32. Ὕμνος ἑσπερινός - Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

 

32. Ὕμνος ἑσπερινός

Δικὸς ὁ σου ὁ ὕμνος μας αὐτός,

Χριστὲ τοῦ Θεοῦ μας Λόγε,

φῶς ἀπὸ τ᾽ ἄναρχο τὸ φῶς,

ὢ Σύ, ποὺ θησαυρίζεις

τὸ Πνεῦμα καὶ σὲ δόξα μιὰ

τὸ τριπλὸ φῶς μαζεύεις.

Σὺ τὸ σκοτάδι ἐσκόρπισες

καὶ φῶς ἁπλώνεις γύρω,

νὰ πλάσεις ὅλα μὲς στὸ φῶς

καὶ τὴν πρωτέϊσσαν ὕλη

νὰ δέσεις μορφοπλάθοντας

στὴν ἁρμονία τοῦ κόσμου.

Τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου αὐγάζεις σύ

μὲ σκέψη καὶ σοφία,

δίνεις τῆς λάμψης τ᾽ οὐρανοῦ

ἀντιλάμπισμα στὴ γῆ μας

τὸ φῶς, νὰ βλέπει μὲ τὸ φῶς,

καὶ φῶς ὅλος νὰ γίνει.

Μ’ ἀστέρια σὺ τὸν οὐρανὸν

ἀμέτρητα στολίζεις.

Ἥσυχα μέρα καὶ νυχτιὰ

στὴ μιὰ νὰ σκύβει ἡ ἄλλη

ὁρίζεις, τῆς φιλίας τιμὴ

καὶ τῆς ἀδελφοσύνης.

Στὴ μιά, τοὺς κόπους σταματᾶς

τῆς κουρασμένης μέρας,

σ’ αὐτὴ μᾶς κράζεις στὴ δουλειά,

σὲ πράξεις ποὺ σ᾽ εὐφραίνουν,

ἔτσι ἀπ’ τὸ σκότος φεύγοντας

νὰ φτάσομε στὴ μέρα,

τὴ μέρα ποὺ ἡ ἀχάριστη

νυχτιὰ δὲν καταπίνει.

Στὰ βλέφαρά μου ἀνάλαφρον

ἔλα νὰ βάλεις ὕπνο,

ἡ ψάλτρα ἀσάλευτη πολὺ

νὰ μὴ μου μείνει γλῶσσα

κι ἄνεργο τ’ ἀντιδόξασμα

στὸν ὕμνο τῶν ἀγγέλων.

Δίπλα στὴν κλίνη μου ἂν σταθεῖς

γεμίζει ἀπ’ ἅγιες σκέψεις,

τίποτ’ ἀκάθαρτο ἡ νυχτιὰ

τῆς μέρας νὰ μὴ βρίσκει·

κι ἂς μὴ οἱ παγίδες τῆς νυχτός

θροήσουν τὰ ὄνειρά μου.

Χώρια ἀπ’ τὸ σῶμα κι ἡ ψυχὴ

μὲ σὲ κουβέντα ἂς στήσει.

Θεέ μου, Πατέρα καὶ τὸ Γιὸ

καὶ τ’ Ἅγιο Πνεῦμα ἀντάμα.

Δική σου ἡ δόξα κι ἡ τιμὴ

κι ἡ δύναμη γιὰ πάντα. 

ΛΒʹ. Ὕμνος ἑσπερινός.

Σὲ νῦν εὐλογοῦμεν,

Χριστέ μου, Λόγε Θεοῦ,

Φῶς ἐκ φωτὸς ἀνάρχου,

Καὶ Πνεύματος ταμίας,

Τριττοῦ φωτὸς εἰς μίαν

Δόξαν ἀθροιζομένου·

Ὃς ἔλυσας τὸ σκότος,

Ὃς ὑπέστησας τὸ φῶς,

Ἵν’ ἐν φωτὶ τὰ πάντα κτίσῃς,

Καὶ τὴν ἄστατον ὕλην

Στήσῃς μορφῶν εἰς κόσμον,

Καὶ τὴν νῦν εὐκοσμίαν·

Ὃς νοῦν ἐφώτισας ἀνθρώπου

Λόγῳ τε καὶ σοφίᾳ,

Λαμπρότητος τῆς ἄνω

Καὶ κάτω θεὶς εἰκόνα,

Ἵνα φωτὶ βλέπῃ τὸ φῶς,

Καὶ γένηται φῶς ὅλος.

Σὺ φωστῆρσιν οὐρανὸν

Κατηύγασας ποικίλοις.

Σὺ νύκτα καὶ ἡμέραν

Ἀλλήλαις εἴκειν ἠπίως

Ἔταξας, νόμον τιμῶν

Ἀδελφότητος καὶ φιλίας.

Καὶ τῇ μὲν ἔπαυσας κόπους

Τῆς πολυμόχθου σαρκός·

Τῇ δ’ ἤγειρας εἰς ἔργον,

Καὶ πράξεις τάς σοι φίλας,

Ἵνα τὸ σκότος φυγόντες

Φθάσωμεν εἰς ἡμέραν,

Ἡμέραν τὴν μὴ νυκτὶ

Τῇ στυγνῇ λυομένην.

Σὺ μὲν βάλοις ἐλαφρὸν

Ὕπνον ἐμοῖς βλεφάροις,

Ὡς μὴ γλῶσσαν ὑμνῳδὸν

Ἐπὶ πολὺ νεκροῦσθαι.

Μήτ’ ἀντίφωνον ἀγγέλων

Πλάσμα σὸν ἡσυχάζειν.

Σὺν σοὶ δὲ κοίτη εὐσεβεῖς

Ἐννοίας ἐταζέτω,

Μηδέ τι τῶν ῥυπαρῶν

Ἡμέρας νὺξ ἐλέγχῃ,

Μηδὲ παίγνια νυκτὸς

Ἐνύπνια θροείτω·

Νοῦς δὲ καὶ σώματος δίχα

Σοὶ, Θεὲ, προσλαλείτω,

Τῷ Πατρὶ, καὶ τῷ Υἱῷ,

Καὶ τῷ ἁγίων Πνεύματι,

ᾯ τιμὴ, δόξα, κράτος,

Εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.