ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ 

Φέρε μου μάνα να χαρείς 

τα σκολιανά μου ρούχα 

και πανηγύρι γίνεται 

κι όμορφο χοροστάσι  

κι η λύρα παίζει τσοι σκοπούς 

κι όλους τσ’ αναμαζώνει 

κοπέλια, νέους, κοπελιές, 

γέρους, μεσοκαιρίτες 

και τούτη την ανελωμή 

δεν μ-πρέπει να τη χάσω …

 

Θε’ μου την ν-τόση-ν ομορφιά 

που χουν ν-τα πανηγύρια, 

που ‘ναι με αγάπη και χαρά 

γεμάτα τα ποτήρια, 

που σμίγουν-ε οι χωριανοί 

με τσοι ξενιτεμένους 

και με συντέκνους ακριβούς 

και φίλους μπιστεμένους,  

 

θωρείς παππούδες τση πρεπιάς 

κι άρχοντες πατεράδες, 

για χάρη τση πατούλιας τος 

να δίνουν-ε παράδες 

κι η πιο ερωντική στιγμή 

που τη βραδιά ομορφίζει, ε 

ίναι που η κάθε κοπελιά 

βγαίνει και στραταρίζει

 

κι ο νιος με το μαντήλι ν-του 

την-ε κρατεί στα ζάλα 

και στου σεβντά αντιστέκεται 

τα πάθη τα μεγάλα 

κι ετσά διαβαίνει η βραδιά 

και του γλεντιού το νάμι 

κι έρχεται ο ήλιος το πρωί 

το πάσο ν-του να κάμει

 

και να ‘πομείνει η βραδιά 

στη σκέψη των ανθρώπω’ 

και να δοξάζουν ν-το’ Θεό 

και τούτον-ε τον ν-τόπο …  

 

Χαρώ σε πανηγύρι μου 

με τσ’ όμορφες εικόνες, 

που δε χαλά η λάμψη σου 

κι ας φεύγουν οι αιώνες .