Ο όσιος Διόδωρος, κτίτορας της Μονής του όρους Αγίου Γεωργίου
27 Νοεμβρίου
Ο όσιος Διόδωρος γεννήθηκε στα τέλη του 16ου αιώνα στην περιοχή της λίμνης Ονέγκα, στη βόρειο Ρωσία. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι για να επισκεφθεί τη Μονή Σολόφκι και ζήτησε να γίνει δεκτός εκεί.
Για τρία χρόνια επέδειξε τέτοιο ζήλο στα διακονήματα και τέτοια τελειότητα στις άγιες αρετές, που ο ηγούμενος δέχθηκε να τον ενδύσει με το άγιο αγγελικό Σχήμα και εμπιστεύθηκε την πνευματική του καθοδήγηση σε έναν άγιο άνθρωπο, τον Ιωσήφ. Αυτός ήταν μέγας θαυμαστής των άθλων των γερόντων αναχωρητών. Ενέπνευσε στον νέο τον έρωτα της ησυχαστικής πολιτείας και του γνώρισε ορισμένους ερημίτες που ζούσαν τότε στα δάση γύρω από το μοναστήρι, σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες, λόγω της τραχύτητας του βορείου κλίματος.
Ο Διόδωρος (Δαμιανός) συνήθιζε να τους επισκέπτεται για να τους πηγαίνει μερικά τρόφιμα και να συνομιλεί μαζί τους. Κατέληξε μάλιστα να περνά όλο τον χρόνο του σχεδόν στο δάσος οδηγώντας και άλλους μοναχούς προς τον ερημητικό βίο.
Η υπόλοιπη αδελφότητα παραπονέθηκε στον ηγούμενο και εκείνος ανάγκασε τον Δαμιανό και τους συντρόφους του να επιστρέψουν στη μονή. Ο όσιος κλείσθηκε για πεντέμισι μήνες στο νοσοκομείο της μονής ως τιμωρία. Όταν τελείωσε ο περιορισμός του, έφυγε κρυφά από το μοναστήρι και παίρνοντας το καράβι έπλευσε τον ποταμό Ονέγκα αναζητώντας πρόσφορο τόπο.
Εγκαταστάθηκε σε ένα κελλί στις όχθες της λίμνης Κένο, αλλά μετά από λίγο εκδιώχθηκε από τους χωρικούς της περιοχής αφού τον ξυλοφόρτωσαν. Από εκεί μετέβη κοντά στη λίμνη Βοδλά και έκτισε κελλί σε έναν τόπο τόσο άγριο, που έμεινε εκεί για επτά χρόνια σε απόλυτη ησυχία. Εν συνεχεία, ένας άλλος εραστής της ερήμου, ο Πρόχορος, ήλθε να τον συναντήσει και μαζί συνέχισαν τους αγώνες τους μέχρι που μετά από ένα όραμα ανέλαβαν την ίδρυση μιας μεγάλης μονής αφιερωμένης στην Αγία Τριάδα, στο όρος Αγίου Γεωργίου (Γιούρυ).
Ο όσιος εύκολα εξασφάλισε την άδεια του τσάρου Μιχαήλ Φεδώροβιτς και έλαβε σημαντική δωρεά από τη μητέρα του τσάρου – η οποία έγινε μοναχή με το όνομα Μάρθα († 1645) –, από πλούσιους εμπόρους και από τη Λαύρα του Αγίου Σεργίου. Παρά το πλήθος των δοκιμασιών και των πειρασμών εκ μέρους των δαιμόνων κατόρθωσε να κτίσει τρεις μεγάλες εκκλησίες και μεγάλο αριθμό κελλίων (1626). Έχοντας αναλάβει το θεάρεστο τούτο έργο με μόνον τον συνασκητή του Πρόχορο, ο όσιος αναλάμβανε τις πλέον ταπεινωτικές εργασίες και συνέχισε να τις εκτελεί ακόμα κι όταν αυξήθηκε η αδελφότητα.
Μία ημέρα, ένας φθονερός μοναχός, ο Θεοδόσιος, επιτέθηκε στον όσιο και τον άφησε σχεδόν νεκρό στο δάσος. Ο Διόδωρος κατάφερε παραταύτα να φθάσει στο κελλί του. Μόλις ο Θεοδόσιος τον είδε μπροστά του έπεσε κλαίγοντας στα πόδια του ζητώντας του να τον συγχωρήσει και να μην αποκαλύψει στους αδελφούς την κακή πράξη του. Ο όσιος, ανίκανος για οποιαδήποτε μνησικακία, τον συγχώρεσε.
Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για τον Θεοδόσιο. Καταπιάστηκε να στρέψει εναντίον του οσίου τους δοκίμους και λίγο αργότερα έφυγε από το μοναστήρι με δεκαεπτά από αυτούς παίρνοντας μαζί του το ταμείο της αδελφότητας. Ο Διόδωρος δεν τους κράτησε κακία και έμεινε αδιάφορος απέναντι στην οικονομική απώλεια. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η απώλεια της ψυχής των δύστυχων αυτών και προσευχόταν θερμά υπέρ αυτών. Μέσα σε τούτες τις δοκιμασίες, ευχαριστούσε τον Θεό και εγκαρτερούσε με απέραντη υπομονή.
Η μονή ευημερούσε χάρη στις προσευχές και στις θεόπνευστες διδαχές του οσίου Διοδώρου. Την παραμονή ενός ταξιδιού του για υποθέσεις του μοναστηριού, συγκέντρωσε γύρω του τους πιο κοντινούς μαθητές του, τους προείπε το επικείμενο τέλος του, όρισε διάδοχό του και τους άφησε τις τελευταίες παραινέσεις του για τη σωτηρία των ψυχών.
Εκοιμήθη ταξιδεύοντας προς το Καργοπόλ, στις 27 Νοεμβρίου 1633. Τα τίμια λείψανά του μεταφέρθηκαν στη μονή και επιτελούν πολλά θαύματα.
※
«Νέος Συναξαριστής
της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,
Τόμ. 3ος, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Εκδόσεις «Ίνδικτος»,
※
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου