Προγεύσῃ τῆς Βασιλείας

Προγεύσῃ τῆς Βασιλείας

Στον Χριστὸ ἔχουμε φορέα ἀκραίων παθημάτων, ἀλλὰ καὶ ὕψιστης ἐπίσης ἁγιότητος καὶ μακαριότητος. Στην καθολικότητα αὐτὴ βρίσκεται τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Στην καρδία τοῦ πιστοῦ συνυπάρχουν ἡ κτίστῃ ἀρχὴ μας καὶ ἡ ἄκτιστη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἡ κενώσῃ καὶ ἡ παντοδυναμία, ἡ ἐξουδένωση καὶ ἡ δόξα, ὁ χρόνος καὶ ἡ αἰωνιότητα, ὁ πόνος καὶ ἡ χαρὰ σὲ ἀκραία για τῇ φύσῃ μας ἔνταση.

Προγευόμαστε τὴν αἰωνιότητα ὡς ἀνέκτατη Πράξῃ τοῦ ἀπερίγραπτα πλουσίου περιεχομένου τοῦ Εἶναι, σὲ ἀμειώτη πάντοτε πληρότητα. Ἡ αἰωνιότητα εἶναι ἡ ὑπεραφθονία τῆς ζωῆς. Ἐκεῖνό που ἐμεὶς ἐκλαμβάνουμε ἔδω ὡς πάθημα, ἡ ἀκόμη καὶ νέκρωση, θὰ φανερωθεῖ στῇ Βασιλεία ὡς αὐτοκενωτικὴ ἀγάπη, τέλεια ἀγάπη, ἀνεπιστροφὴ στον ἑαυτὸ τῆς. Ἀγάπη που ἀγκαλιάζει ὅλο τὸν κόσμο, καὶ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους, ἀγάπη που πανηγυρίζει βλέποντας ὅλους αὐτοὺς ὡς πλοῦτο τῆς ζει ὡς δικὴ τῆς χαρὰ να βλέπει τοὺς ἄλλους σὲ δόξα «ἐκλαμποντας ὡς ὁ ἥλιος» (βλ. Ματθ. 15,43).

Ἡ Θεία ἀγάπη εἶναι ἀκορέστη· δεν ὑπάρχει σὲ αὐτὴν κορεσμός. Δεν ὑπάρχει περιθώριο οὔτε για ἐλαττώσῃ οὔτε για ὁποιεσδήποτε ἄλλες διακυμάνσεις στην ἐνέργεια τῆς ἀμεταθέτης Ζωῆς. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ἀμετάθετο εἶναι ἡ φύσῃ τῆς μακαριότητος. Καὶ στῇ γῆ τὸ μαρτύριο μας δεν ἔγκειται στο ὅτι πονάμε ἡ πάσχουμε, ἄλλα στο ὅτι πεθαίνουμε ἀπό τις ἐκδηλώσεις αὐτὲς τῆς ἀγάπης. Στην ἐρχομένη Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ οὐσιῶδες στοιχεῖο θὰ ἀποτελέσει ἡ ἄσβεστη φλόγα τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ποὺ μας ἔσωσέ με τὰ παθήματά Του. Ἔτσι θὰ παραμείνουμε αἰώνια σὲ θαυμασμὸ θεωρώντας ὁλοκληρο τὸ Ἔργο Τοῦ (Ἴωαν. 17,4): τῇ σάρκωση, τῇ φυγῇ στην Αἴγυπτο, τὸ Εὐαγγέλιο για τῇ σωτηρίᾳ, τὸ Θαβώρ, τὸν μυστικὸ Δεῖπνο, τὴν προσευχὴ στῇ Γεθσημανή, τῇ δίψα ἐπάνω στον Σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο* ὅλα αὐτὰ σὲ ἀδιάσπαστη σχέση με τὰ θαύματά Του, τὴν ἀπεριόριστη σοφία τοῦ κηρύγματος Τοῦ, ὅλων αὐτῶν που Ἐκεῖνος ἔπραξε.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀντιλαμβάνονται τὴν αἰωνιότητά με διαφόρους τρόπους. Μερικοὶ τὴν ἐννοοῦν ὡς ἀκαταπαύστη ἀναβάσῃ τῶν κτιστῶν ὄντων πρὸς τῇ Θεότητα. Ἄλλοι, ὅπως ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ μερικοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, βλέπουν τῇ μέλλουσα μακαριότητα ὡς εἴσοδο στο ἐσώτερο τοῦ καταπετάσματος (βλ. Ἔβρ. 6,19-20), στην «Ὀγδόη Ἡμέρα», ὅπου δεν ὑπάρχει περαιτέρω κινήσῃ, οὔτε πορεία οὔτε αὐξήσῃ, ὅπου εἶναι «ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν» (Ἃ' Κορ. 15,28). Ἀκόμη, ἄλλοι συνέλαβαν τὴν αἰωνιότητά με τρόπο μαθηματικῆς λογικῆς: ὁ τελικὸς ἀριθμός, ὀσο καὶ να αὐξάνει, ποτὲ δεν φθάνει τὸ ἀπειρο. Εἶναι δυνατὸν ἐντούτοις να τοὺς ἐννοησού με καί με διαφορετικὸ τρόπο: Ἡ ὑψίστη καθεαυτὴν ἔνταση τοῦ Εἶναι στην ἀπείρη δυναμικὴ τῆς μπορεῖ να βιωθεῖ ὡς «κινήσῃ». Ὀρθοτερο ὅμως εἶναι να βασιστοῦμε στην κρίσῃ μας για τὴν αἰωνιότητα στον Χριστὸ-ἀνθρωπο, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀναμφίβολα τὸ μέτρο ὅλων τῶν πραγμάτων καὶ τὸ θεμέλιο κάθε γνώσεως. 'Ἂν αὐτός, ὡς υἱὸς ἀνθρώπου, εἰσῆλθε στα Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Τριαδικὴς Θεότητας καὶ κάθισε στα δεξιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, τότε καὶ για τοὺς ἀνθρώπους ἀπόκειται ἡ ἴδια τελικὴ δόξα: «Ὁ νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ' Ἑμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ Μου, ὡς κάγω ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ Πατρός Μου ἐν τῷ θρόνῳ Αὔτοϋ. Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω, τὶ τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς Ἐκκλησίαις» (Ἀποκ. 3,21-22). Καὶ ἀκόμη: «Ὅπου εἰμὶ Ἑγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ Ἐμὸς ἔσται» (Ἴωαν. 12,26).

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ) 

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας σελ. 376-378