Ξεκινάμε από την Βηθλεέμ (με πούλμαν) την αναχώρηση μας για την Λαύρα του Αγίου Χαρίτωνα η οποία βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Ιερουσαλήμ στην έρημο της Ιουδαίας στην κοιλάδα του Nahal Prat ( Engl. En Prat (En Fara) ), στα αραβικά Wadi Kelt ( Engl. Wadi Qelt). Ο τόπος έρημος, έρημα και τα χρώματα ξεθωριασμένα, ώχρα ψημένη από τον ήλιο και όμπρα ωμή με το λευκό να σου επιτρέπει να παίξεις μαζί τους τόσο που το μάτι ξεμακραίνοντας τα βλέπει όλα κίτρινο λευκά. Και ανάμεσα τους μια μακρόσυρτη γαλάζια πινελιά να διασχίζει την έρημο και τα χρώματα της. Κιτρινόλευκο και μπλε. Έτσι εξηγείτε αυτό το πράσινο χρώμα ανάμεσα τους στο οποίο πλησιάζοντα μπορείς να διακρίνει την Λαύρα του Αγίου Χαρίτωνα.
Η Λαύρα του αγίου Χαρίτωνα είναι η αρχαιότερη στην Παλαιστίνη.Κατά κυριολεξία «λαύρα» σημαίνει στα Ελληνικά «δρόμος» ή «διάδρομος». Η λαύρα ήταν μια αποικία αναχωρητών, οι χωριστές τους καλύβες ή κελλιά σχημάτιζαν το «δρόμο» ή «διάδρομο». Αυτοί οι αναχωρητές σε μια λαύρα ζούσαν στην πράξη μια μισοέρημητική ζωή. Οι καλύβες τους ήταν συγκεντρωμένες γύρω από ένα κεντρικό κτίριο πού ονομάζονταν κοινόβιο πού ήταν κανονικά κοντά σε μια γειτονική Εκκλησία. Οι μοναχοί μιας λαύρας υπόκεινταν σ’ έναν πνευματικό πατέρα και συγκεντρώνονταν τα Σάββατα και τις Κυριακές για την κοινή τέλεση της λειτουργίας. Οι αρχαιότερες λαύρες ιδρύθηκαν στην Παλαιστίνη στις αρχές του τέταρτου αιώνα και εξακολούθησαν να ανθούν για αιώνες. Σε πρόσφατες εποχές ο όρος λαύρα αποδίδεται σε κοινοβιακές κοινότητες ιδιαίτερης σπουδαιότητας. Ή πρώτη λαύρα ιδρύθηκε από τον Άγ. Χαρίτωνα (περί τό 330) στη Φαράν, βορειοανατολικά της Ιερουσαλήμ. Ύστερα από αυτήν μια ολόκληρη σειρά από άλλες λαύρες ιδρύθηκε στο δρόμο από τα Ιεροσόλυμα προς την Ιεριχώ, και κοντά στη Βηθλεέμ. 'Η λαύρα αντιπροσωπεύει ένα μεσάζοντα τύπο ζωής ανάμεσα στη ζωή του απομονωμένου ερημίτη και της πλήρως κοινοβιακής μοναστικής ζωής πού αναπτύχτηκε από τον Αγ. Παχώμιο.(Γεωργίου Φλορόφσυ, Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες, εκδόσεις Π.ΠΟΥΡΝΑΡΑ σελ. 207 )
Η Λαύρα του αγίου Χαρίτωνα καταστράφηκε το 614 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της περσικής κατάκτησης και το αναπαλαιωμένο κτίριο το οποίο συναντάμε σήμερα σε αυτή την τοποθεσία ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησιά της Ρωσικής διασποράς. Η μονή είναι ανοιχτεί για τους προσκυνητές από Δευτ-Σάβ από της 8:00-11:00 π.μ. και 1:00-3:00 μ.μ.Ο τάφος του αγίου Χαρίτωναβρίσκεται εντός της μονής.
το ψηφιδωτό που κοσμούσε το πάτωμα.Εκτός από τον τάφο του Αγίου Χαρίτωνα στο μοναστήρι υπάρχουν δύο ναοί. Ο πρώτος και αρχαιότερος είναι αφιερωμένος στον άγιο Χαρίτωνα και βρίσκεται ψηλά μέσα στους βράχους. Για να φθάσεις σε αυτό χρειάζεται να ανέβεις μια σιδερένια σκάλα η οποία οδηγεί μπροστά στην είσοδο του ναού.Το σπήλαιο είναι μεγάλο αλλά χαμηλό τόσο που αν θυμάμαι καλά με τα χέρια σου υψωμένα ακουμπάς το επάνω μέρος του σπηλαίου το οποίο είναι μαυρισμένο από φωτιά ή από την κάπνα από τα κεριά και το θυμίαμα.Ο δεύτερος ναός βρίσκεται κάτω δίπλα στον τάφο του αγίου Χαρίτωνα και είναι καινούργιος.
Οι φωτογραφίες είναι από το προσκύνημα που κάναμεμε την ενορία του Αγίου Φιλίππου Θησείου τον Αύγουστο του 2012μ.Χ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου