Τότε που στη Μεσαρά έκανα λιτανείες για να βρέξει. Μία λιτανεία στην Πόμπια.

Τότε που στη Μεσαρά έκανα λιτανείες για να βρέξει. 

Μία λιτανεία στην Πόμπια.

Από παλιά είχαμε προβλήματα με τις λίγες βροχές στην Πόμπια και γενικά στη Μεσαρά. 

Μία χρονιά δεν είχαμε νερό ούτε για να πιούμε. Ας είναι καλά η παλιά βρύση που δεν στέρεψε ποτέ και τα πηγάδια του χωριού. 

Πόσα; 

Αμέτρητα! 

Εγώ ήμουν ο νερουλάς του σπιτιού και του καφενείου. Έφερνα νερό από το πηγάδι του Μαγλινού. Ήταν ψηλά πάνω από το σπίτι των Κανακάκηδων πετρόκτιστο και σκεπαστό. 

Μόνο εμένα άφηνε Ευαγγελία να παίρνω.
Είμαστε δικαιολογία έλεγε. 

Δεν έχω πιεί πιο καθαρό, νόστιμο και κρύο νερό. 

Για την λάτρα του σπιτιού, έπαιρναν νερό από της Χατζίνας και την τουλούμπα του Μύρω του Φραγκάκη από το περιβόλι του. 

Στον κάμπο οι ποταμίδες είχανε μπόλικο νερό και χέλια. Η γριά Αμάτα  έβγαζε άφθονο νερό αλλά  στη ρίζα τα πράγματα ήταν αλλιώς. 

Οι λίγες ελιές είχαν στρέψει τα φύλλα τους και στα σπαρμένα τα άδεια χωράφια δεν είχαν ψηλώσει καθόλου. 

Μα αφού δεν έβρεξε ο ευλογημένος τι να σου κάνουνε τα κακορίζικα. 

Ένα ποδάρι θα πομείνουνε. 

Την Κυριακή μετά το τέλος της λειτουργίας ο παπάς δεν πάει στην πύλη να μοιράζει αντίδωρο… 

Πάει στο Δεσποτικό θρόνο και λέει:   

-Χριστιανοί η εκκλησία του Χριστού συμμερίζεται την αγωνία και τον πόνο των χωριανών μας που λόγω της ανομβρίας κινδυνεύουν να χάσουν τη σοδειά τους. Θα δεήσουμε στον Ύψιστο να δώσει  βροχή να γλιτώσει η σοδιά.  Θα κάνουμε λιτανεία. Πηγαίνετε στα σπίτια σας, κάντε τις δουλειές σας και στις 2:00 ελάτε εδώ να αρχίσουμε. 

Με τις παροτρύνσεις των ηλικιωμένων και από περιέργεια πήγα μαζί με τον Κωστή τον Ζαφειράκη. 

Ο Κωστής ο Γιρβαλάκης,  ο Βοριάς λέει: 

 -Ο παπα Κωσταντής όταν έκανε λιτανεία πάντοτε έβρεχε μέσα σε 2-3 ημέρες, αλλά ήταν παπάς, όχι ψευτιές.  Όταν κρατούσε το δισκοπότηρο και έλεγε τα «σα εκ των  σων» έτρεμε  σαν το ψάρι το χέρι του και έπεφτε ο ιδρώτας από το κούτελο του σαν τις ρώγες. 

Μαζευτήκαμε στον Άη Γιώργη στην αυλή. το Γιωργιώ τον Μπαστάκη «Πετειναρακη» μοιράζει τα εξαπτέρυγα. 

Πάει να μου δώσει ένα και κάνω πως κοιτάζω αλλού και το δίνει στον Κωστή του Ζαφείρη. Παραμιλούσε συνέχεια που ξέστριψα εγώ και πήρε αυτός το εξαπτέρυγο. 

Παίρνει ο παπάς το θυμιατό και το Γιωργιώ ο καντηλανάφτης το σταυρό και ξεκινάμε.
Προς τον Άγιο Στυλιανό. 

Κάθε λίγο στέκεται και ο παπάς και κάνει δέηση στον ουρανό. 

Δεν μπήκαμε μέσα στον Άγιο Στυλιανό. Μόνο ο παπάς μπήκε. 

Μόλις έρχεται μας λέει: 

  - Στην Αγία Σοφία τώρα… 

Είναι κάτω από το δημοτικό σχολείο από τα χωράφια… 

Πάμε πίσω από το μνημείο «δεν ήταν ακόμα νεκροταφείο» μέσα από τα χωράφια. 

Κάθε λίγο γονυκλισίες ο παπάς. 

Πρέπει να μάτωσα τα γόνατά του. 

Άρχισα να παίρνω στα σοβαρά τη λιτανεία. 

Είχε ένα στενό χωματόδρομο ανάμεσα από κάτι αλώνια και ξαφνικά από δυτικά  σηκώνονται δύο σύννεφα. 

-Μπα, μου λέει ένας ειδήμων. Αυτά δεν είναι νέφελα «σύννεφα» βροχής. Ας βρέξει Αυτός και ας βρέξει και αύριο. 

Εγώ πήγαινα από τα χωράφια, πρόσεχα μόνο τις πέτρες να μην στραμπουλίξω κανένα αστράγαλο. 

Είπαμε και ένα τροπάριο του Αγίου Γεωργίου «ο των αιχμαλώτων ελευθερωτής και των πτωχών υπερασπιστής» άλλο ένα τροπάριο του Αγίου Κωνσταντίνου και σαν άρχισε να δροσίζει! 

Πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες χοντρές, χοντρές και κάνει μία μπόρα άνευ προηγουμένου. 

Αλαλαγμοί χαράς και ζητωκραυγές και ο παπάς γονατιστός να συνεχίσει να ψέλνει αλλιώτικα. Σαν να κλαίει. 

Σηκώνεται αργά-αργά βγάζει το καλυμμαύκι του να βραχεί και το κεφάλι… 

«Δόξα την Ανάσταση Ιησού Χριστέ» και έλαμψε το πρόσωπό του… 

 -Πάμε παιδιά μου, γιατί η βροχή δυναμώνει.

Ο κυρ Μιχάλης Χανιωτάκης είναι συνταξιούχος γιατρός από την Πόμπια το γεγονός που περιγράφει συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του 50, ο ιερέας που έκανε την λιτανεία ονομαζόταν Αδαμάντιος Τζουγανάκης και ήταν και δάσκαλος στο Πέρι.

πηγή: https://e-mesara.gr/