5ος ΤΟΜΟΣ
ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ
Προτιμώμενο πρόγραμμα για την ανάγνωση των αρχείων που είναι σε μορφή djvu είναι το sumatrapdfreader
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΕΙΛΗΤΑΡΙΟΝ
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Η πρωτεύουσα της Συρίας, η Δαμασκός, περιήλθε στην αραβική κυριαρχία το 635 και έγινε πρωτεύουσα του Χαλιφάτου. Οι κατακτητές καταπίεζαν πολύ τους χριστιανούς, ο Σέργιος Μονσούρ όμως, γόνος επιφανούς χριστιανικής οικογενείας της πόλεως, κατόρθωσε να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του Άβδουλ-Μάλικ (608-705) και να γίνει γενικός επίτροπος των υποθέσεων του χριστιανικού πληθυσμού που κατέβαλλε φόρο. Ο καλός και δίκαιος αυτός άνθρωπος ήταν ο κατά σάρκα πατέρας του οσίου πατρός ημών Ιωάννου του λεγομένου «Δαμασκηνού», του μελωδικού αυτού σκεύους εκλογής του Αγίου Πνεύματος.
Ο Ιωάννης γεννήθηκε περί το 675 (ή 655) και από την παιδική του ηλικία διδάχθηκε τις μεγάλες αρετές της ελεημοσύνης και της φιλευσπλαχνίας από τον πατέρα του, ο οποίος χρησιμοποιούσε τον σημαντικό πλούτο του για την εξαγορά και την απελευθέρωση των χριστιανών αιχμαλώτων. Αργότερα, ο Ιωάννης πρόκοψε πολύ στη σοφία μαζί με τον άγιο Κοσμά [14 Οκτ.], που υιοθέτησε ο Σέργιος όταν ο άγιος έμεινε ορφανός. Οι δύο αδελφοί μυήθηκαν στη φιλοσοφία και στις θύραθεν επιστήμες από τον λόγιο μοναχό Κοσμά, που καταγόταν από την Ιταλία, και τον οποίο ο Σέργιος είχε εξαγοράσει από τους Άραβες. Η μεγάλη τους οξύνοια και η σεμνή διαγωγή των δύο νέων τούς έκαναν να προοδεύσουν γρήγορα και να διακριθούν ιδιαίτερα στην τέχνη της ποιήσεως και της μουσικής και, μετά από πολλά χρόνια, ο διδάσκαλός τους Κοσμάς, αναγνωρίζοντας ότι δεν έχει τίποτε άλλο πλέον να τους διδάξει, ζήτησε από τον πατέρα τους την άδεια να αποσυρθεί για να τελειώσει τον βίο του στην περίφημη Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου [5 Δεκ.].
Τέλειος γνώστης της ελληνικής και αραβικής γλώσσας, ο Ιωάννης ακολούθησε λαμπρή σταδιοδρομία στη δημόσια διοίκηση και μετά τον θάνατο του πατέρα του τον διαδέχθηκε στο υψηλό του αξίωμα, επί χαλίφη Ουαλίδ (705-715). Λίγο αργότερα ανήλθε στον θρόνο του Βυζαντίου ο Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος (717-741), που πολύ σύντομα άρχισε να ταλαιπωρεί την Αγία του Χριστού Εκκλησία διώκοντας την ευλαβή προσκύνηση των ιερών εικόνων. Το πληροφορήθηκε αυτό ο διάπυρος υπέρμαχος της Πίστεως, Ιωάννης, και έστειλε από τη Δαμασκό πολλές επιστολές στο Βυζάντιο υπερασπιζόμενος με επιχειρήματα που αντλούσε από την Αγία Γραφή και τις διδαχές των αγίων Πατέρων την τιμητική προσκύνηση των σεπτών εικόνων. Η πράξη του αυτή προκάλεσε την οργίλη μανία του αυτοκράτορα, ο οποίος για να απαλλαγεί από τον Ιωάννη ενήργησε ώστε να φθάσει στα χέρια του Ουαλίδ μια επιστολή που δήθεν είχε συντάξει ο Ιωάννης, στην οποία καλούσε τον αυτοκράτορα να εκστρατεύσει και να καταλάβει τη Δαμασκό. Έξαλλος ο χαλίφης διέταξε να κόψουν το δεξί χέρι του συμβούλου του. Το ίδιο βράδυ ο Ιωάννης τοποθέτησε το κομμένο χέρι κοντά στην εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου και με δάκρυα στα μάτια προσευχήθηκε στην Παντάνασσα να του ξαναδώσει το χέρι του.
Κατόπιν, αποκοιμήθηκε και είδε την εικόνα να ζωντανεύει και την Παναγία να τον παρηγορεί. Όταν ξύπνησε, διαπίστωσε με άφατη αγαλλίαση ότι το χέρι του είχε συγκολληθεί και έκτοτε το αφιέρωσε στη συγγραφή ύμνων και τροπαρίων για την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Σωτήρα Χριστό, καθώς και στην υπεράσπιση της αγίας Ορθοδόξου Πίστεως [1]. Παρά τις συκοφαντίες των αυλικών του, ο χαλίφης πίστευσε στη θαυματουργική ίαση και θέλησε να αποκαταστήσει τον Ιωάννη στο παλαιό του αξίωμα. Εκείνος όμως ζήτησε και έλαβε τελικά την άδεια να αποσυρθεί οριστικά και μαζί με τον Κοσμά πήγε στα Ιεροσόλυμα για να γίνει μοναχός στη Λαύρα του Αγίου Σάββα.
Με υπόδειξη του ηγουμένου της Λαύρας, ο Ιωάννης υποτάχθηκε στην πνευματική καθοδήγηση ενός γέροντα, έμπειρου μεν στους αγώνες της αρετής, αλλά τραχέος, αυστηρού και απαιτητικού. Ο γέροντας αυτός του απαγόρευσε κάθε δραστηριότητα που του υπενθύμιζε το ένδοξό του παρελθόν (φιλοσοφία, επιστήμες, ποίηση, υμνωδία και συγγραφή) και πρόσταξε τον Ιωάννη να αφιερωθεί δίχως μεμψιμοιρία στα πιο ταπεινά διακονήματα ώστε να προκόψει στην υπακοή και στην ταπείνωση. Με διάπυρο ζήλο ο νεαρός Ιωάννης αφιερώθηκε στην αποκοπή του ιδίου θελήματος και στην αποταγή του παρελθόντος βίου του. Μια μέρα όμως, ενέδωσε στις παρακλήσεις ενός γείτονα που μόλις είχε χάσει έναν συγγενή του και, παρά την απαγόρευση του γέροντα, συνέθεσε προς παρηγορία του ένα υπέροχο και αρκετά γνωστό τροπάριο που ψάλλεται ακόμα στις μέρες μας κατά τη Νεκρώσιμη Ακολουθία:«Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα·ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται. Διὸ Χριστῷ τῷ ἀθανάτῳ Βασιλεῖ βοήσωμεν· Τὸν μεταστάντα ἐξ ἡμῶν ἀνάπαυσον, ἔνθα πάντων ἐστὶν εὐφραινομένων ἡ κατοικία».Δηλαδή:
«Όλα τα ανθρώπινα πράγματα είναι παροδικά και δεν υπάρχουν μετά τον θάνατο· ούτε τα πλούτη παραμένουν, ούτε η δόξα μάς συνοδεύει. Διότι, όταν έρχεται ο θάνατος, όλα αυτά θα εξαφανιστούν. Γι’ αυτό ας φωνάξουμε στον αθάνατο Βασιλιά, τον Χριστό μας· Κύριε, αυτόν που πήρες από εμάς, ας τον αναπαύσεις εκεί που βρίσκεται η κατοικία όλων αυτών που γεύονται την ευφροσύνη της Βασιλείας Σου» [2].Πληροφορούμενος την ανυπακοή αυτή, ο γέροντάς του τον πρόσταξε να μαζέψει όλες τις ακαθαρσίες της Λαύρας με τα ίδια του τα χέρια. Ο Ιωάννης υπάκουσε χωρίς καθόλου να γογγύσει. Λίγες μέρες αργότερα όμως, παρουσιάσθηκε η Θεοτόκος στον σκληρότροπο γέροντα και τον διέταξε να μη φράζει άλλο τη θαυμάσια κρήνη που αναβλύζει αυτό το ευωδιαστό νάμα της εκκλησιαστικής ποιήσεως και να αφήσει ανεμπόδιστο και ελεύθερο τον υποτακτικό του να συνθέτει ύμνους και ποιήματα που επρόκειτο να ξεπεράσουν σε ωραιότητα και γλυκύτητα τους Ψαλμούς του Δαβίδ, αλλά και τις Ωδές των αγίων Προφητών.
Ως λύρα καλλικέλαδος ο Ιωάννης, άρχισε τότε με την άνωθεν έμπνευση του Αγίου Πνεύματος να μέλπει πολλούς ύμνους τέλειας αρμονίας, το περιεχόμενο των οποίων αποτύπωνε τους πλέον βαθείς θεολογικούς στοχασμούς των Πατέρων της Εκκλησίας. Συνέθεσε τον Κανόνα που ψάλλουμε το Πάσχα και το μεγαλύτερο μέρος των αναστάσιμων ύμνων της «Ὀκτωήχου» [3]. Συνέγραψε, επίσης, θαυμάσιους Κανόνες και εξαίσιους Λόγους εγκωμιάζοντας Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές και εορτές Αγίων. Παράλληλα με το χάρισμα του μελωδού, έλαβε παρά Θεού τη δωρεά της θεολογικής έκφρασης. Χωρίς να προσθέτει κάτι καινούργιο στις δογματικές αλήθειες που είχαν διδάξει στο παρελθόν Πατέρες της Εκκλησίας, όπως οι άγιοι Γρηγόριος ο Θεολόγος [25 Ιαν.· 30 Ιαν.], Βασίλειος ο Μέγας [1 Ιαν.· 30 Ιαν.], Ιωάννης ο Χρυσόστομος [13 Νοεμ.· 27 Ιαν.· 30 Ιαν.], Γρηγόριος Νύσσης [10 Ιαν.], Μάξιμος ο Ομολογητής [21 Ιαν.· 13 Αυγ.] κ.α., ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός διετύπωσε στην τριλογία «Πηγὴ Γνώσεως» [4] την ουσία της χριστιανικής Πίστεως, χρησιμοποιώντας τόσο αξιοθαύμαστα πυκνές και διαυγείς εκφράσεις, ώστε το έργο αυτό να μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως επισφράγιση και κορωνίδα της εποχής των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Η «Ἔκδοσις Ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» αποτελεί τον πλέον ασφαλή οδηγό κάθε χριστιανού σχετικά με δογματικά θέματα και ένα μνημείο της χριστιανικής παράδοσης και γραμματείας. Αναιρώντας τις αιρέσεις που παραπλανούν δεξιά και αριστερά και καταδεικνύοντας τη βασιλική και ουρανοδρόμο οδό του ιερού δόγματος της εν Χριστώ αποκάλυψης, ο άγιος Ιωάννης διέλαμψε στον αγώνα κατά των εικονομάχων. Σε τρεις εκτενείς «Λόγους» του (726-730), καταδεικνύει εναργέστατα το θεολογικό βάθος και τη σωστική αναγκαιότητα προσκύνησης και τιμής των σεπτών εικόνων και των ιερών λειψάνων, που αποτελούν τρανή διακήρυξη της απτής πραγματικότητας της Ενανθρώπησης του Υιού του Θεού αλλά και θέωση της ανθρωπίνης φύσεως στο πρόσωπο των θεωμένων Αγίων [5]. Με την ταπεινοφροσύνη του και την επιμονή στους ασκητικούς αγώνες, ο αληθής αυτός φιλόσοφος κατέκτησε εν Αγίω Πνεύματι τη θεοποιό σοφία και εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω στις 4 Δεκεμβρίου 749 (ή 753). Στη Λαύρα του Αγίου Σάββα διατηρείται το σπήλαιο στο οποίο είχε αποσυρθεί και αποτελεί τόπο προσκυνήματος μέχρις τις μέρες μας.
[1]Σύμφωνα με την παράδοση, την εικόνα αυτή της Θεοτόκου έφερε στο Άγιον Όρος από τους Αγίους Τόπους ο άγιος Σάββας ο Χιλανδαρινός [13 Ιαν.] και την κατέθεσε στη Μονή Χιλανδαρίου, όπου τιμάται ως εφέστια εικόνα (Παναγία η «Τριχερούσα» [12 Ιουλ.]).
[2]Ψάλλεται μέχρι σήμερα στη Νεκρώσιμο Ακολουθία (4ο Νεκρώσιμο Ιδιόμελο, Ήχος Γ΄) και στην «Παρακλητική» (Απόστιχα του Εσπερινού της Παρασκευής, 4ο Τροπάριο του προαναφερθέντος ήχου).
[3]Λειτουργικό βιβλίο που εντάσσεται στην «Παρακλητική» και περιέχει τους ύμνους που ψάλλονται τις Κυριακές σύμφωνα πάντα με τους Οκτώ Ήχους της Βυζαντινής Μουσικής.
[4]Περιλαμβάνει τα: «Διαλεκτικά» (φιλοσοφική εισαγωγή), «Αἱρέσεων Ἱστορία» (αναίρεση εκατόν τριών αιρέσεων) και «Ἔκδοσις Ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» (Βλ. «Ἔργα», ΕΠΕ, Τόμ. 1, Θεσσαλονίκη 1976).[5] «Πρὸς τοὺς διαβάλλοντας τὰς ἁγίας εἰκόνας», ΕΠΕ, Τόμ. 3, Θεσσαλονίκη 1990.
Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΒΑΡΒΑΡΑΗ αγία Βαρβάρα έζησε επί βασιλείας Διοκλητιανού (284-305). Ήταν θυγατέρα του τοπάρχη της Ηλιουπόλεως (σημ. Μπάαλμπεκ στον Λίβανο) Διοσκόρου, πλούσιου ειδωλολάτρη. Επιθυμώντας να διαφυλάξει την εξαίρετη ωραιότητά της, ο Διόσκορος, που ετοιμαζόταν να αναχωρήσει σε ταξίδι μακρινό, έκλεισε την κόρη του σε πύργο υψηλό στο παλάτι του ώστε κανείς άνδρας να μην την βλέπει. Είχε φροντίσει να της δώσει όλα τα αγαθά καθώς και εκλεκτή μόρφωση, δεν μπόρεσε όμως να εμποδίσει την κόρη του να ασκήσει την διάνοιά της σύμφωνα με την εικόνα του Θεού που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο. Στοχαζόμενη την ανταύγεια της παρουσίας του Θεού στην φύση, η Βαρβάρα από μόνη της έφθασε σε γνώση του Ενός Τριαδικού Θεού· αποστράφηκε από τις ματαιότητες και η καρδιά της σκιρτούσε μόνο για τον Χριστό, τον Επουράνιο Νυμφίο. Ο Διόσκορος είχε διατάξει επίσης να χτίσουν στην βάση του πύργου ένα λουτρό και διέταξε να φτιάξουν μόνο δύο παράθυρα. Βλέποντας την οικοδόμηση του λουτρού κατά την απουσία του πατέρα της, η Βαρβάρα ζήτησε από τους εργάτες να ανοίξουν ένα τρίτο παράθυρο, ώστε η αίθουσα να φωτίζεται από φως τριπλό, σύμβολο του τριαδικού φωτός του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Όταν επέστρεψε από το ταξίδι του ο Διόσκορος με πολλές προτάσεις για πλούσια συνοικέσια, αντιμετώπισε την ισχυρή άρνηση της νεαρής κόρης, η οποία επιθυμούσε να αφιερώσει την παρθενία της στον Χριστό. Η κατάπληξη του σκληρόκαρδου εκείνου ανθρώπου μετεβλήθη σε βίαιη οργή όταν έμαθε ότι με εντολή της κόρης του είχαν ανοίξει τρίτο παράθυρο στο κτίριο του λουτρού. Ζήτησε να μάθει τον λόγο και η Βαρβάρα έκανε ενώπιόν του το σημείο του Σταυρού και δείχνοντάς του τα τρία ενωμένα της δάχτυλα, του είπε: «Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα· αυτό το μοναδικό φως φωτίζει όλη την κτίση και μέσω του σημείου του Σταυρού σώζονται οι άνθρωποι». Έξαλλος ο Διόσκορος άρπαξε το σπαθί του και πήγε να την αποκεφαλίσει επί τόπου· ευτυχώς η νεαρά παρθένος διέφυγε και κατέφυγε στο βουνό, όπου ένας βράχος σχίσθηκε θαυματουργικά στα δύο για να την δεχθεί.
Χάρις στην πληροφορία ενός πονηρού βοσκού, ο πατέρας της τελικά την ανακάλυψε και την έσυρε ενώπιον του έπαρχου, όπου η αγία διαπρυσίως ομολόγησε τον Χριστό και χλεύασε τα είδωλα. Την μαστίγωσαν τότε ανελέητα με βούνευρα, καταξέσχισαν τις σάρκες της με σιδερένια άγκιστρα, έκαυσαν τα πλευρά της και χτύπησαν με σφύρα το κεφάλι της. Την έριξαν σε σκοτεινή φυλακή και το σώμα της αγίας ήταν όλο μια πληγή αιμάσσουσα. Το ίδιο βράδυ, της παρουσιάσθηκε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ακτινοβολώντας επουράνιο φως, θεράπευσε όλες τις πληγές της και της είπε να μείνει σταθερή στο φρόνημά της ώστε να την έχει υπό την σκέπη Του μέχρι το τέλος του αγώνα της.
Την επομένη η Βαρβάρα παρουσιάσθηκε για δεύτερη φορά ενώπιον του ηγεμόνα, ο οποίος εξεπλάγη από την αιφνίδια ίαση. Την υπέβαλε εκ νέου σε βασανιστήρια και διέταξε να την γδύσουν και να την περιφέρουν γυμνή σε δημόσια καταισχύνη. Ο Κύριος όμως δεν άφησε τα δυσσεβή βλέμματα να σπιλώσουν την αγνότητα της παρθένου και αίφνης φωτεινή νεφέλη κατήλθε εξ Ουρανού και τύλιξε την παρθενομάρτυρα με ιμάτιο φωτεινό.
Βλέποντας την καρτερία της αγίας και τα θαύματα με τα οποία ο Θεός εκδήλωνε την εύνοιά Του προς αυτήν, μια νεαρή γυναίκα, Ιουλιανή ονόματι, διακήρυξε και αυτή την πίστη της στον Χριστό και την απόφασή της να συμμερισθεί την μοίρα της Βαρβάρας. Αμέσως την συνέλαβαν και την υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Τέλος, ο ηγεμόνας αποφάσισε να θανατώσει με αποκεφαλισμό τις δύο κόρες. Όταν ανήγγειλε την απόφασή του, ο Διόσκορος, που ήταν παρών σε όλα τα βασανιστήρια της κόρης του, πρότεινε ο άσπλαχνος να την αποκεφαλίσει με τα ίδια του τα χέρια. Στην κορυφή του βουνού όπου θα τις θανάτωναν, οι δύο κόρες έφθασαν με χαρά και παρέδωσαν ταυτόχρονα τις ψυχές τους στον Κύριο· η Ιουλιανή αποκεφαλίσθηκε από έναν δήμιο, ενώ την αγία Βαρβάρα την αποκεφάλισε εκείνος που την είχε φέρει στην ζωή. Η θεία δίκη όμως δεν άργησε: μόλις ο σκληρόκαρδος Διόσκορος πήρε τον δρόμο του γυρισμού, τον χτύπησε κεραυνός και τον έκανε στάχτη.ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝἮχος δ΄.Βαρβάραν τὴν ἁγίαν τιμήσωμεν·ἐχθροῦ γὰρ τὰς παγίδας συνέτριψε,καὶ ὡς στρουθίον ἐρρύσθη ἐξ αὐτῶν,βοηθείᾳ καὶ ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦἡ πάνσεμνος.
Προτεινόμενο πρόγραμμα για την ανάγνωση των αρχείων που είναι σε μορφή djvu είναι το sumatrapdfreader
Αγία Αττάλια (ή Αττάλα), ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Στεφάνου Στρασβούργου.
3 Δεκεμβρίου.
Η Αγία Αττάλια, γνωστή και ως Αττάλα, γεννήθηκε γύρω στο έτος 697 και ήταν ανιψιά της περίφημης Αγίας Οδίλιας της Αλσατίας (τιμάται 13 Δεκεμβρίου) και αδελφή της Αγίας Ευγενίας της Αλσατίας (τιμάται 16 Σεπτεμβρίου).
Καταγόταν από ευγενική οικογένεια και αφιερώθηκε από μικρή σε μια ζωή με ευσέβεια και προσευχή. Η έντονη επιθυμία της Αττάλιας να υπηρετήσει τον Θεό την οδήγησε να ενταχθεί στη μοναστική ζωή με ειλικρίνεια και ζήλο. Το πνευματικό ταξίδι της Αττάλια την οδήγησε να γίνει ηγουμένη στο Μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου, που βρίσκεται στο Στρασβούργο.
Ως ηγουμένη, αφιερώθηκε στην πνευματική καθοδήγηση των συμμοναστών της και εργάστηκε ακούραστα για να προασπίσει τις αξίες της Ορθοδόξου πίστης. Υπό την ηγεσία της, το μοναστήρι άκμασε ως κέντρο προσευχής και μάθησης, προσελκύοντας πολλές ευσεβείς γυναίκες να ενταχθούν στη μοναστική κοινοτητα. Σε όλη της τη ζωή, η Αγία ήταν γνωστή για την εξαιρετική ευσέβεια και την ακλόνητη πίστη της. Η αφοσίωσή της στον Θεό ήταν εμφανής στη ζωή της, η οποία χαρακτηριζόταν από πολύωρη προσευχή και νηστεία.
Η Αγία Αττάλια ήταν σεβαστή για την ταπεινοφροσύνη, τη συμπόνια και τη δέσμευσή της να ζήσει μια ζωή σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Χριστού. Ως ηγουμένη, η Αγία Αττάλια έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του θρησκευτικού τοπίου της εποχής της. Ήταν ακλόνητη υπέρμαχος της αναζήτησης της γνώσης και ενθάρρυνε τις αδερφές της να ασχοληθούν με τη θεολογική μελέτη και την εξερεύνηση των γραφών. Πίστευε ότι η πνευματική ανάπτυξη και η βαθιά κατανόηση της Ορθόδοξης πίστης ήταν απαραίτητα για την ανάπτυξη μιας ισχυρής χριστιανικής κοινότητας.
Η Αγία Αττάλια είχε βαθιά αγάπη για τη Θεία Ευχαριστία και η Λειτουργία κατείχε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της. Είδε το Μυστήριο ως πηγή πνευματικής τροφής και απολάμβανε την ευκαιρία να μετέχει στο Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Η Αγία Αττάλια έζησε μια ζωή αφοσίωσης και υπηρεσίας μέχρι την οσιακή κοίμησή της το 741. Η κληρονομιά της ως αφοσιωμένης μοναχής, συμπονετικής ηγέτιδας και ακούραστης υπερασπίστριας της ορυοδόξου πίστης συνεχίζει να έχει απήχηση στους πιστούς σε όλο τον κόσμο. Η εορτή της Αγίας Αττάλιας στις 3 Δεκεμβρίου, επιτρέπει στους πιστούς να θυμούνται και να τιμούν τη βαθιά πνευματικότητα και την ακλόνητη αφοσίωσή της στον Χριστό.
.jpg)
