π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
Η θριαμβευτική ζωή των Αποστόλων
Κυριακή 29 Ιουνίου του 1997
Αν κάποιος θα ήθελε να ορίσει με ένα παράδειγμα τον πραγματικά ελεύθερο άνθρωπο, θα προσέγγιζε και θα έκανε μία τομή πάνω στην προσωπικότητα των Αγίων Αποστόλων. Και μιας και η Εκκλησία μας προβάλλει σήμερα τις μορφές των Αγίων Αποστόλων – σήμερα μεν των πρωτοκορυφαίων Πέτρου και Παύλου και αύριο όλων των Αποστόλων – αξίζει τον κόπο, αξιοποιώντας τα κείμενα που ακούσαμε πριν από λίγο, να κάνουμε αυτή την τομή σήμερα, για να μπούμε και εμείς στο βηματισμό και στην πορεία της δικής τους πρακτικής ελευθερίας.
Όταν ο Χριστός ρώτησε τους Αποστόλους: Τίνα με λέγουσι οι άνθρωποι είναι; και σηκώθηκε ο Πέτρος εκ μέρους όλων των Αποστόλων και είπε ότι Εσύ είσαι ο Χριστός ο Γιος του Θεού του Ζώντος και ο Χριστός του είπε «Εσύ είσαι ο Πέτρος και σ’ αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου», εννοούσε αυτήν τη βαθιά εκρηκτική πίστη που είχε ο Πέτρος, ομιλώντας εκ μέρους των Αποστόλων. Μια πίστη βαθιά, που δεν έχει άλλες προϋποθέσεις, είναι πίστη απλώς, και δεν στηρίζεται πουθενά παρά στο ότι πιστεύει.
Το πρώτο κύτταρο της ελευθερίας του ανθρώπου είναι [η ελευθερία] να είναι αυτή η πίστη που δεν έχει άλλες προϋποθέσεις, απλώς να πιστεύει χωρίς τίποτε, ακόμη και αποδείξεις, ακόμη και ενδείξεις που, για τα μέτρα της δικής μας απιστίας, μπορεί να είναι χρήσιμα και σπουδαία για να μας στηρίξουνε, να έχουν ξεπεραστεί και να είναι «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» που σημαίνει εδώ υπάρχει ζωή, και εγώ, πέρα από οτιδήποτε άλλο, θα σταθώ πλάι σου και θα ζήσω χωρίς να υπάρχουν άλλα πρακτικά στηρίγματα. Αυτό είναι το πρώτο κύτταρο, που κάνει τους Αποστόλους πραγματικά ελεύθερους! Ξεκρέμαστους! Μόνο στα χέρια του Χριστού! Και αυτό είναι το πρώτο κύτταρο που μπορεί να κάνει τη δική μας ζωή πραγματικά ελεύθερη και ξεκρέμαστη στα χέρια του Χριστού.
Και εδώ είναι το επικίνδυνο! Και ο Απόστολος Παύλος, αν ακολουθήσατε το κείμενο πριν από λίγο που διαβάσαμε, μιλούσε για κινδύνους. Για κινδύνους «ἐν πόλεσι», κινδύνους «ἐν ἐρημίαις», κινδύνους «ἐν θαλάσσαις». Θαρρείς και ήθελε να μας τρομάξει ο Απόστολος; Όχι τίποτε άλλο, προσδιόριζε την κατάσταση του κόσμου και είπε: Ακούστε εδώ, εδώ υπάρχει ο Χριστός και εδώ υπάρχουμε κι εμείς. Ανάμεσα σε εμάς και τον Χριστό φαίνεται να υπάρχουν οι κίνδυνοι στις πόλεις και στις ερημίες και στις θάλασσες. Όπου και να πάτε δηλαδή, όπου και να σταθείτε! Να ξεφύγεις στην έρημο, κίνδυνοι! Να πας σε μια πόλη να ασφαλιστείς, κίνδυνοι! Να ταξιδέψεις από εδώ από εκεί, να σταθείς πάνω στη θάλασσα, κίνδυνοι! Αλλά, επειδή είμαστε εμείς και ο Χριστός, κι εμείς ακριβώς στεκόμαστε πλάι Του ξεκρέμαστοι, όλοι αυτοί οι υπαρκτοί και ορατοί κίνδυνοι δεν είναι καθοριστικοί για τη ζωή μας.
Αυτό είναι το δεύτερο σπουδαίο στοιχείο: το ταραγμένο του κόσμου το κυμαινόμενο του κόσμου, εκείνο το στοιχείο του κόσμου που έρχεται να ταράξει στις ψυχές μας, [αυτό] να το αποδείξει ο κάθε Χριστιανός, όπως και ο Απόστολος, φρούδο και «ανύπαρκτο». Υπαρκτό μεν, αλλά «δεν πιάνει» τη ζωή του. Να θυμηθείτε κάθε φορά πόσοι υπαρκτοί και απτοί κίνδυνοι που είναι στη ζωή μας, όταν ακουμπάνε τη ζωή μας και μας ταράζουνε, τότε χάνουμε την ελευθερία του προσώπου μας και την ελευθερία της σχέσης μας με τον Χριστό. Και εκεί καταλύεται ουσιαστικά το κύτταρο της χριστιανικής μας ζωής.
Να λοιπόν: «εν κινδύνοις»! Και να φωνάζει Απόστολος Παύλος και να λέει, εν Ιουδαίοις ει; καγώ, εν εθνικοίς ει; καγώ, όπου υπάρχει κάτι είμαι και εγώ μέσα, δεν υπάρχει κάτι που να μην είμαι μέσα. Αυτό σημαίνει κάτι καταπληκτικό! Το λέει ένας πατερικός λόγος, μία μοναδικότητα! Λέει, όσο οι Απόστολοι πλησίαζαν τον Χριστό, τόσο πιο πολύ πήγαιναν στον κόσμο. Βλέπετε, πριν να σταυρωθεί ο Χριστός ήταν κοντά Του-κοντά Του, και δεν τολμούσαν να πάνε μακριά, γιατί σε Εκείνον στηριζόντουσαν. Μετά την Ανάσταση και την Πεντηκοστή, όσο πιο πολύ Τον πλησιάζουν – Τον αγαπούν τώρα καίρια, τα δίνουν όλα για Αυτόν – τόσο πιο πολύ πλησιάζουν στον κόσμο. Δηλαδή αντέχουν πια τους κινδύνους, δεν τους φοβούνται, είναι ελεύθεροι. Και τότε είναι πέρα από το εδώ και πέρα από το εκεί, δηλαδή δεν υπάρχει «να σταθώ εδώ και να είμαι καλά και να πάω παρακεί και να είμαι καλύτερα»… Όπου και να είμαι, αν πλησιάζω τον Χριστό, είμαι πιο κοντά στον κόσμο! Και η προοπτική των Αποστόλων ποια ήτανε; Να είναι κοντά στον Χριστό και στον κόσμο! Όποιος προσπαθεί να πλησιάσει τον Χριστό, χωρίς να πλησιάσει τον κόσμο, ζει μισή σχέση με τον Χριστό και δεν είναι πάλι ελεύθερος. Είναι ένας άνθρωπος ρημαγμένος μέσα του, που δεν αντέχει τους άλλους. Το τρίτο στοιχείο της ελευθερίας των Αποστόλων είναι αυτό: Όσο λοιπόν πλησιάζεις Αυτόν, τόσο πιο πολύ πλησιάζεις τον κόσμο.
Και τότε γίνεσαι και «θέατρο για τον κόσμο» και γίνεσαι «μωρός για τον κόσμο», ιδιότητες των Αποστόλων. Και εκείνο που είπε ο Απόστολος Παύλος σήμερα, που [τους] χαρακτηρίζει, ότι μέσα από αυτά τα στοιχεία των ασθενειών μας τότε βρίσκουμε πιο βαθιά τον Θεό. Η δύναμη σε Αυτόν εν ασθενείαις τελειούται. Όσο πιο πολύ αδύνατοι φαίνονται για τον κόσμο (και είναι), τόσο πιο πολύ δυνατοί για τον Χριστό! Το τέταρτο στοιχείο της ελευθερίας: Μη φοβηθείς την προσωπική σου αδυναμία (που υπάρχει), μην πας να την καλύψεις, να την εξωραΐσεις, να την οικοδομήσεις αλλιώτικα, να την παρουσιάσεις αλλιώτικα, να διαφημίσεις ένα δυνατό άνθρωπο. Να ξέρεις που είσαι ολόκληρος μια αδυναμία! Και επειδή ακριβώς έχεις τα προηγούμενα στοιχεία της ελευθερίας, όλα αυτά τα αδύνατα στοιχεία έρχονται και καλλιεργούνται από τον Χριστό και, παραμένων αδύναμος, είσαι ένας άνθρωπος δυναμικός! Η αδυναμία σου δεν παύει να είναι αδυναμία, αλλά είσαι την ίδια ώρα δυναμικός, γιατί έχεις μέσα σου τα στοιχεία της ελευθερίας τα προηγούμενα, και ό,τι αρρώστιες και θλίψεις και δυσκολίες να έρθουν πάνω σου, που προβάλλουν και προκαλούν να καταλάβεις καλύτερα την αδυναμία σου – να το θυμηθείτε αυτό, μια αρρώστια, παραδείγματος χάριν, μας θυμίζει πιο πολύ την αδυναμία μας – τότε σε κάνουν πιο ελεύθερο, αν εσύ ακριβώς τότε νιώθεις ότι πιο πολύ πλησιάζεις τον Χριστό και πιο πολύ τον κόσμο.
Κι έρχονται οι Απόστολοι, μέσα από αυτές τις τομές, να ανοίξουν κι ένα ακόμη χώρο στη ζωή μας. Επειδή ακριβώς έτσι έχουν σχέση με τον Χριστό, είναι πάντοτε μαθητές, ποτέ δεν γίνονται σπουδαίοι, γιατί πάντα μαθητεύουν στον Χριστό. Ό,τι και να γίνει, όπου και να πάνε είναι μαθητές και πάντα αναδεικνύουν τον Λόγο του Χριστού. Και τότε, πάνω στη ζωή, οι Απόστολοι δεν έχουν κάποιο στόχο τελικό. Μετρήστε, να δείτε, τις περιοδίες του Αποστόλου Παύλου και των άλλων Αποστόλων: ήταν χωρίς στόχο τελικό, απλώς περπατούσαν πάνω στη γη, τους τραβολογούσε από εδώ και από εκεί Χάρη του αγίου Πνεύματος! Και τι έκαναν τελικά; Ήταν ελεύθεροι και άφηναν μηνύματα ελευθερίας και Χριστού στους δρόμους που περπατούσανε. Δεν είχαν έναν τελικό στόχο, ο στόχος τους ήταν πέρα από αυτή τη γη, ο ουρανός! Αλλά απλώς περπατούσαν όπου τους κουβαλούσε η Χάρη Του Αγίου Πνεύματος. Αυτός είναι ο ελεύθερος άνθρωπος: να μπορεί να περπατάει πάνω στη γη, δίνοντας άρωμα ελευθερίας και άρωμα Χριστού στη ζωή, χωρίς να έχει άλλα δεδομένα και άλλους οριστικούς καθορισμένους στόχους, απλώς περπατάει εν Χριστώ και είναι ελεύθερος. Γιατί ξέρει πως το τέλος του είναι πέρα από το εδώ, το τέλος του πηγαίνει κάπου αλλού. Και έτσι το κάθε λεπτό της ζωής μας είναι «αποστολικό» – και δεν έχει άλλους ορισμούς, δεν έχει άλλες αγωνίες, δεν έχει άλλες βαθύτερες προοπτικές που μας τινάζουν στον αέρα – αν το κάθε λεπτό της ζωής μας είναι έτσι! Και τότε πια το κάθε λεπτό της ζωής μας είναι ένα μεγάλο αγλάισμα και ένα μεγάλο φως, γιατί η ζωή μας είναι γεμάτη από λεπτά. Και εκείνος που χαρακτηρίστηκε από το ήθος των αποστόλων το κάθε λεπτό του το κάνει αποστολικό, το κάθε λεπτό σου είναι γεμάτο από τα στοιχεία που είπα πριν από λίγο. Και τότε καμιά προοπτική του κόσμου και καμιά αποτυχία που έρχεται απ' τον κόσμο δεν τον καθορίζει. Είναι ελεύθερος! Κι αυτό [ακόμα] το λεπτό το γεμίζει από τον Χριστό και ευωδία ελευθερίας! Και αυτοί είναι οι άνθρωποι που πραγματικά μπορούν να σταθούν πάνω στη γη και να κληρονομήσουν τη γη και να αποδείξουν τη γη ως χώρο πραγματικά δυναμικό, όπου μπορεί να γίνει κάτι για αυτή τη ζωή!
Οι Χριστιανοί το ήθος των Αποστόλων το παίρνουν. Η Εκκλησία είναι Αποστολική και παίρνει αυτό το ήθος και το ζει κάθε μέρα και το μεταβιβάζει παραπέρα. Και η δική μας προσωπική ευθύνη, αν θέλουμε να λειτουργήσουμε τη συνέχεια της «αποστολικότητας» της Εκκλησίας, είναι ακριβώς αυτό το ήθος να το περάσουμε ως πράξη ζωής. Μπορεί η παράδοση της Εκκλησίας μας να είναι κάτι πολύ μεγάλο. Μπορεί οι Πατέρες να παρέδωσαν όμορφα λόγια και θεολογία. Αλλά αν το στοιχείο της ελευθερίας δεν καθοριστεί πάνω στο πρόσωπό μας πρακτικά, όπως το αναλύσαμε πολύ απλά, και δεν γίνει μήνυμα ζωής της καθημερινότητας, αυτή την παράδοση την σπάζουμε και την αποστολικότητα της Εκκλησίας την κάνουμε μουσειακή αποστολικότητα! Η αποστολικότητα σήμερα περιμένει τη δική μας ελεύθερη φωνή και στάση για να την δεχθεί ως συνέχεια και ως κρίκος που πάει την Εκκλησία μέχρι τα έσχατα!
Αυτά μας μηνύουν οι Απόστολοι. Ένα αλλιώτικο ήθος ζωής. Ένα ήθος ζωής που ο κόσμος δεν μπορεί να «το πιάσει». Και εδώ ακριβώς είναι ο θρίαμβος των Χριστιανών: που εν αδυναμίαις, εν κινδύνοις, εν δυσκολίαις, εν ασθενίαις, είναι ελεύθεροι και δυναμικοί, και δίνουν αυτοί, και μόνο αυτοί, απαντήσεις για τη ζωή του κόσμου, όπως το έκαναν οι Απόστολοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου