Ἅγιος Νικήτιος ᾿Επίσκοπος Τρεβήρων.

Ἅγιος Νικήτιος ᾿Επίσκοπος Τρεβήρων. 

5 Δεκεμβρίου.

Ὁ Ἅγιος Νικήτιος (Νιζιὲ) γεννήθηκε στὴν περιοχὴ τῆς Λιμὸζ τῆς Γαλλίας στὰ τέλη τοῦ 5ου αἰ. Σὲ νεαρὰ ἡλικία τὸν ἐμπιστεύθηκαν σὲ μία Μονή, τῆς ὁποίας κατόπιν ἔγινε Ἡγούμενος. 

Ἔχαιρε τῆς ἰδιαιτέρας ἐκτιμήσεως τοῦ Βασιλέως τῆς Αὐστρασίας Θεοδώριχου Α΄ (511-534), ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ πνευματικό του τέκνο. Ὁ Θεοδώριχος ὥρισε τὸν Ἅγιο Νικήτιο Ἐπίσκοπο Τρεβήρων (σημ. Τρίερ, στὴν Γερμανία), σπουδαιοτάτης τότε ἐπισκοπικῆς περιφερείας. 

Ὁ Ἅγιος ἐφρόντισε γιὰ τὴν ἀνοικοδόμησι τοῦ περιφήμου Καθεδρικοῦ Ναοῦ, ἀφιερωμένου στὸν Ἅγιο Ἀπόστολο Πέτρο, ποὺ Ὁ Ἅγιος Νικήτιος. εἶχε οἰκοδομήσει ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰ. ὁ Ἐπίσκοπος Ἀγρίτιος [13/19 Ἰανουαρίου] σὲ χῶρο, τὸν ὁποῖο τοῦ εἶχε παραχωρήσει ἡ Ἁγία Ἑλένη, ἡ Μητέρα τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. 

Μετὰ φόβου Θεοῦ, ἀλλὰ ἀπτόητος ἔναντι τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἐποχῆς του, ὁ Ἅγιος ἄρχισε καὶ τὸ ἔργο τῆς διορθώσεως τῶν ἠθῶν τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ τὴν ἀναμόρφωσι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου. 

Μία ἡμέρα ὁ υἱὸς τοῦ Θεοδώριχου, Θεοδεβέρτος, διαβόητος γιὰ τὸν ἔκλυτο βίο του, ἐμφανίσθηκε στὸν Ναό, μὲ τὴν συνοδία Ἀρχόντων ἐπίσης ἀκολάστων. Ὁ Ἅγιος Ποιμενάρχης διέκοψε τὴν τέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας, ἕως ὅτου ἀποχωρήσουν ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους εἶχε ἀφορίσει. Ὁ νεαρὸς Βασιλεὺς διαμαρτυρήθηκε, ἀλλὰ αἴφνης ἕνας δαιμονισμένος ἄρχισε νὰ διαλαλῆ τὴν ἀρετὴ τοῦ Ἁγίου καὶ τὰ πάθη τοῦ Βασιλέως καὶ ἔπαυσε μόνο, ὅταν ἀπεχώρησαν οἱ σύντροφοι τοῦ Θεοδεβέρτου. «Μετὰ χαρᾶς θὰ ἔδινα τὴν ζωή μου χάριν τῆς δικαιοσύνης», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Νικήτιος. 

Τὸ 561, δὲν ἐδίστασε νὰ ἀφορίση τὸν Βασιλέα Κλοταῖρο Α' (558564). Ἐξωρίσθηκε, ἀλλὰ μόλις ἀπέθανε ὁ Βασιλεύς, ἐπέστρεψε ταχέως στὸ ποίμνιό του. 

Ἀταλάντευτος νηστευτής, καρτερικὸς σὲ κάθε εἴδους δοκιμασία, δραστήριος καὶ ἀποφασισμένος κήρυξ τῆς Ἀληθείας, ὁ Ἅγιος Νικήτιος ἦταν ἀγαπητὸς σὲ ὅλους γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ τὴν φιλανθρωπία του. 

Ἡ ἐπιρροή του ἁπλώθηκε πολὺ εὐρύτερα ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ἐπισκοπικῆς του περιφέρειας. Συμμετεῖχε σὲ πολλὲς Συνόδους γιὰ τὴν προάσπισι τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τὴν διατύπωσι τοῦ Εὐαγγελικοῦ Ἤθους: Σύνοδος τῆς Ἀρβένης (νῦν Κλερμὸν) τὸ 535, Σύνοδος τοῦ Αὐρελιανοῦ (νῦν Ὀρλεὰν) τὸ 549, Σύνοδος τοῦ Τούλλου (νῦν Τοὺλ) τὸ 550, Σύνοδος τοῦ Παρισίου τὸ 552. 

Ἔγραψε ἐπιστολὲς στὸν εὐσεβῆ Αὐτοκράτορα Ἰουστινιανὸ Α΄ (527-565), γιὰ νὰ τὸν προτρέψη νὰ καταπολεμήση τὶς αἱρέσεις τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ τῶν Νεστοριανῶν. Στὴν Βασίλισσα Χλοδεσβίνδη τῆς Λομβαρδίας, ἔγραψε ἐπίσης ἐπιστολή, ἡ ὁποία κατακλείεται μὲ τὴν φράσι: «Ἀδιαλείπτως κράζετε, ἀδιαλείπτως ψάλλετε... Γρηγορεῖτε, γρηγορεῖτε!». 

Ἀφοῦ διέλαμψε ἐπὶ τριακονταετία στὸν Ἐπισκοπικὸ Θρόνο, ὁ Ἅγιος Νικήτιος παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Κύριο περὶ τὸ 561 (ἢ 585).