Μέγα Συναξαριστή της Ινδίκτου;
Σε ευχαριστώ γιατί τολμάς να γράψεις αυτά που άλλοι σιωπούν.
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες σου πριν από λίγες ημέρες στάθηκα στον βίο του αγίου Ισαακίου που η Εκκλησία μας τον τιμάει στις 30 Μαΐου.
Έκανε ένα λάθος ο άγιος προς το τέλος της ζωής του. Ναι οι άγιοι κάνουν και λάθη. Μυστήριο η πρόνοια του Θεού ακόμα και για τους αγίους του. Γιατί άλλους τους πληροφορεί με θαυμαστό τρόπο και για άλλα σκανδαλωδώς τους αφήνει να επιλέξουν και να κρίνουν μόνοι τους.
Ο όσιος Ισαάκιος, τα χρόνια εκείνα, δεν πρωτοστατούσε μόνο στην διδασκαλία της αληθινής Πίστης και της πνευματικής ζωής, αλλά και στις αγαθοεργίες. Όταν ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ανήλθε στον επισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως (398), διαπιστώνοντας ότι σημαντικός αριθμός μοναχών κυκλοφορούσαν στην πόλη και πήγαιναν σε σπίτια ιδιωτών, έλαβε μέτρα κατά της αταξίας αυτής και έδωσε εντολή να παραμένουν στις μονές τους. Ανέλαβε επίσης την αναδιοργάνωση των φιλανθρωπικών έργων, ιδιαίτερα μέ την ίδρυση ενός μεγάλου νοσοκομείου, του οποίου όρισε ο ίδιος τους υπεύθυνους.
Τα αναγκαία αυτά ποιμαντικά μέτρα επισκίασαν την δραστηριότητα του οσίου Ισαακίου και ενός μεγάλου μέρους των μοναχών, οι οποίοι ένιωθαν παραμελημένοι. Ο αρχιεπίσκοπος Αλεξάνδρειας Θεόφιλος έσπευσε να εκμεταλλευθείτε την διάσταση αυτή, και όταν έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με την πρόθεση να στρέψει κατά τού αγίου Χρυσοστόμου τις κατηγορίες πού του απευθύνονταν, πήρε με το μέρος του τον Ισαάκιο και τους μοναχούς του. Έτσι ο γέροντας ασκητής έπαιξε δυστυχώς ενεργό ρόλο στην σύνοδο της Δρυός, μεταξύ των κατηγόρων του αγίου Ιωάννη (403), ο οποίος καθαιρέθηκε και εξορίσθηκε. Αλλά η καταδίκη αυτή ξεσήκωσε τέτοιες αντιδράσεις, ώστε ο άγιος πατριάρχης σύντομα ανακλήθηκε στον θρόνο του, για βραχύ όμως διάστημα.
Ο όσιος Ισαάκιος δεν αναμείχθηκε πλέον στις εκκλησιαστικές υποθέσεις και πέρασε τις τελευταίες ημέρες του ειρηνικά στο μοναστήρι του. Προειδοποιημένος από τον Θεό για την επικείμενη εκδημία του, συγκέντρωσε τους μαθητές του, τους συνέστησε να παραμείνουν στερεωμένοι στην ορθόδοξο Πίστη και αφού όρισε διάδοχό του τον Δαλμάτιο απήλθε προς Κύριον (406). Τον θρήνησε πάνδημος ο λαός, με επικεφαλής τον αυτοκράτορα. Μετά από τελετή στον καθεδρικό ναό, όπου χοροστατούσε ο πατριάρχης, οργανώθηκε πομπή για τον ενταφιασμό του στο μοναστήρι του. Ο Αυρηλιανός, όμως, ένα από τα σπουδαία πρόσωπα τής αυλής και φλογερός θαυμαστής του οσίου, έκλεισε τον δρόμο με ένα στρατιωτικό απόσπασμα. Οι στρατιώτες άρπαξαν το τίμιο λείψανο και πήγαν να το καταθέσουν σε μία κρύπτη στον ναό που είχε ανεγείρει ο Αυρηλιανός προς τιμήν του αγίου Στεφάνου, ενώ οι μοναχοί, αναγκασμένοι να υποκύψουν στην ευσεβή τούτη επιβολή δύναμης, επέστρεψαν στην μονή τους, στερημένοι της παραμυθίας των λειψάνων του πνευματικού πατρός τους.
ΝΕΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΟΜΟΣ ΕΝΑΤΟΣΜΑΙΟΣΙΝΔΙΚΤΟΣΑΘΗΝΑΙ 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου