τέλος των βασιλειών των Μήδων και των Περσών (Δαν. 8, 16) και του ανήγγειλε μια άλλη φορά ότι ο Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου, έμελλε να έλθει τετρακόσια σαράντα εννέα έτη αργότερα (Δαν. 9, 21-24). Στάλθηκε εξάλλου στη γυναίκα του Μανωέ, την περίοδο των Κριτών, για να της αναγγείλει την επικείμενη γέννηση του Σαμψών. Όταν περιχαρής ο Μανωέ θέλησε να τον κρατήσει για να του παραθέσει γεύμα, ο Γαβριήλ τού απάντησε ότι δεν τρεφόταν με τέτοιου είδους τροφή και του συνέστησε να εκφράσει τις ευχαριστίες του προσφέροντας ολοκαύτωμα στον Κύριο. Στην ερώτηση ποιό ήταν το όνομά του, ο Γαβριήλ απάντησε: «Γιατί ρωτάς το όνομά μου; Κι αυτό ακόμη είναι όνομα θαυμαστό» και κατόπιν έγινε άφαντος μέσα από τη φλόγα και τον καπνό της θυσίας (Κρ. 13, 18· 20). Ανέκαθεν ήταν ο αγγελιαφόρος των θαυματουργικών γεννήσεων από στείρες ή περασμένης ηλικίας γυναίκες. Αυτός εμφανίσθηκε στους αγίους Θεοπάτορες, τον Ιωακείμ και την Άννα, για να τους αναγγείλει τη γέννηση της Θεοτόκου καθώς και στον Ζαχαρία και την Ελισάβετ σχετικά με τη γέννηση του Τιμίου Προδρόμου (Λουκ. 1). Έθρεψε με το μάννα εξ ουρανού τη Θεοτόκο για δώδεκα χρόνια μέσα στα Άγια των Αγίων, στον ναό του Κυρίου [21 Νοεμ.] και στάλθηκε εκ Θεού προς αυτήν για να της αναγγείλει το καλό νέο, το προσδοκώμενο από καταβολής κόσμου, δηλαδή ότι θα κυοφορούσε και θα γεννούσε τον Σωτήρα Χριστό διά του Αγίου Πνεύματος. Ήρθε στο όνειρο του Μνήστορος Ιωσήφ, να διώξει τις αμφιβολίες που τον βασάνιζαν σχετικά με την παρθενία της Θεοτόκου (Ματθ. 1, 20). Κατά τη γέννηση του Κυρίου οδήγησε τους ποιμένες στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, ώστε να Τον προσκυνήσουν. Προειδοποίησε τον Ιωσήφ για τα φονικά σχέδια του Ηρώδη και τον συμβούλευσε να πάρει τάχιστα τη Μητέρα και το Παιδί και να τους οδηγήσει στην Αίγυπτο. Και όταν ο κίνδυνος πέρασε, φανερώθηκε πάλι στο όνειρό του για να του δώσει εντολή να επιστρέψει στην πατρώα γη της Ιουδαίας. Τη νύχτα της Αναστάσεως του Χριστού, ο Γαβριήλ κατέβηκε εξ ουρανού με ένδυμα λευκό ωσάν το χιόνι που άστραφτε από φως θεϊκό, κύλισε την ογκώδη πέτρα που έφραζε τον τάφο και κάθισε επινίκια πάνω της. Όταν οι Μυροφόρες έφθασαν φοβισμένες στον τόπο, τις καθησύχασε λέγοντας: «Μη φοβάστε! Ξέρω ότι εσείς ζητάτε να βρείτε τον Εσταυρωμένο Ιησού· όμως δεν είναι εδώ. Αναστήθηκε, όπως το είπε» (Ματθ. 28, 5-6). Ιδιαίτερη εόρτια σύναξη προς τον Αρχάγγελο της χαροποιούς θείας αγάπης καθιερώθηκε να επιτελούμε, μια μέρα ακριβώς μετά τον θείο Ευαγγελισμό της Κυρίας Θεοτόκου [26 Μαρτ.].

Έτσι, από καταβολής κόσμου και μέχρι την Ανάσταση του Χριστού και έως της συντελείας του κόσμου, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι ο απεσταλμένος από τον Θεό για να αναγγέλλει στους ανθρώπους τα θαυμαστά και εξαίσια του ελέους Του στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού.
«Νέος Συναξαριστής
της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,
Τόμ. 3ος, Νοέμβριος
Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

Οι Άγιοι Αρχάγελλοι και το θαύμα της Μονής Δοχειαρίου



Οι Άγιοι Αρχάγελλοι και το θαύμα της Μονής Δοχειαρίου

Στα χρόνια της βασιλείας του Νικηφόρου Γ’ του Βοτανειάτη (1078-1081), ησύχαζε στο Άγιον Όρος, στην τοποθεσία Δάφνη, ο μοναχός Ευθύμιος με τη συνοδία του. Ύστερα όμως από επιδρομή των Σαρακηνών, αναγκάστηκαν να φύγουν και να εγκατασταθούν στη θέση που βρίσκεται σήμερα η μονή Δοχειαρίου. Αυτοί έχτισαν εκεί τη μονή. 
Τον Ευθύμιο διαδέχθηκε ο ανηψιός του Νεόφυτος. Ο Νεόφυτος είχε στον κόσμο μεγάλη περιουσία, που τη διέθεσε τώρα για να χτίσει εκκλησία και ν’ ασφαλίσει τη μονή με τειχόκαστρο και πύργο. Ήταν όμως λυπημένος, γιατί τα χρήματά δεν επαρκούσαν για την αγιογράφηση του ναού. Ζήτησε τότε τη βοήθεια του Θεού, κι Εκείνος απάντησε με το ακόλουθο θαύμα: 
Εξήντα μίλια από το Άγιον Όρος, στο νησί Λόγγος, είχε η μονή ένα μετόχι, κι εκεί κοντά βρισκόταν στύλος αρχαίος με την επιγραφή: «Όποιος με χτυπήσει στο κεφάλι, θα βρει χρυσάφι άφθονο». 
Πολλοί δοκίμαζαν, πετώντας πέτρες στην κορυφή του στύλου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. 
Κάποτε ένας εικοσάχρονος νέος, εργάτης στο μετόχι της μονής, αφού συλλογίστηκε πολύ, αποφάσισε να σκάψει στο σημείο όπου έπεφτε η σκιά της κορυφής του στύλου με την ανατολή του ήλιου. Καθώς έσκαβε, βρήκε μια μαρμάρινη πλάκα, και κάτω απ’ αυτήν ένα μεγάλο χάλκινο δοχείο γεμάτο χρυσά νομίσματα. 
Χαρούμενος για το εύρημα, σκεπάζει το δοχείο και τρέχει στο μοναστήρι. 
-Γέροντα, λέει εμπιστευτικά στον ηγούμενο Νεόφυτο, βρήκα χρυσάφι πολύ στο μετόχι μας. Δώσε ευλογία να έρθουν μοναχοί, για να το φέρουμε στο μοναστήρι.
Ο ηγούμενος κάλεσε τρεις μοναχούς, που, με οδηγό το νέο, πήγαν, έβγαλαν το χάλκωμα μαζί με το μάρμαρο που το σκέπαζε, μπήκαν στο καΐκι και ξεκίνησαν για το μοναστήρι. 
Οι μοναχοί όμως δεν άντεξαν στον πειρασμό. Σκέφτηκαν να ρίξουν τον εργάτη στη θάλασσα και ν’ αρπάξουν το χρυσάφι. 
Έτσι κι έκαναν. Όταν άρχισε να βραδιάζει, έδεσαν το μάρμαρο στο λαιμό του νέου και τον πέταξαν στη θάλασσα. Εκείνος ενώ βυθιζόταν, φώναξε: 
- Άγιοι αρχάγγελοι, σώστε με!
Αμέσως παρουσιάστηκαν οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ σαν αετοί χρυσόφτεροι, τον άρπαξαν από το βυθό και τον μετέφεραν αστραπιαία μέσα στην εκκλησία του Δοχειαρίου. 
Οι μοναχοί, στο μεταξύ, μοιράστηκαν το χρυσάφι, το έκρυψαν έξω από το μοναστήρι και οι ίδιοι έμειναν στον αρσανά. 
Ο νέος, μέσα στην εκκλησία, από το φόβο του κοκάλωσε και αποκοιμήθηκε. 
Όταν σήμανε ο όρθρος και πήγε ο εκκλησιαστικός ν’ ανοίξει την εκκλησία, είδε μέσα το νέο και τρόμαξε. Τρέχει τότε στον ηγούμενο και του λέει: 
-Γέροντά μου, είδα ένα φάντασμα στην εκκλησία και δεν μπορώ να μπω.
-Μη φοβάσαι, του απαντάει εκείνος. Κάνε το σταυρό σου και προχώρησε με θάρρος.
Ο μοναχός έκανε δεύτερη απόπειρα, αλλά είδε και πάλι το νέο. Κάλεσε τότε τον ηγούμενο, που διαπίστωσε πως το φαινόμενο ήταν αληθινό. Ο νέος κοιμόταν πεσμένος στο έδαφος, με την πέτρα δεμένη στο λαιμό. Ο γέροντας χτύπησε κάτω το ραβδί του και το παιδί ξύπνησε.
-Πού βρίσκομαι; ρώτησε. Μου φαίνεται πως είμαι στη θάλασσα, όπου μ’ έριξαν οι μοναχοί. 
-Δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι; Είσαι στο μοναστήρι, μέσα στην εκκλησία. Εγώ είμαι ο ηγούμενος Νεόφυτος. Πες μου λοιπόν, πώς βρέθηκες εδώ;
Το παιδί ζήτησε να το αφήσουν λίγο για να συνέλθει, κι ύστερα διηγήθηκε ό,τι είχε συμβεί. 
Το πρωί ο ηγούμενος συνάντησε τους τρεις εκείνους μοναχούς, που είχαν στο μεταξύ ανεβεί στη μονή, και τους ρώτησε: 
-Πατέρες, τι έγινε με το θησαυρό; 
-Ψέματα ήταν, γέροντά μου, απάντησαν εκείνοι. Μας απάτησε ο νέος, γι’ αυτό τον απειλήσαμε κι έφυγε.
-Καλά. Πάμε τώρα στην εκκλησία να ευχαριστήσουμε το Θεό.
Μπαίνοντας στο ναό, βλέπουν κατάπληκτοι το παιδί με την πέτρα δεμένη στο λαιμό του. Ήταν τόσο αναπάντεχο, που έμειναν άφωνοι. Ο ηγούμενος τους απείλησε κι έφεραν όλο το θησαυρό στο μοναστήρι. Ύστερα τους έδιωξε για πάντα, ενώ το νέο τον κούρεψε μοναχό. Την εκκλησία την αγιογράφησε και την αφιέρωσε στους αγίους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ. 
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 213
.

Δημοφιλείς αναρτήσεις