Κυριακή του Αντιπάσχα - π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος
ηχητικό απόσπασμα - εδώ
O άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τον Θεό για να πιστεύει. Όταν λέμε για να πιστεύει εννοούμε (ότι) που έχει ανοίγματα πολύ βαθιά μέσα του, που τα εκφράζει προς τα έξω και αρχίζει και γίνεται κοινωνία. Αν μπροστά του βρει αγαπητική και θυσιαζόμενη κοινωνία, την εμπιστεύεται βαθύτατα, ανοίγεται, και τότε ακριβώς εμπιστευόμενος και πιστεύοντας αυτό που βρήκε, ανοίγεται πιο πολύ και ο κόσμος γίνεται όντως κοινωνία. Ο Θεός μας ακριβώς επειδή είναι η ατέλειωτη αγάπη, η άκρα ταπείνωση και η άκρα συγκατάβαση, είναι μοναδική προϋπόθεση πίστεως. Δεν υπάρχει ακρότατο όριο προσφοράς, αγάπης θυσίας και συγκαταβάσεως από τον Χριστό μας. Γι’ αυτό ακριβώς η πίστη εκφράζεται αφετηριακά προς τον Θεό μας.
Χωρίς να αρνούμεθα πως και άλλοι άνθρωποι που κάνουν πράξη αγαπητική, συγκαταβατική και θυσιαζόμενη για μας μπορούν να προκαλέσουν για μας αυτό το αίσθημα της εμπιστοσύνης και μπορούμε να ανοιχτούμε και να γίνουμε κοινωνία. Γι’ αυτό λοιπόν, ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να πιστεύει. Αν μπροστά του δεν βρει αυτή την εκπλήρωση της θυσίας, της αγάπης και της ταπεινώσεως, τότε ο άνθρωπος ή κλείνεται στον εαυτό του και γίνεται απομονωμένος, δηλαδή αρρωστημένος ή αρχίζει και πιστεύει σε πράγματα σάπια και φρούδα, τα οποία ξέρει ότι δεν τον καλύπτουν, ξέρει ότι δεν θυσιάζονται για αυτόν, αλλά δεν έχει άλλη λύση.
Και έτσι μέσα του βαθύτατα παλινδρομεί.
Λέει πανέμορφα ένας πατερικός λόγος. Πως ο Θεός, όταν έδωσε τις αισθήσεις, μας τις έδωσε για δυο λόγους. Πρώτα λέει, για να μπορούμε να βλέπουμε, να κοινωνούμε με τη φύση και το περιβάλλον ή να ψηλαφούμε το περιβάλλον. Και να ερχόμαστε σε κοινωνία με αυτό κουβεντιάζοντας μαζί του. Αλλά αυτό, είναι λέει το πρώτο πράγμα των αισθήσεων. Το δεύτερο είναι ακριβώς για να μπορούμε μέσα από τις αισθήσεις να συλλαμβάνουμε τα μηνύματα της πίστεως.
Βλέπετε το Θωμά, πολύ σωστά, πολύ όμορφα, ζήτησε να ψηλαφήσει. Γι’ αυτό και τα τροπάρια της εκκλησίας μας μιλούν για την καλή απιστία του Θωμά. Ζητάει να εκφράσει τις αισθήσεις που του έδωσε ο Θεός και θέλει να βρει το όριο των δυνατοτήτων του, για να εξέλθει και να πιστέψει. Θέλει να δει, αν υπάρχει αυτός που τον αγαπάει. Και τι θέλει να ακουμπήσει;
Τους τύπους των ήλων, τους τύπους των μαρτυρίων του Χριστού.
Τους τύπους, που δεικνύουν ότι αυτός πραγματικά τον αγάπησε. Να λοιπόν που ο Θωμάς καταξιώνει μια καλή απιστία, όπου εκφράζει την αγωνία όλων των ανθρώπων. Να δούνε κάποιον που γι’ αυτούς θυσιάζεται και να δουν τον τύπο των ήλων.
Αν δεν τον δουν, όπως είπα, ή κλίνονται αρρωστημένοι ή αρχίζουν και πιστεύουν και εμπιστεύονται τα είδωλα. Και ο Χριστός μας ακριβώς είναι το άκρο της προσφοράς και το άκρο της θυσίας. Και εκεί ακριβώς στρεφόμαστε και ακουμπούμε και εμείς, αναζητώντας αυτό, τους τύπους των ήλων και εκεί αναπαυόμαστε. Δεν αναπαυόμαστε σε έναν οποιοδήποτε Θεό που λέει λόγια και σοφίες. Ακόμη δεν αναπαυόμαστε σε έναν Θεό ο οποίος κάνει απλώς θαύματα και ο οποίος μας ενθουσιάζει.
Θαύματα φαίνεται ότι πολλοί μπορούν να κάνουν έστω ψεύτικα και αν τα κάνουν χωρίς να θυσιάζονται, απλώς θα επιβάλλονται πάνω μας δια της βίας, όχι διά τον τύπον του σταυρού και της θυσίας.
Να λοιπόν γιατί είπαμε στη αρχή ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να πιστεύει και να βρίσκει την έξοδο του εκεί στον τύπο των ήλων και τέλος αν αυτό το καταλάβουμε, τότε υποχρεωνόμαστε να μιμηθούμε το Χριστό μας και να αποκτήσουμε πάνω μας και εμείς κάποιους τύπους, κάποιων ήλων κάποια σημάδια, κάποιας ελάχιστης και μικρής προσφοράς αν τη συγκρίνουμε με αυτό που έκανε ο Χριστός μας. Αλλά κάτι γίνεται πάνω μας και αποκτώντας πάνω μας και εμείς αυτούς τους τύπους των ήλων και αυτά τα κάποια στοιχειώδη ελάχιστα σημεία προσφοράς μας για τη ζωή του κόσμου, μιμούμεθα τον Χριστό και γινόμαστε κι εμείς πόλοι και ερείσματα για να μπορεί ο κόσμος να εξέλθει και κάπου να ακουμπήσει και ακουμπώντας βλέπετε στους αγίους, ακουμπάει στον Χριστό. Ακουμπώντας τους μάρτυρες, ακουμπάει στον Χριστό και έτσι η κοινωνία γίνεται όντως κοινωνία. Τελειώνοντας να θυμίσω πως, έχασαν την ζωή τους εκείνοι που δεν απόκτησαν πάνω τους κάποιους τύπους κάποιον ήλων και τότε η ζωή τους έγινε μια ζωή κλειστή. Και μια ζωή που προσκυνούσαν τα είδωλα.
Αυτή η Κυριακή μας προκαλεί !
Και να σταθούμε στην μοναδική έκφραση αγάπης και θυσίας του Χριστού μας και παράλληλα, ακολουθώντας τους τύπους και τα ίχνη των δικών του ήλων, αγαλλόμενοι να ζητήσουμε να χαραχθούν πάνω μας έστω από τα πράγματα τα δύσκολα του κόσμου και απ’ την βία του κόσμου. Κάποιοι τύποι και κάποιοι ήλοι για να προσθέσουμε και εμείς μια ελάχιστη προσφορά στην προσφορά του Χριστού μας για τη ζωή του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου