Η εμπαθής έφεση για την εξουσία, για την κυριαρχία επάνω στους αδελφούς, παραμορφώνει στον άνθρωπο την εικόνα του Θεού, τον κάνει προσκυνητή του πειραστή: «Σοι δώσω την εξουσίαν ταύτην άπασαν και την δόξαν αυτών, ότι εμοί παραδέδοται, και ώ εάν θέλω δίδωμι αυτήν· συ ουν εάν προσκυνήσης ενώπιον μου, έσται σου πάσα» (Λουκ. 4,6‐7). Ο Χριστός όμως παρήγγειλε το αντίθετο: «Οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών … ουχ ούτως έσται εν υμίν» (Ματθ. 20,25‐26). Η κατακυρίευση αντικαθιστά τη διακονία, για χάρη της οποίας οι άνθρωποι γίνονται «της μελλούσης αποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνοί» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 5,1). «Δεν είναι ένδοξον να ζητά κανείς τη δική του δόξα» (πρβλ. Παροιμ. 25,27). Οι Απόστολοι, πριν από τον θάνατο του Χριστού και την Ανάσταση Του ως την Ανάληψη και την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, δεν ήταν ελεύθεροι από την ιδέα της δόξας σε επίγεια Βασιλεία του Χριστού (βλ. Ματθ. 20,21). Πριν ακριβώς από την Ανάληψη του Χριστού Τον ερώτησαν: «Κύριε, ει εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την Βασιλείαν του Ισραήλ;» (Πράξ. 1,6). Η Βασιλεία του Χριστού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· καταδιώκεται από το βασίλειο του άρχοντα του κόσμου τούτου. Η πρώτη είναι εξουσία αγάπης, δύναμη ταπεινώσεως, που ελκύουν την ωραιότητα της αγιότητος και της σοφίας. Ο άρχοντας όμως αυτού του κόσμου ενεργεί εκβιαστικά. Αυτός είναι βέβαια και «ο πατήρ του ψεύδους»: «Εκείνος (ο διάβολος) ανθρωποκτόνος ήν απ’ αρχής και εν τη αληθεία ουχ έστηκεν, ότι ουκ έστιν αλήθεια εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού» (Ιωάν. 8,44). Σπάνιοι είναι εκείνοι που αποκτούν εξουσία χωρίς εξαναγκασμό και βία επάνω στους αδυνάτους, και ακόμη χωρίς ανθρωποκτονία με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Οι εκβιασμοί συνοδεύονται με δικαιολογίες κατεξοχήν ψευδείς. Συνέπεια αυτού είναι οι πόλεμοι, η απώλεια αναρίθμητων ψυχών, καταστροφές, λιμοί, ερημώσεις, απόγνωση θυμάτων τρομοκρατίας. Τέτοια είναι η ιστορία της ανθρωπότητος μετά την πτώση. Οι απόγονοι του Κάιν πλήθυναν υπερβολικά επάνω στη γη. Αλλά μεγάλο είναι και το πλήθος των πράων υιών της πρώτης θυσίας, εκείνης του Άβελ (βλ. Γέν. 4,8). Η τραγικότητα της καταστάσεως επιδεινώνεται· εκείνοι που θα φαίνονταν ως ηρωικές ψυχές πολεμιστών εναντίον μιας μορφής ζυγού, σε περίπτωση νίκης ακολουθούν και αυτοί την ίδια οδο της βίας· και δεν υπάρχει διέξοδος από τον εφιάλτη αυτό. Είναι λίγα εκείνα τα μέρη επάνω στη γη, όπου οι ηττημένοι, οι υποδουλωμένοι να μη στενάζουν από το βαρύ φορτίο και οι στεναγμοί τους να μην ανεβαίνουν ως τον ουρανό.
ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου