Όσιος Αντώνιος ο εν Σίγια.

Όσιος Αντώνιος ο εν Σίγια. 

 7 Δεκεμβρίου. 

Ο όσιος Αντώνιος γεννήθηκε το 1477 σε ένα χωριό κοντά στο Αρχαγγέλσκ και από την παιδική του ηλικία αφοσιώθηκε στη μελέτη των Ιερών Γραφών και την αγιοφραφία. Μετά το θάνατο των γονέων του εισήλθε στην υπηρεσία ενός πλούσιου αριστοκράτη στο Νόβγκοροντ και νυμφεύθηκε την κόρη του. Μόλις έναν χρόνο αργότερα χήρευσε και μπορούσε έτσι να πραγματοποιήσει τον ενδόμυχο πόθο του. Μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και μόνο με τα ρούχα που φορούσε έφυγε για να γίνει μοναχός στη μονή που ίδρυσε ο Άγιος Παχώμιος (τιμάται 13 Ιανουαρίου), κοντά στον ποταμό Κιένα της περιοχής Ολούετς.

Με ζήλο υπηρετούσε τον Κύριο και τους συμμοναστές αδελφούς του. Έτρωγε πολύ λίγο, μέρα παρά μέρα, προσευχόταν ολονυχτίς και μόνο το απόγευμα αναπαυόταν για λίγο; αναλάμβανε τις πιο κοπιαστικές γεωργικές εργασίες και επιπλέον υπηρετούσε με αγάπη τους αρρώστους στο νοσοκομείο της Μονής. Σύντομα χειτοτονήθηκε πρεσβύτερος και η ιερωσύνη αποτέλεσε αφετηρία νέων ασκητικών σκληραγωγιών.

Μετά από μερικά χρόνια έλαβε την ευλογία του Ηγούμενου και μαζί με δύο άλλους αδελφούς αποσύρθηκε για να ζήσει στην ησυχία. Τους κυνήγησαν κάτοικοι της περιοχής όπου είχαν εγκατασταθεί και κατέφυγαν στις έρημες, ανθυγιεινές και αφιλόξενες περιοχές κοντά στη Λευκή Θάλασσα, και εγκαταστάθηκαν στο στόμιο του ποταμού Σίγια στη λίμνη Μιχαήλωφ, σε μια τοποθεσία όπου, κατά τα λεγόμενα, ακούγονταν μυστηριακές κωδωνοκρουσίες. Στερούνταν τα πάντα, εργάζονταν σκληρά και έτρωγαν μόνο μανιτάρια και βατόμουρα.

Ο Αντώνιος ήταν τότε 47 ετών, συγκέντρωσε γύρω του νέους μαθητές και χάρις στις δωρεές του μεγάλου ηγεμόνα τις Μόσχας ίδρυσε Μοναστήρι και οικοδόμησε ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Ο ναός αργότερα κάηκε σε μία πυρκαγιά, αλλά η εικόνα της Αγίας Τριάδος που φιλοτέχνησε ο Άγιος έμεινε άθικτη και επιτέλεσε κατόπιν πολλά θαύματα. Δίχως να αποθαρρυνθεί ο Άγιος συνέχισε το έργο του, έχτισε άλλους ναούς και επί πολλά χρόνια διεύθυνε το κοινόβιο, δίνοντας παντού και πάντα το παράδειγμα της μοναχικής τελειότητας.

Ποθώντας πάντα να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην νοερά προσευχή, που αδιαλείπτως φλόγιζε την καρδιά του, και επιθυμώντας να αποφύγει τον έπαινο τον ανθρώπων, αποσύρθηκε αρχικά σε ένα νησί κοντά στο μοναστήρι και κατόπιν σε τόπο απρόσιτο της Λίμνης Παδούν που προστατευόταν από τον κόσμο από πυκνά δάση και υψηλά βουνά.

Μετά από τις αδιάκοπες παρακλήσεις τον πνευματικών του τέκνων, δέχθηκε μετά από κάποια χρόνια να αναλάβει εκ νέου την ηγεμονία της Μονής, παρά την προχωρημένη ηλικία του. Προαισθανόμενος την επικείμενη εκδημία του, συνέταξε μια πνευματική διαθήκη για τους μαθητές του, υπενθυμίζοντας τους ότι με την αγάπη, την υπακοή, την ταπεινοφροσύνη και την επιμονή στην άσκηση και στην προσευχή ο μοναχός ακολουθεί τον Χριστό και καθίσταται ναός κατοικία του Αγίου Πνεύματος.

Παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο στις 7 Δεκεμβρίου 1556, ζητώντας να ρίξουν την σορό του στην λίμνη. Η εντολή αυτή ήταν η μόνη που οι μαθητές του αρνήθηκαν να πραγματοποιήσουν. Πολλά θαύματα επιτελέσθηκαν στον τάφο του. Ο Άγιος Αντώνιος τιμάται ως ένας από τους προστάτες των αγιογράφων. 

※

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας».

Τόμ. 4ος (Δεκέμβριος),

Εκδόσεις «Ίνδικτος».

※