Γιατί η πίστη στα έσχατα χρόνια δεν θα ενεργεί τα ίδια θαύματα όπως παλιά;

Ερώτηση:  Γιατί  η  πίστη  στα  έσχατα  χρόνια  δεν  θα  ενεργεί  τα  ίδια θαύματα όπως παλιά;

Απάντηση:  Γιατί  συνεχώς  θα  αυξάνει  ο  εγωισμός,  ενώ  η  αγάπη  θα ψύχεται.  Ο  Ίδιος  ο  Κύριος,  προβλέποντας  ότι  θα  εξασθενήσει  η  πίστη  των ανθρώπων,  είπε:  «Ο  Υιός  του  ανθρώπου  ελθών  άρα  ευρήσει  την  πίστιν  επί  της γης;» (Λουκ. 18,8) Ανθρωπίνως μιλώντας θα λέγαμε ότι στα Ευαγγέλια, όπως στα τελευταία  κεφάλαια  του  κατά  Ματθαίον,  διαφαίνεται  μια  απαισιοδοξία  για  το θέμα  αυτό.  Εντούτοις,  αφού  περιγράφονται  όλα  τα  γεγονότα  που  πρόκειται  να συντελεσθούν  στα  έσχατα  χρόνια,  τότε  ο  Κύριος  προσθέτει:  «Επάρατε  τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (Λουκ. 21,28). Επομένως οι δύο ακόλουθες  καταστάσεις  συμβαδίζουν:  απελπιζόμαστε  μεν  για  την  παρούσα κατάσταση  μας,  αλλά  ο  νους  μας  και  η  καρδιά  μας  προσβλέπουν  σε  Εκείνον,  ο Οποίος  ήλθε  και  πάλιν  έρχεται.  Κατά  συνέπεια  η  σύγκρουση  με  τον  εχθρό εντείνεται,  για  τον  ίδιο  λόγο  όμως  αυξάνεται  και  η  πρόκληση  να διαπράττουμε το αγαθό.

Πρέπει   να   εγκαταστήσουμε   μέσα   μας   ένα   πνευματικό μετασχηματιστή  που  θα  μετατρέπει  την  ενέργεια  όλων,  όσα  μας προσβάλλουν  στο  ψυχολογικό  επίπεδο,  σε  πνευματική  ενέργεια,  ικανή  να συντηρεί τη συνομιλία μας με τον Θεό και για τον λόγο αυτό να συμβάλλει στη σωτηρία μας. Αν δεν μάθουμε να μεταποιούμε τις ψυχολογικές καταστάσεις μας σε  πνευματικές,  ποτέ  δεν  θα  βρούμε  αληθινή  ανάπαυση.  Θα  πάσχουμε  μόνιμα από  δοκιμασίες  της  ζωής  αυτής.  Αυτό  συμπεραίνεται  και  από  τους  εξής  λόγους: «Κακοπαθεί  τις  εν  υμίν;  προσευχέσθω·  ευθυμεί  τις  ψαλλέτω»  (Ιακ.  5,13).  Αν κάποιος  από  σας  χαίρεται,  ας  ψάλλει.  Αν  είναι  λυπημένος,  ας  μετανοεί.  Η  κατά Θεόν λύπη οδηγεί σε μετάνοια και η κατά Θεόν χαρά γεννά δοξολογία. Στη ζωή αυτή  δοκιμάζουμε  αναπόφευκτα  όλα  τα  είδη  ψυχολογικής  ενέργειας,  αλλά φροντίζουμε  να διατηρούμε  διάλογο  με  τον  Θεό,  ο  οποίος την μετασχηματίζει σε πνευματική ενέργεια.

Θυμάμαι,  για  παράδειγμα,  τη  γιαγιά  μου  πόσο  ευλαβής  ήταν,  πώς φρόντιζε  να  πηγαίνει  πάντοτε  από  τους  πρώτους  στην  εκκλησία,  γι’  αυτό  και συχνά  ο  σύζυγος  της  της  φερόταν  άσχημα  επειδή  έδινε  προτεραιότητα  στις εκκλησιαστικές  ακολουθίες,  και  αναλογίζομαι:  «Πού  βρίσκεται  τώρα»;  Νιώθω τότε κάποια συντριβή στην καρδιά μου και, ενώ συνέχομαι από τα συναισθήματα αυτά, μεταβάλλω την κατεύθυνση της σκέψεως μου. Την ανυψώνω προς τον Θεό και  προσεύχομαι  για  τη  συγχώρηση  των  αμαρτημάτων  μου  ή  για  οποιοδήποτε άλλο  αίτημα.  Αξιοποιώ  την  ενέργεια  αυτή  για  συνομιλία  με  τον  Θεό, μεταποιώντας την σε πνευματική

ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ 

Αρχιμανδρίτο ΖΑΧΑΡΙΑ(Ζάχαρου) σελ.36-38