[…] Η βαθιά αγάπη και το ξεπέρασμα της μοναξιάς. Προσέξτε το! Το ξεπέρασμα της μοναξιάς! Είναι ένα άλλο κοίταγμα και πάλι της αρνήσεως της Εκκλησίας για τις προγαμιαίες σχέσεις. Είναι μια μάχη το ξεπέρασμα της μοναξιάς! Δηλαδή ένας ο οποίος οδηγείται σε έναν γάμο πρέπει να κάνει την μεγάλη πάλη, την μεγάλη άσκηση να ξεπεράσει τη μοναξιά του. Γιατί μετά τι νόημα έχει μια σεξουαλική πράξη; Εκεί είναι η μεγάλη άσκηση! Και εδώ ο γάμος έχει τρομερή άσκηση! Αυτό δεν το πιάνουνε πολλοί! Και είναι πραγματικά δύσκολο σε μια εποχή μάλιστα ερωτομανή.
Και έτσι δεν δέχομαι αυτούς που λένε: «Και τι είναι ο γάμος; Ο ασκητής κάνει αυτά κι αυτά». Μα, κάνει άσκηση ο άλλος! Και όταν λέω του άλλου αυτό που λέει η Εκκλησία «όχι σεξ πριν από τον γάμο», δεν του λέω μια νομολογική εντολή. Δεν είναι τέτοιο πράγμα. Τον βάζω σε μια άσκηση όπου θα υπερβεί τον εαυτό του, δεν θα θέλει απλώς να ικανοποιήσει τον εαυτό του. Πώς θα αγαπάει μετά την γυναίκα του και πως θα ξεπερνά τον εαυτό του; Πάντα θα είναι αυτός που χρησιμοποιεί τη γυναίκα, ό,τι κακό για τη συνέχεια. Δύσκολα το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι… Και αυτό είναι μια τρομερή άσκηση, μια οριακή άσκηση σε μια εποχή τόσο δύσκολη πραγματικά από τα ερεθίσματα που έχουμε. Αυτό το καταλαβαίνω…
Και αυτή η άσκηση μπορεί να οδηγήσει στο κάλλος του γάμου. Δούλεψες πάνω σου, δουλεύεις να σπάσεις το εγώ σου και καταλήγεις πλέον στο μυστήριο του γάμου έχοντας σπάσει το Εγώ σου και ξέρεις ότι θα ζεις και για τον άλλον. Μεγάλο πράγμα είναι αυτό. Πώς θα ζεις για τον άλλον όταν τον χρησιμοποιείς; Μου λένε: «Μα αφού αγαπιόμαστε…» Τι είναι η λέξη αγάπη; Αυτά όλα που λένε αναιρούνε αυτά που λέμε εμείς ότι είναι αγάπη.
Και μέσα εκεί πια λειτουργεί το σωματικό μέγεθος ως κάλλος στην Εκκλησία. Αυτό που έλεγε ο Χρυσόστομος, ότι τίποτε δεν είναι βέβηλο. Εμείς όλα τα κάναμε βέβηλα, τα κάναμε έτσι κρύφια, τα κάναμε αμαρτία όλα τα πράγματα. Και έτσι φτάνεις στον πόλο του άκρου, στην αποκτήνωση της γυναίκας. Στον υποβιβασμό της στην άλογη δημιουργία. Η γυναίκα γίνεται, όπως τη βλέπουμε σήμερα, ένα ενδιάμεσο ον μεταξύ ανθρώπου και ζώου, χρήσιμο για την σεξουαλική ικανοποίηση των ανδρών. Αυτό σήμερα καταλήγει να είναι η γυναίκα και το θέλει και η ίδια δηλαδή… Αυτό κάνει και γίνεται κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Ενώ μέσα στον γάμο της θα κάνει την άσκηση να ξεπεράσει τον εγωισμό της και να δοθεί στον άλλον. Άσκηση ξεπεράσματος του εγωισμού! Πρέπει να το καταλάβετε! Το λέω πολλές φορές αυτό…
Και εκεί πλέον αρχίζει ο γάμος να βρίσκει τον στόχο του που είναι οι άνθρωποι, αγαπώντας και ξεπερνώντας τον εγωισμό τους, να γίνουν άγιοι. Βλέπετε, όλη η προοπτική του γάμου είναι να γίνουν άγιοι. Και όταν η γυναίκα αγαπάει τον άνδρα της και του δίνεται ολόκληρη (ψυχικά και σωματικά), δεν υπάρχει καμιά αμαρτία σε αυτό που κάνουνε ως σχέση ερωτική και ταυτόχρονα είναι μια πληρότητα αγάπης, μια ολοκληρωμένη αγάπη που τους οδηγεί πάρα πολύ μακριά. Αυτό είναι μια σχέση πολύ βαθιά. Ειδάλλως, αν η γυναίκα δεν λειτουργήσει αυτή την ασκητική, αυτοχαρακτηρίζεται πια σαν μια ύπαρξη μεταξύ ανθρώπου και ζώου, όπως σήμερα το βλέπουμε.
Βλέπετε, μετά την πτώση πώς ονομάζει ο Αδάμ τη γυναίκα; Τη λέει Ζωή (Εύα). Εύα δεν ήταν πριν. Μετά την πτώση την αποκαλεί Ζωή (Εύα), «ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων». Θεωρεί δηλαδή ότι αυτή και όχι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής. Τραγωδία! Βλέπετε; Αναιρείται πια η αγάπη προς τον Θεό, η γυναίκα γίνεται είδωλο σεξουαλικό και απλώς είναι πηγή της ζωής, γεννάει παιδιά. Δηλαδή παύει ο Θεός να είναι πηγή της ζωής και θέλεις να πάρεις από την γυναίκα κάτι, να την ρουφήξεις ερωτικά και ταυτόχρονα να σου κάνει παιδιά για να καταξιωθείς. Μα, δεν είναι εκεί η ιστορία! Βλέπετε, ακόμα και μέσα στον γάμο ο Θεός είναι πηγή της ζωής και όχι η γυναίκα. […]
Ο άνδρας ειδωλοποιεί τη γυναίκα αναδεικνύοντάς της σε απρόσωπο ασώματο ιδεώδες. Βλέπετε, ο ρομαντικός έρωτας του μεσαίωνα… Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε εμάς. Δεν υπάρχει κάτι ρομαντικό, δεν υπάρχει μια αποσαρκωμένη γυναίκα. Η ορθοδοξία δεν έχει ένα ρομάντζο ερωτικό. Δεν βάζει κανένα απρόσωπο ερωτικό μοντέλο, δεν αποσαρκώνει. Έχει σάρκα η γυναίκα. Η αυτονόμηση της αγάπης από την σεξουαλικότητα οδηγεί σε άλλο δυισμό. Αγαπώ γενικά δηλαδή, χωρίς σεξουαλικότητα. Είναι δυισμός, είναι τραγωδία. Αγαπώ μια γυναίκα, έτσι, πάρα πολύ θεωρητικά…
Βλέπετε ότι ποτέ η ορθοδοξία μας δεν είχε ρομαντισμό στην τέχνη της και σε όλες τις εκφράσεις της και γι’ αυτό τον λόγο. Γιατί το αποκορύφωμα του δυτικού ρομαντισμού είναι το ιδεατό της γυναίκας. Βλέπετε πώς περνάει στο πρόσωπο της Μαντόνας οποιουδήποτε δυτικού αγιογράφου μια ωραία γυναίκα, μια ιδεατή γυναίκα που δεν προκαλεί καμία σεξουαλικότητα. Πριν να είναι μια ρομαντική γυναίκα, είναι μια αποσαρκωμένη γυναίκα. Αυτή, όμως, δεν είναι γυναίκα! Η Εκκλησία μας πάντα διαγράφει το ρομαντικό. Έχει μια αντίσταση στο ρομαντικό. Έχει την Παναγία που την ζωγραφίζει. Είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παρθένος. Τίποτα το ρομαντικό. Είναι αυτή. Η Μήτηρ της Ζωής. Αυτή είναι η Μήτηρ της Ζωής, γιατί γεννάει τον Χριστό. Δεν υπάρχει ρομαντική γυναίκα στην ορθοδοξία. Καμία αποσαρκωμένη γυναίκα. Είναι αυτή η γυναίκα η συγκεκριμένη που θα την αγαπήσεις ψυχικά και σωματικά.
Και έτσι αυτός ο ανδροκεντρισμός μερικές φορές επιτείνει την πτώση του ανθρώπου. Γιατί ο άντρας σφετερίστηκε αυτό που του έδωσε ο Θεός. Όλα τα σφετερίζεται. Γιατί χρησιμοποιεί την γυναίκα με έναν δικό του τρόπο. Και η γυναίκα ή υποτάσσεται ή επαναστατεί. Και κρατάει μέσα της απωθημένα. Ο ρόλος της γυναίκας εκείνη τη στιγμή είναι να ξανασπάσει τον εγωισμό της και να διακονήσει τον άνδρα της, να ανοιχτεί προς αυτόν με χίλιους τρόπους.
Την αρχική ισοτιμία των φύλων την επαναφέρει με την γέννησή του ο Χριστός. Όπως στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, από έναν άνδρα, τον Αδάμ, γεννήθηκε χωρίς μεσολάβηση γυναίκας μια γυναίκα, τώρα στην επανόρθωση της ιστορίας, από μια γυναίκα, την Παναγία, γεννιέται χωρίς μεσολάβηση άνδρα, ένας άνδρας, ο Χριστός. Είναι τρομερή ισορροπία αυτή. […]
[…] Η βαθιά αγάπη και το ξεπέρασμα της μοναξιάς. Προσέξτε το! Το ξεπέρασμα της μοναξιάς! Είναι ένα άλλο κοίταγμα και πάλι της αρνήσεως της Εκκλησίας για τις προγαμιαίες σχέσεις. Είναι μια μάχη το ξεπέρασμα της μοναξιάς! Δηλαδή ένας ο οποίος οδηγείται σε έναν γάμο πρέπει να κάνει την μεγάλη πάλη, την μεγάλη άσκηση να ξεπεράσει τη μοναξιά του. Γιατί μετά τι νόημα έχει μια σεξουαλική πράξη; Εκεί είναι η μεγάλη άσκηση! Και εδώ ο γάμος έχει τρομερή άσκηση! Αυτό δεν το πιάνουνε πολλοί! Και είναι πραγματικά δύσκολο σε μια εποχή μάλιστα ερωτομανή.
Και έτσι δεν δέχομαι αυτούς που λένε: «Και τι είναι ο γάμος; Ο ασκητής κάνει αυτά κι αυτά». Μα, κάνει άσκηση ο άλλος! Και όταν λέω του άλλου αυτό που λέει η Εκκλησία «όχι σεξ πριν από τον γάμο», δεν του λέω μια νομολογική εντολή. Δεν είναι τέτοιο πράγμα. Τον βάζω σε μια άσκηση όπου θα υπερβεί τον εαυτό του, δεν θα θέλει απλώς να ικανοποιήσει τον εαυτό του. Πώς θα αγαπάει μετά την γυναίκα του και πως θα ξεπερνά τον εαυτό του; Πάντα θα είναι αυτός που χρησιμοποιεί τη γυναίκα, ό,τι κακό για τη συνέχεια. Δύσκολα το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι… Και αυτό είναι μια τρομερή άσκηση, μια οριακή άσκηση σε μια εποχή τόσο δύσκολη πραγματικά από τα ερεθίσματα που έχουμε. Αυτό το καταλαβαίνω…
Και αυτή η άσκηση μπορεί να οδηγήσει στο κάλλος του γάμου. Δούλεψες πάνω σου, δουλεύεις να σπάσεις το εγώ σου και καταλήγεις πλέον στο μυστήριο του γάμου έχοντας σπάσει το Εγώ σου και ξέρεις ότι θα ζεις και για τον άλλον. Μεγάλο πράγμα είναι αυτό. Πώς θα ζεις για τον άλλον όταν τον χρησιμοποιείς; Μου λένε: «Μα αφού αγαπιόμαστε…» Τι είναι η λέξη αγάπη; Αυτά όλα που λένε αναιρούνε αυτά που λέμε εμείς ότι είναι αγάπη.
Και μέσα εκεί πια λειτουργεί το σωματικό μέγεθος ως κάλλος στην Εκκλησία. Αυτό που έλεγε ο Χρυσόστομος, ότι τίποτε δεν είναι βέβηλο. Εμείς όλα τα κάναμε βέβηλα, τα κάναμε έτσι κρύφια, τα κάναμε αμαρτία όλα τα πράγματα. Και έτσι φτάνεις στον πόλο του άκρου, στην αποκτήνωση της γυναίκας. Στον υποβιβασμό της στην άλογη δημιουργία. Η γυναίκα γίνεται, όπως τη βλέπουμε σήμερα, ένα ενδιάμεσο ον μεταξύ ανθρώπου και ζώου, χρήσιμο για την σεξουαλική ικανοποίηση των ανδρών. Αυτό σήμερα καταλήγει να είναι η γυναίκα και το θέλει και η ίδια δηλαδή… Αυτό κάνει και γίνεται κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Ενώ μέσα στον γάμο της θα κάνει την άσκηση να ξεπεράσει τον εγωισμό της και να δοθεί στον άλλον. Άσκηση ξεπεράσματος του εγωισμού! Πρέπει να το καταλάβετε! Το λέω πολλές φορές αυτό…
Και εκεί πλέον αρχίζει ο γάμος να βρίσκει τον στόχο του που είναι οι άνθρωποι, αγαπώντας και ξεπερνώντας τον εγωισμό τους, να γίνουν άγιοι. Βλέπετε, όλη η προοπτική του γάμου είναι να γίνουν άγιοι. Και όταν η γυναίκα αγαπάει τον άνδρα της και του δίνεται ολόκληρη (ψυχικά και σωματικά), δεν υπάρχει καμιά αμαρτία σε αυτό που κάνουνε ως σχέση ερωτική και ταυτόχρονα είναι μια πληρότητα αγάπης, μια ολοκληρωμένη αγάπη που τους οδηγεί πάρα πολύ μακριά. Αυτό είναι μια σχέση πολύ βαθιά. Ειδάλλως, αν η γυναίκα δεν λειτουργήσει αυτή την ασκητική, αυτοχαρακτηρίζεται πια σαν μια ύπαρξη μεταξύ ανθρώπου και ζώου, όπως σήμερα το βλέπουμε.
Βλέπετε, μετά την πτώση πώς ονομάζει ο Αδάμ τη γυναίκα; Τη λέει Ζωή (Εύα). Εύα δεν ήταν πριν. Μετά την πτώση την αποκαλεί Ζωή (Εύα), «ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων». Θεωρεί δηλαδή ότι αυτή και όχι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής. Τραγωδία! Βλέπετε; Αναιρείται πια η αγάπη προς τον Θεό, η γυναίκα γίνεται είδωλο σεξουαλικό και απλώς είναι πηγή της ζωής, γεννάει παιδιά. Δηλαδή παύει ο Θεός να είναι πηγή της ζωής και θέλεις να πάρεις από την γυναίκα κάτι, να την ρουφήξεις ερωτικά και ταυτόχρονα να σου κάνει παιδιά για να καταξιωθείς. Μα, δεν είναι εκεί η ιστορία! Βλέπετε, ακόμα και μέσα στον γάμο ο Θεός είναι πηγή της ζωής και όχι η γυναίκα. […]
Ο άνδρας ειδωλοποιεί τη γυναίκα αναδεικνύοντάς της σε απρόσωπο ασώματο ιδεώδες. Βλέπετε, ο ρομαντικός έρωτας του μεσαίωνα… Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε εμάς. Δεν υπάρχει κάτι ρομαντικό, δεν υπάρχει μια αποσαρκωμένη γυναίκα. Η ορθοδοξία δεν έχει ένα ρομάντζο ερωτικό. Δεν βάζει κανένα απρόσωπο ερωτικό μοντέλο, δεν αποσαρκώνει. Έχει σάρκα η γυναίκα. Η αυτονόμηση της αγάπης από την σεξουαλικότητα οδηγεί σε άλλο δυισμό. Αγαπώ γενικά δηλαδή, χωρίς σεξουαλικότητα. Είναι δυισμός, είναι τραγωδία. Αγαπώ μια γυναίκα, έτσι, πάρα πολύ θεωρητικά…
Βλέπετε ότι ποτέ η ορθοδοξία μας δεν είχε ρομαντισμό στην τέχνη της και σε όλες τις εκφράσεις της και γι’ αυτό τον λόγο. Γιατί το αποκορύφωμα του δυτικού ρομαντισμού είναι το ιδεατό της γυναίκας. Βλέπετε πώς περνάει στο πρόσωπο της Μαντόνας οποιουδήποτε δυτικού αγιογράφου μια ωραία γυναίκα, μια ιδεατή γυναίκα που δεν προκαλεί καμία σεξουαλικότητα. Πριν να είναι μια ρομαντική γυναίκα, είναι μια αποσαρκωμένη γυναίκα. Αυτή, όμως, δεν είναι γυναίκα! Η Εκκλησία μας πάντα διαγράφει το ρομαντικό. Έχει μια αντίσταση στο ρομαντικό. Έχει την Παναγία που την ζωγραφίζει. Είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παρθένος. Τίποτα το ρομαντικό. Είναι αυτή. Η Μήτηρ της Ζωής. Αυτή είναι η Μήτηρ της Ζωής, γιατί γεννάει τον Χριστό. Δεν υπάρχει ρομαντική γυναίκα στην ορθοδοξία. Καμία αποσαρκωμένη γυναίκα. Είναι αυτή η γυναίκα η συγκεκριμένη που θα την αγαπήσεις ψυχικά και σωματικά.
Και έτσι αυτός ο ανδροκεντρισμός μερικές φορές επιτείνει την πτώση του ανθρώπου. Γιατί ο άντρας σφετερίστηκε αυτό που του έδωσε ο Θεός. Όλα τα σφετερίζεται. Γιατί χρησιμοποιεί την γυναίκα με έναν δικό του τρόπο. Και η γυναίκα ή υποτάσσεται ή επαναστατεί. Και κρατάει μέσα της απωθημένα. Ο ρόλος της γυναίκας εκείνη τη στιγμή είναι να ξανασπάσει τον εγωισμό της και να διακονήσει τον άνδρα της, να ανοιχτεί προς αυτόν με χίλιους τρόπους.
Την αρχική ισοτιμία των φύλων την επαναφέρει με την γέννησή του ο Χριστός. Όπως στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, από έναν άνδρα, τον Αδάμ, γεννήθηκε χωρίς μεσολάβηση γυναίκας μια γυναίκα, τώρα στην επανόρθωση της ιστορίας, από μια γυναίκα, την Παναγία, γεννιέται χωρίς μεσολάβηση άνδρα, ένας άνδρας, ο Χριστός. Είναι τρομερή ισορροπία αυτή. […]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου