10. Πῆγε κάποτε ὁ ἀββᾶς Αμμωνάς νὰ περάσει στὴν ἀπέναντι ὄχθη τοῦ ποταμοῦ καὶ βρῆκε τὸ σκάφος νὰ ἐπιδιορθώνεται καὶ κάθισε παράμερα. Σὲ λίγο κατέφθασε ἄλλο καράβι καὶ τοὺς ἀνθρώπους πού περίμεναν τοὺς πέρασε ἀπέναντι. Εἶπαν καὶ σ' αὐτὸν: Ἔλα καὶ ἐσύ, ἀββᾶ, ἀπέναντι μαζὶ μας. Ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν ἀνεβαίνω - εἶπε - παρά μόνο στὸ δημόσιο σκάφος. Εἶχε μαζὶ του μία δέσμη φοινικόφυλλα καὶ καθισμένος ἐκεῖ ἔπλεκε τὴν πλεξούδα. ἒἔπειτα τὴν ἔλυνε, ἕως ὅτου τακτοποιήθηκε τὸ σκάφος καὶ ἔτσι πέρασε στὴν ἀπέναντι ὄχθη.
Οἱ ἀδελφοὶ τοῦ ἔβαλαν μετάνοια καὶ τὸν ρώτησαν γιὰ ποιὸν λόγο τὸ ἔκανες αὐτό; Καὶ ὁ γέροντας τοὺς εἶπε: Γιὰ νὰ μὴν βαδίζω πάντοτε στὸ ρυθμὸ τοῦ λογισμοῦ πού βιάζεται. Ἀλλὰ εἶναι καὶ αὐτὸ ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ βαδίζουμε στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ με τάξη καί σταθερότητα.
10. Ἦλθέ ποτε ὁ ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς περάσαι τὸν ποταμὸν, καὶ εὗρε τὸ πορθμεῖον φιλοκαλημένον, καὶ παρεκαθέσθη αὐτῷ· καὶ ἰδοὺ ἄλλο σκάφος εἰς τὸν τόπον ἦλθε, καὶ ἐπέρασε τοὺς ὅντας ἀνθρώπους. Καὶ λέγουσιν αὐτῷ· Δεῦρο καὶ σὺ ἀββᾶ, πέρασον μεθ' ἡμῶν. Ὁ δὲ λέγει· Εἰ μὴ εἰς τὸ δημόσιον πορθμεῖον οὐκ ἀναβαίνω. Εἶχε δὲ δέσμην θαλλίων, καὶ ἐκάθητο πλέκων σειρὰν, καὶ πάλιν λύων αὐτὴν, ἕως οὗ γέγονε τὸ πορθμεῖον. Καὶ οὕτως ἐπέρασεν. Ἔβαλον οὖν αὐτῷ οἱ ἀδελφοὶ μετάνοιαν, λέγοντες· Τί τοῦτο ἐποίησας; Καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ γέρων· Ἵνα μὴ πάντοτε σπουδάζοντος τοῦ λογισμοῦ περιπατῶ. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ὑπόδειγμά ἐστιν, ἵνα μετὰ καταστάσεως βαδίζωμεν τὴν ὁδὸν τοῦ Θεοῦ.
ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
Τόμος Γ'
Εκδόση Ι.Ησυχ.
Το Γεννέσιον της Θεοτόκου
Πανόραμα Θεσσαλονίκης
σελ.276-277
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου