ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Β ΄- ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Β΄ 

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΎΡΝΗΣ.

Οὗτινος εἰσι καί τά ἐν τῇ ὀκτωήχῳ Τριαδικά· φέρων ἀκροστιχίδα τήν δε.
“ Μητροφάνης μέλπω σε Δέσποινα Θεοτόκε,,

ᾨδὴ α΄. 

Ἦχος β΄. Ἔν βυθῷ κατέστρωσε πότε.
Μορφωθείς ἐκ σοῦ τό καθ᾿ ἡμᾶς, ἥλιος ἀνέσπερος, σέ λογικόν οὐρανόν φαεινότατον, προφανῶς ἀνέδειξε· διό ῥῦσαί με, τῶν παθῶν τῆς ζοφώσεως, ὅπως ἀνυμνήσω, πόθῳ σε τήν μόνην Μητροπάρθενον.

Ἡ πηγῇ ἐλέους τόν Χριστόν, Πάναγνε κυήσασα, καί τήν Ἐδέμ τοῖς βροτοῖς διανοίξασα, πύλας μοι διάνοιξον, τοῦ ἐλέους σου, Θεοτόκε καί δώρησαι, τῶν πλημμελημάτων, Δέσποινα, τοῦ Κόσμου τήν συγχώρησιν.

Τήν λαβίδα τήν τόν νοητόν, ἄνθρακα βαστάσασαν, καί τῶν βροτῶν τήν φύσιν ἐκκαθάρασαν, δυσωπῶ σε Δέσποινα, τόν μολυσμόν τῶν πταισμάτων μου ἄφελε, καί τῶν συνθολούντων, ῥῦσαι με παθῶν ταῖς σαῖς δεήσεσιν.

Ῥῆξον μου πταισμάτων τάς σειρᾷς, πάντων καταφύγιον, τόν σόν Υἱόν καί Θεόν ἱκετεύουσα, καί τήν τυραννοῦσαν με, ἀειπάρθενε, ἁμαρτίαν κατάβαλε· ὅπως σε γεραίρω, πάντοτε Πανύμνητε σῳζόμενος.

ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Ὀμίχλην τῶν παθῶν μου καί σκοτομήνην, ἀπέλασον ταῖς αἴγλαις τῶν πρεσβειῶν σου, καί φώτισόν με Πάναγνε ἡ τεκοῦσα, τόν ἀνατείλαντα, πρό ἑωσφόρον Χριστόν, ἐξ ἡλίου ἥλιον ἄδυτον Δέσποινα.

Φλογίζουσα ῥομφαία τάς ἁμαρτίας, καί πάθη τῆς ψυχῆς μου γενοῦ Παρθένε· καί δεῖξον με Παράδεισον ὥσπερ ἄλλον, ἀνεπιβούλευτον, καί φυλαττόμενον, ὑπό σοῦ καί φέροντα ἄνθη τοῦ Πνεύματος.

Ἀνέστησας Πανάχραντε τῷ σῷ τόκῳ, σκηνήν τήν πεπτωκυῖαν καί συντριβεῖσαν, Δαβίδ τοῦ σοῦ προπάτορος Θεοτόκε· διό ἀνάστησον, κάμε τόν δοῦλον σου, συντριβέντα πάθεσι καί παραπτώμασιν.

Νοσοῦσαν τήν ψυχήν μου Θεοκυῆτορ, δαιμόνων ἐπηρείαις καί ῥαθυμίᾳ, θεράπευσον καί δάκρυα μετανοίας, δός τῇ καρδίᾳ μου, καί τοῦ Δεσπότου μου, ἐν αὐτῇ ἐμφύτευσον φόβον Πάναγνε.

ᾨδὴ δ΄. Ὑμνῶ σε ἀκοῇ.
Ἡ ζύμη τῆς βροτείας φύσεως, ἡ ἀμόλυντος καί ἁγία· ἐξ ἧς λαβών φύραμα, ἀνέπλασεν αὐτήν ὁ Κτίστης· καμοῦ τῶν παθῶν τόν ῥύπον ἔκπλυνον, καί μολυσμοῦ πταισμάτων με καθάρισον.

