Τὸ ἀθάνατο νερὸἚνας ἡλικιωμένος γέροντας Λαυριώτης ἦταν ἄρρωστος στὸ κρεββάτι. Ἡ ἀρρώστεια του κράτησε πολὺν καιρὸ καὶ τὸν περίμεναν νὰ πεθάνει. Κάποια ἡμέρα εἶπες στὸν ὑποτακτικὸ τοῦ νὰ πάη νὰ τοῦ φέρη νερὸ ἀπὸ τὸ ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου. Τὸ καλογέρι πῆρε τὸ δοχείου, ἀλλὰ βαρέθηκε νὰ πάη στὸ ἁγίασμα καὶ πῆρε νερὸ ἀπὸ μία κοντινὴ βρύση. Περίμενε νὰ περάσει ἡ ὥρα καὶ νὰ μὴν καταλάβει ὁ γέροντας τοῦ ὅτι δὲν πῆγε στὸ ἁγίασμα, καὶ ὕστερα πῆγε τὸ νερὸ στὸν ἀσθενοῦντα Γέροντα τοῦ. Ἐκεῖνος τὸ δέχτηκε μὲ πίστη ὡς ἁγίασμα, ἔκανε τὸν σταυρὸ τοῦ, ἤπιε καὶ ὅλως παραδόξως ἔγινε καλά. Τότε τὸ καλογέρι ἐλέγχθηκε καὶ ἐξομολογήθηκε τὴν ἁμαρτία τοῦ. Ἔκτοτε τὸ νερὸ αὐτῆς τῆς βρύσης τὸ ὀνόμασαν ἀθάνατο νερό.
Ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ ἁγιορείτικη παράδοση
Ἅγιον Ὄρος 2011 σελ. 351
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου