Μικρό αφιέρωμα στον π. Παναγιώτη Τσιώλη.

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ 

Μικρό αφιέρωμα στον π. Παναγιώτη Τσιώλη.

Σας χαιρετώ. 

Πριν λίγες μέρες, έφυγε απ’ την επίγεια ζωή για την άλλη, την άνω Ιερουσαλήμ, ο παππούλης. Έτσι ήταν μεταξύ των πιστών που αναπαύονταν στο λειτουργικό του χώρο το χαϊδευτικό του.

Ήταν προς το τέλος της δεκαετίας του 80 όταν άκουσα σε μια συζήτηση στην Κρήτη από κάποιον γέροντα! Ότι στα μέρη μας είναι κάποιος παπάς, που έχει κατεβάσει τον ουρανό στην Γη. Χωρίς να μάθω πολλές λεπτομέρειες, μου γεννήθηκε η επιθυμία να τον γνωρίσω. Δεν ήξερα το επίθετο του παρά μόνο το όνομα του. Π. Πάνος. Τρέχα γύρευε. Που ήταν στην Καρδίτσα; Στην μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος δεν ήξερα κάποιον με αυτό το όνομα. Περνούσε ο καιρός χωρίς να έχω αποτελέσματα, αλλά ο πόθος μου να γνωρίσω αυτόν τον σύγχρονο ΄΄Άγιο΄΄ δεν έσβηνε. Κάποια φορά πήγα στον ΟΤΕ και έκατσα ένα απόγευμα να ψάχνω στους καταλόγους όλης της γύρω περιοχής για ένα π. Πάνο Τσιώλη (είχα μάθει εν τω μεταξύ το επίθετο) που ήταν στα Βραγκιανά. Δεν ήξερα ότι τα Βραγκιανά που ανήκουν στην Καρδίτσα δεν είναι τα μεγάλα Βραγκιανά της Ευρυτανίας. Δεν βρήκα φυσικά τίποτα. Περνούσαν τα χρόνια και περίπου στο μέσον της δεκαετίας του 90, βρέθηκα κάποια φορά με κάποιον κουμπάρο του και μου είπε: (γιατί ήξερε ότι στις αγρυπνίες που γινόντουσαν στην περιοχή πάντα λάμβανα μέρος) να δεις που θα σε πάω σήμερα. Πήγαμε λοιπόν στα μεγάλα Βραγκιανά. Εκεί μέσα στο σκοτάδι (γιατί νύχτα ήταν) είδα αυτόν τον παππούλη να λειτουργεί και ένιωσα την Χάρη του Θεού να γεμίζει το μέρος. Ξημέρωσε και στον καφέ που φτιάξαμε έβλεπα με τα μάτια και την λογική μου έναν απλό άνθρωπο, έναν απλό ιερέα και με τα μάτια της ψυχής μου ένιωθα μια απίστευτη Χάρη να με διαπερνά και να νιώθω σαν στον παράδεισο. Τίποτα δεν επισκίαζε αυτή την αίσθηση ακόμη και το μυαλό μου που έλεγε και έβγαζε λογικά συμπεράσματα δεν λέκιαζε αυτό που ένιωθα. Αυτή η αίσθηση της Χάριτος του Θεού, δεν έλειψε ποτέ από την ΄΄παρέα΄΄ με τον παππούλη, όσα χρόνια κι αν πέρασαν και μάλλον μεγάλωνε παρά μειωνόταν. Έφτανε μια απλή επίκληση του ονόματος του και γέμιζαν τα μάτια μου δάκρυα. Μου γεννήθηκε το ερώτημα, τι είναι Άγιος; Πως φαίνεται στα μάτια μας; Πως ζει ο ίδιος; Αυτά τα ερωτήματα και άλλα που προστέθηκαν στην πορεία, μου φανέρωσε ο καλός και Άγιος Θεός μέσω της ταπεινότητος του παππούλη. Συνέχισα να πηγαίνω στο Βαλάρι τα βράδια περίπου μια φορά το μήνα όπως και στο όρος και κάναμε την ακολουθία. Στην αρχή είμασταν μόνοι μας και σιγά σιγά άρχισε να έρχεται και λίγος κοσμάκος. Έφευγα απ’ το χωριό μου στις 12 και ήμουν εκεί κατά τις 1καί. Κοιμόμουν στο αμάξι και ξυπνούσα όταν ερχόταν ο παππούλης περίπου στις 2:30. Η φήμη του μεγάλωνε με γεωμετρική πρόοδο και όλο και περισσότεροι αναπαύονταν στις ακολουθίες και στα λεγόμενα του. Έζησα την ανέγερση του ξενώνα απ’ την αρχή, όταν έβγαζε πέτρες με τα χέρια του. Να πω κάτι χαρακτηριστικό. Τελειώσαμε την ακολουθία και το πρωί μετά τον καφέ πήγαμε στο λατομείο. Αυτός πάλευε με τους λοστούς και τις βαριές και γω έλεγα ότι θα σβήσω απ’ την κούραση. Εγώ ήμουν τότε 35 και δεν άντεχα όλη αυτή την ταλαιπωρία, μετά το ξενύχτι δουλειά. Τεράστια δύναμη. Το ημερήσιο πρόγραμμα του περιελάμβανε 1 ώρα ύπνο και άντε όταν τον ΄έκλεβε΄΄ στην καρέκλα την ώρα του καφέ η του φαγητού. Αυτό το ΄΄κλέψαμε΄΄ όταν είχαμε όλες αυτές τις απορίες για το ποιο είναι το εργόχειρο του όπως λέμε στα πατερικά. Φέραμε έναν ηγούμενο απ’ το Άγιο όρος να τον δει να μας πει. Εκείνος αφού έμεινε στο σπίτι μαζί του το βράδυ, είδε τον παππούλη που κοιμήθηκε στην καρέκλα καμμιά ώρα και μετά σηκώθηκε. Μεγάλος αγωνιστής λέει.

Ο παππούλης ήταν πολύ αγαπητός και η φήμη του έφτασε στα πέρατα της οικουμένης. Έφταναν σ αυτόν άνθρωποι απ’ όλη τη γη, με λογής προβλήματα τα περισσότερα απ’ τα οποία με απλό τρόπο λυνόντουσαν. Κοντά του οι άνθρωποι αλλοιωνόντουσαν. Άλλοι με εθισμούς άλλοι με καθαρά κοσμικό τρόπο ζωής και μακριά της εκκλησίας, έκαναν στροφή και γινόντουσαν παιδιά του Θεού. Σταματούσαν την αμαρτία και έκαναν καινούρια ζωή. Μέχρι και τα σκουλαρίκια απ’ τις μύτες έβγαζαν χωρίς να τους το ζητήσει. Αυτή την επιρροή είχε στους ανθρώπους. Έχω δει με τα μάτια μου πολλά θαύματα, ιαματικά, εξαγωγή δαιμονίων, εξορκισμούς, και ποικίλα προβλήματα που βρήκαν στο πρόσωπο του ίαση και λύση. Να σας μεταφέρω ένα που δείχνει πόσο πολύ μεγάλη ΄΄παρρησία΄΄ είχε και με πόσο απλό τρόπο λειτουργούσε το θαύμα.

Ένα φιλικό μου ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει παιδιά και χωρίς να το ξέρω κάνουν προσπάθειες με εξωσωματική. Έκαναν κάποιες προσπάθειες και στο τέλος όταν τελείωσαν και τα λεφτά τους, ο γιατρός τους είπε ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Είχαν σκάσει στην στενοχώρια και στο κλάμα. Εγώ μόλις το έμαθα, έψαξα να βρω μια ευκαιρία να πάω σπίτι τους. Πήγα λοιπόν και μόλις καθίσαμε μου είπαν το μυστικό με τις εξωσωματικές. Τους επιτίμησα λέγοντας τους ότι ενώ είναι ένα πνευματικό ζευγάρι με μυστηριακή ζωή, δεν έχουν δυνατή πίστη. Τι έπρεπε να κάνουμε λέει; Να το αφήσετε στο Χριστό και εκείνος αν έχει ευλογία, θα το έλυνε. Τους λέω λοιπόν. Ξεχάστε τι σας είπε ο γιατρός και κάντε αυτό που θα σας πω. Θα πάτε στον π. Πάνο. Δεν θα του πείτε περί εξωσωματικής και όπως θα μιλάτε θα τον ρωτήσετε. Πάτερ τι λέτε; Θα κάνουμε παιδάκι; Ότι σας πει θα ισχύει. Γύρισαν λοιπόν χαρούμενοι και προβληματισμένοι γιατί ο παππούλης τους είπε: ναι μωρέ, γιατί να μην κάνετε; και σε 15 μέρες έμεινε έγκυος. Το πρώτο παιδί το ονόμασαν Παναγιώτη. Δύο συστατικά: η υπακοή και ο λόγος του παππούλη για να δοξαστεί το όνομα του Χριστού. Έτσι απλά. Η πίστης όπως είπε ο Χριστός μετακινεί βουνά.

Όταν είχα αποφασίσει να γίνω μοναχός, πήγα και του το είπα και ζήτησα την ευχή του. Με ρώτησε, που θα πας; Και του είπα ότι θα πάω στο όρος που με περιμένουν οι αδελφοί και ο γέροντας. Μου λέει. Μην πας στο όρος. Έχουμε εδώ έξω πολλά μοναστήρια που μπορείς να μονάσεις. Μου είπε δυο τρείς κουβέντες για το πόσο σημαντική είναι η προσφορά των μοναστηριών στον κόσμο και έφυγα. Χωρίς να το καταλάβω, πέρασαν 2-3 χρόνια και κατέληξα εδώ στον Άη Γιάννη στο Παλιούρι. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η δουλειά που μπορούν να κάνουν οι καλόγεροι στον κόσμο αφού βλέπω εγώ ο αδαής, πώς τρέχουν οι άνθρωποι απ’ το πουθενά στα μοναστήρια.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λεπτομέρειες τη ζωή του παππούλη που έβλεπα και ζούσα. Το κυριότερο ήταν η μεγάλη του αγάπη για τον Χριστό και την Παναγία μητέρα του και η τρομερή αποφασιστικότητα του που δεν έκανε πίσω με τίποτα. Μια φορά πρέπει να ήταν το 98 πήγαμε στον προφήτη Ηλία και ξεκινήσαμε 10 και το βράδυ. Τελειώσαμε γύρω στις 5 το πρωί και μέσα στο σκοτάδι και στο φως των κεριών φτιάξαμε καφέ (η αδελφή του) και φάγαμε ότι μας είχε ετοιμάσει. Μετά έφυγαν τα αδέλφια του απ’ το μονοπάτι για τα Βραγκιανά και μας είπε να φύγουμε και μείς. Του λέω εσύ που θα πας τώρα; Μου λέει στο Βαλάρι. Και τον πήγαμε με το ζόρι στο σπίτι του. Δεν φοβόταν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι; Πως έβλεπε; Το μέρος κρατούσε λύκους και αρκούδες. Τίποτα αυτός. Χαμπάρι δεν έπαιρνε. Τρομερή αποφασιστικότητα θάρρος και τόλμη.

Ο παππούλης έφυγε, αλλά άφησε πίσω του στο ιστορικό χρονικό, τεράστια γράμματα με το πέρασμά του. Η κληρονομιά του δεν θα χαθεί γιατί έχει επενδυθεί στο χρηματιστήριο του Θεού και στις ψυχές όλων αυτών που τον γνώρισαν. Έκανε δύο τεράστιες οικογένειες, μια σαρκική, αφού είχε 9 παιδιά και μια πνευματική, πολύ μεγαλύτερη, αποτελούμενη από χιλιάδες ανθρώπους που τον αγάπησαν και ευεργετήθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η Βαλαριώτισα, που ξέρει και είδε τους αγώνες του, έκανε δεκτά σχεδόν τα περισσότερα απ’ τα αιτήματα του και αυτά των πιστών που έφταναν στη χάρη της.

Παππούλη! Αφού σίγουρα βρήκες παρρησία! Μη μας ξεχνάς να μεσιτεύεις στον Άγιο Θεό για μας όλους που σε αγαπήσαμε. 

Πρόδρομος μοναχός.