πηγή : εδώ
Θα πίνετε τον καφέ σας ένα πρωί... και θα ακούσετε ότι οι Εβραίοι, (Ισραήλ) χτύπησαν το πυρηνικό πρόγραμμα της Περσίας, (Ιράν). Από εκείνη την στιγμή, όλα θα αλλάξουν...~ Γέρων Θεόδωρος Νείλος, ο ΑγιοφαραγγίτηςΕκοιμήθη 28/4/2016 †Mαρτυρία Μητρ. Μόρφου Νεόφυτου
Καὶ vύν... Θεοτοκίον
Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος
Ἅπασαν ἔξωσον Δέσποινα, τῆς ταπεινής μου ψυχῆς, ραθυμίαν, ἀμέλειαν, ἀκηδίαν, ἄνοιαν, ἀσωτίαν, ἀσέλγειαν, ἀντιλογίαν, ἀνηκοΐαν δεινήν, τώv προσταγμάτωv τοῦ θείου Πvεύματος, πᾶσαν πρὸς τούτοις δέ, ἀπληστίαν, ἄγνοιαν, ἀσυμπαθῆ, τρόπον ἀσυνείδητον, γvώμηv καὶ σῶσον με.
ΤΗ Γ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τοῦ Ἀγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου.
Όσιος Αμμούν «ὁ τῆς Νιτρίας».
4 Οκτωβρίου και 7 Δεκεμβρίου.Ἀσκήσεως διῆλθε τὴν στενὴν τρίβον,Ἀμμοῦν ὁ θεῖος, καὶ τρυφῆς εὗρε πλάτος.
Ἀμμοῦν πατρὸς κατεῖδες Νητρία τρία,Κόσμου φυγήν, ἄσκησιν, ἔξοδον βίου.
Ο όσιος πατήρ ημών Αμμούν καταγόταν από την Αίγυπτο. Όταν πέθαναν οι γονείς του ανέλαβε την ανατροφή του ένας θείος του, ο οποίος τον υποχρέωσε να νυμφευθεί. Ο Αμμούν ήταν τότε είκοσι δύο χρόνων. Την ίδια εκείνη νύκτα του γάμου, όταν οι νεόνυμφοι αποσύρθηκαν στη νυφική παστάδα, ο Αμμούν άνοιξε την Αγία Γραφή και διάβασε το χωρίο της προς Κορινθίους επιστολής όπου ο Απόστολος μιλά για τα δεινά του γάμου, τις ταραχές και τις μέριμνες που προκαλεί στους εγγάμους, ενώ οι εν παρθενία αφιερωμένοι στον Κύριο μπορούν να αφοσιώνονται απερίσπαστοι στην προσευχή και στα πνευματικά έργα (Α’ Κορ., 7). Τηρώντας κατά γράμμα τους αποστολικούς λόγους: «οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσι» … «καὶ οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι» οι νεόνυμφοι πήραν την απόφαση να ζήσουν εν παρθενία και να αποσυρθούν μαζί σε τόπο έρημο για να αφιερωθούν στη νηστεία και στην προσευχή. Πήγαν λοιπόν στην έρημο της Νιτρίας, που βρίσκεται σε κάποια απόσταση από την Αλεξάνδρεια, και εγκαταστάθηκαν σε μια μικρή καλύβα. Σύντομα, όμως, αντελήφθησαν ότι δεν ήταν θεμιτό να θέτουν τους εαυτούς τους σε πειρασμούς συζώντας άνδρας και γυναίκα μαζί, γι’ αυτό και χώρισαν για να μπορέσει καθένας τους να ασκητεύσει μόνος.
Ο Αμμούν άφησε λοιπόν την καλύβα και πήγε στην έρημο, όπου δεν υπήρχαν ακόμη μοναστήρια. Έκτισε δυο κελλιά θολωτά και επί είκοσι δύο χρόνια ο βίος του ήταν ισάξιος των αγγέλων. Λάδι και κρασί δεν γνώριζε, μόνο ξερό ψωμί έτρωγε, κι αυτό μόνον κάθε δύο ή τρεις μέρες. Η διαγωγή του ευαρέστησε τον Κύριο και σύντομα μεγάλος αριθμός αδελφών, που επιθυμούσαν να ασπασθούν και εκείνοι τον μοναχικό βίο, μαζεύτηκε γύρω του. Όταν έφθανε ένας νέος υποψήφιος, ο Αμμούν του παραχωρούσε αμέσως το κελλί του κι όλα του τα υπάρχοντα, και οι άλλοι αδελφοί έφερναν κρυφά είτε κάποιες προμήθειες είτε κάποιο χρήσιμο αντικείμενο στον νέο τους σύντροφο κι έτσι η αδελφική αγάπη ήταν ο πρώτος νόμος που κυβερνούσε τη συνεχώς αυξανόμενη αυτή κοινωνία. Μετά από μερικά χρόνια, υπό τις διαταγές του οσίου Αμμούν, η έρημος της Νιτρίας μεταμορφώθηκε σε πόλη αληθινή, σε βαθμό που ορισμένοι αδελφοί επιθυμούσαν να κτίσουν το κελλί τους πιο μακριά, ώστε να μπορούν να ζουν πιο απερίσπαστοι. Μία ήμερα, ήρθε να επισκεφθεί τον αββά Αμμούν ο άγιος Αντώνιος ο Μέγας. Ο Αμμούν του ανέφερε το θέμα και τον ρώτησε ποιο θα ήταν το πλέον κατάλληλο μέρος. Αφού έφαγαν το λιτό τους γεύμα την ενάτη ώρα, άρχισαν να περπατούν στην έρημο μέχρι το ηλιοβασίλεμα κι έμπηξαν στο χώμα έναν σταυρό στο μέρος που έφθασαν, ώστε όσοι ήθελαν θα μπορούσαν να κτίσουν εκεί το κελλί τους με την ευλογία των δύο Γερόντων. «Με αυτό τον τρόπο», είπε ο αββάς Αντώνιος, «όταν οι αδελφοί έλθουν από τη Νιτρία για να συναντήσουν όσους ζουν εδώ, αμέσως μετά το γεύμα της ενάτης ώρας, θα φθάσουν εγκαίρως. Και όσοι ξεκινήσουν από εδώ για να φθάσουν στη Νιτρία, πράττοντας το αυτό, θα διατηρήσουν την ησυχία τους». Έτσι δημιουργήθηκε η έρημος των «Κελλίων» (δεκαεννέα χιλιόμετρα μακριά από τη Νιτρία), όπου μερικά χρόνια αργότερα ζούσαν περί τους εξακόσιους μοναχούς, ο καθένας στο κελλί του.
Ο άγιος Αμμούν και ο άγιος Αντώνιος ήταν δεμένοι με βαθειά έν Θεώ αγάπη τέτοια πού όταν ο αββάς Αμμούν παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, ο Αντώνιος που βρισκόταν στο όρος του, το όποιο απείχε δεκατεσσάρων ημερών πεζοπορία, διέκοψε τη συνομιλία που είχε με κάποιους νέους μοναχούς, περιήλθε σε έκσταση και είδε την ψυχή του Αμμούν να ανέρχεται στον ουρανό ενώ άγγελοι έψαλλαν ύμνους χαράς.
Μεταξύ των λόγων που ενέπνεε το Άγιο Πνεύμα στον αββά Αμμούν, ήταν και η φράση: «Βάσταζε πάντα άνθρωπον καθώς βαστάζει σε ο Θεός».
Προτιμώμενο πρόγραμμα για την ανάγνωση των αρχείων που είναι σε μορφή djvu είναι το sumatrapdfreader
Ο άγιος Διονύσιος, πρώτος επίσκοπος ΠαρισίωνΣύμφωνα με την παράδοση που διασώζει ο άγιος Γρηγόριος της Τουρ, ο άγιος Διονύσιος [9 Οκτ.] ήταν ένας από τους επτά επισκόπους που έστειλε ο πάπας της Ρώμης στη Γαλατία, επί Δεκίου (περί το 250) για να προχωρήσει το ιεραποστολικό έργο, που μέχρι τότε ήταν αποσπασματικό και δεν είχε ολοκληρωθεί. Ο άγιος Γατιανός ορίσθηκε επίσκοπος Τουρ [18 Δεκ.], ο άγιος Τρόφιμος της Αρελάτης [29 Δεκ.], ο άγιος Παύλος της Ναρβώνης [22 Μαρτ.], ο άγιος Σατουρνίνος της Τουλούζης [29 Νοεμ.], ο άγιος Αυστρεμοΐνος της Αρβέρνης [1 Νοεμ.], ο άγιος Μαρτιάλης της Λιμόζ [30 Ιουν.], ενώ στον άγιο Διονύσιο ανατέθηκε η μικρή πόλη της Λουτετίας (σημ. Παρίσι).
Η πόλη αυτή ήταν η πιο απομακρυσμένη και επιπλέον, βρισκόταν σε μια περιοχή όπου κυριαρχούσαν οι πιο χυδαίες ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες. Απ’ όπου κι αν περνούσε, ο άγιος Διονύσιος, βοηθούμενος από τη συνοδεία του, δηλαδή τον Ρουστικό και τον Ελευθέριο, καταδείκνυε την αλήθεια της χριστιανικής πίστεως με μεγάλα θαύματα. Οδηγούσε τους ειδωλολάτρες στον δρόμο του Θεού και τους έπειθε να γκρεμίσουν τα είδωλα και τους ναούς τους. Φθάνοντας στη Λουτετία, εγκαταστάθηκε στο Μονμορανσύ, λίγο έξω από την πόλη, σε μια οικία που του παραχώρησε ένας χριστιανός άρχοντας, ώστε να μπορούν οι χριστιανοί να συγκεντρώνονται κρυφά.
Όταν όμως πέρασε από τη Γαλατία ο αυτοκράτορας της Ρώμης, οι νόμοι που διέτασσαν τον διωγμό των μαθητών του Χριστού εφαρμόσθηκαν με ιδιαίτερη ωμότητα· οι πιστοί διώκονταν, υφίσταντο βιαιοπραγίες και θανατώνονταν με φρικτά βασανιστήρια. Παρά την προχωρημένη του ηλικία, ο Διονύσιος δίχως να φοβάται τον κίνδυνο, επισκεπτόταν τους καταδικασθέντες για να τους εμψυχώσει ώστε να μείνουν ακλόνητοι στη χριστιανική πίστη. Τον κατήγγειλαν και τον συνέλαβαν μαζί με τους δύο μαθητές του, Ρουστικό και Ελευθέριο, και τους υπέβαλαν σε απάνθρωπα βασανιστήρια. Τον κάρφωσαν σε σταυρό, και εκείνος εξακολουθούσε να κηρύττει το μέγα μυστήριο των Παθών του Χριστού και της σωτηρίας του κόσμου.
Όταν τον ξαναπήγαν στη φυλακή του, ο άγιος επίσκοπος τέλεσε για τελευταία φορά τη θεία Λειτουργία για τους συντρόφους του στο μαρτύριο, εν μέσω ουρανίου φωτός. Στο τέλος, αποκεφάλισαν τον άγιο Διονύσιο μαζί με μεγάλο αριθμό άλλων μαρτύρων, στην κορυφή του λόφου που σήμερα ονομάζεται Μονμάρτρη (από το mons Martyrum, Λόφος Μαρτύρων). Αναφέρεται ότι μετά τον αποκεφαλισμό, ο άγιος έμεινε ορθός, και κρατώντας το κεφάλι του στα χέρια περπάτησε αρκετά χιλιόμετρα, μέχρι τον τόπο όπου αργότερα κτίσθηκε η βασιλική του Αγίου Διονυσίου και η ομώνυμη πόλη. Στην κρύπτη του ναού αυτού ενταφιάζονταν όλοι οι βασιλείς της Γαλλίας μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση.
Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος 2ος, Οκτώβριος. Ίνδικτος.
Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης
«Περί Μυστικής Θεολογίας»
Κεφ. Α΄
ΙΤριάδα υπερούσια και υπέρθεη και υπεράγαθη, εσύ που επιτροπεύεις από ψηλά τη γνώση των χριστιανών για τα θεϊκά πράγματα, οδήγησέ μας στους μυστικούς λόγους της υπεράγνωστης και υπέρλαμπρης και ακρότατης κορυφής, εκεί που ο υπέρφωτος γνόφος της μυστικής σιγής σκέπει τα απλά και απόλυτα και ανάλλαχτα θεολογικά μυστήρια, εκεί που το σκοτάδι του λάμπει πιότερο απ’ το φως και εντελώς άγνωστα και αόρατα γεμίζει με υπέρλαμπρη μεγαλοπρέπεια τις δυνάμεις των αγγέλων.
Αυτή ας είναι η προσευχή μου. Όσο για σένα αγαπητέ μου Τιμόθεε, εντρύφησε με ζήλο στα μυστικά θεάματα και παραιτήσου από τις αισθήσεις και τις ενέργειες του νου και απ’ όλα τα αισθητά και τα νοητά, τα μη όντα και τα όντα, και όσο είναι δυνατό ανυψώσου για να ενωθείς ακατάληπτα με Αυτόν που είναι πέρα από κάθε ουσία και κάθε γνώση· γιατί όταν βγεις από τον εαυτό σου και από ό,τι έχει σχέση μαζί του και τα εγκαταλείψεις όλα και αποδεσμευθείς από όλα, θα αναχθείς στην υπερούσια του θείου σκότους ακτίνα.
ΙΙΚαι πρόσεχε να μη μάθει κανείς από τους αμύητους γι’ αυτά· λέω δε τέτοιους αυτούς που είναι δυνατοί στη γνώση των όντων και που ούτε φαντάζονται πως υπάρχει κάτι υπερούσιο πάνω από τα όντα, αλλά νομίζουν πως θα γνωρίσουν με τη δική τους (ανθρώπινη) γνώση Αυτόν που έχει θέσει «σκότος αποκρυφήν αυτού» (Ψαλμ. 17,12). Και αν τόσο πάνω από αυτούς είναι οι θείες μυσταγωγίες, τί θάλεγε κανείς για τους αλειτούργητους εκείνους που στην υπεράνω όλων Αιτία αποδίδουν γνωρίσματα που ταιριάζουν στα ευτελέστερα όντα και καθόλου δεν λένε ότι υπερέχει από τα άψυχα και πολύμορφα είδωλα που κατασκευάζουν.
Ανάγκη λοιπόν να ορίσουμε και να ονομάσουμε τα όντα (καταφατικά) σε σχέση με Αυτήν, αφού από αυτή την Αιτία προέρχονται και, ακόμη καλύτερα, να τα απαρνηθούμε (αποφατικά), αφού Αυτή τα υπερβαίνει, χωρίς να θεωρούμε πως αυτό αντιβαίνει στην κατάφασή τους (αποδοχή τους), αφού Αυτή, πολύ πριν γίνουν όλα, βρίσκεται πάνω από απαρνήσεις, πάνω από κάθε αφαίρεση και κάθε κατάφαση.
IIIΓι’ αυτό το λόγο ο θείος Βαρθολομαίος λέει ότι η θεολογία και πολύ χώρο πιάνει και ελάχιστο· και ότι το Ευαγγέλιο και εκτενέστατο είναι και συντετμημένο. Εμένα, λοιπόν, που κατανόησα αυτά τα πράγματα με υπερφυσικό τρόπο, μου φαίνεται, ότι η των όλων αγαθή Αίτια και πρόξενος μακρυλογίας είναι αλλά και βραχυλογίας και ταυτόχρονα ακατάληπτη, αφού δεν έχει ούτε λόγο, ούτε νόηση, επειδή υπερούσια βρίσκεται πάνω απ’ όλα, και μόνο σε όσους και τα ακάθαρτα και τα καθαρά υπερβαίνουν αποκαλύπτεται και φανερώνεται αληθινά, σε όσους υψώνονται πάνω απ’ όλες τις άγιες κορυφές, αφήνοντας πίσω τους και θείους φωτισμούς και ήχους και ουράνιους λόγους, για να εισέλθουν στο γνόφο, όπου πραγματικά βρίσκεται, καθώς λέγουν οι Γραφές, Αυτός που τα πάντα υπερβαίνει.
Έτσι, λοιπόν, ο θείος Μωϋσής, όχι μόνο προστάζεται να καθαριστεί αυτός πρώτος, αλλά και από τους ακάθαρτους να αποχωριστεί και μόνο υστέρα από αυτά ακούει την πολυφωνία των σαλπίγγων και βλέπει τα πολλά φώτα και τις αστραφτερές δέσμες των ακτίνων· ύστερα αποχωρίζεται από τους πολλούς και μαζί με τους εκλεγμένους ιερείς φθάνει στην άκρη των θείων αναβάσεων. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν συναντά το Θεό, ούτε τον βλέπει (γιατί είναι αόρατος) αλλά μόνο τον τόπο όπου στάθηκε Εκείνος.
Και τόπος εδώ νομίζω σημαίνει, πως τα θεία και ακρότατα οράματα και νοήματα είναι κάποιοι θεωρητικοί λόγοι εκείνων όσα είναι υποταγμένα στον Υπέρτατο όλων, και με τα όποια φανερώνεται η πάνω από κάθε σύλληψη παρουσία Του, που επιφέρεται στα νοερά πέρατα των πανάγιων τόπων Του· και τότε (ο Μωϋσής) λυτρώνεται και από τα οράματα και από τα νοήματα και εισέρχεται στον όντως μυστικό γνόφο της αγνωσίας, όπου απαρνείται όλες τις γνωστικές αντιλήψεις και γνωρίζει τον υπέρφωτο και αόρατο και σε Αυτόν που τα πάντα υπερβαίνει παραδίνεται ολόκληρος, εγκαταλείποντας τον εαυτό του και τους άλλους, και ενωμένος γερά με τον παντελώς Άγνωστο, παύοντας την ενέργεια κάθε γνώσης και μη γνωρίζοντας τίποτε, φθάνει στην υπέρνοη γνώση.
Κεφ. Β΄(Πως πρέπει να ενωθούμε και να υμνήσουμε την αίτια των όλων, τον υπερβαίνοντα πάντα.)Και εμείς αυτόν τον υπέρφωτο γνόφο ευχόμαστε να γνωρίσουμε και να δούμε, χωρίς δράση και χωρίς γνώση, αυτόν πού είναι πάνω από θεάσεις και γνώσεις, αυτόν που δεν βλέπεται ούτε γνωρίζεται· γιατί αυτή είναι η πραγματική θέαση και η πραγματική γνώση, και έτσι υμνείται υπερούσια ο υπερούσιος με την αφαίρεση κάθε οντότητας, ενεργώντας όπως όταν φτιάχνουν ένα άγαλμα που είναι από φυσικού του τέτοιο, αφαιρώντας όλα όσα εμποδίζουν να φαίνεται καθαρά η κρυφή του όψη, και κάνοντας να φανεί με μόνη την αφαίρεση το κρυμμένο του κάλλος. Και νομίζω πως πρέπει να υμνήσουμε τις αναβάσεις (ανάβαση διά της αφαιρετικής ή αποφατικής οδού) αντίστροφα απ’ ότι την κατάβαση (καταφατική οδός)· αφού μάλιστα για εκείνη αρχίσαμε από τα υψηλότερα και περνώντας από τα μέσα κατεβήκαμε στα κατώτερα· εδώ όμως από τα κατώτερα θα ανέβουμε στα ανώτερα, αφαιρώντας τα πάντα, για να γνωρίσουμε ολοφάνερα την αγνωσία που από όλα τα γνωστά και τα όντα περικαλύπτεται, και να δούμε τον υπερούσιο εκείνο γνόφο, που κάθε ορατό φως τον αποκρύβει.
Κεφ. Γ΄(Ποιές είναι οι καταφατικές και ποιές οι αποφατικές θεολογίες.)Στις Θεολογικές Υποτυπώσεις υμνήσαμε τα κυριότερα σημεία της καταφατικής θεολογίας, δηλαδή πώς η θεία και αγαθή φύση αποκαλείται Ενική (ομοούσια) και πώς Τριαδική (τρισυπόστατη)· ποιες οι ιδιότητες του Πατρός, ποιές του Υιού· τί θέλει να δηλώσει η θεολογία που εκπορεύεται από το Άγιο Πνεύμα· πώς από τα βάθη του άϋλου και αμέριστου Αγαθού (Πατρός) βλάστησαν τα φώτα της αγαθότητας και πώς ο Πατήρ και τα άλλα Πρόσωπα καθαυτά και μεταξύ τους παραμένουν παντοτινά αχώριστα και αμετάβλητα· πώς ο υπερούσιος Ιησούς ουσιώνεται κατά την αληθινή ανθρώπινη φύση· και όσα άλλα υμνούνται στις Θεολογικές Υποτυπώσεις σύμφωνα και με των Γραφών τους λόγους.
Στο Περί θείων ονομάτων περιλαμβάνεται πώς ο Θεός λέγεται αγαθός και ων και ζωή και σοφία και δύναμη και όσα άλλα ανήκουν στη νοητή τάξη των θείων ονομάτων· και στη Συμβολική Θεολογία πώς μεταβαίνουμε από τις ονομασίες των αισθητών σε αυτές των θείων· τί λέμε θείες μορφές, τί θεία σχήματα και μέρη και όργανα, τί θείους τόπους και κόσμους, τί θυμούς και λύπες, τί οργή, τί μέθη και τί κραιπάλη, τί όρκους και τί κατάρες, τί ύπνους και τί εγρηγόρσεις και όσα άλλα αναφέρονται στους συμβολικούς και ιερούς θείους τύπους.
Και νομίζω πως κι εσύ θα είδες, ότι αυτά τα τελευταία απαιτούν πολύ περισσότερα λόγια από τα πρώτα γιατί οι Θεολογικές Υποτυπώσεις και η ανάπτυξη των Θείων ονομάτων είναι συντομότερα από την Συμβολική θεολογία. Επειδή όσο ψηλότερα ανεβαίνουμε, τόσο οι λόγοι που συνοψίζουν τα νοητά περικόπτονται· όπως ακριβώς και τώρα, όσο εισδύουμε στον υπέρνοο γνόφο, όχι μόνο λιγόλογοι γινόμαστε, αλλά χάνουμε εντελώς τη μιλιά μας και το νου μας. Και ενώ εκεί -σε εκείνες τις συγγραφές- ο λόγος όσο κατερχόταν από τα υψηλά στα χαμηλότερα τόσο και πλήθαινε, τώρα, που από κάτω υψώνεται και ανέρχεται, όσο προχωρεί η άνοδος συστέλλεται και στο τέλος της ανόδου σιγά και ολόκληρος ενώνεται με τον Άλεκτο.
Γιατί όμως λέμε ότι στις καταβάσεις (καταφατική οδός) αρχίζουμε από τα πρώτα ενώ στις αφαιρέσεις (αποφατική οδός) αρχίζουμε από τα τελευταία;
Επειδή μιλώντας καταφατικά και με ορισμούς δεν μπορούμε να ορίσουμε Εκείνο που ξεπερνά κάθε ορισμό παρά μιλώντας για τα συγγενικά με αυτό και τα πλησιέστερα. Για παράδειγμα: η ζωή και η αγαθότητα δεν είναι πλησιέστερα απ’ ό,τι ο αέρας και το λιθάρι; Όταν πάλι μιλούμε αποφατικά, για να μιλήσουμε γι’ Αυτό που ξεπερνά κάθε αφαίρεση, αρχίζουμε τις αφαιρέσεις από τα πιο μάκρυνα και άσχετα. Για παράδειγμα: πιο μακρινό και άσχετο δεν είναι να πούμε ότι δεν μεθάει και δεν οργίζεται απ’ όσο να πούμε ότι δεν λέγεται και δεν νοείται;
Κεφ. Δ΄
(Ότι δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αισθητά ο για την υπεροχή του Αίτιος παντός αισθητού.)Λέμε λοιπόν ότι η των πάντων Αιτία, που όλα τα υπερβαίνει, ούτε ουσία είναι, ούτε χωρίς ζωή, ούτε χωρίς λόγο, ούτε χωρίς νου, ούτε σώμα είναι· ούτε έχει σχήμα, ή είδος (μορφή) ή ποιότητα ή ποσότητα ή όγκο· ούτε βρίσκεται σε ορισμένο τόπο, ούτε βλέπεται ούτε έρχεται σε επαφή· ούτε αισθάνεται, ούτε γίνεται αισθητή, ούτε συγχύζεται, ούτε ταράζεται, ούτε ενοχλείται από υλικά πάθη· ούτε από αδυναμία υπόκειται σε πάθη των αισθήσεων, ούτε έχει ανάγκη από φως, ούτε παθαίνει αλλοίωση ή φθορά, ή μερισμό ή στέρηση ή ροή ούτε τίποτε άλλο απ’ όσα παθαίνουν τα αισθητά, ούτε είναι τίποτε από αυτά.
Κεφ.Ε΄
(Ότι δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα νοητά ο για την υπεροχή του Αίτιος παντός νοητού.)Και ανερχόμενοι λέμε ότι, ούτε ψυχή είναι, ούτε νους· ούτε έχει φαντασία ή γνώμη ή λόγο ή νόηση· ούτε είναι λόγος, ούτε είναι νόηση· ούτε λέγεται, ούτε νοείται· ούτε είναι αριθμός ή τάξη ή μέγεθος ή σμικρότητα ή ισότητα ή ανισότητα ή ομοιότητα ή ανομοιότητα· ούτε στέκεται, ούτε κινείται, ούτε ησυχάζει, ούτε έχει δύναμη, ούτε είναι δύναμη, ούτε είναι φως· ούτε ζει, ούτε είναι ζωή ούτε είναι ουσία, ούτε είναι αιώνας, ούτε είναι χρόνος· ούτε νοητικά (γνωστικά) μπορεί να έχει κανείς επαφή μαζί της· ούτε είναι επιστήμη (γνώση) ούτε είναι αλήθεια ούτε είναι βασιλεία, ούτε είναι σοφία· ούτε είναι ένα ή ενότητα ή θεότητα ή αγαθότητα, ούτε είναι πνεύμα, όπως εμείς ξέρουμε· ούτε υιότητα, ούτε πατρότητα, ούτε τίποτα άλλο από όσα αφορούν εμάς ή κάποιο άλλο από τα γνωστά όντα· ούτε ανήκει στα μη όντα αλλά ούτε και στα όντα και ούτε τα όντα γνωρίζουν τί είναι (αυτή)· ούτε αυτή γνωρίζει με τη γνώση τι είναι τα όντα ούτε υπάρχει λόγος γι’ αυτήν, ούτε όνομα ούτε γνώση· ούτε είναι σκοτάδι, ούτε είναι φώς, ούτε πλάνη, ούτε αλήθεια’ ούτε μπορεί καθόλου να οριστεί με την κατάφαση ή την αφαίρεση· αλλά και όταν τα προερχόμενα από αυτήν προσθέτουμε (καταφατικά) ή αφαιρούμε (αποφατικά), σ’ αυτήν ούτε προσθέτουμε, ούτε αφαιρούμε τίποτε. Επειδή η τέλεια και ενιαία Αιτία των πάντων ξεπερνά κάθε ορισμό και κάθε πρόθεση και ξεπερνά κάθε αφαίρεση ή υπεροχή Εκείνου που απλά έχει αποδεσμευθεί από όλα και που τα πάντα υπερβαίνει.
Αγ. Διονυσίου Αρεοπαγίτου,
«Περί μυστικής Θεολογίας»,
Εκδ. Πολύτυπο, σ. 37-47
Άγιος Μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ο Γαβράς. Ημέρα
2 Οκτωβρίου.Ο άγιος Θεόδωρος γεννήθηκε από γονείς ευγενείς και ευσεβείς στην Άτρα, κωμόπολη του θέματος της Χαλδίας*, κατά τον 11ο αιώνα. Οι γονείς του είχαν αξιώματα και πρωτεία στην περιοχή, που την εποχή εκείνη ζούσε υπό τη συνεχή απειλή των Σελτζούκων Τούρκων.Επικεφαλής ενός στρατού που τον αποτελούσαν αποκλειστικά ντόπιοι στρατιώτες -χωρίς καμμιά βοήθεια από τη Βασιλεύουσα- κατόρθωσε ο Θεόδωρος, χάρις στη θρυλική ανδρεία και στρατηγική του ιδιοφυΐα, να διώξει τους Τούρκους από το θέμα της Χαλδίας και να αναχαιτίσει τους Γεωργιανούς που απειλούσαν την Τραπεζούντα.Μετά από συνεννοήσεις και διαπραγματεύσεις με τον βασιλέα Αλέξιο Α’ Κομνηνό (1081-1118), κυβερνούσε πλέον την περιοχή ως ημιαυτόνομος ηγεμόνας (1091). Στην προσπάθειά του να κερδίσει εδάφη από τους Σελτζούκους, πέρασε στην επίθεση· στη μάχη όμως της Θεοδοσιουπόλεως αιχμαλωτίσθηκε από τους Τούρκους. Ο αρχηγός τους θαύμασε το θάρρος του και του υποσχέθηκε να του χαρίσει τη ζωή και τιμές βασιλικές, αν απαρνιόταν την πίστη του.Ο γενναίος Θεόδωρος αγαλλίασε από χαρά βλέποντας ότι είχε φθάσει η στιγμή που περίμενε εδώ και πολύ καιρό. Ανέκραξε εις επήκοον όλων όσοι ήταν εκεί παρόντες ότι τίποτε δεν μπορούσε να τον αποσπάσει από την αγάπη του για τον Χριστό και ότι το να υποφέρει βασάνους ένεκεν του ονόματός Του ήταν η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε ποτέ να αξιωθεί.Τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά ο άγιος έμεινε ακλόνητος ωσάν το όρος Σιών. Με φωνή στεντόρεια ευχαριστούσε τον Χριστό που τον καταξίωσε να εισέλθει στο στάδιο της αθλήσεως και να γίνει θυσία ευπρόσδεκτος ενώπιόν Του.Βλέποντας τη χαρά του μάρτυρος και μη μπορώντας ν’ αντέξει τις υμνωδίες του προς τη θεία Χάρη, ο Τούρκος εμίρης παραφρόνησε από την οργή του και διέταξε να του κόψουν τη γλώσσα, να του εξορύξουν τα μάτια, να τον γδάρουν και τέλος να τον πετάξουν σε πυρωμένο καμίνι.Κανένα από τα μαρτύρια αυτά δεν μπόρεσε να μειώσει τη χαρά του αγίου Θεοδώρου, που πρόσφερε κάθε μέλος του σώματός του ως τίμια θυσία στον Δημιουργό του ουρανού και της γης.Όταν τον έριξαν στην κάμινο, μιμούμενος τους τρεις παίδες στη Βαβυλώνα (Δανιήλ, 3) καλούσε κι εκείνος τους πάντες και τα πάντα να υμνήσουν μαζί του και να αινέσουν τον Κύριο και έτσι παρέδωσε την ψυχή του εις χείρας του Θεού τού ζώντος (1098).Θαύμασε ο εμίρης τη γενναιότητα του μάρτυρα και περιέκλεισε την τιμία κεφαλή του σε ένα αγγείο κεκοσμημένο με χρυσό. Το πάντιμο αυτό λείψανο μεταφέρθηκε κατόπιν στην Τραπεζούντα (μεταξύ του 1115 και του 1140), κατατέθηκε στον ναό που ανήγειρε στη μνήμη του μάρτυρα ο ανηψιός του αγίου, ο πρωτοσέβαστος και της πόλεως κυβερνήτης Κωνσταντίνος Γαβράς. Εκεί η τίμια κάρα του μάρτυρα επετέλεσε πολλά θαύματα.* Βρισκόταν στον Πόντο και είχε πρωτεύουσα την Τραπεζούντα.Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος 2ος, Οκτώβριος. Ίνδικτος,
Άγιος Γρηγόριος ο ΔομέστικοςΟ όσιος Γρηγόριος ήταν επίσης ψάλτης στην Μεγίστη Λαύρα την εποχή του Ιωάννη του Κουκουζέλη. Μία ημέρα, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας της παραμονής των Φώτων, ο Γρηγόριος από θεία έμπνευση έψαλε όχι το «Άξιον εστιν», αλλά το «Επί σοι χαίρει Κεχαριτωμένη», που ψάλλεται μετά την αγία Αναφορά, κάθε φορά που τελείται η Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Φάνηκε τότε μπροστά του η Παναγία για να τον ευχαριστήσει και ως δείγμα της ευνοίας της του έδωσε, όπως και στον Ιωάννη τον Κουκουζέλη, ένα χρυσό φλουρί, το οποίο φυλάσσεται έκτοτε στην Μονή. Αφού έζησε θεάρεστα και τον υπόλοιπο βίο του, εκοιμήθη εν ειρήνη.
Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος 2ος, Οκτώβριος. Ίνδικτος,
Άγιος Ιερομάρτυς Πιάτος, Επίσκοπος Τορνάκου.
1η Οκτωβρίου.Ο Άγιος Ιερομάρτυς Πιάτος (Πιάτ) γεννήθηκε στο Μπενεβέντο της Ιταλίας. Η παράδοση αναφέρει ότι ήταν υποτακτικός του Αγίου Διονυσίου Παρισίων [9 Οκτωβρίου] και χειροτονήθηκε ιερέας από αυτόν.Εστάλη από τον Αρχιεπίσκοπο Ρώμης στην Σαρτρ και στο Τορνάκο (σημ. Τουρναί) για να ευαγγελίσει τους κατοίκους. Συνελήφθη για αυτή του τη δράση επί αυτοκράτορος Μαξιμιανού και μαρτύρησε για την πίστη και την αγάπη του στο Χριστό αφαιρώντας του το πάνω μέρος του κρανίου του.Αργότερα ο Άγιος Ελίγιος Επίσκοπος Νοβιομάγου - Τορνάκου [1 Δεκεμβρίου] ανακάλυψε τα ιερά λείψανα του Αγίου Μάρτυρος και τα τοποθέτησε σε περίτεχνη λειψανοθήκη.
Ο όσιος πατήρ ημών Ιωάννης γεννήθηκε στο Δυρράχιο (Πρώτη Ιουστινιανή) της Ιλλυρίας στα τέλη του 13ου αιώνος κατά τους χρόνους των Κομνηνών. Επειδή έμεινε ορφανός από πατέρα, τον ανέθρεψε η μητέρα του και τον έστειλε στους καλύτερους διδασκάλους. Έτσι, ο Ιωάννης έλαβε εξαιρετική μόρφωση, σύντομα διακρίθηκε για την αγγελική φωνή του και έγινε ο καλύτερος ψάλτης της αυτοκρατορικής αυλής. Ο αυτοκράτορας τον αγαπούσε ιδιαίτερα και σκεπτόταν μάλιστα να τον νυμφεύσει με μία πλούσια κόρη.
Ο νεαρός όμως Ιωάννης επιζητούσε με όλη την ψυχή του να εγκαταλείψει τον κόσμο και να αφιερωθεί στον μοναχικό βίο. Η ευκαιρία που του έστειλε ο Θεός ήταν μία επίσκεψη του ηγουμένου της Μεγίστης Λαύρας στο παλάτι. Η όψη του εντυπωσίασε τόσο πολύ τον Ιωάννη, ώστε αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια· φόρεσε έναν άθλιο τρίχινο χιτώνα και πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί παρουσιάσθηκε ως άγνωστος στην πύλη της Μεγίστης Λαύρας. Μετά από σύντομη δοκιμασία έλαβε το αγγελικό Σχήμα και του ανατέθηκε να βόσκει τους τράγους στις βουνοπλαγιές. Μακριά από όλους, προσευχόταν αδιαλείπτως και ανέπεμπε προς τον Θεό τόσο γλυκύτατες και αρμονικές μελωδίες, που οι τράγοι στέκονταν και τον άκουγαν. Ακόμη και όλη η φύση έμοιαζε να διακόπτει κάθε κίνησή της για να μην τον ενοχλεί.
Τον άκουσε ωστόσο ένας ερημίτης, ο οποίος ασκήτευε εκεί κοντά, και ένιωσε τέτοιο θαυμασμό και δέος που πήγε και το είπε στον ηγούμενο. Ο Ιωάννης αναγκάσθηκε τότε να φανερώσει την πραγματική του ταυτότητα. Αλλά, χάρη στην μεσολάβηση του ηγουμένου, ο αυτοκράτορας, που εν τω μεταξύ τον αναζητούσε και ανέθεσε σε ανθρώπους του να τον βρουν, συγκατατέθηκε να τον αφήσει να μονάσει στο Αγιώνυμο Όρος. Έτσι, ο Ιωάννης εγκαταστάθηκε κοντά στην Λαύρα, σε ένα Κελλί αφιερωμένο στους Αγίους Αρχαγγέλους. Τις έξι ημέρες της εβδομάδος ησύχαζε εκεί μόνος του και την Κυριακή πήγαινε στο Μοναστήρι για να ψάλλει στην εκκλησία προς αγαλλίαση των συμμοναστών του.
Ένα Σάββατο του Ακαθίστου (πέμπτο Σάββατο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής), την ώρα που με επιμέλεια και κατάνυξη έψαλλε τον κανόνα της Θεοτόκου, παρουσιάσθηκε μπροστά του η Κυρία Θεοτόκος και του έδωσε ένα χρυσό νόμισμα, λέγοντάς του: «Χαίρε, Ιωάννη, τέκνο μου! Ψάλλε προς χάρη μου και δεν θα σε εγκαταλείψω!». Επίσης, με θαύμα της Παναγίας θεραπεύθηκε και η πληγή των ποδιών του, που είχε δημιουργηθεί από την πολύωρη ορθοστασία στο ψαλτήρι.
Το υπόλοιπο του βίου του το πέρασε ο όσιος με νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή. Όταν προείδε την ημέρα του θανάτου του, συγκέντρωσε γύρω του όλους τους αδελφούς, συγχωρήθηκε με όλους και τους παρήγγειλε να τον ενταφιάσουν στο Κελλί των Ταξιαρχών (πριν από το 1341).
Πάμπολλα και εξαίσια είναι τα μουσικά μέλη που αποδίδονται στον όσιο Ιωάννη τον Κουκουζέλη και αποτελούν καταλυτικό σταθμό στην εξέλιξη της βυζαντινής μουσικής.
Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος 2ος, Οκτώβριος. Ίνδικτος,
ΝΕΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΟΜΟΣ Β΄
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
Προτιμώμενο πρόγραμμα για την ανάγνωση των αρχείων
που είναι σε μορφή djvu είναι το sumatrapdfreader
Άγιοι Μίριαν ὁ βασιλιάς καί Νάνα ἡ βασίλισσα η σύζυγός του, βασίλείς τῆς Γεωργίας καί Ἰσαπόστολοι Γεωργίας.
1η Οκτωβρίου.Ἡ Ἁγία Νίνα ἡ Ἰσαπόστολος τῆς Γεωργίας κήρυσσε ακατάπαυστα την αληθινή πίστη. Καθοριστικές, όμως, για τη μεταστροφή του Γεωργιανού λαού ήταν οι θεραπείες των βασιλέων Μιριάν και Νάνας. Πρώτη η βασίλισσα Νάνα, γυναίκα σκληρή και ειδωλολάτρισσα φανατική, αρρώστησε βαριά και κινδύνευε να πεθάνει. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να της προσφέρουν τίποτα. Τότε κάποιες φίλες της τη συμβούλεψαν να ζητήσει τη βοήθεια της ξένης Νίνας, πού με την επίκληση του Θεού της θεραπεύει κάθε ασθένεια. Πράγματι, η απελπισμένη βασίλισσα κατέφυγε στη Νίνα, πού με τη χάρη του Κυρίου της χάρισε την υγεία της. Επιστρέφοντας στο παλάτι η βασίλισσα, ομολόγησε με παρρησία, μπροστά στο βασιλιά Μιριάν, ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός. Αργότερα, αφού διδάχθηκε τις χριστιανικές αλήθειες από την Αγία Νίνα, βαπτίσθηκε και έγινε θερμή χριστιανή. Μετά το θάνατο της, μάλιστα, ο λαός την ανακήρυξε Αγία. Η μνήμη της εορτάζεται την 1η Οκτωβρίου.Ο βασιλιάς, ωστόσο, όχι μόνο αρνιόταν πεισματικά να πιστέψει στο Χριστό, μα και απειλούσε ότι θα θανάτωνε τη Νίνα και θα εξολόθρευε όλους τους χριστιανούς του βασιλείου του. Ώσπου μια μέρα, καθώς κυνηγούσε στα δάση του Μουρχάν, είκοσι χιλιόμετρα περίπου βορειοδυτικά της Μτσχέτα, ξαφνικά και αναπάντεχα τυφλώθηκε! Έντρομος, άρχισε να επικαλείται τους θεούς του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Πάνω στην απελπισία του, θυμήθηκε το Θεό της Νίνας και ζήτησε τη βοήθειά Του. Αμέσως ξαναβρήκε το φως του! Συγκλονισμένος και ολόχαρος, ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και κραύγασε με δάκρυα: “Θεέ της Νίνας! Εσύ είσαι ο μόνος αληθινός Θεός. Ομολογώ και δοξάζω το όνομά Σου!”. Το θαυμαστό εκείνο γεγονός συνέβη στις 6 Μαΐου του 319. Μόλις επέστρεψε στην πόλη ο βασιλιάς, έτρεξε κι έπεσε στα πόδια της αγίας: “Ώ μητέρα μου! της είπε. Δίδαξέ με και αξίωσέ με να επικαλούμαι το όνομα του μεγάλου Θεού σου και Σωτήρα μου!”. Έτσι ο Άγιος Μιριάν έγινε ο Μέγας Κωνσταντίνος της Γεωργίας. Ο Κύριος τον είχε διαλέξει για χειραγωγό των Γεωργιανών προς τη μοναδική Ἀλήθεια. Ανέγειρε τον πρώτο ναό στην Γεωργία, τον «Σβετιτσχόβελι» (Άγιος Στύλος).ἈπολυτίκιονἮχος πλ. α'. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλεῖς Γεωργίας θαυμάτων μέλψωμεν τούς ἑλκυσθέντας σαγήνη τῆς Νίνας τῆς θεαυγούς, Νάναν ἔνδοξον καί Μιριάν θεόκλητον, καί προσκυνήσωμεν αὐτῶν τάφους θείους ἐν Μονῇ Σαμτάβρο πιστῶς βοῶντες· Χριστόν θερμῶς δυσωπεῖτε ἡμίν βραβεύσαι θεῖον ἔλεος.
Άγιος Ρωμανός ο ΜελωδόςΟ όσιος Ρωμανός ο Μελωδός καταγόταν από την Έμεσα της Συρίας (σημ. Χομς). Αφού υπηρέτησε ως διάκονος στην Εκκλησία της Βηρυτού, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη κατά τους χρόνους του Αναστασίου Α΄ (γύρω στο 496). Εκεί διακονούσε στον ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου, που έκτισε ο έπαρχος των πραιτωρίων Κύρος, με πολλή σεμνότητα και ευλάβεια, προσευχόμενος νυχθημερόν.
Ενώ όμως έλαμπε από τις αρετές του σε όλες τις ακολουθίες, η φωνή του δεν ήταν καθόλου μελωδική και δεν μπορούσε να υμνήσει την δόξα του Θεού όπως εκείνος επιθυμούσε. Αλλά κάποια νύκτα, ευρισκόμενος στον ναό αυτό κατά την αγρυπνία των Χριστουγέννων, παρουσιάσθηκε ενώπιόν του η Θεοτόκος κρατώντας στο χέρι της ένα κοντάκιον, δηλαδή μια περγαμηνή τυλιγμένη σε κύλινδρο, και του το έδωσε να το φάει. Μόλις το γεύθηκε ο Ρωμανός, μια άφραστη γλυκύτητα γέμισε το στόμα του. Ανέβηκε τότε στον άμβωνα και άρχισε να ψάλλει με φωνή αγγελική: «Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει…», το υπέροχο Κοντάκιον της Γεννήσεως του Χριστού που ψάλλεται μέχρι τις ημέρες μας. Μόνο η πρώτη στροφή παρέμεινε και αναγράφεται στα λειτουργικά μας βιβλία μετά στην στ΄ ωδή του όρθρου της 25ης Δεκεμβρίου.
Με την δωρεά αυτή της ποιητικής συνθέσεως και μελωδίας και με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο όσιος Ρωμανός πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του, λαμπρύνοντας με θεσπέσιους ύμνους τις περισσότερες εορτές του λειτουργικού έτους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Του αποδίδονται περισσότερο από χίλια κοντάκια. Για την ακρίβεια, σώζονται ογδόντα πέντε κοντάκια, εκ των οποίων τα πενήντα εννέα είναι αναμφισβήτητα δικά του. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνεται και ο, μεγαλειώδης σε σύνθεση και υποβλητικός σε θεολογικά νοήματα, «Ακάθιστος Ύμνος» («Χαιρετιστήριοι Οίκοι» ή οι «Χαιρετισμοί») προς την Υπεραγία Θεοτόκο.
Εκοιμήθη εν ειρήνη (μετά το 555) και εισήλθε στον χορό των αγίων αγγέλων, τους οποίους με τόσο ζήλο μιμήθηκε επί της γης.
Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος 2ος, Οκτώβριος. Ίνδικτος,
Παναγία Γοργοεπήκοος Ι.Μ. Δοχειαρίου Αγίου Όρους
Παράκληση Παναγίας Γοργοεπηκόου ΕΔΩ
Ιστορικό της θαυματουργής εικόνος στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου ΌρουςΈνα από τα πολλά ονόματα που προσδίδουμε στην Παναγία μας είναι «Γοργοεπήκοος» και η ομώνυμη θαυματουργή εικόνα της βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους από το 1646. Εκεί, όπως αναφέρεται στο ιστορικό της Μονής, «λάμπει ως πολύφωτος σελήνη, σαν άριστος κυβερνήτης και σοφός οικονόμος το διακυβερνά», φυλάσσοντας από κάθε προσβολή και επήρρεια τους ασκουμένους σε αυτό οσίους πατέρες, αλλά και όσους προστρέχουν σ’ Εκείνην με πίστη, ζητώντας την βοήθεια Της. Και γενικά διαφυλάττει και γοργώς και προθύμως υπακούει και ελεεί όλους, όσους Την ευλαβούμαστε και Την επικαλούμαστε με πίστη.
Όπως αναφέρει στο Συναξάρι ο όσιος Νικόδημος, στη Μονή του Δοχειαρίου, στο δεξί μέρος της Τραπέζης του Μοναστηρίου, βρισκόταν μια παλαιά εικόνα της Παναγίας. Οι πατέρες της Μονής αναφέρουν ότι είχε αγιογραφηθεί από την εποχή του κτήτορος της Μονής Νεοφύτου, τον 11ο αιώνα. Το έτος 1646, που ήταν ένα έτος πολύ δύσκολο για την Ιερά Μονή, διότι δεν είχε τα απαραίτητα χρήματα για να πληρώσει τους καθορισμένους φόρους στους Τούρκους κατακτητές, ο τραπεζάριος του Μοναστηριού, περνούσε μπροστά από αυτήν την εικόνα συνεχώς, ακόμα και τη νύχτα βαστάζοντας στα χέρια του αναμμένα δαδιά.
Μια βραδυά, εκείνο το έτος, λοιπόν, καθώς περνούσε και πάλι μπροστά από την εικόνα της Θεοτόκου, ακούει φωνή να βγαίνει από την εικόνα και να του λέει: «Μην περνάς από εκεί και μαυρίζεις τον τόπο με καπνό». Ο μοναχός νομίζοντας ότι κάποιος άνθρωπος φώναξε, καταφρόνησε τη φωνή και δεν έδωσε σημασία. Μετά από λίγες ημέρες, κι ενώ εκείνος συνέχιζε να περνά μπροστά από την εικόνα με αναμμένα τα δαδιά, ακούει και πάλι τη φωνή να του λέει: «Ώ Μοναχέ αμόναχε, έως πότε θα συνεχίσεις να καπνίζεις τη μορφή μου και να με μαυρίζεις ατιμώντας με;».
Και συγχρόνως με τη φωνή έχασε ο ταλαίπωρος το φως του κι έμεινε τυφλός. Έτσι καταλαβαίνοντας το σφάλμα του, ότι δηλαδή καταφρόνησε την πρώτη φωνή και δεν υπάκουσε, κατασκεύασε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και την παρακαλούσε συνεχώς να του συγχωρέσει αυτό το εξ απροσεξίας αμάρτημα και να του χαρίσει το φως του, ώστε βλέποντας την Αγία Εικόνα της να την δοξάζει και να την ευχαριστεί πάντοτε. Και η Παναγία μας, εισάκουσε την προσευχή του και του είπε: «Ιδού, από σήμερα σου χαρίζω το φως και πρόσεξε στο εξής να μην περάσεις με αναμμένα δαδιά, γιατί εγώ είμαι η Κυρία της Μονής αυτής και γοργά υπακούω σ’ εκείνους που με επικαλούνται και τους χαρίζω τα προς σωτηρία αιτήματά τους, διότι καλούμαι Γοργοεπήκοος».
Από τότε η Αγία αυτή εικόνα ονομάζεται Γοργοεπήκοος, γιατί πραγματικά με τα θαυμαστά έργα της συνεχώς αποδεικνύει ότι γρήγορα υπακούει σ’ εκείνους που προστρέχουν σ’ αυτήν με ευλάβεια και πίστη. Και πραγματικά η χάρη Της ενεργεί πάμπολλα θαύματα όχι μόνο στο Άγιον Όρος, αλλά και έξω από αυτό, σε πόλεις και χωριά, σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και σε άλλα μέρη, όπου την ευλαβούνται και την επικαλούνται. Η Παναγία η Γοργοεπήκοος είναι πολύ θαυματουργή, ιατρεύει διάφορες ασθένειες, χαρίζει παιδιά σε άτεκνα ζευγάρια, φανερώνει απολεσθέντα αντικείμενα, προστατεύει όσους κινδυνεύουν στη θάλασσα, λυτρώνει όσους αιχμαλωτίζονται, θεραπεύει από τον πονοκέφαλο και την κόπωση, ανορθεί τους παραλύτους, χαρίζει το φως στους τυφλούς, θεραπεύει από θανατηφόρες ασθένειες, διώκει τις ακρίδες από τα χωράφια και άλλα πολλά θαυμαστά που βρίσκονται γραμμένα στη Μονή Δοχειαρίου, ως θαυματουργές επεμβάσεις της Παναγίας της Γοργοεπηκόου.Όταν λοιπόν θεραπεύθηκε από την τύφλωση του ο τραπεζάρης Μοναχός, ονόματι Νείλος, οι πατέρες της Μονής έφτιαξαν στο χώρο αυτό ένα παρεκκλήσι προς τιμήν της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου, αφού η ίδια η Παναγία χαρακτήρισε τον εαυτό της με το επίθετο αυτό. Εκεί τελείται δύο φορές την εβδομάδα η θεία Λειτουργία, εκεί γίνονται οι κουρές των μοναχών και καθημερινά, πρωί και βράδυ, ψάλλονται παρακλήσεις μπροστά στην ιερή εικόνα.
Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου ΌρουςΗ πρώτη αγιογραφηθείσα εικόνα της Παναγίας στη Μονή Δοχειαρίου, που έγινε το 1563, την αναφέρει ως Βρεφοκρατούσα, Φοβερά Προστασία και Γοργοεπήκοο. Πρέπει να επισημάνουμε λοιπόν, ότι η Παναγία όταν μίλησε στο μοναχό δεν χρησιμοποίησε για τον εαυτό της κανένα άλλο από τα ονόματα που ήταν γραμμένα στην τοιχογραφία, αλλά κράτησε το όνομα Γοργοεπήκοος, δηλώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι υπακούει γρήγορα στις δεήσεις των πιστών και κατ’ επέκταση ότι η υπακοή παίζει το σημαντικότερο ρόλο στη σωτηρία των ανθρώπων.
Μετά το θαύμα στο μοναχό Νείλο, στον οποίο χάρισε πάλι το φως του, η Παναγία μας θέλησε να δείξει μια άλλη ιδιότητά της, ένα άλλο χάρισμα για τη σωτηρία και την πνευματική προκοπή των ανθρώπων κι έδωσε στον εαυτό της το όνομα Γοργοϋπήκοος, τονίζοντας το έργο της διακονίας. Όπως και ο Υιός της, έτσι κι εκείνη διακονεί με άπειρους τρόπους τη σωτηρία μας. Κι όπως με την υπακοή Της τότε στα λόγια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ συνέβαλε στη σωτηρία μας, έτσι και τώρα, ως υπακούουσα στα αιτήματά μας, επαναλαμβάνει με ταπείνωση: «ιδού η δούλη Κυρίου». Έτσι βοηθάει και σώζει γρήγορα όσους με πίστη καταφεύγουν σ’ Εκείνη και Την επικαλούνται και Την τιμούν ως Γοργοεπήκοο.
Έκτοτε πολλές εικόνες, εκκλησίες, αλλά και μονές τιμούν την Παναγία την Γοργοεπήκοο, όπως άλλωστε κι εμείς που αποφασίσαμε με ευλάβεια να αφιερώσουμε το εσωτερικό παρεκκλήσιο του Μοναστηριού μας στο άγιο όνομά της. Γιατί πραγματικά αισθανόμαστε πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε από τις πρεσβείες, τις μεσιτείες και την μητρική προστασία Της στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Η Μητέρα του Κυρίου μας μεριμνά γοργά για τη σωτηρία όλων μας και αναδίδει χάρη σε όλους όσους την επικαλούνται με πίστη, ελπίδα και αγάπη. Ας την επικαλούμαστε πάντοτε, ας ψάλλουμε την παράκλησή της και ας την πανηγυρίζουμε την ημέρα της εορτής της, την 1η Οκτωβρίου.
ΜεγαλυνάριονΓοργοϋπηκόου τήν θαυμαστήν καί σεπτήν Εἰκόνα, προσκυνήσωμεν ἀδελφοί, θαύματα τελοῦσαν καί βρύουσαν ἰάσεις καί ταύτην μετά πόθου κατασπασώμεθα.
Όσιος Μπάβων της Γάνδης.
1η Οκτωβρίου.
.jpg){kind=small}
Ο Όσιος Μπάβων ήταν γόνος αρχοντικής οικογενείας του Βελγίου, έζησε δε στη νεότητά του βίο έκλυτο και βίαιο, τον οποίο ούτε ο γάμος του με την ευσεβή και γλυκυτάτη θυγατέρα του κόμητα Αδιγιόν δεν κατάφερε να αλλάξει.
Η θλίψη, μετά τον αιφνίδιο θάνατο της συζύγου του, τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει την αμαρτία του. Προσέτρεξε τότε στον Άγιο Αμάνδο της Γάνδης [6 Φεβρουαρίου], για να τον οδηγήσει στην οδό της μετανοίας.
Εκάρη μοναχός και ακολούθησε τον πνευματικό του πατέρα στις αποστολικές του περιοδείες ανά τη Φλάνδρα. Κατά τη διάρκεια των περιοδειών αυτών παρατηρούσε τα Τυπικά των διαφόρων μονών, όπου κατέλυαν, και μετά από μερικά χρόνια, όταν επέστρεψε στη Γάνδη, έζησε ως εξαρτηματικός ερημίτης της μονής του.
Κάποια ημέρα συνάντησε έναν παλιό του υπηρέτη, τον οποίο είχε κακομεταχειρισθεί, και πέφτοντας στα γόνατα του ζήτησε συγγνώμη και τον παρακάλεσε να τον οδηγήσει στη φυλακή, αφού πρώτα τον δείρει με ραβδί.
Επιστρέφοντας στη μονή, υπέστη φρικτούς πειρασμούς από τους δαίμονες και για να αντισταθεί, επέβαλε στον εαυτό του πλήθος ασκήσεων για την απονέκρωση της σάρκας: έβαλε στα πόδια του ποδοκάκη, όπως βάζουν στους κακούργους, κι όταν έφθανε στην εκκλησία φορτωνόταν μια πελώρια πέτρα.
Στη συνέχεια, εισήλθε βαθιά σ’ ένα δάσος στα περίχωρα της Γάνδης κι έζησε στην κουφάλα μιας γέρικης φτελιάς, προσευχόμενος μέρα νύκτα και τρεφόμενος με άγρια χόρτα.
Όταν τον ανακάλυψαν, θέλοντας να αποφύγει την φήμη και τον έπαινο των ανθρώπων, οι οποίοι σαν πλημμύρα κατέφθαναν για να τον επισκεφθούν, έφυγε και εγκαταστάθηκε σ’ ένα άλλο άγριο δάσος, όπου έφτιαξε ένα κελλί με κλαδιά και ξερή λάσπη.
Ανύψωνε συνεχώς το πνεύμα του προς τον ουρανό, χωρίς να μεριμνά καθόλου για τη σάρκα και τον κόσμο. Γρήγορα όμως τον ανακάλυψαν και πάλι οι φιλόθεοι και εκείνος, φοβούμενος τη φήμη και τον έπαινο, εγκατέλειψε το ερημητήριό του και έγινε δεκτός στη μονή που ίδρυσε ο Άγιος Αμάνδος στη Γάνδη.
Μετά από μερικά χρόνια, εγκαταστάθηκε σ’ ένα κελλί, που ο ίδιος έσκαψε στο χώμα. Ήταν τόσο χαμηλό και στενό ώστε μόνο κουλουριασμένος μπορούσε να χωρέσει, ενώ η ψυχή του κινούμενη από ακαταμάχητο έρωτα πετούσε προς τον Θεό. Παρά τις σφοδρές επιθέσεις των δαιμόνων, ο όσιος επέμεινε στην άσκησή του, χωρίς να εγκαταλείψει την εκούσια φυλάκισή του.
Μια μέρα, την ώρα που ένα μεγάλο πλήθος ήταν μαζεμένο γύρω από το κελλί του για να ακούσει τις συμβουλές του και να πάρει την ευλογία του, φάνηκε ένας φωτεινός σταυρός που ήλθε και στάθηκε πάνω από τον Όσιο.
Αφού ο όσιος έζησε τρία χρόνια στο μοναστήρι, ζήτησε κατόπιν να έλθει ένας γηραιός ιερέας που ζούσε μακριά στην ησυχία, για να του παρασταθεί τις τελευταίες στιγμές.
Εμφανίσθηκε τότε μια στρατιά ουρανίων Αγγέλων για να δεχθούν την ψυχή του και ο όσιος Μπάβων στρεφόμενος στους συμμοναστές του είπε: «Χαίρε, ιερά σύναξις των δούλων του Θεού. Ο Χριστός ο ίδιος είναι παρών. Έλα, ψυχή μου, έξω, για να παρασταθείς ενώπιόν Του!» και εκοιμήθη 1η Οκτωβρίου 654.
Μόλις εκοιμήθη, παρουσιάσθηκε στην Αγία Γερτρούδη της Νιβέλ [17 Μαρτίου] και της ζήτησε να στείλει ένα σάβανο για τον ενταφιασμό του.Σημείωση: Πατέρας του Οσίου Μπάβων ήταν ο Πιπίνος του Λάντεν, Μαγιορδόμος στο παλάτι του βασιλέως Δαγοβέρτου Α' και μητέρα του ήταν η Αγία Ίτα του Μετς [8 Μαΐου]. Αδέρφια του ήταν η Αγία Μπέγκα εν Κουμβρία [6 Σεπτεμβρίου και 17 Δεκεμβρίου] και η Αγία Γερτρούδη της Νιβέλ.
Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος 2ος, Οκτώβριος. Ίνδικτος,
