Μνήμη τὸν ὁσίου πατρὸς ἠμῶν ΣΕΡΙΔΟΥ, ἡγουμένου τῆς ἐν Γάζῃ Μονῆς, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

 Μνήμη τὸν ὁσίου πατρὸς ἠμῶν ΣΕΡΙΔΟΥ, ἡγουμένου τῆς ἐν Γάζῃ Μονῆς, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

 13η Αυγούστου

Ἑλληνικῆς (ἢ συριακῆς) καταγωγῆς, ὁ ἀββᾶς Σέριδος ἔζησε στην Παλαιστίνη στα τέλη τοῦ 5ου αἰῶνα. Ἔγινε μοναχὸς καὶ ἵδρυσε ἔνα μοναστῆρι στο Ταβαθά, τὴν πατρίδα τοῦ ἁγίου Ἰλαρίωνος, λίγα χιλιόμετρα νοτίως τῆς Γάζας, τὸ ὅποιο διηύθυνε για πολλὰ χρόνια ὡς ἡγούμενος. Ἡ ζωὴ ἐκεῖ ἤταν κοινοβιακή, ἄλλα ὅπως ἤταν τότε τὸ ἔθος, ὁρισμένοι προχωρημένοι στον πνευματικὸ βίο μοναχοὶ ζούσαν ὡς ἠσυχαστὲς στα γύρῳ μέρη, ἢ ἀκόμη καὶ ἔγκλειστοι στον περιβολο τῆς μονῆς, οἰκοδομώντας τοὺς ἀδελφούς μέ τις προσευχὲς τοὺς καὶ τὴν σοφία τούς. Ἔδω μάλιστα ἀποσύρθηκαν, ἀπορρίπτοντάς τις προτάσεις ἄλλων ἡγουμένων, οἱ δύο μεγάλοι Γέροντες, ἅγιοι Βαρσανούφιος καὶ Ἰωάννης ὃ Προφήτης [6 Φεβρ.], σταλμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ για να κατευθυνοῦν τοὺς μοναχοὺς στην πνευματικὴ πορεία τούς. Ὃ Σέριδος ἤταν στην πραγματικότητα ὃ ὑπάκουος μαθητὴς τοὺς καὶ τίποτε δεν ἀναλαμβάνε δίχως να συμβουλευθεῖ τὸν «Μεγάλο Γέροντα». Καθὼς ὃ Βαρσανούφιος καὶ ὁ Ἰωάννης ζούσαν σὲ αὐστηρότατη μονώσῃ καὶ ἐπικοινωνοῦσάν με τὰ πνευματικὰ τέκνα τοὺς μόνο με ἐπιστολές, ὁ Σέριδος τοὺς χρησίμευε ὡς ἐνδιάμεσος καὶ γραμματέας. Ἤταν ἐκεῖνος ποῦ «μετὰ τὸν Θεὸ τοὺς προστάτευε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους». Ὅταν ὁ ἅγιος Βαρσανούφιος τοῦ ἔδινέ τις ἀπαντήσεις τοῦ ποῦ προορίζονταν για τοὺς συνομιλητὲς τοῦ, τὸν ἐμπόδιζε να τὶς γράφει καθ' ὑπαγόρευσιν τοῦ, διαβεβαιώνοντας τὸν ὅτι τὸ ἅγιο Πνεῦμα θὰ τὸν καθοδηγοῦσε μόλις γύριζε στο κελλὶ τοῦ να μεταγράψει ὅλα τὰ λόγια τοῦ στην σωστὴ σειρά, δίχως να παραλείψει τίποτε. 

Ἐγκρατὴς ἀπὸ νέος, ὃ Σέριδος ἐπέδειξε ἀκραία νήψῃ καὶ ἐπιδόθηκε σὲ μία τέτοια ἀσκήσῃ που ἐξαιτίας τῆς ἀσθένησε βαριά. Θεραπεύτηκέ με τὴν προσευχὴ τοῦ ἁγίου Βαρσανουφίου, ποὺ τοῦ ἔδωσε ἐντολὴ να ἀντιμετωπίζει ἔκτοτε τὸ σῶμα τοῦ με διακρίσῃ, ἔτσι ὥστε να τὸ χρησιμοποιεῖ ὡς βοηθητικὸ τῆς πνευματικῆς λειτουργίας καὶ για να ἔχει τὴν ἀνθεκτικότητα ποῦ ἀπαιτεῖ ἢ καθοδήγηση τῶν ἀδελφῶν [1]. 

Ἀφοῦ ὃ «Μεγάλος Γέροντας» τὸν δοκίμασε αὐστηρὰ στην ὑπακοὴ καὶ τὴν ἀποκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, ἔφθασε σὲ ὑψηλὸ βαθμὸ τελειότητας καὶ ὁ Βαρσανούφιος τὸν ἐγκωμίαζε ὡς ἐξῇς: «Ὃ γλυκύτερος τοῦ μέλιτος υἱὸς τῶν ὠδίνών μου, ὃ πάντας ἔχων ὁμοψύχους καὶ τὴν ὠφέλειαν πάντων ἑαυτοῦ λογιζόμενος» [2]. Κληρονόμησε ἔτσι, μὲ τὴν ὑπακοὴ τοῦ, τὰ χαρίσματα καὶ τὴν διακρίσῃ τοῦ πνευματικοῦ πατέρα τοῦ καὶ ἤταν για τοὺς μοναχοὺς τοῦ ἔνας πατέρας γεμάτος καλοσύνη, αὐταπάρνηση καὶ σοφία, πηγὴ χαρὰς καὶ εἰρήνης για ὅσους τὸν πλησίαζαν. «Ἂν βρίσκεις στις ἐπιστολές μου πράγματα δυσκόλα, να ῥωτὰς ἐκεῖνον τὸν ὁμόψυχον σοῦ Σέριδο, τὸ ἀγαπημένο τέκνο μου καί με τὴν χαρῇ τοῦ Θεοῦ θὰ σοῦ ἐξηγήσει τὰ δυσνόητα, διότι προσευχήθηκα στον Θεὸ για κεῖνον» [3]. Μέ τις ἀρετὲς τοῦ ὃ Σέριδος ἀπέκτησε τόση φήμη ποῦ ὁρισμένοι μοναχοὶ θεωροῦσαν ὅτι εἶχε ξεπεράσει τὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Για τὸν λόγο αὐτὸ ὃ Κύριος τὸν δοκιμάζε με πληγὲς καὶ μία μακρὰ ἀσθένεια ἔτσι ὥστε «να σβήσει με τὴν εὐκαιρία αὐτὴ τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων καὶ να ὑπερπερισσεύσει τελείως ἢ δόξα τοῦ Θεοῦ» [4] . Δεν παρακαλοῦσε ὡστόσο τὸν Θεὸ να τὸν θεραπεύσει οὔτε να ἁπαλύνει τὸν πόνο τοῦ, ἀλλὰ να τοῦ χαρίζει μόνο ὑπομονὴ καὶ εὐχαριστία. Ὅταν ὃ Θεὸς τὸν πῆρε στις μονὲς τῶν δικαίων ἄφησε τὴν διοίκηση τοῦ μοναστηρίου στους πιὸ ἐμπείρους μοναχοὺς κατὰ τὴν τάξῃ τῆς ἀρχαιότητας. Ἐπειδὴ ὅμως ὅλοι ἔκαναν πίσῳ ἀπὸ μετριοφροσύνη, ἐξελέγη ἡγούμενος ὁ Αἰλιανός, ἔνας ἄνθρωπος ποῦ μόλις εἶχε ἐγκαταλείψει τὰ ἐγκόσμια. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Προφήτης εἶχε προβλέψει ὅτι δεν θὰ ζοῦσε οὔτε ὀκτῶ ἥμερες περισσότερο ἀπὸ τὸν Σέριδο, ἀλλά με τὴν ἐπιμονὴ τοῦ Αἰλιανοὺ ἔζησε ἀκόμη δύο ἑβδομάδες για να τὸν καταρτίσει στα καθήκοντα τοῦ ἀξιώματος τοῦ πρὶν κοιμηθεῖ κι αὐτός με τὴν σειρὰ τοῦ. 

[1]  Ἀγ. Βαρσανούφιος καὶ Ἰωάννης, Ἐπιστολὴ 570, γ' ἐκδ. ΕΠΕ, Φιλοκαλία 10Γ.
[2]  Ό.π., Ἐπιστολὴ 141, ΕΠΕ, 10Α.
[3]  Ό.π., Ἐπιστολὴ 10, ΕΠΕ, 10Α.
[4] Ό.π., Ἐπιστολὴ 599, ΕΠΕ, 10Γ.

“Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”,  εκδ. Ίνδικτος τόμος 12ος, Αύγουστος σελ. 121