ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΕΚ ΤΑΦΟΥ ΤΡΙΗΜΕΡΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ

ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΕΚ ΤΑΦΟΥ ΤΡΙΗΜΕΡΟΝ

ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ο το Θεός Κύριος, ως συνήθως, και το εξής˙

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ο εκ του τάφου αναστάς, Ζωοδότα, ίνα βροτών συναναστήσης παν γένος, ημών τα πάθη νέκρωσον, Χριστέ Ιησού, και ταχύ ανάστησον απωλείας εκ λάκκου, τους δοξολογούντάς Σε, πανευΐλατε Σώτερ, τοις απ’ αιώνος άπασι νεκροίς ο την αγήρω ζωήν δωρησάμενος.

Δόξα. Το αυτό.

Και νύν. Θεοτοκίον.

Ου σιωπήσομέν ποτε, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δε διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους; Ούκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σου˙ σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Είτα ο Ν΄ Ψαλμός και ο Κανών, ου η ακροστιχίς˙

«Ανάστησόν με εκ βυθού απωλείας, Σώτερ. Χ.»

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

Ανάστησον πάντας εκ του βυθού δεινής απωλείας, πολυεύσπλαγχνε Ιησού, Θεάνθρωπε Σώτερ, πανοικτίρμον, ο αναστάς εκ του τάφου τριήμερος.

Ναούς αγιότητος παμφαείς ανάδειξον δούλους τους ανάγνους Σου, Λυτρωτά, ο δόξαν Σην θείαν πάσι δείξας περικλεώς αναστάς εκ του μνήματος.

Απέλασον πνεύματα πονηρά εκ των Σων προσφύγων και ειρήνευσον την ζωήν ημών Σε αεί δοξολογούντων, τον αναστάντα εν δόξη Θεάνθρωπον.

Θεοτοκίον. 

Σον δούλον εκλύτρωσαι, αγαθή, παθών χαμαιζήλων τον προσφεύγοντα μητρικαίς λιταίς σου, σαφώς η κατιδούσα του σου Υιού την λαμπράν εξανάστασιν.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.

Τον εκ τάφου ενδόξως Υιόν Θεού μέλψωμεν αναστάντα πόθω βοώντες˙ πάντας ανάστησον εξ αμαρτίας βυθού και επηρείας του πλάνου τους δοξολογούντάς Σε, εύσπλαγχνε Κύριε.

Η ομήγυρις πάσα των ευσεβών κράξει Σοι˙ νόσων αποδίωξον άλγη άμφω και λύτρωσαι μανίας του δυσμενούς τους Σε δοξάζοντας, Σώτερ, ο ημίν ανάστασιν δείξας Σην ένδοξον.

Συνυπάρχειν Σους δούλους ειρηνικώς, Κύριε, ο εξαναστάς εκ του τάφου, πάντας αξίωσον διχοστασίας αχλύν και των ερίδων ομίχλην διαλύων φέγγει Σου της αναστάσεως.

Θεοτοκίον.

Ου παυόμεθα, Μήτερ, Λόγου Θεού, πάναγνε, του εξαναστάντος εκ τάφου, σε μεγαλύνοντες, ημών των τέκνων χειρός στερρώς κρατούσαν και δρόμον προς ορθόν ιθύνουσαν ταύτα σωτήριον.

Ανάστησον εκ του βοθύνου πολέμων και εμπαθείας τους Σους δούλους ο αναστάς εν δόξη, Θεάνθρωπε, και βράβευσον πάσι την Σην ειρήνην.

Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις και το Κάθισμα.

Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.

Αδίκων χειρών και καταλάλων ρύσαί με, Χριστέ, αναστάς εκ μνήματος, κραυγάζω Σοι, οκνηρίας, θλίψεων, φθόνου, ψεύδους, ραστώνης, Θεάνθρωπε, και φιλαυτίας, έλεος το Σον το πλούσιον πόθω εξαιτούμενον.

Ωδή δ’. Εισακήκοα, Κύριε. 

Νυν Σην χάριν απόστειλον, αναστάς εν δόξη Χριστέ, και ρύσαί με αφροσύνης, κατακρίσεως, βίου τρυφηλού τε και οιήσεως.

Μη εάσης με, Κύριε, έρμαιον γενέσθαι του παναλάστορος τον υμνούντα Σήν ανάστασιν, απαρχήν βροτών εξαναστάσεως.

Εννοών πεπραγμένων μοι λάθη τρέμω ώραν Σης θείας Κρίσεως, αλλά Σοι θαρρών κραυγάζω Σοι˙ σώσόν με υμνούντα Σην ανάστασιν.

Θεοτοκίον.

Εκ της πτώσεως έγειρον νεολαίαν έθνους ημών ση χάριτι των ναρκωτικών, φιλόστοργε, αναστάντος Μήτερ Λόγου Κτίσαντος.

Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.

Κάθαρον ημάς επηρείας του αλάστορος, οφθαλμών πορνείας, ανυπακοής και ζωής φιλαμαρτήμονος, Θεάνθρωπε.

Βύθιον εχθρόν, ον επάτησας θανάτω Σου και ενδόξω αναστάσει, Ιησού, απ΄ εμού του Σε δοξάζοντος εκδίωξον.

Ύμνοις μελιχροίς Σην ανάστασιν δοξάζοντες, Ζωοδότα, δυσωπούμέν Σε αεί˙ ανωτέρους τήρει άπαντας κακότητος.

Θεοτοκίον.

Θέλημα ημών τω θελήματι υπόταξον του λαμπρώς εξαναστάντος Σου Υιού σαις πρεσβείαις, αγλαή Θεογεννήτρια.

Ωδή στ’. Την δέησιν.

Ωδήγησον προς οδούς σεμνότητος, εγρηγόρσεως, αγνείας και ήθους χρηστού, Θεάνθρωπε Σώτερ, τους πόθω δοξολογούντας Σην θείαν ανάστασιν και αναμένοντας βροτών την κοινήν εκ νεκρών εξανάστασιν.

Υφέρποντα όφιν εξαφάνισον, ο αυτού καταπατήσας το κράτος πάθει τω Σω εν Σταυρώ και ενδόξω εξαναστάσει Σου, Σώτερ, εκ μνήματος, ίνα δοξάζωμεν αεί την λαμπράν Σου τριήμερον έγερσιν.

Αχρείω Σου δούλω, Φωτοπάροχε Ιησού, ο αναστάς εκ μνημείου, απολλυμένω λιμώ αγνωσίας, γαστριμαργίας, κακίας, οιήσεως και ασωτίας προς το φως των σεπτών εντολών Σου κατεύθυνον.

Θεοτοκίον.

Πανάμωμε Θεοτόκε, ίθυνον προς οδούς καταλλαγής και αγάπης τους μεγαλύνοντας σε εις αιώνας ή της αγάπης την έκφρασιν, Κύριον, Υιόν σου τον μονογενή, αναστάντα ιδούσα εκ μνήματος.

Ανάστησον εκ του βοθύνου πολέμων και εμπαθείας τους Σους δούλους ο αναστάς εν δόξη, Θεάνθρωπε, και βράβευσον πάσι την Σην ειρήνην.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αίτησις και το Κοντάκιον.

Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.

Εκ του βυθού εμπαθείας ανάγαγε φιλαργυρίας, αργίας, κακότητος, αργολογίας, δεινής κατακρίσεως και ακηδίας τον δούλόν Σου, Κύριε, δοξάζοντα Σου την ανάστασιν.

Προκείμενον. Ήχος δ’.

Γένοιτο, Κύριε, το έλεός Σου εφ΄ ημάς.

Στίχος. Αγαλλιάσθε, δίκαιοι, εν Κυρίω.

Ευαγγέλιον κατά Μάρκον.

(Κεφ. ιστ’ 9-20).

Αναστάς ο Ιησούς πρωί πρώτη σαββάτου, εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή, αφ’ ής εκβεβλήκει επτά δαιμόνια. Εκείνη πορευθείσα απήγγειλε τοις μετ’ αυτού γενομένοις, πενθούσι και κλαίουσι, κακείνοι ακούσαντες ότι ζη και εθεάθη υπ’ αυτής, ηπίστησαν. Μετά δε ταύτα δυσίν εξ αυτών περιπατούσιν εφανερώθη εν ετέρα μορφή, πορευομένοις εις αγρόν. Κακείνοι απελθόντες απήγγειλαν τοις λοιποίς˙ ουδέ εκείνοις επίστευσαν. Ύστερον ανακειμένοις αυτοίς τοις ένδεκα εφανερώθη, και ωνείδισε την απιστίαν αυτών και σκληροκαρδίαν, ότι τοις θεασαμένοις αυτόν εγηγερμένον ούκ επίστευσαν. Και είπεν αυτοίς˙ Πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει. Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται. Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει˙ εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι˙ γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς˙ όφεις αρούσι˙ καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει˙ επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν. Ο μεν ούν Κύριος μετά το λαλήσαι αυτοίς ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων. Αμήν.

Δόξα.

Σώτερ, ο ενδόξως εξαναστάς εκ τάφου, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νύν.

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Προσόμοιον.

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.

Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Κύριε, η έγερσις η ένδοξός Σου εκ τάφου απαρχή εγέρσεως πέλει του φυράματος εκ του μνήματος των βροτών ύμνοις Σε θείοις δοξαζόντων και βοώντων Σοι˙ Φιλάνθρωπε, ταχύ ανάστησον πάντας πεπτωκότας τοις πάθεσι προς απαθείας άρρητον ύψος και ζωήν την αιώνιον, ίνα γεγηθότες αινώμεν εξανάστασιν την Σήν, Λόγε Θεού πανευΐλατε, συμπαθές και εύσπλαγχνε.

Ο Ιερεύς. Σώσον, ο Θεός, τον λαόν Σου…

Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.

Ώσπερ βάκτρον ειρήνης κοινωνίας εις γάμον ελθόντας στήριξον και πλήσον τας καρδίας υπομονής αφάτου των βοώντων Σοι˙ Κύριε, εκ τάφου ο αναστάς, συζύγους ομονόει.

Λύσον πάντα δεσμόν μου μετά πλάνης, απάτης δεινών αιρέσεων και αμαρτίας, Σώτερ, εξαναστάς εκ τάφου, ίνα λύσης φυράματος βροτών δεσμούς, Ιησού, μετά φθοράς θανάτου.

Επιστρέφοντας δούλους ασωτίας εκ χώρας προς αγαθότητα την άφατόν Σου δέξαι καλώς, ο εκ του τάφου αναστάς, πολυεύσπλαγχνε, και κοινωνούς Σης χαράς γενέσθαι εκζητούντας.

Θεοτοκίον.

Ικετεύομεν πόθω, Παναγία Παρθένε, βροτών σε τάγματα˙ τους ανυμνολογούντας ανάστασιν σου Τόκου την φωσφόρον ανάστησον σαις ικεσίαις ταχύ εκ λάκκου αμαρτάδων.

Ωδή η’. Τον Βασιλέα.

Ανάστησόν με εξ εθισμού ψυχοκτόνου ουσιών ψυχοτρόπων τε οίνου και αλκοολούχων ποτών, Χριστέ Παντάναξ.

Σχιζοφρενίας, επιληψίας και νόσων λοιμικών ανωτέρους συντήρει τους υμνούντας, Σώτερ, την εξανάστασίν Σου.

Σου τα ελέη και οικτιρμούς πέμψον, Σώτερ, τω αχρείω Σου δούλω, υμνούντι την τριήμερόν Σου ανάστασιν εκ τάφου.

Θεοτοκίον.

Ως ανιάτων ασθενειών, Θεοτόκε, σε ιάτειραν ανευφημούντες σπεύδομεν εν νόσοις τη θεία χάριτί σου.

Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.

Της υπερηφανίας σκέδασον ομίχλην και τρυφηλότητος βίου εκδίωξον την σκοτομήνην Σου δούλου, Φως κόσμου άδυτον.

Επάκουσον Σων δούλων, Σώτερ, ο εκ τάφου εξαναστάς, Ζωοδότα Θεάνθρωπε, ο κλίνων πάσιν οικέταις Σου ούς ευήκοον.

Ρανίδας μου δακρύων πρόσδεξαι ως δώρον, εγηγερμένε Χριστέ, πολυτίμητον τη Ση ενδόξω εγέρσει, Σώτερ ευΐλατε.

Θεοτοκίον.

Χριστόν, Όν εκ του τάφου είδες αναστάντα ενδόξως, Θεογεννήτορ Παντάνασσα, υπέρ ημών εκδυσώπει των προσφευγόντων σοι.

Το Άξιόν εστι… και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.

Καθαιρέτην Άδου πανευλαβώς και θανάτου πάντες αναιρέτην ως αληθώς μέλψωμεν Υψίστου τον αναστάντα Λόγον τριήμερον εκ τάφου, εύσπλαγχνον Κύριον.

Πρόξενον θεώσεως των βροτών δι’ ημάς παθόντα και ταφέντα και εκ νεκρών αναστάντα, δεύτε, Χριστόν, τον Ζωοδότην, ταις ύμνων μελωδίαις δοξολογήσωμεν.

Κάθαρον τους δούλους Σου εκ παθών, φιλοχρηματίας, φιλοΰλου τε βιοτής και αργολογίας, υσσώπω χάριτός Σου, εγηγερμένε Σώτερ κόσμου εκ μνήματος.

Δόξαν πάντες πέμψωμεν εν χορώ τω εξαναστάντι εκ του τάφου Λόγω Θεού εν αρρήτω δόξη και εν αγαλλιάσει Αυτόν ευτάκτων ύμνων άνθεσι στέφοντες.

Δούλόν Σου ανάστησον, Ιησού, εκ δεινής κραββάτου φιλαυτίας οδυνηράς, αδικίας, ψεύδους, αργίας, εμπαθείας και μίσους τον υμνούντα Σην εξανάστασιν.

Έγειρον εκ πλάνης αιρετικών τους δοξολογούντας Σην ανάστασιν εκ νεκρών, Λυτρωτά του κόσμου φθοράς εξ αιωνίου, Θεάνθρωπε οικτίρμον και πολυέλεε.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες, μετά της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Το Τρισάγιον και το Απολυτίκιον.

Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αναστάς εκ του τάφου, Χριστέ, τριήμερος κεκοιμημένων εκ τάφου εγένου η απαρχή χοϊκών και εκ του λάκκου εξανάστασις αμαρτιών των ευλαβώς δοξαζόντων Σε αεί και πίστει Σου δεομένων˙ φώτισον σκότη Σων δούλων φωτί Σης θείας αναστάσεως.

Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ήν ψάλλομεν το εξής˙

Ήχος β’. Ότε εκ του Ξύλου.

Σώτερ, ο εκ τάφου αναστάς και αρχή γενόμενος πάντων κεκοιμημένων βροτών παμφαούς εγέρσεως, Χριστέ Θεάνθρωπε, έγειρόν με εκ πτώσεων δεινών καθ’ εκάστην, κατωδύνων θλίψεων, εχθρού κακώσεων και ασθενειών, ίνα πόθω ο της χάριτός Σου οικέτης ανυμνολογώ Σήν εξανάστασιν.

Ήχος πλ. δ’.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Ήχος β’.

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Δίστιχον.

Ανάστησον Χαραλάμπη εκ βοθύνου,

Αναστάς Κύριε, παθών χαμαιζήλων.

Η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη.