Ο π. ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΤΖΑΝΝΗΣ

Ο π. ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΤΖΑΝΝΗΣ 

῾Ο π. Τιμόθεος Τζαννῆς, πνευματικὸς καί δημιουργὸς τοῦ ῾Ησυχαστηρίου Μναζουσῶν «Οἱ ῞Αγιοι Θεόδωροι» στὸ ῾Ηράκλειο Κρήτης, ἀνεδείχθη ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, σκεῦος ἐκλογῆς. 

Εἶχε μιὰ μακρὰ πορεία ζωῆς, ποὺ τὴν ἐξεπλήρωσε μὲ συνέπεια. Στὰ ἑξήντα του χρόνια πέρασε ἀπὸ τὴ σταδιοδρομία τοῦ δικαστικοῦ κλάδου στὴν ἱερατικὴ σχολή, τὴ δημιουργία οἰκογενείας, τὴ χειροτονία του σὲ ἱερέα, τὴν ἀνάδειξί του σὲ δόκιμο ἱεροκήρυκα, καθοδηγὸ ψυχῶν καὶ σὲ ἐξομολόγο ὀνομαστό, ποὺ ἀνέπαυε πλῆθος πιστῶν. ᾽Ακολούθησε ἡ ἀσθένεια τῆς πρεσβυτέρας του. ᾽Εκάρη μοναχός. ᾽Εκοιμήθη. ῾Ο ἴδιος ἔγινε μεγαλόσχημος. Συνέχισε τὸν ἀγώνα του ὡς μοναχός. Τὸν βρῆκε ἡ μεγάλη ἀρρώστια, ποὺ τὸν κράτησε ἑπτὰ χρόνια στὸ κρεββάτι. Πέρασε πάνω ἀπὸ ἑκατὸ πνευμονικὰ οἰδήματα. Τοῦ ἀφαίρεσαν μὲ τριάντα τρεῖς παρακεντήσεις πάνω ἀπὸ ἑκατὸ κιλὰ ὑγρὸ ἀπὸ τὴν κοιλιακὴ χώρα. Σήκωσε ὅλο τὸν παρατεταμένο σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου του μὲ καρτερία. ῎Εφθασε στὴν εὐχή. Τοῦ χαρίσθηκε ἡ βαθιὰ γαλήνη. ῎Εφθασε στὴν ἐλευθερία τοῦ Παραδείσου, ὅσο εἶναι δυνατὸ στὸν ἐν σαρκὶ ζῶντα ἄνθρωπο. «Μετέβη ἐκ τοῦ θανάτου» (τῆς προσκαίρου ζωῆς καί λογικῆς) στὴ ζωὴ τὴν ἀτελεύτητη καὶ ἄκτιστη τῶν μακαρίων παρά τῷ Θεῷ πνευμάτων. Ζοῦσε στὴ γῆ, καὶ ἀνέπνεε οὐρανό. Εἶχε γευθῆ τὴ χαρά, τὴν ἱσχυροτέρα τοῦ θανάτου. ᾽Αγαποῦσε μόνο, καὶ εὐγνωμονοῦσε τὸν Θεό. ∆ὲν ἤξερες ἂν ἦταν -στὸ τέλος- πιὸ πολὺ στὸν οὐρανὸ ἢ στὴ γῆ. Σοῦ μετέδιδε τὸν Παράδεισο καὶ τὴν ἀνείπωτη εὐφροσύνη καὶ παρηγοριὰ ποὺ δίδουν οἱ Ἅγιοι. 

Καὶ ὅταν ἔφθασε τὸν ῎Αφθαστον συνεργείᾳ τοῦ Πνεύματος καὶ βοηθείᾳ τῶν μεγάλων δοκιμασιῶν ποὺ τοῦ χαρίστηκαν, τότε τὸν πῆρε ὁ Θεὸς κοντά Του. 

Στὸ ἐξόδιό του ὁ σεβασμιώτατος ᾽Αρχιεπίσκοπος Κρήτης εἶπε ὅτι ἦταν ὑπόδειγμα ἐξομολόγου, ποὺ ἀνέπαυσε πλῆθος πιστῶν κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι του. Καὶ ὁ πνευματικός του εἶπε ὅτι ἦταν τὸ ὑπόδειγμα τοῦ πιὸ εὐαίσθητου ἐξομολογουμένου. 

Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴ τὸν ζηλεύης μὲ τὴν καλὴ ζήλεια; Πῶς νὰ μὴ τὸν μακαρίζης; Πῶς νὰ μὴν εὐγνωμονῆς τὸν Θεό, ποὺ στὶς μέρες μας χαρίζει στοὺς θνητοὺς τὴν αἰωνιότητα; ᾽Αναδεικνύει ἁγίους ποὺ μᾶς κρίνουν φιλάνθρωπα, μᾶς παρηγοροῦν ἀληθινά, μᾶς γεμίζουν ἐλπίδα καὶ φωτίζουν τὴ ζωή μας ἀνοίγοντας καὶ σὲ μᾶς δρόμους μετανοίας. 

∆ὲν χρειάζεται αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ σχόλια καὶ ἐπαίνους δικούς μας. Πρέπει μὲ δέος νὰ πλησιάζωμε τὴ μνήμη του καὶ τὸν τάφο του. ᾽Ισχύει καὶ ἐδῶ τὸ «ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων»[1]. ᾽Ακολουθώντας τὸν ἡρωϊκὸ τρόπο καὶ δρόμο τῆς μετανοίας ποὺ ὁ ἴδιος βάδισε, τὸν γνωρίζομε, ζοῦμε μαζί του, καταλαβαίνομε τὸ πλήρωμα τῆς χαρᾶς καὶ μακαριότητος τῆς καρδιᾶς του. Καὶ μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο, διὰ Πνεύματος Ἁγίου, μιλᾶμε γι᾽ αὐτὸν πρὸς τοὺς ἄλλους, μεταφέροντας τὴν κρίσι ποὺ ἐξασκεῖται ἐπάνω μας ἀπὸ τοὺς συγχρόνους μας πιστούς, ποὺ ἅγιασαν μέσα στὶς ἴδιες δυσκολίες τῶν ἴδιων τόπων καὶ καιρῶν, ὅπου καὶ μεῖς διεξάγομε τὸν ἀγώνα μας. 

῞Οποιος δὲν ἔχει τήν ἀνεκτίμητη εὐλογία, τὴν ἄκτιστη χάρι τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς θέλει νὰ σκεπάση τὴ φτώχεια καὶ ἔνδειά του μὲ φανταστικὰ κατορθώματα. ῞Οποιος ἔχει αὐτὴ τὴ δωρεά, καταλαβαίνει τὸν λόγο τοῦ Κυρίου πρός τόν Παῦλο: «ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου»[2]. Καὶ ἡσυχάζει. 

῾Ο π. Τιμόθεος τιμήθηκε καὶ ἐπλούτισε μὲ τὴ χάρι τοῦ Πνεύματος. ῍Ας πολιτευώμεθα ἀξίως τῆς διαγωγῆς του, γιὰ νὰ κοινοποιοῦμε στοὺς κεκοπιακότες συνανθρώπους μας ζωογόνως τὴν εὐλογία καὶ τὴν παράκλησι ποὺ ἔχουμε ὅλοι ἀνάγκη, καὶ τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ προσφέρη εἰς τὸ διηνεκὲς ὁ π. Τιμόθεος, ὡς ἠλεημένος παρὰ Θεοῦ, ὡς «σκεῦος εκλογῆς»[3] , ποὺ «τὸν δρόμον τετέλεκε, τὴν πίστιν τετήρηκε»[4] καὶ τὸν ἐστεφάνωσεν ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν παρούσα ζωὴ μὲ τὸν ἀμάραντον στέφανον τῆς οὐρανίου ἀναπαύσεως καὶ ἐλευθερίας. 

[1]Εἱρμὸς τῆς θ΄ ᾠδῆς τοῦ Κανόνος τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. 

[2]Β΄ Κορ. 12, 9. 

[3]Πραξ. 9, 15. 

[4]Πρβλ. Β΄ Τιμ. 4,7.