Άγιος Ιερομάρτυς Πελίνος ο Ομολογητής, Επίσκοπος Βρινδησίου του εκ Δυρραχίου.

Άγιος Ιερομάρτυς Πελίνος ο Ομολογητής, Επίσκοπος Βρινδησίου του εκ Δυρραχίου. 

 5 Δεκεμβρίου.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Πελίνος ήταν βασιλειανός μοναχός (έτσι ονομάζονταν οι μοναχοί που ακολουθούσαν το Τυπικό του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου), αργότερα χειροτονήθηκε Επίσκοπος Βρινδησίου (Μπρίντιζι) Ιταλίας και μαρτύρησε στο Κορφίνιο της Επαρχίας Άκουιλα. 

Ο Άγιος Πελίνος ήταν κάτοικος του Δυρραχίου. Αφού έγινε μοναχός, πολέμησε την αίρεση του Μονοθελιτισμού που εξαπλώθηκε από το Βυζάντιο κατά τη διάρκεια των αυτοκρατόρων Ηρακλείου (610-641) και Κώνστα Β' (641-668), και για το λόγο αυτό μετακόμισε στο Μπρίντιζι με τους μαθητές του Γοργόνιο, Σεβάστιο και Κύπριο. Οι σχέσεις μεταξύ Ρώμης και Βυζαντίου επιδεινώθηκαν σε τέτοιο σημείο που ο Αρχιεπίσκοπος (Πάπας) Μαρτίνος Α' (τιμάται 27 Απριλίου) εκδίωξε τον Πατριάρχη Σέργιο και τους μονοθελήτες αιρετικούς, αλλά συνελήφθη, απελάθηκε στην Κωνσταντινούπολη και τελικά εξορίστηκε στην Χερσώνα στην Κριμαία όπου πέθανε το 655. Στο Μπρίντιζι, η αδιάκοπη πίστη και αφοσίωση του Αγίου Πελίνου στον κύκλο του επισκόπου Πρόκουλου, έφερε επίσης σε σημείο ρήξης τις σχέσεις του με την αυλή της Κωνσταντινούπολης. 

Μετά τον θάνατο του Πρόκουλου, ο Άγιος Πελίνος χειροτονήθηκε Μπρίντιζι, αλλά οι λειτουργοί της βυζαντινής αυτοκρατορίας τον απέλασαν στο Κορφίνιο της Επαρχίας Άκουιλα, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε με τους μαθητές του στις 5 Δεκεμβρίου, πιθανότατα το 662. 

Το Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο τοποθετεί τον Άγιο Πελίνο τον 4ο αιώνα και διάδοχο του Αγίου Λεύκιου Επισκόπου Μπρίντιζι [11 Ιανουαρίου]. Σύμφωνα με αυτό ο Άγιος Πελίνος μαρτύρησε στο Κορφίνιο του Αμπρούτσο την εποχή του Ιουλιανού του Παραβάτη, από τους ιερείς του Άρη, όταν ο Άγιος με τις προσευχές του γκρέμισε το άγαλμα του Άρη και το ναό. Αφού μαστιγώθηκε μέχρι θανάτου από τους παγανιστές ιερείς του Άρη παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. 

Ο Άγιος Πελίνος ήταν για χρόνια πολιούχους του Μπρίντιζι μαζί με τον Άγιο Λεύκιο. Η αγιοκατάταξή του έγινε το 668 μ.Χ μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα Κώνστα Β' και το βίο του έγραψε ο μαθητής του Κύπριος, ο οποίος τον διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο.