Τῇ ΚΑ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς ἐν τῷ Ναῷ Εἰσόδου τῆς Θεομήτορος.

Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς 

Ἦχος δ'

Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ 

Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνευματι Θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος. 

Ὁ Οἶκος

Τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ καὶ θείων μυστηρίων, ὁρῶν ἐν τῇ Παρθένῳ, τὴν χάριν δηλουμένην, καὶ πληρουμένην ἐμφανῶς, χαίρω, καὶ τὸν τρόπον ἐννοεῖν ἀμηχανῶ τόν ξένον καὶ ἀπόρρητον, πῶς ἐκλελεγμένη ἡ ἄχραντος, μόνη ἀνεδείχθη ὑπὲρ ἅπασαν τὴν κτίσιν, τὴν ὁρατὴν καὶ τὴν νοουμένην. Διό, ἀνευφημεῖν βουλόμενος ταύτην, καταπλήττομαι σφοδρῶς νοῦν τε καὶ λόγον, ὅμως δὲ τολμῶν, κηρύττω καὶ μεγαλύνω· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν 

Τῇ ΚΑ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς ἐν τῷ Ναῷ Εἰσόδου τῆς Θεομήτορος. 

Στίχοι

Ἔνδον τρέφει σε Γαβριὴλ ναοῦ, Κόρη,

Ἥξει δὲ μικρὸν καὶ τὸ Χαῖρέ σοι λέξων.

Βῆ ἱερὸν Μαρίη τέμενος παρὰ εἰκάδι πρώτῃ.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. 

Ἀμήν.

Ἐν τῇ τραπέζῃ κατάλυσις ἰχθύος. 

Εἰδήσεις. 

1. Ἀπὸ σήμερον ἕως τῆς 24ης Δεκεμβρίου, ἐὰν ἑορτάζεται ἅγιος, ψάλλονται καταβασίαι «Χριστὸς γεννᾶται». 

2. Τῇ 22ᾳ καὶ τῇ 24ῃ Νοεμβρίου τῶν κανόνων τοῦ Μηναίου εἰς τὸν ὄρθρον προτάσσεται ὁ α΄ κανὼν τῆς ἑορτῆς, τῇ δὲ 23ῃ ὁ β΄ κανών. 

3. Ἀπὸ σήμερον μέχρι τῆς 25ης Νοεμβρίου σχολάζει ἡ παρακλητική (πλὴν Κυριακῆς), εἴθισται δὲ εἰς τὰς θ. λειτουργίας τῶν καθημερινῶν νὰ ψάλλωνται τὰ ἀντίφωνα τῆς ἑορτῆς (Τ.Μ.Ε., σελ. 49, §5)· κοντάκιον ὁμοίως τῆς ἑορτῆς.

Νηστεία παιδιῶν

 

Νηστεία παιδιῶν

- Γέροντα, παιδάκια πέντε-ἕξι ἐτῶν πρέπει νὰ νηστεύουν πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία;

- Τοὐλάχιστον τὸ βράδυ νὰ ἔχουν φάει λαδερὸ φαγητό. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι θέμα Πνευματικοῦ. Καλύτερα ἡ μητέρα νὰ ρωτήση τὸν Πνευματικό, γιατὶ μπορεῖ τὸ παιδάκι νὰ ἔχη πρόβλημα μὲ τὴν ὑγεία του καὶ νὰ πρέπη λ.χ. νὰ πιῆ γάλα. 

- Γέροντα, ἕνα παιδάκι πόσο πρέπει νὰ νηστεύη; 

- Ἂν τὸ παιδὶ εἶναι γερό, ἔχη ὑγεία, μπορεῖ νὰ νηστεύη. Ἄλλωστε τώρα ὑπάρχουν ἕνα σωρὸ τροφὲς νηστήσιμες. Παλιὰ τὰ παιδιὰ νήστευαν καὶ ὅλη μέρα ἔτρεχαν καὶ ἔπαιζαν, ἀλλὰ ἔτρωγαν πολλὲς φορές. Στὰ Φάρασα, τὴν Μεγάλη Σαρακοστὴ ὅλοι, μικροὶ - μεγάλοι, ἔκαναν ἐνάτη[1]. Μάζευαν οἱ γονεῖς τὰ παιδιὰ στὸ Κάστρο [2], τοὺς ἔδιναν παιχνίδια, γιὰ νὰ παίζουν, καὶ στὶς τρεῖς τὸ ἀπόγευμα, ποὺ χτυποῦσε ἡ καμπάνα γιὰ Προηγιασμένη, πήγαιναν καὶ κοινωνοῦσαν. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος: «Τὰ παιδιά, ὅταν παίζουν ὅλη τὴν ἡμέρα, δὲν θυμοῦνται τὸ φαγητό· τώρα ποὺ θὰ βοηθήση καὶ ὁ Χριστός, δὲν θὰ ἀντέξουν;». Καὶ οἱ μεγάλοι, ὅταν δὲν νηστεύουν, ἐλέγχονται βλέποντας τὰ παιδιὰ νὰ νηστεύουν. Ὅταν μικρὸς δούλευα μὲ τὸν μάστορά μου γιὰ πολὺ καιρὸ σὲ κάποιο σπίτι καὶ τρώγαμε ἐκεῖ, Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ ἔφευγα καὶ πήγαινα νὰ φάω στὸ σπίτι μου, γιατὶ αὐτοὶ δὲν νήστευαν. Μιὰ φορά, Τετάρτη ἦταν, ἔφεραν νὰ μὲ κεράσουν μπακλαβᾶ. «Εὐχαριστῶ, τοὺς εἶπα, ἀλλὰ νηστεύω». «Γιά δές, εἶπαν, μικρὸ παιδὶ νὰ νηστεύη καὶ ἐμεῖς μεγάλοι ἄνθρωποι νὰ τρῶμε!»

[1] Δὲν ἔτρωγαν καὶ δὲν ἔπιναν τίποτε μέχρι τὴν ἐνάτη βυζαντινὴ ὥρα, δηλαδὴ μέχρι τὶς 3 τὸ ἀπόγευμα.

[2] Παλιὸ ὀχυρὸ στὰ Φάρασα, στὸ ὁποῖο κατὰ τὰ βυζαντινὰ χρόνια ἔμεναν φύλακες μὲ τὶς οἰκογένειές τους, ποὺ διορίζονταν ἀπὸ τὸ Βυζαντινὸ Κράτος ὡς φρουροὶ τῶν ἀκριτικῶν περιοχῶν.

Ἁγ.Παϊσίου Ἁγιορείτου: 

ΛΟΓΟΙ Δ’ 

«ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ» 

.

Ο όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης

Ο όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης 

Ο όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης γεννήθηκε γύρω στα 780/790 στην Ειρηνούπολη της Ισαυρικής Δεκαπόλεως. Οι γονείς του ενδιαφέρθηκαν για την πρώτη του μόρφωση και η ευλαβής μητέρα του τον καθοδήγησε στον δρόμο της ευσεβείας.

Από πολύ μικρός έμαθε περίπλοκες χειρωνακτικές τέχνες. Λαχταρούσε όμως κυρίως την προσευχή και του άρεσε να βρίσκεται με τις ώρες μέσα στην εκκλησία. Ήταν εγκρατής στις τροφές και ντυνόταν με ευτελή και τραχιά ενδύματα.

Όταν έφθασε στη νεανική ηλικία, οι γονείς του τον πίεζαν να παντρευτεί. Οργάνωσαν μάλιστα και τα σχετικά με τη μνηστεία του. Εκείνος τους ξέφυγε και εντάχθηκε σε κάποια μοναχική συνοδία της περιοχής. Τον βρήκε όμως η μητέρα του (ο πατέρας του είχε εν τω μεταξύ πεθάνει) και του ζήτησε να φύγει από τη συνοδία εκείνη και να πάει στο μοναστήρι στο οποίο είχε ήδη καρεί μοναχός ο αδελφός του. Ο όσιος Γρηγόριος υπήκουσε στη μητέρα του.

Όμως ο ηγούμενος της μονής του αδελφού του διατηρούσε κοινωνία με τους εικονομάχους (βρισκόμαστε στις αρχές της δεύτερης περιόδου της εικονομαχίας [813–843]) και, επειδή ο όσιος τον ήλεγξε για τα αιρετικά του φρονήματα, εκείνος τον κακοποίησε. Τότε ο όσιος κατέφυγε σε κάποιον συγγενή του αρχιμανδρίτη Συμεών, υπεύθυνο των μονών της περιοχής της Δεκαπόλεως, ο οποίος και τον έκανε μοναχό.

Δεκατέσσερα χρόνια έμεινε στο μοναστήρι του θείου του, αλλά τον είλκυε πλέον η αυστηρότερη άσκηση. Με την ευλογία του Συμεών κλείσθηκε σ’ ένα απόκρημνο σπήλαιο, στο οποίο σύχναζε πλήθος δαιμόνων οι οποίοι τον ταλαιπώρησαν πάρα πολύ με τις ασταμάτητες και πανούργες προσβολές τους. Η πλούσια όμως παρηγορία της Χάριτος του Θεού τον πλημμύριζε με χαρά.

Κάποτε αποφάσισε να πάει στην Κωνσταντινούπολη, για να αγωνισθεί κατά των εικονομάχων. Μέσω της Εφέσου έφθασε με πλοίο στην Προκόνησο. Άγνωστο γιατί, δεν συνέχισε το ταξίδι του για την Πόλη, αλλά γύρισε πίσω και δια του Ελλησπόντου πήγε στην Αίνο, κοντά στις εκβολές του ποταμού Έβρου. Από εκεί με καράβι έφθασε στη Χριστούπολη (σημ. Καβάλα), με σκοπό να κατευθυνθεί προς τη Θεσσαλονίκη. Στον ποταμό Στρυμόνα συνάντησε Σλάβους ληστές, οι οποίοι όχι μόνον δεν του έκαναν κακό, αλλά και τον πέρασαν στην αντίπερα όχθη του ποταμού και του έδειξαν τον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη.

Στη Θεσσαλονίκη έμεινε μόνον λίγες μέρες μη ξέροντας προς τα πού να κατευθυνθεί. Κάποια στιγμή ακολούθησε κάποιον μοναχό ο οποίος είχε σκοπό να πάει στη Ρώμη. Υποτάχθηκε σ’ αυτόν ως υπηρέτης του, ώσπου έφθασαν στην Κόρινθο. Από την Κόρινθο κατευθύνθηκε προς την Ιταλία. Έφθασε στο Ρήγιο της Ν. Ιταλίας και από το Ρήγιο, μέσω Νεαπόλεως, πήγε στη Ρώμη, όπου έμεινε μόνο τρεις μήνες. Από τη Ρώμη πήγε στις Συρακούσες της Σικελίας. Από τις Συρακούσες πήγε στην Υδρούντα, πόλη του ΝΑ άκρου της ιταλικής χερσονήσου, όπου ήλεγξε τον εικονομάχο επίσκοπο της πόλης. Όπου πήγαινε θαυματουργούσε.

Κάποτε έφθασε ξανά στη Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκε στον ναό του αγίου Μηνά. Ζούσε με συνεχή ησυχία, άσκηση και πενία. Έκανε θαύματα, κυρίως κατά δαιμόνων και προείπε τον θάνατο κάποιων μοναχών και λαϊκών. Προέβλεψε ακόμη και κάποια εξέγερση Σλάβων.

Μετά από τρεις μήνες ο όσιος έφυγε από τη Θεσσαλονίκη δια θαλάσσης και πήγε στην Κωνσταντινούπολη· από εκεί επισκέφθηκε για λίγο διάστημα τις μονές του Ολύμπου της Βιθυνίας και ξαναγύρισε στην Πόλη.

Επανέρχεται σύντομα στη Θεσσαλονίκη. Τα θαύματα που εκεί επιτελεί είναι πολλά. Ασκείται, αγρυπνεί στην προσευχή, μάχεται κατά των πειρασμών, κατανικά τον εγωισμό. Χειροτονείται ιερεύς. Θεολογεί υπέρ της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων.

 

Στη Θεσσαλονίκη ευρισκόμενος ο Όσιος ασθενεί βαρύτατα. Ο γέροντάς του Συμεών – φυλακισμένος από τους εικονομάχους στην Πόλη – πληροφορείται τα της ασθενείας του και τον καλεί ξανά στην Κωνσταντινούπολη, όπου και συναντώνται. Εκοιμήθη στην Πόλη στις 20 Νοεμβρίου του 842. Τότε τιμάται και η μνήμη του. Θαύματα ακολούθησαν το οσιακό του τέλος. 

Το λείψανο του οσίου Γρηγορίου παραμένει άφθορο μέχρι σήμερα και βρίσκεται κατατεθειμένο στη μονή της Μπιστρίτσας στην Ολτένια της Ουγγροβλαχίας, στη σημερινή Ρουμανία.

Από το βιβλίο: Ο άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016, σελ. 9.

Ο άγιος Φιλάρετος Μόσχας

Ο άγιος Φιλάρετος Μόσχας 

19 Νοεμβρίου  

Ο άγιος Φιλάρετος υπήρξε μία από τις πιο διαπρεπείς μορφές της ρωσικής Εκκλησίας κατά τον 19° αιώνα. Γεννήθηκε το 1782 από πατέρα ιερέα, στην πόλη Κολομνά κοντά στη Μόσχα και το βαπτιστικό του ήταν Βασίλειος. Σε ηλικία εννέα χρόνων μπήκε στο τοπικό ιεροδιδασκαλείο και συνέχισε τις σπουδές του στην ιερατική σχολή που ήταν προσαρτημένη στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος του αγίου Σεργίου. Όντας εξαίρετος μαθητής στις αρχαίες γλώσσες, όπως και στη θεολογία και την ποίηση, ο νεαρός ιεροσπουδαστής επέπεσε στην αντίληψη ενός συχνού επισκέπτη στη Λαύρα, του μητροπολίτη Μόσχας Πλάτωνα, ο οποίος και τον πήρε υπό την προστασία του. Παρά τα προσόντα του, ο Βασίλειος παρέμενε ευσεβής, ήρεμος και σεμνός και ήταν αγαπητός από όλους. Αποφοίτησε πρώτος στην τάξη του και προσελήφθη αμέσως για να διδάξει αρχαία ελληνικά (τα οποία έγραφε και μιλούσε με ευχέρεια) και εβραϊκά. Σύντομα διορίσθηκε ιεροκήρυκας στη Λαύρα και καθηγητής Ρητορικής, αφού ήταν ένας εξαίρετος ρήτορας που γνώριζε πώς να μεταδίδει στις ψυχές τη φλόγα του έρωτα της αρετής. 

Ο ευεργέτης του, μητροπολίτης Πλάτων, θεωρούμενος ο ίδιος μέγας θεολόγος και ρήτορας, έγραψε γι’ αυτόν: «Όσο για μένα, γράφω σαν άνθρωπος, εκείνος όμως γράφει σαν άγγελος». Με την ενθάρρυνση του μητροπολίτη, και μετά από ώριμη σκέψη συνοδευόμενη από εσωτερικούς αγώνες, ο λαμπρός καθηγητής εκάρη μονάχος το 1808, έλαβε το όνομα Φιλάρετος και χειροτονήθηκε διάκονος λίγες ημέρες αργότερα. Τον επόμενο χρόνο μετατέθηκε στην Αγία Πετρούπολη για να αναλάβει επόπτης και καθηγητής Φιλοσοφίας στην ιερατική σχολή. Μετά δε τη χειροτονία του ως ιερέας, διορίσθηκε να διδάσκει Αγία Γραφή, Εκκλησιαστική Ιστορία, Κανονικό Δίκαιο και Δογματική στην εκεί Θεολογική Ακαδημία. Ως ιεροκήρυκας οικοδομούσε το εκκλησίασμα των καθεδρικών ναών, που αντηχούσαν από τον λόγο του. 

Είχε επαφές με τους κορυφαίους συγγραφείς της εποχής. Συνέθεσε ένα θαυμάσιο παρηγορητικό ποίημα για τον Πούσκιν, ο οποίος του έγραψε ευγνώμων: «Ο ποιητής κυριευμένος από ιερό δέος, ακούει με προσοχή την άρπα του Φιλάρετου». Σε ηλικία τριάντα ετών, ο Φιλάρετος έγινε αρχιμανδρίτης, συντόμως δε διορίσθηκε διευθυντής της Θεολογικής Ακαδημίας και καθηγούμενος μιας από τις μεγαλύτερες μονές του Νόβγκοροντ. Ακάματος εργάτης στην εκπλήρωση τόσο των ακαδημαϊκών όσο και των διοικητικών του καθηκόντων, δεν ήταν λίγες οι φορές που βρισκόταν να χειρίζεται ταυτοχρόνως τρία ή τέσσερα θέματα μαζί. Ο μαθητής του, αρχιμανδρίτης Φώτιος, τον περιέγραψε ως εξής: 

«Η όψη του ήταν πάντα ανοιχτόκαρδη και χαρούμενη, το βλέμμα διεισδυτικό και το ήθος ευχάριστο, αν και ασκητικό και αυστηρό. Είχε αρχοντική συμπεριφορά, αβίαστη. Η φωνή του τρυφερή και μειλίχια, ωστόσο μιλούσε καθαρά. Σαν δάσκαλος, αιχμαλώτιζε τους μαθητές του με την ενορατική του διεισδυτικότητα και διάκριση σε σημείο να λησμονούνε να γευματίσουν. Η δύναμη και ομορφιά, η μεγαλοπρέπεια και η δόξα της Θεολογικής Ακαδημίας την εποχή εκείνη συγκεντρώθηκαν όλα στο πρόσωπο του Φιλάρετου».

Συνδυάζοντας εμβριθή λογιότητα και φλογερή ευσέβεια, ο Φιλάρετος αναζήτησε πάνω απ’ όλα να μεταδώσει στους ακροατές του ή στους αναγνώστες των έργων του, το «πνεύμα της Ορθοδοξίας». Τα γραπτά του έχουν γίνει κλασσικά στην ορθόδοξη βιβλιογραφία. Ακόμη και όταν ζούσε, θεωρούνταν ένας πραγματικός Πατήρ της Εκκλησίας και τον αποκαλούσαν «νέο Χρυσόστομο». 

Το 1817, σε ηλικία τριάντα πέντε ετών, έγινε διδάκτωρ της Θεολογίας και χειροτονήθηκε επίσκοπος. Βοηθός επίσκοπος του μητροπολίτη Αγίας Πετρουπόλεως στην αρχή, δεν άργησε να γίνει αρχιεπίσκοπος του Τβερ, κατόπιν του Γιαροσλάβ, πέντε χρόνια, αργότερα, δε, ανέλαβε μητροπολίτης Μόσχας και Κολομνά, αξίωμα που έμελλε να διατηρήσει έως το τέλος της ζωής του. 

Στην εκπλήρωση των επισκοπικών του καθηκόντων εκόμισε την ίδια ενεργητικότητα που επέδειξε ως διευθυντής της Ακαδημίας. Ως νεοδιορισμένος επίσκοπος του Τβερ, λόγου χάριν, πέρασε εκατό ημέρες ταξιδεύοντας απ’ άκρου εις άκρον της πελώριας επισκοπής του κηρύττοντας σε όλες τις εκκλησίες. Ως μητροπολίτης Μόσχας έστρεψε το ενδιαφέρον του στα συνήθη μεταξύ του κλήρου ατοπήματα. Δεν δίσταζε να επιβάλλει κανονικές ποινές, όπου το απαιτούσαν τα παραπτώματα κληρικών, αλλά στην περίπτωση της καθαιρέσεως κάποιου μέλους του κλήρου συνεισέφερε ο ίδιος στην κάλυψη των υλικών αναγκών της οικογένειας του. Εργαζόταν ακατάπαυστα και ποτέ δεν γνώρισε μία ημέρα αργίας. Κανείς δεν γνώριζε πότε κοιμόταν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύκτας έκανε την εμφάνιση του ο άνθρωπος που τον διακονούσε, τον έβρισκε πάντα στο γραφείο του. Έγραφε θεολογικά βιβλία, εγχειρίδια και άρθρα, αλλά εκεί που έδινε περισσότερο τον εαυτό του ήταν οι όμορφες ομιλίες του. Άφησε εκτεταμένη αλληλογραφία, η οποία περιέχει συμβουλές μεγάλης αξίας σε όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής ζωής. Η μετάφραση της Βίβλου ξεκίνησε με τη δική του ολόψυχη υποστήριξη και συνεισέφερε σε αυτήν μεταφράζοντας μερικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Εξαιτίας της αντιδράσεως του τσάρου και ορισμένων εκκλησιαστικών κύκλων, αποδείχθηκε παρατεταμένο εγχείρημα και χρειάσθηκαν πενήντα χρόνια για να ολοκληρωθεί· χάρη στην υποστήριξη και συνεργασία του οι στάρετς της Μονής Όπτινα μπόρεσαν να εκδώσουν τις μεταφράσεις τους έργων των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίες απετέλεσαν την κινητήρια δύναμη του μεγάλου κινήματος πνευματικής αφυπνίσεως στη Ρωσία [11 Οκτ.]. 

Ο άγιος επίσκοπος ήταν πάντα πρόθυμος να συμβουλευθεί όσους εργάζονταν μαζί του και με ταπεινοφροσύνη δεχόταν την κριτική. Απέναντι στους εχθρούς του ήταν ευγενικός και υπομονετικός και υπέμενε τις πλέον άδικες κατηγορίες, δίχως μνησικακία. Από την άλλη μεριά, ήταν ανυποχώρητος όταν ετίθετο ζήτημα ιερών δογμάτων, θείων εντολών ή εκκλησιαστικής παραδόσεως. 

Εξάντλησε όλους τους οικονομικούς του πόρους σε έργα φιλανθρωπίας, φροντίζοντας οι δωρεές του να παραμένουν πάντα κρυφές. Προσέφερε τα μέσα για την ανέγερση ενός μεγάλου οικοτροφείου για ορφανά και παιδιά φτωχών οικογενειών ιερέων. Το 1819 είχε γίνει μέλος της Ιεράς Συνόδου και δεν υπήρχε θέμα που να μην μπορούσε να χειρισθεί. Τον συμβουλεύονταν ακόμη και για θέματα που ανέκυπταν σε συνεδριάσεις όπου αυτός ήταν απών, και ακόμη και στα πιο περίπλοκα θέματα έβρισκε πάντα μια λύση δίκαιη και βασισμένη σε κανονικές αρχές. 

Ο άγιος Φιλάρετος ίδρυσε τη Σκήτη της Γεθσημανής, κοντά στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος, όπου, με ασκητική λαχτάρα για την ησυχία, περνούσε συχνά μερικές ημέρες σε ένα απλό, μοναχικό κελλί, αφιερωμένος στην προσευχή. Ξεχειλίζοντας από την αγάπη του Θεού, τα μάτια του έλαμπαν από δάκρυα ακούγοντας για μια καλή πράξη, μια καλή πρόθεση ή έναν καλό λόγο. Όσα συμβούλευε τους άλλους να εργάζονται, τα έπραττε ο ίδιος δίχως άλλο, και έτσι κέρδισε την ακλόνητη αφοσίωση των πιστών που ζητούσαν τις προσευχές του και οι οποίες συχνά ανταμείβονταν με θαύματα. 

Έχοντας λάμψει ως πυρσός για μισό αιώνα στην Εκκλησία, ο άγιος Φιλάρετος παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό εν ειρήνη, στις 19 Νοεμβρίου 1867, σε ηλικία ογδόντα πέντε ετών. Λίγους μήνες πριν, είχε δει στο όνειρό του τον πατέρα του, ο οποίος τον συμβούλευσε: «Να θυμάσαι την 19η».

※

 «Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,

Τόμ. 3ος, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

※ 

Όσιος Βαρλαάμ, ηγούμενος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου

Όσιος Βαρλαάμ, ηγούμενος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου

19 Νοεμβρίου 

Ο όσιος Βαρλαάμ ήταν γιος μεγάλου άρχοντα του Νόβγκοροντ. Από πολύ μικρός φλεγόταν από ζήλο για την άσκηση και τη βιοτή του αγίου Αντωνίου του Κιέβου [10 Ιουλ.], παρά το νεαρό της ηλικίας του και την αντίθεση των γονέων του. Μία ημέρα, πήγε στην σπηλιά του αγίου με πολλά δώρα, απόθεσε στα πόδια του τα πλούσια πριγκιπικά του φορέματα και του ζήτησε να γίνει δεκτός μεταξύ των μαθητών του. Στις συνετές συμβουλές του αγίου Αντωνίου, το νεαρό αγόρι απάντησε ότι προτιμούσε να πεθάνει ως μάρτυς, παρά να παραμείνει στον κόσμο. 

Μαθαίνοντας την αναχώρησή του, έξαλλος ο πατέρας του έσπευσε στη σπηλιά, έδιωξε τους μοναχούς και έφερε με τη βία στο σπίτι τον Βαρλαάμ. Τέσσερις μέρες αργότερα όμως, βλέποντάς τον να αργοσβήνει αρνούμενος την οποιαδήποτε τροφή και μουσκεύοντας τα ρούχα του με δάκρυα, τον άφησε να επιστρέψει στη σπηλιά του αγίου Αντωνίου και των μαθητών του. 

Λίγο αργότερα, ο Αντώνιος αναχώρησε με σκοπό να εγκατασταθεί σε μιαν άλλη σπηλιά, λίγο πιο μακριά, και οι μοναχοί εξέλεξαν καθοδηγητή τους τον Βαρλαάμ. Ο άγιος φρόντισε σύντομα να κτισθεί μία εκκλησία υπεράνω της σπηλιάς που ήταν πια υπερβολικά μικρή για τις ανάγκες της αυξανόμενης αδελφότητας. 

Το μοναστήρι όλο και μεγάλωνε, σύντομα, όμως, ο Βαρλαάμ χρειάσθηκε να φύγει για να γίνει ηγούμενος της Μονής του Αγίου Δημητρίου, την οποία ίδρυσε ο μέγας ηγεμών Ιζισλάβ Γιαροσλάβιτς, στο κέντρο του Κιέβου. Στη Μονή των Σπηλαίων άφησε διάδοχό του τον άγιο Θεοδόσιο [3 Μαΐου], το 1507. 

Ο όσιος Βαρλαάμ συνέχισε τον θεάρεστο βίο του, πραγματοποίησε δύο προσκυνήματα στους Αγίους Τόπους και στην Κωνσταντινούπολη και εκοιμήθη εν ειρήνη Κυρίου στο Βλαδιμίρ επιστρέφοντας από το δεύτερο ταξίδι του, στις 19 Νοεμβρίου του 1065.

※

 «Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,

Τόμ. 3ος, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

※

Θέλω να σού διηγηθώ ένα από τα μύρια θαύματα του τροπαιοφόρου μας μάρτυρα Πλάτωνα - Αγίου Νείλου του Ασκητή

 

ΑΓΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ 

-62- 

ΣΤΟΝ  ΣΙΛΕΝΤΙΑΡΙΟ  ΗΛΙΟΔΩΡΟ.

Με τα θαύματα πού έγιναν σε κάθε τόπο και σέ διάφορο χρόνο κάθε φορά, ο Κύριος τους ολιγόπιστους και τους άπιστους τους καλεί να πιστέψουν σταθερά, ενώ την πίστη και την ελπίδα των πιστών την αυξάνει περισσότερο, κάνοντας το φρόνημά τους ρωμαλέο και ασάλευτο. Και θέλω να σού διηγηθώ ένα από τα μύρια θαύματα του τροπαιοφόρου μας μάρτυρα Πλάτωνα, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και σέ κάθε πόλη και χώρα, παρέχοντας προθυμότατα τη χάρη σ’ εκείνους πού μέσω αυτού παρακαλούν τον Θεό, και δείχνοντας την θαυματουργική του δύναμη.

Στο όρος λοιπόν πού ονομάζεται Σινά, όπου ο Μωυσής δέχτηκε τον νόμο, και όπου κατοικούν εντόποιοι και ξένοι μοναχοί, κάποιος άνδρας, που ήταν Γαλάτης στην καταγωγή, μαζί με τον γιό του, αφού ασπάστηκε τη μοναχική ζωή, έμεινε ασκώντας τούς άθλους τής αρετής στην έρημο για αρκετό χρόνο. Μια μέρα λοιπόν μετέβησαν στο όρος πού αναφέρθηκε βάρβαροι, ειδωλολάτρες στη θρησκεία, και επειδή εμποδίστηκαν να μπουν μέσα στη μονή, συνέλαβαν γρήγορα αυτούς που βρήκαν να μονάζουν πρόχειρα, μαζί με τον γιό του Γαλάτη γέροντα, τούς αιχμαλώτισαν και αφού τούς έδεσαν πισθάγκωνα, πέρασαν πολλά μοναστήρια έρημα, οδηγώντας τους νηστικούς και γυμνούς, χωρίς να φορούν κανένα είδος υποδήματος, σε εκείνους τούς ανεκδιήγητους και χωρίς νερό και κακοτράχαλους τόπους, κάνοντάς τους να τρέχουν με βία και εξαναγκασμό, και να καταπονούνται από τον μεγάλο φόβο τους. 0 γέροντας πού κρύφτηκε μόνος σέ κάποιο απόκρυφο σπήλαιο, βασανιζόταν από το πένθος μη μπορώντας να υποφέρει τη στέρηση του ευσεβούς γιού του, και καταπαρακαλούσε τον Χριστό, μέσω του πατριώτη του μάρτυρα Πάτωνα, να λυγίσει και να τον σπλαχνιστεί. Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο γιός του, πού, μέσω του ιδίου μάρτυρα, παρακαλούσε τον Θεό, ενώ ήταν δεμένος στην αιχμαλωσία, να τον καταλυπηθεί και να κάνει το θαύμα του. Και επειδή εισακούστηκαν και οι δύο, και ο πατέρας στο σπήλαιο του όρους Σινά, και ο γιός στην αιχμαλωσία, έρχεται ξαφνικά ο δικός μας Πλάτωνος έφιππος, σύροντας και άλλο άλογο διαθέσιμο, εμφανίζεται στο παιδί πού αγρυπνούσε και τον γνώριζε επειδή είχε δει πολλές φορές τη μορφή του αγίου στις εικόνες. Και αμέσως τον διατάζει να σηκωθεί μέσα από όλους, να πάρει το άλογο και να καθίσει επάνω του, και τότε αμέσως, σαν να ήταν αράχνη, λύθηκαν τα δεσμά του, και αφού ελευθερώθηκε μόνο αυτός με την επίκληση του αγίου με ένα νεύμα του Θεού σηκώθηκε, καβάλησε το άλογο, και ακολούθησε θαρραλέος και χαρούμενος τον άγιο πού τον οδηγούσε. Σύντομα τότε και με μεγάλη ταχύτητα και οι δύο, ο άγιος Πλάτων και ό νεαρός μοναχός, σαν να είχαν φτερά, έφτασαν στην κατοικία του γέροντα, ο όποιός προσευχόταν και έκλαιγε, και αφού ο θριαμβευτής μάρτυρας παρέδωσε στον πατέρα πού πονούσε στη καρδιά, τον αγαπητό του γιό, έγινε άφαντος.

Ώστε λοιπόν σέ κάθε τόπο εκείνους πού μέσω αυτών παρακαλούν τον Θεό, οι αείμνηστοι και ένδοξοι αθλητές του Δεσπότη Χριστού μπορούν να κάνουν κάθε θαυμαστό και παράδοξο πράγμα. Αυτά βέβαια σού τα έγραψα, επειδή αγαπάς τούς μάρτυρες, και δεν χορταίνεις ποτέ την ανάμνηση των τρισμακάριστων μαρτύρων.

 

ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ 

ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ  11Δ 

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 

ΒΙΒΛΙΑ Β'-Δ'