Ἂν δὲν ἤμουν δικός σου, ἄδικα ἔζησα, Χριστέ μου.

ΠΟΙΗΜΑ ΟΔ΄ 

[Πρὸς Χριστόν]

Γιατί μὲ βασανίζεις; Δὲν λέω, ἦρθα στὴ ζωή· πάει καλά.

Ὅμως γιατί θὰ πρέπει νὰ μὲ δέρνουν οἱ φουρτοῦνες τῆς ζωῆς;

Θὰ σοῦ τὸ πῶ… εἶναι θρασύ, μὰ θὰ σ᾽ τὸ πῶ:

Ἂν δὲν ἤμουν δικός σου, ἄδικα ἔζησα, Χριστέ μου.

Γεννιόμαστε, σκορπίζουμε, τελειώνουμε.

Νυστάζουμε, κοιμόμαστε, ἀγρυπνᾶμε.

Πορευόμαστε, ἀρρωσταίνουμε, γινόμαστε καλά…

καὶ πάλι ἀπολαύσεις, πάλι πόνοι.

Τρέχουμε πίσω ἀπ᾽ τὸν ἥλιο, πίσω ἀπὸ τῆς γῆς τὰ πράγματα.

Ὕστερα πεθαίνουμε, σαπίζει ἡ σάρκα.

Ὅλα αὐτὰ δὲν ἀνήκουν καὶ στὰ ζῶα;

Ἄσχημα ἀκούγονται τὰ ζῶα, μὰ δὲν φταῖνε.

Εἶναι τουλάχιστον ἀθῶα. Ἐγώ, τί παραπάνω; Τίποτα ἢ Θεός.

Ἂν δὲν ἤμουν δικός σου, ἄδικα ἔζησα, Χριστέ μου.

 

ΟΔ΄. 

Πρὸς Χριστόν.

Τίς ἡ τυραννίς; ἦλθον εἰς βίον· καλῶς.

Τί δὲ στροβοῦμαι ταῖς βίου τρικυμίαις;

Ἐρῶ λόγον, θρασὺν μὲν, ἀλλ’ ὅμως ἐρῶ.

Εἰ μὴ σὸς εἴην, ἠδίκημαι, Χριστέ μου.

Γεννώμεθ’, ἐκλυόμεθ’, ἐκπληρούμεθα,

Ὑπνῶ, καθεύδω, γρηγορῶ, πορεύομαι

Νοσοῦμεν, εὐεκτοῦμεν, ἡδοναὶ, πόνοι.

Ὡρῶν μετασχεῖν ἡλίου, τούτων ἃ γῆς,

Θανεῖν, σαπῆναι σάρκα· ταῦτα καὶ βοτῶν,

Ἃ δυσκλέα μὲν, ἀλλ’ ὅμως ἀνεύθυνα.

Τί οὖν ἐμοὶ τὸ πλεῖον; οὐδὲν, ἢ Θεός.

Εἰ μὴ σὸς εἴην, ἠδίκημαι, Χριστέ μου.

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ 

Αποδόσεις του Γιώργου Μπλάνα 

Ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας έχει παρουσιάσει πρόσφατα ορισμένες αποδόσεις ποιημάτων του Γρηγορίου Ναζιανζηνού στις ηλεκτρονικές σελίδες του facebook. Αυτές συγκεντρώνουμε και παραθέτουμε εδώ, ενώ υπενθυμίζουμε και την απόδοση ενός άλλου ποιήματος του Γρηγορίου που δημοσίευσε στον ιστότοπο του ηλεκτρονικού περιοδικού μας Νέο Πλανόδιον (ΠΟΙΗΜΑ ΜΑ΄. Πρὸς Μάξιμον) και βρίσκει ο ενδιαφερόμενος εδώ.