Παρακλητικός Κανών Ὁσίου ΕΦΡΑΙΜ τοῦ Σύρου
Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως ὁ ρμβ΄ (142) Ψαλμός καί τό Θεός Κύριος μετά τῶν στίχων αὐτοῦ.
Εἶτα τά Τροπάρια.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ σταυρῷ.
Ὡς τῶν Ἀγγέλων μιμητὴς ἐν τῶ βίῳ, τῆς ἰσαγγέλου ἠξιώθης εὐκλείας, παρὰ Χριστοῦ Ἐφραὶμ Ὁσίων καύχημα· ὅθεν ἀεὶ πρέσβευε, πάσης ῥύεσθαι βλάβης, τοὺς πιστῶς προστρέχοντας, τῇ πρεσβείᾳ σου Πάτερ· σὲ γὰρ προστάτην ἔχομεν σοφέ, καὶ πρὸς τὸν Κτίστην, μεσίτην θερμότατον.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Εἶτα, ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Δίδου, ὦ Πάτερ, ἡμῖν σὴν χάριν. Γερασίμου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Δοχεῖον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, Ἐφραὶμ θεοφόρε, διὰ βίου εἰλικρινοῦς, χαρίτωσον Πάτερ σαῖς πρεσβείαις, τοὺς ἀδιστάκτῳ ψυχῇ προσιόντας σοι.
Ἰσχὺν ἡμῖν δίδου κατὰ παθῶν, Ἐφραὶμ θεοφόρε, ταῖς πρεσβείαις σου πρὸς Χριστόν, ὡς ἂν τῆς ἰσχύος τοῦ δολίου, δι’ ἐνάρετου ζωῆς κατισχύσωμεν.
Δυνάμωσον Πάτερ τὸ ἀσθενές, τῆς ἐμῆς καρδίας, τῇ θερμῇ σου ἐπισκοπῇ, ὡς ἂν διανύσω θεαρέστως, τῶν ἀρετῶν τὴν ὁδὸν τὴν σωτήριον.
Θεοτοκίον.
Ὁ Λόγος Παρθένε ὁ τοῦ Θεοῦ, ἐκ Σοῦ ἐσαρκώθη, διαμείνας ὃ ἦν Θεός, καὶ ἔσωσε πάντας τοὺς ὑμνοῦντας, τῆς Σῆς λοχείας τὸ μέγα μυστήριον.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ὑπερήφανον ὄφιν καταβαλὼν ᾔσχυνας, τῇ σῇ θαυμαστῇ ταπεινώσει, Ἐφραὶμ μακάριε· ὅθεν ταπείνωσιν, δίδου ἡμῖν τὴν ἁγίαν, ὡς ἂν ματαιότητος, κόσμου ῥυσθείημεν.
Ὡς φωτὸς θείου πλήρης Πάτερ Ἐφραὶμ Ὅσιε, λῦσον τῆς ψυχῆς μου τὸ σκότος, ταῖς φωτοφόροις σου, πρεσβείαις δέομαι, καὶ ἀρετῶν θείῳ φέγγει, τὴν ζωήν μου ἴθυνον, ἵνα σωθήσομαι.
Πειρασμῶν ἀδοκήτων καὶ συμφορῶν λύτρωσαι, τοὺς μετὰ σπουδῆς προσιόντας, τῇ προστασίᾳ σου, Ἐφραὶμ μακάριε, καὶ πρὸς γαλήνης λιμένα, καὶ ζωὴν ἐνάρετον, ἡμᾶς κυβέρνησον.
Θεοτοκίον.
Ἀποῤῥήτως τεκοῦσα τὸν τοῦ παντὸς Κύριον, καὶ μετὰ τὸν τόκον Παρθένος, ἄμωμος μείνασα, τοὺς μώμους κάθαρον, τῆς μολυνθείσης ψυχῆς μου, ῥείθροις τοῦ ἐλέους Σου, Παρθένε ἄχραντε.
Διάσωσον, ταῖς πρὸς Θεόν σου πρεσβείαις, Ἐφραὶμ παμμάκαρ, ἀπὸ πάσης ἐπιφορᾶς καὶ κακώσεως, τοὺς ἀρωγὸν καὶ προστάτην σε κεκτημένους.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Φωτὶ νοητῷ προσομιλῶν μακάριε, φωστὴρ παμφαὴς τῆς Ἐκκλησίας πέφηνας, καὶ νῦν πυρσῷ τῶν λόγων σου, καταυγάζεις πιστῶν τὴν διάνοιαν. Ἀλλ’ ὦ Ἐφραὶμ ὡς ἡμῶν ὁδηγός, σκοτασμοῦ παθημάτων ἡμᾶς λύτρωσαι.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Τῇ πλημμύρᾳ τοῦ λόγου σου, τὰς ψυχὰς κατάρδευσον Ἐφραὶμ Ὅσιε, τῶν ἐν πίστει εὐφημούντων σε, καὶ τὴν σὴν αἰτούντων χάριν ἄνωθεν.
Ἐκ δεινῶν περιστάσεων, καὶ πολυειδῶν κινδύνων καὶ θλίψεων, ἀνωτέρους διαφύλαττε, τοὺς σοὶ προσιόντας Ἐφραὶμ Ὅσιε.
Ῥήμασί σου πειθόμενοι, τὴν τῆς μετανοίας χάριν καρπούμεθα, καὶ παθῶν ἰὸν ἐκκρούομεν, οἱ σὲ ἀνυμνοῦντες Ἐφραὶμ Ὅσιε.
Θεοτοκίον.
Ἡ Θεὸν σωματώσασα, καὶ μετὰ τὸν τόκον παρθένος μείνασα, Θεοτόκε ἀειπάρθενε, ῥῦσαί με μανίας τοῦ ἀλάστορος.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Μέγιστος φωστήρ, ἐκ Συρίας ἀνατέτελκας, καταυγάζων ταῖς τῶν λόγων ἀστραπαῖς, οἰκουμένης τὰ πληρώματα Πατὴρ ἡμῶν.
Ἴασαι ἡμῶν, ἰατρὸς ὡς ἐμπειρότατος, τοῖς φαρμάκοις διδαχῶν σου τῶν σοφῶν, ἀσθενούσας τὰς καρδίας Ἐφραὶμ Ὅσιε.
Νέκρωσον σοφέ, ζωηφόροις ἱκεσίαις σου, τῆς σαρκός μου καὶ νοὸς τὰς ἐκτροπάς, καὶ μετάνοιαν Ἐφραὶμ γνησίαν δίδου μοι.
Θεοτοκίον.
Σύντριψον Ἁγνή, τοῦ ἐχθροῦ τὰ μηχανήματα, τοῦ ὁρμῶντος κατ’ ἐμοῦ μανιωδῶς, καὶ πρὸς τρίβον σωτηρίας με ὁδήγησον.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Νοός μου, τὸ ὀπτικὸν ἐκκαθάρας, τῇ θερμῇ σου πρὸς Χριστὸν ἱκεσίᾳ, τῆς χαλεπῆς ῥαθυμίας με ῥῦσαι, καὶ μετανοίας τοῖς τρόποις βελτίωσον, τὴν ῥαθυμοῦσάν μου ψυχήν, ὦ Ἐφραὶμ ὑποφῆτα τῆς χάριτος.
Χειμών με, τῆς ἁμαρτίας χειμάζει, καὶ ὠθεῖ πρὸς ἀπογνώσεως χάος, ἀλλὰ τῇ σῇ προστασίᾳ προστρέχω, ὡς εἰς λιμένα Ἐφραὶμ γαληνότατον, καὶ ἐκβοῶ σοι ἐκ ψυχῆς· τῆς πικρᾶς ἀπωλείας με λύτρωσαι.
Θεοτοκίον.
Ἀγγέλων, ἁγιωτέρα ἐδείχθης, ἀσυγκρίτως Θεοτόκε Παρθένε, τὸν Ποιητὴν γὰρ ἐκύησας τούτων, ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς ἐκλυτρούμενον, τοὺς τοῦ φρικτοῦ Σου τοκετοῦ, προσκυνοῦντας τὸ μέγα μυστήριον.
Διάσωσον, ταῖς πρὸς Θεόν σου πρεσβείαις, Ἐφραὶμ παμμάκαρ, ἀπὸ πάσης ἐπιφορᾶς καὶ κακώσεως, τοὺς ἀρωγὸν καὶ προστάτην σε κεκτημένους.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς θεωρὸς τοῦ Σωτῆρος τοῦ βήματος, ἀκατακρίτους ἡμᾶς Πάτερ πρέσβευε, Αὐτῷ παραστῆναι δεόμεθα, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως Ὅσιε· τῇ σῂ γὰρ πρεσβείᾳ προστρέχομεν.
Προκείμενον. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.
Στ. Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς Αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.
Εὐαγγέλιον, ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον (Κεφ. ια΄ 27-30).
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν Υἱόν, εἰμὴ ὁ Πατήρ· οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει, εἰμὴ ὁ Υἱός καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλύψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κᾀγὼ ἀναπαύσω ἡμᾶς. Ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμί καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστός καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρὸν ἐστί.
Δόξα. Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου...
Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου...
Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Στ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός...
Ὄργανον θεόπνευστον, τοῦ Παρακλήτου ἐδείχθης, βίου καθαρότητι, καὶ χαρίτων ἔμπλεως Ἐφραὶμ Ὅσιε, καὶ ζωῆς κρείττονος, κατηξιωμένος, καθικέτευε ἑκάστοτε, Χριστὸν τὸν Κύριον, ἱλασμὸν πταισμάτων δεόμεθα, καὶ τῶν παθῶν ἐκλύτρωσιν, δίδοσθαι καὶ φῶς ἡμῖν ἄνωθεν, σὺ γὰρ ἡμῶν πέλεις, προστάτης ἀρωγὸς καὶ βοηθός, καὶ τοῖς σοῖς λόγοις θεόσοφε, χάριτος πληρούμεθα.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ῥύου πάσης ἀνάγκης, καὶ παθῶν ἀκαθάρτων καὶ πάσης θλίψεως, Ἐφραὶμ πνευματοφόρε, καὶ χαλεπῶν σκανδάλων, τοὺς ἐν πίστει κραυγάζοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἰαμάτων σταγόνας, ἐπομβρίᾳ τῇ θείᾳ ἀεὶ ὁ λόγος σου, προῤῥέει καὶ ἰᾶται, ψυχὰς τὰς ἀσθενούσας, καὶ εὐφραίνει τοὺς ψάλλοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Νεκρωθῆναι τῷ κόσμῳ, ἡμᾶς δίδου ὑψόθεν δύναμιν Ἅγιε, ζωὴν δὲ τὴν ἁγίαν, ζῆσαι ἐν εὐλαβείᾳ, καὶ βοᾶν μετὰ πίστεως· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Θεοτοκίον.
Γεωργήσας Παρθένε, τὴν πικρὰν ἁμαρτίαν νοΐ ἀγνώμονι, προστρέχω τῇ Σῇ σκέπῃ, καὶ πίστει ἐκβοῶ Σοι· συνηθείας με λύτρωσαι, τῆς μολυνούσης ἀεί, ψυχήν μου τὴν ἀθλίαν.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ἔχομεν Πάτερ, σὲ ἀντιλήπτορα θεῖον, καὶ πληρούμενοι Ἐφραὶμ Πνευματοφόρε, θείας εὐφροσύνης, ὑμνοῦμέν σου τὴν χάριν.
Ῥώμην παράσχου, κατὰ ψυχήν τε καὶ σῶμα, καὶ βουλεύματα ἐκλύειν τοῦ βελίαρ, ἃ καθ’ ἡμῶν τεκταίνει, Ἐφραὶμ ὁρμῇ ἀσχέτῳ.
Ἀγγέλων δήμοις, συναγαλλόμενος Πάτερ, ἀεὶ πρέσβευε Χριστῷ Ἐφραὶμ διδόναι, ἄφεσιν πταισμάτων, τοῖς σὲ ὑμνολογοῦσι.
Θεοτοκίον.
Σκέπε Παρθένε, ἐπηρειῶν τοῦ δολίου, τῇ μεγίστῃ Σου καὶ θείᾳ ἀντιλήψει, τοὺς ὑπερυψοῦντας, τὸν ἄφραστον Σου τόκον.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἰλύος ἁμαρτίας, ῥείθροις τῶν σῶν λόγων, ἀποκαθαίρεις Ἐφραὶμ παμμακάριστε, τοὺς τῇ σεπτῇ διδαχῇ σου, πιστῶς ἐγκύπτοντας.
Μὴ παύσῃ θεοφόρε, ἐφορῶν ὑψόθεν, καὶ συνετίζων Ἐφραὶμ θείᾳ χάριτι, τοὺς μελετῶντας ἐν πίστει, τὰς θείας δέλτους σου.
Ὁ μέγας ἐν Ὁσίοις, Ἐφραὶμ θεοφόρε, ὡς ἀντιλήπτωρ ἡμῶν καὶ διδάσκαλος, φόβῳ τῷ θείῳ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν συνέτισον.
Θεοτοκίον.
Ὑδάτων ἀπωλείας, ῥῦσαί με Παρθένε, καὶ θείου φόβου τὸ ὕδωρ ἀνάβλυσον, ἐν τῇ αὐχμώσῃ ψυχῇ μου, Ἁγνὴ καὶ σῶσόν με.
Μεγαλυνάρια.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Τὸν ἐκ τῆς Συρίας ὡς παμφαῆ, λάμψαντα ἀστέρα, καὶ λαμπρύναντα πᾶσαν γῆν, ἀρετῶν τῷ φέγγει, καὶ λόγων ταῖς ἀκτῖσιν, Ἐφραὶμ τὸν θεοφόρον, ὕμνοις τιμήσωμεν.
Χαίροις τῆς σοφίας ὁ θησαυρός, καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ διδάσκαλος ὁ σεπτός· χαίροις μοναζόντων, ἀλείπτης πρὸς τὰ κρείττω, Ἐφραὶμ Πνευματοφόρε, Ἀγγέλων σύσκηνε.
Ἔλαμψας ὡς ἄσαρκος ἐπὶ γῆς, ἀσκήσεως πόνοις, ὡς μισήσας τὰ γεηρά, καὶ τῆς ἀπαθείας, ὑπέρλαμπρον δοχεῖον, ὡς ἀληθῶς ἐδείχθης, Ἐφραὶμ μακάριε.
Ῥῆμά σοι ἐδόθη ἀπ’ οὐρανοῦ, σοφίας τῆς θείας, καθαρθέντι δι’ ἀρετῆς· ὅθεν σου τὸ στόμα, ἀνέβλυσε τῷ κόσμῳ, διδασκαλίας ῥεῖθρα, Ἐφραὶμ θεόσοφε.
Ἄμπελος καθάπερ πνευματική, βότρυας προβάλλεις, ἐν τῷ κόσμῳ τοὺς νοητούς, ζωῆς μακαρίας, καὶ διδαχῶν ἁγίων, καὶ τῶν πιστῶν εὐφραίνεις, Ἐφραὶμ τὸ πλήρωμα.
Πρέσβευε ἀπαύστως Πάτερ Ἐφραίμ, ὑπὲρ τῶν τιμώντων, τοὺς ἀγῶνάς σου τοὺς σεπτούς, καὶ τοῖς μελετῶσι, τὰς σὰς διδασκαλίας, δίδου σοφίαν θείαν, καὶ νοῦν θεόφρονα.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Εἶτα ὁ Ἱερεύς, τὴν Ἐκτενῆ Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν· Κύριε ἐλέησον. Ὑπὸ τοῦ Ἱερέως Ἀπόλυσις. Καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τὴν Εἰκόνα τοῦ Ὁσίου καὶ χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τὰ παρόντα
Τροπάρια. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Ἔχων, παῤῥησίαν πρὸς Χριστόν, οἷάπερ θεράπων Κυρίου, Ἐφραὶμ θεόσοφε, πάσης ἡμᾶς λύτρωσαι, ὀργῆς καὶ θλίψεως, τῇ θερμῇ προστασίᾳ σου, καὶ ἁμαρτημάτων, αἴτει τὴν συγχώρησιν, καὶ θείαν ἔλλαμψιν, πᾶσι, τοῖς πιστῶς σε τιμῶσιν, ὅπως τῆς ζωῆς τῆς ἀλήκτου, τύχωμεν δοξάζοντες τὸν Κύριον.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου