Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγία Θεοτόκον Σκριπού Προστάτις δε και Έφορος Πολυούχος και Σωτείρα των Ορχομενίων

Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγία Θεοτόκον Σκριπού Προστάτις δε και Έφορος Πολυούχος και Σωτείρα των Ορχομενίων

Ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου

†Εορτάζεται στις 10 Σεπτεμβρίου

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τόν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἐν τῆ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῆ δικαιοσύνη σοῦ καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιον σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον σου ἀπ’ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοί ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μοῦ ἐξελοῦ μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. Δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μοῦ τό πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τῆ δικαιοσύνη σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος σου εἰμι.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἀ’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β’. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὑτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Εἶτα τἀ παρόντα τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῆς εὐσπλαγχνίας ἀνεξάντλητος κρήνῃ, Θεοχαρίτωτε ᾿Αγνή Θεοτόκε, Ὀρχομενοῦ προστάτις δέ καί ἔφορος, ρύου τούς ἱκέτας σου, ἀπό πάσης ἀνάγκης, καί πταισμάτων ἄφεσιν, ἡμῖν δίδου ἀπαύστως, ταῖς μητρικαῖς σοὺ Δέσποινα λιταῖς, πρός τόν Υἱόν σου, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν.

Δόξα, Ἀπολυτίκιον Κοιμήσεως Θεοτόκου. Ἦχος α΄.
Ἐν τῇ Γεννήσει, τήν παρθενίαν ἐφύλαξας· ἐν τῇ Κοιμήσει, τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς τήν ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καί ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τάς ψυχάς ἡμῶν.

Καί νῦν… Ἦχος δ΄. Ὃ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὠς ἐλυτρώσω πανωλέθρου μανίας, ἐχθροῦ Παρθένε καθ᾽ ἡμῶν κινηθέντος, Ὀρχομενοῦ τήν πόλιν τῇ δυνάμει σου, οὕτω ταύτην ἄτρωτον, ἐσαξεί διατήρει, πάσης περιστάσεως, καί στενώσεως Κόρη, πανευλαβῶς τῷ θείῳ σοὺ ναῷ
προσερχομένην, καί πίστει ὑμνοῦσάν σε.

Εἶτα ὁ Ν’ (50) Ψαλμός.

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

καὶ ὁ κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
«Σύ εἰ Παρθένε ἡμῶν προστάτις. Γερασίμου».

᾿ᾨδὴ α´. Ἦχος πλ. δ´. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Σωτήριος σκέπη καί ἀρωγός, ἡμῶν ἀνεδείχθης, Θεοτόκε ὡς συμπαθής· διό Ὀρχομένιοι ἀπαύστως, τήν πρός ἡμᾶς σοὺ κηρύττομεν πρόνοιαν.

‘Υψόθεν ἐπίβλεψον εὐμενῶς, ἐπί τούς ἐν πίστει, προσιόντας τῷ σῷ ναῷ, καί πλήρου ἁπάντων τάς αἰτήσεις, κατά ψυχήν τε καί σῶμα Πανάμωμε.

Ἐρρύσω βιαίας καταστροφῆς, Ὀρχομενόν πάλαι, τῇ θερμῇ σοὺ ἐπισκοπῇ, οὕτω καί τανῦν ρῦσαι Παρθένε, ἐπερχομένων ἡμᾶς δεινῶν θλίψεων.

Ἰάτρευσον Κόρη οἴκτῳ τῷ σῷ, ψυχῶν καί σωμάτων, ἀσθενείας ὀδυνηράς, τῶν πίστει καί πόθῳ προσιόντῶν, τῇ Ἱερᾷ σου Εἰκόνι Πανάχραντε.

ᾨδὴ γ´. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Πειρασμῶν ἀδοκήτων, καί πολλαπλῶν θλίψεων, ρύου τόν λαόν σοὺ Παρθένε, τῇ σῇ χρηστότητι, καί δίδου ἅπασι, χαράν ὑγείαν καί ρῶσιν, ὡς θερμή ἀντίληψις, ἡμῶν Πανύμνητε.

Ἀοράτως ἐπέστης, καί τήν ὁρμήν ἔστησας, τοῦ φορᾷ πολλῇ κινηθέντος, κατά τῶν δούλων σου· ὅθεν ἀνάστειλον, τήν καθ᾽ ἡμῶν φερομένην, τοῦ Βελίαρ δύναμιν, Παρθένε Ἂχραντε.

‘Ρῶσιν δίδου Παρθένε, καί τῶν παθῶν ἴασιν, τοῖς ᾽Ορχομενίοις προθύμως, σοί καταφεύγουσι, καί τούτους φύλαττε, ὑπό τήν σκέπην σοὺ Κόρη, πάντοτε ἀπήμονας, πάσης κακώσεως.

Θραῦσον πάντα τά βέλη, τά καθ᾽ ἡμῶν Ἂχραντε, τῇ σῇ κραταιᾷ προστασίᾳ, τοῦ παναλάστορος, ἡ πάλαι ἄπρακτα, δείξασα πάντα τά ὅπλα, ἅ ἐχθροί ἡτοίμασαν, κατά τῶν δούλων σου.

ᾨδὴ δ´. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἐν σοί Κόρη καυχώμεθο, καί τό μέγα θαῦμα τό σόν κηρύττομεν· ὅτι ἔσπευσας καί ἔσωσας, ἐν καιρῷ ἀνάγκης ἡμᾶς Δέσποινα.

Νοσημάτων καί θλίψεων, ἀσινεῖς διάσωζε Παναμώμητε, τούς ἀεί τήν προστασίαν σου, ἀπεκδεχομένους εἰς βοήθειαν.

Ἐνεός ἔστη Ἂχραντε, ὁ κατά τῶν δούλων σοὺ φρυαττόμενος, κατιδών τήν σήν ἀντίληψιν, ἐνεργοῦσαν Κόρη ὑπέρ ἔννοιαν.

Ἠλιόμορφε Δέσποινα, τόν Όρχομενόν ἀπήμονα φύλάττε, κεκτημένον μέγα καύχημα, τόν σεπτόν ναόν σοὺ καί πανάγιον.

ᾨδὴ ε´. Φώτισον ἡμᾶς.
Μύρου νοητοῦ, μυροθήκη ὥφθης ἔμψυχος, δυσωδίαν νοσημάτων καί παθῶν, ἐξ ἡμῶν ἀποδιώκουσα Πανάμωμε.

Ὢφθης ἀληθῶς, εὐφροσύνη καί χαράκωμα, τοῦ λαοῦ σοὺ Θεοτόκε τοῦ πιστοῦ· διά τοῦτο εὐλαβῶς σοι καταφεύγομεν.

Νἐκρῶσον ἡμῶν, τῆς σαρκός Ἀγνή τό φρόνημα, ἣ νεκρώσασα τά ὅπλα τά δεινά, δι᾽ ὧν ὄλεθρον ἐχθρός ἡμῶν ἠπείλησε.

Πόλις τοῦ Θεοῦ, Θεοτόκε Ἀειπάρθενε, ἐν τῇ πόλει τῇ πιστῇ Ὀρχομενοῦ, ἀεί δίδου τάς πλουσίας εὐλογίας σου.

Διάσωσον πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως Θεοτόκε, εὐσεβούντων ᾿Ορχομενίων συστήματα, τῶν προσιόντων ἀπαύστως τῇ ἀρωγῇ σου.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β´. Πρεσβεία θερμή.
Προστάτις θερμή, ᾿Ορχομενοῦ ὑπάρχουσα, ὀλέθρου πικροῦ τήν πόλιν ταύτην ἔσωσας, ἥν πάντοτε περίεπε, ἐξ αὐτῆς ἀποτρέπουσα Ἂχραντε, ἐπαγωγάς χαλεπῶν προσβολῶν, ἡ πάντων ταχέως προστατεύουσα.

ᾨδὴ ς´. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
‘Ρημάτων, ἱκετικῶν τοῦ λαοῦ σου, καί δεήσεων ἐπάκουσον Κόρη, καί ὥσπερ πάλαι φθορᾶς καί ὀλέθρου, Ὄρχομενόν ἐλυτρώσω Πανάχραντε, οὕτως ἡμᾶς πάσης ὀργῆς, ἀνωτέρους ἀεί διαφύλαττε.

Ὀ πάντων, Δημιουργός καί Δεσπότης, σαρκωθείς ἐκ τῶν ἁγνῶν σοὺ αἱμάτων, σέ προστασίαν ἀνέδειξε πάντων, Ὑπεραγία Παρθένε Πανύμνητε· διό προστάτευε ἡμῶν, ἐσαεἰ Θεοτόκε δεόμεθα.

Σωμάτων τάς ἀσθενείας ἰᾶσαι, καί ψυχῶν τά ἀρρωστήματα παύεις, καί πειρασμῶν διαλύεις τά νέφη, ἐκ τῶν πιστῶς αἰτουμένων σε Πάνοαγνε· διό κηρύττομεν ἀεί, τά πολλά πρός ἡμᾶς σου θαυμάσια.

Τῆν πόλιν, Ὀρχομενοῦ ἐκ μανίας, τοῦ ἐχθροῦ βιαιοτάτῆς ἐρρύσω, ἐπιστασίᾳ φρικτῇ σου Παρθένε: ἀλλά και νῦν ἀσινῆ ταύτην φύλαττε, ἐκ χαλεπῶν ἐπηρειῶν, ὡς προστάτις αὐτῆς καί ὑπέρμαχος.

Διάσωσον πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως Θεοτόκε, εὐσεβούντων Ὀρχομενίων συστήματα, τῶν προσιόντων ἀπαύστως τῇ ἀρωγῇ σου.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β´. Ταῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τῆ θερμοτάτη πρεσβείᾳ σου Πάναγνε, ἔν πάσῃ ὥρᾳ πιστῶς καταφεύγοντες, κινδύνων καί πόνων ρυόμεθα, και χαρμονῆς οὐρανίου πληρούμεθα· σύ γάρ ἡμῶν μέγα προσφύγιον.

Καὶ εὐϑὺς τὸ Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ. (δίς)
Στίχ. Ἄκουσον, Θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάϑου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ ἐπιϑυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ. (δίς)

Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39-49, 56).

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετὰ σπουδῆς εἰς την Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομά Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ, ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Δόξα.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νύν.
Ταῖς τῆς Παναχράντου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ. Ἐλεῆμον, Ελέησόν με ὁ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μόνην σε βοήθειαν, καί ἀρραγῆ προστασίαν, ἔχοντες Πανάμωμε, πειρασμῶν καί θλίψεων ἐκλυτρούμεθα· συμπαθῶς πᾶσι γάρ, ὡς πηγή ἐλέους, βοηθεῖς καί νέμεις ἄνωθεν, χάριν καί ἔλεος, καί τῶν πειρασμῶν ἀπολύτρωσιν· διό οἱ Ὀρχομένιοι, τῇ σῇ ἀντιλήψει καυχώμεθα· ἡμᾶς γάρ ἐρρύσω, φθορᾶς καί φοβερᾶς καταστροφῆς· διό ἀεί τά σά θαύματα, Κόρη μεγαλύνομεν.

Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου…
Καί ἡμεῖς τό. Κύριε, ἐλέησον (12άκις).

ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἀγιάσματος οἶκος, ὃ ναός σοὺ ὁ θεῖος ὥφθη Πανάχραντε· ᾧ πίστει προσιοῦσα, Ὀρχομενοῦ ἡ πόλις μυστικῶς ἁγιάζεται, καί τῶν θαυμάτων τῶν σῶν, τάς ἐνεργείας μέλπει.

Τὸν μεγάλα φυσῶντα, καθ᾽ ἡμῶν ἐταπείνωσας ἐχθρόν Δέσποινα· καί νῦν τοῦ ἀοράτου, Βελίαρ τάς ἐφόδους κατασύντριψον Ἂχραντε, δι᾽ ὧν πειρᾶται ἀεί, ἡμῖν κατεπεμβαίνειν.

Ἲδε Κόρη ὑψόθεν, τούς τῷ θείῳ ναῷ σου θερμῶς προστρέχοντας, πιστούς Ὀρχομενίους, καί τούτων τάς αἰτήσεις συμπαθῶς πλήρου πάντοτε. ὅτι πρός σέ ἐκ ψυχῆς, Παρθένε ἀφορῶμεν.

Σωτηρίαν ἐξαίτει, καί παντοίων κινδύνων τήν ἀπολύτρωσιν, καί βίου εὐπραγίαν, καί ἄφεσιν πταισμάτων, Θεοτόκε Πανύμνητε, τοῖς ἀνυμνοῦσι ἀεί, τήν ἄφραστόν σοὺ δόξαν.

ᾨδὴ ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Γέγονας Κόρη, Ὀρχομενοῦ σωτηρία, ἀποτρέψασα την ἐχθρικήν μανίαν ὅθεν σοὺ τήν χάριν, κηρύττομεν τοῖς πᾶσιν.

Ἐπερχομένων, ἐπιφορῶν καί κινδύνων, διατήρησον ἀτρώτους Θεοτόκε, τούς ὑπερυψοῦντας, τήν ἄρρητόν σοὺ δόξαν.

‘Ρὥσιν παράσχου, κατά ψυχήν τε καί σῶμα, τοῖς ὑμνοῦσί σοὺ τά θεῖα μεγαλεῖα, μόνη Θεοτόκε, Ὑπερευλογημένη.

Ἂφωνος ἔστη, πρό τοῦ ναοῦ σοὺ ὡς εἶδεν, ὁ πολέμιος τήν δύναμίν σοὺ Κόρη, ὅθεν σου τό μέγα, ὑμνολογοῦμεν θαῦμα.

ᾨδὴ θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Στενώσεων καί πόνων, ρύου Θεοτόκε, τούς θερμοτάτῃ καρδίᾳ ὑμνοῦντάς σε, Ὀρχομενοῦ δέ τήν πόλιν σκέπε καί φύλαττε.

Ἰσχῦς Ορχομενίων, ὥφθης Θεοτόκε, καταβαλοῦσα ἔχθρόν τόν πολέμιον· διό ἀπαύστως ὑμνοῦμεν τά μεγαλεῖά σου.

Μη παύσῃ χορηγοῦσα, τήν σήν προστασίαν, Ὀρχομενίοις πιστῶς σε δοξάζουσι, καί τῷ ἁγίῳ ναῷ σου Παρθένε σπεύδουσι.

Οἱ πίστει προσιόντες, τῷ σεπτῷ ναῷ σου, ὅνπερ ὁ Λέων Σπαθάριος ἤγειρε, θείας πληροῦνται Παρθένε ἀγαλλιάσεως.

‘Υψίστου ᾿Αγνή Μῆτερ, Κεχαριτωμένη, χαρίτωσόν μου ψυχήν και διάνοιαν, καί τῶν βελῶν με ἀπάλλαξον τοῦ ἁλάστορος.

Άξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ ἐπόμενα Μεγαλυνάρια,
Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν, καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή, πρὸς σὲ καταφεύγω τὴν Κεχαριτωμένην, ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σύ μοι βοήθησον.

Δέσποινα καὶ μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρακλήσεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν, ἵνα μεσιτεύσῃς πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα. Ὦ Δέσποινα, τοῦ κόσμου γενοῦ μεσίτρια.

Ψάλλομεν προθύμως σοι τὴν ᾠδήν, νῦν τῇ πανυμνήτῳ, Θεοτόκῳ χαρμονικῶς, μετὰ τοῦ Προδρόμου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, δυσώπει, Θεοτόκε, τοῦ οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς.

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων, τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν, ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν.

Εἶτα τά Μεγαλυνάρια τοῦ θαύματος τῆς Θεοτόκου.
Χαῖρει τῇ θερμῇ σοὺ ἐπισκοπῇ, Ὀρχομενοῦ πόλις, , Παντευλόγητε Μαριάμ, ἥν ἀβλαβῆ τήρει, ἐκ πάσης ἐπηρείας, ὡς ταύτην ἐξ ὀλέθρου πάλαι διέσωσας.

Τέξασα ἐν σώματι τόν Θεόν, Κεχαριτωμένηῃ, Ἀειπάρθενε Μαριάμ, ὥφθης σωτηρία, τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καί πάντων προστασία, καί καταφύγιον.

Ὂντως τεθαυμάστωται ἡ σεπτή, κατά τόν Προφήτην, δεξιά σου Κόρη Ἀγνή τῶν γάρ πολεμίων, ἀνέστειλε τήν ρύμην, καί τήν ᾿Ορχομενίων, πόλιν διέσωσε.

Τις σου ἀνυμνήσει τήν πρός ἡμᾶς, πρόνοιαν Παρθένε, τήν μεγίστην καί θαυμαστήν, ὂτι παραδόξως, Ὀρχομενόν ἐρρύσω, καταστροφῆς βεβαίας, τῇ ἐπεμβάσει σου.

Πάσης δυσχερείας καί ἀπειλῆς, καί στενοχωρίας, και κινδύνων καί συμφορῶν, σῶζε Θεοτόκε, τῇ κραταιᾷ σου σκέπῃ, τούς πίστει ἀνυμνοῦντας τά μεγαλεῖά σου.

Ἲδε τούς προστρέχοντας εὐλαβῶς, τῷ σεπτῷ ναῷ σου, καί γεραίροντας ἐν ᾧδαῖς, τό μέγα σου θαῦμα, προς τούς Ὀρχομενίους, καί δίδου Θεοτόκε, τούτοις τήν χάριν σου.

Εἶτα τά ἐν τῇ ἐνορίᾳ ψαλλόμενα Μεγαλυνάρια.
Παρέστης Παρθένε ἐκ δεξιῶν, τοῦ Παμβασιλέως, ὡς Βασίλισσα τοῦ παντός, περιβεβλημένη, ἀθανασίας αἴγλην, ἀρθεῖσα μετά δόξης πρός τά οὐράνια.

Ὓδωρ τό ζωήρυτον τῆς Πηγῆς, μάννα τό προχέον, τον ἀθάνατον δροσισμόν, τό νέκταρ τό Θεῖον, τήν ξένην ἀμβροσίαν, τό μέλι τό ἐκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

Κἂν ἐτμήθης Κάραν ὦ Βαπτιστά, φθέγγεται ἣ γλῶσσα, τόν Ἡρώδην ἐλέγχουσα, Λόγου τήν φωνήν σε, σιγῆσαι γάρ οὐκ ἔδει, ἀλλά καί τοῖς ἐν Ἂδῃ, Χριστόν κηρύξασθαι.

Ζήλω οὐρανίῳ πυρποληθείς, φλέγεις τήν ἀπάτην, ὡς πυρίπνους καί ζηλωτής ὅθεν ἀνυψώθης, ἐν ἅρματι πυρίνὼ ὦ Ἤλιού Προφῆτα, πρός βίον ἄφθαρτον.

Πέτρε θεῖον ἅρμα Χερουβικόν, οὐράνιε Παῦλε, ὄχημά τε Σεραφικόν, ἡ πύρινος γλῶσσα, τοῦ Θεανθρώπου Λόγου, πυρός με τῆς γεέννης ἀπολυτρώσασθε.

Τον ἐν ᾿Αθλοφόροις ἱερουργόν, καί ἐν ἱερεῦσιν, ἱερώτατον Ἀθλητήν, τόν θαυμάτων ρεῖθρα, πηγάζοντα τῷ κόσμῷ, τόν μέγαν Χαραλάμπην, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Μέγας ἐν ἀθλήσει ἀναδειχθείς, ὡς τροπαιοφόρος, και ἐν θαύμασιν εὐκλεής, μέγας ἀντιλήπτωρ, τῆς Ἔκκλῃσίας ὥφθης, Γεώργιε παμμάκαρ, Μαρτύρων καύχημα.

Σῴζων τοῦ Σωτῆρος ὁ ἀριστεύς, ὁ τάς παρατάξεις, διολέσας τῶν δυσμενῶν, σῶζε τούς σούς δούλους, τῆς τούτῶν ἐπηρείας, Χριστόν καθικετεύων, σωθῆναι ἅπαντας.

Ἲασιν σωμάτων ρῶσιν ψυχῶν, Κοσμᾶ θεοφόρε, σὺν τῷ θείῳ Δαμιανῷ, νείματε ὑψόθεν, ἀύλῳ χειρουργίᾳ, τοῖς κατατρυγχομένοις, ποικίλοις πάθεσι.

Οἲα περ θεράποντες ἰατροί, ψυχῶν καί σωμάτων, ἀσθενείας ὀδυνηράς, ἰάσασθε τάχος, ἀρρήτῳ ἐπισκέψει, ἧμῶν θαυματοβρύται, σοφοί ᾿Ανάργυροι.

Ἒσωσας τήν πόλιν Ὀρχομενοῦ, πυρός καί σιδήρου, τῇ θερμῇ σοὺ ἐπισκοπῇ ὅθεν Θεοτόκε, ὕμνον εὐχαριστίας, ἐπί τῇ σωτηρίᾳ ἡμῶν σοι ᾷδομεν.

Πέτρον, Παῦλον, Σώζοντα καί Λουκᾶν, Γεώργιον, Ἢλίαν, Δαμιανόν καί τόν Κοσμάν, Πρόδρομον ᾿Ιωάννην, ὁμοῦ καί Χαραλάμπην, σύν τούτοις τήν Παρθένον ὕμνοις τιμήσωμεν.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Καί τά Ἀπολυτίκια
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Την θερμήν σου Παρθένε προστασίαν κηρύττομεν, και χαριστηρίους ᾧδάς σοι κατά χρέος προσάδομεν· σύγάρἐπισκοπῇ σοὺ θαυμαστῇ, διέσωσας ἐχθρῶν ἐπιδρομῆς, τήν σήν πόλιν Θεοτόκε Ὀρχομενόν, πανευλαβῶς βοῶσάν σοι᾿ δόξα τῇ ἀντιλήψει σου ᾿Αγνή, δόξα τῇ προστασίᾳ σου, δόξα τῇ πρός ἡμᾶς σου συμπαθείᾳ Αχραντξε.

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί ἁγίῳ Πνεύματι.
Ἤχος γ΄. Τήν ὡραιότητα.
Πἱστῶς συνέλθωμεν οἱ Ὀρχομένιοι καί ἀνυμνήσωμεν τους τρισμακαρίστους Πέτρον καί Παῦλον καί Λουκᾶν, Ἢλίαν καί Χαραλάμπην, Δαμιανόν καί Σώζοντα, σύν Κοσμᾷ τόν Γεώργιον καί τόν Βαπτιστήν Ιωάννην τοῦ Σωτῆρος τόν Πρόδρομον ὁμοῦ καί Μαριάμ τήν Παρθένον, τήν Πολιοῦχον καί Ὑπέρμαχον.

Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Λαός Ορχομενίων ἐν ὡδοῖς εὐφημήσωμεν, ἡμῶν τήν Πολιοῦχον καί τοῦ κόσμου προστάτιδα, πηγή γάρ τῶν θαυμάτων νῦν ἡμῖν, ἡ πάνσεπτος ἀναδέδεικται εἰκών τῆς ἀχράντου Θεοτόκου· διόπερ ἅπαντες ταύτῃ ἀναβοήσωμεν· χαῖρε τῶν Σέ τιμώντων ἡ ἐλπίς· χαῖρε ἡμῶν τό κραταίωμα· χαῖρε ἣ τοῦ πυρός τόν Ὀρχομενόν, ἀπαλλάξασα.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντων κραταιά καταφυγή, ἐξαιρέτῳ τρόπῳ δέ Κόρη, Ὀρχομενοῦ βοηθός, καί προστάτις ἄμαχος ἐν φοβερᾷ ἀπειλῇ· ἐξ ὀλέθρου γάρ ἔσωσας, τούς ᾿᾽Ορχομενίους· ὅθεν ἐκβοῶμέν σοι, ἐν κατανύξει ψυχῆς, Σκέπε Θεοτόκε ἀ παύστως, τούς ὑπό τήν σήν προστασίαν, σπεύδοντας καί πόθῳ σε δοξάζοντας.

Ὅμοιον.
Πάντων προστατεύεις, Ἀγαθή, τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει τῇ κραταιᾷ σου χειρί· ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεόν, ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν, ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου· ὅθεν σοι προσπίπτομεν· Ῥῦσαι πάσης περιστάσεως τοὺς δούλους σου.

Ὅμοιον.
Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σὺ ὑπάρχεις, Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωποῦμεν, ῥύσασθαι τοὺς δούλους σου.

Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς.
Ἀμήν.

Δίστιχον·
Ταύτην τήν παράκλησιν δέξαι Παρθένε
Ἣν σοι ὃ Γεράσιμος εὐλαβῶς πλέκει.

Πηγή