Ψίθυροι Καρδιάς - Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς

 

Ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο μαρτυρίες για την χαρισματική Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς (1921-1995) που αποτέλεσε την Μητέρα που αναγέννησε τον γυναικείο μοναχισμό στην Ελλάδα, υπό την πνευματική καθοδήγηση του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή, του Αγίου Εφραίμ Κατουνακιώτη, του Αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία, και βέβαια του Μακαριστού Γέροντα Εφραίμ του Φιλοθεϊτη (Αριζονίτη). Στην συνείδηση του Ορθόδοξου λαού η Γερόντισσα Μακρίνα είναι ήδη αγία. 

Μια παραγωγή της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Πρόδρομου, Goldendale, WA, USA

Ο όσιος Θεοδόσιος Τιρνόβου

 

Ο όσιος Θεοδόσιος Τιρνόβου 

27 Νοεμβρίου 

Ο όσιος Θεοδόσιος γεννήθηκε στα τέλη του 13ου αιώνα στην περιοχή του Τιρνόβου και έγινε μοναχός από νεαρή ηλικία σε μονή του Αρτσάρ (κοντά στο Βιδίνιο), όπου διακρίθηκε για την ταπεινοφροσύνη του. Μετά τον θάνατο του πνευματικού του πατέρα, πέρασε από πολλά μοναστήρια αναζητώντας έναν καινούργιο εν Χριστώ πατέρα και τόπο πρόσφορο για ησυχία και προσευχή. 

Ευρισκόμενος σε μια ομάδα μοναχών που έμεναν στο δάσος κοντά στο Σλίβεν, άκουσε να γίνεται λόγος για την πρόσφατη άφιξη στην Παρορία, στα σύνορα Βουλγαρίας και βυζαντινής αυτοκρατορίας, του οσίου Γρηγορίου του Σιναΐτου [6 Απρ.] και των μαθητών του που είχαν έρθει από το Άγιον Όρος για να ξεφύγουν από τις επιδρομές Τούρκων πειρατών. Αμέσως έσπευσε να συναριθμηθεί μεταξύ αυτών και απεδείχθη υπόδειγμα υπακοής και ζηλωτής της νοεράς προσευχής. Εκεί συνδέθηκε με στενή πνευματική φιλία με τον όσιο Ρωμύλο [18 Σεπτ.]. 

Χάρη στην παρέμβασή του, η αδελφότητα μπόρεσε να επωφεληθεί της προστασίας του Βούλγαρου βασιλέα Ιωάννη Αλεξάνδρου (1331-1371), μεγάλου θαυμαστού των μοναχών και του βυζαντινού πολιτισμού, και να εφοδιασθεί με μέσα άμυνας κατά των συχνών επιθέσεων των Τούρκων. 

Όταν εκοιμήθη ο όσιος Γρηγόριος, στα 1346, οι αδελφοί θέλησαν να κάνουν ηγούμενό τους τον Θεοδόσιο, εκείνος όμως αρνήθηκε και αναχώρησε με τον Ρωμύλο για το Σλίβεν πρώτα, κατόπιν δε για το Άγιον Όρος. Εκεί όμως δεν μπόρεσαν να βρουν την ησυχία εξαιτίας των Τούρκων και συνέχισαν την περιοδεία τους προς τη Θεσσαλονίκη, τη Βέροια και εν συνεχεία την Κωνσταντινούπολη. Τέλος, ο Θεοδόσιος επέστρεψε στη γενέτειρά του και ίδρυσε ένα μοναστήρι στο όρος Κελιφάρεβο (ή Κεφαλάρεβο) –πλησίον του σημερινού Μπουργκάς στη Μαύρη Θάλασσα – χάρη στην πρόθυμη βοήθεια του βασιλέα. 

Στη μονή εφαρμόσθηκαν αυστηρά οι πνευματικές αρχές που δίδασκε ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης και σύντομα βρέθηκαν εκεί συγκεντρωμένοι πενήντα περίπου μοναχοί, αφιερωμένοι εν ησυχία και ευταξία στη νοερά προσευχή, στην αντιγραφή χειρογράφων και στη μετάφραση στα σλαβονικά των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας. 

Χάρη στην ακτινοβολία της αγιότητας του Θεοδοσίου και στη θεολογική αυτή δραστηριότητα, το μοναστήρι αυτό έγινε το κέντρο απ’ όπου διαδόθηκε ο ησυχασμός σε όλη τη Βουλγαρία και ο φάρος της Ορθοδοξίας κατά των αιρέσεων (Βογόμιλοι και Ιουδαΐζοντες). Μαθητές συνέρρεαν εκεί για να φωτισθούν από τη διδαχή του οσίου Θεοδοσίου από όλα τα μέρη: τη Σερβία, την Ουγγαρία, τη Βλαχία. 

Οι επιδρομές ωστόσο των Τούρκων που συνεχίζονταν, ανάγκασαν τον όσιο να αποσυρθεί σε μια σπηλιά για να βρει την ησυχία, την απαραίτητη για την προσευχή. Τρία χρόνια αργότερα αρρώστησε, βρήκε εντούτοις τις δυνάμεις να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη για να συζητήσει με τον συμμαθητή και βιογράφο του, τον πατριάρχη άγιο Κάλλιστο Α’ [20 Ιουν.], εκκλησιαστικά προβλήματα που απειλούσαν την εποχή εκείνη τις σχέσεις της βουλγαρικής Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Εκοιμήθη στη Μονή του Αγίου Μάμαντος, στις 27 Νοεμβρίου 1363, και ετάφη με μεγάλες τιμές. 

Ο όσιος Θεοδόσιος ήταν αυτός που διέδωσε στη Βουλγαρία την πνευματική διδασκαλία, την οποία είχε εισαγάγει στο Άγιον Όρος ο όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης. Μέχρι τα τέλη του αιώνα, ο οποίος υπήρξε η χρυσή εποχή της βουλγαρικής Εκκλησίας, οι πιο διακεκριμένες μορφές της εκκλησιαστικής ζωής ήταν μαθητές του, ιδιαίτερα δε ο άγιος Ευθύμιος, πατριάρχης Τιρνόβου [20 Ιαν.], και ο άγιος Κυπριανός, μητροπολίτης Κιέβου [16 Σεπτ.]. 

※

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,

Τόμ. 3ος, Νοέμβριος

Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

※

 

ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ  

27 Νοεμβρίου 

Ο ένδοξος αθλητής του Χριστού Ιάκωβος καταγόταν από το Μπεΐτ-Λαπάντ, κοντά στα Σούσα της Περσίας. Ήταν γόνος ευγενούς και πλούσιας οικογενείας και έγινε έμπιστος του βασιλέα της Περσίας Βαχράμ Ε΄ (420-438), γιου του Ισδιγέργη Α΄ (399-425), ο οποίος του προσέφερε τιμές και προνόμια στην αυλή του. Τυφλωμένος από την εύνοια αυτή του ηγεμόνα, τις κολακείες και τις μάταιες ηδονές του κόσμου τούτου, ο Ιάκωβος, που είχε λάβει χριστιανική ανατροφή από τους γονείς του, αρνήθηκε τον Χριστό και ασπάσθηκε την ειδωλολατρική θρησκεία του βασιλέα. Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα και η γυναίκα του, του έστειλαν μία επιστολή με την οποία τον πληροφορούσαν ότι δεν τους συνέδεε πια τίποτε μαζί του, αφού αυτός είχε προτιμήσει την πρόσκαιρη δόξα από την αγάπη του Χριστού και την επαγγελία των αιωνίων αγαθών. Τα λόγια αυτά συντάραξαν βαθιά τον Ιάκωβο και, συνερχόμενος όπως από μέθη, έκλαυσε πικρά για το αμάρτημά του και άλλαξε ριζικά στάση απέναντι στον βασιλέα. Ομολόγησε δημοσίως το σφάλμα του και διακήρυξε παντού ότι ήταν μαθητής του Σωτήρος Χριστού που σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας. Δεν είχε πια παρά μόνον μία επιθυμία: να συμμερισθεί τον ζωοποιό τούτο θάνατο για να βρει μια θέση πλησίον του Θεού. 

Στο θέαμα αυτό ο ηγεμόνας έγινε έξω φρενών και αφού έβαλε να συλλάβουν τον άγιο διέταξε να τον υποβάλουν σε τρομερά βασανιστήρια. Η τόλμη του μάρτυρα αυξανόταν διαρκώς με τους πόνους και ενέπαιζε τον βασιλέα και τους δημίους του για την ανημποριά τους. Ο τύραννος τότε μηχανεύθηκε ένα τρομερό μαρτύριο και κάλεσε όλη την πόλη για να το παρακολουθήσει. Αφού έδεσαν τον άγιο, άρχισαν να του κόβουν μεθοδικά τα μέλη του, κομμάτι-κομμάτι, αρχίζοντας από τα χέρια και τα πόδια. Μία θεία δύναμη τον περιέβαλε τότε, καθιστώντας τον τελείως απαθή και ξένο στον αφόρητο πόνο. Τέλος αποκεφαλίσθηκε και, όχι μόνον έλαβε συγχώρεση για το σφάλμα του, αλλά αξιώθηκε και τις αιώνιες απολαύσεις που προορίζονται για τους γενναίους και μακάριους αθλητές του Χριστού. 

※

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,

Τόμ. 3ος, Νοέμβριος

Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

※

Επιστολή περί μοναχισμού, νοεράς προσευχής και υπακοής.

Επιστολή 2η 

Επιστολή περί μοναχισμού, νοεράς προσευχής και υπακοής. 

Επιστολή εἰς μοναχές 

Εν Χριστῷ ἀγαπημένες μου ψυχές. Εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά κυματίζῃ μέσα σας. Δέν γνωρίζω τί ἀκριβῶς σᾶς ἔχει πῇ ὁ ἀγαπητός μου ἀδελφός καί σεβαστός Γέροντάς σας γιά μένα. Πάντως, ὡς συμπεραίνω, ἡ ἀγάπη του γιά μένα ὑπερβαίνει τό ὅριον τῆς ἀληθείας καί ἀκριβείας. Δέν θά τολμοῦσα οὔτε κατά διάνοιαν νά σᾶς ὁμιλήσω, διότι γνωρίζω ὅτι δέν ὑπάρχει κενόν τι είς τάς ὁμιλίας του πρός ἐσᾶς γιά νά ἔλθω τώρα ἐγώ νά τό συμπληρώσω ἤ καί νά τό πληρώσω, ἀλλά ἀφοῦ μέ παρακαλεῖτε, ἤ μᾶλλον μέ πιέζετε νά σᾶς γράψω κάτι, ὄχι τί καινόν εἰς τά τοῦ Γέροντά σας, ἀλλά τό ἴδιο μέ ἄλλους λόγους, ὅτι σᾶς ἄκουσα, ἵνα μή φανῶ πυρήκοος. 

Γνωρίζω ὅτι γράφω πρός ψυχάς αἵ ὁποῖαι ἀπηρνήθηκαν τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου καί ἀφιέρωσαν τόν ἑαυτόν τους ἐξ ὁλοκλήρου γιά τήν ἄλλην ζωήν, στόν Ἐπουράνιον Νυμφίον, τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν. Ἐνεδύθησαν τό ἔνδυμα τῆς ἀγάπης, τῆς παρθενίας, τῆς σωφροσύνης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς προσευχῆς. Ἔφυγαν μακρά ἀπό τόν κόσμον, οὐχί μόνον μέ τό σῶμα, ἀλλά πολύ περισσότερον μέ τό πνεῦμα. Συναγωνίζονται νύκτα καί ἡμέρα μέ τούς ἀσάρκους ἀγγέλους, ἐν σαρκί οὖσαι εἰς τήν δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ. Ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ προκόπτουν (αὐτοπαρατηρῶσαι ἑαυτάς) εἰς τήν ἐξομολόγησιν, εἰς τήν ὑπακοήν, εἰς τήν προσευχήν καί γενικῶς εἰς τήν αὐτοσυγκέντρωσιν. Τάς περιλούει ἡ σιωπή, ἤ μᾶλλον ἡ σμικρολογία, τό πένθος, τά ἀείρροα δάκρυα, ὁ θεῖος ἔρως, ὁ παρθενικός θεῖος ἔρως τοῦ γλυκυτάτου καί ὡραιοτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δέν παύουν οὔτε στιγμήν, πού νά μή προφέρουν τό γλυκύτατον Αὐτοῦ ὄνομα. Ἰησοῦ μοῦ γλυκύτατε ἐλέησόν με. Ἰησοῦ μοῦ γλυκειά ἀγάπη ἐλέησόν με. Ἰησοῦ μοῦ Νυμφίε μου, ἐλέησόν με. 

Βεβαίως αὐτή ἡ εὐχή δέν εἶναι ἡ ἴδια γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, δηλαδή γιά ὅλες τίς καταστάσεις. Ὁ ἕνας τήν λέγει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ὁ ἄλλος τήν λέγει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». Ὁ ἄλλος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Ὁ ἄλλος, Ἰησοῦ μου, ἐλέησόν με. Ὁ ἄλλος, Ἰησοῦ μου, καί ὁ τελευταῖος δέν προφέρει τίποτε, ἀλλά κάθεται σιωπῶντας καί ἐντρυφῶντας τήν θείαν γλυκύτητα. Εὔχομαι νά φθάσετε στήν τελευταία κατάστασιν. Ὅλα ἔρχονται διά μέσου τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς μοναχῆς, ἤ ὑπακοή εἶναι. Ὅλα τά χαρίσματα διά μέσου τῆς ὑπακοῆς χορηγοῦνται. 

Ὑπακοή = ΖΩΗ. Παρακοή = ΘΑΝΑΤΟΣ

  

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ 

ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ

Τόμος Α΄ 

Νικολάου Μπαλδιμτσή Ιατρού

Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου 

Ιερά μονή Αγίας Τριάδος Εδέσσης

2024

Όσιος Ακάκιος «ὁ ἐν τῇ Κλίμακι».

 

Όσιος Ακάκιος «ὁ ἐν τῇ Κλίμακι».  

26 Νοεμβρίου. 

Κακὸν φυγὼν πᾶν Ἀκάκιος ἐν βίῳ.

Καλοῖς ἀπείροις ἐντρυφᾷ λιπὼν βίον. 

Ο Όσιος Ακάκιος αναφέρεται από τον Άγιο Ιωάννη, που συνέγραψε την Κλίμακα [ 30 Μαρτίου] γι' αυτό και ονομάζεται «ὁ ἐν τῇ Κλίμακι». 

Μόνασε στη Μικρά Ασία (στο Μοναστήρι Κελλιβάρα του όρους Λάτρου) και διακρίθηκε για την ανεξάντλητη υπομονή του. Έλεγε μάλιστα: «πλανώνται όσοι νομίζουν ότι δεν θυμώνω ποτέ. Θυμώνω, αλλά κατά των δύο μεγαλυτέρων εχθρών. Ο ένας είναι ο Σατανάς, τον άλλο περιττό να σας τον πω» και έδειχνε τον εαυτό του. 

Στο Μοναστήρι είχε πολύ δύστροπο προϊστάμενο, αλλά απέναντι του ο Ακάκιος δεν έλεγε το παραμικρό. Ο ηγούμενος τον κακοποιούσε και ο Ακάκιος τον αγαπούσε, όμως τον έθλιβε το γεγονός ότι κινδύνευε η σωτηρία του ηγουμένου του από την όλη διαγωγή του. 

Ο Ακάκιος πέθανε νέος, έχοντας παροιμιώδη υπομονή και ζωντανή ελπίδα στον Θεό. 

Ακολουθία του Οσίου συνέγραψε ο σοφολογιότατος διδάσκαλος Xριστοφόρος Προδρομίτης.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, στον συναξαριστή του, μας πληροφορεί ότι το τίμιο λείψανο του Αγίου έμεινε άφθορο και σώο για πολλά χρόνια. Μας διηγείται δε και την εξής ιστορία: 

«Συνέβη δε μίαν φοράν να εύγουν οι μοναχοί του Mοναστηρίου εκείνου διά να θερίσουν. Eπειδή εις τούτο τους εκάλει ο του θέρους καιρός. Δύω δε μόνον αδελφοί έμειναν εις το Mοναστήριον. O ένας μεν, διά να το φυλάττη, ο δε άλλος, διατί ήτον ασθενής. Hκολούθησε λοιπόν και απέθανεν ο ασθενής. O δε άλλος αδελφός, μόνος ώντας, δεν εδύνετο να σκάψη τάφον, και τα άλλα να κάμη τα εις ταφήν επιτήδεια. Όθεν ανοίξας τον έτοιμον τάφον του Aγίου Aκακίου, εκεί έβαλε τον αποθανόντα ομού με τον Άγιον. 

Kατά την αυρινήν δε ημέραν πηγαίνωντας εις τον τάφον, ευρήκεν ερριμμένον έξω του τάφου τον αποθανόντα αδελφόν. Kαι πάλιν έβαλεν αυτόν μέσα εις τον τάφον του Aγίου. Eπειδή δε πάλιν εύρεν αυτόν έξω ερριμμένον, επαραπονείτο προς τον Άγιον, δικαιολογούμενος και λέγων. Ήκουσα, Άγιε Aκάκιε, ότι κανένας άλλος δεν επρόκοψεν εις την υπακοήν καθώς εσύ. Aλλά τώρα, ως βλέπω, έγινες παρήκοος και υπερήφανος τόσον, ώστε οπού δεν δέχεσαι τον αδελφόν μέσα εις τον τάφον σου, αλλά τον ρίπτεις έξω. Λοιπόν ή άφες αυτόν να ευρίσκεται μαζί σου εις ένα τάφον, ή ανίσως πάλιν ρίψης αυτόν έξω, πλέον δεν θέλω σε υποφέρω, αλλά θέλω σε εκβάλω από τον τάφον. Όθεν έβαλε τον αδελφόν πάλιν εις τον τάφον του Aγίου και ανεχώρησε. Tην αυρινήν δε ημέραν πηγαίνωντας πάλιν, τον μεν αποθανόντα αδελφόν, εύρε κείμενον εις τον τάφον, τον δε Άγιον Aκάκιον δεν ευρήκεν. Όθεν έως της σήμερον βλέπεται ο τάφος άδειος, έχων την επωνυμίαν του Aγίου Aκακίου».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἑώας ἐξήστραψας, ὥσπερ ἀστὴρ φαεινός, καὶ πάντας ἐφαίδρυνας τῶν μονοτρόπων χορούς, Ἀκάκιε ὅσιε, αἴγλη τῶν ἀρετῶν σου, καὶ διήγειρας τούτους, ἄνθεσιν ἐγκωμίων, καταστέφειν σὺν πόθῳ, τὴν σὴν φαιδρὰν καὶ σεπτήν, καὶ πάντιμον μνήμην.

Ο άγιος νεομάρτυς Γεώργιος ο Χίος

Ο άγιος νεομάρτυς Γεώργιος ο Χίος 

26 Νοέμβριος  

Ο άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στη Χίο από χριστιανούς γονείς και μικρός ακόμη μπήκε μαθητευόμενος σε έναν ικανό ξυλογλύπτη. Κάποτε που είχαν πάει στα Ψαρά για να φτιάξουν εικονοστάσια, έφυγε μια μέρα από το σπίτι του αφεντικού του παρέα με άλλους νεαρούς για την Καβάλα και τους έπιασαν σε ένα μποστάνι να κλέβουν πεπόνια. Τον παρέδωσαν στον Τούρκο καδή και φοβούμενος τις τιμωρίες δέχθηκε να γίνει μουσουλμάνος, με το όνομα Αχμέντ. 

Όταν έγινε δέκα χρονών, μετέβη πάλι στη Χίο και επέστρεψε στο πατρικό σπίτι κλαίγοντας και θρηνώντας για την αποστασία του. Ο πατέρας του τότε τον εμπιστεύθηκε στις φροντίδες ενός καλού χριστιανού στις Κυδωνίες για να μην τον βρουν οι Τούρκοι. Εν συνεχεία τον υιοθέτησε μια γηραιά κυρία, η οποία τον στερέωσε στην πίστη. 

Σε ηλικία είκοσι έξι ετών, αρραβωνιάσθηκε με μια νέα του χωριού. Λίγο αργότερα όμως, μετά από μια διένεξη με τον αδελφό της, ο μέλλων γαμπρός του τον κατέδωσε στις τουρκικές αρχές ως αποστάτη. 

Ο Γεώργιος φυλακίσθηκε και βασανίσθηκε, οι δοκιμασίες όμως αυτές καθώς και μία συζήτηση που είχε με έναν άλλο ομολογητή της πίστεως είχαν ως αποτέλεσμα να ενδυναμώσουν την αγάπη του για τον Χριστό και να τον κάνουν να λάβει την απόφαση να θυσιάσει τη ζωή του για Εκείνον. 

Τη νύκτα της 24ης Νοεμβρίου 1807 εκοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων και προετοιμάσθηκε γαλήνια για τον θάνατο. Την επομένη αποφασίσθηκε η εκτέλεσή του και οι ιερείς της πόλεως συγκέντρωσαν όλους τους πιστούς φίλους των μαρτύρων για να τελέσουν ολονυκτία και να παρακαλέσουν τον Θεό να δώσει θάρρος και υπομονή στον μέλλοντα μάρτυρα την ώρα της δοκιμασίας. 

Οι ψαλμωδίες και οι δοξαστικοί ύμνοι συνεχίζονταν ακόμη στην εκκλησία, όταν το χάραμα ο Γεώργιος οδηγήθηκε στον τόπο της εκτελέσεως επαναλαμβάνοντας αδιάκοπα το όνομα του Ιησού και εκείνο της Υπεραγίας Θεοτόκου. 

Αφού δήλωσε εκ νέου ότι ήταν χριστιανός και ήθελε να πεθάνει χριστιανός, τουφεκίσθηκε. Δεν πέθανε όμως, και καθώς παρέμενε γονατιστός και ασάλευτος, ο δήμιος τον διέταξε να σκύψει τον αυχένα και αφού τον άφησε για λίγο εν αναμονή, πήρε το ξίφος και τον έπληξε βίαια δύο φορές. 

Ο άγιος, ωστόσο, δεν έπαυε να επαναλαμβάνει το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έξαλλος τότε ο δήμιος τον έριξε κατά γης και τον έσφαξε σαν αρνί. Καθώς το αίμα του έτρεχε κατά κύματα και μέχρι την τελευταία του πνοή, ο άγιος δεν έπαψε να εκφέρει το όνομα του Κυρίου.

Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας,

Τόμος 3ος (Νοέμβριος),

Εκδόσεις «Ίνδικτος».