ο Θεός δεν αναγκάζει με βία, αναγκάζει από αγάπη προς θεραπεία ... π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος - Θ΄ Κυριακή του Ματθαίου

 

ΚΥΡΙΑΚῌ ΕΝΑΤῌ 

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον 

ιδ΄ 22 - 34  

Κήρυγμα του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου 

την Κυριακή  1η Αυγούστου του 2004 - σε mp3 εδώ 

Ήταν μια περιγραφή Ευαγγελικής περικοπής όπου μπήκαμε σε στοιχεία καθημερινότητας. Κύματα, ταραχή, αγωνία, ολιγοπιστία, η πάλη του μπορώ και δεν μπορώ. Καθημερινά πράγματα, αλλά το πιο προκλητικό σε αυτή την περικοπή ήταν κάτι εισαγωγικό, μια λέξη που κάνει ακόμη πιο προβληματική τη στάση του Χριστού, απέναντι στην δικαιολογημένη, ανθρώπινη ταραχή των μαθητών μπρος στην ταραχή των στοιχείων της φύσης. 

Το κείμενο είπε στην αρχή πως ο Χριστός «ἠνάγκασεν» τους μαθητάς αυτού, λέει για να μπουν μες’ στο πλοίο τους. Τους ανάγκασε και θα έλεγε κανείς δηλαδή τους αναγκάζει να περάσουν μια ταραχή και γιατί τους αναγκάζει; Ο Χριστός που είναι αγάπη μπορεί κάποιον να τον αναγκάζει; και μάλιστα ξέροντας ως Χριστός, πως μετά από λίγο θα περάσουν αυτή την ταραχή. Είναι πράγματι πολύ σπουδαία η λέξη αυτή και να την προσεγγίσουμε γιατί πραγματικά είναι ένας κόσμος ολόκληρος που αποκαλύπτεται μπροστά μας και μας δίνει άλλα ερείσματα, άλλες δυνάμεις δηλαδή και άλλα εργαλεία, για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές τρικυμίες του κόσμου. 

Να μπω σ' αυτή τη λέξη κλειδί, τη λέξη ανάγκη. Όταν λέμε ανάγκη, τι θυμόμαστε; Κάτι που αν δεν το χρησιμοποιήσουμε δεν θα ζήσουμε. Έχω την ανάγκη να πίνω νερό, έχω την ανάγκη να τρώω φαγητό, έχω την ανάγκη να ζεσταίνομαι όταν έχει κρύο και αντίστροφα. Όλα αυτά είναι δώρα του Θεού. Οι ανάγκες, το να φάω, το να πιώ είναι δώρα του Θεού. Ο Θεός θα μπορούσε να μας κάνει να μην τρώμε, να μην πίνουμε να μην κρυώνουμε, να μην ζεσταινόμαστε. Τι δώρα του Θεού είναι αυτά που  μας κάνουνε να είμαστε εξαρτημένοι από την τροφή, από το νερό, από τα πράγματα του κόσμου; Στην γλώσσα της θεολογίας  αυτό δεν λέγεται εξάρτηση, αυτό λέγεται άνοιγμα. Την ώρα που πεινάς πρώτα-πρώτα ανοίγεσαι στη φύση για να πάρεις τροφή, ανοίγεσαι σε ένα πρωτογενές μέγεθος, δώρο του Θεού και καταλαβαίνεις πίσω από τη φύση που θα πάρεις [την] τροφή σου, την δωρεά του Θεού. Είναι ένας άλλος καθρέφτης, ένα άλλο κοίταγμα, ένα άλλο άνοιγμα στο Θεό, η ανάγκη. Ακόμα και η ανάγκη να κουβεντιάσουμε με κάποιον, να έχουμε κοινωνία, είναι και πάλι μια πρόκληση κοιτάγματος στον άλλον που είναι δώρο του Θεού. Ακόμα και η ανάγκη να προσευχηθώ, να στραφώ στον Θεό είναι μια πρόκληση για να ανοίγομαι. Βλέπετε ανοίγομαι στη φύση, στους ανθρώπους και στον Θεό. Αυτό λοιπόν που λέω ανάγκη, είναι δώρο του Θεού γιατί με κάνει να ανοίγομαι. Όταν κλείνομαι και όταν περιφρονώ τα πάντα γύρω μου, αυτό δεν είναι μόνο ένας βιολογικός θάνατος, αλλά και ένας βαθύς πνευματικός και ψυχικός θάνατος. Άρα καταλαβαίνετε έτσι με τα λίγα λόγια που σας είπα, πως η ανάγκη είναι και δώρο του Θεού και άνοιγμα δοξολογικού κοιτάγματος  του Θεού.

Κοιτάξτε τώρα μέσα από αυτό το εργαλείο της λέξης ανάγκης, πως η ερμηνευτική παράδοση της Εκκλησίας μας,  προσεγγίζει πια το κείμενο. Ο Χριστός τους ανάγκασε να μπουν στο πλοίο. Αφού η ανάγκη λοιπόν είναι μια πρόκληση, είναι ένα ερέθισμα  για άνοιγμα, για θεραπεία και για δοξολογία του Θεού και αφού τα πράγματα του κόσμου είναι έτσι, υπάρχουν και η πείνα και η δίψα και η τρικυμία, όλα αυτά πια ως ανάγκες, ως πρόκληση οδηγούν κάπου, οδηγούν στο ίδιο τον Χριστό, σε ένα άνοιγμα δοξολογικό. Πίσω από όλα, πίσω από την τρικυμία, να δεις Εκείνον. Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες το θέλετε ή δεν το θέλετε. Ή θα γκρινιάζουμε, ή μέσα από την πρόκληση μιας τρικυμίας  και μίας ταραχής θα αναγόμαστε σε Αυτόν. Και βλέπετε, την ώρα που πίστευε ο Πέτρος δεν βούλιαζε, την ώρα που δεν πίστευε βούλιαζε «Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;» Του λέει και κάνει πια την ανάγκη και φιλοτιμία όπως λέει το τροπάριο που έχει Θεολογία. Την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε μια τρικυμία, μια δυσκολία της ζωής, την κάνει γεγονός  δοξολογικό. Την βλέπουμε πρώτα δοξολογικά. Ότι αυτό θα με οδηγήσει πιο πολύ στον Θεό και θα ξεπεράσω πολλές φορές το κλείσιμο μου. Κλείνομαι στα προβλήματά μου θέλω να μην έχω κανένα πρόβλημα και γίνομαι ολόκληρος πρόβλημα. Και όταν αντιμετωπίζω αυτές τις ανάγκες, δοξολογικά, τότε «Θαρσεῖτε», λέει Εκείνος, «ἐγώ εδώ εἰμι». Και πίσω από όλα πια, θεραπευτικά, βρίσκεται Εκείνος. Να λοιπόν η ανάγκη, να το άνοιγμα, να η δυσκολία, όλα για μας εργαλεία και όλα προκλήσεις καθημερινές για να μπορούμε βαθιά να θεραπευτούμε. 

Ο Θεός λοιπόν δεν ανάγκασε με βία, ανάγκασε από αγάπη προς θεραπεία, για να μάθουνε οι μαθητές  του να βλέπουνε βαθιά, πολύ πιο βαθιά πέρα από την τρικυμία, να βλέπουν Εκείνον, να θεραπεύονται. 

Περισσότερες ομιλίες του πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα :  www.floga.gr