Η Κάθοδος στον Άδη του Χριστού, στη μονή της Χώρας - π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Η Κάθοδος στον Άδη του Χριστού, στη μονή της Χώρας

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος - Ο επίλογος της εκπομπής "Ράδιο Παράγκα" Κυριακή του Πάσχα1993

   Το ηχητικό απόσπασμα εδώ 

Δεν μπορεί να περάσει Πάσχα και να μη θυμηθώ, εκείνο που έχει τυπωθεί πολύ βαθιά μες στην καρδιά μου. Κάτι πολύ απλό και κάτι πολύ μεγάλο. Όλα φαίνονται σχετικά για τους ανθρώπους, αλλά για μένα προσωπικά, είναι κάτι πολύ απλό και κάτι πολύ μεγάλο. 

Να σας το θυμίσω. 

Μία εικόνα, μια εικόνα ανεπανάληπτη. Για’ κείνον φυσικά, που κοιτάζει τις εικόνες και θέλει να τις κοιτάζει με ένα άλλο μάτι. Μία εικόνα, σε έναν τόπο, που είναι πολύ μικρός, αλλά είναι αχώρητος. Σ' έναν τόπο, που είναι χώρα, αλλά είναι Χώρα του Αχωρήτου. Σε έναν τόπο, που λες ,κανείς δεν χωράει εδώ πέρα μέσα, αλλά χωράνε όλοι. Η Χώρα του Αχωρήτου. Όποιος έχει πατήσει στη Μονή της Χώρας του Αχωρήτου, θα καταλάβει τι εννοώ, και τι λέω. Εκεί μέσα μπαίνοντας, στη μικρή Μονή της Χώρας του Αχωρήτου, κάπου σήμερα, στρυμωγμένη ανάμεσα σε παλιόσυνοικίες της παλιάς Κωνσταντινουπόλεως, θα έχει συγκλονιστεί, αν πραγματικά βλέπει τις εικόνες με άλλο μάτι, από κείνη την κάθοδο στον Άδη, του Χριστού. 

Ο Χριστός λευκόφορεμένος, έχει απλώσει τα χέρια Του, για να βγάλει από τους τάφους τους νεκρούς. Και όλοι εκείνοι, προσκυνώντας την ένδοξον Του Ανάσταση, βγαίνουν έξω και όλα γύρω λαμπροφόρα, και όλα γύρω αναστημένα. Οι μορφές, το φως, ο αγιογράφος εκεί πάνω, έπαιξε με τα χρώματα. Αλλά ήταν πάνω από όλα αγιασμένος. Η Μόνη της Χώρας Του Αχωρήτου και στο βάθος μιας κόγχης, η κάθοδος στον Άδη του Χριστού. Καθηλώνεσαι από κάτω και τη βλέπεις και λες. Τι είναι αυτό; Τι χώρα είναι αυτή; Τι παράξενη χώρα; Από τη μία μεριά, τρομάζεις για τις αμαρτίες σου, όπως βλέπεις τους νεκρούς να βγαίνουν από τους τάφους και από την άλλη μεριά, χαίρεσαι, γιατί έχεις μπροστά σου τον Χριστό και ξέρεις πως είναι, πολύ μικρή η ύπαρξή σου, για να μπορεί να ατενίσει αυτά τα πράγματα. Αλλά ξέρεις που Εκείνος είναι πολύ μεγάλος και χωράει τους πάντες. Η χώρα του Αχωρήτου και η κάθοδος στον Άδη. Ότι μού’ χει μείνει βαθιά χαραγμένο μέσα στην ψυχή μου απ’ αυτό τον τόπο που λέγεται η χώρα του Αχωρήτου. 

Η Ανάσταση Του Χριστού και η συντριβή όλων των δαιμονικών δυνάμεων. Αυτό και μόνο του [είναι]μία ολόκληρη κατήχηση. Η χώρα του Αχωρήτου, μία εικόνα, πολύ μικρή για κάποιους, πολύ μεγάλη, για έναν που αλλιώς θέλει να δει τα πράγματα. 

Ο τόπος μας, ο κάθε τόπος ο στενάχωρος, ο μικρός. Ο τόπος όπου πάσχουμε, ο τόπος όπου παθαίνουμε, ο τόπος όπου δεν μπορούμε να πούμε Αναστάσεως ήμερα και Χριστός Ανέστη. Ας αποκτήσει αυτή την οσμή της ευωδιάς της πνευματικής. Ας αποκτήσει την οσμή της ευωδίας της Χώρας Του Αχωρήτου. Όλοι χωρούν εκεί μέσα, γιατί αυτή Χώρα είναι ατελείωτη, όσο μεγάλα είναι τα χέρια του Χριστού που βγάζουν από τους τάφους τους νεκρούς. 

Η μονή της χώρας του Αχωτήτου και η κάθοδος του Χριστού στον Άδη.

Πού σου, θάνατε, το κέντρον; 

Πού σου, άδη, το νίκος; 

Γύρω μας ο θάνατος λειτουργεί τη μπόχα του. 

Γύρω μας ο Άδης λειτουργεί τα έργα του. 

Πού σου, θάνατε, το κέντρον; 

Πού σου, άδη, το νίκος; 

Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται. 

Η μπόχα του θανάτου που μυρίζει γύρω μας, δεν έχει καμία εξουσία πάνω μας. 

Χριστός Ανέστη 

Και αυτό το Χριστός Ανέστη, μέσα από τα δεκάδες Χριστός Ανέστη που λέει η Εκκλησία μας αυτές τις μέρες. Είναι ένα άλλο σάλπισμα πραγματικά εγερτήριο. 

Ένα σάλπισμα που κάνει κάθε καρδιά Ορθόδοξη να τιναχτεί στον αέρα και δεν μπορεί πια να συνεχίσει αλλιώτικα. 

Απ’ τη στιγμή που είπες το Χριστός Ανέστη, δεν μπορείς να πας πίσω. Το πίσω πια είναι, κρίση μεγάλη και τάφος, ο όποιος δεν έχει πια τέλος. Δεν μπορείς να γυρίσεις στον τάφο μετά από το Χριστός Ανέστη. Χριστός Ανέστη λοιπόν και αυτή η ιαχή να γίνει η ιαχή που θα χαρακτηρίσει το αύριο, το μεθαύριο και το ατέλειωτο μέλλον της ζωής μας. 

Χριστός Ανέστη, μέσα από το Χριστό που έβγαλε από τους τάφους όλους τους νεκρούς και μαζί και μας, τους αμαρτωλούς και χαμένους μέσα στην μπόχα και την μυρωδιά του θανάτου.