Τρισάγιο 17 Νοεμβρίου

Τρισάγιο 17 Νοεμβρίου 

Στο άσπρο χαρτί με τα ονόματα είχαν πλέον προστεθεί κι άλλα. Το ίδιο χέρι που 'γραφε τα όμορφα γράμματα είχε προσθέσει και τα επίθετα τους. Έτσι φαινόταν πως ήθελε να τους τιμήσει περισσότερο. 

Υπέρ αναπαύσεως

Διομήδους (Κομνηνού)

Βασιλείου (Φάμελου)

Αλεξάνδρου (Σπαρτίδη)

Μάρκου (Καραμάνου)

Βασιλείου (Κόρακα)

Βασιλικής (Μπεκιάρη)

Δημητρίου (Θεοδωρά)

Γεωργίου (Γεριτζίδη)

Νικολάου (Μαρκουλή)

Στυλιανού (Καραγιώργη)

Ανδρέου (Κούμπου)

Μιχαήλ (Μαυρογιάννη)

Κυριάκου (Παντελάκη)

Σπυρίδωνος (Κοντομνάρη)

Αικατερίνης (Αργυροπούλου)

Δημητρίου (Παπαϊωάννου)

και Αφροδίτης

Όλοι τους είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή την ίδια μέρα, 17 Νοέμβρη, στα προπύλαια του Πολυτεχνείου. Ήρωες ήταν στα σίγουρα. Προφήτες; Αυτό το γνωρίζει μόνο ο Θεός.

Μετά απο λίγα χρόνια στον κατάλογο είχαν προστεθεί και τα ονόματα: 

Σταματίας (Κανελλοπούλου)

Ιακώβου (Κούμη)

Μιχαήλ (Καλτεζά)

Είχαν σκοτωθεί σε επετείους μνήμης του Πολυτεχνείου.Το σύστημα των ζογκλέρ, των σωτήρων των Ελλήνων Χριστιανών, είχε διαλυθεί. Κι άλλα, όμως, παιδιά πέθαιναν μπρός στο Πολυτεχνείο.

Άπ ό,τι φαίνεται ούτε η δημοκρατία σώζει ούτε οι ήρωες σώζουν,αλλα μόνο το κόκκινο του πετραχηλιού και οι προφήτες που σταματούν τον ήλιο στη Γαβαών. 

Αυτά όλα αποδείχθησαν μετά.

 

 

Το τέλος ενός ανώνυμου 

    Μυθιστόρημα

πρ.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος