ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Β΄ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Β΄ 

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΔΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ.

ᾨδὴ α΄. 

ἦχος β΄. Ἐν βυθῷ κατέστρωσε πότε.
‘Ὑπέρ πᾶσαν φύσιν λογικήν, τόν ἐξαμαρτήσαντα, ἡ ὑπερβᾶσα Ἀγγέλων τάγματα, ἐν ἁγιωσύνη τε καί σεμνότητι. καί νόος καθαρότητι, σῶσον με Παρθένε, ἵνα σε γεραίρω τήν Πανύμνητον,

Ἡδονῶν ὁ κλύδων ὁ σφοδρός, αὔραις κυμαινόμενος, τῶν τῆς κακίας πνευμάτων χειμάζει με, Κόρη ἀπειρόγαμε, μετανοίας με πηδαλίῳ ἰθύνασα, ποός τούς ἀπαθείας, ὅρμους τούς γαληνιῶντας ὅρμισον.

Λεπρωθέντα νοῦν καί τήν ψυχήν, κάθαρόν με Δέσποινα, ὡς τόν λεπρόν ὁ υἱός σοῦ ἐκάθηρε· θέλω καθαρίσθητι, ἐπειποῦσα μοι· καί γάρ πάντα. τῷ λόγῳ σου, πείθεται τεκούσης, λόγον τοῦ Πατρός τόν ὁμοούσιον.

Ὑλοτόμος Δέσποινα γενοῦ, τήν ὑλομανοῦσαν μου, καί χερσωθεῖσαν καρδίαν καθαίρουσα, καί προρρίζους τίλλουσα καί ἐκτέμνουσα, καί πυρί θείῳ καίουσα, τάς ἀκανθηφόρους, καί θανατηφόρους ἁμαρτίας μου.

ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Ανϑρώπων σωτηρίας ἡ ζῶσα, πύλη, ὑπάνοιξόν μοι πύλας δικαιοσύνης, καί θύραν μετανοίας ὡς ἄν ἐν ταύταις, ἐξομολόγησιν καί ἐξαγόρευσιν, εἰσελθών προσάξαιμι τῷ Κυρίῳ μου.

Σφραγῖδι με σημείωσον καί τῷ τύπῳ, τῆς σκέπης σοῦ ψυχῆς μου ἐν τῷ μετώπῳ, ὡς ἄν ἀπό προσώπου φύγοιμι τόξου, τοῦ ὀλοθρεύοντος, μή ὡς ἀσήμαντον, Θεοτόκε πρόβατον.

Εἰκόνα τοῦ υἱοῦ σου τήν κεχωσμένην, δραχμήν βασιλικήν τήν ἀπολωλυῖαν, ζητήσασα, Παρθένε καί ἐφευροῦσα, τόν ἐπικείμενον χοῦν ἐν αὐτῇ τῶν παθῶν, καί τήν κόνιν τίναξον καί ἀπόσμιηξον.

Ῥομφαίᾳ με τόν τρώσαντα ἁμαρτίας, ἀντίτρωσον ἐκχέασα τήν ῥομφαίαν, πλευράν τήν διατρήσασαν τοῦ υἱοῦ σου, Θεογεννήτρια, καί καταδίωξον, καί εἰς τέλος σύντριψον καί κατάσφαξον.

ᾨδὴ δ΄. Ἐλήλυθας ἐκ Παρθένου.
Ἐν θλίψεσι σέ πλουτοῦμεν Παρθένε παράκλησιν· ἐν λύπαις ἀνάψυξιν· ἐν πειρασμοῖς παραμύθιον, πρόμαχον καί σύμμαχον, καί σωτηρίαν ἑτοίμην καί ἀντίληψιν.

Ἡ τέξασα θελητήν τού ἐλέους μή θέλοντα, ἁμαρτωλῶν θάνατον, τῇ μετανοίᾳ, ὅς μάλιστα, τούτου ἡδυνόμενον, πρός μετανοίας ὁδούς με χειραγώγησον.

Ἰώμενος τῆς προμήτορος Εὔας τό σύντριμμα, ἐκ τῆς Θεομήτορος Κόρης ἡμῶν ἐπεδήμησας, Δέσποτα φιλάνθρωπε· δέ ἧς κάμε συντριβέντα λόγῳ ἴασαι.

Στενάζοντα, ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ ἑκάστοτε, καί θρήνοις κοπτόμενον, καί ῥαντιζόμενον δάκρυσιν, οἴκτειρόν με Δέσποινα, καί ἀοράτῳ ῥοπῇ σου παρακάλεσον.

ᾨδὴ ε’. Ὀ φωτισμός.
Ὁ ποταμός, τῶν Θεοῦ χαρισμάτων τούς ὀφθαλμούς μου, ἔμπλησον δακρύων καί τῆς ψυχῆς μου, Θεοκυῆτορ τάς ἀνύδρους ἀρούρας, καί αὐχμώσας μέθυσον αὔλακας, ἵνα, πληθυνθῶσιν αὐτῆς τά γεννήματα.

Ἐν ταῖς χερσί, σοῦ Παρθένε οἱ κλῆροι οἱ τῆς ψυχῆς μου· ῥῦσαι ἐκ χειρός μέ νῦν τῶν ἐχθρῶν μου· ἐπίφανόν τε σοῦ τό πρόσωπον Κόρη, Παναγίᾳ ἐπί τόν δοῦλον σου· σῶσον με τῷ θείῳ ἐλέει σου Δέσποινα.

Ἀνατολῆς, τῆς ἐξ ὕψους φανείσης ἐδείχθη πύλη· θρόνος ἐπηρμένος τοῦ βασιλέως οὐρανομήκης καί μετάρσιος κλῖμαξ· δί ἧς ἐπέβη Χριστός πανάχραντε, καί τοῖς ἀπωσμένοις βροτοῖς προσωμίλησεν.

Ὁ ὑψηλός, καί περίβλεπτος θρόνος τοῦ βασιλέως, τῶν βασιλευόντων ἡ θεία, κλίνη ἡ θεοδόχος· ὁ πανάγιος οἶκος, τό ἀβέβηλον ἱλαστήριον· ἡ Θεογεννήτωρ Μαρίᾳ, ὑμνείσθω μοι.

ᾨδὴ ς’. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ψαλμικῶς εὐφημοῦντες βοῶμεν σοι· Χαῖρε τό πιώτατον ὅρος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅ κατοικεῖν ηὐδόκησε, δί ἡμῶν σωτηρίαν Θεόνυμφε.

Χαῖρε πύλη Θεοῦ ἀδιόδευτε· Χαῖρε τῆς ἀπάτης τήν κάμινον σβέσασα· Χαῖρε δί ἧς μοι δέδωκεν, ἡ φλογίνη ῥομφαία, τήν εἴσοδον.

Ὀμβροφόρε νεφέλη θεόδροσε, τήν κατεψυγμένην ψυχήν μου τῷ καύσωνι, τῆς ἁμαρτίας δρόσισον, καί χειμάρρῳ τρυφῇς αὐτήν πότισον.

Ῥυπαροί λογισμοί με μολύνουσι· φαῦλαι καί αἰσχραί ἐνθυμήσεις μιαίνουσι, τήν ταπεινήν καρδίαν μου, Παναγίᾳ Παρθένε βοήθει μοι.

Κάθισμα. 

Τά ἄνω ζητῶν.
Τῷ θείῳ φωτί τό σκότος τῆς καρδίας μου, μακράν ἀγαθῇ ἀπέλασον διδοῦσα μοι, ὀχετούς εἰς ἔκπλυνσιν τῶν κακῶν μου δι’ ὧν ἐλύπησα τόν ὑπεράγαθον Κύριον ἐν σοί γάρ μοι μόνῃ ἡ παράκλησις.

ᾨδὴ ζ’. Εἰκόνος χρυσῆς.
Τόν βίον ψυχή, ὡς πανήγυριν σαφῶς ἐπισταμένῃ, καλῶς ἐντεῦθεν πραγματεύθητι, ὡς ἄν κερδήσεις τά μέγιστα, τήν τῶν οὐρανῶν Βασιλείαν, καί τήν δόξαν τήν ἄρρητον, εἰ γάρ παρέλθῃ πρός μικρόν, ἄλλον οὐχ ἕξεις καιρόν.

Ὀδόν τῆς ζωῆς, ἡ τεκοῦσα τόν Χριστόν σύ με ὁδήγησον, ὁδόν εἰς εὐθεῖαν τήν ἀπάγουσαν εἰς Παραδείσου σκηνώματα, καί πρός τάς ἐκεῖ καταπαύσεις, τήν ὁδόν κατευθύνουσα, καί τῆς ψυχῆς μου ἀγαθῇ τά διαδήματα.

Ἰός τήν ἰσχύν, ἁμαρτίας χαλεπῆς ἐκδαπανᾷ μου· ἀλλ᾽ ἐπινεύσει φιλευσπλάγχνῳ σου, τῇ σῇ παλάμη τῆς χάριτος, πρόφθασον ἀπάντλησον τοῦτον, ὡς τοῦ κόσμου τόν αἴροντα, τάς ἁμαρτίας ἐπί γῆς μόνη κυήσασα.

Υἱόν τοῦ Θεοῦ διά σπλάγχνα οἰκτιρμῶν υἱόν ἀνθρώπου, γεγεννημένον ἡ γεννήσασα, υἱόν φωτός καί ἡμέρας με, τόν νυκτός τε καί σκότους, ὑπεράμωμε ποίησον, καί οὐρανίου Πατρός ἄξιον δεῖξον υἱόν.

ᾨδὴ η’. Τόν ἐν καμίνῳ.
Χαλδαϊκήν πυρκαϊάν, καί πυρφόρον μοι παθῶν ἄσπετον φλόγα, ὁ Ναβουχοδονόσορ ὁ νοητός καί δεινήν, ἀνῆψε παφλάζουσαν κάμινον· ἥν τῶν πρεσβειῶν σου, δρόσῳ σβέσον Παρθένε.

Νοῦν κεκτημένος, ἐμπαθῆ, καί ἀτόποις λογισμοῖς κεκοινωμένον, ἐπί σέ καταφεύγω τό καθαρόν τοῦ Θεοῦ, εὐῶδες παλάτιον Δέσποινα, κάθαρόν με πάσης, γηίνης δυσωδίας.

Χριστοῦ σε βίβλον ἱεράν, ἐν τῷ Πνεύματι Θεοῦ ἐσφραγισμένην, ἐπιστάμενος Κόρη παγκάλων δυσωπῶ, τῇ βίβλῳ τῶν ζώντων ἐγγράψαι με, καί τῆς ἀνολέθρου ζωῆς καταξιῶσαι.

Ἡ προστασίᾳ, τῶν πιστῶν, ἡ ἐλπίς καί χαρᾷ τῶν θλιβομένων, εἰς χαράν ἐμήν στρέψον τόν κοπετόν μοῦ ἁγνῇ· καί δός μοι ἀνθ’ ὧν νῦν οὐ βλέπω σε, τῷ αἰῶνι τούτῳ, βλέπειν σε ἐν ἐκείνῳ.

Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν. ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα, Θεόν ὑμνεῖτε.

ᾨδὴ θ’. Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν λόγον.
Ἁγιωτέρᾳ, Ἀγγέλων, Χερουβείμ ὑπερτέρᾳ, πυρίνων ἀνωτέρᾳ, Σεραφείμ,, καί νοερᾶς πάσης τάξεως, ὤφθης τιμιωτέρᾳ, καί δόξῃ ἀσυγκρίτῳ καί τιμή, ὑπερενδοξοτέρᾳ, Μαρίᾳ Κόρη Δέσποινα.

Νύμφη Θεοῦ Παναγία, θησαυρέ σωτηρίας, λιμήν τῶν ἐν πελάγει συμφορῶν, σκέπη ψυχῶν καί ἀντίληψις, σωτηρία, γενοῦ μοι, καί πλοῦτος καί πανεύδιος λιμήν, τήν ψυχήν μου ῥιγῶσαν, σκεπάζουσα, καί θάλπουσα.

Ἡ ἀγεώργητος χώρα, γεωργόν ἡ τεκοῦσα, ἡ ἄρουρα τόν στάχυν τῆς ζωῆς, ἡ ἀνηρώτως βλαστήσασα, τῶν καλῶν ἀφθονίαν, καί πάντων εὐθηνίαν ἀγαθῶν, τῷ λιμῷ τετηκότα, διάθρεψόν με Δέσποινα.

Σοί τῇ τεκούσῃ τόν πάντων, ποιητήν καί σωτῆρα, ὅ πένης καί πτωχός καί ἐνδεής, τι προσαγάγω ἐπάξιον; ὁ,τιοῦν μέν οὐχ ἄλλο, διάπυρον δε πίστιν καί στοργήν, καί ἀγάπην γνησίαν, ἐν αἷς με σῶσον Δέσποινα.

Προσόμοια. 

Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαίροις ὁ πανάγιος ναός· Χαῖρε Βασιλέως καθέδρᾳ· Χαῖρε πυρίμορφε, θρόνε τοῦ Παντάνακτος· Χαῖρε Ἀγγέλων χαρά. Τοῦ ᾿Αδάμ, χαῖρε ἔγερσις, τοῦ παραπεσόντος· Χαῖρε τό κατάκριμα, τῆς Εὔας λύσασα· Χαῖρε ὀρθοδόξων τό κλέος· τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ προστάτις καί ἀδικουμένων ἡ βοήθεια.

Χαῖρε ἡ λαβίς ἡ ἡ μυστικῇ, ἦν περ Ἠσαΐας προεῖδεν, ἄνθρακα φέρουσα, ῥύπου ἐκκαθαίροντα, τήν κτίσιν ἅπασαν· Χαῖρε βάτε πυρίφλεκτε, καί μή καιομένῃ· Χαῖρε στῦλε πύρινε δί οὗ εἰσήχθημεν, πάντες εἰς κατάπαυσιν θείαν· Χαῖρε τοῦ ἐλέους ἡ θύρα, καί ἁμαρτανόντων ἡ συγχώρησις.

Χαῖρε ἡ πολύαστρος ἁγνῇ, σφαίρᾳ, οὐρανοῦ ἡ ἀστέρας, πλάνητας ἅπαντας, καί ἀπλανεῖς φέρουσα, καί ὑπερλάμπουσα· Χαῖρε κύκλε λαμπρότατε, δώδεκα ζῳδίων, δι’ οὗ μέσον ὥδευσε Χριστός ὁ ἥλιος, καί οἰκονομίαις ἐνσάρκου, ὑπέρ σωτηρίας ἀνθρώπων, πᾶσαν τήν περίοδον ἐπλήρωσεν.

Μόνῃ τόν ἀχώρητον Θεόν, ἀστενοχωρήτως ἐν μήτρα, ἐκυφόρησας, ἄνθρωπον γενόμενον δί ἀγαθότητα, Παναγία, θεόνυμφε· Διό δυσωπῶ σε. τῶν στενοχωρούντων με παθῶν ἀπάλλαξον· ὅπως τήν στενήν εὐθυπόρως, τρίβον διοδεύσας εἰς πλάτος, φθάσω τῆς ἐκεῖ Μακαριότητος.

Το ήθος του Β΄ Ήχου

Το ήθος του Β΄ Ήχου 

Ήχος Β΄

Καν δευτέραν είληφας εν τάξει θέσιν,

αλλ΄ ηδονή πρώτη σοι τω μελιρρύτω.

Το σον μελιχρόν και γλυκύτατον μέλος

οστά πιαίνει, καρδίας τ΄ ενηδύνει.

Σειρήνες ήδον δευτέρου πάντως μέλη.

Ούτω πράως σοι ρει μελισταγές μέλος.

 

Δηλαδή: Αν και έλαβες τη δεύτερη θέση στην τάξη των ήχων, εντούτοις περισσότερη ηδονή υπάρχει σε σένα τον μελίρρυτον. Το μέλος σου, ως μέλι ευχάριστο και γλυκύτατο, μαλακώνει και τα οστά των ανθρώπων και τις καρδιές ευχαριστεί και τέρπει. Ασφαλώς οι Σειρήνες έψαλλαν μέλη του δεύτερου ήχου. Τόσο ήρεμα εκχύνεται το μέλος σου, όμοιο με μέλι που στάζει.

Ο Β’ Ηχος είναι ικετευτικός και παθητικός προς συναίσθηση αμαρτωλότητας.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Β ΄- ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Β΄ 

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΎΡΝΗΣ.

Οὗτινος εἰσι καί τά ἐν τῇ ὀκτωήχῳ Τριαδικά· φέρων ἀκροστιχίδα τήν δε.
“ Μητροφάνης μέλπω σε Δέσποινα Θεοτόκε,,

ᾨδὴ α΄. 

Ἦχος β΄. Ἔν βυθῷ κατέστρωσε πότε.
Μορφωθείς ἐκ σοῦ τό καθ᾿ ἡμᾶς, ἥλιος ἀνέσπερος, σέ λογικόν οὐρανόν φαεινότατον, προφανῶς ἀνέδειξε· διό ῥῦσαί με, τῶν παθῶν τῆς ζοφώσεως, ὅπως ἀνυμνήσω, πόθῳ σε τήν μόνην Μητροπάρθενον.

Ἡ πηγῇ ἐλέους τόν Χριστόν, Πάναγνε κυήσασα, καί τήν Ἐδέμ τοῖς βροτοῖς διανοίξασα, πύλας μοι διάνοιξον, τοῦ ἐλέους σου, Θεοτόκε καί δώρησαι, τῶν πλημμελημάτων, Δέσποινα, τοῦ Κόσμου τήν συγχώρησιν.

Τήν λαβίδα τήν τόν νοητόν, ἄνθρακα βαστάσασαν, καί τῶν βροτῶν τήν φύσιν ἐκκαθάρασαν, δυσωπῶ σε Δέσποινα, τόν μολυσμόν τῶν πταισμάτων μου ἄφελε, καί τῶν συνθολούντων, ῥῦσαι με παθῶν ταῖς σαῖς δεήσεσιν.

Ῥῆξον μου πταισμάτων τάς σειρᾷς, πάντων καταφύγιον, τόν σόν Υἱόν καί Θεόν ἱκετεύουσα, καί τήν τυραννοῦσαν με, ἀειπάρθενε, ἁμαρτίαν κατάβαλε· ὅπως σε γεραίρω, πάντοτε Πανύμνητε σῳζόμενος.

ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Ὀμίχλην τῶν παθῶν μου καί σκοτομήνην, ἀπέλασον ταῖς αἴγλαις τῶν πρεσβειῶν σου, καί φώτισόν με Πάναγνε ἡ τεκοῦσα, τόν ἀνατείλαντα, πρό ἑωσφόρον Χριστόν, ἐξ ἡλίου ἥλιον ἄδυτον Δέσποινα.

Φλογίζουσα ῥομφαία τάς ἁμαρτίας, καί πάθη τῆς ψυχῆς μου γενοῦ Παρθένε· καί δεῖξον με Παράδεισον ὥσπερ ἄλλον, ἀνεπιβούλευτον, καί φυλαττόμενον, ὑπό σοῦ καί φέροντα ἄνθη τοῦ Πνεύματος.

Ἀνέστησας Πανάχραντε τῷ σῷ τόκῳ, σκηνήν τήν πεπτωκυῖαν καί συντριβεῖσαν, Δαβίδ τοῦ σοῦ προπάτορος Θεοτόκε· διό ἀνάστησον, κάμε τόν δοῦλον σου, συντριβέντα πάθεσι καί παραπτώμασιν.

Νοσοῦσαν τήν ψυχήν μου Θεοκυῆτορ, δαιμόνων ἐπηρείαις καί ῥαθυμίᾳ, θεράπευσον καί δάκρυα μετανοίας, δός τῇ καρδίᾳ μου, καί τοῦ Δεσπότου μου, ἐν αὐτῇ ἐμφύτευσον φόβον Πάναγνε.

ᾨδὴ δ΄. Ὑμνῶ σε ἀκοῇ.
Ἡ ζύμη τῆς βροτείας φύσεως, ἡ ἀμόλυντος καί ἁγία· ἐξ ἧς λαβών φύραμα, ἀνέπλασεν αὐτήν ὁ Κτίστης· καμοῦ τῶν παθῶν τόν ῥύπον ἔκπλυνον, καί μολυσμοῦ πταισμάτων με καθάρισον.

Σειράς μου τῶν παθῶν διάλυσον, καί τούς βρόχους τῶν ἐγκλημάτων, διάρρηξον Δέσποινα, τῶν πρεσβειῶν σου τῇ μαχαίρᾳ, Χριστόν ἡ τεκοῦσα τόν τήν λύτρωσιν, τοῖς ἐν δεσμοῖς τοῦ ᾿Αδου παρεχόμενον.

Μοτώσει πρεσβειῶν σου Δέσποινα, καί μαλάγματι καί ἐλαίῳ, ψυχῆς ἐμῆς μώλωπας, καί τάς πληγάς τῆς ἁμαρτίας ἁγνῇ, νῦν θεράπευσον ὡς τέξασα,, θεαρχικόν βοήθημα, τῆς φύσεως.

Ἐκ πάντων τῶν χαλῶν γεγύμνωμαι, καί ὑπέρκειμαι τῇ κακίᾳ, ὑπερβαλών ἅπαντας, τούς πάλαι τε καί νῦν πεσόντας· διό τοῖς. προτέροις με καλλωπίσον, καί τῶν δευτέρων λύτρωσαι Θεόνυμφε.

ᾨδὴ ἐ’. Ὁ φωτισμός.
Ἐκ τῆς ἀρᾷς, τῆς ἀρχαίας τόν Κόσμον ὡς ἐλυτρώσω, Δέσποινα τοῦ Κόσμου τήν εὐλογίαν Χριστόν τεκοῦσα, λογισμῶν τῶν ἀτόπων λύτρωσαι με, καί πάσης θλίψεως· μόνη γάρ ὑπάρχεις πιστῶν ἀγαλλίασις.

Λαῖλαψ δεινῇ, συστροφῆς τῶν πνευμάτων τῆς πονηρίας, τήν ἐμήν διάνοιαν ἐκταράττει, πρόφθασον θᾶττον καί γαλλήνισον ταύτην, ἡ τεκοῦσα τόν πάσης Κτίσεως, μόνον κυβερνήτην Χριστόν Παντοδύναμον.

Λάμψον μοι φῶς μετανοίας, ἐν σκότει τῆς ἀπωλείας, τῷ κατῳκισμένῳ Θεογεννῆτορ· δίδου μοι χεῖρα βοηθείας κειμένῳ, καί ταῖς σαῖς πρεσβείαις με ἔγειρον, πράττειν τοῦ Θεοῦ, τά σεπτά δικαιώματα.

Πολιορκεῖ τῆς ψυχῆς μου τήν πόλιν δαιμόνων στῖφος, καί καταπορθῆσαι σφοδρῶς πειρᾶται δεδοξασμένη τοῦ Παντάνακτος Πόλις, τείχησόν με ταῖς πυργοβάρεσι, Δέσποινα τῶν σῶν πρεσβειῶν καί διάσωσον.

ᾨδὴ ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ὡς ζωήν τήν αἰώνιον τέξασα, τόν ἀπό τοῦ σώματος ἐξεγειρόμενον, ἐν τῇ ψυχή μου θάνατον, σαῖς πρεσβείαις Πανάχραντε γέκρωσον.

Σκολιάς τροχιάς πορευόμενον, πρός εὐθυτάτην με τρίβον ὁδήγησον, ἡ τήν ὁδόν κυήσασα, τῆς ζωῆς τόν Χριστόν καί Θεόν ἡμῶν.

Ἐνεδρεύει πειράζων με Δέσποινα, δράκων ὁ μισάνθρωπος· ἀλλ᾽ ὡς γεννήσασα, τόν κεφαλάς συντρίψαντα, τῶν δρακόντων καί τοῦτον κατάργησον.

Διαπλέων τοῦ βίου τό πέλαγος, περιπίπτω κύμασιν ἀπείρων θλίψεων· ἡ κυβερνήτην τέξασα, τοῦ Παντός Παναγίᾳ βοήθει μοι.

Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Εἴς σέ τήν ἁγνήν, πιστῶς ἐπιβοώμενοι, κινδύνων πολλῶν, καί πταισμάτων λυτρωθείημεν· καί γάρ ἄλλην ἄχραντε, ταχινήν οὑκ ἔχομεν παράκλησιν, συμπαθῇ φιλάγαθον εὔσπλαγχνον, βραβεύουσαν πᾶσι σωτηρίαν ψυχῶν.

ᾨδὴ ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Σέ πύλην εἰδώς, νοητῆς ἀνατολῆς τῆς οὐρανόθεν, ἐπιφανείσης εἰσελεύσεσθαι, εἰς οὐρανούς ὁ οἰκέτης σου, διά σοῦ λιτάζω Παρθένε· διό δέξαι με Δέσποινα, καί φωταγώγησον ἐν σοί καί καθοδήγησον.

Πηγῇ φωτισμοῦ, Παραδείσου λογικοῦ ἐξωρμημένη, τῆς γῆς ποτίζει πᾶν τό πρόσωπον, τρυφῆς χειμάρρους ὁ αὐλός, Πνεύματος ἁγίου ἡ χάρις, ἐκ σοῦ Πάναγνε Δέσποινα· ἧς καταξίωσον κάμε, μεταλαβεῖν δαψιλῶς.

Ὁ πόκος ποτέ, προεδήλου Γεδεών τήν σήν γαστέρα, εἰσδεξαμένην τήν οὐράνιον, δρόσον τήν πάντας δροσίζουσαν, τούς κεκρατημένους τῷ δίψει τῆς ἁμαρτίας Πανύμνητε, εὐλογημένη ἡ Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ἰκριῶ Χριστός, ὁ υἱός σου προσπαγείς ἐθελουσίως, ἀρχάς τοῦ σκότους ἐθριάμβευσε, καί τού θανάτου κατέλυσε, τήν φθοροποιόν δυναστείαν. Διό Δέσποινα Πάναγνε, τό ἐμπαθές μοῦ τῆς σαρκός φρόνημα νέκρωσον.

ᾨδὴ η’. Ἰνδάλματος.
Ναμάτων ζωτικῶν, τήν τακεῖσαν μου καρδίαν τῆς ἁμαρτίας, φλογμῶ Παρθένε σύ κατάρδευσον Θεοτόκε, ἐν κατανοίξει πάντοτε διατηροῦσα με, πίστει μελῳδοῦντα· ὑμνείτω τόν Κύριον πᾶσα κτίσις, καί ὑπερυψούτω.

Ἀμόλυντε ἀμνάς, ἀπειρόγαμε ἀμίαντε μόνη Κόρη, ἡ ἀπειρόζυγος καί ἄφθορος Θεοῦ νύμφη ἡ ἀλοχεύτως μόσχον σιτευτόν κυήσασα, δάμαλις ὡραία· ἐλαφρῦνον ἄρον ἐκ τῆς ψυχῆς μου, τόν βαρύν κλοιόν, καί ζυγόν τῆς ἁμαρτίας.

Θεότευκτος σκηνῇ, χρηματίζουσα τόν ἅγιον τῶν ἁγίων, τόν ὑποδείξαντα τῆς πάλαι σκηνῆς τόν τύπον, ἀρχιερέα, μέγαν ἔνδον ἔχουσα, τήν ἐμήν καρδίαν Παρθένε, ἀνάδειξον τοῦ ὑψίστου, καί παμβασιλέως Χριστοῦ σκηνήν ἁγίαν.

Ἐτμήθη ἐκ τῆς σῆς, μήτρας Δέσποινα, ὁ ἔντιμος ὡς ἐξ ὄρους, λίθος πανάσπιλε, καί στήλην ἀπᾴσῃς πλάνης ὡς Παντοκράτωρ, μόνος πανσθενής συνέτριψε· δί οὗ νῦν εἰκόνας παθῶν ἐξαφάνισον τῆς ψυχῆς μου, τάς τῶν νοητῶν δυσμενῶν συνθλῶσα μύλας.

Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν. ὁ Εἱρμός.
Ἰνδάλματος χρυσοῦ καταπτύσαντες τρισόλβιον νεανίαι, τήν ἀπαράλλακτον καί ζῶσαν Θεοῦ εἰκόνα, τεθεαμένοι, μέσον τοῦ πυρός ἀνέμελπον, ἡ οὐσιωθεῖσα ὑμνείτω τόν Κύριον.

ᾨδὴ θ΄. Ἡ τόν πρό ἡλίου.
Ὁ τάς ἀσωμάτους οὐσίας, ὡς Θεός ὑποστησάμιενος, ἐχ σοῦ ἁγία Κόρη σεσωμάτωται· διό ῥῦσαι σωματικῶν παθῶν ἐπαναστάσεως, καί σαρκικοῦ φρονήματος, τόν σύν ἱκέτην σαῖς δεήσεσιν.

Τῆς δικαιοσύνης Παρθένε, τόν ἥλιον Χριστόν ἀνέτειλας, καί οὐρανός ἐδείχθης φωτεινότατος· διό νύκτα τήν τῶν παθῶν, σαῖς αἴγλαις διασκέδασον, καί τήν ψυχήν μου φώτισον, καί τήν καρδίαν καταλάμπρυνον.

Ὀποῦ τῶν δικαίων ὁ δῆμος, ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως, ἐγκατοικεῖν μέ τότε τόν ἀνάξιον, καταξίωσον τῶν κακῶν, τό πλῆθος παρορῶσα μου, ἡ τόν τοῦ κόσμου αἴροντα, τήν ἁμαρτίαν γαλουχήσασα.

Κρῖνον Θεοτόκε Μαρία, καί δίκασον δεινόν ἀντίδικον, καί τῆς αὐτοῦ με δίκης ἀπολύτρωσαι· τόν Κριτήν γάρ τόν ἀγαθόν, καί δίκαιον γεγέννηκας, τόν ἐν ζυγοῖς Θεότητος, καταδικάσαντα τόν θάνατον.

Ἔλυσας τῆς Εὔας τήν λύπην, τόν ᾿Αδάυ, τόν νέον τέξασα, τού πρίν Ἀδάμ τήν φύσιν ἀναπλάσαντα· διό λῦσον καί τῶν ἐμῶν, πταισμάτων τό γειρόγραφον, καί πειρασμοῦ καί θλίψεων, καί τῶν παθῶν με ἐλευϑέρωσον.

Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαῖρε ὑψιμέδοντος Θεοῦ, Μήτηρ καί Παρθένε καί σκέπη, τῶν προστρεχόντων εἰς σε· Χαῖρε πάντων Ἄνασσα τῶν Ἀρχαγγέλων ἁγνή· οὐρανῶν Χαῖρε Δέσποινα, καί τῶν ἐπιγείων, μόνη κυρέὔουσα ὡς βασιλίς ἀληϑῶς· Χαῖρε βασιλέων τό κέρας· πάντων τῶν πιστῶν Χαῖρε δόξα τῶν Χριστιανῶν τό καταφύγιον.

Χαῖρε μυστηρίου τοῦ φρικτοῦ, καί ἀκαταγνώστου Παρθένε, θεία φανέρωσις· Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε· Χαῖρε Παράδεισε τοῦ Ἀδάμ Χαῖρε θύγατερ, καί τοῦ Πλαστουργοῦ μου, Μήτηρ ἀπειρόγαμε, εὐλογημένῃ σεμνῇ· Χαῖρε τῶν εἰς σέ προστρεχόντων, καύχημα, καί ἄρρηκτον τεῖχος· Χαῖρε θλιβομένων ἡ παράκλησις.

Χαῖρε λίθε τίμιε Θεοῦ, τῶν τιμίων λίθων ἁπάντων ἡ ὑπερέχουσα· Χαῖρε ὁ λαμπρότατος τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, μαργαρίτης καί ἔμψυχον, κειμήλιον Χαῖρε, λιθομαργαρόχρυσον, Θεοκυῆτορ ἁγνῇ· Χαῖρε τό βαρύτιμον σκεῦος, Πνεύματος ἁγίου Παρθένε, τῶν πολυτελῶν ἡ πολυτέλεια.

Δεῦρο ὦ ταλαίπωρε ψυχῇ· προσπεσόν Μητρί τοῦ Χριστοῦ σου, δακρυρροοῦσα, θερμῶς, λύσιν τῶν σφαλμάτων σου, καί δυσχερῶν συνοχῇς, αἰτουμένῃ καί κράζουσα, Πανάμωμε Κόρη, πρόφθασον καί ῥῦσαι με πάσης κολάσεως· πάσης ἀπειλῇς ψυχοφθόρου· πάσης τρικυμίας καί νόσου, καί ἐχθρῶν τῶν μάτην πολεμούντων με. 

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ - ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Α΄

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

  ΗΧΟΣ Α΄

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.

ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος ἀ’. Χριστός γεννᾶται δοξάσατε.
Χἀράς αἰτία χαρίτωσον, τόν νοῦν μου καί φωτί σου κατάλαμψον, ψυχήν ἁγνή καί διάνοιαν˙ ὅπως σοι ἐκβοήσω χαρμονικώς, σύν τῷ Ἀρχαγγέλῳ, χαριστήριον ᾠδήν Θεοχαρίτωτε.

Τἤν θείαν στάμνον τήν πάγχρυσον, τήν ἔνδοθεν τό Μάννα κατέχουσαν, φαιδρώς πιστοί ανυμνήσωμεν˙ χαίροις αὑτῇ βοῶντες, Μῆτερ αγνή˙ χαῖρε τῶν περάτων, ἡ ἐλπίς καί σωτηρία τῶν ὑμνούντων σε.

Νἐφέλῃ χαῖρε ὁλόφωτε, πιστούς ἐπισκιάζουσα πάντοτε, λυχνία χαῖρε ἑπτάφωτε, καθώς Προφήτης πάλαι προεῖδε σε, Πνεύματος ἀγίου, ἐνεργείας ἐν ψυχή φέρουσα Πάναγνε.

Ίσχύς Παρθένε καί στήριγμα, καί καύχημα γενοῦ μοι τῷ δούλῳ σου, πλήθει τῶν ποικίλων θλίψεων, νῦν περιπεπτωκότι καί πειρασμῶν, κόπασον τόν σάλον, ἡ ἐλπίς μου καί χαρά καί ἀγαλλίασις.

ᾨδὴ γ’. Τῶν πρό τῶν αἰώνων.
Χαἴροις ὑπερτέρα, τῶν ἀΰλων πασῶν τῶν Δυνάμεων˙ χαῖρε ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τεκοῦσα ασπόρως, Χριστόν τόν Θεόν ὦ ψάλλομεν˙ ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἰ Κύριε.

Χαἶρε βασιλέων, εὐσεβούντων διάδημα τίμιον˙ χαῖρε Μαρτύρων θεῖον σθένος, καί πυρίμορφε θρόνε, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ὦ ψάλλομεν˙ ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἰ Κύριε.

Πλῆθος με πταισμάτων, καί κινδύνων βυθίζει τόν άθλιον˙ ἀλλ’ εἰς λιμένα θυμηδίας καί εὐφρόσυνον ὅρμον, τῆς σής πανσθενεστάτης χάριτος, σύ εγκαθόρμισον˙ ὅπως ἀεί, ὑμνῶ σε Πανύμνητε.

Ὦ τῶν ὑπέρ νοῦν σου, καί ἀρρήτων θαυμάτων Θεόνυμφε! Πώς καί τεκοῦσα παρθενεύεις, τόν συνάναρχον Λόγον, Πατρί καί τῷ θείω Πνεύματι! Ὦ μελῳδοῦμεν απαύστως πιστοί˙ ἅγιος εἰ Κύριε.

ᾨδὴ δ’’. Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης.
Χαἶρε Ἱερέων εὐλαβῶν, στολή Θεοχαρίτωτε, καί τῶν Ὁσίων εγκαλλώπισμα˙ δικαίων χαῖρε χαρά, καί Μαρτύρων καύχημα˙ χαῖρε γηραιῶν ἡ βακτηρίᾳ, καί τῶν βοώντων ισχύς˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.

Χαἶρε λογικῇ περιστερᾷ, κατάπαυσιν ἡ φέρουσα, τῆς ἀπιστίας καί πρός πίστιν Θεοῦ, ἑλκύσασα μυστικῶς, τούς ἐν σκότει Παρθένε, τῷ τῆς ἀγνωσίας κρατουμένους, καί νῦν βοῶντας πιστώς˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.

Τἡ ῥάβδῳ τῆς θείας σου ῥοπῆς, τήν ἄνικμον καρδίαν μου, ἀναστομώσασα δακρύων πηγάς, ἐκβλύζειν καί ποταμούς, Θεοτόκε ποίησον˙ δι’ ὤν μολυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας, ἀποπλυθεῖσα φαιδρᾷ, τῷ Υἱῶ τῷ σῶ ἐποφθήσεται.

Ἀνάνηψον τάλαινα ψυχή, καί κρᾶξον ἐκ βαθέων σου, τῶν ὀδυνῶν τῷ μόνῳ Θεῶ ημών˙ ἡμάρτηκα σοι Σωτήρ˙ ἀλλ’ οἰκτείρας σῶσον με, ταῖς τῆς σε τεκούσης ἀπειράνδρου, πρεσβείαις ὡς ἀγαθός, καί τοῖς ἐκλεκτοῖς συναρίθμησον.

ᾨδὴ ἕ’. Θεός ὤν εἰρήνης.
Ίδοῦ σοι τό χαῖρε βοῶμεν πιστοί, χαῖρε θρόνε Ὑψίστου πυρίμορφε, καί πύλη σωτηρίας ἡμῶν τῶν γηγενών˙ χαῖρε τῆς οἰκουμένης, ἐντρύφημα Παρθένε, καί χαράκωμα θεῖον, καί ἀσφαλές φυγαδευτήριον.

Ἡ κλῖμαξ ἤν εἶδε ποτέ Ιακώβ, τούς βροτούς ἀπό γῆς ἡ ἀνάγουσα, εἰς δόξαν τήν οὐράνιον σύ εἰ ὡς ἀληθῶς, Παντάνασσα Μαρία˙ διό σοι καί τό χαῖρε, εὐχαρίστως βοῶμεν, οἱ σεσωσμένοι τῆ κυήσει σου.

Ἡ σκέπη τοῦ κόσμου καί πάντων χαρά, ἡ προφθάνουσα τάχος καί σῴζουσα, οικτείρησον καί νῦν ἡμᾶς Θεόνυμφε ἁγνή, τούς σε προσκαλουμένους ἀεί ἐν περιστάσει˙ προστασίαν γάρ ἄλλην, μετά Θεόν ἡμεῖς οὑκ ἔχομεν.

Ναὄς ὡς ὑπάρχουσα φωτοειδής, τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων καί σκήνωμα, ναόν με χρηματίσαντα καί σπήλαιον λῃστῶν, καθάρισόν με ὅλον, καί λάμπρυνον Παρθένε, καί νυμφῶνα πρός θεῖον, ἔνδον εἰσάγαγε Πανάμωμε.

ᾨδὴ ς’. Σπλάγχνων Ἰωνᾶν.
Χαἴροις διαυγής, πηγή καί ἀκένωτε, ἐξ ἦς τό φαιδρόν καθαρώτατον, καί ἀείζωον, ὕδωρ βλύσαν ποτίζει διψῶντα λαόν, καί δροσίζει τούς φλογμῶ τῶν παραπτώσεων, πάλαι κρατουμένους Δέσποινα, καί εἰσάγει εἰς Θείαν ἀνάψυξιν.

Χαἴροις ποταμέ, Θεοῦ ἀνεξάντλητε, ὑδάτων πολλῶν ὄντως ανάπλεε˙ δι΄ οὐ ἅπασα, καταρδεύεται κτίσις ὑμνοῦσα σε˙ καί εὐφραίνονται καρδίαι Θεονύμφευτε, πάσαι αἱ φλογμῶ κρατούμεναι, καί διψῶσαι νεκρέγερτα νάματα.

Φὡς μοι φωτεινόν, Δεσπότου παλάτιον, γενοῦ τῷ πολλοῖς περιπεσόντι δεινοῖς, καί καθεύδοντι, ἀπογνώσεως ὅλως πρός βάραθρον, καί τήν σήν ἐπιζητοῦντι θείαν σύναρσιν˙ πλήν σου ἄλλην γάρ οὐ κέκτημαι, προστασίαν ὁ δοῦλος σου Δέσποινα.

Νἑός οὐρανός, ἐδείχθης λαμπρότατος˙ ἀνέτειλας γάρ τόν μέγαν ἥλιον, καί ἀνέσπερον, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν πάναγνε, ἀθεΐας τε τήν νύκτα διαλύσασα. Ὅθεν πᾶσα κτίσις συναγάλλεται, καί τό χαῖρε απαύστως κραυγάζει σοι.

Κάθισμα. 

Ἦχος ἀ’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Παρθένος ἀληθῶς, πρό τοῦ τόκου Παρθένε˙ Παρθένος ἀληθῶς, ἐν τῷ τόκῳ Παρθένε˙ Παρθένος ἀειπάρθενος, μετά τόκον διέμεινας, καί Παρθένον σε, ὁμολογοῦμεν Παρθένε, καί ἐλπίζομεν ἐν σοι Παρθένε σωθῆναι, παρθένων τό καύχημα.

ᾨδὴ ζ’. Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ.
Χαἶρε Θεοκυήτορ, δυστυχούντων ἀσφαλής ανόρθωσις˙ χαῖρε προπύργιον στερρόν, βασιλέων καί κραταίωμα, καί βεβαία προστασίᾳ τοῖς κραυγάζουσιν˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

Χαἶρε Θεογεννήτορ, ἡ φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι λάμψασα, τήν οἰκουμένην σκοτεινοῖς, ἐμπεσοῦσαν παραπτώμασι, καί φαιδρύνουσα τούς πίστει αναμέλποντας˙ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

Ὦς ὄμβρος ἐπί πόκον, καταβάς ἐν σοι γαστρί σεσάρκωται, ὁ τῆς εἰρήνης ποταμός ἡ πηγή τῆς αγαθότητος˙ ὁ σταγόνας ὑετοῦ εξαριθμούμενος˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

Ἡ μόνη τόν Σωτῆρα ὑπέρ νοῦν σωματωθέντα τέξασα, κυριευθέντα με δεινοῖς, πειρασμοῖς καί κινδυνεύοντα, ἐλευθέρωσον ἁγνή καί σῶσον ψάλλοντα˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

ᾨδὴ ἡ’. Θαύματος ὑπερφυοῦς.
Χαἴροις ὑπερέχουσα τῶν ἄνω μόνη, στρατευμάτων Πανάμωμε Κόρη, χαίροις υπερθαύμαστε˙ χαῖρε σκέπη τῶν γηγενών˙ χαῖρε γέφυρα ζωήν πρός τήν ἀθάνατον, βροτούς ἐπανάγουσα τούς μέλποντας˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Χαἶρε τοῦ φωτός τοῦ ἀπροσίτου, θεῖον ἐνδιαίτημα Παρθενομήτορ˙ χαῖρε χώρα εὔκαρπε, στάχυν θεῖον ὡς ἀληθῶς, ἐκβλαστήσασα τόν τρέφοντα τά σύμπαντα˙ ὦ πάντες βοῶμεν ανεμέλποντες˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Θαύματος ὑπερφυοῦς ἰδού τό πέρας, παρθενεύουσα τίκτει Παρθένος, γεγονότα ἄνθρωπον, τόν τῶν ὅλων Δημιουργόν, τόν συνάναρχον Πατρί καί τῷ Πνεύματι˙ ὦ πάντες κραυγάζομεν γηθόμενοι˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Σὤσαι βουληθείς ὡς εὐεργέτης φύσιν, τῶν βροτῶν ὁ πάντα κτίσας λόγῳ, ὅλον με ἐφόρεσεν, ὅλος ὅλῳ μοι ἐνωθεῖς, ἐκ Παρθένου σαρκωθείς ὁ ὑπερούσιος, ὦ πάντες σκιρτῶντες, ανακράξομεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν προσκυνοῦμεν τόν Κύριον. Ὁ Εἱρμός.
Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον˙ οὐ γάρ οὕς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδέ πῦρ τῆς Θεότητος, Παρθένου ἤν ὑπέδυ νηδύν˙ διό ἀνυμνοῦντες αναμέλψωμεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Χαἶρε Μήτηρ τοῦ Παντάνακτος, χαῖρε χαράς, τοῦ κόσμου αἰτία Πάναγνε˙ χαῖρε δάμαλις ἡ γραφικῇ μόσχον φέρουσα, Ἰησοῦν τόν Σωτῆρα καί Κύριον, χαῖρε φωτός δοχείον˙ χαῖρε πταιόντων ἱλαστήριον.

Χαἶρε πάντων εγκαλλώπισμα˙ χαῖρε λαβίς τόν θεῖον ἄνθρακα φέρουσα˙ χαῖρε πορφυρίς, βασιλικῇ ἀγλαόχρυσε, χαῖρε νόμων Θεοῦ φυλακτήριον˙ χαῖρε ἡ τάς προρρήσεις, τῶν προφητῶν σαφῶς περάνασα.

Χαἴροις οὐρανέ κατάστερε, πεποικιλμένῃ ἀρετῶν ταῖς λαμπρότησι˙ χαῖρε βασιλίς, ἐκ δεξιῶν τοῦ Δεσπότου σου, ἱσταμένῃ τό ἔνδυμα ἔχουσα, σεπτώς κεκοσμημένον, ὡς ὁ Δαβίδ σοι ἀνεβόησε.

Χαἶρε λογικέ Παράδεισε, ξύλου ζωῆς ἐν μέσῳ Χριστόν βλαστάσασα, τοῦ προτέρου ξύλου καθελόντα τό ἔμπικρον, καί τούς πάλαι τῆ βρώσει τεθνήξαντας, γλυκάναντα καί θείας, ζωῆς μετόχους ἀναδείξαντα.

Προσόμοιαν. 

Ἦχος ἀ’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Χαἶρε φωτός ἡ νεφέλη, καί στῦλε πύρινε, τόν νοητόν εἰσάγων, Ἰσραήλ πρός ἀξίαν, κατάπαυσιν Παρθένε χαῖρε σεμνή, τοῦ Ἀδάμ ἡ ανόρθωσις˙ καί τῶν δακρύων τῆς Εὔας απαλλαγή˙ χαῖρε κόσμου ἡ βοήθεια.

Χαἶρε λαβίς ἡ τόν θεῖον, ἄνθρακα φέρουσα, χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας, τό ἀπόρθητον τεῖχος, πιστῶν χαῖρε τό κράτος˙ χαῖρε βροτῶν, πρός Θεόν ιλαστήριον˙ χαῖρε μετάγουσα γέφυρα πρός ζωήν τούς ὑμνοῦντας σε Θεόνυμφε.

Χαἶρε Παντάνακτος Μήτηρ, χαῖρε βασίλισσα, τῶν βασιλίδων κόσμου Θεοτόκε Μαρία˙ χαῖρε ἀσθενούντων ἡ ταχινή, ἰατρεία καί λύτρωσις˙ χαῖρε τρυφή Παραδείσου τοῦ ἐν Ἐδέμ, ἀσυγκρίτως ὑπερέχουσα.

Μαρμαρυγαίς ἀκηράτοις, τοῦ θείου Πνεύματος, καταυγασθήναι δίδου, τήν ζοφώδη ψυχήν μου˙ καί σκότους ἐξωτέρου ῥῦσαι ἁγνή, καί αὐλίζεσθαι πάντοτε, ταῖς τῶν ἁγίων λαμπρότησιν ἐν χαρά, Θεοτόκε καταξίωσον.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ.

ΗΧΟΣ Α΄

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ.

ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ. 

Ωδή α’. 

Ήχος α’.

Ωδήν επινίκιον.

Ωδήν παρακλήσεως τη Θεοτόκω, πιστοί προσενέγκωμεν, ιλασμόν αιτούμενοι, των εγκλημάτων ημών, και του εχθρού αποφυγήν, και σωτηρίαν ψυχών.

Ελέους την άβυσσον η τετοκυία, ελέησον οίκτειρον, την εμήν ασθένειαν Θεοχαρίτωτε, και χειραγώγησον προς φως της κατανύξεως.

Υψώθην ο άθλιος τη απονοία, αρθείς τω φρονήματι, και εις βόθρον πέπτωκα των παραπτώσεων˙ τη μετανοία με αγνή, πάλιν ανόρθωσον.

Μυρίοις εγκλήμασιν αμαρτημάτων, βαρούμενος άχραντε, σοι προσπίπτω δέξαι με, μετανοούντα θερμώς, και ίλεών μοι τον κριτήν, ποίησον Δέσποινα.

Ωδή γ’.

Στερεωθήτω η καρδία μου.

Ο πλημμελήσας υπέρ άπαντας, τους ανθρώπους μόνος εγώ ειμί˙ και δια τούτό σοι βοώ, Παναμώμητε Δέσποινα, βοηθήσαι τω ικέτη σου, λαβείν την συγχώρησιν.

Βεβαρημένον τοις παθήμασι, και ταις τρικυμίαις ποντούμενον, ο δολιόφρων αγαθή, εφερπύζει αρπάσαί με˙ αλλά ρύσαι και ανάγαγε, προς φως μετανοίας με.

Εγώ υπάρχω κόρη Πάναγνε, δένδρον το σαπρόν, φευ, και άκαρπον˙ όπερ ποιήσαί με καρπόν, καλόν θείον παράσχου μοι, και εμπλήσαί με της χάριτος ,Χριστού και γλυκύτητος.

Δείξόν μοι τρίβον την σωτήριον, δι’ ης βασιλείαν ουράνιον, κληρονομήσω αγαθή, ο ανάξιος δούλός σου, και ακούσω την τρισάγιον ωδήν αγαλλόμενος.

Ωδή δ’.

Εισακήκοα Κύριε.

Νοητοί ώσπερ γίγαντες, τρεις των παθών με κατατροπούνται˙ ακηδία, λήθη άγνοια˙ αλλά συ Θεόνυμφε, η βοηθός μου, τούτους κατάβαλε.

Γαυριώντι φρονήματι, και επηρμένη τη διανοία, εκτετέλεκα τον βίον μου˙ αλλά συ ταπείνωσιν, Θεοκυήτορ δίδου και σώσόν με.

Ρυπωθείς κατεμόλυνα, ταις ασωτείαις την ψυχήν μου, των δαιμόνων καταγώγιον, γεγονώς ο δείλαιος, πάναγνε Μαρία καθάρισον.

Παναγία Θεόνυμφε, παραμυθία των θλιβομένων˙ των βροτών το καταφύγιον, των πιστών το στήριγμα, σώσόν με τον δούλόν σου δέομαι.

Ωδή ε’.

Την σην ειρήνην.

Τραχείαν δι’ ασκήσεως οδόν αρετής, βαίνειν με Παρθένε ράον ευόδωσον, όπως τα πάθη κατευνάσαί με, και απαθείας ίδω, τον γαληνόν λιμένα.

Σε μόνην καταφύγιον πλουτούμεν αγνή, πάντες οι Θεόν κακώς παροργίσαντες, και αμαρτίαις βαρυνόμενοι, όπως σαις πρεσβείαις, αυτώ ιλεωθώμεν.

Νηστείαις και δεήσεσι ποτέ Νινευΐ, ίλεων αυτή, τον μόνον φιλάνθρωπον, τη μετανοία απειργάσατο˙ εγώ δε Θεομήτορ, προς σε νυν καταφεύγω.

Φθείρας την θείαν στολήν του βαπτίσματος, άλλος ουκ έστιν ως εγώ ο παμβέβηλος˙ διο βοώ σοι μη παρίδης με, αλλά σώσον Κόρη, τον σον αχρείον δούλον.

Ωδή ς’.

Τον προφήτην Ιωνάν.

Τας αιτίας των παθών, ουκ εκκόπτω παντελώς˙ και απάθειαν ζητώ, εν ευχαίς διηνεκώς, Πανύμνητε, την πώρωσίν μου λύσον και σώσόν με.

Υπερέβην αληθώς, Σοδομίτας αισχρουργών, και πτοούμαι μη το πυρ, δαπανήση με εκεί, Θεόνυμφε˙ της τούτου πείρας, ρύσαι και σώσόν με.

Στένω, τρέμω και βοώ, μη παρίδης με αγνή, τον εις πάθη ολικώς, εμπεσόντα χαλεπά˙ άλλ’ οίκτειρον, και προς μετάνοιαν χειραγώγησον.

Ζώντα φρούρει με αεί, λυτρουμένη πειρασμών, εκχωρούντα δε της γης, προς αιώνιον ζωήν οδήγησον, Παρθενομήτορ τη ευσπλαγχνία σου.

Κάθισμα. 

Ήχος α’.

Χορός Αγγελικός.

Παράσχου μοι αγνή, κατανύξεως ρείθρα, δακρύων προχοήν, δαψιλή και πλουσίαν˙ η βλύσασα άβυσσον, οικτιρμών και χρηστότητος˙ αναστέλλουσαν την των κακών μου πλημμύραν, αποστάζουσαν την φοινικήν των παθών μου, ροήν και ανάβλεψιν.

Ωδή ζ’.

