Άγιος Αλύπιος ο κιονίτης.

Άγιος Αλύπιος ο κιονίτης

 26 Νοεμβρίου

Ο όσιος πατήρ ημών Αλύπιος γεννήθηκε στην Αδριανούπολη της Παφλαγονίας επί βασιλείας Ηρακλείου (610-641). Όταν η μητέρα του κυοφορούσε ακόμη, είδε σε όραμα ένα αρνάκι που αντί για κέρατα είχε δύο κεριά αναμμένα, μια προφητεία για τα θεία χαρίσματα με τα οποία ο δούλος του Θεού θα ήταν προικισμένος. 

Καθώς είχε μείνει ορφανός από πατέρα, η μητέρα του τον εμπιστεύτηκε στον επίσκοπο Θεόδωρο, μόλις τριών ετών, για να υπηρετήσει στην εκκλησία και να διδαχθεί τα ιερά γράμματα. Το παιδί από μικρό επέδειξε μεγάλη ευσέβεια σε σημείο που τράβηξε την προσοχή του επόμενου επισκόπου, επίσης Θεοδώρου, ο οποίος τον έκανε οικονόμο της εκκλησίας και τον χειροτόνησε διάκονο. 

Όμως η ψυχή του είχε τρωθεί από τον πόθο της ερημίας, έτσι, μοίρασε τα υπάρχοντά του και ξεκίνησε για τους Άγιους Τόπους. Λίγες όμως μέρες μετά ο επίσκοπος τον πρόλαβε στα Ευχάιτα και τον ανάγκασε να γυρίσει πίσω. Οδηγημένος με τη βία πίσω στον κόσμο, ο δούλος του Θεού παρηγορήθηκε από ένα όραμα, που τον έκανε να καταλάβει ότι και στην ίδια του τη γενέτειρα υπήρχαν Άγιοι Τόποι. 

Επιχείρησε τότε να βρει ένα μέρος ήσυχο για να απομονωθεί όμως ο επίσκοπος τον ήθελε κοντά του για να υπηρετήσει τον κόσμο. Ο Αλύπιος όμως συνέχισε στην αναζήτηση μέρους και αυτό που ποθούσε το βρήκε σε μια περιοχή που βρισκόταν αρχαίοι τάφοι και ειδωλολατρικά ιερά. Σκαρφάλωσε στην κορυφή ενός από τα εγκαταλελειμμένα εκείνα μνημεία, όπου υπήρχε κίονας με άγαλμα φανταστικού ζώου, κατά το ήμισυ τάυρου και κατά το ήμισυ λέοντος. «Εδώ είναι ο τόπος της αναπαύσεώς μου» είπε. Και επέστρεψε στην πόλη για να βρει έναν σταυρό και έναν λοστό. Με το εργαλείο αυτό έριξε κάτω το άγαλμα και το αντικατέστησε με τον Ζωοποιό Σταυρό. 

Ο δούλος του Θεού απόκτησε γρήγορα φήμη και μολονότι δεν επιθυμούσε να ταράζουν την ησυχία του, αναγκάστηκε να δέχεται πολλούς πιστούς για να λάβουν την ευλογία του. 

Μετά από λίγο καιρό, αποσύρθηκε στην κορυφή του κίονα φτιάχνοντας από πάνω ένα αυτοσχέδιο στέγαστρο. Η εξέδρα που καθόταν ήταν τόσο στενή που δεν μπορούσε μήτε να ξαπλώσει, μήτε να καθίσει. Έμενε πάντα όρθιος σαν ζωντανή κολόνα, αντιμέτωπος με τις καιρικές συνθήκες. Για πενήντα τρία χρόνια βίαζε καθημερινά τη φύση για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Οι δαίμονες λυσσούσαν από φθόνο εναντίον του και του πετούσαν πέτρες. Μία μέρα ο Αλύπιος ζήτησε από τη μητέρα του ένα τσεκούρι με το οποίο έριξε καταγής το στέγαστρο του καταλύματός του ώστε απροστάτευτος πλέον να εκτεθεί στο πετροβόλημα των δαιμόνων. Οι δαίμονες τρομοκρατημένοι τότε από την τόλμη του και την ακλόνητη εμπιστοσύνη του στον Θεό εγκατέλειπαν τον τόπο, οδυρόμενοι για την ήττα τους. 

Πολλοί ήταν εκείνοι που προσέτρεχαν κοντά του και επιθυμούσαν να εγκατασταθούν στη βάση του κίονα. Πρώτη ήταν μια γυναίκα ονόματι Ευφημία και σύντομα ήρθε να τη συναντήσει μία άλλη γυναίκα ονόματι Ευβούλη η οποία έγινε ηγουμένη της μονής που σύντομα ιδρύθηκε εκεί. Η μητέρα του αγίου παρά την ηλικία της συγκαταριθμήθηκε και αυτή στην αδελφότητα. 

Λίγο καιρό αργότερα ήρθαν και άντρες ιδρύοντας με τη σειρά τους ανδρώα μονή από την άλλη μεριά του κίονα. Ήταν δε ωραιότατο θέαμα να ψάλλουν από τη μια μεριά πρθένες γυναίκες, από την άλλη να αντιφωνούν άνδρες και εν μέσω αυτών με τα χέρια υψωμένα να βρίσκεται ο Αλύπιος μεσιτεύοντας για τη σωτηρία του σύμπαντος κόσμου. 

Μετά από πενήντα τρία χρόνια ηρωικών καμάτων, το μισό σώμα του οσίου είχε παραλύσει και τα πόδια του αρνούνταν να τον υπηρετήσουν, έτσι αναγκάστηκε να περάσει γερμένος στο πλάι, σχεδόν ακίνητος για άλλα δεκατέσσερα χρόνια. Όταν τέλος παρέδωσε την ψυχή του σε ηλικία ενενήντα εννέα ετών, ο λαός έσπευσε να τιμήσει το σώμα του και ένας δαιμονισμένος θεραπεύτηκε πλησιάζοντάς το. 

Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του στις 26 Νοεμβρίου.