Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

Mελέτα αδιαλείπτως την νοερά προσευχή απο το βάθος της καρδίας σου.



Απόσπασμα από τον έκτο λόγο 


Mελέτα αδιαλείπτως, ώ ταπεινέ μονα­χέ [Χριστιανέ], την ιεράν μελέτην της νοεράς προσευχής από το βάθος της καρδίας σου, έως όπου να γένη η  καρδία σου όλως διόλου ευχή, ωσάν γίνεται το σίδηρον όμοιον με την φωτίαν, όταν καίεται από ταύτην. Έτι δε επίμενε είς ταύτην την καρδιακήν ευχήν, εως όπου να γένη πληγή έσω σου, εκεί όπου μελετάται αύτη η εύχή. Διότι αυτή η πληγή, όπου λαμβάνεις θεληματικώς έσω σου εκ της βιαίας σου ευχής - επί Θεώ μάρτυρι σου λέγω - θέλει σου γίνει μία πνευματική πηγή της θείας κατανύξεως, από την όποιαν θέλει βρύει αεννάως η κατάνυξις, οσάκις θέλης, δίχως καμμίαν βίαν. Όταν δέ, χάριτι Χρίστου, φθάνης είς ταύτην την πνευματικήν κατάστασιν, τότε γεύεσαι μυστικώς την χρηστότητα του Κυρίου σου. «Γεύσασθε, λέ­γει ο προφήτης, και  ίδετε, ότι χρηστός ο Κύριος», ήγουν γευσάμενος, μυστικώς μεν, όμως ωσάν αισθητώς, την Χά­ριν του Κυρίου σου, επληροφορήθης και εκατάλαβες φανε­ρά ότι ο μελετόμενος Κύριός σου Ιησούς Χριστός είναι πάνυ γλυκύτατος και πάσης πάνυ γλυκύτητος επέκεινα. 
Στοχάσου λοιπόν τώρα, ταπεινέ, εάν από την ολίγην ταύτην Χάριν, όπου εγεύθης μυστικώς, εκατάλαβες πραγματικώς καί εβεβαιώθης αληθώς ότι ο Κύριος ημών Ί­ησούς Χριστός είναι τόσον γλυκύς είς την ψυχήν σου, είς την καρδίαν σου, είς την διάνοιαν σου και είς όλον τον έσω εαυτόν σου, οπού δεν ημπορείς να διηγηθής, μήτε ολιγοστώς, την γλυκύτητά Του με το έργον. 
Άραγε, όταν έβγη η ψυχή από το σώμα και υπάγη ουσιωδώς προς αυτόν τον Κύριον και Θεόν της και απολαύση τα αγαθά εκείνα, α οφθαλμός γήινος δεν τα είδεν, αυτίον σαρκικόν δεν τα άκουσε και καρδία ρυπαρά δεν τα εστοχάσθη, τότε λέγω, όταν ήθελεν απολαύσει φανερά ό­λα εκεΐνα, οπού δεν είναι δυνατόν είς τον άνθρωπον να τα λαλήση, βλέπουσα πρόσωπον προς πρόσωπον τον Δημιουρ­γόν της Κύριον, τον ανέκφραστον και ακατανόητον, ωσάν τάχα τί λογής χαράν καί αγαλλίασιν θέλει έχει εκείνη η ψυχή; Αμήν, αμήν λέγω σοι, αγαπητέ, ότι, ανίσως τινάς ήθελε στοχασθή το τοιούτον λίαν νουνεχώς και λίαν ακριβώς, γίνεται το στόμα του άφωνον, ωσάν το οψάριον και δεν έχει τι να συντύχη περί τούτου.
 ***
από το βιβλίο 
ΝΗΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ 
ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ 
 Έκδοσις Ιεράς Μονής - Ξενοφώντος 
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 
*

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοφιλείς αναρτήσεις