ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ - ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Α΄

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

  ΗΧΟΣ Α΄

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.

ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος ἀ’. Χριστός γεννᾶται δοξάσατε.
Χἀράς αἰτία χαρίτωσον, τόν νοῦν μου καί φωτί σου κατάλαμψον, ψυχήν ἁγνή καί διάνοιαν˙ ὅπως σοι ἐκβοήσω χαρμονικώς, σύν τῷ Ἀρχαγγέλῳ, χαριστήριον ᾠδήν Θεοχαρίτωτε.

Τἤν θείαν στάμνον τήν πάγχρυσον, τήν ἔνδοθεν τό Μάννα κατέχουσαν, φαιδρώς πιστοί ανυμνήσωμεν˙ χαίροις αὑτῇ βοῶντες, Μῆτερ αγνή˙ χαῖρε τῶν περάτων, ἡ ἐλπίς καί σωτηρία τῶν ὑμνούντων σε.

Νἐφέλῃ χαῖρε ὁλόφωτε, πιστούς ἐπισκιάζουσα πάντοτε, λυχνία χαῖρε ἑπτάφωτε, καθώς Προφήτης πάλαι προεῖδε σε, Πνεύματος ἀγίου, ἐνεργείας ἐν ψυχή φέρουσα Πάναγνε.

Ίσχύς Παρθένε καί στήριγμα, καί καύχημα γενοῦ μοι τῷ δούλῳ σου, πλήθει τῶν ποικίλων θλίψεων, νῦν περιπεπτωκότι καί πειρασμῶν, κόπασον τόν σάλον, ἡ ἐλπίς μου καί χαρά καί ἀγαλλίασις.

ᾨδὴ γ’. Τῶν πρό τῶν αἰώνων.
Χαἴροις ὑπερτέρα, τῶν ἀΰλων πασῶν τῶν Δυνάμεων˙ χαῖρε ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τεκοῦσα ασπόρως, Χριστόν τόν Θεόν ὦ ψάλλομεν˙ ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἰ Κύριε.

Χαἶρε βασιλέων, εὐσεβούντων διάδημα τίμιον˙ χαῖρε Μαρτύρων θεῖον σθένος, καί πυρίμορφε θρόνε, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ὦ ψάλλομεν˙ ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἰ Κύριε.

Πλῆθος με πταισμάτων, καί κινδύνων βυθίζει τόν άθλιον˙ ἀλλ’ εἰς λιμένα θυμηδίας καί εὐφρόσυνον ὅρμον, τῆς σής πανσθενεστάτης χάριτος, σύ εγκαθόρμισον˙ ὅπως ἀεί, ὑμνῶ σε Πανύμνητε.

Ὦ τῶν ὑπέρ νοῦν σου, καί ἀρρήτων θαυμάτων Θεόνυμφε! Πώς καί τεκοῦσα παρθενεύεις, τόν συνάναρχον Λόγον, Πατρί καί τῷ θείω Πνεύματι! Ὦ μελῳδοῦμεν απαύστως πιστοί˙ ἅγιος εἰ Κύριε.

ᾨδὴ δ’’. Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης.
Χαἶρε Ἱερέων εὐλαβῶν, στολή Θεοχαρίτωτε, καί τῶν Ὁσίων εγκαλλώπισμα˙ δικαίων χαῖρε χαρά, καί Μαρτύρων καύχημα˙ χαῖρε γηραιῶν ἡ βακτηρίᾳ, καί τῶν βοώντων ισχύς˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.

Χαἶρε λογικῇ περιστερᾷ, κατάπαυσιν ἡ φέρουσα, τῆς ἀπιστίας καί πρός πίστιν Θεοῦ, ἑλκύσασα μυστικῶς, τούς ἐν σκότει Παρθένε, τῷ τῆς ἀγνωσίας κρατουμένους, καί νῦν βοῶντας πιστώς˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.

Τἡ ῥάβδῳ τῆς θείας σου ῥοπῆς, τήν ἄνικμον καρδίαν μου, ἀναστομώσασα δακρύων πηγάς, ἐκβλύζειν καί ποταμούς, Θεοτόκε ποίησον˙ δι’ ὤν μολυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας, ἀποπλυθεῖσα φαιδρᾷ, τῷ Υἱῶ τῷ σῶ ἐποφθήσεται.

Ἀνάνηψον τάλαινα ψυχή, καί κρᾶξον ἐκ βαθέων σου, τῶν ὀδυνῶν τῷ μόνῳ Θεῶ ημών˙ ἡμάρτηκα σοι Σωτήρ˙ ἀλλ’ οἰκτείρας σῶσον με, ταῖς τῆς σε τεκούσης ἀπειράνδρου, πρεσβείαις ὡς ἀγαθός, καί τοῖς ἐκλεκτοῖς συναρίθμησον.

ᾨδὴ ἕ’. Θεός ὤν εἰρήνης.
Ίδοῦ σοι τό χαῖρε βοῶμεν πιστοί, χαῖρε θρόνε Ὑψίστου πυρίμορφε, καί πύλη σωτηρίας ἡμῶν τῶν γηγενών˙ χαῖρε τῆς οἰκουμένης, ἐντρύφημα Παρθένε, καί χαράκωμα θεῖον, καί ἀσφαλές φυγαδευτήριον.

Ἡ κλῖμαξ ἤν εἶδε ποτέ Ιακώβ, τούς βροτούς ἀπό γῆς ἡ ἀνάγουσα, εἰς δόξαν τήν οὐράνιον σύ εἰ ὡς ἀληθῶς, Παντάνασσα Μαρία˙ διό σοι καί τό χαῖρε, εὐχαρίστως βοῶμεν, οἱ σεσωσμένοι τῆ κυήσει σου.

Ἡ σκέπη τοῦ κόσμου καί πάντων χαρά, ἡ προφθάνουσα τάχος καί σῴζουσα, οικτείρησον καί νῦν ἡμᾶς Θεόνυμφε ἁγνή, τούς σε προσκαλουμένους ἀεί ἐν περιστάσει˙ προστασίαν γάρ ἄλλην, μετά Θεόν ἡμεῖς οὑκ ἔχομεν.

Ναὄς ὡς ὑπάρχουσα φωτοειδής, τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων καί σκήνωμα, ναόν με χρηματίσαντα καί σπήλαιον λῃστῶν, καθάρισόν με ὅλον, καί λάμπρυνον Παρθένε, καί νυμφῶνα πρός θεῖον, ἔνδον εἰσάγαγε Πανάμωμε.

ᾨδὴ ς’. Σπλάγχνων Ἰωνᾶν.
Χαἴροις διαυγής, πηγή καί ἀκένωτε, ἐξ ἦς τό φαιδρόν καθαρώτατον, καί ἀείζωον, ὕδωρ βλύσαν ποτίζει διψῶντα λαόν, καί δροσίζει τούς φλογμῶ τῶν παραπτώσεων, πάλαι κρατουμένους Δέσποινα, καί εἰσάγει εἰς Θείαν ἀνάψυξιν.

Χαἴροις ποταμέ, Θεοῦ ἀνεξάντλητε, ὑδάτων πολλῶν ὄντως ανάπλεε˙ δι΄ οὐ ἅπασα, καταρδεύεται κτίσις ὑμνοῦσα σε˙ καί εὐφραίνονται καρδίαι Θεονύμφευτε, πάσαι αἱ φλογμῶ κρατούμεναι, καί διψῶσαι νεκρέγερτα νάματα.

Φὡς μοι φωτεινόν, Δεσπότου παλάτιον, γενοῦ τῷ πολλοῖς περιπεσόντι δεινοῖς, καί καθεύδοντι, ἀπογνώσεως ὅλως πρός βάραθρον, καί τήν σήν ἐπιζητοῦντι θείαν σύναρσιν˙ πλήν σου ἄλλην γάρ οὐ κέκτημαι, προστασίαν ὁ δοῦλος σου Δέσποινα.

Νἑός οὐρανός, ἐδείχθης λαμπρότατος˙ ἀνέτειλας γάρ τόν μέγαν ἥλιον, καί ἀνέσπερον, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν πάναγνε, ἀθεΐας τε τήν νύκτα διαλύσασα. Ὅθεν πᾶσα κτίσις συναγάλλεται, καί τό χαῖρε απαύστως κραυγάζει σοι.

Κάθισμα. 

Ἦχος ἀ’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Παρθένος ἀληθῶς, πρό τοῦ τόκου Παρθένε˙ Παρθένος ἀληθῶς, ἐν τῷ τόκῳ Παρθένε˙ Παρθένος ἀειπάρθενος, μετά τόκον διέμεινας, καί Παρθένον σε, ὁμολογοῦμεν Παρθένε, καί ἐλπίζομεν ἐν σοι Παρθένε σωθῆναι, παρθένων τό καύχημα.

ᾨδὴ ζ’. Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ.
Χαἶρε Θεοκυήτορ, δυστυχούντων ἀσφαλής ανόρθωσις˙ χαῖρε προπύργιον στερρόν, βασιλέων καί κραταίωμα, καί βεβαία προστασίᾳ τοῖς κραυγάζουσιν˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

Χαἶρε Θεογεννήτορ, ἡ φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι λάμψασα, τήν οἰκουμένην σκοτεινοῖς, ἐμπεσοῦσαν παραπτώμασι, καί φαιδρύνουσα τούς πίστει αναμέλποντας˙ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

Ὦς ὄμβρος ἐπί πόκον, καταβάς ἐν σοι γαστρί σεσάρκωται, ὁ τῆς εἰρήνης ποταμός ἡ πηγή τῆς αγαθότητος˙ ὁ σταγόνας ὑετοῦ εξαριθμούμενος˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

Ἡ μόνη τόν Σωτῆρα ὑπέρ νοῦν σωματωθέντα τέξασα, κυριευθέντα με δεινοῖς, πειρασμοῖς καί κινδυνεύοντα, ἐλευθέρωσον ἁγνή καί σῶσον ψάλλοντα˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

ᾨδὴ ἡ’. Θαύματος ὑπερφυοῦς.
Χαἴροις ὑπερέχουσα τῶν ἄνω μόνη, στρατευμάτων Πανάμωμε Κόρη, χαίροις υπερθαύμαστε˙ χαῖρε σκέπη τῶν γηγενών˙ χαῖρε γέφυρα ζωήν πρός τήν ἀθάνατον, βροτούς ἐπανάγουσα τούς μέλποντας˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Χαἶρε τοῦ φωτός τοῦ ἀπροσίτου, θεῖον ἐνδιαίτημα Παρθενομήτορ˙ χαῖρε χώρα εὔκαρπε, στάχυν θεῖον ὡς ἀληθῶς, ἐκβλαστήσασα τόν τρέφοντα τά σύμπαντα˙ ὦ πάντες βοῶμεν ανεμέλποντες˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Θαύματος ὑπερφυοῦς ἰδού τό πέρας, παρθενεύουσα τίκτει Παρθένος, γεγονότα ἄνθρωπον, τόν τῶν ὅλων Δημιουργόν, τόν συνάναρχον Πατρί καί τῷ Πνεύματι˙ ὦ πάντες κραυγάζομεν γηθόμενοι˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Σὤσαι βουληθείς ὡς εὐεργέτης φύσιν, τῶν βροτῶν ὁ πάντα κτίσας λόγῳ, ὅλον με ἐφόρεσεν, ὅλος ὅλῳ μοι ἐνωθεῖς, ἐκ Παρθένου σαρκωθείς ὁ ὑπερούσιος, ὦ πάντες σκιρτῶντες, ανακράξομεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν προσκυνοῦμεν τόν Κύριον. Ὁ Εἱρμός.
Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον˙ οὐ γάρ οὕς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδέ πῦρ τῆς Θεότητος, Παρθένου ἤν ὑπέδυ νηδύν˙ διό ἀνυμνοῦντες αναμέλψωμεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Χαἶρε Μήτηρ τοῦ Παντάνακτος, χαῖρε χαράς, τοῦ κόσμου αἰτία Πάναγνε˙ χαῖρε δάμαλις ἡ γραφικῇ μόσχον φέρουσα, Ἰησοῦν τόν Σωτῆρα καί Κύριον, χαῖρε φωτός δοχείον˙ χαῖρε πταιόντων ἱλαστήριον.

Χαἶρε πάντων εγκαλλώπισμα˙ χαῖρε λαβίς τόν θεῖον ἄνθρακα φέρουσα˙ χαῖρε πορφυρίς, βασιλικῇ ἀγλαόχρυσε, χαῖρε νόμων Θεοῦ φυλακτήριον˙ χαῖρε ἡ τάς προρρήσεις, τῶν προφητῶν σαφῶς περάνασα.

Χαἴροις οὐρανέ κατάστερε, πεποικιλμένῃ ἀρετῶν ταῖς λαμπρότησι˙ χαῖρε βασιλίς, ἐκ δεξιῶν τοῦ Δεσπότου σου, ἱσταμένῃ τό ἔνδυμα ἔχουσα, σεπτώς κεκοσμημένον, ὡς ὁ Δαβίδ σοι ἀνεβόησε.

Χαἶρε λογικέ Παράδεισε, ξύλου ζωῆς ἐν μέσῳ Χριστόν βλαστάσασα, τοῦ προτέρου ξύλου καθελόντα τό ἔμπικρον, καί τούς πάλαι τῆ βρώσει τεθνήξαντας, γλυκάναντα καί θείας, ζωῆς μετόχους ἀναδείξαντα.

Προσόμοιαν. 

Ἦχος ἀ’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Χαἶρε φωτός ἡ νεφέλη, καί στῦλε πύρινε, τόν νοητόν εἰσάγων, Ἰσραήλ πρός ἀξίαν, κατάπαυσιν Παρθένε χαῖρε σεμνή, τοῦ Ἀδάμ ἡ ανόρθωσις˙ καί τῶν δακρύων τῆς Εὔας απαλλαγή˙ χαῖρε κόσμου ἡ βοήθεια.

Χαἶρε λαβίς ἡ τόν θεῖον, ἄνθρακα φέρουσα, χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας, τό ἀπόρθητον τεῖχος, πιστῶν χαῖρε τό κράτος˙ χαῖρε βροτῶν, πρός Θεόν ιλαστήριον˙ χαῖρε μετάγουσα γέφυρα πρός ζωήν τούς ὑμνοῦντας σε Θεόνυμφε.

Χαἶρε Παντάνακτος Μήτηρ, χαῖρε βασίλισσα, τῶν βασιλίδων κόσμου Θεοτόκε Μαρία˙ χαῖρε ἀσθενούντων ἡ ταχινή, ἰατρεία καί λύτρωσις˙ χαῖρε τρυφή Παραδείσου τοῦ ἐν Ἐδέμ, ἀσυγκρίτως ὑπερέχουσα.

Μαρμαρυγαίς ἀκηράτοις, τοῦ θείου Πνεύματος, καταυγασθήναι δίδου, τήν ζοφώδη ψυχήν μου˙ καί σκότους ἐξωτέρου ῥῦσαι ἁγνή, καί αὐλίζεσθαι πάντοτε, ταῖς τῶν ἁγίων λαμπρότησιν ἐν χαρά, Θεοτόκε καταξίωσον.