Ποιός φλέγεται και μύρισε η πόλη αγάπη.

Ποιός φλέγεται και μύρισε η πόλη αγάπη.

9 Απριλίου του 2007μ.Χ 

Σβήσαμε τα φώτα στην εκκλησιά. Πήρε ο Γιωργάκης τον Σταυρό, ο Παύλος το θυμιατό, ο Γεράσιμος και ο Στάθης τις λαμπάδες, ο Βασίλης και ο Χρήστος τα εξαπτέρυγα, εγώ το λάβαρο της Αναστάσεως και ο άλλος Βασίλης την εικόνα και βγήκαμε από το ιερό. Πολεμιστές του φωτός για λίγο, με όπλα μας, μονάχα το Φως. 

Έξω από το ιερό, κόσμος πολύς αυτό το βράδυ. Περιμένουν το Φως. Οι περισσότεροι, χωρίς να έχουν τολμήσει ποτέ να αναμετρηθούν με τις συνέπειες που έχει η ενατένιση Του μέσα στο σκοτάδι. Το περιμένουν όμως. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα και ώρα είναι εδώ. 

Εμείς σιωπηλοί παραταχθήκαμε για άλλη μια πορεία μέσα στο σκοτάδι. Ο ιερέας  με την αναμμένη λαμπάδα στο χέρι (ένα κεράκι μικρό, μια φλόγα μικρή που αν την φυσήξεις θα σβήσει) την πρόσφερε στους πιστούς και τους απίστους αυτής της γης. 

Χιλιάδες οι εκκλησίες που τούτη τη μέρα πάνω στη γη που κάνουν το ίδιο. 

Μια μικρή φλόγα από τον Τάφο της Αναστάσεως, άναψε εκατομμύρια λαμπάδες πάνω στη γη. Πυγολαμπίδες που ερωτοτροπούν μέσα στο σκοτάδι. Να βρουν την καρδιά μας. Να καθρεφτιστεί το Φως τους μέσα στα σκοτάδια της καρδιάς. 

Αρχίσαμε να περπατάμε ανάμεσα τους. Μας περιμένανε. Πάντα μας περιμένουν, με ροδοπέταλα ή μαχαίρια στο χέρι. Όπως και να έχει μας περιμένουν. Ή, δεν μας ξέρουν. 

Βγαίνοντας από το ναό πλήθος πολύ, μας περιμένει. Ανεβήκαμε στην εξέδρα που μας προσμένει ολόφωτη για το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως. 

Χριστός Ανέστη.  

Φωτοβολίδες, βεγγαλικά, χαιρετισμοί, φιλιά. 

Πόσο να κρατήσει αυτό; 

Αναστήθηκε ο Χριστός και διασκορπιστήκανε οι εχθροί Του. 

Αυτός δεν έχει εχθρούς. 

Οι άλλοι γίνονται εχθροί Του. 

Οι άλλοι Τον βλέπουν σαν εχθρό τους. 

Επιστρέψαμε στο ναό. 

Στο Ευαγγέλιο ακούσαμε:

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν.Πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.

Μετά το τέλος της Θείας λειτουργίας δυο, δυο ή και περισσότεροι. Ο καθένας μόνος, αλλά όχι μόνος του. Στον δρόμο της αποστολής του, στην αποστολή μας, στο σπίτι, στη δουλεία, στο σχολείο, στους δρόμους αυτής της γης. Με όπλο, ένα κεράκι στο χέρι, μια φλόγα που φοβάσαι μην σβήσει και με ευλάβεια και φόβο την βάζεις στην καρδιά σου. Με την ελπίδα να πυρπολήσει το σκοτάδι. Να σε φωτίσει. Να μυρίσει Ανάσταση.