ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ - π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ  

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία

τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στά πλαίσια τῆς ἑρμηνείας πού ἔγινε στό κήρυγμα τῆς Κυριακή 28 Απριλίου του 1996   

Ὁ Πανάγαθος Θεὸς ὅτι ἔφτιαξε τὸ ἔφτιασε πλούσιο σὲ ἐκφράσεις καὶ ποικιλόμορφο. Κοιτᾶξτε γύρῳ σας τὴ φύση, πόσο ποικιλόμορφη εἶναι καὶ πλούσια σὲ ἐκφράσεις καὶ σὲ δυνατότητες ζωῆς.

Τὸ ἴδιο πρᾶγμα, τὸ ἴδιο ὑπόδειγμα, τὸ χρησιμοποίησε, φτιάχνοντας καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Καὶ δὲν τὸν ἔκανε τὸν ἄνθρωπο μονότονο, τὸν ἔκανε πλούσιο σὲ ἐκφράσεις. Αὐτὸ τὸ καταλαβαίνουμε πολλὲς φορές, ἀναμετρούμενοι μὲ τὸν συναισθηματικό μας κόσμο. Βλέπουμε πὼς ἐκφράσεις λύπης, χαρᾶς ἢ ποικίλων ἐνδιαμέσων καταστάσεων περνᾶμε πολλὲς φορές, τὴν ἴδια μέρα.

Αὐτὸ ἐδῶ τὸ κείμενο, ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο, ἔρχεται μὲ ἕναν τρόπο πραγματικὰ καθοριστικό, ἀλλὰ μυστικὸ, νὰ καθορίσει τὸ γεγονὸς αὐτό. Τὸ πὼς χαλιναγωγοῦνται, οἱ ποικιλόμορφες ἐκφράσεις, τοῦ ἐσωτερικοῦ μας, συναισθηματικοῦ κόσμου.

Τὸ κείμενο μέν, ὁμιλεῖ γιὰ τὴν πορεία τῶν μυροφόρων πρὸς τὸ Χριστό, ἀλλὰ παίρνει ἕνα ἀποκορύφωμα, στὸ τέλος του, μὲ τίς ἑξῆς φράσεις, ποὺ εἶναι καταστάσεις τίς ὁποῖες περνοῦν οἱ μυροφόρες.

"Ἐξεθαμβήθησαν, εἶχαν τρόμο καὶ ἔκσταση καὶ ἐφοβοῦντο".

Μέσα σὲ πολὺ λίγο κείμενο, περιγράφει τέσσερις καταστάσεις, ποὺ οὔτε λίγο οὔτε πολύ, εἶναι ὁριακὲς συναισθηματικές. Καὶ τὸ κείμενο κάτι θέλει νὰ πεῖ, ἀκριβῶς γι' αὐτὸ τὸ θέμα. Τὸ πὼς οἱ ποικιλόμορφες ἐκφράσεις τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, τοῦ συναισθηματικοῦ μας, ὅπως λέμε κόσμου, μποροῦν νὰ χαλιναγωγηθούν.

Γιατί ὅπως ἡ φύσις εἶναι ποικιλόμορφη καὶ ἂν ἀφεθεῖ ἀνερμάτιστη, μπορεῖ νὰ φέρει καταστροφή, καὶ θὰ ὑπάρχει ἔλλειψη ἁρμονίας καὶ ἀνισορροπεία. Ἔτσι καὶ ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Ἄν δὲν λειτουργεῖ ἁρμονικά, κάτω ἀπὸ ἕνα συνεκτικὸ ἑνωτικὸ δεσμό, μπορεῖ νὰ δημιουργήσει μέσα ἀπὸ τίς ποικιλόμορφες καταστάσεις, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐπέτρεψε νὰ ἔχουμε στὴν ψυχή μας. Νὰ δημιουργηθεῖ μεγάλη δυσαρμονία καὶ ταραχὴ ἐσωτερικὴ καὶ πίσω ἀπὸ αὐτό, μπορεῖ πολλὲς φορὲς νὰ ἐκφράζεται, ἡ βαθιά μας ἐσωτερικὴ ἀγωνία, ἀποτυχία καὶ μελαγχολία.

Νὰ δοῦμε λίγο αὐτὲς τίς τέσσερις λέξεις, ποὺ εἶναι καταστάσεις συναισθηματικές, ἀπὸ τίς ὁποῖες περνοῦνε οἱ γυναῖκες, οἱ Μυροφόρες.

Προσέξτε! Τὴν ὥρα ποὺ πλησιάζουν τὸν τάφο, τὸ κείμενο λέει, "ἐξεθαμβήθησαν", εἶναι μιὰ ἰδιότυπη λέξη αὐτὴ ἡ λέξη, ἐξεθαμβήθησαν, ἡ ὁποία ὅμως πολλὲς φορὲς χρησιμοποιεῖται στὸ λόγο τὸν πατερικὸ καὶ πολλὰ τροπάρια μιλοῦν γιὰ τὸ θάμβος τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς Δόξης τοῦ Θεοῦ.

Πότε ἐξεθαμβήθησαν; 

Ὅταν βλέπουν τοὺς ἀγγέλους καθεζομένους ἕν τὸ τάφο καὶ μάλιστα, μιὰ πολὺ μικρὴ λεπτομέρεια, ποὺ φαίνεται πολὺ μεταβατική, ὅτι βλέπουν τοὺς ἀγγέλους, νὰ εἶναι ντυμένοι στὰ λευκά.

Κοιτᾶξτε! 

Οἱ ἄγγελοι εἶναι πέρα ἀπὸ ροῦχα, πέρα ἀπὸ χρῶμα, δὲν ἔχουν αὐτὴ τὴν κατάσταση τὴ φυσική, ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς, νὰ φοροῦν ροῦχα σὰν καὶ ἐμᾶς. Τὸ κείμενο κάτι θέλει νὰ πεῖ, ανθρωπὁμορφικά.

Τὸ λευκὸ δηλώνει, τὴν παρουσία, κάτι ποὺ εἶναι πέρα ἀπὸ τίς δυνατότητες νὰ τὸ καταλάβουμε. Εἶναι ἕνα φῶς, τὸ ὁποῖο εἶναι πέρα ἀπὸ τὸ φῶς, καὶ αὐτὸ τὸ φῶς εἶναι τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ φῶς ποὺ βλέπουν - αὐτὸ εἶναι τὸ λευκό. Καὶ περνοῦν αὐτὸ τὸ θάμβος.

Δηλαδὴ, οἱ γυναῖκες, τὴν ὥρα ποὺ πλησιάζουν τὸν Τάφο, ἔρχονται νὰ μποῦνε σὲ ἕνα χῶρο ποὺ ἔχει μιὰ ἄλλη κατάσταση ζωῆς, αὐτὸ εἶναι τὸ θάμβος.

Ὅποιος πλησιάζει τη χάρη τοῦ Θεοῦ, μπαίνει σὲ αὐτὸ τὸ θάμβος. Ἐμεῖς αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ φτιάξουμε ό, τί καὶ νὰ κάνουμε γιὰ νὰ φτιαχτοῦμε -ἂς τὸ πῶ ἔτσι μὲ τὴ λέξη ποὺ λέμε- δὲν γίνεται τίποτε. Εἶναι αὐτὸ τὸ θάμβος, εἶναι αὐτὸ τὸ λευκὸ τοῦ πέρα ἀπὸ τοῦ λευκοῦ, τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ὅπου ἔρχεσαι καὶ ἐξεθαμβῆσε, προσέξτε τὴν παθητικὴ φωνὴ καὶ ἐξεθαμβήθησαν.

Γίνεται κάτι πάνω τους καὶ μετέχουν σὲ ἕνα χῶρο, αὐτὸς ὁ χῶρος πιὰ τοῦ φωτός, ἀρχίζει νὰ προσδιορίζει καὶ νὰ ὁρίζει, τίς συναισθηματικὲς καταστάσεις ποὺ θὰ περάσουνε.

Ἄν ἐμεῖς θέλουμε νὰ εἴμαστε χαρούμενοι ἢ  λυπημένοι, περνοῦμε σὲ μιὰ καταστροφή. Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο καθορίζει πέρα ἀπό μας, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ.

Καὶ τότε ἡ χαρὰ καὶ ἡ λύπη μας, ἐπειδὴ μπῆκε μέσα στὸ θάμβος τοῦ Θεοῦ χαλιναγωγεῖται καὶ ἡ χαρὰ εἶναι εὐλογημένοι καὶ ἡ λύπη εἶναι εὐλογημένη. Χωρὶς αὐτὸ καὶ τὰ δυὸ εἶναι καταστάσεις ψυχασθενείας.

Ἐξεθαμβήθησαν λοιπόν.

Καὶ ἡ συνέχεια τοῦ θάμβους στὸ ὁποῖο μετέχουνε εἶναι, προσέξτε τὴν πανέμορφη ἰσορροπία, τὴ λεκτικὴ τοῦ κειμένου.

"Εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκταση".

Δὲν λέει τὸ κείμενο ὅτι εἶχαν τρόμο καὶ ἔκσταση. Εἶχε δέ, κατεῖχε αὐτές, τρόμος καὶ ἔκστασης. Εἶναι πανέμορφο τὸ κείμενο, ἀφοῦ μπῆκαν σὲ αὐτὸ τὸ θάμβος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀρχίζουν ὅλες οἱ καταστάσεις οἱ συναισθηματικὲς καὶ χαλιναγωγοῦνται, ἔρχεται τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ δίνεται ὼς ὤθηση σὲ αὐτές, εἶναι νὰ ἔχουν τρόμο. Τί εἶναι αὐτὸς ὁ τρόμος;

Καταλαβαίνετε πόσο ἀπέχουν αὐτές -ὡς κατάσταση ζωῆς- ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο ποὺ τοὺς παρουσιάζουν οἱ ἄγγελοι.

Καὶ μπαίνουν σὲ ἕνα τρόμο. Ποὺ αὐτὸς ὁ τρόμος, δὲν εἶναι τρόμος ὁ ὁποῖος ἀρρωσταίνει. Καταλαβαίνεις πόσο ἀπέχεις καὶ γιατί ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέπει νὰ καταλάβεις; Ἀκριβῶς -γιὰ νὰ μὴν ἀπέχεις- γιὰ νὰ πλησιάσεις.

Εἶναι ἕνας τρόμος εὐλογημένος. Θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ, εἶναι ὁ μόνος τρόμος ὁ ὁποῖος ἔχει νόημα νὰ ὑπάρχει σὲ αὐτὴ τὴ ζωή. Ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ στοιχεῖα τοῦ τρόμου εἶναι δαιμονικά. Αὐτὸς ὁ τρόμος πραγματικὰ ἔχει δυνατότητα νὰ ὑπάρχει πάνω μας καὶ πρέπει νὰ ὑπάρχει.

Καταλαβαίνεις λοιπὸν τὴν ἀπόσταση, ἀπὸ αὐτὸ τὸ θάμβος ποὺ σοῦ παρουσιάζεται.

Καὶ πᾷς νὰ μπεῖς σ΄ αὐτὴ τὴν ἱστορία καὶ μπαίνουνε οἱ μυροφόρες ἔχουνε τὸν τρόμο γιὰ τὴν ἀπόσταση ζωῆς.

Πόσο ἀπέχουν ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο καὶ μπαίνουν στὸ χῶρο ἐκστάσεως. Προσέξτε, παίρνουν μιὰ ἄλλη στάση ζωῆς καὶ αὐτὸ εἶναι πρόκληση γιά μας.

Βλέπεις τὴ διαφορά, τρομάζεις ἀπὸ τὴ διαφορὰ, εὐλογημένος τρόμος καὶ ἔχεις πιὰ μιὰ ἔκσταση. Παίρνεις μιὰ ἄλλη στάση ἀπὸ τὴ στάση ποὺ ἔπαιρνες μέχρι τώρα. Βγαίνεις ἀπὸ τὴ στάση ποὺ εἶχες, βγαίνεις ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ὁ κόσμος ἀντιμετωπίζει τὰ πράγματα, γιατί ἂν δὲν τὸ κάνεις, ἂν δὲν κάνεις αὐτὴ τὴν ἔκσταση, ὅλες οἱ καταστάσεις, οἱ ὁρίζοντες τοῦ κόσμου, χαρὰ μελαγχολία, θλίψῃ, λύπη -ὅλα αὐτὰ ποὺ λέμε κάθε μέρα- θὰ μᾶς καθηλώσουνε, σὲ καταστάσεις ποὺ θὰ μᾶς ἀρρωσταίνουν. Καὶ τότε μέσα σὲ αὐτὸ τὸ τρόμο τῆς ἀποστάσεως παίρνει μιὰ ἄλλη στάση ζωῆς καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ στάση πιὰ ζωῆς ποὺ λές, ἐδῶ εἶναι ἕνας ἄλλος κόσμος. Πρέπει σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο νὰ μετέχω.

Καὶ καταλήγει, ὅλη αὐτὴ ἡ πορεία τῶν ἐναλλασσόμενων ψυχολογικῶν συναισθηματικῶν καταστάσεων τῶν μυροφόρων, στὸ ἐφοβοῦντο γὰρ, οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον λέει ἐφοβοῦντο .

Καὶ βλέπετε θὰ πεῖτε ὅλη αὐτὴ ἱστορία καταλήγει στὸ φόβο; Ναί, τὸ λέω ἀκριβῶς, οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον ἐφοβοῦντο γὰρ ὅν. Τί εἶναι φόβος, φόβος εἶναι πιὰ ὅτι ἀποδέχεσαι αὐτὸ τὸ γεγονὸς καὶ τὸ κάνεις ζωή σου. Δὲν μπορεῖς νὰ τὸ ἑρμηνεύσεις, δὲν μπορεῖς νὰ τὸ περιγράψεις, δὲν μπορεῖς νὰ τὸ μεταδώσεις. Ὁ φόβος εἶναι αὐτὴ ἡ ἀποδοχὴ ἑνὸς γεγονότος ποὺ τὸ ζεῖς βιωματικὰ κοντὰ στὸ Χριστό.

Καὶ ξέρεις ὅτι εἶναι μιὰ κατάσταση ἄλλη; Αὐτὸς εἶναι ὁ φόβος; Ἡ πλήρης ἀποδοχὴ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ τότε μέσα σ' αὐτὴ τὴν πλήρη ἀποδοχὴ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ξέρεις πῶ ὅτι καὶ νὰ πεῖς εἶναι λίγο, ξέρεις ὅτι δὲ φοβᾶσαι πιὰ τίποτε, ξέρεις πὼς καμιὰ κατάσταση ἐναλλασσόμενων ψυχολογικῶν συναισθηματικῶν δεδομένων, μπορεῖ νά σε ταράξει καὶ τότε οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον ἐφοβοῦντο γὰρ εἶναι πέρα ἀπὸ τὸ λένε καὶ λένε. 

Καὶ ἔρχεται ὅλος ὁ κόσμος, αὐτὸς ὁ πλούσιος τοῦ ἀνθρώπου, ὁ συναισθηματικῶς -καὶ μάλιστα γυναῖκες εἶναι ἐδῶ- νὰ χαλιναγωγηθεί, νὰ μπεῖς σὲ ἕνα δρόμο, τοῦ θάμβους, τῆς ἄλλης ἀντιμετωπίσεως καὶ τὸ φοβοῦντο ποὺ ξέρουν ποὺ δῶ πέρα ἀποδέχονται τὰ πάντα καὶ ἔτσι πᾶνε νὰ ζήσουνε καὶ ἐκεῖ νοηματοδοτεῖται πιὰ ἡ στάση τῶν μυροφόρων ποὺ ἔχουν μιὰ στάση σιωπηλή.  Ὅλα αὐτὰ μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ κείμενο μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ συναπάντημα τῶν γυναικῶν αὐτῶν μὲ τὸ Χριστό.

Καὶ ἔρχεται πραγματικὰ αὐτὸ τὸ κείμενο πεῖ κάτι ὁριστικὸ γιὰ τὴ ζωή μας, τὴν καθημερινὴ ζωή, δὲν εἶναι ἕνα κείμενο μακρινὸ ποὺ κάποιοι κάποτε συνάντησαν τὸν Χριστό.

Εἶναι τὸ σήμερα μᾶς, γιατί σήμερα, τὸ ζεῖτε ὅλοι δὲν χρειάζεται νὰ τὸ πῶ καὶ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσω, ζοῦμε δεκάδες ἐναλλασσόμενες συναισθηματικὲς καταστάσεις κάθε μέρα ποὺ μᾶς ἀρρωσταίνουν, μᾶς διαλύουν, μᾶς κάνουν νὰ χτυπιόμαστε κάτω καὶ ἐδῶ εἶναι  ἀπάντηση, εἶναι μοναδικὴ Ἀπάντηση.

Μπαίνεις στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, καταλαβαίνεις τὴν ἀπόσταση, ἀλλάζεις στάση ζωῆς καὶ μετὰ δὲν ξέρεις τίποτε παρὰ ἕνα πρᾶγμα ποὺ ἔχεις ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεὸ καὶ στὸ τί κάνει γιὰ ἐσένα.

Καὶ ὅλες οἱ κατάσταση καὶ ὁ πλοῦτος παίρνουνε φῶς καὶ ἡ χαρά μας γίνεται, οὐράνια καὶ ἢ λύπη μας γίνεται οὐράνια, γιατί εἶναι λύπη μετανοιάς.

Ὅλα γίνονται οὐράνια.

Ἔτσι νὰ εὐχηθοῦμε πολὺ ἁπλᾶ, ἐμεῖς ποὺ κάθε μέρα μέσα ἀπὸ αὐτὲς τίς παλίνδρομες καταστάσεις, τίς ψυχολογικὲς συναισθηματικὲς χτυπιόμαστε κάτω. Νὰ καταλάβουμε τὸ βάθος αὐτοῦ τοῦ κειμένου καὶ νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς ἕνα ξεπέρασμα, μία ἔκσταση ζωῆς. 

Γιὰ νὰ μποροῦμε ὅλα αὐτὰ τὰ πραγματικὰ εὐλογημένα, ἐναλλασσόμενα τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, νὰ τὰ χαλιναγωγήσουμε μέσα ἀπό τη χάρη Τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ χαρά μας καὶ λύπη μας νὰ μπορεῖ νὰ γίνει οὐράνια.