Ὤ ξένου πάντῃ θαύματος καί ἀφράστου!

γ΄. Τίς ὁ μοναχός καί τίς ἡ αὐτοῦ ἐργασία˙ καί εἰς οἷον ὕψος οὗτος ὁ θεῖος πατήρ θεωρίας ἀνῆλθεν.

Μοναχός, ὅστις ἀμιγής ἐστι κόσμῳ 

καί ἀενάως ὁμιλεῖ Θεῷ μόνῳ, 

βλέπων βλέπεται, φιλῶν φιλεῖται 

καί γίνεται φῶς λαμπόμενος ἀρρήτως˙ 

δοξαζόμενος δοκεῖ πλέον πτωχεύειν 

καί προσοικειούμενος ὡς ξένος πέλει. 

Ὤ ξένου πάντῃ θαύματος καί ἀφράστου! 

Διά πλοῦτον ἄπειρον ὑπάρχω πένης 

καί μηδέν ἔχειν δοκῶ πολύ κατέχων 

καί λέγω˙ Διψῶ διά πλῆθος ὑδάτων 

καί τίς μοι δώσει, ὅπερ ἔχω πλουσίως, 

καί ποῦ εὑρήσως, ὅν ὁρῶ καθ᾿ ἑκάστην; 

Πῶς δέ κρατήσω, ὅ ἐντός μου ὑπάρχει 

καί ἔξω κόσμου, οὐ γάρ βλέπεται ὅλως; 

Ὅ ἔων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω νοῶν ἀληθῶς ῥήματα ἀγραμμάτου!

 Ποιὸς εἶναι ὁ μοναχὸς καὶ ποιὸ τὸ ἔργο του καὶ σὲ ποιὸ ὕψος θεωρίας ἀνέβηκε ὁ θεῖος αὐτὸς πατέρας. 

Ὁ μοναχὸς ποὺ ἀποχωρίστηκε τὸν κόσμο

κι ἀδιάκοπα συνομιλεῖ μὲ μόνο τὸ Θεὸ

βλέπει τὸ Θεὸ καὶ ὁ Θεός τον βλέπει, 

τότε ἀγαπᾶ κι ἀγαπιέται

 κι ὅπως φωτίζεται ἄρρητα γίνεται φῶς·

ἂν τὸν δοξάζουν νιώθει ταπεινότερος

κι ὅταν τὸν περνοῦσαν δικό τους νιώθει σὰν ξένος.

Θαῦμα παράδοξο κι ἀνέκφραστο!

Ὑπάρχῳ ἐγὼ φτωχὸς ἀπὸ πλοῦτον ἄπειρο

κι ἐνῶ πολλὰ κατέχω λέω δὲν ἔχω τίποτα.

Ρωτῶ: καὶ μέσα σὲ νερὸ πλημμύρα

διψώ∙ ποιὸς θὰ μοῦ δώσει ὅ,τι ἄφθονο ἔχω

καὶ ποῦ θὰ βρῶ ὅποιον βλέπω ὅλη τὴν ὥρα;

Πῶς θὰ κρατήσω αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἐντός μου

κι ἔξω στὸν κόσμο πουθενὰ δὲν βλέπω;

Ὅποιος ἔχει αὐτιὰ ποὺ ἀκοῦνε ἂς ἀκούει,

ἐννοῶντας ἀληθινὰ λόγια ἀγραμμάτου.

ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΥΜΝΩΝ ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ

 ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, 

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ 

ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΜΟΝΗΣ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΜΑΝΤΟΣ 

ΤΗΣ ΞΗΡΟΚΕΡΜΟΥ.