Άγιος Καρλομάνος, Βασιλιάς των Φράγκων

Άγιος Καρλομάνος, Βασιλιάς των Φράγκων.

 17 Αυγούστου. 

Ο Άγιος Καρλομάνος, Μαγιορδόμος των ανακτόρων της Αυστρασίας (741 - 747) ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Καρόλου Μαρτέλου, Μαγιορδόμου και δούκα των Φράγκων, και της συζύγου του Ροτρούδης του Εσμπαί. Με τον θάνατο του Καρόλου (741), ο Καρλομάνος και ο αδελφός του, Πιπίνος ο Βραχύς, διαδέχθηκαν τον πατέρα τους: ο Καρλομάνος στην Αυστρασία και ο Πιπίνος στη Νευστρία. 

Ήταν μέλος της οικογένειας που αργότερα ονομάστηκε Δυναστεία των Καρολιδών και μπορεί να υποστηριχθεί ότι συνέβαλε στην εδραίωση της εξουσίας τους εις βάρος των κυβερνώντων Μεροβίγγειων βασιλέων των Φράγκων. Το 747 αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο για να κλειστεί σε μοναστήρι ως το τέλος της ζωής του. Ο ιστορικός Νόρμαν Κάντορ (1929-2004) γράφει ότι ήταν ο πρώτος "βασιλιάς που αγιάστηκε" και "ενδιαφέρθηκε περισσότερο για την θρησκευτική πίστη παρά για την βασιλική εξουσία, παρατηρήθηκε αυτό συχνά τους τρεις επόμενους αιώνες κάτι που δείχνει τον βαθμό που επέδρασε η χριστιανική πίστη στην Γερμανική κοινωνία". 

Η αυτοκρατορία δεν είχε διαιρεθεί από τον πατέρα τους επειδή ο Κάρολος Μαρτέλος ήθελε να συμπεριληφθεί στην διανομή ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός τους Γκρίφο από την δεύτερη σύζυγο του Σβάνχιλντ. Μετά τον θάνατο του πατέρα τους ο Γκρίφο ξεσηκώθηκε εναντίον τους ζητώντας μερίδιο από την πατρική περιουσία, τα δύο αδέλφια αιχμαλώτισαν τον Γκρίφο στο Λαν και τον φυλάκισαν σε μοναστήρι (741). 

Τα δύο αδέλφια μοίρασαν την περιουσία του πατέρα τους : ο Πεπίνος ο Βραχύς ανέλαβε Μαγιορδόμος στην Νευστρία με την Νανσύ και την Ρενς, ο Καρλομάνος την Αυστρασία με την Μπρυζ και την Μετς. Ο βασιλικός θρόνος των Μεροβιγγείων είχε μείνει κενός από τον Κάρολο Μαρτέλο μετά τον θάνατο του Θευδέριχου Δ΄ (737), τα δύο αδέλφια τοποθέτησαν στην θέση του τον Χιλδέριχο Γ΄ (743). 

Ο Καρλομάνος και ο Πεπίνος για 7 ολόκληρα χρόνια συνεργάζονταν άψογα μεταξύ τους βοηθώντας ο ένας τον άλλον στις εκστρατείες τους. Ο Καρλομάνος βοήθησε τον Πεπίνο στην μάχη κατά του Δούκα της Ακουιτανίας Χούναλντ Α΄ που επαναστάτησε δύο φορές (742, 745). Ο Πιπίνος αντίστοιχα βοήθησε τον Καρλομάνο στην μάχη κατά του δούκα Θευδέριχου (742-743) και του Οντίλο της Βαυαρίας (742, 744), που παντρεύτηκε αργότερα την αδελφή τους Χίλτρουντ. 

Ο Καρλμομάνος ενίσχυσε σημαντικά την θέση του στο βασίλειο του με την στήριξη του διάσημου Άγγλο-Σάξονα ιεραπόστολου Γουίνφριντ που έγινε ο μετέπειτα Άγιος Βονιφάτιος ή "Απόστολος των Γερμανών" (τιμάται 5 Ιουνίου), του ανέθεσε την αναδιοργάνωση της εκκλησίας της Αυστρασίας. Την πολιτική που ξεκίνησε ο παππούς του Πεπίνος του Χέρσταλ συνέχισε ο πατέρας του Κάρολος Μαρτέλος που ίδρυσε τέσσερις νέες επισκοπές στην Βαυαρία: Σάλτσμπουργκ, Ρέγκενσμπουργκ, Φράιζινγκ και Πάσσαου, έδωσε στον Άγιο Βονιφάτιο όλη την Μητροπολιτική περιοχή ανατολικά του Ρήνου με έδρα το Μάιντς. 

Ο Κάρλομανος παρείχε οικονομική και ηθική υποστήριξη στις προσπάθειες του Αγίου Βονιφάτιου, δίνοντάς του τη δυνατότητα να ευαγγελίσει και να ιδρύσει πολλές εκκλησίες και μοναστήρια σε όλη τη Γερμανία. 

Ο Άγιος Βονιφάτιος βρισκόταν από το 723 υπό την προστασία του Καρόλου Μαρτέλου, όπως εξήγησε στον φίλο του Ντάνιελ του Γουίντσεστερ δεν μπορούσε να ελέγξει ούτε την εκκλησία, να υπερασπιστεί τον κλήρο και να αποτρέψει την ειδωλολατρεία χωρίς την βοήθεια του Καρόλου. 

Συγκάλεσε με πρωτοβουλία του μαζί με τον Άγιο Βονιφάτιο την πρώτη εκκλησιαστική Γερμανική Σύνοδο (742), εκεί αποφασίστηκε να μην επιτρέπεται οι ιερείς να κρατούν όπλα και να μην έχουν γυναίκες στις κατοικίες τους. Ο πατέρας του είχε προχωρήσει σε κατασχέσεις της εκκλησιαστικής περιουσίας με στόχο να την μοιράσει στους στρατιώτες του ώστε να μπορέσουν να πολεμήσουν. Η τακτική αυτή τον βοήθησε με αποτέλεσμα τον μεγάλο του θρίαμβο στην Μάχη του Πουατιέ (732), ο Άγιος Βονιφάτιος υποστήριξε τον Κάρολο στις κατασχέσεις επειδή ήθελε να ενισχυθεί ο χριστιανικός στρατός μπροστά στον κίνδυνο του Ισλάμ. 

Οι πράξεις αυτές ήταν για τον Καρλομάνο θέμα θρησκευτικής πίστης, για τον Πεπίνο ήταν απλά θρησκευτικό καθήκον, έκανε πολλές δωρεές γης στον Άγιο Βονιφάτιο. Παρά την βαθιά θρησκευτική του ευλάβεια στην άσκηση εξουσίας ήταν πολύ σκληρός, μετά από συνεχείς εξεγέρσεις των Αλαμμανών συγκάλεσε Σύνοδο (746) που αποφάσισε την εκτέλεση εκατοντάδων Αλαμμανών ευγενών με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Οι εκτελέσεις έφεραν την οριστική διάλυση του δουκάτου της Αλαμμανίας, από τότε σταμάτησε η ανεξαρτησία του και κυβερνήθηκε από δούκες που διορίστηκαν από τους Φράγκους. Οι πράξεις αυτές ενίσχυσαν σημαντικά την εξουσία των Πεπινιδών απέναντι στις υπόλοιπες στο Φραγκικό κράτος. 

Ο Καρλομάνος αποφάσισε να αποσυρθεί από την δημόσια ζωή και να κλειστεί σε μοναστήρι, πήγε στην Ρώμη στον πάπα Ζαχαρία, που του ζήτησε να κουρευτεί (15 Αυγούστου 747). Οι πηγές της περιόδου λένε ότι παραιτήθηκε "εθελοντικά", πήγε όμως στην Ρώμη για αδιευκρίνιστους λόγους, εκεί του ζήτησε ο πάπας ύστερα από αίτημα του αδελφού του Πεπίνου να παραμείνει, τελικά τον έπεισε. Ζήτησε για τον γιο του Ντρόγκο από τον αδελφό του το δικό του μερίδιο αλλά ο Πεπίνος αρνήθηκε. Στη συνέχεια αποσύρθηκε στο μοναστήρι του Μόντε Κασίνο. 

Την ίδια εποχή ο ετεροθαλής αδελφός τους Γκρίφο δραπέτευσε από την φυλακή κατέφυγε στην Βαυαρία, προκειμένου να υποστηρίξει τον θείο του Οντίλο, αλλά ο Οντίλο πέθανε την επόμενη χρονιά και ο Γκρίφο επιχείρησε να κυριεύσει το δουκάτο της Βαυαρίας για λογαριασμό του. Τελικά ηττήθηκε και σκοτώθηκε στην μάχη του Σαιν-Ζαν-ντε-Μωριέν (753). Εφτά χρόνια αργότερα ο Πάπας Στέφανος Β΄ κάλεσε τον Πεπίνο που είχε γίνει βασιλιάς να τον βοηθήσει στην μάχη εναντίον του βασιλιά των Λομβαρδών Άιστουλφ. 

Ο Καρλομάνος βγήκε από το μοναστήρι και έτρεξε να τον συναντήσει, πιθανότατα ήθελε να υποστηρίξει τον γιο του Ντρόγκο. Ο Πεπίνος καχύποπτος για τον Ντρόγκο φυλάκισε τον Καρλομάν στη Γαλλική Βιέν όπου και πέθανε.