Σειράς μου τῶν παθῶν διάλυσον, καί τούς βρόχους τῶν ἐγκλημάτων, διάρρηξον Δέσποινα, τῶν πρεσβειῶν σου τῇ μαχαίρᾳ, Χριστόν ἡ τεκοῦσα τόν τήν λύτρωσιν, τοῖς ἐν δεσμοῖς τοῦ ᾿Αδου παρεχόμενον.

Μοτώσει πρεσβειῶν σου Δέσποινα, καί μαλάγματι καί ἐλαίῳ, ψυχῆς ἐμῆς μώλωπας, καί τάς πληγάς τῆς ἁμαρτίας ἁγνῇ, νῦν θεράπευσον ὡς τέξασα,, θεαρχικόν βοήθημα, τῆς φύσεως.

Ἐκ πάντων τῶν χαλῶν γεγύμνωμαι, καί ὑπέρκειμαι τῇ κακίᾳ, ὑπερβαλών ἅπαντας, τούς πάλαι τε καί νῦν πεσόντας· διό τοῖς. προτέροις με καλλωπίσον, καί τῶν δευτέρων λύτρωσαι Θεόνυμφε.

ᾨδὴ ἐ’. Ὁ φωτισμός.
Ἐκ τῆς ἀρᾷς, τῆς ἀρχαίας τόν Κόσμον ὡς ἐλυτρώσω, Δέσποινα τοῦ Κόσμου τήν εὐλογίαν Χριστόν τεκοῦσα, λογισμῶν τῶν ἀτόπων λύτρωσαι με, καί πάσης θλίψεως· μόνη γάρ ὑπάρχεις πιστῶν ἀγαλλίασις.

Λαῖλαψ δεινῇ, συστροφῆς τῶν πνευμάτων τῆς πονηρίας, τήν ἐμήν διάνοιαν ἐκταράττει, πρόφθασον θᾶττον καί γαλλήνισον ταύτην, ἡ τεκοῦσα τόν πάσης Κτίσεως, μόνον κυβερνήτην Χριστόν Παντοδύναμον.

Λάμψον μοι φῶς μετανοίας, ἐν σκότει τῆς ἀπωλείας, τῷ κατῳκισμένῳ Θεογεννῆτορ· δίδου μοι χεῖρα βοηθείας κειμένῳ, καί ταῖς σαῖς πρεσβείαις με ἔγειρον, πράττειν τοῦ Θεοῦ, τά σεπτά δικαιώματα.

Πολιορκεῖ τῆς ψυχῆς μου τήν πόλιν δαιμόνων στῖφος, καί καταπορθῆσαι σφοδρῶς πειρᾶται δεδοξασμένη τοῦ Παντάνακτος Πόλις, τείχησόν με ταῖς πυργοβάρεσι, Δέσποινα τῶν σῶν πρεσβειῶν καί διάσωσον.

ᾨδὴ ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ὡς ζωήν τήν αἰώνιον τέξασα, τόν ἀπό τοῦ σώματος ἐξεγειρόμενον, ἐν τῇ ψυχή μου θάνατον, σαῖς πρεσβείαις Πανάχραντε γέκρωσον.

Σκολιάς τροχιάς πορευόμενον, πρός εὐθυτάτην με τρίβον ὁδήγησον, ἡ τήν ὁδόν κυήσασα, τῆς ζωῆς τόν Χριστόν καί Θεόν ἡμῶν.

Ἐνεδρεύει πειράζων με Δέσποινα, δράκων ὁ μισάνθρωπος· ἀλλ᾽ ὡς γεννήσασα, τόν κεφαλάς συντρίψαντα, τῶν δρακόντων καί τοῦτον κατάργησον.

Διαπλέων τοῦ βίου τό πέλαγος, περιπίπτω κύμασιν ἀπείρων θλίψεων· ἡ κυβερνήτην τέξασα, τοῦ Παντός Παναγίᾳ βοήθει μοι.

Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Εἴς σέ τήν ἁγνήν, πιστῶς ἐπιβοώμενοι, κινδύνων πολλῶν, καί πταισμάτων λυτρωθείημεν· καί γάρ ἄλλην ἄχραντε, ταχινήν οὑκ ἔχομεν παράκλησιν, συμπαθῇ φιλάγαθον εὔσπλαγχνον, βραβεύουσαν πᾶσι σωτηρίαν ψυχῶν.

ᾨδὴ ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Σέ πύλην εἰδώς, νοητῆς ἀνατολῆς τῆς οὐρανόθεν, ἐπιφανείσης εἰσελεύσεσθαι, εἰς οὐρανούς ὁ οἰκέτης σου, διά σοῦ λιτάζω Παρθένε· διό δέξαι με Δέσποινα, καί φωταγώγησον ἐν σοί καί καθοδήγησον.

Πηγῇ φωτισμοῦ, Παραδείσου λογικοῦ ἐξωρμημένη, τῆς γῆς ποτίζει πᾶν τό πρόσωπον, τρυφῆς χειμάρρους ὁ αὐλός, Πνεύματος ἁγίου ἡ χάρις, ἐκ σοῦ Πάναγνε Δέσποινα· ἧς καταξίωσον κάμε, μεταλαβεῖν δαψιλῶς.

Ὁ πόκος ποτέ, προεδήλου Γεδεών τήν σήν γαστέρα, εἰσδεξαμένην τήν οὐράνιον, δρόσον τήν πάντας δροσίζουσαν, τούς κεκρατημένους τῷ δίψει τῆς ἁμαρτίας Πανύμνητε, εὐλογημένη ἡ Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ἰκριῶ Χριστός, ὁ υἱός σου προσπαγείς ἐθελουσίως, ἀρχάς τοῦ σκότους ἐθριάμβευσε, καί τού θανάτου κατέλυσε, τήν φθοροποιόν δυναστείαν. Διό Δέσποινα Πάναγνε, τό ἐμπαθές μοῦ τῆς σαρκός φρόνημα νέκρωσον.

ᾨδὴ η’. Ἰνδάλματος.
Ναμάτων ζωτικῶν, τήν τακεῖσαν μου καρδίαν τῆς ἁμαρτίας, φλογμῶ Παρθένε σύ κατάρδευσον Θεοτόκε, ἐν κατανοίξει πάντοτε διατηροῦσα με, πίστει μελῳδοῦντα· ὑμνείτω τόν Κύριον πᾶσα κτίσις, καί ὑπερυψούτω.

Ἀμόλυντε ἀμνάς, ἀπειρόγαμε ἀμίαντε μόνη Κόρη, ἡ ἀπειρόζυγος καί ἄφθορος Θεοῦ νύμφη ἡ ἀλοχεύτως μόσχον σιτευτόν κυήσασα, δάμαλις ὡραία· ἐλαφρῦνον ἄρον ἐκ τῆς ψυχῆς μου, τόν βαρύν κλοιόν, καί ζυγόν τῆς ἁμαρτίας.

Θεότευκτος σκηνῇ, χρηματίζουσα τόν ἅγιον τῶν ἁγίων, τόν ὑποδείξαντα τῆς πάλαι σκηνῆς τόν τύπον, ἀρχιερέα, μέγαν ἔνδον ἔχουσα, τήν ἐμήν καρδίαν Παρθένε, ἀνάδειξον τοῦ ὑψίστου, καί παμβασιλέως Χριστοῦ σκηνήν ἁγίαν.

Ἐτμήθη ἐκ τῆς σῆς, μήτρας Δέσποινα, ὁ ἔντιμος ὡς ἐξ ὄρους, λίθος πανάσπιλε, καί στήλην ἀπᾴσῃς πλάνης ὡς Παντοκράτωρ, μόνος πανσθενής συνέτριψε· δί οὗ νῦν εἰκόνας παθῶν ἐξαφάνισον τῆς ψυχῆς μου, τάς τῶν νοητῶν δυσμενῶν συνθλῶσα μύλας.

Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν. ὁ Εἱρμός.
Ἰνδάλματος χρυσοῦ καταπτύσαντες τρισόλβιον νεανίαι, τήν ἀπαράλλακτον καί ζῶσαν Θεοῦ εἰκόνα, τεθεαμένοι, μέσον τοῦ πυρός ἀνέμελπον, ἡ οὐσιωθεῖσα ὑμνείτω τόν Κύριον.

ᾨδὴ θ΄. Ἡ τόν πρό ἡλίου.
Ὁ τάς ἀσωμάτους οὐσίας, ὡς Θεός ὑποστησάμιενος, ἐχ σοῦ ἁγία Κόρη σεσωμάτωται· διό ῥῦσαι σωματικῶν παθῶν ἐπαναστάσεως, καί σαρκικοῦ φρονήματος, τόν σύν ἱκέτην σαῖς δεήσεσιν.

Τῆς δικαιοσύνης Παρθένε, τόν ἥλιον Χριστόν ἀνέτειλας, καί οὐρανός ἐδείχθης φωτεινότατος· διό νύκτα τήν τῶν παθῶν, σαῖς αἴγλαις διασκέδασον, καί τήν ψυχήν μου φώτισον, καί τήν καρδίαν καταλάμπρυνον.

Ὀποῦ τῶν δικαίων ὁ δῆμος, ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως, ἐγκατοικεῖν μέ τότε τόν ἀνάξιον, καταξίωσον τῶν κακῶν, τό πλῆθος παρορῶσα μου, ἡ τόν τοῦ κόσμου αἴροντα, τήν ἁμαρτίαν γαλουχήσασα.

Κρῖνον Θεοτόκε Μαρία, καί δίκασον δεινόν ἀντίδικον, καί τῆς αὐτοῦ με δίκης ἀπολύτρωσαι· τόν Κριτήν γάρ τόν ἀγαθόν, καί δίκαιον γεγέννηκας, τόν ἐν ζυγοῖς Θεότητος, καταδικάσαντα τόν θάνατον.

Ἔλυσας τῆς Εὔας τήν λύπην, τόν ᾿Αδάυ, τόν νέον τέξασα, τού πρίν Ἀδάμ τήν φύσιν ἀναπλάσαντα· διό λῦσον καί τῶν ἐμῶν, πταισμάτων τό γειρόγραφον, καί πειρασμοῦ καί θλίψεων, καί τῶν παθῶν με ἐλευϑέρωσον.

Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαῖρε ὑψιμέδοντος Θεοῦ, Μήτηρ καί Παρθένε καί σκέπη, τῶν προστρεχόντων εἰς σε· Χαῖρε πάντων Ἄνασσα τῶν Ἀρχαγγέλων ἁγνή· οὐρανῶν Χαῖρε Δέσποινα, καί τῶν ἐπιγείων, μόνη κυρέὔουσα ὡς βασιλίς ἀληϑῶς· Χαῖρε βασιλέων τό κέρας· πάντων τῶν πιστῶν Χαῖρε δόξα τῶν Χριστιανῶν τό καταφύγιον.

Χαῖρε μυστηρίου τοῦ φρικτοῦ, καί ἀκαταγνώστου Παρθένε, θεία φανέρωσις· Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε· Χαῖρε Παράδεισε τοῦ Ἀδάμ Χαῖρε θύγατερ, καί τοῦ Πλαστουργοῦ μου, Μήτηρ ἀπειρόγαμε, εὐλογημένῃ σεμνῇ· Χαῖρε τῶν εἰς σέ προστρεχόντων, καύχημα, καί ἄρρηκτον τεῖχος· Χαῖρε θλιβομένων ἡ παράκλησις.

Χαῖρε λίθε τίμιε Θεοῦ, τῶν τιμίων λίθων ἁπάντων ἡ ὑπερέχουσα· Χαῖρε ὁ λαμπρότατος τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, μαργαρίτης καί ἔμψυχον, κειμήλιον Χαῖρε, λιθομαργαρόχρυσον, Θεοκυῆτορ ἁγνῇ· Χαῖρε τό βαρύτιμον σκεῦος, Πνεύματος ἁγίου Παρθένε, τῶν πολυτελῶν ἡ πολυτέλεια.

Δεῦρο ὦ ταλαίπωρε ψυχῇ· προσπεσόν Μητρί τοῦ Χριστοῦ σου, δακρυρροοῦσα, θερμῶς, λύσιν τῶν σφαλμάτων σου, καί δυσχερῶν συνοχῇς, αἰτουμένῃ καί κράζουσα, Πανάμωμε Κόρη, πρόφθασον καί ῥῦσαι με πάσης κολάσεως· πάσης ἀπειλῇς ψυχοφθόρου· πάσης τρικυμίας καί νόσου, καί ἐχθρῶν τῶν μάτην πολεμούντων με.