Μας δόθηκε η εντολή να αγαπάμε. Αν η αγάπη αυτή ήταν πραγματικότητα της υπάρξεως μας, τότε θα ήταν περιττό να μας δοθεί εντολή για την απόκτηση της. Στην αγάπη είναι φυσική η υπακοή, όπως φυσική στο μίσος είναι η εναντίωση. Χωρίς την παιδεία της υπακοής, ο άνθρωπος θα παραμείνει στα δόντια του θανάτου της αμαρτίας.
Θα περάσουν πολλά χρόνια με ατέλειωτες διάπυρες προσευχές και ανεκφράστους με λόγια στεναγμούς, ώσπου να ανοίξει η καρδιά και έπειτα ο νους μας, προκειμένου η ψυχή να καταστεί ικανή να δεχθεί το ουράνιο Πυρ που έφερε στη γη ο Χριστός· Πυρ που μετατρέπεται σε θαυμαστό Φως και απερίγραπτη χαρά. Από τον βαθμό εντάσεως της προσδοκίας μας, αλλά και της θελήσεώς μας, εξαρτάται η αιωνιότητα μας. Η θεωρία της μεγαλοπρέπειας του κόσμου που δημιούργησε ο Θεός καταπλήσσει με θαυμασμό την ψυχή μας· αλλά και πολύ περισσότερο ακόμη από αυτό τρομάζει και ταυτόχρονα ελκύει η Βασιλεία της ενδοτριαδικής αγάπης, που μας δόθηκε να δούμε εν μέρει σαν μέσα από κάποια χαραμάδα· Βασιλεία που «βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11,12).
Παρατηρώντας τον εαυτό μας στο Φως της χάριτος, χωρίς υπερβολική επιείκεια, πειθόμαστε ότι το σπέρμα του παραδείσιου πειρασμού που σπάρθηκε στην ψυχή και τον νου -η εωσφορική υπερηφάνεια- τόσο βαθιά αναπτύχθηκε μαζί με την ύπαρξη μας, τόσο εισέδυσε με τις ρίζες του όχι μόνο στον νου και την καρδιά, αλλά και σε όλο το είναι μας, συμπεριλαμβάνοντας ακόμη και το σώμα, ώστε το να αποσπάσουμε πλέον το κακό αυτό σημαίνει να υποβληθούμε σε φοβερή «εγχείρηση» όλης της υπάρξεως μας. Η συμπλοκή με τον αόρατο αυτό εχθρό, τον οποίο ο Κύριος ονόμασε «ανθρωποκτόνον απ’ αρχής» (πρβλ. Ιωάν. 8,44), είναι η ουσία της ασκήσεως μας. Η εξουσία του «άρχοντος του αιώνος τούτου» επάνω μας είναι ισχυρή, μόνο διότι υπερήφανα συγγενέψαμε μαζί του. Ο θάνατος αυτός νικάται με την ταπείνωση, δηλαδή με την «κένωση» μας από όλα εκείνα που είναι ενάντια στη Θεία αγάπη. Η τελειότερη πράξη «κενώσεως» φανερώθηκε από τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος μας αγάπησε «εις τέλος» (Ιωάν. 13,1) παίρνοντας επάνω Του τον θάνατο μας, και με τον θάνατο Του εξάλειψε τον θάνατο όλου του γένους του Αδάμ.
« Ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον» (Λουκ. 8,5). Ο Χριστός είναι ο Σπορέας του σπόρου αυτού. Αυτός, όταν γίνει δεκτός στη γη της καρδιάς μας, θα βλαστήσει όπως ο σπόρος της παραβολής, και με τις ρίζες του θα διαρρηγνύει τους ιστούς της καρδιάς μας. Αυτό λοιπόν συνιστά εκείνη την «εγχείρηση», στην οποία πρέπει να υποβληθεί ο άνθρωπος για να θεραπευθεί από τις συνέπειες της πτώσεως. Εγχείρηση υπερβολικά οδυνηρή, με πόνο όμως που δεν θανατώνει, αλλά ζωοποιεί. Πάλι έχουμε ένωση ή συνδυασμό παθημάτων και θριάμβου της νίκης. Η ελπίδα μας έγκειται στο ότι, ακόμη και αν δεν πραγματοποιήσουμε πλήρως στα όρια της γης αυτή την κλήση του Χριστού να γίνουμε νικητές όμοιοι με Αυτόν -«Εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. 16,33· βλ. Αποκ. 3,21)- δηλαδή να γίνουμε θεοπρεπώς παγκόσμιοι στην αγάπη, να υπερβούμε τον γήινο αυτό κόσμο, τότε και μετά θάνατον ο άγιος σπόρος που Αυτός έσπειρε μέσα μας δεν θα πεθάνει, αλλά θα δώσει άφθαρτο καρπό πέρα από τα όρια του χρόνου. Όπως ακριβώς από μηδαμινό, κατά τη φυσική του διάσταση, ανθρώπινο σπέρμα αναπτύσσεται κάτι ασύγκριτα μεγαλύτερο, έτσι και με τον λόγο του Θεού (βλ. Λουκ. 8,8‐11), που έριξε τις ρίζες του μέσα μας. Εν Αυτώ και δι’ Αυτού θα γίνουμε συγγενείς Του, φορείς της αγίας αιωνιότητος.
ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου