ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - 12 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Ἐκ τῆς Ἀκολουθίας τὴν ὁποίαν ἐποίησεν ἡ Ἀδελφότης τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Βασιλικά Θεσσαλονίκης

Παρακλητικός Κανών Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου- εδώ

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Παΐσιος, ὁ Ἁγιορείτης, ἐγεν­νήθη ἀπὸ γονέων εὐλαβῶν, τοῦ Προδρόμου καὶ τῆς Εὐλογίας, εἰς τὰ Φάρασα τῆς Καπ­­­παδοκίας κατὰ τὸ χιλιοστὸν ἐνακοσιοστὸν εἰκοστὸν τέ­ταρτον ἔτος (1924), ὀλίγον πρὸ τῆς ὀδυνηρᾶς φυγῆς τῶν Φαρασιωτῶν ἐκ τῆς πα­­τρῴας γῆς καὶ τῆς καταφυγῆς των εἰς την μητέρα Ἑλλάδα. Βρέφος, ὀλίγων μό­λις ἡμερῶν, ἐβαπτίσθη ὑπὸ τοῦ διαλάμποντος ἐν ἁγιότητι πολιοῦ ἱερέως τῶν Φαρά­σων, Ὁ­σίου Ἀρ­σενίου τοῦ Καπ­πα­δόκου, ὅστις ὠνόμασεν αὐτὸν Ἀρσένιον, θέ­λων νὰ ἀφή­σῃ, καθὼς εἶπε, «καλό­γηρον εἰς τὸ πόδι του». Εἰς τὴν Ἑλ­λάδα ἡ οἰ­κο­­γένεια τοῦ Ὁσίου Παϊσίου ἐγκα­τε­στάθη εἰς τὴν Κόνιτσαν τῆς Ἠπεί­ρου, ὅπου ὁ Ὅσιος διῆλθε τὴν παι­δικὴν αὐτοῦ ἡλι­κί­αν γαλουχηθεὶς διὰ τῶν διηγήσεων περὶ τοῦ θαυμαστοῦ βίου τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, ὥστε ἀπὸ τῆς ἡλικίας τῶν πέντε ἐτῶν ἔλεγεν ὅτι θὰ γίνῃ μοναχός. Καὶ ὅτε ἔμαθεν ἀνά­γνω­σιν, εἶχεν ὡς ἐντρύφημα τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον καὶ τοὺς βί­ους τῶν Ἁγίων, τοὺς ἀ­σκητικοὺς ἀγῶ­­­νας τῶν ὁποίων μετὰ ζήλου θερμοῦ ἐμι­­μεῖτο. Μετὰ τὴν πρώ­την ἐγκύκλιον παι­­δείαν δὲν ἠθέλησε νὰ μάθῃ περισσότερα γράμματα, ἀλλὰ ἐπιθυ­μῶν νὰ μι­μη­θῇ τὸν Χριστόν, ἐμαθήτευσεν εἰς ξυλουργεῖον, ἔνθα ἐπιμε­λῶς καὶ ἐπιτηδείως εἰρ­­γάζετο. Εἰς τὴν ἡλικίαν τῶν δεκαπέντε ἐτῶν ἠξι­ώ­θη τῆς φιλανθρώπου ἐμφα­νείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατόπιν ἑνὸς φιλοτίμου λογισμοῦ, διὰ τοῦ ὁποί­ου μετὰ σοφίας ἀπέκρουσε δαιμονικήν τινα προσβο­λὴν ἀ­πι­στίας. Ἔκ­το­τε, ἐπερίσσευσεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ τὸ πῦρ τῆς θεί­ας ἀγάπης καὶ ὁ πόθος τῆς μοναχικῆς ζωῆς.

Ἐν καιρῷ ταραχῆς καὶ πο­λέμου εἰς τὴν Ἑλλάδα, ὁ Ὅ­­σι­­ος, καὶ ὡς ἁπλοῦς πολί­της καὶ ὡς στρατιώτης - ὑπηρετῶν ὡς ἀσυρμα­τι­στὴς τὴν στρατιωτικὴν αὐ­τοῦ θητείαν - ἐπέδειξεν ἀπα­ράμιλλον ἀνδρείαν καὶ αὐτο­θυ­­­σίαν. Πρόθυμος γὰρ ἦτο νὰ δώ­σῃ ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν καὶ αὐτὴν τὴν ζωήν του ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν ἄλ­λων. Εὑρεθεὶς δὲ πολλάκις ἐν μέσῳ πυρῶν, πολ­­­λοὺς διέσω­σε διὰ τῶν διαπύρων αὐτοῦ προσευχῶν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς θαυμαστῶς διεσώθη.

Μετὰ τὴν ἀποστράτευσίν του, εἰργάσθη ἐπὶ τριετίαν τὴν ξυλουργικὴν τέχνην, ἵνα συνδράμῃ οἰκονομικῶς τὴν οἰκογένειάν του. Καὶ εἰς ἡλικίαν εἴκοσι ἐννέα ἐτῶν, καταλιπὼν πάντα τὰ τοῦ κόσμου, ἀνέδραμεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Φλεγό­μενος δὲ ὑπὸ τοῦ πόθου τῆς ἡ­συ­­χίας καὶ πάντοτε νεύσει Θεοῦ κινούμενος, ἠσκήτευσεν εἰς διαφόρους Μονὰς καὶ Σκήτας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ εἰς τὴν ἐν Στομίῳ τῆς Ἠπείρου Ἱερὰν Μονὴν τῆς Πανα­γίας − τὴν ὁποίαν καὶ ἀνῳκοδόμησε −, καὶ εἰς τὸ ἐν Σινᾷ ἀσκητήριον τῶν Ἁγίων Γαλακτίωνος καὶ Ἐπιστή­μης. Ἅπας δὲ ὁ βίος αὐτοῦ ἦτο νηστεία διαρκής, ἐγκράτεια ἀσύγκριτος, ἀγρυ­πνία ἄπαυ­στος, προσευχὴ ἀδιά­λειπτος, μετὰ πράξεως μελέτη τῶν ἁγίων Πατέ­ρων, καὶ δὴ τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ, ἄκρα σκληραγωγία καὶ καρτερία μετὰ ἀνδρεί­ας καὶ ἀκα­τα­παύστου δοξολογίας. Διὰ τῶν ὑπερ­­φυῶν ἀγώνων, εἰς τοὺς ὁποί­ους ταπεινῶς ὁ Ὅσιος ὑπεβάλλετο, ἐνίκησε τὸν πολυμήχανον διά­βολον, ἡνώ­θη μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ηὐφραίνετο ἐκ τῆς θείας παρα­κλήσεως. Ζῶν ὡς ἄ­σαρ­κος ἐπὶ τῆς γῆς, οὐρα­νοπολίτης ἐγένετο· καὶ τὴν πρᾶξιν θεωρίας ἐπί­βα­σιν ἔχων, εἰς ὑψηλὰς ἀναβάσεις ἀνῆλθεν καὶ οὐρανίων μυστηρίων ἐγένετο κοινωνός. Διό­τι, καὶ τῆς ὡραιότητος τοῦ Χριστοῦ κατε­τρύ­φησε, καὶ Θεομητορικῶν εὐλογιῶν ἀπέ­λαυε, καὶ τῆς ἐμφανίσεως Ἁγίων ἠξιώθη, ὡς τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, τοῦ Ἁ­γίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, τοῦ Ἁ­γίου Λουκιλλιανοῦ, τοῦ Ἁ­γίου Παντελεήμονος, τοῦ Ἁ­γίου Βλασίου τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις, τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, ἡ ὁποία ἐπεσκέφθη τὴν Καλύβην αὐτοῦ καὶ συνωμίλησε μετ᾽ αὐτοῦ. Ὡσαύτως καὶ τὸν Φύλακα αὐτοῦ Ἄγγε­λον εἶδε, καὶ ἀγγελικὰς ἤκου­εν ὑμνῳδίας, καὶ φωτὶ οὐρανίῳ κατηυγάζετο.

Φῶς δὲ ὅλος γενόμενος, ἀδύνατον ἦτο νὰ μένῃ πλέον ἀφανής, ὡς αὐτὸς ἐπεθύμει. Τὸ ὄνομα αὐτοῦ πανταχοῦ διατρέχον ἐφείλκυε πλῆθος ἀνθρώ­πων, πάσης ἡλικίας καὶ τάξεως, πρὸς τὴν πλησίον τῶν Καρεῶν ταπει­νὴν Κα­λύβην του, τὴν ἐπονομαζομένην «Παναγούδα». ’Εκεῖ ἔζησεν ὁ Ὅσιος τὰ τελευταῖα δεκα­τέσ­σα­ρα ἔτη τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, εἰ καὶ σφοδρῶς ἐπεθύμει τὴν πε­φι­λημέ­νην του ἡσυχίαν καὶ ἐλογίζετο ὅπως μεταβῇ εἰς τόπον ἄγνωστον καὶ ἐκεῖ­θεν ἐλεῇ καὶ στηρίζῃ ἀφα­νῶς τὸν κόσμον, διὰ τῆς προσευχῆς. Πληροφορία ὅμως ἄνωθεν ἔδειξεν εἰς αὐτὸν ὅτι ἄλλον ἦτο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ὤφειλε νὰ παρα­μείνῃ εἰς τὴν Καλύβην του πρὸς παράκλη­σιν καὶ στήριξιν τῶν προστρεχόντων εἰς αὐτόν. Ὅθεν ἐν μὲν τῇ νυκτί, ὡς λαμπὰς τηκόμενος, προσηύχετο μετὰ πόνου ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός, μνη­μονεύων ἰδιαιτέρως καὶ πλῆθος ὀνομάτων ζών­των τε καὶ κεκοιμη­μένων. Ἐν δὲ τῇ ἡμέ­ρᾳ ἐδαπα­νᾶτο εἰς τὸ ἀναπαύειν τὸ πλῆ­θος τῶν συῤῥεόντων εἰς τὴν Καλύβην του, καλὸς οἰκονό­μος γινό­μενος τῶν μεγάλων χαρισμάτων, διὰ τῶν ὁποίων ὁ ἐλεή­μων Θεὸς εἶχε πλουτίσει αὐτόν. Διότι, καὶ ἐξ ὀνόματος τοὺς προσιόντας εἰς αὐτὸν ἐκάλει, καὶ τὰ κρυ­πτὰ τῶν καρδιῶν διέ­βλεπε, καὶ τὰ μέλλοντα προέλεγε, καὶ μετὰ ἀλλο­γλώσσων συνω­μί­λει, καὶ ἀσθενείας − σω­μα­τικὰς καὶ ψυ­χι­κὰς − ἐθερά­πευε, καὶ ἐξουσίαν ἐπὶ πνευ­μά­των ἀκαθάρτων εἶχεν, ὥστε καὶ δαιμονῶντας ἠ­λευ­θέρωσε διὰ τῆς ἐπι­κλήσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Οἱ δὲ λόγοι αὐτοῦ ἦσαν «ὡς λόγοι Θεοῦ», κατὰ τὸν Ἀπόστολον, καὶ δι᾿ αὐτῶν ἐδείκνυε τοῖς πᾶσι τὸν ἀληθῆ σκοπὸν τῆς ἐπιγείου ζωῆς − τὸ ἑτοι­μά­ζε­σθαιδηλονότι διὰ τὴν μέλ­λουσαν −, καὶ προέ­τρεπεν εἰς μετά­νοιαν, ἐξομολόγησιν καὶ ἀγῶνα φιλότιμον. Ἦτο δὲ ὁ Ὅσιος ἐν ταῖς ἀναστροφαῖς γλυκύς, ἁπλοῦς, προση­νής, ἐλεήμων, λίαν παρηγορητικός, καὶ ἐν ἑνὶ λόγῳ ὅλος ἀγάπη. Ἐνίοτε ὅμως ἐγίνετο ὡς «λέων πῦρ πνέων» πρὸς ὅσους ἠθελημένως παρε­ξέκλινον τοῦ θείου νόμου καὶ τῶν πατερικῶν παρα­δό­σεων. Ἰδιαιτέρως δὲ ἐπο­λέ­μει τὸ κοσμικὸν φρόνημα, θεωρῶν τοῦτο μέγιστον ἐχθρὸν τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν καὶ δὴ τῶν μοναχῶν.

Ὁ ἀκαταπόνητος οὗτος ἀσκητής, ὑπομείνας ἐκ νεότητος πολλὰς σωματικὰς ἀ­σθενείας, ὑπέμεινεν ἐν τέλει εὐχαρίστως καὶ τοὺς μαρ­τυρικοὺς πόνους τοῦ καρ­­κίνου, ἐκ τῶν ὁποίων ἀνεπαύθη τὴν δω­δεκάτην Ἰουλίου τοῦ χιλιοστοῦ ἐνα­κοσι­ο­στοῦ ἐνενηκοστοῦ τετάρτου ἔτους (1994), ζή­σας ἐν ὅλῳ ἔτη ἑβδομήκοντα. Ἐ­κοι­μήθη παρεπιδημῶν ἐν τῷ Ἱερῷ Ἡσυχαστηρίῳ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεο­λό­γου, τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται πλησίον τοῦ χωρίου Σουρωτὴ τῆς Θεσσα­λο­νίκης καὶ τὸ ὁποῖον ἐπὶ εἴκοσι ὀκτὼ ἔτη καθωδήγει· ἐκεῖ εἶχεν ἐναποθέσει καὶ τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, τοῦ καὶ ἀναδόχου του. Ἐν τῷ Ἡσυχαστηρίῳ τούτῳ, πλη­σί­ον τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, εὑρί­σκε­ται καὶ ὁ τάφος, ὅπου ἀναπαύεται τὸ πολύ­αθλον αὐτοῦ ὁσιακὸν σῶμα.

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ζῶν ἐπὶ γῆς, ἐδόθη ὅλως εἰς τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἀνθρώπους· νῦν δέ, ἐν Οὐρανῷ εὑρισκόμενος, ἐδόθη δῶρον ἐκ τοῦ Θεοῦ εἰς πᾶσαν τὴν οἰκουμένην.

Ταῖς αὐτοῦ Ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΠΗΓΉ: ΕΔΩ