Η κάμινος Σωτήρ.

Νεφέλην σε γινώσκω Θεόνυμφε, τον ήλιον της δόξης κυήσασα, φωταγωγούντα πάντα, τα νυκτώδη μου εγκλήματα.

Ξηράνασα φυτά Θεονύμφευτε, των λογισμών και ατόπων μου πράξεων˙ αεί με εκβλαστάνειν, εναρέτους καρπούς ποίησον.

Γυμνός ειμί αρετών ενδύματος, και βάλλομαι του νυμφώνος πόρρωθεν˙ η τον Χριστόν τεκούσα, αφθαρσία με αμφίασον.

Μαστίζειν συνεχώς με ου παύεται, Παρθένε η συνείδησις ένδοθεν˙ αλλά απάλλαξόν με, τη ταχεία αντιλήψει σου.

Ωδή η’.

Ον φρίττουσιν Άγγελοι.

Πώς κάθη αμέριμνος ταλαίπωρε ψυχή; Πώς λήθη παρέδωκας τας πράξεις τας αισχράς; Ανάπτυξον ταύτας τη μητρί του Θεού, ίνα μεσιτεύση τω εξ αυτής τεχθέντι.

Παρόμοιος γέγονα τω πάλαι Ισμαήλ, κατατρέχων εμαυτού, ως άλλου Ισαάκ˙ διο της οικίας εκδιώκομαι, της Αβραμιαίας, της άνω κληρουχίας.

Ξενώσας της άνωθεν πατρίδος εμαυτόν, εις ξένους κατήντησα πολίτας και ληστάς, σιτούμενος ξένην εδωδήν συφορβών˙ συ ουν Θεοτόκε, ως τον άσωτον σώσον.

Αγνείας διέρρηξα σφραγίδας αναιδώς, αγνείας η τέξασα Χριστόν τον φυτουργόν˙ αγνώς βιωτεύειν τον επίλοιπον, χρόνον της ζωής μου, ποίησον Θεομήτορ.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Ον φρίττουσιν Άγγελοι και πάσαι στρατιαί, ως Κτίστην και Κύριον υμνείτε Ιερείς, δοξάσατε παίδες, ευλογείτε λαοί, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Την φωτοφόρον νεφέλην.

Θεόν ιδείν ηξιώθη, ο Αβραάμ ως ην θέμις φιλοξενίαν ησκηκώς˙ εγώ δε φειδωλίαν, μισοξενίαν εσχηκώς, εικότως απέρριμμαι εις γέενναν˙ αλλά συ Θεοτόκε εξελού με της κολάσεως εκεί.

Ρείθροις δακρύων η πόρνη Χριστού τα άχραντα ίχνη, εκμαξαμένη γοερώς, των πταισμάτων την λύσιν, εύρατο τάχιον αγνή˙ εγώ δε προσπίπτων σοι εξ όλης, της καρδίας μου στενάζω, και αιτούμαι λυτρωθήναι των παθών.

Νουν και ψυχήν και το σώμα, και τας λοιπάς μου αισθήσεις, σοι ανατίθημι αγνή˙ διαφύλαξον σώα, εκ των βελών του πονηρού, και δος μοι κατάνυξιν του κλαύσασθαι, τα συμβάντα μοι πάθη, ραθυμούντι, και βιούντι αμελώς.

Εξ αμελείας εις λήθην, εις αφοβίαν εκ λήθης, αφοβίας εις βυθόν, εμπεσών αμαρτίας, σοι Θεομήτορ εκβοώ, την χείρά μοι έκτεινον και σώσόν με, ώσπερ έσωσε Πέτρον ο Υιός σου, εκ θαλάσσης της πικράς.

Προσόμοια. 

Ήχος α’.

Πανεύφημοι μάρτυρες.

Χαίρε θείον όχημα Θεού˙ χαίρε πάντων Άνασσα˙ χαίρε Κυρία της Κτίσεως˙ χαίρε η άμπελος, βότρυν η τεκούσα, οίνον αποστάζοντα, ευφραίνοντα τους πίστει υμνούντάς σε, και μεγαλύνοντας, και τιμώντάς σε πανύμνητε, ως μητέρα Χριστού του Θεού ημών.

Χαίρε θείον σκήνωμα Χριστού˙ χαίρε παντευλόγητε˙ χαίρε πανθαύμαστε Δέσποινα˙ χαίρε τον άμωμον, μόσχον η τεκούσα, δάμαλις ανύμφευτε, Χριστόν τον ζωοδότην και Κύριον˙ ον νυν ικέτευε, μητρικαίς σου παρακλήσεσι, του ρυσθήναι κινδύνων τους δούλους σου.

Χαίρε βίβλε έμψυχε Θεού, Λόγον τον πανάγιον, εγγεγραμμένον η φέρουσα˙ χαίρε η άφλεκτος, βάτος χαίρε Κόρη, νεφέλη ολόφωτε, Χριστόν τον νοητόν όντως ήλιον, η ανατείλασα, τοις ανθρώποις, χαίρε άχραντε, δυστυχούντων ετοίμη βοήθεια.

Νοσούσαν Πανύμνητε δεινώς την ψυχήν μου πάθεσι, πονηροτάτοις θεράπευσον, η τον ακέστορα, και σωτήρα πάντων, τον Χριστόν κυήσασα, τον πάσαν μαλακίαν ιώμενον˙ τον εκνικήσαντα διαβόλου την κακόνοιαν, και θανάτου ημάς απαλλάξαντα.

ΗΧΟΣ Α’, ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 

 ΗΧΟΣ Α’

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΦΩΤΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ου η ακροστιχίς.

«Πρώτη δέησις τη πανάγνω Παρθένω˙ Φωτίου».

Ωδή α’. Ήχος α’.

Σου η τροπαιούχος.

Πύλη του φωτός του νοητού, της μετανοίας μοι πύλας διάνοιξον˙ και τον νουν μου φώτισον, το ζοφερόν σκότος αποδιώκουσα, το της αμαρτίας, και των παθών Παναμώμητε.

Ρύσαι την ψυχήν μου αγαθή, της δυναστείας του δολίου δράκοντος, του τοις δελεάσμασι, των ηδονών ταύτην συγκαταφέροντος, πονηρά απάτη, της απωλείας προς βάραθρα.

Ως των αγαθών των υπέρ νουν, αναδειχθείσα τοις ανθρώποις πρόξενος, Δέσποινα πανάχραντε˙ ούτω καμοί της σωτηρίας πρόξενος, της αιωνιζούσης, και ευφροσύνης γενήθητι.

Τον πάντα βουλήματι αυτού, δημιουργήσαντα κράτει Θεότητος, Λόγον τον αΐδιον˙ τούτον αγνή εν μήτρα σου εχώρησας, επ’ ευεργεσία, των γηγενών σωματούμενον.

Ωδή γ’.

Ο μόνος ειδώς.

Η σκέπη και λύτρωσις ημών, το τείχος και κραταίωμα, των ευφημούντων σε πολυΰμνητε˙ από παντοίων ρύσαί με θλίψεων, και των περιστάσεων, των του βίου πάντοτε, περιέπουσα όπως δοξάζω σε.

Δέσποινα του κόσμου αγαθή, του μόνου φιλοικτίρμονος, του ευσπλαγχνίας έχοντος πέλαγος, του σαρκωθέντος εκ των πανάγνων σου, αιμάτων δεήθητι, του κατοικτειρήσαί με, τον αμέτροις κακοίς συνεχόμενον.

Έχουσα συμπάθειαν πολλήν, και σπλάγχνα φιλοικτίρμονα, και υπέρ έννοιαν αγαθότητα˙ επ’ εμέ ταύτα δείξον Πανάχραντε, τον εις σε προστρέχοντα, και των παραπτώσεων, των απείρων την άφεσιν δίδου μοι.

Η μήτρα σου ώφθη αληθώς, Μαρία αειπάρθενε, του ουρανού πλατυτέρα χωρήσασα, τον Βασιλέα και ποιητήν του παντός, τον πάση αχώρητον τη κτίσει υπάρχοντα, τη δυνάμει αυτού της Θεότητος.

Ωδή δ’.

Όρος σε τη χάριτι.

Σώσόν με Παρθένε, απειγόγαμε σώσόν με˙ μη με παρίδης αγαθή, καταπονούμενον δεινοίς, ηδοναίς και πάθεσι, και λογισμοίς βεβήλοις και πονηρίας μεστοίς, και των δαιμόνων παρενοχλήσεσιν.

Ικέτης προσέρχομαι τη σκέπη σου άχραντε˙ και εκβοώ από θερμής και κατωδύνου μου ψυχής˙ ελέησον ρύσαί με, εκ του πυρός της αιωνίου κολάσεως, ταις προς Θεόν σαις αχράντοις δεήσεσιν.

Σαρκός μου την έκλυσιν, ψυχής τε την πάρεσιν, τη ρωστική της σης ροπής, ισχύι Δέσποινα σεμνή, ανάκτησον πρόσφορον, ταύταις σαφώς την θεραπείαν παρέχουσα, προς εργασίαν του θείου θελήματος.

Το μέγα και πάνσεπτον και θείον μυστήριον, της αποκρύφου του Θεού, βουλής εν σοι παναληθώς, αγνή πεφανέρωται, ότι αυτός ο κατ’ ουσίαν αχώρητος, τη κτίσει πάση εν ση γαστρί κεχώρηται.

Ωδή ε’.

Ο φωτίσας τη ελλάμψει.

Η λυχνία η χρυσή η το θείον λαμπάδιον, κατέχουσα των παθών μου τον γνόφον σκεδάσασα, τον του θείου έρωτος πυρσόν, εν τη εμή καρδία Θεογεννήτορ διάναψον.

Πολυπλόκους μηχανάς και ενέδρας του δράκοντος, του δολίου Θεοτόκε Παρθένε διάλυσον, ας κατά του δούλου σου, επινοείται πανουργία, του συλλαβείν με πειρώμενος.

Απορήσας εξ απάσης βοηθείας άχραντε, ανθρωπίνης προς την σην οξυτάτην αντίληψιν, ευλαβώς προσέδραμον˙ συ με της σης και προμηθείας, και ευμενείας αξίωσον.

Νομικοί σε και σκιώδεις προέφαινον έσεσθαι, τύποι πάλαι Θεοτόκον αγνήν παναμώμητον˙ ημείς δε κατέχοντες, έργω νυν τούτων τας εκβάσεις, ακαταπαύστως υμνούμέν σε.

Ωδή ς’.

Εκύκλωσεν ημάς.

Ανάκτορον Θεού παναγιώτατον, πρεσβείαις σου καθάρισον, την ψυχήν μου και το σώμα και τον νουν, εκ βεβήλων έργων, και αισχρών εννοιών, και του εκ σου αποτεχθέντος ναόν με ποίησον.

Γαλήνη νοητή συ με προσόρμισον, την ζάλην και τον τάραχον, των παθών μου κατευνάζουσα σεμνή, και την τρικυμίαν εκδιώκουσα των ηδονών, η την γαλήνην την θείαν τέξασα.

Ναμάτων μυστικών των σων δεήσεων, την των πταισμάτων καύσωνι, εκτακείσάν μου καρδίαν αγαθή, έμπλησον και δείξον καρποφόρον αυτήν, θεοφιλών και θεαρέστων λόγων και πράξεων.

Ως ούσα καθαρά και πανακήρατος, Λόγον τον ακήρατον, υπεδέξω εν νηδύϊ σου σεμνή˙ και τούτον εγέννησας εις λύτρωσιν, των γεγενών των Προπατόρων της αποφάσεως.

Κάθισμα. 

Ήχος α’.

Τον τάφον σου Σωτήρ.

Ασπόρως τον Χριστόν, απεκύησας μόνη, το θαύμα υπέρ νουν, πώς Παρθένος και Μήτηρ, διο Θεοτόκον σε, προσκυνούντες δοξάζομεν˙ συ γαρ έτεκες τον Βασιλέα της δόξης, ον δυσώπησον, του ειρηνεύσαι τον κόσμον, και σώσαι τας ψυχάς ημών.

Ωδή ζ’.

Σε νοητήν.

Πίστει πολλή και πόθω προσέρχομαι, τη θεία σκέπη σου σεμνή˙ συ γενού μοι καταφυγή˙ συ μου ιλαστήριον˙ συ με απολύτρωσαι, εκ των κινδύνων και θλίψεων, και πειρασμών Θεοτόκε, και νόσων και κακώσεων.

Ανατολή του ηλίου Δέσποινα, του νοητού ως συμπαθής, συ τη αίγλη τη παμφαεί, της θείας πρεσβείας σου, φαύσον μετανοίας μοι, ανατολήν εκδιώκουσα, την ζοφεράν των παθών μου, ομίχλην και πταισμάτων μου.

Ρύσαι ημάς τους ανευφημούντάς σε, της τυραννίδος του εχθρού, του ζητούντος μανιωδώς, την ημών απώλειαν, και τούτου ματαίωσον, την πονηρίαν Πανάμωμε, και μηχανήν αυτού πάσαν, δυνάμει σου αμβλύνουσα.

Θρόνον Θεού και παστάδα έμψυχον, Θεογεννήτορ οι πιστοί, επιγνόντες σε αληθώς, πίστει εκβοώμέν σοι˙ σώζε τους ικέτας σου από πασών περιστάσεων˙ όπως αεί ευλογούμεν, αγνή και προσκυνούμέν σε.

Ωδή η’.

Εν καμίνω παίδες.

Επί πέτραν στήσον ασφαλή, της του Θεού αγάπης, τας βάσεις τας της ψυχής μου, και παθών ταις προσβολαίς, φύλαξον ακλόνητον Θεοτόκε˙ ίνα εδραία καρδία αναμέλπω, και δοξολογώ σε πιστώς εις τους αιώνας.

Νεύρωσόν μου Δέσποινα αγνή, τον τόνον της καρδίας, ισχύν με κατά παθών, περιζωννύουσα την σην, και τηρούσα άτρωτον εκ της τούτων, επικρατείας και πικράς τυραννίδος˙ ίνα σε δοξάζω αεί εν ευθυμία.

Ώ Παρθένε Δέσποινα σεμνή, γραφικώς η ψυχή μου, οπίσω σου εκολλήθη˙ διο έκτεινον την σην, δεξιάν την άχραντον και εν πάσιν, αντιλαβού μου σκέπουσα και φρουρούσα, και της αιωνίου χαράς καταξιούσα.

Φωτοφόρον σκήνωμα Θεού, εδείχθης Θεοτόκε, και έμψυχον και αγνότατον παλάτιον σεμνή, και θρόνος πυρίμορφος, της αστέκτου θείας ουσίας˙ διο σε ανυμνούμεν, και δοξολογούμεν πιστοί εις τους αιώνας.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Εν καμίνω παίδες Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω, τω κάλλει της ευσεβείας καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες˙ ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Τύπον της αγνής.

Ώφθης αίγλη καθαρότητος, πάσαν την κτίσιν υπεραίρυσα Πάναγνε˙ αλλά δέξαι με, τον μολυσμοίς καταχράναντα, ηδονών υπέρ άπαντα άνθρωπον, ψυχήν τε και το σώμα, και σαις πρεσβείαις αποκάθαρον.

Τρίβοις θείαις εκβιβάζουσα, της μετανοίας την ψυχήν μου επίστρεψον, εξ οδού αγνή, της απαγούσης εις θάνατον, και προς όλεθρον όντως αιώνιον, Μαρία Θεοτόκε, αμαρτωλών το ιλαστήριον.

Ίνα τί με εγκατέλειπες, φως των εμών ομμάτων, και αγαλλίαμα της καρδίας μου; και πειρασμοί με εκύκλωσαν; Άλλ’ οικτείρησον Κόρη και σώσόν με, εκ πάντων των λυπούντων, των θλιβομένων η παράκλησις.

Όρος του Θεού πανάγιον, ο δεξιά Κυρίου προκατειργάσατο απωλείας με περιπλανώμενον όρεσι, και κρημνοίς και βαράθροις ωθούμενον, ζητήσασα προς όρος, της αρετής με χειραγώγησον.

Ύμνον ευλαβώς προσφέρομεν, τω σω ασπόρω τόκω, δια σου Δέσποινα, πανυπέραγνε, και σε απαύστως, δοξάζομεν, δυσωπούντες ρυσθήναι κολάσεως, τους πόθω σε τιμώντας, και ορθοδόξω πίστει σέβοντας.

Προσόμοια. 

Ήχος α’.

Των ουρανίων ταγμάτων.

Χαίρε πιότατον όρος και θεοβάδιστον˙ χαίρε το των Αγγέλων, περιβόητον θαύμα˙ το σθένος των Μαρτύρων, χαίρε σκηνή, Ιερέων αγλάϊσμα˙ και πενομένων ασύλητε θησαυρέ, χαίρε κλέος των τιμώντων σε.

Χαίρε βασίλειον κράτος και πύργε άσειστε, χαίρε πιστών η δόξα, Θεοτόκε Παρθένε, ανόρθωσις πιπτόντων χαίρε αγνή, και διαβόλου κατάπτωσις, και απογνώσεως πάσης ότι Χριστόν, την ελπίδα πάντων έτεκες.

Χαίρε πλειάς το του Πόλου άστρον λαμπρότατον, η συνδεσμούσα πάντα, ως αστέρας σα τέκνα, κοινώς τους ορθοδόξους Χριστιανούς, και ως μήτηρ φιλόστοργος, σκέπουσα θάλπουσα τούτους και ουρανών, αξιούσα κατοικήσεως.

Τίς διηγήσεται Κόρη τα σα θαυμάσια; Ον γαρ ου σθένει βλέπειν, των Αγγέλων η τάξις, εβάστασας ως θρόνος χερουβικός˙ τούτον αίτησαι Πάναγνε, εν τη μελλούση ημέρα τη φοβερά, πάντας ρύσασθαι κολάσεως.